Beste stakers, vakbondsmilitanten en generatiegenoten,
Mag ik mij even voorstellen? Ik ben Pieter Servranckx. Ik ben veertig jaar oud en werk als bediende op een helpdesk. Ik zou dus kunnen zeggen dat ik in de leeftijdscategorie zit die men niet meer jong, maar ook niet oud kan noemen. Ik zou u graag even willen spreken over de vakbondsactie die u maandag gaat voeren om onze verworven rechten te beschermen. Ik vermoed dat ik bij diegenen hoor die u hiermee hoopt te bereiken; het zijn immers mijn verworven rechten, die u met deze staking zegt te verdedigen.
Ik wil u dus ook graag bedanken voor deze sociale strijd, maar voor mij had u toch wat minder genereus mogen zijn. Ik zou u willen vragen een stukje van mijn rechten af te nemen, ik heb ze echt niet allemaal nodig, dank u wel. Geef ze alsjeblieft aan onze jongeren, onze twintig- of vijfentwintigjarigen, die op zoek zijn naar hun eerste job of er net aan begonnen zijn. Ik herinner mij die tijd nog levendig, en ik vond het niet aangenaam. Honderd sollicitatiebrieven schrijven, en dan vaststellen dat de meeste werkgevers niet eens de moeite nemen om te antwoorden dat ze je niet nodig hebben. Of mogen vernemen dat je in de werfreserve opgenomen bent, hoera! Tot je vaststelt dat dit een synoniem is voor de prullenbak. En als het dan toch lukt, ik zal het u eerlijk zeggen: mijn eerste loon was zelfs geen duizend euro.
Toegegeven: solliciteren is nu wel een stuk makkelijker geworden. De tijd dat men alleen het CV mocht typen en de begeleidende brief met de hand hoorde te schrijven, heb ik gelukkig niet meer meegemaakt. Ik mocht ze allebei typen en diende alleen een fortuin uit te geven aan postzegels, internet was immers nog niet uitgevonden. Enfin, toch niet bij ons thuis. Ik kon dus een standaardbrief op mijn PC bewaren, waarin ik telkens slechts hier en daar iets diende aan te passen. Maar dan die gênante schaamte, als bleek dat ik ergens iets toch niet goed aangepast had en dus een heer aansprak met mevrouw, een brief voor de KBC naar de Fortis stuurde, of erger nog, naar mijnheer Fortis, een mijnheer Van den Broek aansprak met Geachte Broek... neen, niet aangenaam om aan terug te denken. Dat is nu wel een stuk gemakkelijker geworden met al die sollicitatieformulieren op het internet, waarmee je bijna geen fouten meer kunt maken. En als de advertentie vermeldt dat je voor 24 november dient te reageren, kun je je emailtje nog steeds vanuit je luie stoel versturen op 23 november om 23u45. Ja, dat was in mijn tijd wel even anders, maar toch.
Op mijn werk hou ik mij o.a. bezig met de aanmaak van gebruikersaccounts voor nieuwe werknemers. Vorige maand heb ik de eerste werknemer mogen verwelkomen die geboren is in het jaar 1990. Bij ons betekent dit dat zijn account begint met de letter I (de negende letter van het alfabet, weet u wel), terwijl die van mij begint met een G (ik ben geboren begin de jaren 70) en die van mijn oudste collega zelfs begint met een verrimpelde E, maar dit terzijde. Wat ik wil zeggen is: ik heb te doen met onze letter I. Ik heb het al zo vaak zien gebeuren: er moet bespaard worden op de lonen, maar onze lonen verlagen is natuurlijk uit den boze. Dat zijn verworven rechten. Dus bespaart men nog wat extra op de eerste lonen van onze nieuwelingen. Daar heeft nooit iemand problemen mee. En degenen die nog niet eens aangeworven zijn, kunnen moeilijk gaan staken, nietwaar? Dat er bij uw laatste staking verhoudingsgewijs drie keer meer 50-plussers gestaakt hebben (7% van hen) dan min-30ers (2% van hen) zal zo wel zijn redenen hebben (Kempeneer, F., (2012). Enquête over staken en vakbonden. www.profacts.be.).
Bovendien worden deze jongeren om de oren geslagen met allerlei onheilsberichten, zoals arbeid die massaal naar China verhuist, migranten die hier met steeds meer willen komen werken voor nog minder geld, steeds meer mensen die hier op een steeds kleinere ruimte willen wonen (in mijn lagere-schooltijd leerden wij dat België negen miljoen inwoners had, nu zijn we al met elf miljoen), en ga zo maar door. U staakt voor het behoud van ons brugpensioen? Wel, de meeste jongeren hebben zich er al lang bij neergelegd dat ze zelfs geen gewoon pensioen zullen hebben. De cijfers over de toename van het pensioensparen onder de jongeren zeggen genoeg: bij KBC was in 2009 maar liefst 45,61% van alle nieuwe contracten voor pensioensparen afgesloten door een jongere onder de dertig (J.V., Pensioensparen in 2009 vooral een succes bij jongeren (2010). forum.politics.be). Zij betalen dus twee keer: één keer voor hun pensioen en één keer voor het onze. Dit terwijl mama en papa op wereldreis gaan om volop te genieten van hun welverdiende vervroegd pensioen, tijdskrediet (63% van degenen die tijdskrediet opnemen is ouder dan vijftig), opgespaarde ziektedagen, enfin: verworven rechten, nietwaar?
Intussen zijn zelfs de kleinste woningen zo duur geworden, dat onze jongeren gaan samenhokken, niet voor de gezelligheid of voor de sex (het weze hun gegund), maar om de huur te kunnen betalen! En dat onze banken hen opzadelen met hypotheekleningen op veertig jaar. Vraag het aan uw bankier, als u mij niet gelooft. Als u uw eerste woning koopt op 33 jaar en dat is de gemiddelde leeftijd waarop de Belgen dit doen bent u in principe dus verplicht om te blijven werken tot 73. Maar wij, wij zijn op 59 jaar echt opgebrand, nietwaar? En de zestigers die helemaal alleen wonen in huizen met vier kamers of méér, zijn eerder regel dan uitzondering.
Trouwens, nu we het toch over uitzonderingen hebben: wat is dat toch met die uitzonderingen die men wil maken voor mensen die "zwaar werk" verrichten? Men ziet nu al dat wij dit allemaal weer "op z'n Belgisch" zullen aanpakken en dat binnenkort ongeveer àlles "zwaar werk" zal blijken te zijn. Maar zelfs als dit zou kloppen, moet dit dan echt opgelost worden door Jan en alleman met vervroegd pensioen te sturen? Ik doe soms ook "zwaar werk", weet u? Ik moet soms PC's verhuizen, of schermen. En weet u wat ik zal doen als ik zestig ben (gesteld dat ik dit werk dan nog zou doen)? Ik vraag mijn jongere collega om de PC te verhuizen, ik zal dan wel even op zijn telefoon letten. Wedden dat hij er geen probleem van maakt?
Beste stakers, vakbondsmilitanten en generatiegenoten, kom mij alstublieft niet meer vertellen dat de jongeren in dit land verwend zijn. En kom mij zeker niet vertellen dat wij verworven rechten hebben. Hoe kan men in godsnaam iets een recht noemen als het betaald moet worden met het geld van iemand anders? Dat brugpensioen, dat tijdskrediet, die opgespaarde ziektedagen, voor mij hoeft het allemaal niet. Dat zijn vergissingen uit de vorige eeuw. Schaf die dingen toch gewoon af, en trek dan de echte pensioenleeftijd een paar jaar op, zoals men ook elders in Europa al gedaan heeft. Van mij mag u, echt waar! Als u dan goed bezig bent, verlaag dan alsjeblieft ook de belastingen voor starters. En leg ons een deftige leegstandtaks op, zodat wij verplicht worden om onze lege kamers ter beschikking te stellen van de jongeren. Daar wil ik best wel eens voor staken.
