Beste lezer, ik ben veertig jaar oud, ik ben wat men gemeenzaam omschrijft als een hardwerkende Vlaming, en ik ben overtuigd liberaal. Ik geloof dat ik letterlijk nog nooit in mijn leven problemen gehad heb met het uitwijzen van een asielzoeker. Ik ben van mening dat we niet het leed van de hele wereld op onze schouders kunnen nemen, en dat we dus af en toe hard moeten durven zijn. Mensen die hier niks kunnen komen doen, kunnen hier niks komen doen, zo eenvoudig is dat. Vlaanderen is al lang niet meer het land van melk en honing waar men het in vele ontwikkelingslanden nog voor schijnt te houden (ik kom regelmatig in Afrika en ik kan u verzekeren dat het een bijna onmogelijke opgave is om de mensen daar Diets te maken dat wij moeten werken voor ons geld). Kortom: niemand kan mij ervan verdenken dat ik een linkse rakker ben die Jan en alleman papieren wil geven.
Maar de uitwijzing van de Afghaan Parwais Sangari, daar heb ik wel degelijk probelemen mee. Die jongen is twintig jaar jong, staat aan het begin van zijn loopbaan en is hier vier jaar lang naar school geweest. Naar school geweest, dat wil zeggen dat onze gemeenschap in deze jongen geïnvesteerd heeft. En met succes; hij spreekt intussen goed Nederlands en heeft een diploma van lasser behaald. Dat is een knelpuntberoep waarvoor men in dit land vet betaald wordt, als men tenminste bereid is om de handen vuil te maken. Geloof mij: als die jongen hard werkt, is er veel kans dat hij meer geld zal verdienen dan u en ik tezamen. Geld waarop hij uiteraard belastingen zal betalen waarmee onze pensioenen betaald kunnen worden. Bovendien was zijn Belgische pleegmoeder bereid om hem te adopteren en voor hem te zorgen. Niks uitkering dus, niks OCMW, neen: hard werken en veel geld verdienen.
En wat blijkt? Net die jongen zetten we buiten. Ik vind dit jammerlijk, ik vind dit een wegsmijten van talent. Weet u wat ons probleem is? Wij zijn te weinig egoïstisch. Ik meen dat. Ons asielbeleid is er te veel op gericht om humaan te zijn. Medische redenen zijn wel een reden om papieren te krijgen. Een veertigjarige Afghaan die tijdens de oorlog zijn beide benen verloren is, die krijgt wel papieren. Omdat wij humane mensen willen zijn, en omdat dat medelijden opwekt. Maar die man zal hier gegarandeerd van een uitkering moeten leven omdat zijn kansen op werk praktisch nul zijn. En zelfs als die man werk zou vinden (want dat kan natuurlijk wel. Er bestaan tegemoetkomingen om gehandicapten aan het werk te helpen), dan kan hij nooit meer aan een loopbaan van veertig werkjaren komen (zoals vereist in het Generatiepact). Simpel gesteld: die man zal nooit kunnen opbrengen wat hij ons kost.
Maar Parwais Sangari, die jongen is twintig. Die gaat ons wel geld opbrengen. En die heeft een loopbaan voor zich van waarschijnlijk méér dan veertig jaar. In een knelpuntberoep dat geen kat hier nog wil doen. Met andere woorden: dit is precies het talent dat we massaal zouden moeten aantrekken. Maar neen: dit is precies wat we buitenzetten! Jammerlijk vind ik dat. Ik ben psycholoog van opleiding, ik heb geleerd over de verschillen tussen bedoeling en effect. U kent het verhaaltje wel. Hij zegt: er is te weinig zout op de patatten. Hij bedoelt: er is te weinig zout op de patatten. Maar wat hoort zij? Uw kookkunsten trekken op niks. Dus zij antwoordt: als ze niet goed zijn, maak ze dan verdomme zelf! Zo ontstaan veel echtelijke ruzies. (U mag de zij en de hij natuurlijk rustig verwisselen als u dat wil. Er is geen reden waarom mannen geen aardappelen zouden moeten klaarmaken.) Zo gaat het helaas ook in ons politiek beleid. In Brussel bestaat er een gewestbelasting van 180 euro per jaar per gezinshoofd. Maar die geldt alleen voor wie werk heeft. Steuntrekkers zijn vrijgesteld. De bedoeling is mooi: de steuntrekkers niet te zwaar belasten, want zij hebben het al zo moeilijk. Maar wat is het effect? De boodschap die men geeft is: werk vooral niet te hard! En zo kom ik terug bij ons asielbeleid; wij geven verblijfsvergunningen om medische redenen. Onze nobele bedoeling is natuurlijk van humaan te zijn. Maar wat is de boodschap die we geven? Kreupelen, gehandicapten: kom maar naar hier. Gezonde werkenden: blijf alstublieft weg. Dàt is het beleid dat we voeren. Tachtig procent van de immigranten die de EU binnenkomen zijn ongeschoold. Twintig procent is geschoold. In de VS is de verhouding precies omgekeerd. En dat komt doordat wij om ongeschoolden vragen door het verkeerde beleid te voeren. Het is ook één van de redenen waarom amper 39,9 procent van de niet-Europese vreemdelingen in ons land werk heeft. Negenendertig komma negen! Parwais Sangari had dat percentage een heel klein beetje naar omhoog kunnen trekken. Hij had ons pensioen kunnen betalen. Maar helaas: hij is buitengezet. Hij is te gezond! Heel jammerlijk vind ik dat.
