28-06-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Beste Yves Leterme

Ik schrijf u omdat ik beschaamd ben. Beschaamd omdat u, iemand die jarenlang ons land “geleid” heeft, weer een blundertweet op internet gesmeten heeft. “Is Henry with you now?” was de mededeling die u deze keer aan honderden van uw Twitter-volgelingen te kennen gaf. Al een geluk dat u deze keer geen fouten gemaakt hebt tegen de Engelse taal, maar dit terzijde. Ik weet niet waarover dit gaat, ik hoef dit ook niet te weten, maar uw verleden op Twitter doet mij het ergste vrezen. Die berichtjes die daar door uw onoplettendheid belanden, lijken mij telkens opnieuw... vreemd. Vooraleer u zich komt verdedigen met het cliché dat dit “privé” is, wil ik toch wel een paar bedenkingen maken.

U bent jarenlang premier van dit land geweest. Premier, verdorie! Ik vind dat het minste wat we van iemand in die positie mogen verwachten toch is dat hij zijn hoofd een beetje bij de zaken heeft. Een klein beetje maar. Zelfs ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. Zo’n Blackberry, zo ingewikkeld is dat nu toch ook weer niet? En als het voor u wel te ingewikkeld is, waarom hebt u dan in godsnaam zo’n ding? Jongensachtig verlangen?

Trouwens, jongensachtig, ja... dat is het gevoel dat ik wel vaker krijg als ik over u lees. Uw vorige blundertweet luidde:

“Missch klopt het dan niet. Maar dat vertel je me zondagav he ? Werkte je bij Adecco ? / Als ik teveel vraag, zeg maar. Wil je nt stalken..”

Hoezo, “wil je nt stalken”? Hebt u echt zo weinig guts, mijnheer Leterme? Laat mij duidelijk zijn: ik ben zelf gehuwd, ik vind mannen die hun vrouw bedriegen gewoon slappelingen. Als u uw vrouw beu bent, zet ze dan buiten en zoek een andere! Dat in de eerste plaats. Maar als u ze dan toch wil bedriegen, doe het dan tenminste met een beetje stijl! En hou op met u te gedragen als een schooljongen. Persoonlijk zou ik getweet hebben: “Missch klopt het dan niet. Maar dat vertel je me zondagav he ? En als je braaf bent, kunnen we missch nog eens stevig rampetampen. Zegt u dat iets, bolleke ?” Wedden dat ze “ja!” terugtweet?

Een nog eerdere blundertweet van u was nog triestiger. Vanop de viering van vijftig jaar Congolese onafhankelijkheid twitterde u: “Not at all. Want to learn to know you... You to ?” Geen al te best Engels. U bedoelde natuurlijk “you too ?”. Maar goed, dat is nog het minste. Wat ik vooral zou willen zeggen, is: komaan Yves, word toch eens een man! “Ik zie jou graag, jij mij ook?” dat is wat schoolkinderen naar elkaar schrijven! Een eerste minister zou moeten schrijven: “Not at all. Want you in my bed tonight. And I won't ask it twice!” Go for it, Yves! U wil toch wel dat de Belgen een beetje fier zijn op u? Seriously, moest ik uw echtgenote zijn, ik had u al lang buitengezet. Niet omdat u scheefpoept, maar omdat u een slappeling bent!

Trouwens, mijnheer Leterme, u bent niet alleen een slappeling, u bent ook sociaal onhandig. Waarvoor gebruikt men een mail of een SMS? Voor dingen die niet dringend zijn. Als u iemand opbelt, weet u nooit of dit ongelegen komt. Het kan zijn dat die mens op dat moment ook aan het scheefpoepen is, nietwaar? U zou dan toch ook niet graag onderbroken willen worden. Het grote voordeel van een SMS of een mail is dat ze een vorm zijn van asynchrone communicatie. In mensentaal: u moet niet aan uw bureau zitten om een mail te ontvangen. Die blijft braaf wachten tot u terug bent en er tijd voor hebt. Een heel ander verhaal wordt het echter als u een SMS of een mail begint te gebruiken omdat u bang bent voor sociaal contact. U hebt een voordracht van de “Grandes Conférences Catholiques” in Brussel, waar u zelf de belangrijkste spreker was, afgezegd per SMS. Een uur voor ze zou starten! De zaal was al vol aan het lopen. En de organisatoren hebben toen snel-snel Mark Eyskens opgetgrommeld om u te vervangen. Een geluk dat die brave mens dat wilde doen, persoonlijk zou ik dat geweigerd hebben, zelfs al had ik gekund. En wat was dan het excuus dat u in deze SMS gaf? “Ik moet het rapport van de experts over de Fortis-zaak bestuderen.” En de volgende dag voegde u daar in de pers aan toe: “Dat is het leven van een politicus. Het werk heeft absolute prioriteit voor mij.”

Serieus? U bedoelde waarschijnlijk: “mijn eigen hachje heeft absolute prioriteit voor mij.” Ziet u dan echt niet dat men die Fortis-saga aangegrepen heeft om u – volkomen terecht – te wippen? Niet omdat er iemand iets tegen u heeft, maar omdat u gewoon niet bekwaam bent. Dat is trouwens ook de reden waarom men u nu een goedbetaalde non-functie bezorgd heeft bij de OESO. U mag daar wat in uw zandbak gaan spelen.

Dit zou allemaal zoveel woorden niet waard zijn, als het niet zo zou zijn dat het hele land er nog steeds voor betaalt. We hebben jaren stilgestaan omdat u te slap bent om op tafel te slaan. U versteent, wanneer u – in uw gezicht! – een “non” krijgt van een pittige dame die wat stevig in haar schoenen staat. Heeft iemand “madame non” nog gehoord sinds u geen premier meer bent? Waarom kan Di Rupo wel wat u niet gekund hebt? Hij is homo (met alle respect, overigens), maar heeft meer ballen aan zijn lijf dan u.

Ik weet nu al wat de kritiek op deze blog zal zijn: dat Leterme één of meerdere minaressen heeft, gaat niemand aan. Dat zijn privé-zaken. En weet u, mijnheer Leterme, ik ga hier zelfs volledig mee akkoord. Al hebt u er honderd, dat gaat mij inderdaad niet aan. Wat echter mijn probleem is, is dat ze een bewijs zijn van uw onhandigheid, uw jongensachtigheid en uw slapheid. Die hebben tot jaren van stilstand geleid, waar we nog steeds voor betalen. En dat gaat mij wel degelijk aan! “Is Henry with you now?” twitterde u, als een overjaarse tiener. Sofie Lemaire antwoordde onmiddellijk: "No darling. I'm all alone." En Michaël Van Drogenbroeck: "He wants to learn to know you." Ziet u, mijnheer Leterme: men lacht met u. Men lacht u vierkant uit. Maar achthonderdduizend van ons hebben ooit op u gestemd. Eigenlijk zinken we allemaal in de grond van schaamte.

Pieter Servranckx

19-02-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Beste stakers, vakbondsmilitanten en generatiegenoten,

Mag ik mij even voorstellen? Ik ben Pieter Servranckx. Ik ben veertig jaar oud en werk als bediende op een helpdesk. Ik zou dus kunnen zeggen dat ik in de leeftijdscategorie zit die men niet meer jong, maar ook niet oud kan noemen. Ik zou u graag even willen spreken over de vakbondsactie die u maandag gaat voeren om onze “verworven rechten” te beschermen. Ik vermoed dat ik bij diegenen hoor die u hiermee hoopt te bereiken; het zijn immers mijn verworven rechten, die u met deze staking zegt te verdedigen.

Ik wil u dus ook graag bedanken voor deze sociale strijd, maar voor mij had u toch wat minder genereus mogen zijn. Ik zou u willen vragen een stukje van mijn rechten af te nemen, ik heb ze echt niet allemaal nodig, dank u wel. Geef ze alsjeblieft aan onze jongeren, onze twintig- of vijfentwintigjarigen, die op zoek zijn naar hun eerste job of er net aan begonnen zijn. Ik herinner mij die tijd nog levendig, en ik vond het niet aangenaam. Honderd sollicitatiebrieven schrijven, en dan vaststellen dat de meeste werkgevers niet eens de moeite nemen om te antwoorden dat ze je niet nodig hebben. Of mogen vernemen dat je in de “werfreserve” opgenomen bent, hoera! Tot je vaststelt dat dit een synoniem is voor de prullenbak. En als het dan toch lukt, ik zal het u eerlijk zeggen: mijn eerste loon was zelfs geen duizend euro.

Toegegeven: solliciteren is nu wel een stuk makkelijker geworden. De tijd dat men alleen het CV mocht typen en de begeleidende brief met de hand hoorde te schrijven, heb ik gelukkig niet meer meegemaakt. Ik mocht ze allebei typen en diende alleen een fortuin uit te geven aan postzegels, internet was immers nog niet uitgevonden. Enfin, toch niet bij ons thuis. Ik kon dus een standaardbrief op mijn PC bewaren, waarin ik telkens slechts hier en daar iets diende aan te passen. Maar dan die gênante schaamte, als bleek dat ik ergens iets toch niet goed aangepast had en dus een heer aansprak met “mevrouw”, een brief voor de KBC naar de Fortis stuurde, of erger nog, naar mijnheer Fortis, een mijnheer Van den Broek aansprak met “Geachte Broek”... neen, niet aangenaam om aan terug te denken. Dat is nu wel een stuk gemakkelijker geworden met al die sollicitatieformulieren op het internet, waarmee je bijna geen fouten meer kunt maken. En als de advertentie vermeldt dat je voor 24 november dient te reageren, kun je je emailtje nog steeds vanuit je luie stoel versturen op 23 november om 23u45. Ja, dat was in mijn tijd wel even anders, maar toch.

Op mijn werk hou ik mij o.a. bezig met de aanmaak van gebruikersaccounts voor nieuwe werknemers. Vorige maand heb ik de eerste werknemer mogen verwelkomen die geboren is in het jaar 1990. Bij ons betekent dit dat zijn account begint met de letter “I” (de negende letter van het alfabet, weet u wel), terwijl die van mij begint met een “G” (ik ben geboren begin de jaren ’70) en die van mijn oudste collega zelfs begint met een verrimpelde “E”, maar dit terzijde. Wat ik wil zeggen is: ik heb te doen met onze letter “I”. Ik heb het al zo vaak zien gebeuren: er moet bespaard worden op de lonen, maar onze lonen verlagen is natuurlijk uit den boze. Dat zijn “verworven rechten.” Dus bespaart men nog wat extra op de eerste lonen van onze nieuwelingen. Daar heeft nooit iemand problemen mee. En degenen die nog niet eens aangeworven zijn, kunnen moeilijk gaan staken, nietwaar? Dat er bij uw laatste staking verhoudingsgewijs drie keer meer 50-plussers gestaakt hebben (7% van hen) dan min-30ers (2% van hen) zal zo wel zijn redenen hebben (Kempeneer, F., (2012). Enquête over staken en vakbonden. www.profacts.be.).

Bovendien worden deze jongeren om de oren geslagen met allerlei onheilsberichten, zoals arbeid die massaal naar China verhuist, migranten die hier met steeds meer willen komen werken voor nog minder geld, steeds meer mensen die hier op een steeds kleinere ruimte willen wonen (in mijn lagere-schooltijd leerden wij dat België negen miljoen inwoners had, nu zijn we al met elf miljoen), en ga zo maar door. U staakt voor het behoud van ons brugpensioen? Wel, de meeste jongeren hebben zich er al lang bij neergelegd dat ze zelfs geen gewoon pensioen zullen hebben. De cijfers over de toename van het pensioensparen onder de jongeren zeggen genoeg: bij KBC was in 2009 maar liefst 45,61% van alle nieuwe contracten voor pensioensparen afgesloten door een jongere onder de dertig (J.V., Pensioensparen in 2009 vooral een succes bij jongeren (2010). forum.politics.be). Zij betalen dus twee keer: één keer voor hun pensioen en één keer voor het onze. Dit terwijl mama en papa op wereldreis gaan om volop te genieten van hun “welverdiende” vervroegd pensioen, tijdskrediet (63% van degenen die tijdskrediet opnemen is ouder dan vijftig), opgespaarde ziektedagen, enfin: verworven rechten, nietwaar?

Intussen zijn zelfs de kleinste woningen zo duur geworden, dat onze jongeren gaan samenhokken, niet voor de gezelligheid of voor de sex (het weze hun gegund), maar om de huur te kunnen betalen! En dat onze banken hen opzadelen met hypotheekleningen op veertig jaar. Vraag het aan uw bankier, als u mij niet gelooft. Als u uw eerste woning koopt op 33 jaar – en dat is de gemiddelde leeftijd waarop de Belgen dit doen – bent u in principe dus verplicht om te blijven werken tot 73. Maar wij, wij zijn op 59 jaar echt “opgebrand”, nietwaar? En de zestigers die helemaal alleen wonen in huizen met vier kamers of méér, zijn eerder regel dan uitzondering.

Trouwens, nu we het toch over uitzonderingen hebben: wat is dat toch met die uitzonderingen die men wil maken voor mensen die "zwaar werk" verrichten? Men ziet nu al dat wij dit allemaal weer "op z'n Belgisch" zullen aanpakken en dat binnenkort ongeveer àlles "zwaar werk" zal blijken te zijn. Maar zelfs als dit zou kloppen, moet dit dan echt opgelost worden door Jan en alleman met vervroegd pensioen te sturen? Ik doe soms ook "zwaar werk", weet u? Ik moet soms PC's verhuizen, of schermen. En weet u wat ik zal doen als ik zestig ben (gesteld dat ik dit werk dan nog zou doen)? Ik vraag mijn jongere collega om de PC te verhuizen, ik zal dan wel even op zijn telefoon letten. Wedden dat hij er geen probleem van maakt?

Beste stakers, vakbondsmilitanten en generatiegenoten, kom mij alstublieft niet meer vertellen dat de jongeren in dit land “verwend” zijn. En kom mij zeker niet vertellen dat wij “verworven rechten” hebben. Hoe kan men in godsnaam iets een “recht” noemen als het betaald moet worden met het geld van iemand anders? Dat brugpensioen, dat tijdskrediet, die opgespaarde ziektedagen, voor mij hoeft het allemaal niet. Dat zijn vergissingen uit de vorige eeuw. Schaf die dingen toch gewoon af, en trek dan de echte pensioenleeftijd een paar jaar op, zoals men ook elders in Europa al gedaan heeft. Van mij mag u, echt waar! Als u dan goed bezig bent, verlaag dan alsjeblieft ook de belastingen voor starters. En leg ons een deftige leegstandtaks op, zodat wij verplicht worden om onze lege kamers ter beschikking te stellen van de jongeren. Daar wil ik best wel eens voor staken.

Uw toegenegen,

Pieter Servranckx

25-01-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Bruno Tobback (voorzitter sp.a) heeft een voorstel voor minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V): op de achterzijde van het aanslagbiljet voor de belastingen zouden de hoofden moeten komen van de bestuurslui van de Belgische banken. "Zo weten ze wie verantwoordelijk is voor het feit dat ze zoveel belastingen moeten betalen", zei Tobback in zijn nieuwjaarstoespraak.

Ten eerste bulkt dit voorstel van hetzelfde populisme dat Bruno Tobback zo graag aan andere politici verwijt. “Cafépraat” noemt men zoiets. En ten tweede hou ik niet zo van die ouderwetse lynchpartijen. Zelfs als de bankiers de grote schuldigen zouden zijn, moeten ze daarom dan aan de schandpaal genageld worden? Ik weet trouwens niet of het Bruno Tobback al opgevallen is dat de meeste mensen intussen gebruik maken van Tax-on-Web, en dus überhaupt zelfs geen belastingbrief meer krijgen. Maar dit terzijde, dit is niet de kern van de zaak.

Het lijkt natuurlijk ook zo’n mooi verhaaltje, nietwaar? Onwetende, brave burgers hebben hun spaarcenten aan de banken toevertrouwd in de veronderstelling dat ze daar veilig waren. Maar zij konden natuurlijk niet weten dat die bankiers gewetenloze schurken waren, die met dat geld gespeculeerd hebben om zichzelf te verrijken. En zie, dat gespeculeer is "natuurlijk" verkeerd afgelopen. En omdat deze bankiers zelf niet voor hun fouten willen of kunnen opdraaien, moet de belastingbetaler dat nu doen. Daardoor zullen we allemaal wat meer belastingen moeten betalen.

Ik ben de laatste om het op te nemen voor speculanten. Ik vind het onverantwoord dergelijke risico’s te nemen met het geld van anderen. Zeker als deze mensen niet eens weten dat er met hun geld dergelijke dingen gedaan worden. Ik vind dat bankieren opnieuw saai zou moeten worden, en dat bankiers desnoods via wettelijke regels verplicht mogen worden om voorzichtig met ons geld om te gaan. Maar de gretigheid waarmee sommige sociaal-democraten de banken de schuld willen geven voor deze crisis, lijkt mij toch wat te frappant. Ik krijg bijna de indruk dat ze blij zijn met de bankencrisis. Maar ik vrees dat het volledige plaatje er toch iets ingewikkelder uitziet dan wat Tobbacks voorstel laat vermoeden.

Ten eerste is het niet waar dat alles in ons land peis en vree was voor de bankencrisis, en dat het gespeculeer van de bankiers ons nu in het verderf gestort heeft. De waarheid is dat we voordien al aan de rand van afgrond stonden, en dat deze bankencrisis ons het spreekwoordelijke extra duwtje gegeven heeft. Niet minder dan negentig procent van onze staatsschuld dateert van voor de bankencrisis. En ze is vooral opgebouwd tijdens de jaren ’70 en ’80, ten gevolge van een “sociaal” beleid waarin iedereen recht had op vanalles en nog wat, zonder dat daar zelfs maar de verplichting tegenover stond om werk te zoeken. En aan de “redding” van verlieslatende bedrijven zoals Cockerill Sambre of de Kempense Steenkoolmijnen, die toch ten dode opgeschreven waren. Alleen mocht dat niet gezegd worden. Met andere woorden: mijnheer Tobback, als we de hoofden van de bankiers op de achterzijde van onze belastingbrief moeten zetten, dan moeten we dat van uw eigen vader er negen keer op zetten.

Ten tweede moet toch wel eens duidelijk gesteld worden dat het geld dat gestoken is in de redding van de banken, niet naar deze gewetenloze speculanten gegaan is. Bekijk gewoon eens de aandelenkoersen van om het even welk bankaandeel, en u kunt vaststellen dat deze mensen het grootste deel van hun geld kwijt zijn (ik zal daar trouwens geen traan om laten). Neen, dat geld is gebruikt om de spaarcenten te redden van de gewone spaarders. Wat zou u dan gewild hebben? Dat we de banken overkop hadden laten gaan en duizenden mensen hun spaargeld hadden laten verliezen omdat de speculaten niet geholpen mogen worden? Diezelfde spaarders worden door de huidige regering nu trouwens gestraft met een verhoogde roerende voorheffing, met als excuus dat men de speculanten wil belasten.

Neen, mijnheer Tobback, als we de hoofden van de werkelijke schuldigen van deze crisis op onze belastingbrief willen zetten, dan vrees ik dat we nog maar eens een dikke bijlage zullen moeten toevoegen aan een brief die de meeste mensen toch niet meer nodig hebben. Uit milieu-overwegingen stel ik dan ook voor dat u dit voorstel intrekt.

17-01-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx  

Gezinnen die in een collectieve schuldenregeling zitten, moeten onbeperkt recht blijven hebben op hun kinderbijslagen. Het bedrag van die kinderbijslagen moet buiten het verplichte afbetalingsplan gehouden worden. Dat staat in een wetsvoorstel van SP.A-kamerlid Hans Bonte. Volgens Bonte kan deze eenvoudige en goedkope maatregel “een wereld van verschil maken in de strijd tegen armoede.”

In een brief aan de federale staatssecretaris voor Armoedebestrijding, Maggie De Block (Open VLD), klaagt Bonte aan dat het kindergeld in de huidige regeling niet veilig is bij gezinnen die in een collectieve schuldenregeling zitten.

“Vandaag leven 94.863 gezinnen in een jarenlang keurslijf van een schuldenregeling, dikwijls alleenstaande vrouwen. Het is een uitstekende zaak als mensen met kinderen zich engageren om hun schulden af te lossen, het is een essentiële ontsnappingsroute uit de armoede. Maar ook het kindergeld opofferen in een afbetalingsplan, zoals nu vaak het geval is, richt alleen maar nog meer schade aan. Welke zin heeft het dat we ouders in een collectieve schuldenregeling op droog zaad zetten en hen beletten hun kinderen op een fatsoenlijke manier te voeden en te kleden? Als we de strijd tegen armoede bij kinderen echt au sérieux nemen moeten we komaf maken met dit soort fundamentele onrechtvaardigheden. Wij willen garanderen dat het kindergeld veilig is. Altijd.”

Mooi, nietwaar? Arme mensen beschermen tegen de schuldeisers, die woekeraars die hen hun laatste cent willen afnemen en op die manier deze mensen in armoede storten. Gelukkig is er Hans Bonte om hen te beschermen.

Mooi, maar helaas onjuist. Dit is andermaal een mooie illustratie van het afschuiven van verantwoordelijkheid, dat we zo vaak terugvinden onder hen die bekend staan als de “sociaal zwakkeren.” Is men dan echt vergeten dat het hier gaat over volwassen mensen, die bij volle bewustzijn en volledig op eigen initiatief beslissingen nemen, en daar dus ook zelf de gevolgen van moeten dragen? Elke euro schuld die ik heb, is het gevolg van een uitgave die ik zelf gedaan heb, én een handtekening die ik zelf gezet heb. Wie moet er dan de gevolgen dragen wanneer ik mijn verplichtingen niet nakom? De schuldeiser? Wat is dat uiteindelijk, een schuldeiser? Dat is iemand die zijn geld aan iemand anders uitleent tegen een onderling overeengekomen intrest, en het nadien terugvraagt. Zijn eigen geld! Hij is dus ook degene die het recht aan zijn kant heeft, dunkt mij. Wie moet er hier dan eigenlijk beschermd worden?

Ik hoor nu al de tegenwerping dat deze schuldeisers vaak gewetenloze woekeraars zijn, die mensen die het moeilijk hebben in de luren leggen met mooie praatjes, terwijl die mensen niet weten wat ze tekenen. Ik vind dat dit getuigt van weinig respect voor onze sociaal zwakkeren. Mijns inziens zijn deze mensen best in staat om te lezen wat ze tekenen, en twee keer na te denken over wat ze doen. Wiens verantwoordelijkheid is het eigenlijk wanneer ik de kleine lettertjes niet lees?

Bovendien geloof ik dat de meeste van deze schuldeisers geen hebzuchtige bankiers zijn. Vaak gaat het om heel gewone mensen, die met hun spaargeld bijvoorbeeld een appartement gekocht hebben als investering voor de toekomst. En die de inkomsten uit deze investering hard nodig hebben, omdat ze zelf ook een lening aangegaan zijn om ze te bekostigen, en die deze lening graag wél willen terugbetalen zoals het hoort. Een huurder die niet betaalt, is voor deze mensen dan ook een groot probleem. Dan zijn gerechtelijke stappen en het “keurslijf” van een collectieve schuldenregeling vaak de enige manier om nog iets van hun centen te recupereren (waarbij ze dan nog vaak de intresten moeten laten vallen, waar ze eigenlijk recht op hebben). Nu ook nog eens het bedrag verkleinen waarop deze schuldeisers beslag kunnen leggen, verergert alleen alleen maar het reeds bestaande probleem. Heeft Hans Bonte er trouwens ook al eens over nagedacht dat deze maatregel het nog onaantrekkelijker zou kunnen maken om een woning te verhuren aan een sociaal zwakkere? Wie gaat er deze mensen nog een woning verhuren als men op voorhand weet dat men geen verhaal meer heeft wanneer ze niet betalen?

Er speelt trouwens ook nog iets anders mee, waar men een sociaal-democraat nooit over zal horen spreken: georganiseerde insolvabiliteit. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, zijn onze sociaal zwakkeren geen tamme schapen, die zomaar in de luren te leggen zijn. Vaak weten ze zeer goed wat ze doen. Met al onze “beschermende” maatregelen is het niet zo moeilijk om insolvabel te zijn. Zorg er gewoon voor dat u niet werkt, en moest u toch de aandrang voelen, doe het dan in het zwart. Zo valt er bij u niks te rapen, klaar is Kees. Dat er intussen andere mensen zijn die op hun eigen geld aan het wachten zijn is geen probleem, dit zijn toch allemaal “rijke” mensen die dit wel kunnen missen, nietwaar? Zoals reeds gezegd, klopt dit vaak niet eens, maar zelfs àls het zou kloppen, vraag ik mij toch nog altijd iets anders af: sinds wanneer is rijkdom een excuus voor diefstal? En als het een excuus is, zou men dit voor mij dan eens in een paar duidelijke regels kunnen gieten? Vanaf welk inkomen mag ik mensen bestelen? En kunnen deze rijken dan ook aanspraak maken op een paar “aftrekposten”? Mag ik een miljonair bijvoorbeeld nog bestelen als hij vijf kinderen heeft? Of als hij een deel van zijn inkomen aan goede doelen geeft? En moet ik ook niet mijn eigen situatie in rekening brengen? Mag ik bijvoorbeeld stelen van een rijke als ik gedurende jaren een uitkering gekregen heb die met zijn belastinggeld betaald werd? Het zijn maar een paar ideeën.

Nu hoor ik Hans Bonte al tegenwerpen dat het alleen het kindergeld is dat hij uit het verplichte afbetalingsplan wil houden. Hij zegt letterlijk: “welke zin heeft het dat we ouders in een collectieve schuldenregeling op droog zaad zetten en hen beletten hun kinderen op een fatsoenlijke manier te voeden en te kleden? Als we de strijd tegen armoede bij kinderen echt au sérieux nemen moeten we komaf maken met dit soort fundamentele onrechtvaardigheden.” Nu vraag ik u: welke garantie kan Hans Bonte mij geven dat dat kindergeld gebruikt wordt om de kinderen te kleden? Ik heb zelf twee kinderen, en ik zeg u in alle eerlijkheid: ik zou niet weten waaraan ik mijn kindergeld besteed. Het is een welgekomen extra, die bij ons gewoon vermalen wordt in de maandelijkse uitgaven. Ik heb deze maand tweehonderd euro gespendeerd aan speelgoed voor de jongste, dus misschien is dat geld daar inderdaad voor gebruikt. Maar ik ben ook voor tweehonderd euro op restaurant geweest met Nieuwjaar. U kunt dus met evenveel recht beweren dat ze daaraan gespendeerd zijn. Misschien zijn ze wel naar de afbetaling van het huis gegaan, en heb ik er dus inderdaad een deel van mijn schulden mee betaald... Wat zou daar trouwens verkeerd mee zijn? Mijn kinderen wonen ook dat huis. Ik zie dus bijgevolg niet in waarom het kindergeld niet gebruikt zou mogen worden voor de afbetaling ervan, of voor de afbetaling van schulden in het algemeen!

Hans Bonte zou trouwens ook moeten weten dat een rechter, wanneer hij iemand een collectieve schuldenregeling oplegt, ook bepaalt welk bedrag de schuldenaar nodig heeft om in zijn levensonderhoud te voorzien, en dus niet aangeslagen kan worden. En daarbij wordt nu ook al rekening gehouden met de kinderen die hij of zij eventueel heeft. Het is ook in de huidige regeling echt niet zo dat het welzijn van de kinderen opgeofferd wordt omwille van de schulden van de ouders.

Wat mij ook stoort, is de term “fundamentele onrechtvaardigheden”, die hier zomaar gebruikt wordt alsof het een evidentie is. U volgt de gedachtegang: iemand leent u zijn centen uit, tegen de betaling van een intrest waar u zelf schriftelijk mee akkoord gaat. U legt dit netjes naast u neer, spendeert uw geld aan god-weet-wat, behalve aan het terugbetalen van datgene wat niet eens van u was. En als deze schuldeiser uiteindelijk, na een vervelende en dure procedure, zijn geld dan maar komt opeisen, dan is dat een “fundamentele onrechtvaardigheid.”

Neen, mijnheer Bonte, laat dit wetsvoorstel maar voor wat het is. De werkende mensen, die graag nog iets van hun centen willen terugzien wanneer een “sociaal zwakkere” zijn verplichtingen niet nakomt zullen u dankbaar zijn.

16-01-2012 om 00:00 geschreven door Pieter Servranckx