Een rechtbank in Keulen heeft beslist dat besnijdenis om religieuze redenen strafbaar is. Jongetjes die om religieuze reden worden besneden, wordt onherroepelijk lichamelijk letsel toegebracht en dat is strafbaar. Zo besliste een rechter in Keulen in een ophefmakend vonnis. Hij is van mening dat het recht van de ouders, noch de grondwettelijk verankerde godsdienstvrijheid zo'n ingreep kunnen rechtvaardigen.

God, wat ben ik blij dat ik ook eens een positieve blog kan schrijven! Deze rechter verdient werkelijk een standbeeld. Ik wil hem bij deze graag feliciteren met zijn moedige vonnis. Al vraag ik mij wel af waarom het zo lang geduurd heeft vooraleer iemand met een juridische scholing gewoon eens de waarheid onder ogen durfde zien. Besnijdenis is niet alleen ouderwets en barbaars, het is ook een vorm van kindermishandeling en een schending van de rechten van de mens. Hoe kunnen rechtbanken en wetgevers in beschaafde landen deze praktijk blijven accepteren?

Als achtergrond wil ik u hier graag bij vertellen waarom ik me hierover zo kan opwinden. Ik ben gehuwd met een Ghanese vrouw, en heb een zoon met haar, die nu drie jaar oud is. En in Ghana vindt men het evident, de logica zelve, dat jongens besneden worden. Aan de basis van deze logica liggen om te beginnen enkele van die typische Afrikaanse mythes. Een besnijdenis zou mijn zoon beschermen tegen “een hele hoop ziekten”. Meerdere vrienden en vriendinnen van mijn vrouw zijn bij ons thuis op bezoek gekomen om mij daarvan te overtuigen. En het jammere van de zaak is dat zij hierin vaak gesteund worden door Belgische dokters van Marokkaanse afkomst, die zelfs hier hun diploma gehaald hebben (kennelijk heeft hen dat niet slimmer gemaakt). En verder speelt ook het “geloof” van de Ghanezen een rol. Het zuiden van Ghana is christelijk, op een bijna absurde manier. U moet daar eens met vakantie gaan, het is gewoon komisch. Ghanezen denken dat het goed is voor de zaken om hun nering een christelijke naam te geven. Men komt daar dan ook voortdurend etablissementen tegen met namen als “kapperszaak ‘Jesus is the Lord’”, “eethuis ‘gij zult niet doden’“ (waar halen die hun vlees vandaan?), rommelwinkeltje ‘God is groot’, of soms ook winkels met gewoon een Bijbelvers op de voorgevel. Iedereen heeft thuis toch wel een Bijbel liggen, zoek het dus zelf maar op! En waarschijnlijk zijn deze benamingen inderdaad ook goed voor de zaken. Heel wat Ghanezen zullen immers inderdaad veronderstellen dat ze er beter uitzien als ze op een christelijke manier gekapt zijn, of als hun voedsel bereid werd met de tien geboden in gedachten. De naamloze bloemenwinkel zal dan ook veel minder goede zaken doen dan bloemenwinkel ‘Exodus’. De echte concurrentie heeft natuurlijk plaats tussen bloemenwinkel ‘Exodus’ en bloemenwinkel ‘Eert uw vader en uw moeder’ aan de overkant. Een mens vraagt zich af waarom dat land straatarm blijft, met al die godvruchtige handelszaken. De Heer zal zich waarschijnlijk wat ongemakkelijk voelen bij al die aandacht. Misschien is hij er wat bokkig door geworden. Ach, het heeft allemaal wel iets charmants, dat Ghanese bijgeloof. Maar het wordt natuurlijk een heel ander verhaal als de voorhuid van mijn zoon opgeofferd moet worden aan dergelijke zotternijen.

Om te beginnen: als haar ochtendhumeur overgewaaid is, is mijn vrouw meestal best wel te genieten. En ik zou mij voor mijn kinderen geen betere moeder kunnen voorstellen dan mijn vrouw. Ze is streng waar nodig, maar ze zou voor hen door vuur gaan. Daar ben ik zeker van. Maar geloof mij: wij zijn minder dan een haar verwijderd geweest van een echtscheiding. Zij wilde per se die besnijdenis. En dat is niet alleen haar fout; ze stond natuurlijk ook onder zware druk van haar familie en van haar hele gemeenschap. Maar ik kan zelfs niet zeggen dat mijn antwoord “neen” was. Mijn antwoord was njet. Geloof mij: ik ben stapelzot van mijn zoon. Hij is de mooiste jongen die er bestaat, en ik kijk er elke dag naar uit om hem terug te zien. Hij komt naar mij toegerend als ik thuiskom, hij amuseert zich rot als ik hem in bad steek. Gewoon even aan mijn zoon denken is voor mij genoeg om mijn werkdag fluitend door te komen. No way dat één of andere mohel daar zijn handen naar uitsteekt.

Daar stonden dus twee zeer overtuigde mensen tegenover elkaar. Twee mensen die bovendien zeer goed van elkaar wisten waar de zwakke plekken zaten. Ik heb letterlijk moeten knokken voor de voorhuid van mijn zoon. En bij mijn mijn “Vlaamse” vrienden was de teneur meestal: “Je gaat toch je huwelijk niet op het spel zetten voor zo’n kleine operatie? Je wist toch dat je met een Afrikaanse trouwde?” Maar dit is geen kleine operatie! Dit is een barbaarse verminking. Vlamingen zijn zo onuitstaanbaar braaf wanneer het aankomt op “respect” voor andere culturen. Ik heb dat niet. Ik ben atheïst in hart en nieren. Ik heb geen “respect” voor religies die mensen ertoe verplichten hun eigen kinderen te verminken, of die ons compleet irrationele zaken verbieden, zoals het eten van varkensvlees. God bestaat niet, zo simpel is dat. Verorber dus maar gerust die kotelet, en laat uw zoon met rust.

U wil misschien weten hoe het verhaal afloopt? Zoals gezegd: mijn vrouw is nog de kwaadste niet. Mijn zoon is vandaag nog steeds intact, net als mijn huwelijk. Het intact laten van onze zoon is nu niet meer alleen mijn beslissing, het is nu onze beslissing geworden. En wanneer Afrikanen mijn vrouw daarop aanspreken (geloof mij: daarvoor zijn ze niet beschaamd), krijgen ze nu steevast een “bemoei u met uw eigen zaken” ten antwoord. Of de Ghanese variant: “God veroordeelt niet, onthoudt gij u daar dus ook maar van.” Al doet het mij wel nog steeds pijn om aan die periode terug te denken.

Maar waarom maak ik mij daar nu zo druk om? Laat ik eerst de argumenten geven die de voorstanders opsommen. Echt waar: op het internet zijn er mensen te vinden, die beweren dat een besnijdenis “voordelen” heeft. Dokter Schoen is zo iemand (spreek uit als “Sjeun”. Ik lach helemaal niet met zijn naam, alleen maar met zijn prietpraat). Hij is een tachtigjarige Amerikaanse Jood die zich pediater noemt en dit ook aantoont met een hele resem diploma’s en onderscheidingen. Zo zou een besneden piemel hygiënischer zijn. Dat is natuurlijk quatsch. Een beetje gezond verstand volstaat; als u in bad gaat, stroop uw ding dan eens af en was alles grondig. Dan is er niks vies aan een intacte piemel (ik verkies uiteraard de term “intact” boven “onbesneden”, aangezien ik mijn ding liever beschrijf als wat het wel is i.p.v. wat het niet is).

Besnijdenis zou ook helpen tegen een aantal ziekten. Het is statistisch min of meer bewezen dat besneden mannen minder kans lopen om met HIV besmet te worden. Dat is juist. Maar is dat een argument? De kans is kleiner, maar is niet nul. Als u zich doeltreffend tegen HIV wil beschermen, moet u dus toch leren van een condoom te gebruiken als u met onbekende vrouwen vrijt. En als u een condoom gebruikt, is de bescherming even groot wanneer u intact bent als wanneer u besneden bent. Als u dus begaan bent met de gezondheid van uw zoon, koop hem dan condooms, of geef hem het zelfvertrouwen om ze zelf te gaan kopen (desnoods in de carrefour, samen met een pakje kauwgom om ze onder te onder te verstoppen aan de kassa). Daarom hoeft u uw zoon nog niet te verminken. En het argument dat de besnijdenis de man beschermt tegen voorhuidkanker is al helemaal te gek. Als we dit ernstig nemen, dienen we ook alle vrouwen de borsten te amputeren om hen te beschermen tegen borstkanker.

Maar het meest venijnige argument is natuurlijk het argument van de religieuze vrijheid. Die is in alle beschaafde landen grondwettelijk verankerd. Ik mag de godsdienst aanhangen die ik wil, en haar regels volgen of niet volgen wanneer ik dat wil. En mijn godsdienst schrijft nu eenmaal voor dat ik mijn zoon binnen de acht dagen na zijn geboorte besnijd, zo luidt het argument. Hebben degenen die de Bijbel ernstig nemen er echter al eens over nagedacht waarom daarin staat dat dit binnen de acht dagen na de geboorte dient te gebeuren? Omdat God dat wil? Vergeet het! Omdat een baby zich niet kan verzetten. Dat is de reden! Hebt u, na Abraham, nog iemand gekend die zichzelf besneden heeft omdat God hem dat gevraagd heeft? Natuurlijk niet. Geen mens doet zichzelf zoiets aan. Maar een baby? Die zal niet roespeteren natuurlijk. Bovendien gaat dit argument voorbij aan een belangrijk juridisch probleem, waarvan ik eerlijk gezegd niet begrijp dat juristen het niet willen zien: uw religieuze vrijheid is uw religieuze vrijheid. U mag de regels volgen die u wilt. U mag zich verminken wanneer u dat wilt. Maar iemand anders mag toch niet de prijs betalen voor een keuze die u maakt? Stel dat ik een religie aanhang die inhoudt dat ik uw neus mag afsnijden, gaat u mij dat dan laten doen in naam van mijn religieuze vrijheid? En denkt u dat uw pasgeboren zoon zich zou laten besnijden als hij hier een stem in zou hebben? In Californië is er een krachtige anti-besnijdenislobby, die mijn volle sympathie wegdraagt (http://www.intactamerica.org). Op één van de affiches die zij op de stadsbussen hebben laten aanplakken, staat een pasgeboren baby afgebeeld, die ons met grote, verschrikte ogen aankijkt en vraagt: “WAT wil jij wegsnijden???” Dat is geloof ik de nagel op de kop!

“Ja, maar! Mijn kinderen zijn toch mijn kinderen? Zij zijn te jong om zelf keuzes te maken, en dat houdt nu eenmaal in dat ik het in hun plaats doe, en dat ik beslis wat goed voor hen is.” Meent u dat nu echt? Als dit waar is, moeten we voortaan iedereen vrijspreken die zich schuldig gemaakt heeft aan incest. “Ho, maar! Incest, dat is een gruwelijke misdaad. Het kind draagt daar levenslang de gevolgen van. Dat kunnen we toch niet toelaten?” Precies! En dat is exactly ook het probleem dat ik heb met de besnijdenis!

En wat zijn dan de argumenten tegen de besnijdenis? Heb ik eigenlijk nog argumenten nodig? Ten eerste is het ouderwets. Een weldenkend mens haalt zijn leefregels niets meer uit duizend jaar oude boeken. Zelfs Joden beginnen zich meer en meer tegen de praktijk te verzetten, terwijl hun religie hun die nochtans voorschrijft. Ook in Israël begint het succes van de praktijk te tanen. Er verandert dus wel iets, maar niet genoeg. In San Francisco heeft het weinig gescheeld of men had een referendum gehouden over het verbieden van de besnijdenis. Dit is uiteindelijk niet doorgegaan omdat een rechter geoordeeld heeft dat medische kwesties de bevoegdheid zijn van de staat (sinds wanneer is kindermishandeling een medische kwestie?).

Ten tweede is de besnijdenis barbaars. De voorstanders zeggen wel dat een baby er geen pijn van voelt, maar wie gelooft zoiets in godsnaam? Besnijdenis is een extreem pijnlijke ervaring voor pasgeboren jongens. Het leidt tot een schokeffect, waarbij de baby lange tijd huilt, en uiteindelijk in een diepe niet-REM slaap valt om dit trauma te verwerken. Daarbij komen er dan vaak ook nog moeilijkheden om borstvoeding te aanvaarden (http://themilkmama.com/2011/05/03/circumcision-and-breastfeeding/). Dit zijn primitieve paniekreacties, van een kind dat weinig middelen heeft om zijn pijn uit te drukken. Ik hoop dat ouders die hun zoon zoiets aandoen goed beseffen wat ze doen.

Ten derde vind ik de besnijdenis een schending van de mensenrechten, aangezien de baby geen inspraak heeft in een levenslange verminking die hem wordt aangedaan, zoals reeds eerder opgemerkt. Daarom ook heb ik er mij met hand en tand tegen verzet dat zoiets met mijn zoon zou gebeuren: ik kan niet beslissen in de plaats van iemand anders. Ik kan het mij gemakkelijk maken, om mijn huwelijk te redden. Maar het is mijn zoon die de prijs betaalt. Als ik hem nu besnijd, zal hij degene zijn die later een verminderd seksueel genot ervaart omwille van een verharde en minder gevoelige gland. Welk recht heb ik om hem zoiets aan te doen? Trouwens, nu we het toch over dat seksueel genot hebben (ik hoop dat u zich daar niet ongemakkelijk bij voelt): dokter Schoen komt ook vertellen dat de meeste mannen die op latere leeftijd besneden werden, beweren dat hun seksleven daar niet onder lijdt. Maar hij vergeet dat dit een psychologisch mechanisme is, dat ervoor zorgt dat wij ons goed kunnen voelen bij situaties waar we toch niets aan kunnen veranderen. Weet u dat reclameboodschappen het vaakst gelezen worden door mensen die het product al gekocht hebben? We willen gewoon bevestigd zien dat we de juiste keuze gemaakt hebben, anders zouden we er de hele tijd ongelukkig bijlopen. Dus natuurlijk zeggen besneden mannen dat hun seksleven daar niet onder lijdt! Dat is helemaal geen argument.

Eén ding wil ik nog wel graag opmerken: al de argumenten die ik hier opgesomd heb, gelden natuurlijk evengoed voor de besnijdenis van meisjes, die in sommige Afrikaanse landen ook voorkomt en die zo mogelijk nog gruwelijker is. Er is geen reden waarom ik het van één van beide geslachten zou accepteren. Helaas stel ik vast dat vele mensen dit juist wel doen; als ze horen over de vrouwelijke besnijdenis, zijn ze gedegouteerd (terecht overigens). Maar bij de mannelijke besnijdenis halen de meeste mensen hun schouders op. Zijn jongetjes dan minder waard? Ik moet vaak denken aan een Egyptische man, die op TV kwam vertellen over zijn huwelijk met een besneden vrouw. Ze waren allebei Moslim, dus hoogstwaarschijnlijk was hijzelf eveneens besneden. Kunt u zich voorstellen dat die twee liggen te vrijen? Dat is een festijn van verminkte organen. Niks is daar nog zoals het hoort te zijn. En dat allemaal omdat hun ouders lang geleden beslist hebben dat dit “nodig” was.

Als u zelf Jood of Moslim bent, of er om welke reden dan ook aan denkt om uw zoon te besnijden, dan hoop ik dat deze blog u kan overtuigen om dit niet te doen. Ik ben realistisch, ik verwacht niet te veel. Maar als mijn schrijfsel zelfs maar één voorhuid kan redden, dan ben ik een gelukkig man. En ik hoop ook dat de wetgever wakker wordt. Verbied deze praktijk gewoon. En geef die kinderen de mogelijkheid om op volwassen leeftijd een fikse schadevergoeding van hun ouders te eisen wegens de onomkeerbare verminking die hun toegebracht werd. Barbaarse praktijken die voorgeschreven worden door boeken van duizend jaar oud, horen niet meer thuis in onze 21ste eeuw. Dat moet maar eens duidelijk zijn.