16-03-2011 om 19:39 geschreven door Katja  

08-03-2011 om 12:52 geschreven door Katja  

7 maart

Ik zit in de backpakkers, te luieren.  Door meningsverschillen heb ik besloten om niet meer terug te keren naar het project, ik heb mij bagage opgehaald en voor mezelf besloten dat ik hier de laatste week nog zal uitrusten.  Enerzijds vind ik het heel spijtig dat ik niet terug kan.  Ik had graag nog housevisits gedaan en met de jongeren en met Winny en Vincent gepraat maar ik voel me nu zo goed.  Ik wil mijn laatste dagen niet verspillen aan meningsverschillen, stiltes of botte antwoorden van mijn huisgenoot. We zijn 2 sterke vrouwen met elk hun eigen karakter, dat kan niet goed aflopen, vandaar dat ik me rustig overgeef.

Wat betreft Pelido.  Ik geloof er nog steeds in, al ben ik niet meer zo idealistisch, er is nog heel veel te doen.  De organisatie moet nog op punt gesteld worden, de samenwerking moet nog wat vlotter, er zijn nog wel wat puntjes waar ik niet volledig achtersta maar ik ben ervan overtuigd dat het hele project een heel mooi initiatief is.  De vrijwillige inzet van Caphas, Matthias en vooral Vincent en Sirraje zijn fantastisch.  De individuele projecten lopen goed en ik ben ervan overtuigd dat deze in de toekomst nog beter zullen lopen.  Beetje per beetje zullen alle leden van de community een stapje vooruit maken, daar geloof ik in.  Ik ga het project blijven steunen en ik hoop dat iedereen een beetje wil helpen.  Geldgebrek is nog altijd het grootste obstakel.  Maar als ik zie wat je hier met amper met enkele euro’s al kan doen, veel  heel veel en daar moeten wij hiervoor niet eens ons broek scheuren.

Eens ik terug ben, zal ik mij nog vele verhalen herinneren en zal ik ze opschrijven en delen.  Ik zal het project ook zoveel mogelijk proberen opvolgen en de evolutie ervan melden. 

Maar nu blijf ik dus rustig tot vrijdag bij Joseph, genieten van de zon, van Masaka, lezen, schrijven enz….  Vrijdag vertrekken naar Entebbe en zaterdag vertrek ik terug richting Brussel om zondag tegen circa 17u aan te komen.

Het is voor mij een unieke ervaring geweest.  Ik heb veel over mezelf geleerd.  Ik ben blijkbaar wel erg op mezelf en geniet van mijn momenten.  Tijdens de weekends heb ik ook kunnen genieten van het leuke gezelschap, Hariette, Lizette, Krisje, Nienke, Sabrina, Marga en Ans bedankt, jullie waren leuk geschalschap, ik hoop dat ik als enige Belg niet teveel uit de boom gevallen ben.  Ik heb veel geleerd over de cultuur, over de mensen, over de verschillen met de Westerse wereld en zal hierover in de loop van volgende weken nog wel over vertellen.

Of ik mezelf gevonden heb?   Ik denk dat ik mezelf al gevonden had lang voor ik aan deze ervaring begon, ik moest het enkel nog eens in het gezicht gedrukt krijgen en dit is hier gebeurd.  Ik ben gelukkig en heb alles wat ik nodig heb, dat is het belangrijkste.  Ik zal nooit geen spijt hebben van de dingen die gebeurd zijn en zal altijd verlangen naar de dingen die nog moeten gebeuren, ik zal mijn toekomst met open armen ontvangen want ik ben ervan overtuigd dat alles een zin heeft en dat niets voor niets gebeurd.  In de toekomst wil ik terugblikken op mijn mooie momenten hier en mijn leven ten volle te beleven.  Dit was zeker niet een eenmalige ervaring, ik ben ervan overtuigd dat dit het begin is van nog meer reisverhalen.

08-03-2011 om 11:39 geschreven door Katja  

3 maart

Housevisits

Vandaag doe ik samen met Vincent nog enkele housevisits.  Deze housevisits zijn belangrijk om een zicht te krijgen op de levensomstandigheden van de inwoners van de community.  We krijgen hiervoor een vragenlijst met algemene vragen.  Dit gaat over inkomen (vaak is er geen inkomen), gezondheid (HIV:aids, malaria andere ziektes), uitdagingen inzake water collecteren, gewassen te kweken en oogsten, extra inkomen te bekomen enz., onderwijsgraad, aantal leden in het gezin, toestand van het huis enz.

Voor mij is dit het leukste, je komt bij mensen thuis, je wordt rondgeleid, mensen vertellen graag wat meer over zichzelf en je leert zo een beetje hun levenswijze kennen.

Soms is de toestand schrijnend maar soms ook goed tot zelf heel goed, gezien de omstandigheden waarin de mensen moeten leven.

De meeste hebben grond van zichzelf (geërfd of gekocht), kunnen gewassen telen voor eigen gebruik (hoofdzakelijk matoke, casave, bonen, koffie, pinda’s, sweet patatoes) en soms kunnen ze ook een deeltje verkopen.  Ze hebben ook vaak geiten en varkens, soms kippen en heel soms een koe. Ze hebben allen een huis, soms is dit een klein hutje maar andere hebben een bakstenen huis met verschillende kamers, keuken, latrine en soort badkamer.  Stel je daar echter niet teveel bij voor het is nog steeds allemaal heel primitief.  Sommige verdienen soms bij door crafts te maken om zo iets meer inkomen te verkrijgen.

De meeste hebben onderwijs genoten tot 12 jaar, kinderen gaan nu meer  en meer naar school al is het schoolgeld verzamelen een hele uitdaging.

De gezondheid of ouderdom speelt vaak parten.  Weinigen hebben vervoersmogelijkheden dus alles moet te voet, soms kilometers ver.  Alles wordt met de hand gedaan, er is geen elektriciteit en er zijn geen moderne hulpmiddelen. Het land wordt met de schoffel en de handen bewerkt.  Alles duurt hier dus langer en gaat trager en het is hier ontzettend warm en soms heel droog.  Dit is denkt ik de hoofdredenen dat de ontwikkeling zo traag gaat.

Vandaag dus 2 families bezocht, die het betrekkelijk goed hebben, ze hebben geen inkomen maar telen gewassen voor eigen gebruik en kunnen ook af en toe iets verkopen.  Ze proberen water op te vangen met de middelen die ze hebben (en dit is heel weinig).   De grote luxe hier  een waterbron in de buurt (minder dan 1km ver) en materialen om water op te vangen.

Deze middag vertrek ik naar Masaka want morgen vertrek ik om 5 uur naar Murchison Falls, wat voor mij toch het hoogtepunt van deze ervaring moet worden.

03-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

Dinsdag, 2 maart

Vandaag was een leuke dag maar ook een droevige dag. Tamara is nog steeds ziek, ze zou een bloedinfectie hebben volgens Edith.  Ruben is er ook niet, dus ik ben hier nog altijd op m’n eentje.  Vannacht heb ik ondanks dat ik alleen was, heel goed geslapen.  Edith vroeg ’s morgens of ik niet bang ben, zo alleen.  Neen, eigenlijk niet, ik voel me veilig, ik kan het huis goed afsluiten en Edith en Caphas wonen op 5 meter.

Edith wou vandaag het huis schoonmaken ‘I want to mopping floors’, ze kwam aangewandeld met een teil en een tot de draad versleten trui die dus een dweil moest voorstellen.  Op haar knieën begon ze dus te dweilen, het was geen zicht, echt, dit deden ze in de Middeleeuwen maar anno 2011, ik geloof mijn ogen niet.  Ik vraag haar of ze dit altijd zo doet.  Ja, tuurlijk, hoe anders?  Eh?, met een trekker of een mop, dacht ik.  Blijkbaar kennen ze  het principe wel maar gebruiken ze het dus niet.  Daarover ben ik dus steeds verwonderd hé.  Ze hebben digitale TV (of satelliet, sla me dood), een DVD speler  maar ze hebben geen trekker, nog een keuken, nog drinkwater en slapen op de grond.  Ik begrijp er niets van.  Ik vraag Edith of ze wel eens aan een trekker gedacht heeft.  Jawel maar ze weet niet waar ze die moet kopen, laatst is ze in Masaka geweest maar daar hebben ze geen trekkers meer.

Jah, dan maar improviseren hé.  Ik nam een stok van anderhalve meter (ligt er hier vol van), een kleinere stok, wat draad en rekkers die ik gevonden had en begon dus aan mijn trekker.  Thuis zouden jullie me uitlachen, maar Edith vond het fascinerend.  Eenmaal klaar gaf ik haar het voorbeeld hoe het moest.  Ze probeerde gelijk en weliswaa,r ze vond het leuk.  Ze gaf me onmiddellijk de opmerking dat dit beter was voor de rug, dan op de knieën te moeten moppen.  Jah, dah!!! Zou mijn Molly zeggen.  M’n werkgever zou hier zeker gouden zaken doen, echt waar.  De trekker bleef echter niet lang een geheel en Edith dook weer naar beneden op haar knieën. 

Vandaag was ik terug op stap met Vincent.  In de voormiddag gingen we naar Happy Hours.  Ik weet niet waarom maar daar naartoe gaan is niet mijn ding.  Het is vreemd, namelijk als ik toekom wordt ik door alle kinderen luidkeels en in koor met “We welcome you” begroet, beschamd groet ik hen terug.  Ik ga naar de office van de headteacher en hij vraagt mij wat ik vandaag met de kinderen wil doen.  Ehum, wat ik wil doen, pff weet ik veel.  Hij vraagt me of ik wil dat de kinderen voor mij zingen en gelijk roept hij hen allemaal uit de klas.  Ze staan netjes op een rij voor mij, wel 100 kinderen.  Ik voel me ongemakkelijk en zeg aan de directeur dat ik liever heb dat ze niet voor mij zingen omdat dit voor mij vreemd is.  Hij vraagt of ik dan met hen wil spelen.  Hm, nee, ik ben niet goed in spelen met 100 kinderen tegelijk.  Ik stel hem dan maar voor om de leerlingen weer naar hun klas te laten gaan en vraag hem of ik in iedere klas 10 minuutjes de les mag mee volgen.  Nu bekeek hij mij heel vreemd, wil je dan zelf lesgeven?  Eh nee, ik wil gewoon eens tussen de leerlingen zitten en zien hoe ze bezig zijn.  Hij overlegt met de leerkrachten, ze geven hun fiat.

Zo heb ik vandaag dus les gehad in wiskunde(waar ik al eens goed moest nadenken), wetenschappen (nuttig), Engels (niet zo gemakkelijk voor primary 1) en social skills (algemene kennis).  De leerlingen vonden het best leuk en deden natuurlijk hun uiterste best om het eerst klaar te zijn met hun oefening of als eerste het goede antwoord te geven.  Sommige zijn echt pienter, andere wat minder maar toch moedigde ik hen allemaal aan om goed hun best te doen.  Na 2 uur in Happy Hours konden we vertrekken en ik was er echt niet treurig om.  Ik vind de school heel goed georganiseerd en de lessen zijn interessant, de leerkrachten toegewijd maar ik vind niet dat de leerlingen in tijdens de lessen gestoord moeten worden.

Voor de lunch zat ik weer in het dorpje bij mama Winny.  Ik kreeg deze keer Samosa te eten, dit zijn driehoekjes met maïs in die gefrituurd geweest zijn, ze zien er heel vies uit maar ze waren heel lekker.  Na happy Hours kon ik het even niet hebben dat er kinderen rondom me zaten tijdens  lunch.  Soms is het echt ergerlijk dat een 10-tal kinderen je zitten aan te staren en van alles in het Lugandees ratelen en mzungu, mzungu roepen terwijl je probeert te eten zonder schuldgevoel.  Ik wou nu eens rustig eten en sloot dan ook de office om in stilte mijn samosa’s te eten. 

Na de lunch ging ik bij Winny zitten.  Ze was moe, zei ze.  Ze had al op het land gewerkt en nu was ze aan het koken maar het ging haar niet.  Haar 3 kinderen hingen om haar heen.  De 2 oudste waren nogal luidruchtig en de kleinste eiste alle aandacht op.  Op haar stoep lag overal afval: matokebananen, schillen, geitenstronten, urine van de jongste die net geplast heeft, etensresten, aarde.  Winny draagt haar oudste dochter op om het afval bijeen te vegen en het weg te brengen.  De dochter doet wat haar gevraagd wordt, bij het samenvegen van de troep vindt ze een schil van een passievrucht, ze pulkt er het laatste restje uit en eet het op.  De schil  lag midden in de troep tussen de geitenstronten. Winny ziet dit niet of althans ze lijkt het niet erg te vinden, ze glijdt langs de muur naar beneden en floept achteloos een borst uit haar T-shirt, het jongste kind begint te drinken.  De andere 2 drinken porridge.  Blijkbaar krijgt het jongste kind er niet genoeg van en Winny bevrijdt ook de andere borst uit haar T-shirt.  Voor mij toch een moeilijk moment, vooral uit verlegenheid maar ook uit medelijden.  Ik zet mijn bril op om mijn tranen niet te laten zien, ze zou het niet begrijpen.

Om 14u kwam Vincent mij weer ophalen, we zouden 2 house visits doen.  Vincent had blijkbaar in gedachten mij de harde realiteit te tonen want hij bracht mij naar een afgelegen hutje.  Binnen zit een lange maar zeer magere man.  Hij kan moeilijk rechtstaan maar hij biedt mij het enige stoeltje in zijn hutje aan.  Het hutje is heel donker, het ruikt er naar urine, er hangen overal posters en pamfletten aan de muur.   Ook mobieltjes gemaakt uit afval hangen aan het strooien plafond.  Het huisje is erg armzalig, het brokkelt aan de buitenkant weg .  Hij heeft geen ramen, slaapt op de (aarden) grond, geen keuken, geen latrine, niets. 

Voor de house visits krijgen we een vragenlijst mee, daarin worden allerlei algemene vragen gesteld over inkomen, beroep, gezondheid en wooncondities.  Ik probeer de mensen altijd aan te kijken als ik de vragen stel in het Engels, Vincent vertaalt dan alles.  De man, Joseph is heel openhartig.  Hij praat traag en zacht en meldt dat hij single en 34 jaar is.  Hij vertelt dat hij lijdt aan longkanker, geregeld malaria aanvallen heeft en HIV positief is.  Hij was vroeger landbouwer maar door zijn ziekte kan hij niet werken en heeft hij geen inkomen.  Hij eet 1 x dag, zelf heeft hij de kracht niet om te koken en is dus afhankelijk van de buren voor het eten en het water die hij krijgt.

Schrijnend echt waar, en daar zit je dan als blanke met je mooie topje en wit rokje aan.  Een man jonger dan mij die er echter 80 uitziet, waarschijnlijk haalt hij de zomer niet eens.  Helemaal alleen, in een afgelegen hutje.

Ik bedankte hem voor zijn oprechte antwoorden. Hij knikte en dankte mij voor mijn komst en voor de aandacht die ik hem gegeven had.  Bij vertrek had ik niet eens het lef hem een hand te geven (ik zou beter moeten weten), ik wenste hem het beste wat eigenlijk heel hypocriet is. 

De rit naar het volgend gezin, was er een die doodstil was.

Vincent vond pure ellende  blijkbaar wel genoeg voor één keer want daarna bracht hij me naar een koppel  Alphonse en Beatrice, allebei 90 jaar, 58 jaar getrouwd.  Zij zorgen voor een klein meisje, die zodra ze me ziet in een huilbui van jewelste losbarst.  Ik kan niet uitmaken of het hun kleinkind is of een weesje die ze opvangen.  Het koppel is heel blij met onze komst, ze zetten hun enige bankje in de schaduw waar wij uitgenodigd worden om te gaan zitten.  Alphonse komt naast me zitten.  Beatrice zit op de grond pindanoten te pellen.  Ik haal mijn vragenlijst uit en begin de lijst af te lopen.  Ze stellen het goed, veel beter dan de andere gezinnen die ik al bezocht heb.  Ze hebben ‘one acre’ landbouwgrond en bewerken: matoke, casave, sweet patatoe, corn, vooral voor eigen gebruik.  Ze eten 2x per dag, was hier dus heel gewoon is.  Verder hebben ze koffie en pindanoten, die ze hopelijk bij goede oogst kunnen verkopen.  Alphonse maakt ook een soort stof gemaakt van gedroogd boomschors, daarvan worden ‘bakta clothes’ van gemaakt, traditionele kledij dus.  Daar verdient hij een extra centje mee bij. 

Het koppel kan dus best voor zichzelf zorgen, enkel water laten ze halen en moeten ze dus betalen, ze zijn te oud om nog tot de swamp te gaan om water te halen. 

Bij de vraag of hij malaria heeft, antwoordt hij met een grote grijns, maar meid toch ik, ik ben ‘malaria restistent’.  Noch hij of zijn vrouw hebben dus malaria, nochtans slapen ze niet met een muskietennet, dit is te duur.  Ze zijn gelukkig ook HIV negatief, ik steek mijn duim omhoog. 

Als ik vraag of ze verder nog hulp kunnen gebruiken van de community, meldt Alphonse lachend en een beetje sarcastisch  “zou jij dan eender welke hulp weigeren, ik denk het niet, hé.”  Hij stelt het naar Ugandese normen goed al zou hij meer middelen willen om water te kunnen opvangen zodat hij die kost niet meer heeft.  Hij heeft al een dakgootje aan zijn rieten dak hangen maar heeft geen bassin of vat om het water op te vangen.

We blijven nog even samen, Vincent verteld honderduit, ik begrijp er niets van maar geniet.  Bij vertrek begeleidt hij ons naar de boda, hij lacht en dankt mij voor het gezelschap en voor het noteren van zijn opmerkingen.  Er komen 2 jongens met de boda aan, ze overhandigen Alphonse een fles,  aan zijn blik te zien, is het goedje niet zoamaar gewoon water.  Hij houdt de fles tegen zich aan en loopt terug naar Beatrice, die de ganse tijd haar noten is blijven pellen.  Een mooi koppel, heel ontroerend, zij hebben vandaag mijn dag gemaakt.  Vincent heeft voor het eerst enige emotie getoond, hij lachte en zei,”het koppel heeft genoten en is gelukkig”

Voor mij kan het niet meer stuk, ik heb bereikt wat ik wou, mensen doen glimlachen, gewoon even hun miserie vergeten.  Ik ben hier zeer dankbaar voor.

Bijlagen:
badkamer.JPG (128.6 KB)   
DSCN0703.JPG (2.7 MB)   
DSCN0708.JPG (2.7 MB)   
DSCN0709.JPG (2.9 MB)   
erf en latrine.JPG (120.4 KB)   
keuken.JPG (124 KB)   
woonkamer.JPG (126.1 KB)   

Hier ben ik dan nog eens het is zondag 27 februari.  Is al een tijdje geleden maar nu zat ik echt wel afgelegen van internet.  In Kinoni kun je niet internetten mits je een stick heb maar zo hoog is mijn noodzaak niet om te internetten.

Ik ben net terug van Lake Buynonyi, het was een heel gezellig weekend.  We waren met 9,  we hebben veel gepraat, gelachen, ik een beetje gedronken en we hebben decadent gegeten (om ons voor te bereiden op de komen week J ).  Over de Lake vertel ik in een ander bericht want het wordt al een hele waslijst hieronder.  Ik moet hier immers heel de voorbije week gaan vertellen wat veel te veel is, want je ervaart hier zoveel en je neemt hier zoveel info op dat het te moeilijk wordt om alles te omschrijven.  Misschien kan ik bij terugkomst de grote lijnen aanvullen maar voor nu vertel ik jullie in korte lijnen wat er gebeurt.

Maandag, 21 februari

Ik begin gelijk met maandag, zoals jullie weten was ik al een heel weekend kwijt door de verkiezingen wat heel spijtig was.  Maandag konden we pas om 16u opgehaald worden om terug naar Kinoni te rijden dus hebben we de mogelijkheid gehad om een ander project te gaan kijken.  Zo zijn we naar BFFF gegaan waar Prince, een jonge man van 25 met heel veel ambities, heel veel probeert te doen.   Ik vrees echter met de ervaring die ik nu in de 2 weken heb opgedaan dat zijn ambities wel eens heel lang kunnen duren voor deze werkelijkheid worden maar bon, een mens moet niet pessimistisch worden hé.  Het was ook wel eens leuk om de collega vrijwilligers te bezoeken in hun huisje die nog veel primitiever is dan het huisje waar ik nu verblijf, zij logeren ook echt wel midden in de bush.  Om 16uur werden we opgehaald om naar Kinoni te reizen maar we hadden geen tijd niet meer om noch naar het project te gaan (weer een dag kwijt)

Dinsdag, 22 februari

Vandaag zou het dan echt beginnen, echter kwamen de boda’s pas heel laat aan waardoor we weer heel veel tijd verspilden. 

 We zouden in de voormiddag stoves gaan bouwen bij 2 gezinnen.  Ik vertrok volle goede moed naar één van de gezinnen.  Er werd ons uitgelegd dat de communityleden de klei (grond, gras , water en nog water gemengd, allemaal te vinden in de natuur) moesten klaar hebben, dit is hun contributie. Verder wordt de stove gratis geschonken.   Ik dacht leuk ga ik nu samen met die mensen een stove bouwen en hen helpen veiliger te koken.   Aangekomen aan  het huisje was enkel een vrouw en 2 kleine  kinderen aanwezig, de man, die was er niet.  De vrouw meldde dat hij in Kampala zat.  Dus moesten wij (ik en Antoon) met Siraje de stove bouwen. De klei was inderdaad klaar, deze was echter 2 dagen voordien als klaargemaakt, waardoor deze wat droog was en terug bevochtigd moest worden.  Daarna moest die weer aangestampt worden, dit gebeurt met de blote voeten.  De keuken moest ook schoongeveegd worden. Bah, veel stof en oud brandhout in een zwartgeblakerd hokje opvegen is geen lachtertje, daarbij rekening houden dat het wel al 25° was.  Daarna moesten we klompen klei aangeven aan Siraje die zo de vorm van de stove zou maken.  Ik vond het eigenlijk wel vies om zomaar met m’n handen in die klei te zitten, vooral omdat het zo verschrikkelijk rook en ik zo een naar gevoel had dat er wel meer in de klei zou zitten dan ik zou willen, maar de reuk kon natuurlijk ook van het rottend gras komen.  Anderhalf uur later waren we klaar met de stove, die nu minstens 2 weken moet uitdrogen.  Daar het bijna lunchtijd was en wij steeds met de boda minstens 20 minuten moeten rijden om aan de office te komen, hadden we geen tijd om naar een ander gezin te gaan om de 2^de stove te bouwen.

Even tussendoor:  Lunchen doen we dus in de office in het dorpje, dit is een hok met 2 bankjes, we krijgen ieder middag 2 pannenkoeken en 1 yoghurt mee. Gelukkig heb ik ook altijd een beetje koekjes mee en veel water.  Maar, geen vrees, ik lijd geen honger hoor, en gelukkig ben ik geen grote eter.

Meer over de stoves lees je in andere bericht, zeker lezen want het rebelse komt in me op, kijk ook even naar mijn bericht over het idee met de jongeren, waar ik niet echt veel aanhang bij heb.  Hopelijk herkennen jullie mij karaktertje in deze verhalen en kunnen jullie merken dat alles prima met mij gaat J

Woensdag, 23 februari

Damned, vandaag kunnen we door districtverkiezingen niet naar de community.  Het is zo dat we afhankelijk zijn van onze bodadrivers om naar de community te gaan.  Op ons eentje geraken we niet zo ver in het platteland en daarbij komt nog dat een groot deel van de community ook met de verkiezingen bezig is.  Damned, weer een dag kwijt, frustratie alom, echt waar, ik ben hier anderhalve week en ben nog maar 3 dagen in de community geweest. Wie mij kent weet dat ik ondertussen rood aanloop.   Toch krijgen we een bericht dat we eventueel naar Lwengo, een ander project mogen om daar eens mee te draaien.  Antoon en ik vertrekken ‘s morgens enthousiast en stipt op tijd (waw, hoe is het mogelijk) naar Lwengo.

Lwengo is een heel gezellig project, er zitten 6 vrijwilligers, het huisje is heel gezellig net een boerderij, dieren overal, bewerkt land, 2 watertanks, mensen overal, idyllisch, echt waar.

Anthony de projectleider van Lwengo, gaat dadelijk van start.  Hij verdeelt ons (we zijn met 12) over verschillende groepen.  2 groepen mogen huizen bouwen, daar kiezen de meeste meteen voor.  Ik blijf over met Jeanette, onze opdracht…….hihi, een stove bouwen voor het vrijwilligershuis.  My god, hoe is het mogelijk maar het was leuk, echt waar.  Deze keer helpen de bewoners wel mee en moesten we gelijk vanaf nul beginnen en dus ook de klei aanmaken.  De grondstoffen werden gemengd door 2 jonge knapen (18 en 20 jaar).  Een dame van het project, Jeanette en ik mochten de aarde met onze voeten aanstampen.  Zaaaaalig, zo’n modderbad, nu ik weet wat erin zit, voelt het zo vies niet meer aan.  Met ons vijven werkten we goed door (echt warm weer, dus zweten geblazen).  Tegen de middag hadden we een stove met 4 pitten gebouwd.  Waw, wat leuk en wij fier als een gieter natuurlijk.  Respect voor de jongens en de dame die meegeholpen hebben want zij hebben wel het zwaarste werk gedaan.  Ik had voor de lol ook wat figuurtjes uit de klei gemaakt en dit getoond aan de kinderen, lees hieronder meer over, zeker doen, het is ontroerend J

De andere vrijwilligers kwamen terug voor de lunch en aangenaam verrast dat de stove er al stond.  Hij moet nu wel enkele weken drogen om daarna afgewerkt te worden.

Voor lunch kregen we een uitgebreide maaltijd, van alles en nog wat: spinazie, kool, matoke, iets groen, iets paars, iets oranje……nog steeds niet mijn smaak maar toch heb ik gegeten.

In de namiddag had Anthony gepland dat de kinderen uit de buurt zouden samen komen, daar zouden ook mentaal gehandicapten bij zijn.  We maakten samen muziek, we dansten en zongen, echt groot jolijt.  Maar, het ontroerendste moest nog komen.  Na mijn boetseerpresentatie, had zich blijkbaar een kleine jongen met wat klei achter de watertank verstopt.  Op het einde van de middag kwam hij heel fier zijn figuurtjes uit klei tonen.  Waw, echt, wat mooi, een vogeltje met bekje, vleugeltjes een staartje en een hondje, zelf een theepot met echt alle details, heel mooi.  Ik kreeg echt tranen in mijn ogen en kon de jongen maar niet genoeg zeggen hoe mooi zijn figuurtjes waren.  Ik zweer het je, op zo’n moment dan ben je klein, heel klein en ferm onder de indruk.  Dit is een artiestje, ik hoop maar dat hij in de toekomst zijn talent kan benutten en eventueel er zijn beroep van kan maken.  Maar ik moet de realiteit onder ogen zien, dit is niet België, de kans dat die kleine jongen zijn talent 100% mag gebruiken is bijna nihil.

Donderdag, 24 februari

Vandaag opgestaan en gelijk een vergadering gehad.  We zouden nu ons programma maken voor de 2 weken die nog volgen.  Caphas heeft rekening gehouden met mijn wensen en zet mij vandaag sociaal in, ik mag housevisits doen, hier vertel ik dadelijk meer over.  Het verdere programma is hetzelfde programma dat al weken loopt, op zich niets mis mee maar eigenlijk niet altijd boeiend.  Het programma omvat, wat had je gedacht, stoves bouwen J en craft women op maandag, school visite (zoals besproken) waarin we ook uitleg moeten geven over de Afripads en er zoveel mogelijk moeten proberen te verkopen (ik denk dat ik er een paar zal doneren, ze kosten €1 per setje, moet lukken hé) op dinsdag.  Terloops wordt gemeld dat er woensdag zeer waarschijnlijk terug verkiezingen zijn (my god, wat een apenland) en dat we dus niet naar de community kunnen.  Donderdag blijft een vraagteken, in ieder geval als ik woensdag niet naar de community kan, dan vertrek ik alvast naar de backpakkers waar we in ieder geval donderdagavond al moeten zijn om vrijdag heel vroeg naar Murchisson Falls te vertrekken, jiieepie, dit althans als er geen verkiezingen meer zijn en ook geen rellen waar nu wel sprake van is in Kampala.

Nog even terloops, Dora brengt ons hier net verse pindanoten die ze zelf roosteren, mmmmmmmmmmm lekkkkkker J

Nog even over het donatiegeld.  Het ingezamelde geld gaat naar Happy Hours.  Ik weet dat iedereen wel een kip of big wou doneren maar veel had ik hierover niet te zeggen.  Maar het is geld is goed besteed, geloof me.  De latrines (die al gebouwd zin) kunnen afgewerkt en betaald worden en volgende week wordt er gestart met de bouw van de schoolkeuken (zie hiervoor ook bij Happy Hours).  Dit is nu een prioriteit voor de school wat ik wel begrijp.  Sorry voor diegene die echt een big wilden kopen, maar jullie kunnen gerust melden dat jullie meegeholpen hebben aan de verdere uitbouw van thans de Primary school maar in de toekomst ook de Secundary school en hopelijk in de verre toekomst de University van KIKENENE.

Dank je om mijn blog te lezen.  Volg ook de andere onderwerpen wat ik probeer ook deze aan te vullen als mogelijk.  Nieuw is mijn weekend aan Buynyoni Lake, mijn rebels idee met de jongeren en mijn argumentatie met betrekking tot het stove-project.

Doeiiiii, zoals de Hollanders hier zeggen, tot de volgende J  Katja

01-03-2011 om 06:52 geschreven door Katja  

1 maart

Gisteren is een mede vrijwilliger erg ziek geworden tijdens de nacht, zij is in spoed naar het ziekenhuis gebracht.  Ze moest overgeven en had zware buikloop.  Dit was dus even opschudding vannacht en weinig slaap.  De derde vrijwilliger ging met haar mee.

Ik ben vandaag dus alleen naar het project geweest.  Wel vreemd dat ik mij alleen moest redden maar anderzijds was er voor vandaag gepland om naar de secundary school te gaan waar ik vorige week al was met Antoon en kon ik de spraakzaamheid van de jongeren eens testen. 

Het bleek een goed initiatief te zijn om als blanke eens met de kinderen te kunnen praten.  Zoals beloofd hadden ze enkele vragen voor mij voorbereid.  Ik stelde mij eerst voor, vertelde hen mijn opleiding, mijn leven en mijn werksituatie.  Toen kwam er een stormloop van vragen over België, er werd van alles en nog wat gevraagd over hoe alles in ons land tewerk ging, de landbouw, de industrie, de wegen, het klimaat, waarom ik naar Uganda gekomen ben, wat ik van hun situatie vindt enz.  Daarna kwamen wat intiemere vragen over of ik wel of niet getrouwd was, waarom, hoe dit in België in zijn werk ging, daarna kwamen de meer gewichtige vragen over homoseksualiteit, aids/HIV, ziektes, hun toekomst, hun job mogelijkheden enz.

Het was een leerzame dag, ik vertelde hen zoveel als mogelijk en raadde hen aan om vooral goed te studeren, vol te houden en steeds hun dromen achterna te zitten.  De leerlingen leken heel voldaan en er werd onmiddellijk een nieuwe afspraak gemaakt voor volgende week.

Vincent en ik hebben dan nog een primary goverment school bezocht en daar gevraagd of we ook eens met de kinderen mochten praten.  Hier werd ook een afspraak voor volgende week vastgelegd.

Tijdens de boda rit heb ik ook de gelegenheid gehad om met Vincent te praten, een hele pientere jongen die echt inzit met zijn community.  Hij en Sirajje lobbyen voor Pelido, ze staan wel echt achter het ganse project, wat mooi is want ze zijn nog erg jong.

Er is veel dat ik nog niet begrijp, dat maakt Vincent mij wel duidelijk.  Hij legt vele dagelijkse aspecten  uit waardoor ik mij oorspronkelijke beoordelingen over de Ugandezen soms serieus moet herzien.  Hij vind het spijt dat blanken om soort oordeel hebben over zijn volk.  Het feit dat Uganda zeer arm is en dat de economie hier niet door de regering gesteund wordt, ligt grotendeels aan de oorzaak hoe Ugandezen leven. 

Maar hiervoor ben ik hier, om hun cultuur te leren kennen, om ervan te leren en om hopelijk in de toekomst nog iets te kunnen betekenen.  Ik zal er in ieder geval een levenservaring aan overhouden.

Door mijn korte nacht en de 2 uur durende interactie en het gesprek met Vincent was ik echt uitgeput, lichamelijk en geestelijk waardoor ik blij was dat ik vroeg terug naar het huisje mocht.

Heel uitzonderlijk heb ik de straatkinderen weggestuurd, ik had geen zin in hun gejoel en gespeel voor de deur,  dit was teveel van het goeie.  Daarbij ben ik hier nog steeds alleen.  De andere vrijwilliger ligt nog tot morgen in het ziekenhuis.  Ik ben blij dat ik wat rust heb.

Maar het aanspreken van de jongeren heeft gewerkt, dit zijn nu wel studenten , hopelijk kan ik enigszins nog de schoolverlaters bereiken. 

Morgen is het Happy Hours dag en gaan we terug enkele oude mensen bezoeken en helpen.  Hopelijk zijn morgen de mede vrijwilligers terug en kunnen we donderdag samen nog iets doen.  Donderdagavond begint het weekend en ga ik naar Murchisson Falls en dit tot en met maandag.

Veel plezier met deze leesboterham en hopelijk tot gauw.  Katja

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

Maandag, 28 februari

Weer een nieuwe dag, het beloofd echt warm te worden, de hemel is helderblauw.  Vandaag beginnen we met een stove af te maken.

2 weken geleden had de andere vrijwilliger de stove reeds gemaakt en vandaag zou ze hem afmaken.  Wat houdt dit in: de bananenstronken uit het onderste gat halen, het had groter en ronder maken, de pitten groter en ronder maken en de stove effen maken met aarde.  Daar de keuken maar 2 op 2m was heb ik niet meegeholpen, Vincent en de andere vrijwilliger waren al bezig, ik kon moeilijk op hun nek zitten dus heb ik genoten van de omgeving.  Ik zei het al ik ben geen stove bouwer en mijn medevrijwilliger is nogal prestatiegericht dus, mijn excuses hiervoor. 

Het huisje waar we waren was een klein erf, een beetje zoals uit een sprookje, het bestaat uit een huisje met houten geraamte en klei er tegenaan, een ijzeren dak, 1 klein raampje en 2 deuren voor en achter.  Binnen kon ik een soort kleine woonkamer onderscheiden, een soort opslagplaats en verder denk ik 2 slaapkamers, het geheel is niet groter dan 40m².  Buiten is een soort rieten aanhangsel wat de douche voorstelt, zonder douchekop of kraan, gewoon een teil over je kop gieten en je hebt een douche.  Links is een klein erf met geiten en varkens, er zijn ook 2 latrines, aan de rechterkant heb je de keuken, die is dus 2 op 2m, een kleien hutje met een deels ijzeren, deels strooien dak.  Binnen staat een vuur op, 4 bakstenen en wat hout en een kookpot erop.  Daarnaast staat dus de stove die afgewerkt moet worden, mij dus niet gezien in dit rokerig kot.  Achter het huis heb je de bananenbomen en midden in de plantage zijn een 6-tal graven.  Mooie betonnen zerken met paarse planten erom heen.  Ik vind het wel idyllisch.   Ik vraag de huisvrouw of ik haar kan helpen, zij wijst met 2 geiten aan die nu in de zon staan en vraagt of ik ze in de schaduw kan zetten.  Hihi, da’s nu wel mijn ding sèh.  Ik ontknoop de geiten en trek ze mee naar het erfje.  Naast het huisje is een goverment school, de kinderen hebben speeltijd.  Kom ik daar met die geiten aan, hilariteit alom.  Dit zal ook wel de eerste keer zijn dat ze een Mzungu geiten zien hoeden.  Ik bindt naar best vermogen de geiten rond een boom, blijkbaar doe ik iets grappig want de kinderen lachen luidskeels.  Maar eenmaal vastgebonden krijg ik toch een pluim van de kinderen.

De stove is na ongeveer 2 uur klaar.  De vrouw bewondert de stove, ze krijgt ook uitleg van Vincent, normaal kan ze hem tegen vrijdag gebruiken. 

Rond half één rijden we naar het centrum van het dorp om te lunchen.  Kikenene is het een klein dorp, er staan zo ongeveer 12 huizen aan weerszijden van de straat.  Alle huisjes hebben een achtertuin met keukentje, latrine met of zonder washokje, een erfje met varken en daarachter bananenbomen.  De andere huizen in de community liggen vaak verscholen in de plantages en liggen soms per 2 of 3 maar ook soms mijlenver uit elkaar.  

Deze middag zouden we naar de craft women gaan, zij hebben een werkplaats en een winkeltje in het dorp.  In afwachting zit ik bij Winny op de stoep.  Naast mij zit een zwarte geit die mij geitig aankijkt maar zich verder niets van mij aantrekt en haar gras maalt.  Aan de andere kant zitten 2 biggetjes iets te slurpen uit een half uitgesneden jerrycan.  Opeens komt Winny aan en scheldt te tegen de biggen, blijkbaar slurpen ze van haar “porridge” oeps niet gezien, ik dacht dat het afval was.  Winny is hier altijd, 7 op 7, ze zit meestal op de stoep haar matokebananen te pellen om ze later klaar te maken.  Achter haar huisje staat iets op het vuur, het zou vissoep zijn.  Ze kookt op 4 bakstenen en hout, de stove naast haar wordt niet gebruikt, hij zou niet goed werken, het eten zou niet koken.  Haar man komt buiten, precies of hij net wakker is.  Blijkt ook zo.  Als ik Winny vraag wat haar man doet, zegt ze dat hij koffie koopt (?); maar dat het nu geen koffieseizoen is en dat hij nu geen werk heeft maar anders koopt hij dus koffie (zal een stiel als een ander zijn). 

Een dronkaard komt aangelopen en mompelt iets in Lugandees.  Een andere man komt vragen of hij water moet halen.  Winny stemt toe, hij moet een uur lopen om water uit de swamp te halen.  Ik vraag haar waarom ze geen water neemt uit de watertank hier 100m verder.  Ze meldt dat hij leeg is, niet genoeg regen.  Terloops meldt ze mij ook dat als het regent de mensen zoveel mogelijk water stelen uit de tank, waardoor hij de meeste van de tijd leeg is.

Winny en ik praten rustig voort, terwijl zij haar bananen schilt.  Plots staat ze op en komt ze terug met haar trouwalbum.   Heel mooi, het lijkt een mooi feest geweest te zijn.  Winny in een prachtige jurk, opgemaakt, haar haar gedaan, ze lijkt op Janet Jackson, echt waar.   Winny is 28 en heeft 3 kinderen, veel meer toekomst is er voor haar niet maar ze is zo aardig en vriendelijk en nieuwsgierig….. Ze zou ook craft komen maken maar jammer genoeg heeft ze nog veel werk.

Ik begeef me naar het atelier van de craftwomen.  Hier worden de kraaltjes gemaakt voor de kettingen die ze maken.  Fijne reepjes papier worden opgerold rond een heel fijn stokje en op het einde vastgeplakt, alles wordt geregen aan een touwtje en gaat dan in een soort harsbad (heb ik niet gezien maar zo verstond ik het), zo worden de kraaltjes hard en kunnen er kettingen gemaakt worden.  Hier kan ik wel helpen en ik rol mijn portie kraaltjes.  Ik vind ze wel mooi.  Hopelijk kan ik nog kettingen kopen van maar ik vrees ervoor.  We zijn met 2 craft women waarvan er één na een half uur al ligt te slapen.  De andere knipt reepjes op een heel traag tempo.  Vincent, de mede vrijwilliger en ik maken zo’n 30 tal kraaltjes en dan is de dag in de community weer voorbij. 

Jammer, ik vond het wel gezellig, het is 16u, heel heet, ik had hier nog wel enkele uren willen blijven maar om één of andere reden rijden we tegen dit uur naar het huisje, we zijn dan op 17u thuis en dan is het een kwestie van zich bezig te houden.  Vandaag ben ik dan maar eventjes in Kinoni gaan wandelen, ik heb een weekendtas gekocht, 30.000 shilling, een koopje.

Morgen zouden we pas tegen 10uur vertrekken, eerst naar de primary school daarna na een secundary school waar ik zal proberen de kinderen aan de praat te krijgen over alledaagse dingen die een tiener maar kan bezighouden, ik ben benieuwd.  Ik krijg meer en meer het gevoel dat ik niet veel kan doen en probeer dus te genieten van de momenten dat ik met de locals kan praten.  Ik heb al veel geleerd, het leven is zoals het is, maar bijlange niet schrijnend, echt niet.  

Ik heb veel foto’s en zal deze bij terugkomst zeker plaatsen zodat jullie ook een beeld hebben van waar ik ben.

Tot later.

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

20-02-2011 om 11:58 geschreven door Katja  

19 februari

De verkiezing is voorbij, voor zover ik kan begrijpen heeft Museveni met ruime meerderheid gewonnen.  Het blijft hier rustig, af en toe passeert een verkiezingswagen met veel muziek en massa’s mensen die er achteraan lopen.  De uiteindelijke resultaten worden vandaag bekend gemaakt, dit althans voor de presidentverkiezingen.  Ik had ook begrepen dat er ook district (provincie) verkiezingen waren en waarschijnlijk ook een soort gemeente verkiezingen.  Deze resultaten worden morgen en maandag bekendgemaakt.

Masaka blijft gewoon doorleven, 7 op 7 want alles is blijkbaar altijd open.  Gisteren heb ik toch een wandeling gemaakt in de stad, wel stad, het is niet echt groot.  Er zijn 2 geasfalteerde straten waarbij honderd en één winkeltjes zijn, de zijstraten zijn niet geasfalteerd en je loopt er in de aarde.  Ze verkopen er hoofdzakelijk stoffen, kleren, schoenen, en massa’s elektronische toestellen, een GSM is hier blijkbaar iets onmisbaar en je kunt hier om de meter wel een nieuwe kopen of je oude zogezegd laten herstellen.  Belwaarde kost hier echt niets (in mijn ogen dan toch).  Voor 10.000 shilling (circa € 3,5) heb je een kaart, ik kan daarmee 2x 10 minuten naar België bellen, ik vind dit dus niet duur.  Internet hebben ze ook allemaal, ze beschikken daarvoor over een stick, zoals bij ons, alle internet is dus bijna mobile en van Orange.  Ik mag nu de stick van de receptioniste gebruiken wat wel heel vriendelijk is.  Ik heb haar verteld wat ik hier doe en zij vertelde mij dat zij zich inzet voor 3 weeskinderen.  Ze brengt me vandaag meer info en vraagt of ik fundraising kan doen. 

Masaka dus, vuilnisophaling kennen ze hier dus niet.  De afval wordt achterin op en hoop gegooid en  af en toe verbrand.  Ik zei het al, er ligt hier overal plastic, en zoals wij weten vergaat plastic niet, dus het maakt hier deel uit van de bodem.  Pure milieuverontreiniging maar wat wil je eraan doen.  Deze morgen bij het ontbijt kon ik iets oppikken tijdens een meeting tussen een Amerikaans koppel en ik veronderstel een Ugandees koppel.  Het ging over plastiek zakken.  Ik zag dat de Amerikaan een plastiek tasje toonde, en naar ik begreep was dit een zakje gemaakt uit maïszetmeel.  Wij kennen dit al, althans die zakjes raken bij ons in omloop.  Deze zakjes kunnen natuurlijk afgebroken worden, zou dus wel iets interessant zijn.  De Ugandees leek echter niet zo onder de indruk maar dit kan ook schijn zijn want je kan absoluut niet merken aan de Ugandezen of ze nu vrolijk of wel boos zijn.  Ze tonen in ieder geval geen emoties.  Dit had ik ook al opgemerkt tijdens het project waardoor ik me soms echt een indringer voel, maar misschien is dit maar ingebeeld, ik weet het niet.

Echter waar de straten zo vuil zijn moet ik zeggen dat de Ugandees op zich geen vuilaard is.  Er wordt hier enorm veel gewassen en in iedere winkel kan je grote zakken OMO waspoeder kopen of klompen zeep.  Het wassen gebeurt allemaal met de hand.  Edith heeft voor mij gewassen en ik moet zeggen, ik krijg het nooit zo proper, chapeau dus.

Verder vegen ze constant hun voortuin en hun huisjes.  Alles heeft mooi een plaatst en desondanks dat het voor ons allemaal echt vies lijkt, is het allemaal toch netjes.  Gisteren was een van de medewerkers van het hotel het tapijt aan het kuisen in de traphal.  Iedere trede werd met water, zeep en een borstel schoongemaakt, ik zie het ons niet doen.   Ik heb dus geen last van vieze insecten, spinnen, kakkerlakken of wat dan ook.

De huisjes zijn allemaal heel basic (ook in de stad), soms in steen met een soort plaaster, soms hout met leem erop, dit geldt ook voor de mooiere huizen waar dan nog een beton vloer ligt, verder is er een golfplaten dak, een ijzeren deur en misschien ook een raampje.  Het is heel donker in de huisjes.   De huisjes zijn zeer klein (zo’n 20m²) en daarin leeft een ganse familie soms wel met z’n tienen.  De meesten slapen op de grond op een rieten mat.  Sanitair is er dus niet, ik zie ook geen latrines, vraag me dus niet waar ze hun behoeftes doen.  Mama Winny toonde mij deze week fier haar keuken, dit is een hokje van 2 op 2 met daarin een stove (maar niet iedereen beschikt over één), ze koken dus alles op één, max. twee vuurtjes met hout.  De keuken ziet dan ook zwartgeblakerd van het roet.  De afwas gebeurt buiten in een bassin met water uit een poel of als ze geluk hebben water uit de watertank.

In ons ogen schrijnende toestanden maar iedereen leeft hier zo.  Als je hier bent, lijken ze echter niets tekort te komen.

In de achtertuin hebben ze bananenbomen waar ze dus matoke van maken, er is ook maïs en rode bonen,  er groeien mango’s aan de bomen, ze kweken eggplants, aardappelen en kool,  verder lopen er varkens, geiten, kippen en koeien rond, die dus ook voor vlees kunnen zorgen.  Volgens mij is er niet echt tekort aan eten, maar wat weet ik veel, dit jaar is er misschien veel maar bij slechte oogst is er misschien ook niets.

Wat betreft de matoke, als ik het goed begrijp wordt deze gemaakt van bananen die voor ons nog niet rijp zijn.  Ze koken die in bananenbladeren en uiteindelijk krijg je een soort puree die niet zoet maar stoempachtig smaakt.  Ik weet niet of Ugandezen eigenlijk rijpe bananen eten, wij krijgen ze in ieder geval wel voorgeschoteld en ze zijn heel lekker.  Ik eet dus veel banaan.  Blijkbaar hebben ze ook ananas en deze week kregen we ook jackfruit (?), dit groeit ook aan de bomen en smaakt zoet en is ook wel lekker.  Het begint al een beetje mee te vallen inzake eten dus.

Verder kweken ze dus ook koffie maar niemand drinkt hier koffie, wel thee.  Dus ik mis m’n tasje koffie wel.

In het algemeen zijn de mensen heel vriendelijk, de vrouwen iets bedeesder en de mannen hoffelijk zonder te pushen. Ze laten me eigenlijk vriendelijk met rust, of misschien tolereren ze mij gewoon.  Ik weet soms echt niet hoe mij te gedragen en hou me meestal toch wel afzijdig. Er zijn hier bijna geen toeristen en zoals ik al zei, het voelt vreemd aan als je anders bent.   Maar al bij al voel ik me goed, ik heb geen heimwee al denk ik vaak aan mijn Poppy thuis.  Ik had erger verwacht.

18-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

17 FEBRUARI

Iedere dag worden we door Siraje en Vincent opgehaald met de boda’s om naar het project te rijden.  Een boda is een brommertje waar wij met 2 vrijwilligers  + driver naar de verschillende projecten worden gebracht.  Beide begeleiden ons de ganse dag van project naar project en zorgen voor de vertaling tussen vrijwilligers en community-leden.

Laat me toch even melden dat beide jongens een opleiding als leerkracht waren gestart maar dat zij door geldgebrek hun studies thans niet kunnen voortzetten.  Momenteel verdienen zij dus bij als boda-driver.  Voor een heel karig loon helpen ze ook hun community door vrijwilligers te begeleiden.  Beide zijn heel vriendelijke jonge kerels en beiden kunnen ze dus zowel Lugandees als goed Engels, zowel geschreven als gesproken.

Vandaag waren de jongens mooi op tijd en konden we toch al om 9uur vertrekken (wat volgens een medevrijwilliger wel eens 11uur geweest is).  De rit is terug zalig, al zat ik liever een alleen op het brommertje, zo gesandwicht tussen 2 mannen is voor mij niet zo’n leuk gevoel.  

Eerst zijn we naar de PWD garden geweest.  Er waren een viertal mensen aanwezig met de begeleider van de PWD, Johanna, zeer lieve, heel oude heer, die zalig kon lachen (zonder tanden).  We werden weer hartelijk ontvangen en bedankt voor onze komst. De PWD garden is opgericht voor geestelijk en lichamelijk gebrekkige mensen.  Er was een man van in de 30 die blijkbaar een beetje schizofreen is en die constant in zichzelf of in de ruimte zit te praten.  Dan een vrouw van ik denk begin de twintig die een spraakgebrek heeft, een jongen van een jaar of tien die stom was en een jongen van een jaar of vijftien die problemen had met beide benen, waardoor hij moeilijk kon lopen. Blijkbaar was dit een goed opkomst want volgens Tamara (die hier al een maand geholpen heeft) was er vorige week niemand.  Ik kan dit wel begrijpen als je weet dat deze mensen minstens 2 à 5 km moeten lopen om in de garden te geraken.  Ik moet hier eerlijk zijn dat ik niet veel geholpen heb.  In de vlakke zon met hoge temperaturen is dit echt een zwaar karwei.  Verdere uitleg en foto’s van de PDW garden vindt je onder categorie PWD, echt een lezen is een mooi initiatief.

Na de garden zijn we even bij Shakira langs geweest.  Zij is een meisje van 18 die zwaar gehandicapt is en zich niet zelfstandig kan voortbewegen. Zij wordt opgevangen door haar oma (die minstens 70 jaar is).  Beide wonen zeer afgelegen.  Een zeer triestig beeld maar Shakira lacht verlegen en brengt moeilijk het woord ‘hello’ uit.  Vorige zomer hebben 4 vrijwilligers een rolstoel aan haar geschonken met een deel van het donatiegeld die ze ingezameld hadden.  Shakira zit nu dus al in een rolstoel ipv op de grond te moeten kruipen.  Er is ondertussen een vrijwilliger geweest die fysiotherapeut was, die heeft Shakira geleerd om met haar rechterarm (bijna het enige die niet verlamd is) haar stoel te verplaatsen en zelfs een beetje te laten draaien.  Shakira toont trost dat ze het kan, en jawel ze draait weliswaar een halve cirkel.  De waarheid is echter dat Shakira eigenlijk verloren is in haar wereld.  Meer hulp dan deze die  ze nu gekregen heeft, zal er waarschijnlijk niet komen.  Ik realiseer mij dat voor haar  de wereld een wrede plaats is.  Toch lacht ze als we weggaan en zwaait ze ons uit samen met haar oma.

Op de middag geluncht in het centrum waar ook mama Winny woont, een mooie jonge vrouw met 4 kinderen.  Zo levendig en vriendelijk.  Ze kan een beetje Engels en was prettig gezelschap tijdens mijn lunch.  Terwijl ik van mijn yoghurt zit te slurpen, pelt ze de matoke bananen en ligt haar jongste dochter aan de borst. We kennen elkaar precies al jaren.

Na de lunch werden we naar enkele vrouwen gebracht die Engels willen leren.  Ik stond nogal sceptisch over het lesgeven (die opdracht die mij onverwacht werd opgedragen), ten eerste was ik niet voorbereid, we hadden het lesboek vergeten en daar bovenop was het onderwerp van vandaag DEATH.  De vrouwen wilden graag basisuitdrukkingen over de dood, my god, wat een onderwerp zeg.  Daar ik het had laten afweten in de garden, heb ik mijn moed bijeen geraapt en samen met Siraje geïmproviseerd.  Zo hadden we enkele basiszinnen in het Engels die Siraje dan in het Lugandees vertaalde zoals: He/she died.  What was he/she suffering from? He died of Malaria.  When will he:she be buried? …..beetje morbide hé .  De vrouwen bleken uiteindelijk heel erg geïnteresseerd en schreven alles vlijtig in hun werkschriftje, waarna ze de zinnen nog eens herhaalden, wat voor mij een grote voldoening was.  Ik heb hen dan ook beloofd dat ik volgende week het lesboek zal meebrengen en dat ik mij mooi zou voorbereiden voor de volgende les.

Na de les zijn we terug naar Kinoni gereden, zoals ik al eerder meldde moeten al de vrijwilligers tijdens de verkiezingen samen komen.  Er was geregeld dat we met z’n allen naar de Backpakkers zouden gaan maar dat zag ik zo niet zitten.  We zijn namelijk met een stuk of 20 (sorry allemaal Nederlanders en ik als Belg, no offense, ik kan het nog allemaal wel aan maar heb toch mijn frustratie notebook waar ik mijn ergernissen in kwijt kan, zodat de vrede bewaard blijft) We zouden dus met z’n 20 samen 4 dagen in de Backpakkers zitten, zonder mogelijkheid om eventjes weg te gaan. Niets voor mij dus en ik heb dan maar beslist om alleen naar een hotel te gaan.  Dit in samenspraak met de coördinator die het oké vond als ik maar bereikbaar bleef mochten er rellen uitbreken en we zouden moeten evacueren.  Zo is het dus dat ik hier vanuit een hotelkamer zit te schrijven.   Naar Ugandese normen een zeer luxueus hotel, naar Belgische normen een zeer basic hotel maar er is een tuin en een zwembad.  Ik heb een douche met warm water en een gewone WC (jieppppieeee) en een mooie zicht van op het balkon.  Als ik dan toch 4 dagen vast zit dan liever met een beetje comfort, een onverwachte kost maar ik heb denk ik een nog redelijke prijs gekregen en zal mijn broek niet direct scheuren. Ik overleef op een basic ontbijt, Afrikaans eten (toch nog altijd niet mijn smaak), cola en Pringles). 

Kan ik ondertussen ook een bruin kleurtje krijgen, want naast de Ugandezen ben ik echt wel heel blank hoor, en eerlijk het is een raar gevoel om anders te zijn.

Maandag mogen we terug naar onze projecten, en daar ben ik eigenlijk wel blij om.

Tot later beste lezers en slaapwel.  Katja.

PS

Het donatiegeld is goed toegekomen.  Maandag hebben we een meeting waar we kunnen beslissen wat er met het donatiegeld kan worden gedaan.  Ik mag mijn deel dan persoonlijk uitbesteden.  Zoals jullie weten is dit 5O% van het totale bedrag, de overige 5O% is voor de langere termijn pot.  Ik zou nu € 145,00 hebben maar nog niet alles is gestort want ik had geen tijd genoeg voor mijn vertrek.  Ik doe dit zeker nog en de rest komt in ieder geval in de pot voor langer termijn.  Alvast bedankt voor jullie steun, ik zal mijn best doen om de centjes goed te besteden.  Thanks.

PURDEY DANK JE WEL LIEVE SCHAT XXXXXX

17-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

16 Februari

ZIEK GEWEEST

Gisteren had ik voor de rondleiding al behoorlijk krampen in m’n buik, na de rondleiding werd dit alleen maar erger  en kreeg ik ook buikloop.  Tegen 18u had ik 38,5° koorts en ben ik naar bed gegaan. Man wat heb ik gezweet vannacht,  maar nu gaat het al beter.  Goed om te weten dat m’n lichaam sterk genoeg is om  te vechten, was blijkbaar een vieze infectie gisteren.  Misschien toch een beetje beter opletten met handjes schudden en beesten strelen.

Ik heb een berichtje gekregen dat mijn dochter in België ook ziek is en met de griep in bed ligt.  Pff, valt niet mee, zo ver van elkaar en niet naar mekaar toe kunnen gaan.  Gelukkig kan ik haar bellen zonder probleem en heb ik het gevoel dat ze toch dichtbij is.  Ik weet ook dat ze goed verzorgd wordt, dus het valt nog mee om toch door te gaan want ik moet eerlik zeggen dat het nu allemaal een beetje tegenvalt.  De heimwee is er nog niet maar het is ook niet wat ik verwacht had, de dagen zijn lang en saai geweest maar ik geef nog niet op, het is nog maar de 5^de dag dus nog even afwachten en vandaag zouden we toch al op de projecten komen en helpen, dus even afwachten.

EERSTE WERKDAG

Deze morgen om 7uur opgestaan, gewassen (kattewas), ontbeten en dan met z’n 3 op een boda (brommertje) naar het project.  De rit is er een van 45minuten op hobbelige, stoffige rode wegen maar ik geniet met volle teugen, de wind in m’n haren langs de plantages en de huisjes.  Iedereen die naar je zwaait echt leuk.  

Het eerst zijn we naar Happy Hour geweest.  We werden ontvangen door honderden kinderen (eigenlijk zijn het er vandaag 188).  Tamara (mede-vrijwilliger) heeft voetballen en springtouwen gekocht voor de kinderen en deze werden vandaag overhandigd.  Man, man, man, groot jolijt, bijna 200 kinderen die het uitschreeuwen van geluk, ongelooflijk en mooi.   We werden uitbundig bedankt door de leerkrachten, the chiefmaster en de kinderen.  Vorige week werden er ook al 2 schommels en 2 wipplanken geplaatst in de immense tuin. Daarna mochten we met de kinderen de nieuwe speeltjes testen.  Voetbal, netbal, 20 kinderen op één schommel, 30 kinderen op 1 wipplank, het was een enorm gelukkig gebeuren.   Na de lunch kregen we nog een voorstelling van het schoolkoor, waarbij we werden getrakteerd op verschillende liederen met bijhorende (grapjes) danspasjes.   

Kleine kindjes grijpen constant naar je handen en willen je het liefst zo veel mogelijk aanraken, ondertussen ratelen ze allerlei grappige woordjes in het Lugandees, waar ik uiteraard niets van begrijp maar ik kan wel uitmaken dat ze verwondert zijn van mijn (hihi momenteel) zeer blanke huid.  Ze strelen m’n armen en m’n haar, ’t is wel grappig.  Ze zijn allemaal zo lief, zeker de kleintjes.

Na de lunch hebben we ons met de oudere kinderen ingezet voor het Eldery Project.  Met een groepje van 1O twaalfjarige zijn we een oude vrouw gaan bezoeken die niet meer kan lopen.  Doordat ze niet meer kan lopen,  kan ze ook geen water halen en kan ze geen huishoudelijke taken uitvoeren.  Een paar meisjes blijven bij het mensje en doen de afwas.  Met de anderen kinderen werden we, met wel 15 jerrycans op pad gestuurd om water te halen.  Ik dacht van fluitje van een cent maar niets is minder waar.  Langs smalle padjes moet je minstens 2 km naar beneden naar een soort bron aan een moeras.  De kinderen moeten naar beneden klauteren en iedere jerrycan vullen met het water uit die bron.  Geloof me, wij zouden voor geen geld van de wereld in aanraking willen komen met dit water, laat staan ervan te drinken of ons te wassen of eender.  Eens de jerrycans gevuld moesten we terug naar het huisje, terug 2 km naar boven, minstens 30° en vochtig, geloof me m’n hart klopte in m’n slapen en het zweet liep met stromen langs m’n rug.  Moet je weten dat ik maar een kleine jerrycan had en dat sommige kinderen wel 2 of 3 jerrycans sleurden.   Ik wist hier wel van, ik had er ook al over geschreven maar als je het zelf moet doen, geloof me dan weet je pas wat die kinderen elke dag na schooltijd nog moeten kunnen.  Vrouwtje was trouwens super gelukkig en bedankte ons uitbundig in het Lugandees.   The Eldery project is een mooi initiatief, het leert de jonge kinderen dat je naaste helpen zeer belangrijk is en dat is op zich heel mooi.

Om 15.30 vertrokken we dan met de boda (jiepie) weer richting ons huisje.  Haren gewassen, het was 4 dagen gelden en m’n haar begon al een beetje op dreadlock te lijken.  Trouwens het wassen in basic omstandigheden lukt prima hoor, een mens is snel iets gewend.  Op de knieën voor een teiltje en met een half plastic flesje je haren spoelen heeft z’n charme en doet mij terugdenken aan mijn tijden in de jeugdbeweging.  Het gewoon wassen gaat prima, je hebt hier sowieso niet zoveel behoefte om netjes gewassen en gekamd rond te lopen.  Zoals ik er nu uitzien, zou geen man of…. zelf vrouw me willen.  

Ma bon, vandaag was een goede dag, nu wachten op ons Afrikaans diner (’t is toch wennen hoor dat eenzijdig smaakloos eten) en dan denk ik dat ik vroeg onder de dekens zal liggen.  Ik ga zeker goed slapen en morgen is een nieuwe dag met nieuwe ervaringen.

16-02-2011 om 17:35 geschreven door Katja  

Bij aankomst en gisteren werd ons nog een medegedeeld dat met de komende verkiezingen aanstaande vrijdag er toch wat maatregelen genomen werden in geval van rellen.  Zo moeten we donderdagavond reeds naar Masaka naar de backpackers, we zullen daar met 30 voor 3 dagen in quarantaine geplaatst worden, ik zie dat niet echt zitten. Vrijdag is namelijk verkiezingsdag.  Volgens de poll heeft Museveni nu 69% van de stemmen en zal hij herverkozen worden.  Dit zou een goede zaak zijn want Museveni heeft rust gebracht in het land.  Maar gezien de feiten in Egypte en Tunisië, houdt Be More er rekening mee dat er wat misverstanden zouden kunnen ontstaan en in de hitte van de strijd zouden er rellen kunnen ontstaan.  Ik lig er niet zo van wakker maar toch neemt BE More het zekere voor het onzekere.  Dus we zitten met z’n allen vast in Masaka zonder Masaka te mogen inkomen.  Mochten er echt rellen ontstaan dan worden we geëvacueerd naar Tanzania.  Ik vind het vooral spijtig omdat ik geen zin hebben om 3 dagen opgesloten te zitten met 30 mensen.  Ik had wel graag iets van de omgeving gezien en op m’n eentje een weekend willen doen wat ik wil en het liefst alleen. Maar we zien wel, misschien valt het allemaal wel mee.  De volgende weekends heb ik gepland om naar Lake Bunyoni en the Murchion Falls te gaan, het laatste weekend zit ik noodgedwongen terug in Entebbe want alles vrijwilligers worden tegelijk terug gebracht om dan zaterdag of zondag terug naar huis te vetrekken.  Dus eigenlijk zal ik niet veel tijd hebben voor mezelf.   Gelukkig hebben we nog privacy in onze slaapkamer en daar maak ik gebruik van, ik heb hier raar genoeg echt geen nood aan gezelschap.

16-02-2011 om 17:33 geschreven door Katja  

15 februari

Vandaag was een saaie dag, ik ben al van 7 uur op maar eigenlijk al van half zes wakker.  Deze morgen zitten we hier in het huisje, Caphas komt ons pas om 13u halen voor een rondleiding maar dat kan ook 14u zijn, hangt af, is the african way.  Maar ondertussen is er dus niets te doen, absoluut niets, ik ben wel al eens om de hoek geweest, ja, om de hoek meer is er niet.

Ik heb een wandeling gemaakt tussen de bananenbomen waarbij je om de 100m een hutje tegenkomt met daar rond een gezin of een vrouw, vlijtig aan het werk.  Verder dan 1km ben ik niet gegaan want alles lijkt op elkaar en ‘k heb geen zin om verloren te lopen. 

Daarna ander hoekje om waar de hoofdstraat is.   De hoofdstraat bestaat uit verschillende kleine winkeltjes waar iedereen wel iets verkoopt is het geen rijst, dan airtime (beltijd) of coca cola, er is ook een tandarts en medical center en een politie bureau.  De straten zijn echt smerig, overal ligt wel vuil en heel veel plastic (zelf tussen de bananenbomen).  Alle afval wordt ook gewoon op straat gegooid.  Maar het stinkt er niet, raar, als je weet dat de behoeften onrechtstreeks in de grond lopen samen met afval en afvalwater.  De kleine steegjes zien er uit als sloppenwijken maar dit zijn dan gewone straten.

Om 14u kwam Caphas ons dan toch ophalen voor de rondleiding in Pelido. Ik was blij want de voormiddag was echt saai en vervelend en ik hoop echt dat zo’n dagen niet veel voorkomen want anders hou ik het niet vol.

De community ligt dus ongeveer een 30 minuten van het dorp waar we nu verblijven.  Met de auto was het best te doen maar de wegen zijn natuurlijk niets op wat ze bij ons lijken.  Overal putten en soms maar zo smal als een paadje.  Wel leuk om zo door de bananenplantages door te rijden.

We hebben dus vandaag al een deel van de lopende projecten gezien.  Zodra ik tijd en zin heb zal ik per project de uitleg geven, de foto’s die komen pas na de reis.  Ik gebruik nu internet via medevrijwilliger, tekst plaatsen gaat wel maar foto’s is moeilijker.

Even over de VERKIEZINGEN

Bij aankomst en gisteren werd ons nog een medegedeeld dat met de komende verkiezingen aanstaande vrijdag er toch wat maatregelen genomen werden in geval van rellen.  Zo moeten we donderdagavond reeds naar Masaka naar de backpackers, we zullen daar met 30 voor 3 dagen in quarantaine geplaatst worden, ik zie dat niet echt zitten. Vrijdag is namelijk verkiezingsdag.  Volgens de poll heeft Museveni nu 69% van de stemmen en zal hij herverkozen worden.  Dit zou een goede zaak zijn want Museveni heeft rust gebracht in het land.  Maar gezien de feiten in Egypte en Tunisië, houdt Be More er rekening mee dat er wat misverstanden zouden kunnen ontstaan en in de hitte van de strijd zouden er rellen kunnen ontstaan.  Ik lig er niet zo van wakker maar toch neemt BE More het zekere voor het onzekere.  Dus we zitten met z’n allen vast in Masaka zonder Masaka te mogen inkomen.  Mochten er echt rellen ontstaan dan worden we geëvacueerd naar Tanzania.  Ik vind het vooral spijtig omdat ik geen zin hebben om 3 dagen opgesloten te zitten met 30 mensen.  Ik had wel graag iets van de omgeving gezien en op m’n eentje een weekend willen doen wat ik wil en het liefst alleen. Maar we zien wel, misschien valt het allemaal wel mee.  De volgende weekends heb ik gepland om naar Lake Bunyoni en the Murchion Falls te gaan, het laatste weekend zit ik noodgedwongen terug in Entebbe want alles vrijwilligers worden tegelijk terug gebracht om dan zaterdag of zondag terug naar huis te vetrekken.  Dus eigenlijk zal ik niet veel tijd hebben voor mezelf.   Gelukkig hebben we nog privacy in onze slaapkamer en daar maak ik gebruik van, ik heb hier raar genoeg echt geen nood aan gezelschap.

16 Februari

ZIEK GEWEEST

Gisteren had ik voor de rondleiding al behoorlijk krampen in m’n buik, na de rondleiding werd dit alleen maar erger  en kreeg ik ook buikloop.  Tegen 18u had ik 38,5° koorts en ben ik naar bed gegaan. Man wat heb ik gezweet vannacht,  maar nu gaat het al beter.  Goed om te weten dat m’n lichaam sterk genoeg is om  te vechten, was blijkbaar een vieze infectie gisteren.  Misschien toch een beetje beter opletten met handjes schudden en beesten strelen.

Ik heb een berichtje gekregen dat mijn dochter in België ook ziek is en met de griep in bed ligt.  Pff, valt niet mee, zo ver van elkaar en niet naar mekaar toe kunnen gaan.  Gelukkig kan ik haar bellen zonder probleem en heb ik het gevoel dat ze toch dichtbij is.  Ik weet ook dat ze goed verzorgd wordt, dus het valt nog mee om toch door te gaan want ik moet eerlik zeggen dat het nu allemaal een beetje tegenvalt.  De heimwee is er nog niet maar het is ook niet wat ik verwacht had, de dagen zijn lang en saai geweest maar ik geef nog niet op, het is nog maar de 5^de dag dus nog even afwachten en vandaag zouden we toch al op de projecten komen en helpen, dus even afwachten.

EERSTE WERKDAG

Deze morgen om 7uur opgestaan, gewassen (kattewas), ontbeten en dan met z’n 3 op een boda (brommertje) naar het project.  De rit is er een van 45minuten op hobbelige, stoffige rode wegen maar ik geniet met volle teugen, de wind in m’n haren langs de plantages en de huisjes.  Iedereen die naar je zwaait echt leuk. 

Het eerst zijn we naar Happy Hour geweest.  We werden ontvangen door honderden kinderen (eigenlijk zijn het er vandaag 188).  Tamara (mede-vrijwilliger) heeft voetballen en springtouwen gekocht voor de kinderen en deze werden vandaag overhandigd.  Man, man, man, groot jolijt, bijna 200 kinderen die het uitschreeuwen van geluk, ongelooflijk en mooi.   We werden uitbundig bedankt door de leerkrachten, the chiefmaster en de kinderen.  Vorige week werden er ook al 2 schommels en 2 wipplanken geplaatst in de immense tuin. Daarna mochten we met de kinderen de nieuwe speeltjes testen.  Voetbal, netbal, 20 kinderen op één schommel, 30 kinderen op 1 wipplank, het was een enorm gelukkig gebeuren.   Na de lunch kregen we nog een voorstelling van het schoolkoor, waarbij we werden getrakteerd op verschillende liederen met bijhorende (grapjes) danspasjes.  

Kleine kindjes grijpen constant naar je handen en willen je het liefst zo veel mogelijk aanraken, ondertussen ratelen ze allerlei grappige woordjes in het Lugandees, waar ik uiteraard niets van begrijp maar ik kan wel uitmaken dat ze verwondert zijn van mijn (hihi momenteel) zeer blanke huid.  Ze strelen m’n armen en m’n haar, ’t is wel grappig.  Ze zijn allemaal zo lief, zeker de kleintjes.

Na de lunch hebben we ons met de oudere kinderen ingezet voor het Eldery Project.  Met een groepje van 1O twaalfjarige zijn we een oude vrouw gaan bezoeken die niet meer kan lopen.  Doordat ze niet meer kan lopen,  kan ze ook geen water halen en kan ze geen huishoudelijke taken uitvoeren.  Een paar meisjes blijven bij het mensje en doen de afwas.  Met de anderen kinderen werden we, met wel 15 jerrycans op pad gestuurd om water te halen.  Ik dacht van fluitje van een cent maar niets is minder waar.  Langs smalle padjes moet je minstens 2 km naar beneden naar een soort bron aan een moeras.  De kinderen moeten naar beneden klauteren en iedere jerrycan vullen met het water uit die bron.  Geloof me, wij zouden voor geen geld van de wereld in aanraking willen komen met dit water, laat staan ervan te drinken of ons te wassen of eender.  Eens de jerrycans gevuld moesten we terug naar het huisje, terug 2 km naar boven, minstens 30° en vochtig, geloof me m’n hart klopte in m’n slapen en het zweet liep met stromen langs m’n rug.  Moet je weten dat ik maar een kleine jerrycan had en dat sommige kinderen wel 2 of 3 jerrycans sleurden.   Ik wist hier wel van, ik had er ook al over geschreven maar als je het zelf moet doen, geloof me dan weet je pas wat die kinderen elke dag na schooltijd nog moeten kunnen.  Vrouwtje was trouwens super gelukkig en bedankte ons uitbundig in het Lugandees.   The Eldery project is een mooi initiatief, het leert de jonge kinderen dat je naaste helpen zeer belangrijk is en dat is op zich heel mooi.

Om 15.30 vertrokken we dan met de boda (jiepie) weer richting ons huisje.  Haren gewassen, het was 4 dagen gelden en m’n haar begon al een beetje op dreadlock te lijken.  Trouwens het wassen in basic omstandigheden lukt prima hoor, een mens is snel iets gewend.  Op de knieën voor een teiltje en met een half plastic flesje je haren spoelen heeft z’n charme en doet mij terugdenken aan mijn tijden in de jeugdbeweging.  Het gewoon wassen gaat prima, je hebt hier sowieso niet zoveel behoefte om netjes gewassen en gekamd rond te lopen.  Zoals ik er nu uitzien, zou geen man of…. zelf vrouw me willen. 

Ma bon, vandaag was een goede dag, nu wachten op ons Afrikaans diner (’t is toch wennen hoor dat eenzijdig smaakloos eten) en dan denk ik dat ik vroeg onder de dekens zal liggen.  Ik ga zeker goed slapen en morgen is een nieuwe dag met nieuwe ervaringen.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

15 februari 

Vandaag was een saaie dag, ik ben al van 7 uur op maar eigenlijk al van half zes wakker.  Deze morgen zitten we hier in het huisje, Caphas komt ons pas om 13u halen voor een rondleiding maar dat kan ook 14u zijn, hangt af, is the african way.  Maar ondertussen is er dus niets te doen, absoluut niets, ik ben wel al eens om de hoek geweest, ja, om de hoek meer is er niet. 

Ik heb een wandeling gemaakt tussen de bananenbomen waarbij je om de 100m een hutje tegenkomt met daar rond een gezin of een vrouw, vlijtig aan het werk.  Verder dan 1km ben ik niet gegaan want alles lijkt op elkaar en ‘k heb geen zin om verloren te lopen.  

Daarna ander hoekje om waar de hoofdstraat is.   De hoofdstraat bestaat uit verschillende kleine winkeltjes waar iedereen wel iets verkoopt is het geen rijst, dan airtime (beltijd) of coca cola, er is ook een tandarts en medical center en een politie bureau.  De straten zijn echt smerig, overal ligt wel vuil en heel veel plastic (zelf tussen de bananenbomen).  Alle afval wordt ook gewoon op straat gegooid.  Maar het stinkt er niet, raar, als je weet dat de behoeften onrechtstreeks in de grond lopen samen met afval en afvalwater.  De kleine steegjes zien er uit als sloppenwijken maar dit zijn dan gewone straten. 

Om 14u kwam Caphas ons dan toch ophalen voor de rondleiding in Pelido. Ik was blij want de voormiddag was echt saai en vervelend en ik hoop echt dat zo’n dagen niet veel voorkomen want anders hou ik het niet vol. 

De community ligt dus ongeveer een 30 minuten van het dorp waar we nu verblijven.  Met de auto was het best te doen maar de wegen zijn natuurlijk niets op wat ze bij ons lijken.  Overal putten en soms maar zo smal als een paadje.  Wel leuk om zo door de bananenplantages door te rijden.

We hebben dus vandaag al een deel van de lopende projecten gezien.  Zodra ik tijd en zin heb zal ik per project de uitleg geven, de foto’s die komen pas na de reis.  Ik gebruik nu internet via medevrijwilliger, tekst plaatsen gaat wel maar foto’s is moeilijker.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

14 FEBRUARI 2011

Ik moet er nu toch aan beginnen hé, eerlijk heb ik niet veel zin om veel te schrijven maar ik heb het beloofd dus ik hou er mij aan.

Eerst en vooral ben ik goed en wel aangekomen.  Het was een lange reis maar de vlucht was heel relaxed en alles volgde vlot op elkaar.  De eerste nacht was kort maar dit leek mij niets te doen, ik ben springlevend en heb masas’s energie.  Ik ben niet moe te krijgen.  Over m’n aankomst in Entebbe en de voorbije zondag kan ik niet veel vertellen enkel dat ik zondag enigszins teleurgesteld was.  Ik voelde Uganda niet aan zoals ik had verwacht.  Entebbe is voor mij heel netjes en clean.  Ik heb zondag het stadje bezocht en het voelde echt niet Afrikaans aan.  Maar ik had er wel een thuisgevoel, geen heimwee, niet constant denken aan thuis, dat was al heel wat.  

Ik was dus wel blij dat we deze morgen naar Masaka vertrokken, weer kan ik hierover niet veel zeggen want jullie zien niet wat ik zie, jullie voelen niet wat ik voel, jullie horen niet wat ik hoor…… maar de rit was zalig.  De 5 uur durende rit voelde maar zeer kort aan.  Het ging zo snel en er was zoveel te zien, ik kan dit hier niet allemaal vertellen, maar het Afrika gevoel is er dan toch echt wel gekomen. Langs de weg huisjes dan weer natuur, dan hutjes, weer natuur dan dorpje met allemaal kraampjes, marktjes,  mensen, muziek, geroep……...   Om het kort te beschrijven, ik had het gevoel dat ik  afwisselend in no men’s land dan weer op een immens groot POLEPOLE festival zat.

Ma bon, in Masaka korte meeting gehad en om 17u vertrokken nar Kinoni waar ik uiteindelijk 1 maand zal verblijven.  We zijn met 4 vrijwilligers en slapen in een huisje tussen de dorpelingen. Allemaal heel basic alhoewel we elk onze slaapkamer hebben met daarin een bed, een raam en een deur.  We hebben ook een woonkamer, klein en basic maar dit is meer dan genoeg.  Badkamer is er niet maar wel een kotje met daarin een jerrycan met water en een bassin, that’s it.  Latrine = kotje met deur en gat in de grond, dat is het toilet.  Klinkt heel primitief maar het voelt heel normaal aan.  Ik heb niet zo van, èkkes moet ik hier een maand verblijven, het valt allemaal heel goed mee.  Er was elektriciteit dus we hebben alles wat we nodig hebben. 

Caphas en Edith ontmoet.  Dit is het koppel die voor ons zorgt gedurende een maand.  Caphas is een van de projectleiders.  Hij en Matthias hebben Pelido opgestart.  Edith is Caphas’ vrouw en zal voor ons local koken.  Zij hebben 3 kinderen, een zoon en 2 dochters.  

Vanavond dus local gegeten.  Gisteren had ik dit ook al geprobeerd maar toen vond ik het allemaal maar smakeloos, niet slecht maar gewoon zonder smaak.  Vanavond echter smaakte het allemaal lekkerder op het menu waren groenten (bonen, tomaat en nog iets) erwtensaus , matoke (smaakt naar puree), pumpkin (pompoen), gekookte aardappelen en ik denk vlees maar daar heb ik niet van gegeten,  er zaten mieren op .   Allemaal heel basic maar voor de Ugandezen dagelijkse kost. Vanavond nog een meeting met Caphas, waar hij ons heeft uitgelegd met welke projecten ze nu bezig zijn, die projecten vind je op de blog apart terug, ik zal die aanvullen zodra ik kan.   Morgen gaan we naar de community en bezoeken we één voor één de projecten zodat we een idee krijgen van wat er allemaal te doen is.  We maken dan ook een planning op voor de komende weken.  Woensdag krijgen we nog eens een rondleiding met de bodaboda om dan maandag echt te beginnen. Ik vertel later wel waarom we pas maandag beginnen.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

11-02-2011 om 22:41 geschreven door Katja  

10-02-2011 om 18:07 geschreven door Katja  

04-02-2011 om 19:38 geschreven door Katja  

03-02-2011 om 21:57 geschreven door Katja