Eldery project

Het Eldery project is opgezet om de oudere mensen in de community bij te staan in hun dagelijkse bezigheden.  Sommigen zijn echt oud of gebrekkig.  Ze wonen ook zeer afgelegen in primitieve hutjes.   Het initiatief gaat uit vanuit Happy Hours.  De bedoeling is dat minstens 1xweek een groep kinderen oude mensen gaat bezoeken.  Ze doen dit te voet soms wel 2 à 3km ver.  Bij de oudjes aangekomen wordt er gevraagd waar er geholpen kan worden.  De ene keer is dit water halen (heb ik zelf mogen doen, geen lachertje J ), afwassen, kleren wassen, de voortuin vegen, kortom kleine karweitjes die de oudjes niet zelf goed meer kunnen doen en dus enorm appreciëren.  De kinderen leren hiermee dat ze moeten instaan voor de ouderen.

Dit project heeft niet echt financiële hulp nodig maar is in mijn ogen zeer nuttig en leerzaam.

20-02-2011 om 11:24 geschreven door Katja  

19 februari

De verkiezing is voorbij, voor zover ik kan begrijpen heeft Museveni met ruime meerderheid gewonnen.  Het blijft hier rustig, af en toe passeert een verkiezingswagen met veel muziek en massa’s mensen die er achteraan lopen.  De uiteindelijke resultaten worden vandaag bekend gemaakt, dit althans voor de presidentverkiezingen.  Ik had ook begrepen dat er ook district (provincie) verkiezingen waren en waarschijnlijk ook een soort gemeente verkiezingen.  Deze resultaten worden morgen en maandag bekendgemaakt.

Masaka blijft gewoon doorleven, 7 op 7 want alles is blijkbaar altijd open.  Gisteren heb ik toch een wandeling gemaakt in de stad, wel stad, het is niet echt groot.  Er zijn 2 geasfalteerde straten waarbij honderd en één winkeltjes zijn, de zijstraten zijn niet geasfalteerd en je loopt er in de aarde.  Ze verkopen er hoofdzakelijk stoffen, kleren, schoenen, en massa’s elektronische toestellen, een GSM is hier blijkbaar iets onmisbaar en je kunt hier om de meter wel een nieuwe kopen of je oude zogezegd laten herstellen.  Belwaarde kost hier echt niets (in mijn ogen dan toch).  Voor 10.000 shilling (circa € 3,5) heb je een kaart, ik kan daarmee 2x 10 minuten naar België bellen, ik vind dit dus niet duur.  Internet hebben ze ook allemaal, ze beschikken daarvoor over een stick, zoals bij ons, alle internet is dus bijna mobile en van Orange.  Ik mag nu de stick van de receptioniste gebruiken wat wel heel vriendelijk is.  Ik heb haar verteld wat ik hier doe en zij vertelde mij dat zij zich inzet voor 3 weeskinderen.  Ze brengt me vandaag meer info en vraagt of ik fundraising kan doen. 

Masaka dus, vuilnisophaling kennen ze hier dus niet.  De afval wordt achterin op en hoop gegooid en  af en toe verbrand.  Ik zei het al, er ligt hier overal plastic, en zoals wij weten vergaat plastic niet, dus het maakt hier deel uit van de bodem.  Pure milieuverontreiniging maar wat wil je eraan doen.  Deze morgen bij het ontbijt kon ik iets oppikken tijdens een meeting tussen een Amerikaans koppel en ik veronderstel een Ugandees koppel.  Het ging over plastiek zakken.  Ik zag dat de Amerikaan een plastiek tasje toonde, en naar ik begreep was dit een zakje gemaakt uit maïszetmeel.  Wij kennen dit al, althans die zakjes raken bij ons in omloop.  Deze zakjes kunnen natuurlijk afgebroken worden, zou dus wel iets interessant zijn.  De Ugandees leek echter niet zo onder de indruk maar dit kan ook schijn zijn want je kan absoluut niet merken aan de Ugandezen of ze nu vrolijk of wel boos zijn.  Ze tonen in ieder geval geen emoties.  Dit had ik ook al opgemerkt tijdens het project waardoor ik me soms echt een indringer voel, maar misschien is dit maar ingebeeld, ik weet het niet.

Echter waar de straten zo vuil zijn moet ik zeggen dat de Ugandees op zich geen vuilaard is.  Er wordt hier enorm veel gewassen en in iedere winkel kan je grote zakken OMO waspoeder kopen of klompen zeep.  Het wassen gebeurt allemaal met de hand.  Edith heeft voor mij gewassen en ik moet zeggen, ik krijg het nooit zo proper, chapeau dus.

Verder vegen ze constant hun voortuin en hun huisjes.  Alles heeft mooi een plaatst en desondanks dat het voor ons allemaal echt vies lijkt, is het allemaal toch netjes.  Gisteren was een van de medewerkers van het hotel het tapijt aan het kuisen in de traphal.  Iedere trede werd met water, zeep en een borstel schoongemaakt, ik zie het ons niet doen.   Ik heb dus geen last van vieze insecten, spinnen, kakkerlakken of wat dan ook.

De huisjes zijn allemaal heel basic (ook in de stad), soms in steen met een soort plaaster, soms hout met leem erop, dit geldt ook voor de mooiere huizen waar dan nog een beton vloer ligt, verder is er een golfplaten dak, een ijzeren deur en misschien ook een raampje.  Het is heel donker in de huisjes.   De huisjes zijn zeer klein (zo’n 20m²) en daarin leeft een ganse familie soms wel met z’n tienen.  De meesten slapen op de grond op een rieten mat.  Sanitair is er dus niet, ik zie ook geen latrines, vraag me dus niet waar ze hun behoeftes doen.  Mama Winny toonde mij deze week fier haar keuken, dit is een hokje van 2 op 2 met daarin een stove (maar niet iedereen beschikt over één), ze koken dus alles op één, max. twee vuurtjes met hout.  De keuken ziet dan ook zwartgeblakerd van het roet.  De afwas gebeurt buiten in een bassin met water uit een poel of als ze geluk hebben water uit de watertank.

In ons ogen schrijnende toestanden maar iedereen leeft hier zo.  Als je hier bent, lijken ze echter niets tekort te komen.

In de achtertuin hebben ze bananenbomen waar ze dus matoke van maken, er is ook maïs en rode bonen,  er groeien mango’s aan de bomen, ze kweken eggplants, aardappelen en kool,  verder lopen er varkens, geiten, kippen en koeien rond, die dus ook voor vlees kunnen zorgen.  Volgens mij is er niet echt tekort aan eten, maar wat weet ik veel, dit jaar is er misschien veel maar bij slechte oogst is er misschien ook niets.

Wat betreft de matoke, als ik het goed begrijp wordt deze gemaakt van bananen die voor ons nog niet rijp zijn.  Ze koken die in bananenbladeren en uiteindelijk krijg je een soort puree die niet zoet maar stoempachtig smaakt.  Ik weet niet of Ugandezen eigenlijk rijpe bananen eten, wij krijgen ze in ieder geval wel voorgeschoteld en ze zijn heel lekker.  Ik eet dus veel banaan.  Blijkbaar hebben ze ook ananas en deze week kregen we ook jackfruit (?), dit groeit ook aan de bomen en smaakt zoet en is ook wel lekker.  Het begint al een beetje mee te vallen inzake eten dus.

Verder kweken ze dus ook koffie maar niemand drinkt hier koffie, wel thee.  Dus ik mis m’n tasje koffie wel.

In het algemeen zijn de mensen heel vriendelijk, de vrouwen iets bedeesder en de mannen hoffelijk zonder te pushen. Ze laten me eigenlijk vriendelijk met rust, of misschien tolereren ze mij gewoon.  Ik weet soms echt niet hoe mij te gedragen en hou me meestal toch wel afzijdig. Er zijn hier bijna geen toeristen en zoals ik al zei, het voelt vreemd aan als je anders bent.   Maar al bij al voel ik me goed, ik heb geen heimwee al denk ik vaak aan mijn Poppy thuis.  Ik had erger verwacht.

18-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

17 FEBRUARI

Iedere dag worden we door Siraje en Vincent opgehaald met de boda’s om naar het project te rijden.  Een boda is een brommertje waar wij met 2 vrijwilligers  + driver naar de verschillende projecten worden gebracht.  Beide begeleiden ons de ganse dag van project naar project en zorgen voor de vertaling tussen vrijwilligers en community-leden.

Laat me toch even melden dat beide jongens een opleiding als leerkracht waren gestart maar dat zij door geldgebrek hun studies thans niet kunnen voortzetten.  Momenteel verdienen zij dus bij als boda-driver.  Voor een heel karig loon helpen ze ook hun community door vrijwilligers te begeleiden.  Beide zijn heel vriendelijke jonge kerels en beiden kunnen ze dus zowel Lugandees als goed Engels, zowel geschreven als gesproken.

Vandaag waren de jongens mooi op tijd en konden we toch al om 9uur vertrekken (wat volgens een medevrijwilliger wel eens 11uur geweest is).  De rit is terug zalig, al zat ik liever een alleen op het brommertje, zo gesandwicht tussen 2 mannen is voor mij niet zo’n leuk gevoel.  

Eerst zijn we naar de PWD garden geweest.  Er waren een viertal mensen aanwezig met de begeleider van de PWD, Johanna, zeer lieve, heel oude heer, die zalig kon lachen (zonder tanden).  We werden weer hartelijk ontvangen en bedankt voor onze komst. De PWD garden is opgericht voor geestelijk en lichamelijk gebrekkige mensen.  Er was een man van in de 30 die blijkbaar een beetje schizofreen is en die constant in zichzelf of in de ruimte zit te praten.  Dan een vrouw van ik denk begin de twintig die een spraakgebrek heeft, een jongen van een jaar of tien die stom was en een jongen van een jaar of vijftien die problemen had met beide benen, waardoor hij moeilijk kon lopen. Blijkbaar was dit een goed opkomst want volgens Tamara (die hier al een maand geholpen heeft) was er vorige week niemand.  Ik kan dit wel begrijpen als je weet dat deze mensen minstens 2 à 5 km moeten lopen om in de garden te geraken.  Ik moet hier eerlijk zijn dat ik niet veel geholpen heb.  In de vlakke zon met hoge temperaturen is dit echt een zwaar karwei.  Verdere uitleg en foto’s van de PDW garden vindt je onder categorie PWD, echt een lezen is een mooi initiatief.

Na de garden zijn we even bij Shakira langs geweest.  Zij is een meisje van 18 die zwaar gehandicapt is en zich niet zelfstandig kan voortbewegen. Zij wordt opgevangen door haar oma (die minstens 70 jaar is).  Beide wonen zeer afgelegen.  Een zeer triestig beeld maar Shakira lacht verlegen en brengt moeilijk het woord ‘hello’ uit.  Vorige zomer hebben 4 vrijwilligers een rolstoel aan haar geschonken met een deel van het donatiegeld die ze ingezameld hadden.  Shakira zit nu dus al in een rolstoel ipv op de grond te moeten kruipen.  Er is ondertussen een vrijwilliger geweest die fysiotherapeut was, die heeft Shakira geleerd om met haar rechterarm (bijna het enige die niet verlamd is) haar stoel te verplaatsen en zelfs een beetje te laten draaien.  Shakira toont trost dat ze het kan, en jawel ze draait weliswaar een halve cirkel.  De waarheid is echter dat Shakira eigenlijk verloren is in haar wereld.  Meer hulp dan deze die  ze nu gekregen heeft, zal er waarschijnlijk niet komen.  Ik realiseer mij dat voor haar  de wereld een wrede plaats is.  Toch lacht ze als we weggaan en zwaait ze ons uit samen met haar oma.

Op de middag geluncht in het centrum waar ook mama Winny woont, een mooie jonge vrouw met 4 kinderen.  Zo levendig en vriendelijk.  Ze kan een beetje Engels en was prettig gezelschap tijdens mijn lunch.  Terwijl ik van mijn yoghurt zit te slurpen, pelt ze de matoke bananen en ligt haar jongste dochter aan de borst. We kennen elkaar precies al jaren.

Na de lunch werden we naar enkele vrouwen gebracht die Engels willen leren.  Ik stond nogal sceptisch over het lesgeven (die opdracht die mij onverwacht werd opgedragen), ten eerste was ik niet voorbereid, we hadden het lesboek vergeten en daar bovenop was het onderwerp van vandaag DEATH.  De vrouwen wilden graag basisuitdrukkingen over de dood, my god, wat een onderwerp zeg.  Daar ik het had laten afweten in de garden, heb ik mijn moed bijeen geraapt en samen met Siraje geïmproviseerd.  Zo hadden we enkele basiszinnen in het Engels die Siraje dan in het Lugandees vertaalde zoals: He/she died.  What was he/she suffering from? He died of Malaria.  When will he:she be buried? …..beetje morbide hé .  De vrouwen bleken uiteindelijk heel erg geïnteresseerd en schreven alles vlijtig in hun werkschriftje, waarna ze de zinnen nog eens herhaalden, wat voor mij een grote voldoening was.  Ik heb hen dan ook beloofd dat ik volgende week het lesboek zal meebrengen en dat ik mij mooi zou voorbereiden voor de volgende les.

Na de les zijn we terug naar Kinoni gereden, zoals ik al eerder meldde moeten al de vrijwilligers tijdens de verkiezingen samen komen.  Er was geregeld dat we met z’n allen naar de Backpakkers zouden gaan maar dat zag ik zo niet zitten.  We zijn namelijk met een stuk of 20 (sorry allemaal Nederlanders en ik als Belg, no offense, ik kan het nog allemaal wel aan maar heb toch mijn frustratie notebook waar ik mijn ergernissen in kwijt kan, zodat de vrede bewaard blijft) We zouden dus met z’n 20 samen 4 dagen in de Backpakkers zitten, zonder mogelijkheid om eventjes weg te gaan. Niets voor mij dus en ik heb dan maar beslist om alleen naar een hotel te gaan.  Dit in samenspraak met de coördinator die het oké vond als ik maar bereikbaar bleef mochten er rellen uitbreken en we zouden moeten evacueren.  Zo is het dus dat ik hier vanuit een hotelkamer zit te schrijven.   Naar Ugandese normen een zeer luxueus hotel, naar Belgische normen een zeer basic hotel maar er is een tuin en een zwembad.  Ik heb een douche met warm water en een gewone WC (jieppppieeee) en een mooie zicht van op het balkon.  Als ik dan toch 4 dagen vast zit dan liever met een beetje comfort, een onverwachte kost maar ik heb denk ik een nog redelijke prijs gekregen en zal mijn broek niet direct scheuren. Ik overleef op een basic ontbijt, Afrikaans eten (toch nog altijd niet mijn smaak), cola en Pringles). 

Kan ik ondertussen ook een bruin kleurtje krijgen, want naast de Ugandezen ben ik echt wel heel blank hoor, en eerlijk het is een raar gevoel om anders te zijn.

Maandag mogen we terug naar onze projecten, en daar ben ik eigenlijk wel blij om.

Tot later beste lezers en slaapwel.  Katja.

PS

Het donatiegeld is goed toegekomen.  Maandag hebben we een meeting waar we kunnen beslissen wat er met het donatiegeld kan worden gedaan.  Ik mag mijn deel dan persoonlijk uitbesteden.  Zoals jullie weten is dit 5O% van het totale bedrag, de overige 5O% is voor de langere termijn pot.  Ik zou nu € 145,00 hebben maar nog niet alles is gestort want ik had geen tijd genoeg voor mijn vertrek.  Ik doe dit zeker nog en de rest komt in ieder geval in de pot voor langer termijn.  Alvast bedankt voor jullie steun, ik zal mijn best doen om de centjes goed te besteden.  Thanks.

PURDEY DANK JE WEL LIEVE SCHAT XXXXXX

17-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

16 Februari

ZIEK GEWEEST

Gisteren had ik voor de rondleiding al behoorlijk krampen in m’n buik, na de rondleiding werd dit alleen maar erger  en kreeg ik ook buikloop.  Tegen 18u had ik 38,5° koorts en ben ik naar bed gegaan. Man wat heb ik gezweet vannacht,  maar nu gaat het al beter.  Goed om te weten dat m’n lichaam sterk genoeg is om  te vechten, was blijkbaar een vieze infectie gisteren.  Misschien toch een beetje beter opletten met handjes schudden en beesten strelen.

Ik heb een berichtje gekregen dat mijn dochter in België ook ziek is en met de griep in bed ligt.  Pff, valt niet mee, zo ver van elkaar en niet naar mekaar toe kunnen gaan.  Gelukkig kan ik haar bellen zonder probleem en heb ik het gevoel dat ze toch dichtbij is.  Ik weet ook dat ze goed verzorgd wordt, dus het valt nog mee om toch door te gaan want ik moet eerlik zeggen dat het nu allemaal een beetje tegenvalt.  De heimwee is er nog niet maar het is ook niet wat ik verwacht had, de dagen zijn lang en saai geweest maar ik geef nog niet op, het is nog maar de 5^de dag dus nog even afwachten en vandaag zouden we toch al op de projecten komen en helpen, dus even afwachten.

EERSTE WERKDAG

Deze morgen om 7uur opgestaan, gewassen (kattewas), ontbeten en dan met z’n 3 op een boda (brommertje) naar het project.  De rit is er een van 45minuten op hobbelige, stoffige rode wegen maar ik geniet met volle teugen, de wind in m’n haren langs de plantages en de huisjes.  Iedereen die naar je zwaait echt leuk.  

Het eerst zijn we naar Happy Hour geweest.  We werden ontvangen door honderden kinderen (eigenlijk zijn het er vandaag 188).  Tamara (mede-vrijwilliger) heeft voetballen en springtouwen gekocht voor de kinderen en deze werden vandaag overhandigd.  Man, man, man, groot jolijt, bijna 200 kinderen die het uitschreeuwen van geluk, ongelooflijk en mooi.   We werden uitbundig bedankt door de leerkrachten, the chiefmaster en de kinderen.  Vorige week werden er ook al 2 schommels en 2 wipplanken geplaatst in de immense tuin. Daarna mochten we met de kinderen de nieuwe speeltjes testen.  Voetbal, netbal, 20 kinderen op één schommel, 30 kinderen op 1 wipplank, het was een enorm gelukkig gebeuren.   Na de lunch kregen we nog een voorstelling van het schoolkoor, waarbij we werden getrakteerd op verschillende liederen met bijhorende (grapjes) danspasjes.   

Kleine kindjes grijpen constant naar je handen en willen je het liefst zo veel mogelijk aanraken, ondertussen ratelen ze allerlei grappige woordjes in het Lugandees, waar ik uiteraard niets van begrijp maar ik kan wel uitmaken dat ze verwondert zijn van mijn (hihi momenteel) zeer blanke huid.  Ze strelen m’n armen en m’n haar, ’t is wel grappig.  Ze zijn allemaal zo lief, zeker de kleintjes.

Na de lunch hebben we ons met de oudere kinderen ingezet voor het Eldery Project.  Met een groepje van 1O twaalfjarige zijn we een oude vrouw gaan bezoeken die niet meer kan lopen.  Doordat ze niet meer kan lopen,  kan ze ook geen water halen en kan ze geen huishoudelijke taken uitvoeren.  Een paar meisjes blijven bij het mensje en doen de afwas.  Met de anderen kinderen werden we, met wel 15 jerrycans op pad gestuurd om water te halen.  Ik dacht van fluitje van een cent maar niets is minder waar.  Langs smalle padjes moet je minstens 2 km naar beneden naar een soort bron aan een moeras.  De kinderen moeten naar beneden klauteren en iedere jerrycan vullen met het water uit die bron.  Geloof me, wij zouden voor geen geld van de wereld in aanraking willen komen met dit water, laat staan ervan te drinken of ons te wassen of eender.  Eens de jerrycans gevuld moesten we terug naar het huisje, terug 2 km naar boven, minstens 30° en vochtig, geloof me m’n hart klopte in m’n slapen en het zweet liep met stromen langs m’n rug.  Moet je weten dat ik maar een kleine jerrycan had en dat sommige kinderen wel 2 of 3 jerrycans sleurden.   Ik wist hier wel van, ik had er ook al over geschreven maar als je het zelf moet doen, geloof me dan weet je pas wat die kinderen elke dag na schooltijd nog moeten kunnen.  Vrouwtje was trouwens super gelukkig en bedankte ons uitbundig in het Lugandees.   The Eldery project is een mooi initiatief, het leert de jonge kinderen dat je naaste helpen zeer belangrijk is en dat is op zich heel mooi.

Om 15.30 vertrokken we dan met de boda (jiepie) weer richting ons huisje.  Haren gewassen, het was 4 dagen gelden en m’n haar begon al een beetje op dreadlock te lijken.  Trouwens het wassen in basic omstandigheden lukt prima hoor, een mens is snel iets gewend.  Op de knieën voor een teiltje en met een half plastic flesje je haren spoelen heeft z’n charme en doet mij terugdenken aan mijn tijden in de jeugdbeweging.  Het gewoon wassen gaat prima, je hebt hier sowieso niet zoveel behoefte om netjes gewassen en gekamd rond te lopen.  Zoals ik er nu uitzien, zou geen man of…. zelf vrouw me willen.  

Ma bon, vandaag was een goede dag, nu wachten op ons Afrikaans diner (’t is toch wennen hoor dat eenzijdig smaakloos eten) en dan denk ik dat ik vroeg onder de dekens zal liggen.  Ik ga zeker goed slapen en morgen is een nieuwe dag met nieuwe ervaringen.

16-02-2011 om 17:35 geschreven door Katja  

Bij aankomst en gisteren werd ons nog een medegedeeld dat met de komende verkiezingen aanstaande vrijdag er toch wat maatregelen genomen werden in geval van rellen.  Zo moeten we donderdagavond reeds naar Masaka naar de backpackers, we zullen daar met 30 voor 3 dagen in quarantaine geplaatst worden, ik zie dat niet echt zitten. Vrijdag is namelijk verkiezingsdag.  Volgens de poll heeft Museveni nu 69% van de stemmen en zal hij herverkozen worden.  Dit zou een goede zaak zijn want Museveni heeft rust gebracht in het land.  Maar gezien de feiten in Egypte en Tunisië, houdt Be More er rekening mee dat er wat misverstanden zouden kunnen ontstaan en in de hitte van de strijd zouden er rellen kunnen ontstaan.  Ik lig er niet zo van wakker maar toch neemt BE More het zekere voor het onzekere.  Dus we zitten met z’n allen vast in Masaka zonder Masaka te mogen inkomen.  Mochten er echt rellen ontstaan dan worden we geëvacueerd naar Tanzania.  Ik vind het vooral spijtig omdat ik geen zin hebben om 3 dagen opgesloten te zitten met 30 mensen.  Ik had wel graag iets van de omgeving gezien en op m’n eentje een weekend willen doen wat ik wil en het liefst alleen. Maar we zien wel, misschien valt het allemaal wel mee.  De volgende weekends heb ik gepland om naar Lake Bunyoni en the Murchion Falls te gaan, het laatste weekend zit ik noodgedwongen terug in Entebbe want alles vrijwilligers worden tegelijk terug gebracht om dan zaterdag of zondag terug naar huis te vetrekken.  Dus eigenlijk zal ik niet veel tijd hebben voor mezelf.   Gelukkig hebben we nog privacy in onze slaapkamer en daar maak ik gebruik van, ik heb hier raar genoeg echt geen nood aan gezelschap.

16-02-2011 om 17:33 geschreven door Katja  

15 februari

Vandaag was een saaie dag, ik ben al van 7 uur op maar eigenlijk al van half zes wakker.  Deze morgen zitten we hier in het huisje, Caphas komt ons pas om 13u halen voor een rondleiding maar dat kan ook 14u zijn, hangt af, is the african way.  Maar ondertussen is er dus niets te doen, absoluut niets, ik ben wel al eens om de hoek geweest, ja, om de hoek meer is er niet.

Ik heb een wandeling gemaakt tussen de bananenbomen waarbij je om de 100m een hutje tegenkomt met daar rond een gezin of een vrouw, vlijtig aan het werk.  Verder dan 1km ben ik niet gegaan want alles lijkt op elkaar en ‘k heb geen zin om verloren te lopen. 

Daarna ander hoekje om waar de hoofdstraat is.   De hoofdstraat bestaat uit verschillende kleine winkeltjes waar iedereen wel iets verkoopt is het geen rijst, dan airtime (beltijd) of coca cola, er is ook een tandarts en medical center en een politie bureau.  De straten zijn echt smerig, overal ligt wel vuil en heel veel plastic (zelf tussen de bananenbomen).  Alle afval wordt ook gewoon op straat gegooid.  Maar het stinkt er niet, raar, als je weet dat de behoeften onrechtstreeks in de grond lopen samen met afval en afvalwater.  De kleine steegjes zien er uit als sloppenwijken maar dit zijn dan gewone straten.

Om 14u kwam Caphas ons dan toch ophalen voor de rondleiding in Pelido. Ik was blij want de voormiddag was echt saai en vervelend en ik hoop echt dat zo’n dagen niet veel voorkomen want anders hou ik het niet vol.

De community ligt dus ongeveer een 30 minuten van het dorp waar we nu verblijven.  Met de auto was het best te doen maar de wegen zijn natuurlijk niets op wat ze bij ons lijken.  Overal putten en soms maar zo smal als een paadje.  Wel leuk om zo door de bananenplantages door te rijden.

We hebben dus vandaag al een deel van de lopende projecten gezien.  Zodra ik tijd en zin heb zal ik per project de uitleg geven, de foto’s die komen pas na de reis.  Ik gebruik nu internet via medevrijwilliger, tekst plaatsen gaat wel maar foto’s is moeilijker.

Even over de VERKIEZINGEN

Bij aankomst en gisteren werd ons nog een medegedeeld dat met de komende verkiezingen aanstaande vrijdag er toch wat maatregelen genomen werden in geval van rellen.  Zo moeten we donderdagavond reeds naar Masaka naar de backpackers, we zullen daar met 30 voor 3 dagen in quarantaine geplaatst worden, ik zie dat niet echt zitten. Vrijdag is namelijk verkiezingsdag.  Volgens de poll heeft Museveni nu 69% van de stemmen en zal hij herverkozen worden.  Dit zou een goede zaak zijn want Museveni heeft rust gebracht in het land.  Maar gezien de feiten in Egypte en Tunisië, houdt Be More er rekening mee dat er wat misverstanden zouden kunnen ontstaan en in de hitte van de strijd zouden er rellen kunnen ontstaan.  Ik lig er niet zo van wakker maar toch neemt BE More het zekere voor het onzekere.  Dus we zitten met z’n allen vast in Masaka zonder Masaka te mogen inkomen.  Mochten er echt rellen ontstaan dan worden we geëvacueerd naar Tanzania.  Ik vind het vooral spijtig omdat ik geen zin hebben om 3 dagen opgesloten te zitten met 30 mensen.  Ik had wel graag iets van de omgeving gezien en op m’n eentje een weekend willen doen wat ik wil en het liefst alleen. Maar we zien wel, misschien valt het allemaal wel mee.  De volgende weekends heb ik gepland om naar Lake Bunyoni en the Murchion Falls te gaan, het laatste weekend zit ik noodgedwongen terug in Entebbe want alles vrijwilligers worden tegelijk terug gebracht om dan zaterdag of zondag terug naar huis te vetrekken.  Dus eigenlijk zal ik niet veel tijd hebben voor mezelf.   Gelukkig hebben we nog privacy in onze slaapkamer en daar maak ik gebruik van, ik heb hier raar genoeg echt geen nood aan gezelschap.

16 Februari

ZIEK GEWEEST

Gisteren had ik voor de rondleiding al behoorlijk krampen in m’n buik, na de rondleiding werd dit alleen maar erger  en kreeg ik ook buikloop.  Tegen 18u had ik 38,5° koorts en ben ik naar bed gegaan. Man wat heb ik gezweet vannacht,  maar nu gaat het al beter.  Goed om te weten dat m’n lichaam sterk genoeg is om  te vechten, was blijkbaar een vieze infectie gisteren.  Misschien toch een beetje beter opletten met handjes schudden en beesten strelen.

Ik heb een berichtje gekregen dat mijn dochter in België ook ziek is en met de griep in bed ligt.  Pff, valt niet mee, zo ver van elkaar en niet naar mekaar toe kunnen gaan.  Gelukkig kan ik haar bellen zonder probleem en heb ik het gevoel dat ze toch dichtbij is.  Ik weet ook dat ze goed verzorgd wordt, dus het valt nog mee om toch door te gaan want ik moet eerlik zeggen dat het nu allemaal een beetje tegenvalt.  De heimwee is er nog niet maar het is ook niet wat ik verwacht had, de dagen zijn lang en saai geweest maar ik geef nog niet op, het is nog maar de 5^de dag dus nog even afwachten en vandaag zouden we toch al op de projecten komen en helpen, dus even afwachten.

EERSTE WERKDAG

Deze morgen om 7uur opgestaan, gewassen (kattewas), ontbeten en dan met z’n 3 op een boda (brommertje) naar het project.  De rit is er een van 45minuten op hobbelige, stoffige rode wegen maar ik geniet met volle teugen, de wind in m’n haren langs de plantages en de huisjes.  Iedereen die naar je zwaait echt leuk. 

Het eerst zijn we naar Happy Hour geweest.  We werden ontvangen door honderden kinderen (eigenlijk zijn het er vandaag 188).  Tamara (mede-vrijwilliger) heeft voetballen en springtouwen gekocht voor de kinderen en deze werden vandaag overhandigd.  Man, man, man, groot jolijt, bijna 200 kinderen die het uitschreeuwen van geluk, ongelooflijk en mooi.   We werden uitbundig bedankt door de leerkrachten, the chiefmaster en de kinderen.  Vorige week werden er ook al 2 schommels en 2 wipplanken geplaatst in de immense tuin. Daarna mochten we met de kinderen de nieuwe speeltjes testen.  Voetbal, netbal, 20 kinderen op één schommel, 30 kinderen op 1 wipplank, het was een enorm gelukkig gebeuren.   Na de lunch kregen we nog een voorstelling van het schoolkoor, waarbij we werden getrakteerd op verschillende liederen met bijhorende (grapjes) danspasjes.  

Kleine kindjes grijpen constant naar je handen en willen je het liefst zo veel mogelijk aanraken, ondertussen ratelen ze allerlei grappige woordjes in het Lugandees, waar ik uiteraard niets van begrijp maar ik kan wel uitmaken dat ze verwondert zijn van mijn (hihi momenteel) zeer blanke huid.  Ze strelen m’n armen en m’n haar, ’t is wel grappig.  Ze zijn allemaal zo lief, zeker de kleintjes.

Na de lunch hebben we ons met de oudere kinderen ingezet voor het Eldery Project.  Met een groepje van 1O twaalfjarige zijn we een oude vrouw gaan bezoeken die niet meer kan lopen.  Doordat ze niet meer kan lopen,  kan ze ook geen water halen en kan ze geen huishoudelijke taken uitvoeren.  Een paar meisjes blijven bij het mensje en doen de afwas.  Met de anderen kinderen werden we, met wel 15 jerrycans op pad gestuurd om water te halen.  Ik dacht van fluitje van een cent maar niets is minder waar.  Langs smalle padjes moet je minstens 2 km naar beneden naar een soort bron aan een moeras.  De kinderen moeten naar beneden klauteren en iedere jerrycan vullen met het water uit die bron.  Geloof me, wij zouden voor geen geld van de wereld in aanraking willen komen met dit water, laat staan ervan te drinken of ons te wassen of eender.  Eens de jerrycans gevuld moesten we terug naar het huisje, terug 2 km naar boven, minstens 30° en vochtig, geloof me m’n hart klopte in m’n slapen en het zweet liep met stromen langs m’n rug.  Moet je weten dat ik maar een kleine jerrycan had en dat sommige kinderen wel 2 of 3 jerrycans sleurden.   Ik wist hier wel van, ik had er ook al over geschreven maar als je het zelf moet doen, geloof me dan weet je pas wat die kinderen elke dag na schooltijd nog moeten kunnen.  Vrouwtje was trouwens super gelukkig en bedankte ons uitbundig in het Lugandees.   The Eldery project is een mooi initiatief, het leert de jonge kinderen dat je naaste helpen zeer belangrijk is en dat is op zich heel mooi.

Om 15.30 vertrokken we dan met de boda (jiepie) weer richting ons huisje.  Haren gewassen, het was 4 dagen gelden en m’n haar begon al een beetje op dreadlock te lijken.  Trouwens het wassen in basic omstandigheden lukt prima hoor, een mens is snel iets gewend.  Op de knieën voor een teiltje en met een half plastic flesje je haren spoelen heeft z’n charme en doet mij terugdenken aan mijn tijden in de jeugdbeweging.  Het gewoon wassen gaat prima, je hebt hier sowieso niet zoveel behoefte om netjes gewassen en gekamd rond te lopen.  Zoals ik er nu uitzien, zou geen man of…. zelf vrouw me willen. 

Ma bon, vandaag was een goede dag, nu wachten op ons Afrikaans diner (’t is toch wennen hoor dat eenzijdig smaakloos eten) en dan denk ik dat ik vroeg onder de dekens zal liggen.  Ik ga zeker goed slapen en morgen is een nieuwe dag met nieuwe ervaringen.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

15 februari 

Vandaag was een saaie dag, ik ben al van 7 uur op maar eigenlijk al van half zes wakker.  Deze morgen zitten we hier in het huisje, Caphas komt ons pas om 13u halen voor een rondleiding maar dat kan ook 14u zijn, hangt af, is the african way.  Maar ondertussen is er dus niets te doen, absoluut niets, ik ben wel al eens om de hoek geweest, ja, om de hoek meer is er niet. 

Ik heb een wandeling gemaakt tussen de bananenbomen waarbij je om de 100m een hutje tegenkomt met daar rond een gezin of een vrouw, vlijtig aan het werk.  Verder dan 1km ben ik niet gegaan want alles lijkt op elkaar en ‘k heb geen zin om verloren te lopen.  

Daarna ander hoekje om waar de hoofdstraat is.   De hoofdstraat bestaat uit verschillende kleine winkeltjes waar iedereen wel iets verkoopt is het geen rijst, dan airtime (beltijd) of coca cola, er is ook een tandarts en medical center en een politie bureau.  De straten zijn echt smerig, overal ligt wel vuil en heel veel plastic (zelf tussen de bananenbomen).  Alle afval wordt ook gewoon op straat gegooid.  Maar het stinkt er niet, raar, als je weet dat de behoeften onrechtstreeks in de grond lopen samen met afval en afvalwater.  De kleine steegjes zien er uit als sloppenwijken maar dit zijn dan gewone straten. 

Om 14u kwam Caphas ons dan toch ophalen voor de rondleiding in Pelido. Ik was blij want de voormiddag was echt saai en vervelend en ik hoop echt dat zo’n dagen niet veel voorkomen want anders hou ik het niet vol. 

De community ligt dus ongeveer een 30 minuten van het dorp waar we nu verblijven.  Met de auto was het best te doen maar de wegen zijn natuurlijk niets op wat ze bij ons lijken.  Overal putten en soms maar zo smal als een paadje.  Wel leuk om zo door de bananenplantages door te rijden.

We hebben dus vandaag al een deel van de lopende projecten gezien.  Zodra ik tijd en zin heb zal ik per project de uitleg geven, de foto’s die komen pas na de reis.  Ik gebruik nu internet via medevrijwilliger, tekst plaatsen gaat wel maar foto’s is moeilijker.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

14 FEBRUARI 2011

Ik moet er nu toch aan beginnen hé, eerlijk heb ik niet veel zin om veel te schrijven maar ik heb het beloofd dus ik hou er mij aan.

Eerst en vooral ben ik goed en wel aangekomen.  Het was een lange reis maar de vlucht was heel relaxed en alles volgde vlot op elkaar.  De eerste nacht was kort maar dit leek mij niets te doen, ik ben springlevend en heb masas’s energie.  Ik ben niet moe te krijgen.  Over m’n aankomst in Entebbe en de voorbije zondag kan ik niet veel vertellen enkel dat ik zondag enigszins teleurgesteld was.  Ik voelde Uganda niet aan zoals ik had verwacht.  Entebbe is voor mij heel netjes en clean.  Ik heb zondag het stadje bezocht en het voelde echt niet Afrikaans aan.  Maar ik had er wel een thuisgevoel, geen heimwee, niet constant denken aan thuis, dat was al heel wat.  

Ik was dus wel blij dat we deze morgen naar Masaka vertrokken, weer kan ik hierover niet veel zeggen want jullie zien niet wat ik zie, jullie voelen niet wat ik voel, jullie horen niet wat ik hoor…… maar de rit was zalig.  De 5 uur durende rit voelde maar zeer kort aan.  Het ging zo snel en er was zoveel te zien, ik kan dit hier niet allemaal vertellen, maar het Afrika gevoel is er dan toch echt wel gekomen. Langs de weg huisjes dan weer natuur, dan hutjes, weer natuur dan dorpje met allemaal kraampjes, marktjes,  mensen, muziek, geroep……...   Om het kort te beschrijven, ik had het gevoel dat ik  afwisselend in no men’s land dan weer op een immens groot POLEPOLE festival zat.

Ma bon, in Masaka korte meeting gehad en om 17u vertrokken nar Kinoni waar ik uiteindelijk 1 maand zal verblijven.  We zijn met 4 vrijwilligers en slapen in een huisje tussen de dorpelingen. Allemaal heel basic alhoewel we elk onze slaapkamer hebben met daarin een bed, een raam en een deur.  We hebben ook een woonkamer, klein en basic maar dit is meer dan genoeg.  Badkamer is er niet maar wel een kotje met daarin een jerrycan met water en een bassin, that’s it.  Latrine = kotje met deur en gat in de grond, dat is het toilet.  Klinkt heel primitief maar het voelt heel normaal aan.  Ik heb niet zo van, èkkes moet ik hier een maand verblijven, het valt allemaal heel goed mee.  Er was elektriciteit dus we hebben alles wat we nodig hebben. 

Caphas en Edith ontmoet.  Dit is het koppel die voor ons zorgt gedurende een maand.  Caphas is een van de projectleiders.  Hij en Matthias hebben Pelido opgestart.  Edith is Caphas’ vrouw en zal voor ons local koken.  Zij hebben 3 kinderen, een zoon en 2 dochters.  

Vanavond dus local gegeten.  Gisteren had ik dit ook al geprobeerd maar toen vond ik het allemaal maar smakeloos, niet slecht maar gewoon zonder smaak.  Vanavond echter smaakte het allemaal lekkerder op het menu waren groenten (bonen, tomaat en nog iets) erwtensaus , matoke (smaakt naar puree), pumpkin (pompoen), gekookte aardappelen en ik denk vlees maar daar heb ik niet van gegeten,  er zaten mieren op .   Allemaal heel basic maar voor de Ugandezen dagelijkse kost. Vanavond nog een meeting met Caphas, waar hij ons heeft uitgelegd met welke projecten ze nu bezig zijn, die projecten vind je op de blog apart terug, ik zal die aanvullen zodra ik kan.   Morgen gaan we naar de community en bezoeken we één voor één de projecten zodat we een idee krijgen van wat er allemaal te doen is.  We maken dan ook een planning op voor de komende weken.  Woensdag krijgen we nog eens een rondleiding met de bodaboda om dan maandag echt te beginnen. Ik vertel later wel waarom we pas maandag beginnen.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

11-02-2011 om 22:41 geschreven door Katja  

10-02-2011 om 18:07 geschreven door Katja  

zoveel emoties, man man man, ik heb m'n ogen uit m'n kop gehuild (was lang geleden).

Deze morgen vernomen dat mijn vlucht met Egyptair geannulleerd werd.  Bang!.!.!.!.!  ik zak in elkaar, het wordt me effkes teveel.....zoveel voorbereidingen, zoveel wachten, zoveel hunkeren naar mijn vertrek ......arrrhhhhh, ik schreeuw het uit en zie het allemaal niet meer zitten.  That's it ........ik vertrek niet, ik kan niet, mijn kleine achterlaten, waar was ik mee bezig, wat bezielde mij om zo egoistisch te zijn, ik heb het hier goed wat moet ik zo nodig vertrekken, da's toch voor niets nie nodig.  Huilen, huilen, huilen.....

Ik zat op mijn werk, kon niets doen en hoopte dat ik snel naar huis kon gaan. 

Half zes, naar huis, huilend in de auto, waarom eigenlijk, wil ik echt niet vertrekken of is er iets anders?????

Thuis vlieg ik in de armen van m'n dochter, oh wat zie ik haar graag, neen ik wil haar niet achterlaten.  Het is een voorteken dat mijn vlucht geannulleerd is, ik mag niet vertrekken, er kan zoveel gebeuren en ze heeft me nodig, ik ben haar mama, ik moet er voor haar zijn.......

en dan .......................kijkt ze me ernstig aan, en zegt heel nuchter, maar mama toch, je hebt hier zo naar uitgekeken, al die maanden, al die voorbereidingen, je wou dit altijd al doen, waarom zou je niet vertrekken????   En..............., zegt ze heel volwassen, als je het niet leuk vindt dan kom je toch gewoon terug, dat kan toch, gewoon terugkomen, je zit daar niet gevangen of zo hé.

Ik vertrek, da's zeker, ze heeft gelijk, dit is wat ik wou en ik heb haar zegen gekregen. Ik heb mezelf in de spiegel aangemoedigd en  een nieuw ticket geboekt.  Zaterdag, 11.30u stijg ik op met Turkisch Airlines en ik kom zondag om 2.10u in Entebbe aan, dan kan mijn avontuur beginnen.  het wordt vast een leerzame, emotionele ervaring die mij enkel sterker zal maken. 

My god, lieve Molly, hou van je en zal je ongelooflijk missen, ik zal zoveel heimwee naar je hebben.  Ik vertrek voel mij er goed bij en verlang alweer om thuis te komen naar de liefste dochter van de hele wereld.

Molly, dank je wel, dat je mij dit gunt, echt waar. x Mamsy

07-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

04-02-2011 om 19:38 geschreven door Katja  

03-02-2011 om 21:57 geschreven door Katja  

€143,83

Vandaag op de rekening gestort   Ik wil alvast mijn SALUBRIS collega's van harte bedanken, jullie zijn toppie echt waar merciekes , een klein deel werd ook ingebracht door mijn collega's in het concertgebouw en enkele kleine eurootjes werden geschonken door het clienteel van de apotheek, die mij ook veel raad gegeven heeft, heel erg bedankt.

50% mag ik ter plaatste besteden, dat toch zo'n kleine €75 = 5 biggen!!!!!!!!  5 gezinnen die geholpen worden om een eigen inkomen te genereren, mooi is dit. 

De resterende 50% gaat in de pot op langer termijn en zal zeker van pas komen om de school af te werken.

Maar er kan nog steeds gestort worden hoor, geen nood

rekening NL17 RABO0121.77.42.28 swift RABONL2U, alle kleine beetje helpen......

Verder ben ik er nu helemaal klaar voor en mag het nu wel snel gaan. 

Tot later, Katja

03-02-2011 om 18:00 geschreven door Katja  

Goed nieuws, via een vrijwiliger die nu ter plaatste is, heb ik vernomen dat de school praktisch al af is.  Woaaow, zo snel al.  Zij heeft met haar donatiegeld het dak helpen financieren en die wordt er nu op gezet.  Als ik het goed begrijp is het morgen weer school in Uganda en zullen de leerlingen dus weldra hun intrek kunnen nemen in hun nieuwe lokalen. 

Jullie horen er nog van .......

31-01-2011 om 09:32 geschreven door Katja  

Man, man,  man, waarom zijn er nu rellen in Egypte?  Boehoe, ik begrijp de bevolking wel hoor, maar dat komt mij zo NIET goed uit hé.  Ik vlieg binnen jajaja, 12 dagen naar Entebbe met tussenlanding, jawel, Cairo.   Nu, ik veronderstel dat lijnvluchten van Egyptair niet geannuleerd zullen worden, maar buitenlandse zaken zou wel een stokje voor mijn plannen kunnen steken.  Ik zoek het uit, in ieder geval, IK VERTREK, al moet ik er met mijn fiets naartoe.

Backpack is nu echt klaar, ik heb wel 20 maal alles uitgehaald en teruggestoken maar nu is hij klaar.  Ik overschrijd vast de 20kg maar dat zie ik dan wel.  Verder moet ik nog duizend en één prutsen regelen maar het lijkt allemaal goed te komen.

Ik ben (nog) niet zenuwachtig maar kijk er wel ernorm naar uit. 

Het aftellen kan beginnen

31-01-2011 om 09:28 geschreven door Katja  

28-01-2011 om 09:25 geschreven door Katja  

21-01-2011 om 12:32 geschreven door Katja  

16-01-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

16-01-2011 om 00:00 geschreven door Katja