Het weekend kan beginnen, afgelopen week was voor mij ideaal.Ik was alleen in het huisje en heb elke dag naar de community kunnen gaan.Ik vind zelf dat ik vorige week meer hebben kunnen doen dan de eerste 2 weken en dat doet mij goed.Er is nog heel veel werk te doen maar iedere maand komen nieuwe vrijwilligers, dus beetje bij beetje zal het vooruitgaan.
Na de housevisits heb ik navraag gedaan wat er gebeurt met de info die ik verzameld heb.Caphas zei dat alle gegevens in de computer worden opgeslagen en dat er zo een evaluatie wordt gemaakt van wie het meeste hulp nodig heeft.
Maar bon, Murchison Falls, prachtig, echt prachtig.Voor mij dus het hoogtepunt en dit was het zeker.
We logeerden in een lodge (ik zal later de naam nog aanvullen) midden in het reservaat.We sliepen in kleine bandas (hutjes), er was een warme gemeenschappelijk douche (jieppie) en een normaal en net toilet.Het eten was er prima en de service perfect.
Verloop van het weekend.
Na een rit van meer dan 9 uur, kwamen we aan in de lodge.Op weg naar de lodge ontmoetten we verschillende bavianen.Echt grote bavianen die dus vrij in de natuur leven.Zalig om die dieren zo vrij te zien.Om 15uur kwamen we aan, snel een vlugge lunch (samosas mjammjam).We vertokken toen direct na de lunch voor onze eerste gamedrive.Daarvoor moesten we op de ferry om de Nijl over te steken.Terwijl we wachtten op de ferry kwam een hele familie bavianen langs, we mochten ze van heel dichtbij bewonderen, eentje zat er zelf op zijn gemak in een bootje, echt grappig.
De Nijl is een prachtige rivier, wel 400m breed, aan de oevers zien we al nijlpaarden, in de verte verschillende vogels en olifanten.De meeste dieren leven dus aan de overkant van de oever waar buiten op enkele uitzonderlingen na, geen mensen meer leven. Het reservaat is een uitgestrekt gebied van circa 5000 km² en bestaat uit woodland savanne met veel bomen en tamelijk groen aan de oever, die gaat geleidelijk over naar dry land savanne.
Onze eerste gamedrive is geweldig, we gaan op zoek naar de big five, wel big four eigenlijk want in de big five zit ook de neushoorn maar deze is bijna uitgestorven en komt hier momenteel niet meer voor.Er is wel een sanctuary voor neushoorns op enkele kilometers van het park en de bedoeling is om de neushoorn op termijn terug naar Murchison falls te brengen.
Maar de big 4 zouden we wel moeten kunnen zien, dit zijn de leeuw, de luipaard, de olifant en de buffel.Deze 4 zijn de meest wildeen gevaarlijkste dieren.
Eens van de ferry, rijdt ons busje met Steve (heel sympathieke Ugandees) door het park.We hebben geluk, de eerste olifanten komen we al tegen, een moeder met een klein jong en nog 2 tieners.We zijn circa 5 meter van de olifanten verwijderd.De moeder kijkt ons aan en wacht af, ze wil de weg oversteken, aarzelend komt ze dichterbij.We schrikken haar blijkbaar niet teveel af want ze loopt de weg over, gevolgd door haar jong en de 2 tieners.Dit brengt natuurlijk prachtig fotos op.
Na geen kilometer verder, treffen we giraffen aan, in een kleine kudde van 5 of 6.heel mooi, Steven legt ons uit dat deze giraffen de Rothshild giraffen zijn en dat zij de trost van Uganda zijn.De giraffen eten op hun gemak verder, af en toe bekijken ze ons maar ze zijn niet onder de indruk.Wij wel en trekken wel samen honderden fotos.
Terwijl we verder rijden komen we ook buffels (ze lijken niet gevaarlijk), wrattenzwijnen en verschillende antilopen tegen.Er zijn zoveel verschillende antilopen en kan hun naam maar niet onthouden maar ik heb van elks een foto en dan zoek ik het nog wel eens op.
We rijden dieper de savanne in, Steve kijkt goed rond en rijdt op een open plek nabij water.Hij vermoedt dat hier leeuwen zijn, het is bijna zonsondergang, de dieren komen beetje bij beetje weer tot leven na een zeer warme dag (40°) en moeten dus drinken, een ideaal moment om te jagen.Steven rijdt in rondje, ergens zien we een karkas liggen, helemaal kaal gevreten.En dan opeens, 4 leeuwen, 2 moeders en 2 jongen (tieners), ze liggen rustig in het gras.Een moeder komt recht en gaat dieper het gras in, de andere moeder kijkt ons saai aan, 1 jonge leeuw ligt op zijn rug te genieten, het andere ligt te slapen.We komen heel dichtbij (max. 2 meter).De leeuwen blijven rustig liggen en we kunnen wederom prachtig fotos nemen.
We zetten ons tocht voort, de zon gaat rustig onder en het schemert, we moeten eigenlijk terug want de ferry vertrekt om 19 uur en als we niet op tijd zijn moeten we hier de nacht spenderen (hm, liever niet).Op de terugweg, zien we nog verschillende dieren, opeens roept Lizette dat ze een luipaard in het gras heeft gezien.Neen, kan niet of toch?Steven rijdt langzaam terug en werkelijk waar, er ligt een luipaard in het gras langs de kant van de weg.We moeten stil zijn maar door de emotie maken we veel te veel lawaai, we willen allemaal een foto en dit schrikt het prachtig dier af, voor we het weten is hij er vandoor.Jammer, ik kon geen foto nemen maar hij was magnifiek.2 andere hebben wel een foto kunnen nemen, 1 meisje heeft een foto waar de grote poes recht in de lens kijkt.Ik heb enkel het topje van de staart kunnen nemen.
Maar we hebben dus de big 4 gezien, wat blijkbaar heel uitzonderlijk is.Sommige mensen moeten 3 dagen door het park rijden en dan nog hebben ze niet altijd geluk.
We moeten vlug terug, het is vijf voor zeven en de ferry staat klaar om terug te varen.Om 19.15u komen we bij de ferry aan, gelukkig is hij blijven wachten.Het laatste straaltje zonneschijn geeft ons nog een prachtig zicht op de Nijl.Wat een prachtige avond.
Zaterdag, 5uur, opstaan want we vertrekken terug op gamedrive, oei oei wat vroeg maar we maken voort.Het is nog donker, op weg naar de ferry zien we heel veel bavianen, ze zijn blijkbaar heel actief, ze springen van de ene kant van de weg naar de andere, er zijn er tientallen.
Aangekomen aan de ferry breekt de dag aan, de mooiste zonsopgang, echt waar, enkele nijlpaarden liggen al te dobberen in het water.We beginnen aan onze 2de gamedrive.Giraffen, antilopen, wrattenzwijnen, allerlei vogels, zoveel levenin het reservaat, echt mooi, ik trek wel honderden fotos.We kruisen een ander busje, die meldden dat ze een mannelijke leeuw hebben gespot. Steven gaat op zoek.We zien ook andere busjes in de omgeving, de leeuw moet niet ver zijn.Als de busjes rond een bush verzamelen, merken we dat er een leeuw verstopt zit in de struik.Het dier moet wel opgeschrikt zijn met zo 5 busjes rond de struik.We kunnen niet veel zien.Steven maant de andere chauffeurs om niet zo rond de struik te wachten, hij vraagt om allemaal aan één kant te staan.Gelukkig luisteren de andere bestuurders, en nog geen minuut later komt de king of the jungle uit de struik.Heel loom, op zijn dooie gemak wandelt hij over de savanne.Hij poseert even en loopt dan dieper het gras in.Machtig mooi, echt machtig mooi.
Steve doet er alles aan om zoveel mogelijk van het park te verkennen, we komen nog aapjes tegen, kuddes olifanten, giraffen en buffels, veel wrattenzwijnen en antilopen.We rijden door dor grasland,groener struikgewas, uitgesterkt grasland met hoge palmbomen (deze zouden gepland zijn door olifanten, die eten de vruchten en verspreiden zo de zaadjes).
Allemaal zalig.We worden echter aan de ferry verwacht want deze middag doen we per boot een tocht over de Nijl maken.We steken terug over engaan lunchen in de Red Chilli, een basecamp waar het vol zit van de blanken.Maar we krijgen ook bezoek van 3 wrattenzwijnen (pumbas), die zich tegoed doen aan het gras en restjes eten her en der.Ze zijn spuuglelijk maar anderzijds ook koddig.Ze komen heel dichtbij, er zit er eentje naast me in het gras, klik klik gaat mijn camera.
Om 14u vertrekken we met een klein bootje richting the Falls.Onderweg zien we ontzettend veel Nijlpaarden maar ook krokodillen, kleintje maar ook hele grote, verschillende vogels, apen, olifanten, buffels, wrattenzwijnen langs de oevers, het is een heel spektakel.Ik zou hier nog honderduit kunnen vertellen maar ik kan het niet, ik heb zoveel gezien en je moet het zelf beleven om je in te kunnen leven.Ik zal zeker nog fotos plaatsen om toch een indruk te kunnen geven.Wat mij ook sterk opvalt is dat het hier zoooo rustig is, geen lawaai echt niet, muisstil.
Na een tocht van 3 uur kunnen we in de verte the Falls zien, vanaf 1 km ver, ziet het er al indrukwekkend uit.Maar voor we de watervallen echt van dichtbij te zien krijgen moeten we eerst hiken.Met het bootje kunnen we niet echt dichtbij komen en we meren aan een oevertje aan.Een gids staat klaar om ons in het bos te leiden naar de top van de berg.De zon schijnt vandaag niet (we hebben als een stortbui achter de rug) maar het is snikheet en echt vochtig.We klimmen rustig naar boven, iedere paar meter kijken we door de bomen, de waterval komt beetje bij beetje dichterbij, we klikken erop los met onze fototoestellen, het ene beeld is al mooier dan het andere.Beetje bij beetje wordt het geraas van het water ook luider en luider.
De hike is te doen, het is niet zo steil maar door de vochtigheid en de warmte doen we er wel 40 minuten over.Eens op de top, is het gedonder van het water echt luid en geweldig.De waterval op zich is niet hoog of groot maar het water komt inderdaad met een enorm geweld naar beneden.We lopen verder, waar we de spleet zien waar het water uit de rivier (komend van het Victoirameer) zich doorheen moet persen.Het is prachtig, het water splasht aan alle kanten de hoogte in en rolt zich in alle geweld een baan door de spelonk om dan in de Nijl te eindigen, de Nijl die zo rustig en vredig verder kabbelt tot aan de Middellandse zee.
Het is 18u een zeer lange dag, we keren uitgeput maar heel voldaan terug naar de Lodge.Morgen terug om 6u op om terug richting Masaka te rijden en onze laatste week in te gaan.Zaterdag keer ik al terug, de tijd gaat snel maar ik heb ontzettend genoten en voel me zo gelukkig.
Dit weekend ben ik naar Lake Bunyonyi geweest.Om 7.30u werden ik opgehaald in Kinoni en met 8 andere vrijwilligers vertrokken voor een 6 uur durende rit.Wat zit ik toch graag in de wagen om enkel het landschap te bewonderen.Naarmate we het zuidoosten naderen kon je een verschil zien in ontwikkeling.Hoe meer Oosten je ging hoe gestructureerde de weilandjes leken, sommige waren ze zelfs afgezet.Er stond ook vee her en der.De huisjes leken in iets betere staat, ik zag af en toe het gebruik van een veegborstel of rakel weliswaar (wat je bij ons dus niet ziet, heeeeel primitief).Het landschap werd steeds groener en heuvelachtiger en ook iets frisser, wat je fris noemt natuurlijk, het is hier echt om te bakken soms.We reden hoofdzakelijk op de hoofdweg (wees gerust er zijn niet veel hoofdwegen), dus met asfalt wat de tocht toch dragelijker maakte gezien het feit dat we met 12 personen + bagage in een busje zatenuit de jaren stillekes, my god mijn poep (ja poep en niet kont, lieve Nederlandse vrienden hihihihi).We reden langs MBara en Kibale, wat er ook iets beschaafder uitzag dan Masaka.Ze zijn hier ook de Mzungus beter gewoon door al de natuurparken die hier in de buurt liggen dat laat zich direct merken in het vele bedelen.
In de late namiddag kwamen we aan in het Kalebas camp(zie www.naturlodges.biz).Een vriendelijke Nederlander, Ronald genaamd (die mij ontzettend aan mijn ex-man deed denken) begeleide ons op het domein.Heel mooi allemaal, we mochten kiezen tussen een huisje met eigen douche of een tent in een boomhut op palen weliswaar zonder douche maar ik moest niet lang denken.Daar dit waarschijnlijk een eenmalige belevenis zal zijn koos ik pertinent voor de tent, douchen kan altijd.Zalig, ik had vanuit mijn bed zicht op het meer en als ik moeite deed kon ik ook de immense sterrenhemel bewonderen.Voor ons tentje hadden we een soort van overdekt terrasje en dat een ponton die fungeert als springplank om een bommetje te maken in het meer.Heel mooi meer trouwens en zo rustig, zo vlak, s morgens had je de weerspiegeling van de bergen in het water (heb ik een foto van maar daar moet je op wachten), overal kleine vogeltjes, heel mooi.Ik ben zelf niet in het meer geweest, te koud, anderen wel, wat ook leuk was om naar te kijken.We hebben met zn allen decadent gedaan, veel veel veel gegeten, een beetje gedronken en veel gelachen.Na een frisse nacht besloten om s morgens een hike te doen naar de top.Van 1200m tot 2000m, pffff, ik heb het nog al eens gedaan in Oostenrijk maar het leek mij nu met hogere temperaturen wat zwaarder.Prachtige vergezichten, heel mooi en rustig.Na een kleine wandeling terug naar beneden, hebben we een boot gehuurd en zijn we langs de eilandjes gevaren.Ik was verwonderd dat er geen dieren en maar enkele vogels waren maar heel blij met de rust die het meer ons schonk.Het was een leuk en heel gezellig weekend.De ontvangst in Lodge Kalebas was zeer aangenaam en ik raad het iedereen aan.Toch was ik blij dat ik vandaag terug naar Kinoni mocht, terug naar ons huisje.Waar ik absoluut rust heb.Spijtig dat Antoon moest vertrekken en dat Ruben ook ziek en afwezig is.Ik blijf met Tamara over, geloof me, het is hier stil, laat zeggen dat we geen beste vriendinnen zijn J maar vind ik niet erg, ik kan hier gewoon ongestoord mijn ding doen en wat de komende week mij brengt dat zien we wel.
