Er is de voorbije week heel wat te doen
geweest over de aanpassing van de Belgische wet die bepaalt welke familienaam
een kind moet dragen. Sommigen hebben luidop de vraag gesteld of politici echt
niks beters te doen hebben dan over dergelijke pietluttigheden te discussiëren.
Daar ga ik sowieso niet mee akkoord; de naam die wij allemaal dragen bepaalt
mee onze identiteit. Hij bepaalt ons leven lang wie wij zijn. Mijn zoon van
vijf kent zijn familienaam al en hij zal die ook nog kennen wanneer hij oud en
grijs is, net als wij allemaal. Dat zijn geen pietluttigheden. En bovendien
vind ik dat politici zich moeten bezighouden met alle aspecten van ons leven. Daar
worden ze voor betaald. Het moet niet altijd over geld gaan, dat is niet het
enige dat belangrijk is.
Het voorstel dat op tafel lag was zeer
goed; een kind zou voortaan als standaard een dubbele familienaam krijgen: die
van de vader en die van de moeder. Zo is het tenminste duidelijk dat een kind
twee ouders heeft, die gelijk behandeld moeten worden. Gelijkheid van man en
vrouw, dat willen we allemaal. In sommige landen krijgt een kind alleen de naam
van de moeder, met het argument dat zij de enige is van wie men zeker is. Dat is
oneerlijk tegenover de vader, van wie de moeder naar mijn bescheiden mening
trouwens ook zeker zou moeten zijn. In de meeste landen krijgt een kind alleen
de naam van de vader, wat dan weer oneerlijk is tegenover de moeder, die dat
kind tenslotte toch negen maanden lang gedragen heeft en ook op de wereld gezet
heeft. Maar er zijn ook nu al landen in Zuid-Amerika waar een kind de beide
namen krijgt, naar mijn mening de enige rechtvaardige oplossing. In België
wilde men de ouders de keuze laten: de naam van de vader, de naam van de moeder
of een dubbele naam. En als de ouders het niet eens werden zou als standaard de
dubbele naam gekozen worden. Als twee mensen met een dubbele naam een kind
zouden krijgen, zou langs moeders kant de naam van de moeder verdergezet worden
en langs vaders kant de naam van de vader. Eenvoudig, rechtvaardig, en
stambomen zouden er ook een stuk begrijpelijker door worden. Uit iemands naam
zou men onmiddellijk kunnen afleiden wie zijn beide ouders zijn, ook wanneer
die ouders later scheiden en elders nieuwe kinderen voortbrengen. Tenminste,
dat was het voorstel dat op tafel lag. Maar daar heeft Annemie Turtelboom
vakkundig een stokje voor gestoken. Omwille van haar amendement, dat helaas ook
aanvaard werd, zullen de ouders nog altijd de keuze krijgen, maar als ze er
niet uit komen, krijgt het kind alleen de familienaam van de vader.
Ik kan niet begrijpen dat Annemie
Turtelboom, godbetert als vrouw, een dergelijke
draak heeft durven indienen. Dit is niet alleen onrechtvaardig, het is zelfs
letterlijk grof tegenover vrouwen! Voor
de duidelijkheid: ik ben een man. Het is dus ook vreemd dat ik de enige schijn
te zijn die zich hierover druk maakt, terwijl de vrouwenbeweging blijkbaar geen
kik geeft. Stel dat mijn vrouw voor ons kind een dubbele naam verkiest omwille
van het simpele feit dat hij twee
ouders heeft. Maar stel ook dat ik zon ouderwets stuk pretentie ben dat vindt
dat mijn kind alleen mijn naam mag dragen. Wel, alles wat ik dan moet doen is
gewoon gaan dwarsliggen. Gewoon op alles neen antwoorden. Dan krijgt het kind
alleen mijn naam. Goed hé? Mevrouw Turtelboom leeft waarschijnlijk in een
andere wereld, maar ik ken verschillende koppels die zwanger geworden zijn en
vervolgens gescheiden zijn vooraleer het kind geboren werd. Die dingen gebeuren
tegenwoordig. En als het ooit met mij gebeurt, kan ik dus glimlachend voor de
deur van mijn ex-vrouw gaan staan en zeggen: zo, beste ex, je moest mij niet
meer hebben? Wel, je zal toch nog mijn kind moeten dragen, je zal het ook op de
wereld moeten zetten, en als kers op de taart zal ik er ook nog eens voor
zorgen dat het alleen mijn naam
draagt. En als jij het anders wil, gescheiden of niet, maar dan zul je toch nog
eens héél lief moeten zijn voor mij. Goed hé? U lacht, maar dit zijn dingen
die zullen gebeuren!
Zou u het normaal vinden als we zoiets
zouden doen met de voornaam van een
kind? Op dit moment is het zo dat ouders de voornaam in overleg moeten kiezen
en er allebei akkoord mee moeten gaan. En als ze het niet eens worden kan de
rechter in het belang van het kind een voornaam kiezen, want het kind moet een
naam hebben. Zou mevrouw Turtelboom durven beslissen dat voortaan beide ouders
een voornaam mogen kiezen en dat, als ze er niet uitkomen, de keuze van de man de
doorslag geeft?
En nu we toch bezig zijn; er zijn zo nog
wel een paar dingen uit ons familierecht die we zouden kunnen moderniseren. Op
dit moment is het zo dat gehuwde of samenwonende koppels als volwassen mensen in
onderling overleg bepalen waar, wanneer en hoe vaak ze seks hebben. Kunt u zich
voorstellen dat vrouwen tegenwoordig zelfs daar inspraak in krijgen?! Laten we
zeggen dat voortaan beide partners hun wensen mogen uiten, en komen ze er niet
uit, dan zal het de keuze van de man zijn! (De condoomfabrikanten zullen trouwens
ook blij zijn met een dergelijke regeling dus onze economie vaart er ook nog
eens wel bij.)
En waarom dan meteen ook niet ons
echtscheidingsrecht moderniseren? In geval van een echtscheiding is het op
dit moment de rechter die bepaalt wie wanneer bezoekrecht heeft bij de
kinderen. Komaan zeg! Ik stel voor dat voortaan beide ex-partners een regeling
op papier mogen zetten, en komen ze er weer niet uit, dan kiezen we het voorstel
van de man. Goed hé?
Dank u wel, mevrouw Turtelboom, u hebt ons
familierecht een grote dienst bewezen.
