Amore (enkele redenen waarom ik zo van mijn Elfje hou).
- Haar big smile als ze naar me kijkt bij het wakker worden. - De hoofdwiegende beweging waarmee ze haar haren afspoelt. - Het enthousiasme waarmee ze na elke werkdag rond mijn nek vliegt als ik thuiskom. - De manier waarop ze een stylo vastpakt als ze aan het schrijven is. - De schattige manier waarop ze in de zetel naast me ligt te slapen als ik nog laat tv kijk. - Haar leuk kontje in een wit slipje als ze 's morgens voorover gebogen haar kleren samen zoekt. - De glinstering in haar ogen als ze een baby ziet. - Het kleine stukje tong dat uit haar mond komt als ze grappig staat te dansen of op het punt staat kattekwaad uit te halen. - De manier waarop ze reageert als ze door heeft dat ik verliefd naar haar zit te kijken terwijl ze aan het autorijden is. - Het leuke geluidje dat ze produceert als ze de hik heeft (het lijkt meer op het gepiep van een muisje). - De manier waarop ze zingt terwijl we met vrienden een partijtje Singstar spelen. - Het begrip dat ze toont voor mijn beperkingen (hyperventilatie, claustrofobie e.d.). - Het kindelijke enthousiasme dat ze toont als ik haar lievelingskostje klaargemaakt heb! - De superschattige pyjama die ze aanheeft als we 's avonds tv kijken. - De manier waarop ze me perfect aanvult. - ...
Zaterdag was het dus zo ver,... Philou versus een hoop ingrediënten. Ik begon mijn fijn receptje met een bosje basilicum, een snuifje zout, 4 teentjes knoflook en een grote lepel geroosterde pijnboompitten. Ik had al meteen door dat de kom die bij mijn vijzel zat te klein ging zijn. Aangezien ik ergens gelezen had dat men pesto best niet klaarmaakt met metalen voorwerpen, was mijn food twister dus jammer genoeg geen optie. Ik besloot dus maar gewoon een grotere kom te nemen en daar mijn kleine "stamper" in te gebruiken. En dan maar alles lekker fijn pletten. Een mens zou er een stijve arm aan overhouden! Eens het goedje fijngeplet was, was het de beurt aan aan de geraspte Parmesan en Pecorino kaas (50 gr elk). Ik zag echter dat 100gr kaas in totaal een beetje teveel van het goede zou worden. Ik heb dus maar 30gr van elke kaassoort kunnen gebruiken (Pecorino is een soort schapenkaas die het geheel pittiger maakt maar je handen verschrikkelijk doet stinken bij het raspen by the way!). Daarna was het nog een kwestie van nu en dan olie toe te voegen tijdens het pletten tot alles de juiste structuur kreeg. Tijdens het middagmaal heb ik dan een stokbroodje gegeten met onderaan een laagje pesto, en daarboven een beetje gandaham. Heaven on a plate! Mijn pesto was wel een ietsie pietsie te straf. Ik had 4 teentjes knoflook genomen in plaats van 2 omdat ik van knoflook hou en ik dacht dat het geheel anders niet genoeg zou doorsmaken. Ik was echter vergeten dat het om niet gebakken (of gekookte) knoflook ging. Puur natuur is die natuurlijk veel straffer. Tijdens een avondje tv heb ik dan nog wat sneetjes stokbrood met pesto en mozarella klaargemaakt. Een vleugje peper erover en dan 15 minuutjes in de oven op 180 graden. Yummie yummie! Voor herhaling vatbaar dus (maar wel met wat minder knoflook).
And by the way,...Raf en Artiest,... pesto op valentijn klaarmaken voor mijn vrouwke zit er niet echt in aangezien ze het niet zo heeft voor basilicum. Van de geur alleen al zou ze misselijk worden. Helaas pindakaas dus!
Door het gestalk van mijn Elfje is de weerstand van de telenetmannen (en vrouwen) gebroken! Mijn draadloos internet staat bij deze thuis mooi te blinken! Om te telefoneren hoeven we bij deze ook niet meer onze gsm te gebruiken want ook de vaste lijn werkt nu terug! Rest me dus nog enkel een dikke dankuwel te zeggen tegen mijn vrouwke en haar een dikke virtuele knuffel te geven (die ze vanavond nog eens in het echt krijgt ook natuurlijk)! Om mijn schade in te halen zal ik me dit weekend eens volledig laten gaan (surfsgewijs dan toch). Ik kan misschien al starten met op het internet lekkere recepten op te zoeken, beginnende met pesto.
Jawel dames en heren,... ik heb het in mijn bol gekregen om dat groene goedje eens zelf in elkaar te flansen. Naar het schijnt zou dat nog veel lekkerder zijn de bokaaltjespesto uit het grootwarenhuis (duh). Creatief zal ik wel moeten zijn denk ik, aangezien zo iets meestal met een foodprocessor of een vijzel maken (denk ik toch). Thuis heb ik enkel een kleine vijzel en geen foodprocessor. Een mixer gebruiken lijkt me ook uitgesloten (tenzij ik al mijn keukenkasten en mezelf wil voorzien van een laag groene sproeten natuurlijk). Misschien kan ik mijn food-twister gebruiken (zie foto bovenaan). Dat is zo een handig hebbedingetje die je bijna nooit gebruikt. Zeg maar impulsaankoop. Je maakt er wel een killer milkshake mee,... maar lukt pesto ook?
Als er trouwens iemand van mijn medebloggers toevallig een super pesto recept heeft,... laat het me via de reacties. Ik kan die nu toch lekker terug lezen op mijn computertje thuis. Een mens kan soms snel gelukkig zijn hé!
Wonder boven wonder ben ik niet moe vandaag. Ik kon gisterenavond de slaap niet vatten. Van enige slaperigheid was geen sprake en ik moet eerlijk toegeven dat ik ook wel een beetje opgewonden was. Nope, niet opgewonden in de zin van "Mijn vrouw en ik gaan hier zodadelijk eens een numero gaan placeren die het gebouw op zijn grondvesten zal doen daveren". Ik kon de op til staande blogmeeting maar niet uit mijn hoofd zetten. Heel even voelde ik me weer als een kind die de dagen voor Sinterklaas aan het aftellen is. Hoewel er in dit geval natuurlijk geen cadeautjes voor mij in zitten. Hoewel,... de meeting is een cadeau op zich.
Ik lag over 101 zaken na te denken. Hou zouden mijn bloggenoten er uit zien? Zou ik niet uit de toon vallen omdat ik ten eerste niet erg belezen ben, ten tweede een cultuurbarbaar ben en ten derde bij de jongste snotters hoor? Wat verstaan Artemis en Menck onder "zorgen voor een hapje"? Het drankgedeelte is geen probleem,... zolang er maar alcohol in zit! Moet ik bij hapjes denken aan chips, toasjes en ovenhapjes (En zo ja, stelt Artemisje haar oven ter onzer beschikking?) of eerder zoiets als soep, spaghetti, belegde broodjes enz.... . Bon, daar ging ik dan wel eens voor bellen of mailen,... niet vergeten dus.
Daarna begon ik na te denken over manieren om de medebloggers die niet willen of kunnen komen te overtuigen. Dat heb ik al snel opgegeven. Het enige wat ik kan doen is bij deze nog eens een oproep lanceren en hun nog eens heeeeeeeel mooi vragen om toch te komen. Pretty please with sugar on top! Willen jullie alsjeblieft naar de blogmeeting komen? (* kijkt hen met zielige puppyoogjes aan)
Over wie ik het allemaal heb? Over alle personen op mijn 2 favorietenlijstjes die nog niet toegezegd hebben.
Het heeft nog enkele uren geduurd eer ik in een halve slaap sukkelde. Ieder half uur werd ik wakker en keek ik naar het lichtgevende display van mijn vrouw haar wekkerradio. Tijdens de minislaapjes tussendoor droomde ik de vreemdste dingen. Ik droomde dat Artemis met mij afsprak op een kermis om me al op voorhand eens te leren kennen. Ze zag er uit als AnnaStesia (die er gerust mag zijn ) en gaf me een rondleiding op diezelfde kermis. Exit droom nummer zoveel. Van de rest herinner ik me niet zoveel meer. Enkel nog dat ik in een keuken stond om te koken voor mijn medebloggers en alles mislukte. Een paniekaanval was het gevolg. Toen ik eindelijk rustig sliep zal het al ergens tussen 5u en 6u 's ochtends geweest zijn. En haleluja prijs de heer,.... om 7.30u liep die verdomde wekker (op mijn gsm) af!
Hopelijk lukt slapen vanavond beter.
Ps: Voor iedereen die zich nog op de meeting wil inschijven,...het is bij Menck te doen!
Tante Zaza zat lijkbleek te trillen op haar versleten keukenstoel. "Godgodgodgod" stamelde ze. Aan haar voeten lag het kopje dat ze zonet uit haar handen had laten vallen. Kleine Robin keek verwonderd naar haar. Had hij iets verkeerd gezegd tegen zijn diepgelovige tante? Als dat zo was, dan was dat zeker niet zijn bedoeling geweest. Hij had haar enkel verteld wat hij op de slaapkamer van zijn zestienjarig nichtje gezien had, terwijl hij er spionnetje speelde vanuit de grote eikenhouten kleerkast.
Esther had haar vriendje meegenomen naar haar slaapkamer. Na wat gefluister en gegiechel had Boris - zo noemde haar vriendje - de meeste lichten uitgedaan. Enkel het roze nachtlampje brandde nog. Daarna gaven ze elkaar knuffels en kusjes. Robin vond dat maar een vies zicht. Ze likten aan elkaars tong. Proper kon je zo iets bezwaarlijk noemen! En ja hoor,.... het was te verwachten. Esther werd een beetje mottig, want ze had ineens zo een vreemde blik. Boris had dat schijnbaar ook gezien want hij stak zijn hand in haar blouse om aan haar hart te voelen, net zoals bij dokter Teen. Robin's moeder had het niet zo voor dokter Teen omdat die volgens haar altijd naar de drank rook. Daar kwam nog eens bij dat hij zo een wilde blik in zijn ogen had. Maar bon, terug naar het Estherverhaal. Jammer genoeg was Boris schijnbaar niet zo goed in het vinden van haar hart. Hij bleef maar zoeken. Zijn handen bewogen steeds wilder en wilder. Uit paniek werd ook hij een beetje onwel. Ze begonnen beiden zwaar te hijgen en raakten precies helemaal buiten adem!
Boris had zijn andere hand intussen onder Esther haar rokje gestoken. Waarschijnlijk had de arme sukkel dan ook nog eens last van koude handen. Esther daarintegen, kreeg hevige koorts. Ze vertelde zwaar hijgend dat ze helemaal heet was! Haar tong bengelde zelfs een stukje uit haar mond.
Uiteindelijk betrapte Robin de echte boosdoener van het verhaal! Er was een slang in Boris zijn broek gekropen, en die wou er nu terug uit! Het was een exemplaar van zeker 18 cm! Echt waar! Dreigend stond de slang stokstijf omhoog gericht. Robin had ooit eens op tv gezien dat slangen die rechtstaan heel gevaarlijk uit de hoek kunnen komen,... en aan de reactie van Esther en Boris te zien, was deze precies wel heel gevaarlijk. Met 1 hand greep Boris de slang stevig beet om ervoor te zorgen dat hij niet zou ontsnappen. Esther was heel bang. Met wijd oppengesperde ogen en open mond fluisterde ze "oh god". Schijnbaar herpakte Esther zich snel want een paar seconden later probeerde ze het beest zijn kop af te bijten. Na enkele mislukte pogingen besloot ze het dan maar over een andere boeg te gooien. Esther ging op haar rug liggen en spreidde haar benen. Vervolgens nam ze de slang met een klemgreep vast. Het beest zat nu tussen haar benen vast.
Het werd een verschrikkelijke strijd! Emma begon te grommen en te schreeuwen en haar vriendje viel tijdens de doodsstrijd enkele keren ei zo na uit het bed. Na een tijdje is het hen uiteindelijk gelukt om de slang te verpletteren. Het beest was vast en zeker zo dood als een pier want Robin had gezien dat het beest helemaal slap hing. Zijn ingewanden liepen er zelfs een beetje uit. Boris is daarna naar het toilet gewandeld. Vermoedelijk om het beest in het toilet te smijten en door te spoelen. Bij zijn terugkomst hebben ze beiden een dutje gedaan. Vermoeiend toch,... zo een gevecht. Al bij al is alles toch goed afgelopen!
Het is intussen wel al geweten dat ik op zondagavond qua eten en drinken voor niemand moet onderdoen. Diverse hapjes passeerden ook gisterenavond weer de revue (lees chips, lookbroodjes, pestobroodjes en frietjes). Omdat zulks natuurlijk ook moet doorgespoeld worden besloot ik ook enkele drankjes te nuttigen (lees 1 Westmalle tripel, 2 Kwaks en 3 Hoegaarden Grand cru's). Toen ik moe maar voldaan (lees tipsy) nog naar Debby en Nancy keek, kreeg ik opeens een moment van zwakte. Ik kreeg een krop in de keel toen ik de beelden zag van een onthaalmoeder die in de bloemetjes gezet werd door vele van haar ex-opvangkindjes. Normaal gezien zou ik zo iets behoorlijk melig vinden maar nu pakte het me echt. Toen daarna de minderevalide voetbalploeg een hoop gesigneerde ballen (voetballen hé perverten) kreeg werd het me helemaal teveel. De tranen sprongen in mijn ogen maar ze rolden (gelukkig) nog net niet over mijn wangen.
Even voelde ik me een ondankbare vlegel. De spelers van die voetbalploeg beleefde daar precies de avond van hun leven. Met een domme gesigneerde voetbal in hun handen waren ze even de gelukkigste mensen ter wereld. Ik besef soms niet hoe goed ik het heb. Genieten van het leven doe je door die kleine, mooie momenten te koesteren. Ik moet op dat vlak nog heel veel leren. Simpelweg gelukkig zijn zonder voortdurend te lopen kankeren over onbenullige niemendalletjes.
Gisteren was het zover! De telenetman zou langskomen tussen 8.00u en 13.00u om van mij opnieuw een surfende knakker te maken. Ik dus om 7.00u uit mijn nest gekropen om zeker fris gewassen en gekleed de deur te kunnen openen. Omstreeks 11.00u kwam de kerel opgereden. Enthousiast als een puppy die zijn baasje ziet thuiskomen (op het tegen de benen rijden, hijgen, kwispelen en kwijlen na) deed ik de deur open. Ik toonde meteen waar de aansluiting mocht gebeuren. De man keek even naar het stukje kabel die tot zijner beschikking was gesteld. Zijn gezichtsuitdrukking kon je bezwaarlijk positief noemen. Het stukje kabel dat uit de muur stak bleek te kort om iets mee aan te vangen. We zouden dus terug in ons (vers) bepleisterde muur moeten kappen om wat meer kabel tevoorschijn te toveren. Of hij dat niet even wou doen? Dat mocht niet. Moesten hij per ongeluk in een andere kabel kappen zouden we hem verantwoordelijk kunnen stellen. Begrijpelijk maar niet leuk natuurlijk. Ik moest me echter geen zorgen maken. Als ik dezelfde dag nog zou terugbellen naar telenet zou ik waarschijnlijk al begin volgende week opnieuw bezoek krijgen van een telenet dude.
Een uurtje later was er al een stuk uit de muur gekapt en de kabel lag nu mooi bloot. Mijn vrouwtje belt naar telenet om alles uit te leggen en een nieuwe afspraak te maken. Ze vertellen haar dat het eerste vrije plaatsje op twintig februari is! TWINTIG FEBRUARI!!!! Na nog eens terug te bellen en te blijven zagen besloten ze ons op een wachtlijst te zetten. Indien er iemand zijn afspraak zou afzeggen zouden ze de afspraak vervroegen. Ze konden ons intussen wel al op zestien februari zetten. De rest van de dag heb ik dus echt lopen balen dat het geen naam had! Nog meer dan twee weken internetloos!
Enkel op het werk kan ik eens raprap iets doen. Zoals vandaag. Ik ben speciaal een half uur vroeger gekomen om dit blogje te kunnen schrijven. Geen zorgen dus mensen,... ik ben nog steeds alive and kicking,... maar het bloggen zal nog minstens twee weken op een laag pitje staan.
Bij het lezen van Artiest haar meest recente schrijfsel (klik hier) over een lang vervlogen liefde, moest ik terugdenken aan een voorval van enkele maanden geleden. Bij het bekijken van enkele oude fotoalbums viel mijn oog op een oude klasfoto van mijn stiefbroer. Daar stond hij tussen al zijn klasgenootjes te blinken. Op diezelfde foto stond Valerie Bauwens ook. Het was een knap meisje waar het in die tijd mee "aan" was. Ze was ongeveer drie jaar jonger dan mij. In een periode van 2 jaar hebben we het drie keer aan- en uitgemaakt. Ik denk dat ik toen tussen de 12 à 14 was. Heel onschuldig allemaal. Handjes vasthouden en heeeeel soms als we allebei de moed vonden een vluchtig kusje op de mond.
Toen een van ons twee verhuisde (we woonden beiden in De Pinte) zijn we elkaar uit het oog verloren. Het vreemde was dat ik de komende jaren toch nog regelmatig aan haar terugdacht. Maar ook dat was al een heel eind geleden. Het laatste wat ik gehoord had, was dat ze met de verkeerde mensen was beginnen optrekken en dat het niet zo goed met haar ging. Maar dat was ook maar een gerucht dat ik via via had gehoord. Anyway,... bij het zien van de oude klasfoto werd ik opeens een beetje nostalgisch én nieuwsgierig. Hoe zou het met haar zijn? Wat zou ze nu doen? Leeft ze nog? Ik heb haar proberen googelen maar het resultaat was nada. Vreemd hoe zulke kleine dingen door een onbenullig voorval terug naar boven kunnen komen. Begrijp me niet verkeerd hé. Ik vraag me gewoon af hoe het met haar gaat, meer niet. Ik ben meer dan gelukkig met het leven dat ik nu heb en ik zou me geen betere vrouw kunnen wensen dan degene met wie ik getrouwd ben,... mijn elfje.
Ik weet niet of het een goed idee was om in dit schrijfsel Valerie Bauwens bij haar echte naam te noemen, maar ik kon het toch niet laten (Ik kan die nog steeds verwijderen als het me gevraagd zou worden). Je weet nooit,... wie weet googeld zij, of iemand van haar vrienden wel eens haar naam en kom ik zo toch nog te weten wat er van haar geworden is. You never know.
By the way,... morgen en overmorgen ben ik afwezig. Ik moet niet werken en ben momenteel thuis internetloos. Hopelijk is dit probleem donderdagavond opgelost.
Ik ben nog maar terug van weggeweest, en ik lees al direct een supervoorstel op de blog van Menck (een eersteklas blogger én toffe peer dat het geen naam heeft)! Zou het geen superidee zijn om eens allemaal samen te komen "in het echt"? Ik ben al vast te vinden voor een meeting! Indien er nog andere bloggers interesse hebben in dit idee,... gelieve dit dan aan Menkske te leten weten. Laat gewoon een berichtje achter bij zijn reacties. Klik op klikkerdeklik om nu meteen naar zijn blog te vliegen! Haast u!
Ladies & gentlemen,... I'm baaaaaack! Kiekeboe! Piepiep! Bon, genoeg zever voor vandaag. Zoals reeds eerder vermeld heb ik mijn verlof van vorige week dus gebruikt om te verhuizen. Gisterenavond was ik (samen met nog 4 andere mensen) nog volop aan het sleuren aan een dressoirkast die een ton scheen te wegen, en nu sta ik terug op mijn werk. Ironisch genoeg ben ik meer vermoeid uit mijn verlof gekomen dan ik erin gegaan ben. Maar allez,... het moest allemaal gebeuren hé. Mijn vorige woning is helemaal leeg, in mijn nieuwe woning staan alle grote meubels al opgesteld en zijn de belangrijkste dozen uitgepakt. Enkel de dozen met brol (beste omschrijving voor de inhoud) staan nog opgestapeld in het kleinste slaapkamertje (die we momenteel toch niet gebruiken). Mijn hobbykamer is ook al helemaal in orde en mijn pc is ook al aangesloten. Op internet moet ik jammer genoeg nog even wachten. Donderdag komt de telenetknakker langs. Ik ga voor de eerste keer draadloos internet nemen. Hopelijk lukt alles een beetje.
Deze ochtend ben ik, voor ik moest werken, nog even binnen gegaan in mijn ex-woning. Ik moet zeggen dat ik toch even moest slikken hoor. Ik heb er maar 3 jaar gewoond, maar het waren wel de drie mooiste jaren van mijn leven. Het was het eerste huisje waar ik samen met elfje in gewoond heb. Een mens raakt toch snel gehecht aan zaken hé. De laatste weken was ik zodanig gefocust op mijn nieuw huis, dat ik nog geen tijd heb gehad om mentaal afscheid te nemen van mijn oude woonst. Woensdag moet ik de sleutels afgeven. Ik zal misschien wel een traantje wegpinken. Gelukkig zijn de volgende huurders kenissen van ons. Ze hebben ons beloofd dat we nog eens mogen komen kijken eens ze alles opnieuw ingericht hebben.
I'm back dus,... zij het niet met dezelfde regelmaat momenteel. Ik heb nog wel wat werk in mijn huisje én ik kan thuis nog niet bloggen wegens geen internet (zoals eerder vermeld). Enkel tijdens een rustig moment op het werk kan ik eens een blogje schrijven.
Vandaag zal ik van die rustige momenten ook gebruik maken om al jullie schrijfsels van de laatste week te lezen. Amai! Ik zal mijn werk hebben denk ik! Aan iedereen in mijn favorietenlijstje,... ik heb jullie gemist vrienden en vriendinnen!
Prostituees roken en bellen dat het geen naam heeft. Dat is het enige wat ik kan besluiten als ik kijk naar hun koopgedrag. De videotheek waar ik werk is gesitueerd op een steenweg waar er vele bordelen staan. De meisjes die daar het ene moment hun charcuterie staan aan te prijzen staan een halve dag later in mijn winkel om iets te kopen. En dat iets is dus meestal een telefoonkaart of sigaretten,... meestal beiden,... en in bulk. Ik denk dat ze elk om beurt boodschappen doen voor de hele groep. Dan komt er dus de ene of de andere (meestal zeer overdreven geschminkte) jongedame binnen en kijkt rond alsof ze de hele winkel bezit. Zelfverzekerd en heupwiegend loopt ze naar me toe en zegt "Je voudrais 3 cartes de telephone,... une carte XL à 20, une carte XL à 10 et une carte de proximus a 15 et 4 paquets de Marlboro rouge". (Vergeef me eventuele schrijffouten want Frans is niet bepaald mijn ding) Meestal is een goeidag of een dankuwel niet echt inbegrepen bij hun bestelling,... maar gelukkig voor hen is mijn Frans niet vloeiend genoeg om hen op hun onbeschofte gedrag te wijzen. Maar ja, ik denk niet dat de dames in kwestie veel respect hebben voor het mannelijke geslacht. Dat kan je hen niet kwalijk nemen gezien hun beroepskeuze. Het moet toch eigenlijk een vervelend leventje zijn hoor. Sommige hebben die beslissing zelf genomen terwijl anderen er door omstandigheden in terechtgekomen zijn. Mannen beschouwen je als een stuk vlees of een voorwerp om te gebruiken en weg te werpen en vrouwen kijken op je neer. Ik gun ze dus hun sigaretjes en telefoonkaarten.
Onder het motto "Het moet niet altijd braaf zijn" geef ik jullie bij deze een iets pikantere goochelact. Klik op klikkerdeklik om hem te zien te krijgen. Je mag toch ook wel niet te verlegen zijn om deze truuk uit te voeren. Ik heb een fantastisch idee! Aan alle bloggende dames,... studeer deze truuk goed in. Als we dan ooit eens een samenkomst organiseren zullen alle bloggende heren stemmen op de dame die de truuk het beste tot een goed einde heeft gebracht. Deal?
Van sommige zaken krijg ik kippevel. Deze reclame is ook zo iets. De muziek, de beelden en de heerlijke Nicole Kidman,... manmanman. Ik word er helemaal week van. Ik kan niet juist zeggen waarom. Het doet me gewoon iets.
update: De 10000ste bezoeker is langsgeweest op mijn nederig blogje dus euh,......... DIKKE PLUIM VOOR MEZELF!
Gisteren had ik op het werk een bloedneus,...zomaar,...plots,...zonder mijn neus te snuiten of iets! Zou het de wraak van mijn neus zijn? Ik heb immers jullie het grote "druifje" geheim verteld! Net tijdens het spitsuur natuurlijk! Gelukkig heb ik altijd van die rode bloedstelpende watten bij. Die helpen goed maar zien er natuurlijk wel behoorlijk opvallend uit. Daar sta je dan tegen je klanten lekker nasaal te lullen,... met zo een idioot stuk rode wat die een stuk uit je neus hangt. Toch maar opletten. Ik krijg namelijk meestal spontaan bloedneuzen tijdens periodes dat ik een beetje oververmoeid loop. Och, ik mag eigenlijk nog blij zijn. Voor hetzelfde geld was die bloedneus het resultaat van een vuistslag in het gezicht.
Over bloed gesproken. Onlangs kwam ik ergens een top 10 tegen van beste horrorscenes aller tijden. Mijn persoonlijke top zou er anders uitzien maar de scene op nummer 4 deed toch ook wel echt mijn tenen krullen. Brrrr. Om ook even te gaan kijken klik op klik.
Lap! Terug bij af! Qua gewicht tenminste. Zoals jullie weten was ik volop mijn leven aan het beteren op gebied van sport en voeding. Ik stond op een bepaald moment op 90 kilo en dat werd teveel. Onlangs nog pochte ik over het feit dat alles zo goed ging. De kilos vlogen er af en de spieren kwamen er bij. Jochei, jochei! Helaas is er op korte tijd veeeeeeeeeeeeel veranderd. Ik vind, dat als je de goeie dingen op je blog smijt, je ook de minder goede zaken niet mag verzwijgen. Ik ben dus een stoute jongen geweest, en sta dan ook terug op 87 à 88 kilo.
Door het werken in onze nieuwe woning en de verhuis die volop bezig is, heb ik de laatste 2 à 3 weken nog geen grammetje sport beoefend. Geen tijd, en dat is echt waar! Dus daar kan ik bijgevolg dus helemaal niets aan doen.
Waar ik wel iets aan kan doen, zijn de schranspartijen en voedselkeuzes van de laatste weken. Als je tot s avonds samen in je huis werkt, en je bent doodop, dan heb je echt geen zin meer om te koken (en af te wassen). Afhalen dan maar. Meeneemchinees, Pizza hut, Frituur, . Dat op zich is al genoeg om van een normaal mens binnen de kortste keren een luchtballon te maken. Daar komt dan ook nog eens bij dat ik tijdens het weekend savonds heel veel snoep bij tv. Je kan het zien als een soort compensatiedrang. Als ik het hele weekend overdag moet werken, wil ik mezelf op het einde van de dag nog eens goed verwennen. En zoals ik in een vorig blog al eens schreef, kan ik niet echt genieten van kleine hoeveelheden. Dat zijn dus braspartijen waar een normaal mens soms van achterover valt. Even een voorbeeldje? Hou jullie vast hé!
Zaterdagavond heb ik tijdens het bekijken van 3 films een klein zakje chips paprika en 2 plateaus mozzarella/gruyère broodjes gegeten (dat is in totaal 1 volledig stokbrood, 1 bol mozzarella en een zakje gruyèrekaas). Dit alles heb ik doorgespoeld met 1 fles schuimwijn en 2 glazen witte wijn.
Zondagavond heb ik eerst frietjes met een mexicano en een grote saté gegeten. Daarna heb ik bij tv nog 24 bladerdeeghapjes van Mora gegeten. Om te drinken heb ik 4 Leffe Radieuses en 2 Hoegaarden grand crus geconsumeerd.
Genieten in bulk dus. Zoals eerder vermeld, ik ben een stoute jongen geweest.
Zalig soms,... dat slapen. Een mens zou er zich meer mee bezighouden moest het geen ongelooflijke tijdverspilling zijn. Het opstaan daarintegen, gaat me een stuk moeilijker af. Mijn vrouw heeft daar geen enkel probleem mee. Haar gsm (die ze dus - net als ik - als wekker gebruikt) heeft met moeite de tijd om af te lopen. Op een paar seconden tijd staat ze al aan de deur van de slaapkamer, klaar om een nieuwe dag te beginnen. Dat is bij wel wat anders. Ik zet mijn gsm 20 minuten te vroeg in, zodat ik nog twee keer kan "snoozen" voor ik - dik tegen mijn zin - uit het bed moet. Soms denk ik dat voor de meeste mensen opstaan zo moeilijk is omdat het hun aan hun eerste trauma doet terugdenken,... het geboren worden. Elke ochtend opnieuw tegen je wil weggerukt worden uit de warme moederschoot om vervolgens in een frisse ruimte terecht te komen. Klinkt bekend? "Maar allez,...ik lag net zo goed" staat zeker in mijn persoonlijke top 3 van eerste zinnen die je 's morgens te binnen schieten.
En dan de badkamer binnen. Je kijkt de vol afschuw in de spiegel en krijgt spontaan de neiging om terug in je bed te kruipen. Deze ochtend was het niet anders. Daar kwam nog eens bij dat het weer eens dringend tijd was om mijn neushaar wat bij te knippen. Neushaar ja,... het mijne is ontembaar. Voor wie zou denken dat wild groeiend neushaar enkel iets is voor mensen van middelbare leeftijd,...think again! Ik heb zelfs speciaal zo een neushaartrimmer gekocht om de wildgroei binnen de perken te houden. Soms vergeet ik er ook wel eens op te letten. Mijn vrouw en ik hebben zelfs een codewoord afgesproken voor als er al eens een neushaartje komt piepen in gezelschap van andere mensen. Dan zegt ze tegen mij "druifje". Waarom druifje denken jullie nu waarschijnlijk. Wel, mijn beste lezertjes, dat komt omdat het codewoord ook dient om me te waarschuwen als er een stuk snot uit mijn neus zou hangen. Snot dat uit je neus hangt - zeker in combinatie met een lang neushaar - lijkt volgens mijn verdraaide geest wat op een druiventrosje. Vandaar dus. Als ik dus "druifje" te horen krijg, haal ik onmiddelijk een zakdoek boven om eerst mijn neusje te snuiten, en vervolgens eventueel neushaar naar binnen te duwen. Maar bon, we wijken af.
Dertig à veertig minuten later sta je daar dan, fris gewassen en tandjes gepoetst. Klaar om te gaan ontbijten. Een kwart van de ochtends bestaat mijn ontbijt uit 2 speculoosjes omdat ik steevast vergeet melk of muesli te kopen tijdens onze wekelijkse boodschappendag. Maar dat maakt allemaal zoveel niet uit. Op dat moment ben ik al blij als ik goed wakker ben. Het zit hem in de kleine dingen zeggen ze altijd. Da's ook goed nieuws voor de mannen die niet groot geschapen zijn.
Ik besliste een paar dagen terug om te stoppen met het gebruik van die vervloekte veiligheidscode. Ik moet zeggen dat het qua spam op mijn gastenboek momenteel nog behoorlijk meevalt. Ik heb ongeveer 5 spamberichten moeten verwijderen dus momenteel is dat (voor mij toch) goed te doen. Dat komt op ongeveer 1 spambericht per dag. Als ik zo 1 viagra reclame per dag moet verwijderen om het jullie allemaal gemakkelijker te maken om te reageren, dan heb ik dat er graag voor over. Laat ons dus hopen dat het aantal spam niet teveel zal stijgen.
Ik heb een goed (lees productief) weekend gehad. Een avondje pokeren onder jongens (nog gewonnen ook), dozen verhuizen, rekken monteren, laden en lossen, kamers kuisen, films gekeken (4), op bezoek bij de oma van mijn schat in het rusthuis en frietjes gegeten als afsluiter van het weekend.
En nu is het weer maandag. Bah, bah en (waarom niet) nog eens bah! Het is nu rond half negen. Binnen een goede tien minuten mag ik er dus stilaan aan beginnen denken om hier alles af te sluiten en te gaan werken.
Zaterdag was het dus zo ver,... Philou versus een hoop ingrediënten. Ik begon mijn fijn receptje met een bosje basilicum, een snuifje zout, 4 teentjes knoflook en een grote lepel geroosterde pijnboompitten. Ik had al meteen door dat de kom die bij mijn vijzel zat te klein ging zijn. Aangezien ik ergens gelezen had dat men pesto best niet klaarmaakt met metalen voorwerpen, was mijn food twister dus jammer genoeg geen optie. Ik besloot dus maar gewoon een grotere kom te nemen en daar mijn kleine "stamper" in te gebruiken. En dan maar alles lekker fijn pletten. Een mens zou er een stijve arm aan overhouden! Eens het goedje fijngeplet was, was het de beurt aan aan de geraspte Parmesan en Pecorino kaas (50 gr elk). Ik zag echter dat 100gr kaas in totaal een beetje teveel van het goede zou worden. Ik heb dus maar 30gr van elke kaassoort kunnen gebruiken (Pecorino is een soort schapenkaas die het geheel pittiger maakt maar je handen verschrikkelijk doet stinken bij het raspen by the way!). Daarna was het nog een kwestie van nu en dan olie toe te voegen tijdens het pletten tot alles de juiste structuur kreeg. Tijdens het middagmaal heb ik dan een stokbroodje gegeten met onderaan een laagje pesto, en daarboven een beetje gandaham. Heaven on a plate! Mijn pesto was wel een ietsie pietsie te straf. Ik had 4 teentjes knoflook genomen in plaats van 2 omdat ik van knoflook hou en ik dacht dat het geheel anders niet genoeg zou doorsmaken. Ik was echter vergeten dat het om niet gebakken (of gekookte) knoflook ging. Puur natuur is die natuurlijk veel straffer. Tijdens een avondje tv heb ik dan nog wat sneetjes stokbrood met pesto en mozarella klaargemaakt. Een vleugje peper erover en dan 15 minuutjes in de oven op 180 graden. Yummie yummie! Voor herhaling vatbaar dus (maar wel met wat minder knoflook).
Tante Zaza zat lijkbleek te trillen op haar versleten keukenstoel. "Godgodgodgod" stamelde ze. Aan haar voeten lag het kopje dat ze zonet uit haar handen had laten vallen. Kleine Robin keek verwonderd naar haar. Had hij iets verkeerd gezegd tegen zijn diepgelovige tante? Als dat zo was, dan was dat zeker niet zijn bedoeling geweest. Hij had haar enkel verteld wat hij op de slaapkamer van zijn zestienjarig nichtje gezien had, terwijl hij er spionnetje speelde vanuit de grote eikenhouten kleerkast.
Het is intussen wel al geweten dat ik op zondagavond qua eten en drinken voor niemand moet onderdoen. Diverse hapjes passeerden ook gisterenavond weer de revue (lees chips, lookbroodjes, pestobroodjes en frietjes). Omdat zulks natuurlijk ook moet doorgespoeld worden besloot ik ook enkele drankjes te nuttigen (lees 1 Westmalle tripel, 2 Kwaks en 3 Hoegaarden Grand cru's). Toen ik moe maar voldaan (lees tipsy) nog naar Debby en Nancy keek, kreeg ik opeens een moment van zwakte. Ik kreeg een krop in de keel toen ik de beelden zag van een onthaalmoeder die in de bloemetjes gezet werd door vele van haar ex-opvangkindjes. Normaal gezien zou ik zo iets behoorlijk melig vinden maar nu pakte het me echt. Toen daarna de minderevalide voetbalploeg een hoop gesigneerde ballen (voetballen hé perverten) kreeg werd het me helemaal teveel. De tranen sprongen in mijn ogen maar ze rolden (gelukkig) nog net niet over mijn wangen.
Ik ben nog maar terug van weggeweest, en ik lees al direct een supervoorstel op de blog van Menck (een eersteklas blogger én toffe peer dat het geen naam heeft)! Zou het geen superidee zijn om eens allemaal samen te komen "in het echt"? Ik ben al vast te vinden voor een meeting! Indien er nog andere bloggers interesse hebben in dit idee,... gelieve dit dan aan Menkske te leten weten. Laat gewoon een berichtje achter bij zijn reacties. Klik op 
Prostituees roken en bellen dat het geen naam heeft. Dat is het enige wat ik kan besluiten als ik kijk naar hun koopgedrag. De videotheek waar ik werk is gesitueerd op een steenweg waar er vele bordelen staan. De meisjes die daar het ene moment hun charcuterie staan aan te prijzen staan een halve dag later in mijn winkel om iets te kopen. En dat iets is dus meestal een telefoonkaart of sigaretten,... meestal beiden,... en in bulk. Ik denk dat ze elk om beurt boodschappen doen voor de hele groep. Dan komt er dus de ene of de andere (meestal zeer overdreven geschminkte) jongedame binnen en kijkt rond alsof ze de hele winkel bezit. Zelfverzekerd en heupwiegend loopt ze naar me toe en zegt "Je voudrais 3 cartes de telephone,... une carte XL à 20, une carte XL à 10 et une carte de proximus a 15 et 4 paquets de Marlboro rouge". (Vergeef me eventuele schrijffouten want Frans is niet bepaald mijn ding) Meestal is een goeidag of een dankuwel niet echt inbegrepen bij hun bestelling,... maar gelukkig voor hen is mijn Frans niet vloeiend genoeg om hen op hun onbeschofte gedrag te wijzen. Maar ja, ik denk niet dat de dames in kwestie veel respect hebben voor het mannelijke geslacht. Dat kan je hen niet kwalijk nemen gezien hun beroepskeuze. Het moet toch eigenlijk een vervelend leventje zijn hoor. Sommige hebben die beslissing zelf genomen terwijl anderen er door omstandigheden in terechtgekomen zijn. Mannen beschouwen je als een stuk vlees of een voorwerp om te gebruiken en weg te werpen en vrouwen kijken op je neer. Ik gun ze dus hun sigaretjes en telefoonkaarten.
Gisteren had ik op het werk een bloedneus,...zomaar,...plots,...zonder mijn neus te snuiten of iets! Zou het de wraak van mijn neus zijn? Ik heb immers jullie het grote "druifje" geheim verteld! Net tijdens het spitsuur natuurlijk! Gelukkig heb ik altijd van die rode bloedstelpende watten bij. Die helpen goed maar zien er natuurlijk wel behoorlijk opvallend uit. Daar sta je dan tegen je klanten lekker nasaal te lullen,... met zo een idioot stuk rode wat die een stuk uit je neus hangt. Toch maar opletten. Ik krijg namelijk meestal spontaan bloedneuzen tijdens periodes dat ik een beetje oververmoeid loop. Och, ik mag eigenlijk nog blij zijn. Voor hetzelfde geld was die bloedneus het resultaat van een vuistslag in het gezicht.
Zalig soms,... dat slapen. Een mens zou er zich meer mee bezighouden moest het geen ongelooflijke tijdverspilling zijn. Het opstaan daarintegen, gaat me een stuk moeilijker af. Mijn vrouw heeft daar geen enkel probleem mee. Haar gsm (die ze dus - net als ik - als wekker gebruikt) heeft met moeite de tijd om af te lopen. Op een paar seconden tijd staat ze al aan de deur van de slaapkamer, klaar om een nieuwe dag te beginnen. Dat is bij wel wat anders. Ik zet mijn gsm 20 minuten te vroeg in, zodat ik nog twee keer kan "snoozen" voor ik - dik tegen mijn zin - uit het bed moet. Soms denk ik dat voor de meeste mensen opstaan zo moeilijk is omdat het hun aan hun eerste trauma doet terugdenken,... het geboren worden. Elke ochtend opnieuw tegen je wil weggerukt worden uit de warme moederschoot om vervolgens in een frisse ruimte terecht te komen. Klinkt bekend? "Maar allez,...ik lag net zo goed" staat zeker in mijn persoonlijke top 3 van eerste zinnen die je 's morgens te binnen schieten.
