Pff, nog 133 dagen, lijkt nog zo lang en toch weer niet.
'k wil zoveel doen maar heb toch het gevoel dat het nog wat vroeg is.
Uit ervaring weet ik dat een overdaad schaadt. Ik kan mijn omgeving nu nog niet overladen met info en aansporen om Pelido te steunen, het is nog te ver weg en mensen hebben er soms de buik van vol van ontwikkelingshulp. Ik kan maar hopen dat ik tegen december-januari mensen kan overtuigen om een kleine bijdrage (vele kleintjes maken uiteindelijk een groot bedrag) te geven voor Pelido.
Klinkt misschien allemaal onbenullig wat ik schrijf maar ik kan niet uitleggen hoe ik het aanvoel, mijn intentie om naar Uganda te vertrekken is misschien een soort boetedoening, 'k weet het niet maar het voelt juist aan.
Laten we niet vergeten dat wij hier in luxe leven maar dat nog steeds mensen moeten leven in primitieve omstandigheden, dat ze in eerste instantie nog vooral proberen te overleven (weten wij nog wat overleven is?), met weinig voedesel, zonder proper of drinkbaar water, zonder electriciteit, zonder primaire nutsvoorzieningen, zonder basisonderwijs, zonder voorlichting, zaken die wij allemaal zo vanzelfsprekend vinden.
Wij kunnen ons afvragen hoe het komt dat mensen in de Derde wereld maar niet ontwikkelen zoals ons en hen beschuldigen dat het hun eigen fout is. Maar ik heb al talrijke docmuntaires (objectief of niet?) bekeken en heb het gevoel dat onze Westerse wereld uiteindelijk veel schuld treft. Omwille van onze luxe behoeften worden gemeenschappen in de Derde Wereld vaak tot het uitreste uitgebuit waardoor zij zich uiteindelijk niet in positieve zin kunnen ontwikkelen. Dit zal natuurlijk wel niet de enige reden zijn maar enkel al omwille van die reden vind ik het onze plicht om iets te doen, om te helpen waar kan.
Pelido richt zich op de gemeenschap van Kikenene door te helpen in het produceren van voedsel voor eigen gebruik, watervoorzieningen te verbeteren, basisonderwijs en voorlichting te bieden, de mogelijkheid te bieden om een eigen inkomen te verwerven, een BASIS die wij o zo vanzelfsprekend vinden.
Ik geloof in het project al ben ik nog niet ter plaatste geweest, maar het feit dat het project geen spectacuaire verwachtingen heeft en gewoon een basis wil bieden aan een kleine gemeenschap, spreekt mij zo aan.
Ik ben nuchter genoeg om te weten dat we de wereld niet opeens kunnen veranderen maar 'k ben wel overtuigd dat alle kleine beetjes helpen.
Peldio is in mijn ogen mooi en oprecht. Het is misschien maar een heel kleinschalig project die zich richt naar een zeer kleine groep van de bevolking maar onze hulp kan een heel verschil kan maken. En ieder klein stapje vooruit, zet aan om voort te doen en niet op te geven.
Hier enkele indrukken van het koffieproject. Via andere vrijwilligers heb ik vernomen dat er al een kleine plantage is. Hopelijk mag die plantage met stuengeld uitgebreid worden, zodat de mensen van Kikenene hun eigen koffie kunnen produceren.
Voor de bouw van een nieuw schooltje werd er grond aangekocht. Nu moet er natuurlijk og een schooltje gebouwd worden en daarvoor is er geld nodig. Dus reken ik op jullie lezers
De eerste keer dat ik Shakira zag, lag ze met een groot mes tussen de bananenbomen op de grond langs het modderpad waar wij reden. Schrik! Mijn eerste gedacht was dat er een ongeluk met het mes was gebeurd, maar dit bleek gelukkig niet waar te zijn.
Shakira is 18 jaar, en geestelijk en lichamelijk zwaar gehandicapt. Ze kan
niet op haar benen staan, dus kruipt echt als een beest over de grond. Ze kan nooit ergens heen en ziet niet veel mensen. Als ze iemand ziet, ziet ze die alleen vanaf de grond, ze kan niemand recht in de ogen kijken.
Met ons vrijwilligersgroepje besluiten we, in overleg met Pelido, dat we een deel van het donatiegeld willen besteden aan een rolstoel voor Shakira. Na een weekje rondzoeken, is er een gevonden! Shakira en haar familieleden zijn dolblij. Terwijl de rolstoel officieel gegeven wordt, zien we Shakira
telkens dichter naar de rolstoel kruipen. Dan
laat ze ons zien dat ze er zelf in kan klimmen. We zijn allemaal bang
dat ze haar eigen benen zal breken, zo ver vouwt ze ze dubbel, maar het
lukt haar wel! Ze glundert er van, ze straalt echt helemaal.
Shakira kan de wereld na 18 jaar op een fatsoenlijke manier bekijken en beleven: ze kan mensen aankijken en ze kan met de rolstoel de community in. Er gaat werkelijk een wereld voor haar open. Helaas zijn er nog veel gehandicapten in de gemeenschap, die we ook heel graag zouden helpen.
Joehoe, ik krijg er misschien een co-auteur bij. Een vorige vrijwilliger die reeds bij Pelido is geweest en dus nog meer info kan geven. Jullie lezen het wel.
Ondertussen heb ik mijn PowerPoint presentatie doorgestuurd naar de Rotary en Ladies Circle, 2 serviceclubs die zich in principe ook inzetten voor internationale projecten. Ik weet niet goed of ik daar respons zal op hebben maar ik hou jullie zeker op de hoogte.
