Er is de voorbije week heel wat te doen geweest over de aanpassing van de Belgische wet die bepaalt welke familienaam een kind moet dragen. Sommigen hebben luidop de vraag gesteld of politici echt niks beters te doen hebben dan over dergelijke pietluttigheden te discussiëren. Daar ga ik sowieso niet mee akkoord; de naam die wij allemaal dragen bepaalt mee onze identiteit. Hij bepaalt ons leven lang wie wij zijn. Mijn zoon van vijf kent zijn familienaam al en hij zal die ook nog kennen wanneer hij oud en grijs is, net als wij allemaal. Dat zijn geen pietluttigheden. En bovendien vind ik dat politici zich moeten bezighouden met alle aspecten van ons leven. Daar worden ze voor betaald. Het moet niet altijd over geld gaan, dat is niet het enige dat belangrijk is.

Het voorstel dat op tafel lag was zeer goed; een kind zou voortaan als standaard een dubbele familienaam krijgen: die van de vader en die van de moeder. Zo is het tenminste duidelijk dat een kind twee ouders heeft, die gelijk behandeld moeten worden. Gelijkheid van man en vrouw, dat willen we allemaal. In sommige landen krijgt een kind alleen de naam van de moeder, met het argument dat zij de enige is van wie men zeker is. Dat is oneerlijk tegenover de vader, van wie de moeder naar mijn bescheiden mening trouwens ook zeker zou moeten zijn. In de meeste landen krijgt een kind alleen de naam van de vader, wat dan weer oneerlijk is tegenover de moeder, die dat kind tenslotte toch negen maanden lang gedragen heeft en ook op de wereld gezet heeft. Maar er zijn ook nu al landen in Zuid-Amerika waar een kind de beide namen krijgt, naar mijn mening de enige rechtvaardige oplossing. In België wilde men de ouders de keuze laten: de naam van de vader, de naam van de moeder of een dubbele naam. En als de ouders het niet eens werden zou als standaard de dubbele naam gekozen worden. Als twee mensen met een dubbele naam een kind zouden krijgen, zou langs moeders kant de naam van de moeder verdergezet worden en langs vaders kant de naam van de vader. Eenvoudig, rechtvaardig, en stambomen zouden er ook een stuk begrijpelijker door worden. Uit iemands naam zou men onmiddellijk kunnen afleiden wie zijn beide ouders zijn, ook wanneer die ouders later scheiden en elders nieuwe kinderen voortbrengen. Tenminste, dat was het voorstel dat op tafel lag. Maar daar heeft Annemie Turtelboom vakkundig een stokje voor gestoken. Omwille van haar amendement, dat helaas ook aanvaard werd, zullen de ouders nog altijd de keuze krijgen, maar als ze er niet uit komen, krijgt het kind alleen de familienaam van de vader.

Ik kan niet begrijpen dat Annemie Turtelboom, godbetert als vrouw, een dergelijke draak heeft durven indienen. Dit is niet alleen onrechtvaardig, het is zelfs letterlijk grof tegenover vrouwen! Voor de duidelijkheid: ik ben een man. Het is dus ook vreemd dat ik de enige schijn te zijn die zich hierover druk maakt, terwijl de vrouwenbeweging blijkbaar geen kik geeft. Stel dat mijn vrouw voor ons kind een dubbele naam verkiest omwille van het simpele feit dat hij twee ouders heeft. Maar stel ook dat ik zo’n ouderwets stuk pretentie ben dat vindt dat mijn kind alleen mijn naam mag dragen. Wel, alles wat ik dan moet doen is gewoon gaan dwarsliggen. Gewoon op alles “neen” antwoorden. Dan krijgt het kind alleen mijn naam. Goed hé? Mevrouw Turtelboom leeft waarschijnlijk in een andere wereld, maar ik ken verschillende koppels die zwanger geworden zijn en vervolgens gescheiden zijn vooraleer het kind geboren werd. Die dingen gebeuren tegenwoordig. En als het ooit met mij gebeurt, kan ik dus glimlachend voor de deur van mijn ex-vrouw gaan staan en zeggen: “zo, beste ex, je moest mij niet meer hebben? Wel, je zal toch nog mijn kind moeten dragen, je zal het ook op de wereld moeten zetten, en als kers op de taart zal ik er ook nog eens voor zorgen dat het alleen mijn naam draagt. En als jij het anders wil, gescheiden of niet, maar dan zul je toch nog eens héél lief moeten zijn voor mij.” Goed hé? U lacht, maar dit zijn dingen die zullen gebeuren!

Zou u het normaal vinden als we zoiets zouden doen met de voornaam van een kind? Op dit moment is het zo dat ouders de voornaam in overleg moeten kiezen en er allebei akkoord mee moeten gaan. En als ze het niet eens worden kan de rechter in het belang van het kind een voornaam kiezen, want het kind moet een naam hebben. Zou mevrouw Turtelboom durven beslissen dat voortaan beide ouders een voornaam mogen kiezen en dat, als ze er niet uitkomen, de keuze van de man de doorslag geeft?

En nu we toch bezig zijn; er zijn zo nog wel een paar dingen uit ons familierecht die we zouden kunnen “moderniseren”. Op dit moment is het zo dat gehuwde of samenwonende koppels als volwassen mensen in onderling overleg bepalen waar, wanneer en hoe vaak ze seks hebben. Kunt u zich voorstellen dat vrouwen tegenwoordig zelfs daar inspraak in krijgen?! Laten we zeggen dat voortaan beide partners hun wensen mogen uiten, en komen ze er niet uit, dan zal het de keuze van de man zijn! (De condoomfabrikanten zullen trouwens ook blij zijn met een dergelijke regeling dus onze economie vaart er ook nog eens wel bij.)

En waarom dan meteen ook niet ons echtscheidingsrecht “moderniseren”? In geval van een echtscheiding is het op dit moment de rechter die bepaalt wie wanneer bezoekrecht heeft bij de kinderen. Komaan zeg! Ik stel voor dat voortaan beide ex-partners een regeling op papier mogen zetten, en komen ze er weer niet uit, dan kiezen we het voorstel van de man. Goed hé?

Dank u wel, mevrouw Turtelboom, u hebt ons familierecht een grote dienst bewezen.

23-03-2014 om 22:48 geschreven door Pieter Servranckx  

Als men iets wil bekritiseren is het altijd nuttig om te weten waarover men spreekt. En als men wil weten waarover men spreekt, is het dan weer nuttig om even op Wikipedia te kijken: het zilverfonds is een Belgisch federaal overheidsfonds dat is opgericht om een financiële buffer aan te leggen om de meerkosten van de vergrijzing te helpen dragen. Het fonds werd in 2001 opgericht door de paarse Regering-Verhofstadt. De naam werd bedacht door Minister van Begroting Johan Vande Lanotte. Het was de bedoeling dat het fonds gespijsd wordt met het overschot aan middelen uit betere jaren. Dit was vooral in de beginperiode het geval. Het fonds werd gespijsd uit verschillende financiële meevallers. Vanaf 2007 zou het fonds vaste inkomsten krijgen door de toewijzing van 0,3 procent van het BBP, wat moest worden verhoogd tot 1,3 procent in 2012. De regering “belegt” via het zilverfonds in haar eigen staatsleningen.

Dat het niet gelukt is om vanaf 2012 1,3 procent van het BBP in het zilverfonds te beleggen, valt nog te begrijpen; daar zit de bankencrisis voor veel tussen. Wat echter veel bedenkelijker is, is het systeem van het zilverfonds. Het zilverfonds koopt Belgisch schatkistpapier op. De rente die het daarop krijgt, wordt dan weer herbelegd door opnieuw schatkistpapier op te kopen. Anno 2013 zit er voor meer dan 19 miljard euro in dit zilverfonds. Aardig sommetje, zou men denken.

Aanvankelijk probeerde de regering van twee walletjes te eten: aangezien het schatkistpapier dat in het zilverfonds zit, eigenlijk een schuld is die onze overheid bij zichzelf heeft, mag het bedrag dat dit papier vertegenwoordigt van onze schuld afgetrokken worden, toch? Neen, daar heeft Europa gelukkig een stokje voor gestoken. Het is van twee dingen één: ofwel koopt onze overheid haar eigen schatkistpapier op en vernietigt ze het. Dan verdwijnt deze schuld en moeten er ook geen intresten meer op betaald worden. En dan mag deze schuld inderdaad van onze staatsschuld afgetrokken worden. Ofwel belegt onze overheid – via het zilverfonds – in haar eigen schatkistpapier, blijft ze er intresten op betalen en worden die intresten herbelgd. Maar dan blijft dat papier ook deel uitmaken van onze staatsschuld, aangezien de schuld nog bestaat en we er nog steeds intresten op betalen.

En men heeft dus gekozen voor de tweede optie: het zilverfonds belegt in ons schatkistpapier en herbelegt de intresten die het daarop krijgt. Maar is dit een gezond systeem? Als men het geld dat in het zilverfonds gestopt wordt, zou gebruiken om schatkistpapier op te kopen en het te vernietigen, dan verdwijnt die schuld gewoon, en daalt onze schuldgraad. Langzaam, inderdaad, omdat we een gigantische schuld uit het verleden meetorsen. Maar wel zeker. En ik vermoed dat het op buitenlandse investeerders meer indruk zou maken wanneer onze schuld langzaam daalt, dan wanneer we moeten gaan uitleggen dat ze bijna niet daalt, maar we wel een constructie opgezet hebben waarbij we bij onszelf in de schuld staan. Een bijkomend voordeel daarvan zou zijn we de overhead van het zilverfonds kunnen weggooien. Zoals gezegd: het zilverfonds is een federaal overheidsfonds. Het heeft dus een Raad van Bestuur, een directeur, een kantoor, een secretariaat enzoverder. Dingen die allemaal geld kosten. Weggegooid geld, aangezien er een veel eenvoudigere manier bestaat om de vergrijzing voor te bereiden: onze schuldgraad laten dalen.

Vanuit beleggersoogpunt is het zilverfonds trouwens helemaal onverstandig; al het geld dat wij opzij zetten voor de vergrijzing, is belegd in één enkel product (staatsleningen), van één enkel land (België), en in één enkele munt (de euro). Hoe zou u reageren als uw bankier u zou komen vertellen dat al het geld van uw pensioenspaarfonds belegd is in één enkele staatslening van één enkel land? Als de bankencrisis ons één ding geleerd heeft, is het wel dat dat niet verstandig is. Als België morgen in een Grieks scenario terechtkomt, gaat al het geld van het zilverfonds meteen in rook op. Ik weet dat u misschien denkt dat dat onmogelijk is, maar dat zei men amper vijf jaar geleden ook van Griekenland, van Fortis, en van Lehman Brothers. Verstandige beleggingen zijn gespreide beleggingen: in meerdere producten, in meerdere landen, en in meerdere munten.

Bovendien is een Belgische staatslening ook gewoon een slechte belegging. Welke rente krijgt men daarop tegenwoordig nog? Ik zal het u zeggen: 1,924 procent. Dat is peanuts. Geen enkel pensioenspaarfonds zou zoiets aan zijn klanten durven aanbieden. Beleg in eender welk aandelenfonds en het zal u op lange termijn altijd meer bieden.

Waarom blijft het zilverfonds dan bestaan? Ik vermoed dat het een perceptiekwestie is: wij torsen vandaag een staatsschuld van 365 miljard euro. Als we de 19 miljard euro schatkistpapier die vandaag in het zilverfonds zit gewoon zouden vernietigen, dan zou deze bijgevolg dalen tot 346 miljard. Amper vijf procent dus. Daarbij haalt iedereen de schouders op. Dat betekent in de eerste plaats dat er nog een héél lange weg te gaan is. Maar als we kunnen zeggen dat we wel een grote staatsschuld hebben, maar daarnaast ook een spaarpotje van 19 miljard euro, dat maakt natuurlijk indruk! Maar verantwoordt dat de overhead die het zilverfonds ons kost?

Is er dan geen betere manier om in onze toekomst te investeren? Toch wel. Waarom switchen we niet naar een goudfonds? Een fonds dat gespreid belegt: in obligaties en aandelen, binnen en buiten Europa, in meedere munten. Dat is toch wat we allemaal doen? Voor ons pensioen, voor onze kinderen, of gewoon voor “later”. En op lange termijn levert een verstandige belegging in aandelen altijd meer op dan een belegging in obligaties. Eender welk gespreid aandelenfonds kan u een rendement aanbieden van rond de acht procent.

“Ja, maar”, hoor ik u zeggen, “met ons belastinggeld moet niet gespeculeerd worden! Een staat hoort zoiets niet te doen! Dat kan immers slecht aflopen.” Akkoord, er zullen nog banken- of andere crisissen komen. Ik vrees niet alleen, ik garandeer u zelfs dat de beurs af en toe zal kelderen. En dus ook de aandelenfondsen. Maar het is niet de bedoeling van te speculeren, het is de bedoeling van te beleggen. Dus geen gespeculeer om op korte termijn veel geld te verdienen, maar beleggingen op een termijn van twintig, dertig, veertig jaar. Daarover spreken we. En dat kan moeilijk verkeerd lopen, als men zijn geld tenminste verstandig spreidt. Zoals gezegd: dat doen we toch allemaal? Het pensoensparen is sinds de bankencrisis niet verminderd, wel integendeel. En een regering dient onze staatsfinanciën te beheren als een goede huisdvader. Dat wil dus ook zeggen dat ze gespreid moet durven beleggen.

Men kan natuurlijk opwerpen dat het weinig zin heeft om te beleggen in een goudfonds zolang onze staat nog een gigantische staatsschuld meetorst. Zouden we die niet beter eerst terugbetalen? Dat zal immers al moeilijk genoeg zijn! Maar het één sluit het ander niet uit. Zou u niet vreemd opkijken als uw bankier u zou vertellen dat u eerst uw volledige hypotheeklening dient terug te betalen vooraleer u in een pensioenspaarfonds mag gaan beleggen? Ik denk dat we allemaal zowel schulden terugbetalen als geld opzij zetten. Waarom dan niet onze staat?

België zou trouwens niet het eerste land zijn dat zoiets doet. Velen denken nog steeds dat Koeweit een “oliestaat” is, die de oliedollars gewoon binnenrijft en opsoupeert. Fout! Koeweit haalt tegenwoordig meer inkomsten uit buitenlandse aandelenbeleggingen dan uit olie. En als u Koeweit een te exotisch voorbeeld vindt, kijk dan naar Noorwegen. Dat land belegt al zijn olie-inkomsten op buitenlandse beurzen (als het alleen op de beurs van Oslo zou beleggen zou die omzeggens ontploffen. Die is veel te klein voor zo’n massale kapitaalinjectie). Recent heeft het Noorse beleggingsfonds nog massaal Zuid-Europees schuldpapier opgekocht, tegen spotprijzen. We zullen zien hoe dat afloopt, maar het lijkt een verstandige zet.

Natuurlijk: België heeft geen olie-inkomsten, maar is dat een reden om niet verstandig te beleggen? Laten we vandaag het zilverfonds opdoeken, de schatkistpapieren die erin zitten gewoon vernietigen, en vanaf nu verstandig en gespreid beleggen in een goudfonds. Onze kleinkinderen zullen zeggen dat dit een wijze beslissing was.

15-06-2013 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Beste lezer, ik ben intussen 41 jaar. Ik ben wat men gemeenzaam omschrijft als een “hardwerkende Vlaming.” Mijn vrouw en ik gaan allebei fulltime werken om onze drie kinderen te onderhouden. Van onze zo geroemde Sociale Zekerheid maken wij zelden gebruik. Onze belastingbrief is ongeveer het enige contact dat wij hebben met Vadertje Staat.

Zoals u uit het voorgaande waarschijnlijk al afgeleid hebt, denk ik meestal liberaal. Ik vind onze Sociale Zekerheid veel te genereus. Ik zou er graag wat in snoeien (bijvoorbeeld in de systemen van loopbaanonderbreking) om de belastingen te kunnen verlagen en het werken aan te moedigen. Een job is voor mij nog altijd de beste sociale zekerheid.

Vanuit die visie heb ik mijn hele leven al liberaal gestemd. Liberaal, daarmee bedoel ik “Open VLD". Maar het moet gezegd: zoals zovelen ben ik teleurgesteld in deze partij. Ik vind dat er nog weinig liberaal aan is. Het geschreeuw en het nerveuze molenwieken van Guy Verhofstadt in het Europees Parlement bijvoorbeeld, waar slaat dat in godsnaam op? Die man is voorstander van Euro-obligaties. Daarop zou de rente voor alle Europese landen gelijk zijn. De Duitsers zouden op hun leningen dus meer moeten betalen dan ze nu doen, de Zuid-Europeanen minder. Potverteren wordt dus eigenlijk beloond, hard werken en zuinigheid worden bestraft. Dat is de consequentie van Euro-obligaties! En dat wordt met veel geroep en getier verdedigd door iemand die zich liberaal noemt. Of kijk naar wat Gwendolyn Rutten vandaag weer verteld heeft: “Stemrecht voor iedereen is een liberale gedachte.” Ochot!

Ook de benaming, Open VLD... Vraag aan Bart Somers wat die “open” betekent en u krijgt een hoop holle woorden te horen: progressief, vrijdenkend, gastvrij, midden de mensen... enfin: gebakken lucht dus. Waarom kunnen we niet gewoon liberaal meer zijn? Is er bij die partij bijvoorbeeld nog iemand die durft pleiten voor een vlaktaks? Iedereen hetzelfde belastingpercentage, zo simpel als bonjour. Mensen zouden opnieuw aangemoedigd worden om overuren te presteren, het systeem zou veel eenvoudiger worden, controleurs die “fraude” moeten bestrijden zouden nuttiger werk kunnen gaan doen, misbruik zou gewoon de moeite niet meer lonen. Maar voor de Open VLD is dat blijkbaar te simpel.

Het zal u dan ook niet verbazen dat ik, zoals zovelen, meer en meer aangetrokken wordt door de NVA. De helderheid van de analyses, de nagels met koppen, ik hoor Bart de Wever echt graag bezig. Ik zal nooit vergeten hoe hij het eens in Ter Zake geformuleerd heeft: de Vlaming is het beu om jaar na jaar het tegenovergestelde beleid te krijgen van hetgene waar hij voor gestemd heeft; men vraagt een strikt migratiebeleid, men krijgt een regularisatie. Men vraagt besparingen, men krijgt nieuwe belastingen. De nagel op de kop! En ik zou daar nog aan kunnen toevoegen: men stemt massaal NVA, men krijgt een regering met letterlijk iedereen erin behalve NVA. De Vlaming is dat inderdaad beu! En de reden ervan is dat de linkse minderheid in Vlaanderen aansluiting zoekt bij de linkse meerderheid in Wallonië. Tot zover kan ik De Wever perfect volgen. En wat mij zo mogelijk nog meer overtuigt, is dat nu ook de Vlaamse ondernemers bij monde van Karel van Eetvelt openlijk hun steun uitgesproken hebben voor de NVA. Als zij, de motor van onze economie, de Open VLD nu al openlijk de rug toekeren, waarom zou ik er dan in godsnaam nog op stemmen?

Maar toch, ik twijfel! Weet u waarom wij op dit moment een regering hebben met een Waalse socialist aan het hoofd? Weet u aan wie we dat te danken hebben? Aan Bart de Wever! Diegenen die nu verbaasd kijken wil ik toch vragen om onze geschiedenis er even op na te lezen; in 2007 hadden we ei zo na een Rooms-blauwe regering met Leterme als premier. De akkoorden stonden al op papier. Goede akkoorden! Maar in die tijd was de CD&V nog in kartel met de NVA. En die wilde per se een staatshervorming. Ik ben toen zo kwaad geweest! Zo teleurgesteld! Ik dacht: laat die staatshervorming toch even. Zet dat toch even in de koelkast! We hebben nu de kans om nog eens een blauwe regering te vormen, de eerste in dertig jaar! Didier Reynders heeft toen gezegd dat de overwinning van MR in Wallonië op zich al een staatshervorming was. En hij had gelijk! We konden toch eens net het omgekeerde doen: de rechtse minderheid in Wallonië aansluiting laten zoeken bij de rechtse meerderheid in Vlaanderen? Dan is een staatshervorming helemaal niet nodig! Maar nee, er moest en zou een staatshervorming komen. Maar daarvoor is er een tweederde meerderheid nodig, en dus moest de PS er weer bij! De Wever zit nu wel te foeteren op de “belastingregering” van Di Rupo, maar ze is grotendeels zijn schuld!

Wallonië is trouwens ook aan het veranderen, mijnheer De Wever. Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen zijn er voor het eerst in de geschiedenis meer Waalse gemeenten blauw gekleurd dan rood. Dat noem ik pas een staatshervorming! De rijkste gemeenten van ons land liggen ook niet in Vlaanderen, maar in Waals-Brabant. Maar dat wordt allemaal weggemoffeld tussen de clichés van het “linkse Wallonië” die hier nog altijd voor waar aangenomen worden. Vele Vlamingen geloven nog steeds dat wij het “groeiende gewest” van België zijn en dat Wallonië alleen maar achteruit gaat, maar dat is al lang niet meer waar. Op Europees niveau heeft Vlaanderen de kopgroep al lang gelost en glijden we meer en meer af naar “gemiddelde” niveaus. Wallonië is nog steeds een stuk armer dan Vlaanderen, maar de kloof groeit niet meer. En vooral: Wallonië heeft nog troeven; er is nog grond beschikbaar, de arbeid is er nog goedkoop en er zijn geschoolde werkkrachten die naar werk zoeken. Kortom: dingen die wij in Vlaanderen al lang niet meer hebben. Met zo’n gewest konden we een centrum-rechtse regering op de been brengen, die diepgaande hervormingen doorvoert, zodat we samen zouden kunnen groeien. Maar de NVA wilde haar staatshervorming. En dus kregen we  een regering met een Waalse socialist aan het hoofd.

En wat is dan de beloning die we daarvoor gekregen hebben? Dat er meer bevoegdheden overgeheveld zijn naar Vlaanderen. Vlaanderen, een gewest met een regering waar geen liberalen in zitten! De gevolgen daarvan zijn duidelijk: om de begroting op te smukken heeft de Vlaamse waterzuiveringsmaatschappij Aquafin installaties verkocht, om ze daarna terug te huren. Dat brengt nu geld op, maar zal ons op termijn dubbel zoveel kosten als wat het opgebracht heeft. Alles is immers beter dan 65-plussers te laten betalen voor hun busticket, nietwaar?

En wat ik mij nu vooral afvraag, is: wat wil de NVA na 2014? Wilt u een zevende staatshervorming? Ja of neen? Ik zou daar graag een duidelijk antwoord op willen krijgen, aangezien daarvan afhangt of de PS er weer bij zal moeten of niet. Als er na 2014 een kans is om een blauwe regering te vormen met VLD, MR en NVA, maar zonder een tweederde meerderheid, wat gaat u dan doen? Gaat u voor een liberaal beleid kiezen, of gaat u de PS er weer bij nemen om nog maar eens een staatshervorming door te voeren?

In het eerste geval hebt u mijn stem. In het tweede geval stem ik opnieuw wat ik altijd al gestemd heb.

29-01-2013 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York heeft de statusverhoging van Palestina tot waarnemend niet-lid goedgekeurd. 138 lidstaten stemden voor de resolutie, 41 landen onthielden zich van stemming en negen landen waren tegen. De VS en Israël hebben verwoede pogingen gedaan om de stemming in de Algemene Vergadering te voorkomen, maar de Palestijnen weigerden hun verzoek aan de VN in te trekken (http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20121129_00386652).

Het zou bij god eens tijd worden. Deze stemming, en vooral de vastberadenheid van de Palestijnen om ermee door te gaan, is een bewijs van het groeiende Palestijnse zelfvertrouwen op het internationale toneel. Palestina voelt dat het de internationale gemeenschap achter zich heeft staan in zijn legitieme eis om tot een eigen staat te komen. Drie vierden van de leden van de Algemene vergadering hebben de resolutie goedgekeurd. Daartussen zaten kleppers als Rusland, China, Japan Frankrijk en Italië. Traditionele Europese bondgenoten van Israël als Nederland en Duitsland hebben zich onthouden. Daarmee is duidelijk dat Israël zijn steun in Europa volledig aan het verliezen is.

Natuurlijk stemden de Verenigde Staten tegen. “Deze resolutie plaatst meer obstakels op de weg naar vrede,” zei Clinton op een forum in Washington. En ze wees er ook op dat de enige weg naar een Palestijnse staat via directe onderhandelingen met Israël loopt. Eenzelfde geluid was te horen bij de Amerikaanse VN-ambassadeur Susan Rice. “Deze jammerlijke resolutie is contraproductief en plaatst vandaag meer obstakels op de weg naar vrede. Daarom hebben de Verenigde Staten tegengestemd,” liet zij weten.

Geen mens kan dit nog ernstig nemen. Over welke “directe onderhandelingen” heeft men het in godsnaam? En over welke “pijnlijke consessies” spreekt Netanyahu eigenlijk iedere keer wanneer hij het Amerikaanse Congres toespreekt? De reden waarom Israël meer en meer geïsoleerd begint te raken is precies dat de internationale gemeenschap het beu is; al veertig jaar lang krijgen we dat liedje te horen. En op het terrein verandert er niets. Omdat Israël geen vrede wil. Wat het wil, is de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jerusalem voor zich houden. Het moet nog maar eens duidelijk gezegd worden: de Israëlische bezetting van de westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem is illegaal. Elke vierkante centimeter van deze gebieden is Palestijns grondgebied. Wat er dient te gebeuren is dat Israël deze gebieden gewoon verlaat. Punt aan de lijn. Ik zie niet in hoe Israël in godsnaam “toegevingen” zou kunnen doen wanneer dit in feite gewoon Palestijnse rechten zijn.

In dat verband wil ik graag ook nog eens het Saoedische vredesvoorstel uit 2002 in herinnering brengen. Het plan, dat toen door alle landen van de Arabische Liga werd aanvaard, bood Israël de herinvoering van normale betrekkingen met de Arabische landen aan, indien de Joodse staat zich zou terugtrekken uit alle gebieden die het sinds 1967 bezet houdt. U leest het goed: alles wat Israël moet doen is gewoon zijn normale verplichtingen nakomen, en in ruil daarvoor zou het door alle Arabische landen erkend worden. Redelijker kan men volgens mij niet zijn. Maar het antwoord van de Israëlische president Shimon Peres was dat het voorstel “positieve elementen” bevatte, maar dat verdere onderhandelingen over “bijzonderheden” noodzakelijk waren. Serieus? Mijnheer Peres, als ik een paar schoenen van u steel, gaat u met mij dan onderhandelen over “bijzonderheden” om ze terug te krijgen? En als u mij dan zelf voorstelt van terug vrienden te worden, op voorwaarde dat ik u gewoon uw schoenen teruggeef, vindt u dan ook niet dat ik eigenlijk nog heel goed vanaf kom?

Natuurlijk moeten we ook bezorgd zijn over de veiligheid van Israël. Kijk naar Gaza: Israël heeft zich uit dat gebied teruggetrokken en sindsdien wordt het bijna dagelijks bestookt met raketten die van daaruit vertrekken. Dat is een argument dat Israël regelmatig hanteert om de Westoever bezet te houden, en het is ook één van de redenen waarom de Israëlische publieke opinie naar rechts opschuift en steeds minder bereid is tot “toegevingen” aan de Palestijnen. Laat ik eerst en vooral het volgende duidelijk zeggen: elk land heeft het recht om in veiligheid te leven, ook Israël. De raketaanvallen vanuit Gaza zijn gemeen, contraproductief en ze schaden de Palestijnse zaak. Maar vooral zijn ze een grove schending van het internationale recht. Ze zijn doelbewust gericht op burgerdoelwitten met de bedoeling van slachtoffers te maken. Dat ze in de praktijk maar zelden slachtoffers maken doet daarbij helemaal niets ter zake. Het effect van deze raketten wordt in onze pers nogal eens onderschat; Israëli’s die in het grensgebied met Gaza wonen kunnen deze raketten vaak echt horen. Beeld u in: uw kind is buiten aan het spelen en u hoort in de verte een raket aankomen. U weet niet waar ze zal neerkomen, maar u weet wel dat ze wel ergens zal neerkomen. Maakt het u dan wat uit dat deze raketten “zelden” slachtoffers maken? En als het deze keer echt uw kind is, zou u die mensen dan geen duizend bommen op hun kop willen gaan smijten? En zou u ooit nog bereid zijn tot “vredesonderhandelingen” met deze mensen? Ik zeg het u met graagte nog eens: de raketaanvallen vanuit Gaza zijn gemeen en smerig. Israël heeft dan ook het volste recht om zich ertegen te verdedigen, zolang daarbij het internationale recht gerespecteerd wordt.

Jammer genoeg heeft de bezetting van de Westoever helemaal niets te maken met de veiligheid van Israël. Het is ten hoogste een gemakkelijk excuus. Als de Westelijke Jordaanoever dan toch zo gevaarlijk is voor de veiligheid van Israël, hoe kunnen er dan driehonderdduizend Israëlische kolonisten wonen? Die kolonisten geven zelf trouwens helemaal niet de veiligheid van Israël aan als reden om daar te zijn. De reden die zij geven is dat zij de Westoever beschouwen als “hun” land. Dat hebben zij zo in hun Boek gelezen; God als immobiliënhandelaar. Deze mensen zijn freaks die een diepe haat koesteren tegenover alles wat niet in hun Bijbel gelooft. In Hebron worden Palestijnen dagelijks beschimpt en bespuwd, vanuit de appartementen van de kolonisten wordt afval over hen uitgestort (tot er een net gehangen werd, toen hebben ze het afval vervangen door vuil water), moskeeën en huizen worden beklad met leuzen als “Arabieren naar de gaskamers”, wasgoed dat hangt te drogen wordt in brand gestoken, kinderen die alleen naar school durven gaan worden getreiterd en bestolen. En in landelijke gebieden worden olijfbomen vernietigd. Olijfbomen groeien relatief langzaam. Arabieren planten ze voor hun kleinkinderen. De kolonisten weten dus zeer goed wat ze doen wanneer ze deze bomen vernietigen. En dat allemaal onder het toeziend oog van het Israëlische leger. Het is absurd dat men de veiligheid van Israël blijft inroepen om dit allemaal te laten gebeuren.

Deze wandaden kunnen natuurlijk niet onopgemerkt blijven. Zelfs in de Verenigde Staten begint het verzet te groeien, en niet in de laatste plaats onder de Joden. Zij zijn nog het meest gedegouteerd door wat “hun” staat allemaal uitvreet en beginnen zich er meer en meer van af te keren. Bij de laatste presidentsverkiezingen gaf amper tien procent van hen “Israël” op als belangrijkste thema om hun stemgedrag te bepalen. Joodse denkers nemen de bezettingspolitiek openlijk op de korrel. Zo heeft Norman Finkelstein recent een interessant boek geschreven met de veelbetekenende titel “Knowing too much”. Daarmee bedoelt hij precies dat de Amerikaanse Joden te veel weten over de Israëlische bezettingspolitiek om hem nog te kunnen blijven verdedigen. Het volstaat om even de krant te lezen om te weten dat dit gewoon niet meer te verdedigen valt. En sinds 2008 is er ook de lobbygroep J-street die zich afkeert van de traditionele Joodse lobbygroep AIPAC en echt pleit voor vrede in het Midden-Oosten. Republikeinse presidentskandidaten hebben Obama ook zwaar bekritiseerd omdat hij het gewaagd had te zeggen dat een vredesakkoord gebaseerd moest zijn op de grenzen van 1967. Maar niet alleen is Obama toch opnieuw verkozen, onder de Joden heeft hij zelfs 69% van de stemmen gekregen.

Het moge dus wel duidelijk zijn: de internationale gemeenschap is het beu. Sinds 1967 is er een niet één Israëlische regering geweest die geen nederzettingen gebouwd heeft in bezet Palestijns gebied. Allemaal hebben ze eraan meegedaan: de diefstal van land, het getreiter van de plaatselijke bevolking, de vernieling van Palestijnse eigendommen. Wie dit durft aanklagen wordt weggezet met inmiddels grijsgedraaide dooddoeners; een aantal jaren geleden waagde de Belgische Jood Ludo Abicht het in een debat op de VRT om de pesterijen door de kolonisten in Hebron aan te klagen. Kolonisten die, zo merkte hij volkomen terecht op, daar helemaal niet horen te zijn. Het antwoord was even voorspelbaar als versleten: “mogen er in Hebron dan geen Joden wonen? Is dat dan de enige stad die Judenfrei moet zijn?” Ach, dat gezeur. Natuurlijk mogen Joden wonen waar ze willen. En ze wonen ook bijna overal, ook in Islamitische landen zoals Turkije of Marokko. Maar dan hebben ze wel een Turks of Marokkaans paspoort en gehoorzamen ze de wetten van die landen, zoals iedereen die daar woont. Dus als u graag in Hebron wilt wonen, vraag dan een Palestijns paspoort aan en besef dan dat u een Palestijnse Jood bent. U zou trouwens niet de eerste zijn; de bekende Joodse dirigent Daniel Barenboim heeft er ook al één.

Het antwoord van Israël heeft niet lang op zich laten wachten. Om de Palestijnen te straffen voor hun statusverhoging bij de VN zullen er drieduizend nieuwe kolonisten gevestigd worden in Palestijns gebied. In Oost-Jeruzalem zal er zelfs gebouwd worden in de zone E1, zodat dit bezette deel van de stad afgesneden wordt van de rest van de Palestijnse gebieden. Bovendien houdt Israël tachtig miljoen euro aan Palestijns belastinggeld in. Geld dat volgens de Oslo-akkoorden toebehoort aan de Palestijnen en door Israël doorgestort zou moeten worden. Daarmee zijn er nu tenminste twee zaken glashelder:

1.      De kolonisten in bezet Palestijns gebied zijn daar uitsluitend om de Palestijnen te pesten.

2.      De bezetting van Palestijns gebied heeft helemaal niets te maken met terrorisme. De aanvraag voor een statusverhoging bij de VN was immers een honderd procent vreedzame actie. Geen mens is daarbij gedood of gewond.

Helaas: er zijn nog steeds mensen te vinden die doorgaan met het verzinnen van excuses. Die komen aandraven met de strijd tegen het terrorisme, die leuteren over “de enige democratie in het Midden-Oosten” (dan was Zuid-Afrika onder de apartheid ook een democratie!), die staan te zwaaien met de Bijbel, of die als dit allemaal niet helpt er dan maar de Holocaust bijsleuren.

Maar de wereld heeft vandaag een duidelijk signaal gegeven. Israël, we zijn het beu. Een beschaafd volk onderdrukt geen andere volkeren.  Hou dus in godsnaam op met deze gruwelijke bezetting. En geef de Palestijnen eindelijk de eigen staat waar ze recht op hebben. 

09-12-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Beste lezer, ik ben veertig jaar oud, ik ben wat men gemeenzaam omschrijft als een “hardwerkende Vlaming”, en ik ben overtuigd liberaal. Ik geloof dat ik letterlijk nog nooit in mijn leven problemen gehad heb met het uitwijzen van een asielzoeker. Ik ben van mening dat we niet het leed van de hele wereld op onze schouders kunnen nemen, en dat we dus af en toe hard moeten durven zijn. Mensen die hier niks kunnen komen doen, kunnen hier niks komen doen, zo eenvoudig is dat. Vlaanderen is al lang niet meer het land van melk en honing waar men het in vele ontwikkelingslanden nog voor schijnt te houden (ik kom regelmatig in Afrika en ik kan u verzekeren dat het een bijna onmogelijke opgave is om de mensen daar Diets te maken dat wij moeten werken voor ons geld). Kortom: niemand kan mij ervan verdenken dat ik een linkse rakker ben die Jan en alleman papieren wil geven.

Maar de uitwijzing van de Afghaan Parwais Sangari, daar heb ik wel degelijk probelemen mee. Die jongen is twintig jaar jong, staat aan het begin van zijn loopbaan en is hier vier jaar lang naar school geweest. Naar school geweest, dat wil zeggen dat onze gemeenschap in deze jongen geïnvesteerd heeft. En met succes; hij spreekt intussen goed Nederlands en heeft een diploma van lasser behaald. Dat is een knelpuntberoep waarvoor men in dit land vet betaald wordt, als men tenminste bereid is om de handen vuil te maken. Geloof mij: als die jongen hard werkt, is er veel kans dat hij meer geld zal verdienen dan u en ik tezamen. Geld waarop hij uiteraard belastingen zal betalen waarmee onze pensioenen betaald kunnen worden. Bovendien was zijn Belgische pleegmoeder bereid om hem te adopteren en voor hem te zorgen. Niks uitkering dus, niks OCMW, neen: hard werken en veel geld verdienen.

En wat blijkt? Net die jongen zetten we buiten. Ik vind dit jammerlijk, ik vind dit een wegsmijten van talent. Weet u wat ons probleem is? Wij zijn te weinig egoïstisch. Ik meen dat. Ons asielbeleid is er te veel op gericht om “humaan” te zijn. Medische redenen zijn wel een reden om papieren te krijgen. Een veertigjarige Afghaan die tijdens de oorlog zijn beide benen verloren is, die krijgt wel papieren. Omdat wij humane mensen willen zijn, en omdat dat medelijden opwekt. Maar die man zal hier gegarandeerd van een uitkering moeten leven omdat zijn kansen op werk praktisch nul zijn. En zelfs als die man werk zou vinden (want dat kan natuurlijk wel. Er bestaan tegemoetkomingen om gehandicapten aan het werk te helpen), dan kan hij nooit meer aan een loopbaan van veertig werkjaren komen (zoals vereist in het Generatiepact). Simpel gesteld: die man zal nooit kunnen opbrengen wat hij ons kost.

Maar Parwais Sangari, die jongen is twintig. Die gaat ons wel geld opbrengen. En die heeft een loopbaan voor zich van waarschijnlijk méér dan veertig jaar. In een knelpuntberoep dat geen kat hier nog wil doen. Met andere woorden: dit is precies het talent dat we massaal zouden moeten aantrekken. Maar neen: dit is precies wat we buitenzetten! Jammerlijk vind ik dat. Ik ben psycholoog van opleiding, ik heb geleerd over de verschillen tussen bedoeling en effect. U kent het verhaaltje wel. Hij zegt: “er is te weinig zout op de patatten.” Hij bedoelt: “er is te weinig zout op de patatten.” Maar wat hoort zij? “Uw kookkunsten trekken op niks.” Dus zij antwoordt: “als ze niet goed zijn, maak ze dan verdomme zelf!” Zo ontstaan veel echtelijke ruzies. (U mag de “zij” en de “hij” natuurlijk rustig verwisselen als u dat wil. Er is geen reden waarom mannen geen aardappelen zouden moeten klaarmaken.) Zo gaat het helaas ook in ons politiek beleid. In Brussel bestaat er een gewestbelasting van 180 euro per jaar per gezinshoofd. Maar die geldt alleen voor wie werk heeft. Steuntrekkers zijn vrijgesteld. De bedoeling is mooi: de steuntrekkers niet te zwaar belasten, want zij hebben het al zo moeilijk. Maar wat is het effect? De boodschap die men geeft is: werk vooral niet te hard! En zo kom ik terug bij ons asielbeleid; wij geven verblijfsvergunningen om medische redenen. Onze nobele bedoeling is natuurlijk van “humaan” te zijn. Maar wat is de boodschap die we geven? “Kreupelen, gehandicapten: kom maar naar hier. Gezonde werkenden: blijf alstublieft weg.” Dàt is het beleid dat we voeren. Tachtig procent van de immigranten die de EU binnenkomen zijn ongeschoold. Twintig procent is geschoold. In de VS is de verhouding precies omgekeerd. En dat komt doordat wij om ongeschoolden vragen door het verkeerde beleid te voeren. Het is ook één van de redenen waarom amper 39,9 procent van de niet-Europese vreemdelingen in ons land werk heeft. Negenendertig komma negen! Parwais Sangari had dat percentage een heel klein beetje naar omhoog kunnen trekken. Hij had ons pensioen kunnen betalen. Maar helaas: hij is buitengezet. Hij is te gezond! Heel jammerlijk vind ik dat.

09-07-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

28-06-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Beste Yves Leterme

Ik schrijf u omdat ik beschaamd ben. Beschaamd omdat u, iemand die jarenlang ons land “geleid” heeft, weer een blundertweet op internet gesmeten heeft. “Is Henry with you now?” was de mededeling die u deze keer aan honderden van uw Twitter-volgelingen te kennen gaf. Al een geluk dat u deze keer geen fouten gemaakt hebt tegen de Engelse taal, maar dit terzijde. Ik weet niet waarover dit gaat, ik hoef dit ook niet te weten, maar uw verleden op Twitter doet mij het ergste vrezen. Die berichtjes die daar door uw onoplettendheid belanden, lijken mij telkens opnieuw... vreemd. Vooraleer u zich komt verdedigen met het cliché dat dit “privé” is, wil ik toch wel een paar bedenkingen maken.

U bent jarenlang premier van dit land geweest. Premier, verdorie! Ik vind dat het minste wat we van iemand in die positie mogen verwachten toch is dat hij zijn hoofd een beetje bij de zaken heeft. Een klein beetje maar. Zelfs ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. Zo’n Blackberry, zo ingewikkeld is dat nu toch ook weer niet? En als het voor u wel te ingewikkeld is, waarom hebt u dan in godsnaam zo’n ding? Jongensachtig verlangen?

Trouwens, jongensachtig, ja... dat is het gevoel dat ik wel vaker krijg als ik over u lees. Uw vorige blundertweet luidde:

“Missch klopt het dan niet. Maar dat vertel je me zondagav he ? Werkte je bij Adecco ? / Als ik teveel vraag, zeg maar. Wil je nt stalken..”

Hoezo, “wil je nt stalken”? Hebt u echt zo weinig guts, mijnheer Leterme? Laat mij duidelijk zijn: ik ben zelf gehuwd, ik vind mannen die hun vrouw bedriegen gewoon slappelingen. Als u uw vrouw beu bent, zet ze dan buiten en zoek een andere! Dat in de eerste plaats. Maar als u ze dan toch wil bedriegen, doe het dan tenminste met een beetje stijl! En hou op met u te gedragen als een schooljongen. Persoonlijk zou ik getweet hebben: “Missch klopt het dan niet. Maar dat vertel je me zondagav he ? En als je braaf bent, kunnen we missch nog eens stevig rampetampen. Zegt u dat iets, bolleke ?” Wedden dat ze “ja!” terugtweet?

Een nog eerdere blundertweet van u was nog triestiger. Vanop de viering van vijftig jaar Congolese onafhankelijkheid twitterde u: “Not at all. Want to learn to know you... You to ?” Geen al te best Engels. U bedoelde natuurlijk “you too ?”. Maar goed, dat is nog het minste. Wat ik vooral zou willen zeggen, is: komaan Yves, word toch eens een man! “Ik zie jou graag, jij mij ook?” dat is wat schoolkinderen naar elkaar schrijven! Een eerste minister zou moeten schrijven: “Not at all. Want you in my bed tonight. And I won't ask it twice!” Go for it, Yves! U wil toch wel dat de Belgen een beetje fier zijn op u? Seriously, moest ik uw echtgenote zijn, ik had u al lang buitengezet. Niet omdat u scheefpoept, maar omdat u een slappeling bent!

Trouwens, mijnheer Leterme, u bent niet alleen een slappeling, u bent ook sociaal onhandig. Waarvoor gebruikt men een mail of een SMS? Voor dingen die niet dringend zijn. Als u iemand opbelt, weet u nooit of dit ongelegen komt. Het kan zijn dat die mens op dat moment ook aan het scheefpoepen is, nietwaar? U zou dan toch ook niet graag onderbroken willen worden. Het grote voordeel van een SMS of een mail is dat ze een vorm zijn van asynchrone communicatie. In mensentaal: u moet niet aan uw bureau zitten om een mail te ontvangen. Die blijft braaf wachten tot u terug bent en er tijd voor hebt. Een heel ander verhaal wordt het echter als u een SMS of een mail begint te gebruiken omdat u bang bent voor sociaal contact. U hebt een voordracht van de “Grandes Conférences Catholiques” in Brussel, waar u zelf de belangrijkste spreker was, afgezegd per SMS. Een uur voor ze zou starten! De zaal was al vol aan het lopen. En de organisatoren hebben toen snel-snel Mark Eyskens opgetgrommeld om u te vervangen. Een geluk dat die brave mens dat wilde doen, persoonlijk zou ik dat geweigerd hebben, zelfs al had ik gekund. En wat was dan het excuus dat u in deze SMS gaf? “Ik moet het rapport van de experts over de Fortis-zaak bestuderen.” En de volgende dag voegde u daar in de pers aan toe: “Dat is het leven van een politicus. Het werk heeft absolute prioriteit voor mij.”

Serieus? U bedoelde waarschijnlijk: “mijn eigen hachje heeft absolute prioriteit voor mij.” Ziet u dan echt niet dat men die Fortis-saga aangegrepen heeft om u – volkomen terecht – te wippen? Niet omdat er iemand iets tegen u heeft, maar omdat u gewoon niet bekwaam bent. Dat is trouwens ook de reden waarom men u nu een goedbetaalde non-functie bezorgd heeft bij de OESO. U mag daar wat in uw zandbak gaan spelen.

Dit zou allemaal zoveel woorden niet waard zijn, als het niet zo zou zijn dat het hele land er nog steeds voor betaalt. We hebben jaren stilgestaan omdat u te slap bent om op tafel te slaan. U versteent, wanneer u – in uw gezicht! – een “non” krijgt van een pittige dame die wat stevig in haar schoenen staat. Heeft iemand “madame non” nog gehoord sinds u geen premier meer bent? Waarom kan Di Rupo wel wat u niet gekund hebt? Hij is homo (met alle respect, overigens), maar heeft meer ballen aan zijn lijf dan u.

Ik weet nu al wat de kritiek op deze blog zal zijn: dat Leterme één of meerdere minaressen heeft, gaat niemand aan. Dat zijn privé-zaken. En weet u, mijnheer Leterme, ik ga hier zelfs volledig mee akkoord. Al hebt u er honderd, dat gaat mij inderdaad niet aan. Wat echter mijn probleem is, is dat ze een bewijs zijn van uw onhandigheid, uw jongensachtigheid en uw slapheid. Die hebben tot jaren van stilstand geleid, waar we nog steeds voor betalen. En dat gaat mij wel degelijk aan! “Is Henry with you now?” twitterde u, als een overjaarse tiener. Sofie Lemaire antwoordde onmiddellijk: "No darling. I'm all alone." En Michaël Van Drogenbroeck: "He wants to learn to know you." Ziet u, mijnheer Leterme: men lacht met u. Men lacht u vierkant uit. Maar achthonderdduizend van ons hebben ooit op u gestemd. Eigenlijk zinken we allemaal in de grond van schaamte.

Pieter Servranckx

19-02-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Beste stakers, vakbondsmilitanten en generatiegenoten,

Mag ik mij even voorstellen? Ik ben Pieter Servranckx. Ik ben veertig jaar oud en werk als bediende op een helpdesk. Ik zou dus kunnen zeggen dat ik in de leeftijdscategorie zit die men niet meer jong, maar ook niet oud kan noemen. Ik zou u graag even willen spreken over de vakbondsactie die u maandag gaat voeren om onze “verworven rechten” te beschermen. Ik vermoed dat ik bij diegenen hoor die u hiermee hoopt te bereiken; het zijn immers mijn verworven rechten, die u met deze staking zegt te verdedigen.

Ik wil u dus ook graag bedanken voor deze sociale strijd, maar voor mij had u toch wat minder genereus mogen zijn. Ik zou u willen vragen een stukje van mijn rechten af te nemen, ik heb ze echt niet allemaal nodig, dank u wel. Geef ze alsjeblieft aan onze jongeren, onze twintig- of vijfentwintigjarigen, die op zoek zijn naar hun eerste job of er net aan begonnen zijn. Ik herinner mij die tijd nog levendig, en ik vond het niet aangenaam. Honderd sollicitatiebrieven schrijven, en dan vaststellen dat de meeste werkgevers niet eens de moeite nemen om te antwoorden dat ze je niet nodig hebben. Of mogen vernemen dat je in de “werfreserve” opgenomen bent, hoera! Tot je vaststelt dat dit een synoniem is voor de prullenbak. En als het dan toch lukt, ik zal het u eerlijk zeggen: mijn eerste loon was zelfs geen duizend euro.

Toegegeven: solliciteren is nu wel een stuk makkelijker geworden. De tijd dat men alleen het CV mocht typen en de begeleidende brief met de hand hoorde te schrijven, heb ik gelukkig niet meer meegemaakt. Ik mocht ze allebei typen en diende alleen een fortuin uit te geven aan postzegels, internet was immers nog niet uitgevonden. Enfin, toch niet bij ons thuis. Ik kon dus een standaardbrief op mijn PC bewaren, waarin ik telkens slechts hier en daar iets diende aan te passen. Maar dan die gênante schaamte, als bleek dat ik ergens iets toch niet goed aangepast had en dus een heer aansprak met “mevrouw”, een brief voor de KBC naar de Fortis stuurde, of erger nog, naar mijnheer Fortis, een mijnheer Van den Broek aansprak met “Geachte Broek”... neen, niet aangenaam om aan terug te denken. Dat is nu wel een stuk gemakkelijker geworden met al die sollicitatieformulieren op het internet, waarmee je bijna geen fouten meer kunt maken. En als de advertentie vermeldt dat je voor 24 november dient te reageren, kun je je emailtje nog steeds vanuit je luie stoel versturen op 23 november om 23u45. Ja, dat was in mijn tijd wel even anders, maar toch.

Op mijn werk hou ik mij o.a. bezig met de aanmaak van gebruikersaccounts voor nieuwe werknemers. Vorige maand heb ik de eerste werknemer mogen verwelkomen die geboren is in het jaar 1990. Bij ons betekent dit dat zijn account begint met de letter “I” (de negende letter van het alfabet, weet u wel), terwijl die van mij begint met een “G” (ik ben geboren begin de jaren ’70) en die van mijn oudste collega zelfs begint met een verrimpelde “E”, maar dit terzijde. Wat ik wil zeggen is: ik heb te doen met onze letter “I”. Ik heb het al zo vaak zien gebeuren: er moet bespaard worden op de lonen, maar onze lonen verlagen is natuurlijk uit den boze. Dat zijn “verworven rechten.” Dus bespaart men nog wat extra op de eerste lonen van onze nieuwelingen. Daar heeft nooit iemand problemen mee. En degenen die nog niet eens aangeworven zijn, kunnen moeilijk gaan staken, nietwaar? Dat er bij uw laatste staking verhoudingsgewijs drie keer meer 50-plussers gestaakt hebben (7% van hen) dan min-30ers (2% van hen) zal zo wel zijn redenen hebben (Kempeneer, F., (2012). Enquête over staken en vakbonden. www.profacts.be.).

Bovendien worden deze jongeren om de oren geslagen met allerlei onheilsberichten, zoals arbeid die massaal naar China verhuist, migranten die hier met steeds meer willen komen werken voor nog minder geld, steeds meer mensen die hier op een steeds kleinere ruimte willen wonen (in mijn lagere-schooltijd leerden wij dat België negen miljoen inwoners had, nu zijn we al met elf miljoen), en ga zo maar door. U staakt voor het behoud van ons brugpensioen? Wel, de meeste jongeren hebben zich er al lang bij neergelegd dat ze zelfs geen gewoon pensioen zullen hebben. De cijfers over de toename van het pensioensparen onder de jongeren zeggen genoeg: bij KBC was in 2009 maar liefst 45,61% van alle nieuwe contracten voor pensioensparen afgesloten door een jongere onder de dertig (J.V., Pensioensparen in 2009 vooral een succes bij jongeren (2010). forum.politics.be). Zij betalen dus twee keer: één keer voor hun pensioen en één keer voor het onze. Dit terwijl mama en papa op wereldreis gaan om volop te genieten van hun “welverdiende” vervroegd pensioen, tijdskrediet (63% van degenen die tijdskrediet opnemen is ouder dan vijftig), opgespaarde ziektedagen, enfin: verworven rechten, nietwaar?

Intussen zijn zelfs de kleinste woningen zo duur geworden, dat onze jongeren gaan samenhokken, niet voor de gezelligheid of voor de sex (het weze hun gegund), maar om de huur te kunnen betalen! En dat onze banken hen opzadelen met hypotheekleningen op veertig jaar. Vraag het aan uw bankier, als u mij niet gelooft. Als u uw eerste woning koopt op 33 jaar – en dat is de gemiddelde leeftijd waarop de Belgen dit doen – bent u in principe dus verplicht om te blijven werken tot 73. Maar wij, wij zijn op 59 jaar echt “opgebrand”, nietwaar? En de zestigers die helemaal alleen wonen in huizen met vier kamers of méér, zijn eerder regel dan uitzondering.

Trouwens, nu we het toch over uitzonderingen hebben: wat is dat toch met die uitzonderingen die men wil maken voor mensen die "zwaar werk" verrichten? Men ziet nu al dat wij dit allemaal weer "op z'n Belgisch" zullen aanpakken en dat binnenkort ongeveer àlles "zwaar werk" zal blijken te zijn. Maar zelfs als dit zou kloppen, moet dit dan echt opgelost worden door Jan en alleman met vervroegd pensioen te sturen? Ik doe soms ook "zwaar werk", weet u? Ik moet soms PC's verhuizen, of schermen. En weet u wat ik zal doen als ik zestig ben (gesteld dat ik dit werk dan nog zou doen)? Ik vraag mijn jongere collega om de PC te verhuizen, ik zal dan wel even op zijn telefoon letten. Wedden dat hij er geen probleem van maakt?

Beste stakers, vakbondsmilitanten en generatiegenoten, kom mij alstublieft niet meer vertellen dat de jongeren in dit land “verwend” zijn. En kom mij zeker niet vertellen dat wij “verworven rechten” hebben. Hoe kan men in godsnaam iets een “recht” noemen als het betaald moet worden met het geld van iemand anders? Dat brugpensioen, dat tijdskrediet, die opgespaarde ziektedagen, voor mij hoeft het allemaal niet. Dat zijn vergissingen uit de vorige eeuw. Schaf die dingen toch gewoon af, en trek dan de echte pensioenleeftijd een paar jaar op, zoals men ook elders in Europa al gedaan heeft. Van mij mag u, echt waar! Als u dan goed bezig bent, verlaag dan alsjeblieft ook de belastingen voor starters. En leg ons een deftige leegstandtaks op, zodat wij verplicht worden om onze lege kamers ter beschikking te stellen van de jongeren. Daar wil ik best wel eens voor staken.

Uw toegenegen,

Pieter Servranckx

25-01-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Bruno Tobback (voorzitter sp.a) heeft een voorstel voor minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V): op de achterzijde van het aanslagbiljet voor de belastingen zouden de hoofden moeten komen van de bestuurslui van de Belgische banken. "Zo weten ze wie verantwoordelijk is voor het feit dat ze zoveel belastingen moeten betalen", zei Tobback in zijn nieuwjaarstoespraak.

Ten eerste bulkt dit voorstel van hetzelfde populisme dat Bruno Tobback zo graag aan andere politici verwijt. “Cafépraat” noemt men zoiets. En ten tweede hou ik niet zo van die ouderwetse lynchpartijen. Zelfs als de bankiers de grote schuldigen zouden zijn, moeten ze daarom dan aan de schandpaal genageld worden? Ik weet trouwens niet of het Bruno Tobback al opgevallen is dat de meeste mensen intussen gebruik maken van Tax-on-Web, en dus überhaupt zelfs geen belastingbrief meer krijgen. Maar dit terzijde, dit is niet de kern van de zaak.

Het lijkt natuurlijk ook zo’n mooi verhaaltje, nietwaar? Onwetende, brave burgers hebben hun spaarcenten aan de banken toevertrouwd in de veronderstelling dat ze daar veilig waren. Maar zij konden natuurlijk niet weten dat die bankiers gewetenloze schurken waren, die met dat geld gespeculeerd hebben om zichzelf te verrijken. En zie, dat gespeculeer is "natuurlijk" verkeerd afgelopen. En omdat deze bankiers zelf niet voor hun fouten willen of kunnen opdraaien, moet de belastingbetaler dat nu doen. Daardoor zullen we allemaal wat meer belastingen moeten betalen.

Ik ben de laatste om het op te nemen voor speculanten. Ik vind het onverantwoord dergelijke risico’s te nemen met het geld van anderen. Zeker als deze mensen niet eens weten dat er met hun geld dergelijke dingen gedaan worden. Ik vind dat bankieren opnieuw saai zou moeten worden, en dat bankiers desnoods via wettelijke regels verplicht mogen worden om voorzichtig met ons geld om te gaan. Maar de gretigheid waarmee sommige sociaal-democraten de banken de schuld willen geven voor deze crisis, lijkt mij toch wat te frappant. Ik krijg bijna de indruk dat ze blij zijn met de bankencrisis. Maar ik vrees dat het volledige plaatje er toch iets ingewikkelder uitziet dan wat Tobbacks voorstel laat vermoeden.

Ten eerste is het niet waar dat alles in ons land peis en vree was voor de bankencrisis, en dat het gespeculeer van de bankiers ons nu in het verderf gestort heeft. De waarheid is dat we voordien al aan de rand van afgrond stonden, en dat deze bankencrisis ons het spreekwoordelijke extra duwtje gegeven heeft. Niet minder dan negentig procent van onze staatsschuld dateert van voor de bankencrisis. En ze is vooral opgebouwd tijdens de jaren ’70 en ’80, ten gevolge van een “sociaal” beleid waarin iedereen recht had op vanalles en nog wat, zonder dat daar zelfs maar de verplichting tegenover stond om werk te zoeken. En aan de “redding” van verlieslatende bedrijven zoals Cockerill Sambre of de Kempense Steenkoolmijnen, die toch ten dode opgeschreven waren. Alleen mocht dat niet gezegd worden. Met andere woorden: mijnheer Tobback, als we de hoofden van de bankiers op de achterzijde van onze belastingbrief moeten zetten, dan moeten we dat van uw eigen vader er negen keer op zetten.

Ten tweede moet toch wel eens duidelijk gesteld worden dat het geld dat gestoken is in de redding van de banken, niet naar deze gewetenloze speculanten gegaan is. Bekijk gewoon eens de aandelenkoersen van om het even welk bankaandeel, en u kunt vaststellen dat deze mensen het grootste deel van hun geld kwijt zijn (ik zal daar trouwens geen traan om laten). Neen, dat geld is gebruikt om de spaarcenten te redden van de gewone spaarders. Wat zou u dan gewild hebben? Dat we de banken overkop hadden laten gaan en duizenden mensen hun spaargeld hadden laten verliezen omdat de speculaten niet geholpen mogen worden? Diezelfde spaarders worden door de huidige regering nu trouwens gestraft met een verhoogde roerende voorheffing, met als excuus dat men de speculanten wil belasten.

Neen, mijnheer Tobback, als we de hoofden van de werkelijke schuldigen van deze crisis op onze belastingbrief willen zetten, dan vrees ik dat we nog maar eens een dikke bijlage zullen moeten toevoegen aan een brief die de meeste mensen toch niet meer nodig hebben. Uit milieu-overwegingen stel ik dan ook voor dat u dit voorstel intrekt.

17-01-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Gezinnen die in een collectieve schuldenregeling zitten, moeten onbeperkt recht blijven hebben op hun kinderbijslagen. Het bedrag van die kinderbijslagen moet buiten het verplichte afbetalingsplan gehouden worden. Dat staat in een wetsvoorstel van SP.A-kamerlid Hans Bonte. Volgens Bonte kan deze eenvoudige en goedkope maatregel “een wereld van verschil maken in de strijd tegen armoede.”

In een brief aan de federale staatssecretaris voor Armoedebestrijding, Maggie De Block (Open VLD), klaagt Bonte aan dat het kindergeld in de huidige regeling niet veilig is bij gezinnen die in een collectieve schuldenregeling zitten.

“Vandaag leven 94.863 gezinnen in een jarenlang keurslijf van een schuldenregeling, dikwijls alleenstaande vrouwen. Het is een uitstekende zaak als mensen met kinderen zich engageren om hun schulden af te lossen, het is een essentiële ontsnappingsroute uit de armoede. Maar ook het kindergeld opofferen in een afbetalingsplan, zoals nu vaak het geval is, richt alleen maar nog meer schade aan. Welke zin heeft het dat we ouders in een collectieve schuldenregeling op droog zaad zetten en hen beletten hun kinderen op een fatsoenlijke manier te voeden en te kleden? Als we de strijd tegen armoede bij kinderen echt au sérieux nemen moeten we komaf maken met dit soort fundamentele onrechtvaardigheden. Wij willen garanderen dat het kindergeld veilig is. Altijd.”

Mooi, nietwaar? Arme mensen beschermen tegen de schuldeisers, die woekeraars die hen hun laatste cent willen afnemen en op die manier deze mensen in armoede storten. Gelukkig is er Hans Bonte om hen te beschermen.

Mooi, maar helaas onjuist. Dit is andermaal een mooie illustratie van het afschuiven van verantwoordelijkheid, dat we zo vaak terugvinden onder hen die bekend staan als de “sociaal zwakkeren.” Is men dan echt vergeten dat het hier gaat over volwassen mensen, die bij volle bewustzijn en volledig op eigen initiatief beslissingen nemen, en daar dus ook zelf de gevolgen van moeten dragen? Elke euro schuld die ik heb, is het gevolg van een uitgave die ik zelf gedaan heb, én een handtekening die ik zelf gezet heb. Wie moet er dan de gevolgen dragen wanneer ik mijn verplichtingen niet nakom? De schuldeiser? Wat is dat uiteindelijk, een schuldeiser? Dat is iemand die zijn geld aan iemand anders uitleent tegen een onderling overeengekomen intrest, en het nadien terugvraagt. Zijn eigen geld! Hij is dus ook degene die het recht aan zijn kant heeft, dunkt mij. Wie moet er hier dan eigenlijk beschermd worden?

Ik hoor nu al de tegenwerping dat deze schuldeisers vaak gewetenloze woekeraars zijn, die mensen die het moeilijk hebben in de luren leggen met mooie praatjes, terwijl die mensen niet weten wat ze tekenen. Ik vind dat dit getuigt van weinig respect voor onze sociaal zwakkeren. Mijns inziens zijn deze mensen best in staat om te lezen wat ze tekenen, en twee keer na te denken over wat ze doen. Wiens verantwoordelijkheid is het eigenlijk wanneer ik de kleine lettertjes niet lees?

Bovendien geloof ik dat de meeste van deze schuldeisers geen hebzuchtige bankiers zijn. Vaak gaat het om heel gewone mensen, die met hun spaargeld bijvoorbeeld een appartement gekocht hebben als investering voor de toekomst. En die de inkomsten uit deze investering hard nodig hebben, omdat ze zelf ook een lening aangegaan zijn om ze te bekostigen, en die deze lening graag wél willen terugbetalen zoals het hoort. Een huurder die niet betaalt, is voor deze mensen dan ook een groot probleem. Dan zijn gerechtelijke stappen en het “keurslijf” van een collectieve schuldenregeling vaak de enige manier om nog iets van hun centen te recupereren (waarbij ze dan nog vaak de intresten moeten laten vallen, waar ze eigenlijk recht op hebben). Nu ook nog eens het bedrag verkleinen waarop deze schuldeisers beslag kunnen leggen, verergert alleen alleen maar het reeds bestaande probleem. Heeft Hans Bonte er trouwens ook al eens over nagedacht dat deze maatregel het nog onaantrekkelijker zou kunnen maken om een woning te verhuren aan een sociaal zwakkere? Wie gaat er deze mensen nog een woning verhuren als men op voorhand weet dat men geen verhaal meer heeft wanneer ze niet betalen?

Er speelt trouwens ook nog iets anders mee, waar men een sociaal-democraat nooit over zal horen spreken: georganiseerde insolvabiliteit. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, zijn onze sociaal zwakkeren geen tamme schapen, die zomaar in de luren te leggen zijn. Vaak weten ze zeer goed wat ze doen. Met al onze “beschermende” maatregelen is het niet zo moeilijk om insolvabel te zijn. Zorg er gewoon voor dat u niet werkt, en moest u toch de aandrang voelen, doe het dan in het zwart. Zo valt er bij u niks te rapen, klaar is Kees. Dat er intussen andere mensen zijn die op hun eigen geld aan het wachten zijn is geen probleem, dit zijn toch allemaal “rijke” mensen die dit wel kunnen missen, nietwaar? Zoals reeds gezegd, klopt dit vaak niet eens, maar zelfs àls het zou kloppen, vraag ik mij toch nog altijd iets anders af: sinds wanneer is rijkdom een excuus voor diefstal? En als het een excuus is, zou men dit voor mij dan eens in een paar duidelijke regels kunnen gieten? Vanaf welk inkomen mag ik mensen bestelen? En kunnen deze rijken dan ook aanspraak maken op een paar “aftrekposten”? Mag ik een miljonair bijvoorbeeld nog bestelen als hij vijf kinderen heeft? Of als hij een deel van zijn inkomen aan goede doelen geeft? En moet ik ook niet mijn eigen situatie in rekening brengen? Mag ik bijvoorbeeld stelen van een rijke als ik gedurende jaren een uitkering gekregen heb die met zijn belastinggeld betaald werd? Het zijn maar een paar ideeën.

Nu hoor ik Hans Bonte al tegenwerpen dat het alleen het kindergeld is dat hij uit het verplichte afbetalingsplan wil houden. Hij zegt letterlijk: “welke zin heeft het dat we ouders in een collectieve schuldenregeling op droog zaad zetten en hen beletten hun kinderen op een fatsoenlijke manier te voeden en te kleden? Als we de strijd tegen armoede bij kinderen echt au sérieux nemen moeten we komaf maken met dit soort fundamentele onrechtvaardigheden.” Nu vraag ik u: welke garantie kan Hans Bonte mij geven dat dat kindergeld gebruikt wordt om de kinderen te kleden? Ik heb zelf twee kinderen, en ik zeg u in alle eerlijkheid: ik zou niet weten waaraan ik mijn kindergeld besteed. Het is een welgekomen extra, die bij ons gewoon vermalen wordt in de maandelijkse uitgaven. Ik heb deze maand tweehonderd euro gespendeerd aan speelgoed voor de jongste, dus misschien is dat geld daar inderdaad voor gebruikt. Maar ik ben ook voor tweehonderd euro op restaurant geweest met Nieuwjaar. U kunt dus met evenveel recht beweren dat ze daaraan gespendeerd zijn. Misschien zijn ze wel naar de afbetaling van het huis gegaan, en heb ik er dus inderdaad een deel van mijn schulden mee betaald... Wat zou daar trouwens verkeerd mee zijn? Mijn kinderen wonen ook dat huis. Ik zie dus bijgevolg niet in waarom het kindergeld niet gebruikt zou mogen worden voor de afbetaling ervan, of voor de afbetaling van schulden in het algemeen!

Hans Bonte zou trouwens ook moeten weten dat een rechter, wanneer hij iemand een collectieve schuldenregeling oplegt, ook bepaalt welk bedrag de schuldenaar nodig heeft om in zijn levensonderhoud te voorzien, en dus niet aangeslagen kan worden. En daarbij wordt nu ook al rekening gehouden met de kinderen die hij of zij eventueel heeft. Het is ook in de huidige regeling echt niet zo dat het welzijn van de kinderen opgeofferd wordt omwille van de schulden van de ouders.

Wat mij ook stoort, is de term “fundamentele onrechtvaardigheden”, die hier zomaar gebruikt wordt alsof het een evidentie is. U volgt de gedachtegang: iemand leent u zijn centen uit, tegen de betaling van een intrest waar u zelf schriftelijk mee akkoord gaat. U legt dit netjes naast u neer, spendeert uw geld aan god-weet-wat, behalve aan het terugbetalen van datgene wat niet eens van u was. En als deze schuldeiser uiteindelijk, na een vervelende en dure procedure, zijn geld dan maar komt opeisen, dan is dat een “fundamentele onrechtvaardigheid.”

Neen, mijnheer Bonte, laat dit wetsvoorstel maar voor wat het is. De werkende mensen, die graag nog iets van hun centen willen terugzien wanneer een “sociaal zwakkere” zijn verplichtingen niet nakomt zullen u dankbaar zijn.

16-01-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx