Het 7de wereldkongres van de Komintern te Moskou (25 juli - 20 augustus 1935) stond onder het motto "Eenheid tegen het Fascisme". Voor de communisten betekende dit een overgangsfase waarmee de wil zal ontstaan tot het breken met het sectaire verleden. De nieuwe Eenheids- en Volksfrontpolitiek kreeg haar eerste impuls op het congres van Charleroi in april 1935. Een paar maanden later zal deze politiek bekrachtigd worden door het 7de congres van de Komintern. De KPB zal vanaf '35 het idee van het Volksfront verdedigen. Op 20 oktober 1935 werd te Brussel een Antifascistisch Front opgericht als reactie tegen de Italiaanse agressie in Ethiopië. Zowel communisten als socialisten zetelden naast christendemocraten en liberalen in dit volksfront. De KP is tevens aktief in de algemene staking van 1936. Op 18 juli 1936 lanceerde Jacquemotte in 'Le Drapeau Rouge' het idee van één proletarische partij. De KPB zou weer toetreden bij de BWP met behoud van organisatorische autonomie met het oog op "arbeiderseenheid". Vanaf het congres van Charleroi van '35 wordt hij de onbetwiste leider, en wordt niet meer zoals in 1929 als opportunistisch beschouwd omdat zijn ideeën vanaf 1935 pasten in de strategie van de volksfrontpolitiek. Alle nadruk lag op de vakbondswerking. Aan de Kommunistische Jeugd werd de raad gegeven 'strijdovereenkomsten' te sluiten met gewestelijke en regionale SJW-afdelingen. De inhoud van het eenheidsfront moet volgens hen driedelig zijn. Een gemeenschappelijke strijd moet ontstaan voor het "in werkelijkheid afwentelen van de gevolgen van de heersende klassen". Ze stellen zich tegen alle vormen van het fascistisch offensief en tegen de liquidatie van de 'reaktionaire' burgerij. Tevens stellen ze zich tegen het gevaar van de 'imperialistische oorlog' en verdedigen hierdoor de Sovjet Unie. Er worden kontakten gelegd, naar het Frans voorbeeld, om een Comité de Vigilance des Intellectuels Anti-fascistes (CVIA) van de grond te krijgen. De belangstelling aan socialistische zijde is hiervoor gering zodat er geen brede basis voor het CVIA te vinden was. Er ontstond zelfs bij diverse BWP-leiders de opvatting dat een akkoord van korte of lange duur met de communisten moest afgewezen worden. De tegenstellingen in de BWP werden niet op het kongres uitgediskussieerd, maar wel op de zittingen van de Algemene BWP-raad in december 1935 en januari 1936. Op 7 januari '36 werd toen beslist aan de socialisten een verbod op te leggen om nog Volksfrontexperimenten te ondersteunen. In de Volksgazet klonk nog af en toe het idee van eenheid, dit voornamelijk voor wat betreft federaties als Binche, Leuven en Limburg. Begin juli 1936 opende echter een resolutie van de Algemene BWP-raad de weg voor oprichting van een Volksfront. Wat opvalt in de KPB-teksten van deze tijd is dat de voorwaarden tot eenheidsfront, die Dimitrov stelde, niet vermeld worden. Dimitrov stelde o.m. als voorwaarden: 1) de volledige onafhankelijkheid van de bourgeoisie, en het volledig breken van de sociaal-democratie met deze laatsten. 2) het oprichten van de dictatuur van het proletariaat in de vorm van Sovjets. 3) waarschuwt voor het rechts opportunisme dat zou leiden tot de verkleining van de partij. In het kader van de Volksfrontpolitiek ging de KP federaliseren. In het begin van 1937 werd de Vlaamsche Kommunistische Partij opgericht "om via een radicaal Vlaamsgezind standpunt meer gehoor te vinden." Enkel in het Antwerpse kreeg men hierin enige respons ; daarnaast slaagde de partij er nu voor het eerste in, vaste voet te krijgen in het milieu van de intellectuelen. 'De Roode Vaan' werd vanaf 8 februari 1937 vervangen door het 'Vlaamsche Volk'. Ondertussen stierf Jozef Jacquemotte, en hij werd in oktober '36 vervangen door Xavier Relecom (die nog in 1929 samen met P.H. Spaak lid was van de linkse strekking in de BWP), de Vlaming Georges Van den Boom en de Luikenaar Julien Lahaut. Door hun aktieve rol in de stakingen, en de deelname aan de regering van de BWP, boekt de KP 6% (+3%) van de stemmen bij de parlementaire verkiezingen in 1936. In Vlaanderen bleef de impakt echter zwak ; in de vlaamse kantons haalden ze 2,75% van de stemmen. In 1937 en '38 bleef de aangroei verder duren. Vanaf 1938 gaat de dreigende oorlog de politiek beheersen. Maar de belgische communisten evenals haar zusterpartijen slaagden er echter niet in de andere partijen te dwingen tot een gecoördineerde internationale politiek. Ze ijveren voor het stopzetten van de neutraliteitspolitiek van België. Dit om steun te kunnen bieden aan de Sovjet Unie. De russische diplomatie had toen als belangrijkste taak nieuwe bondgenootschappen te zoeken. "En octobre 1937, le gouvernement, s'enfonce de plus en plus dans sa politique de "neutralité". Il accepte la garantie hypocrite de Hitler de ne pas violer le territoire belge. Relecom demande alors à la Chambre de ne pas approuver cet acte diplomatique et il appelle les démocrates à s'unir pour défendre la seule frontière menacée, celle de l'est". (Parti Communiste Belge, 30 mois de lutte pour le pain, la paix et la liberté, rapport d'activité du Comité Central pour le VIIe congrès national du PCB, Brussel, 1939, p.18).
