Het weekend kan beginnen, afgelopen week was voor mij ideaal.  Ik was alleen in het huisje en heb elke dag naar de community kunnen gaan.  Ik vind zelf dat ik vorige week meer hebben kunnen doen dan de eerste 2 weken en dat doet mij goed.  Er is nog heel veel werk te doen maar iedere maand komen nieuwe vrijwilligers, dus beetje bij beetje zal het vooruitgaan.

Na de housevisits heb ik navraag gedaan wat er gebeurt met de info die ik verzameld heb.  Caphas zei dat alle gegevens in de computer worden opgeslagen en dat er zo een evaluatie wordt gemaakt van wie het meeste hulp nodig heeft.

Maar bon, Murchison Falls, prachtig, echt prachtig.  Voor mij dus het hoogtepunt en dit was het zeker.

We logeerden in een lodge (ik zal later de naam nog aanvullen) midden in het reservaat.  We sliepen in kleine banda’s (hutjes), er was een warme gemeenschappelijk douche (jieppie) en een normaal en net toilet.  Het eten was er prima en de service perfect.

Verloop van het weekend. 

Na een rit van meer dan 9 uur, kwamen we aan in de lodge.  Op weg naar de lodge ontmoetten we verschillende bavianen.  Echt grote bavianen die dus vrij in de natuur leven.  Zalig om die dieren zo vrij te zien.  Om 15uur kwamen we aan, snel een vlugge lunch (samosa’s mjammjam).  We vertokken toen direct na de lunch voor onze eerste gamedrive.  Daarvoor moesten we op de ferry om de Nijl over te steken.  Terwijl we wachtten op de ferry kwam een hele familie bavianen langs, we mochten ze van heel dichtbij bewonderen, eentje zat er zelf op zijn gemak in een bootje, echt grappig.

De Nijl is een prachtige rivier, wel 400m breed, aan de oevers zien we al nijlpaarden, in de verte verschillende vogels en olifanten.  De meeste dieren leven dus aan de overkant van de oever waar buiten op enkele uitzonderlingen na, geen mensen meer leven. Het reservaat is een uitgestrekt gebied van circa 5000 km² en bestaat uit woodland savanne met veel bomen en tamelijk groen aan de oever, die gaat geleidelijk over naar dry land savanne.

Onze eerste gamedrive is geweldig, we gaan op zoek naar de big five, wel big four eigenlijk want in de big five zit ook de neushoorn maar deze is bijna uitgestorven en komt hier momenteel niet meer voor.  Er is wel een sanctuary voor neushoorns op enkele kilometers van het park en de bedoeling is om de neushoorn op termijn terug naar Murchison falls te brengen. 

Maar de big 4 zouden we wel moeten kunnen zien, dit zijn de leeuw, de luipaard, de olifant en de buffel.  Deze 4 zijn de meest wilde  en gevaarlijkste dieren. 

Eens van de ferry, rijdt ons busje met Steve (heel sympathieke Ugandees) door het park.  We hebben geluk, de eerste olifanten komen we al tegen, een moeder met een klein jong en nog 2 tieners.  We zijn circa 5 meter van de olifanten verwijderd.  De moeder kijkt ons aan en wacht af, ze wil de weg oversteken, aarzelend komt ze dichterbij.  We schrikken haar blijkbaar niet teveel af want ze loopt de weg over, gevolgd door haar jong en de 2 tieners.  Dit brengt natuurlijk prachtig foto’s op.

Na geen kilometer verder, treffen we giraffen aan, in een kleine kudde van 5 of 6.  heel mooi, Steven legt ons uit dat deze giraffen de Rothshild giraffen zijn en dat zij de trost van Uganda zijn.   De giraffen eten op hun gemak verder, af en toe bekijken ze ons maar ze zijn niet onder de indruk.  Wij wel en trekken wel samen honderden foto’s.

Terwijl we verder rijden komen we ook buffels (ze lijken niet gevaarlijk), wrattenzwijnen en verschillende antilopen tegen.  Er zijn zoveel verschillende antilopen en kan hun naam maar niet onthouden maar ik heb van elks een foto en dan zoek ik het nog wel eens op.

We rijden dieper de savanne in, Steve kijkt goed rond en rijdt op een open plek nabij water.  Hij vermoedt dat hier leeuwen zijn, het is bijna zonsondergang, de dieren komen beetje bij beetje weer tot leven na een zeer warme dag (40°) en moeten dus drinken, een ideaal moment om te jagen.  Steven rijdt in rondje, ergens zien we een karkas liggen, helemaal kaal gevreten.  En dan opeens, 4 leeuwen, 2 moeders en 2 jongen (tieners), ze liggen rustig in het gras.  Een moeder komt recht en gaat dieper het gras in, de andere moeder kijkt ons saai aan, 1 jonge leeuw ligt op zijn rug te genieten, het andere ligt te slapen.  We komen heel dichtbij (max. 2 meter).  De leeuwen blijven rustig liggen en we kunnen wederom prachtig foto’s nemen.

We zetten ons tocht voort, de zon gaat rustig onder en het schemert, we moeten eigenlijk terug want de ferry vertrekt om 19 uur en als we niet op tijd zijn moeten we hier de nacht spenderen (hm, liever niet).  Op de terugweg, zien we nog verschillende dieren, opeens roept Lizette dat ze een luipaard in het gras heeft gezien.  Neen, kan niet of toch?  Steven rijdt langzaam terug en werkelijk waar, er ligt een luipaard in het gras langs de kant van de weg.  We moeten stil zijn maar door de emotie maken we veel te veel lawaai, we willen allemaal een foto en dit schrikt het prachtig dier af, voor we het weten is hij er vandoor.  Jammer, ik kon geen foto nemen maar hij was magnifiek.  2 andere hebben wel een foto kunnen nemen, 1 meisje heeft een foto waar de grote poes recht in de lens kijkt.  Ik heb enkel het topje van de staart kunnen nemen. 

Maar we hebben dus de big 4 gezien, wat blijkbaar heel uitzonderlijk is.  Sommige mensen moeten 3 dagen door het park rijden en dan nog hebben ze niet altijd geluk.

We moeten vlug terug, het is vijf voor zeven en de ferry staat klaar om terug te varen.  Om 19.15u komen we bij de ferry aan, gelukkig is hij blijven wachten.  Het laatste straaltje zonneschijn geeft ons nog een prachtig zicht op de Nijl.  Wat een prachtige avond.

Zaterdag, 5uur, opstaan want we vertrekken terug op gamedrive, oei oei wat vroeg maar we maken voort.  Het is nog donker, op weg naar de ferry zien we heel veel bavianen, ze zijn blijkbaar heel actief, ze springen van de ene kant van de weg naar de andere, er zijn er tientallen.

Aangekomen aan de ferry breekt de dag aan, de mooiste zonsopgang, echt waar, enkele nijlpaarden liggen al te dobberen in het water.  We beginnen aan onze 2^de gamedrive.  Giraffen, antilopen, wrattenzwijnen, allerlei vogels, zoveel leven  in het reservaat, echt mooi, ik trek wel honderden foto’s.  We kruisen een ander busje, die meldden dat ze een mannelijke leeuw hebben gespot.  Steven gaat op zoek.  We zien ook andere busjes in de omgeving, de leeuw moet niet ver zijn.  Als de busjes rond een bush verzamelen, merken we dat er een leeuw verstopt zit in de struik.  Het dier moet wel opgeschrikt zijn met zo 5 busjes rond de struik.  We kunnen niet veel zien.  Steven maant de andere chauffeurs om niet zo rond de struik te wachten, hij vraagt om allemaal aan één kant te staan.  Gelukkig luisteren de andere bestuurders, en nog geen minuut later komt de king of the jungle uit de struik.  Heel loom, op zijn dooie gemak wandelt hij over de savanne.  Hij poseert even en loopt dan dieper het gras in.  Machtig mooi, echt machtig mooi. 

Steve doet er alles aan om zoveel mogelijk van het park te verkennen, we komen nog aapjes tegen, kuddes olifanten, giraffen en buffels, veel wrattenzwijnen en antilopen.  We rijden door dor grasland,  groener struikgewas, uitgesterkt grasland met hoge palmbomen (deze zouden gepland zijn door olifanten, die eten de vruchten en verspreiden zo de zaadjes). 

Allemaal zalig.  We worden echter aan de ferry verwacht want deze middag doen we per boot een tocht over de Nijl maken.  We steken terug over en  gaan lunchen in de Red Chilli, een basecamp waar het vol zit van de blanken.  Maar we krijgen ook bezoek van 3 wrattenzwijnen (pumba’s), die zich tegoed doen aan het gras en restjes eten her en der.  Ze zijn spuuglelijk maar anderzijds ook koddig.  Ze komen heel dichtbij, er zit er eentje naast me in het gras, klik klik gaat mijn camera.

Om 14u vertrekken we met een klein bootje richting the Falls.  Onderweg zien we ontzettend veel Nijlpaarden maar ook krokodillen, kleintje maar ook hele grote, verschillende vogels, apen, olifanten, buffels, wrattenzwijnen langs de oevers, het is een heel spektakel.  Ik zou hier nog honderduit kunnen vertellen maar ik kan het niet, ik heb zoveel gezien en je moet het zelf beleven om je in te kunnen leven.  Ik zal zeker nog foto’s plaatsen om toch een indruk te kunnen geven.  Wat mij ook sterk opvalt is dat het hier zoooo rustig is, geen lawaai echt niet, muisstil.

Na een tocht van 3 uur kunnen we in de verte the Falls zien, vanaf 1 km ver, ziet het er al indrukwekkend uit.  Maar voor we de watervallen echt van dichtbij te zien krijgen moeten we eerst hiken.  Met het bootje kunnen we niet echt dichtbij komen en we meren aan een oevertje aan.  Een gids staat klaar om ons in het bos te leiden naar de top van de berg.  De zon schijnt vandaag niet (we hebben als een stortbui achter de rug) maar het is snikheet en echt vochtig.  We klimmen rustig naar boven, iedere paar meter kijken we door de bomen, de waterval komt beetje bij beetje dichterbij, we klikken erop los met onze fototoestellen, het ene beeld is al mooier dan het andere.  Beetje bij beetje wordt het geraas van het water ook luider en luider.

De hike is te doen, het is niet zo steil maar door de vochtigheid en de warmte doen we er wel 40 minuten over.  Eens op de top, is het gedonder van het water echt luid en geweldig.  De waterval op zich is niet hoog of groot maar het water komt inderdaad met een enorm geweld naar beneden.  We lopen verder, waar we de spleet zien waar het water uit de rivier (komend van het Victoirameer) zich doorheen moet persen.  Het is prachtig, het water splasht aan alle kanten de hoogte in en rolt zich in alle geweld een baan door de spelonk om dan in de Nijl te eindigen, de Nijl die zo rustig en vredig verder kabbelt tot aan de Middellandse zee.

Het is 18u een zeer lange dag, we keren uitgeput maar heel voldaan terug naar de Lodge.  Morgen terug om 6u op om terug richting Masaka te rijden en onze laatste week in te gaan.  Zaterdag keer ik al terug, de tijd gaat snel maar ik heb ontzettend genoten en voel me zo gelukkig.

Bijlagen:
DSCN0722.JPG (257.6 KB)   
DSCN0733.JPG (235.5 KB)   
DSCN0735.JPG (227.1 KB)   
DSCN0753.JPG (251.7 KB)   
DSCN0786.JPG (254.4 KB)   
DSCN0803.JPG (246.3 KB)   
DSCN0833.JPG (232.2 KB)   
DSCN0837.JPG (238.2 KB)   
DSCN0888.JPG (254.5 KB)   
DSCN1037.JPG (251.5 KB)   
DSCN1041.JPG (239.6 KB)   
DSCN1052.JPG (253.1 KB)   
DSCN1064.JPG (254.7 KB)   

3 maart

Housevisits

Vandaag doe ik samen met Vincent nog enkele housevisits.  Deze housevisits zijn belangrijk om een zicht te krijgen op de levensomstandigheden van de inwoners van de community.  We krijgen hiervoor een vragenlijst met algemene vragen.  Dit gaat over inkomen (vaak is er geen inkomen), gezondheid (HIV:aids, malaria andere ziektes), uitdagingen inzake water collecteren, gewassen te kweken en oogsten, extra inkomen te bekomen enz., onderwijsgraad, aantal leden in het gezin, toestand van het huis enz.

Voor mij is dit het leukste, je komt bij mensen thuis, je wordt rondgeleid, mensen vertellen graag wat meer over zichzelf en je leert zo een beetje hun levenswijze kennen.

Soms is de toestand schrijnend maar soms ook goed tot zelf heel goed, gezien de omstandigheden waarin de mensen moeten leven.

De meeste hebben grond van zichzelf (geërfd of gekocht), kunnen gewassen telen voor eigen gebruik (hoofdzakelijk matoke, casave, bonen, koffie, pinda’s, sweet patatoes) en soms kunnen ze ook een deeltje verkopen.  Ze hebben ook vaak geiten en varkens, soms kippen en heel soms een koe. Ze hebben allen een huis, soms is dit een klein hutje maar andere hebben een bakstenen huis met verschillende kamers, keuken, latrine en soort badkamer.  Stel je daar echter niet teveel bij voor het is nog steeds allemaal heel primitief.  Sommige verdienen soms bij door crafts te maken om zo iets meer inkomen te verkrijgen.

De meeste hebben onderwijs genoten tot 12 jaar, kinderen gaan nu meer  en meer naar school al is het schoolgeld verzamelen een hele uitdaging.

De gezondheid of ouderdom speelt vaak parten.  Weinigen hebben vervoersmogelijkheden dus alles moet te voet, soms kilometers ver.  Alles wordt met de hand gedaan, er is geen elektriciteit en er zijn geen moderne hulpmiddelen. Het land wordt met de schoffel en de handen bewerkt.  Alles duurt hier dus langer en gaat trager en het is hier ontzettend warm en soms heel droog.  Dit is denkt ik de hoofdredenen dat de ontwikkeling zo traag gaat.

Vandaag dus 2 families bezocht, die het betrekkelijk goed hebben, ze hebben geen inkomen maar telen gewassen voor eigen gebruik en kunnen ook af en toe iets verkopen.  Ze proberen water op te vangen met de middelen die ze hebben (en dit is heel weinig).   De grote luxe hier  een waterbron in de buurt (minder dan 1km ver) en materialen om water op te vangen.

Deze middag vertrek ik naar Masaka want morgen vertrek ik om 5 uur naar Murchison Falls, wat voor mij toch het hoogtepunt van deze ervaring moet worden.

03-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

Het biggenproject

Het biggenproject loopt momenteel zeer goed.  Er zijn al veel biggetjes geboren en rondgedeeld.  Ik zie dan ook overal biggen of varkens rondlopen of ergens tegen een boom aan te snurken.  Een klein probleem, de biggen hebben wormen en zijn dus zwak.  Zodra ik kan vraag ik aan Matthias of dit eventueel verholpen kan worden.   Ik vrees echter dat een ontwormingkuur voor alle biggen een duur initiatief zal zijn.

Het kippenproject loopt ook heel goed.  De kippen die nu in de shelter zitten, zijn onze kippen, zij leggen dus in principe mooie eieren die deels voor eigen gebruik en deels verkocht zullen worden   De kippen zijn sinds een week of 2 oud genoeg om te beginnen leggen.  Caphas kon ons een paar dagen geleden melden dat er reeds 5 eieren geraapt werden.

NIEUW!!!!

Het Bee project.

Pelido heeft meegedaan aan een nationale wedstrijd van een organisatie waarvan de naam mij nu ontsnapt. Ze hadden een hele presentatie van wat Pelido nu doet en blijkbaar hebben ze het er goed vanaf gebracht want ze zijn verkozen om te starten met het Bee project en hebben hiervoor ook startkapitaal gewonnen.   Ik heb de presentatie in de office doorgenomen.  Ziet er goed uit.   Er zal blijkbaar met jongeren uit de community gewerkt worden (aha nu begrijp ik Caphas zijn argument met betrekking tot de jongeren, hij was daar enigszins al mee bezig)  Jongeren zullen inderdaad enthousiast moeten gemaakt worden voor dit nieuw project en opgeleid moeten worden om deze bijen te houden.   Ik weet nog niet veel van het project af maar de bedoeling is om bijen te houden en honing te laten produceren.  Zo zou een lokale honing gemaakt worden en hopelijk wordt er dan ook een afzetmarkt gevonden.  Als alles goed gaat starten ze in maart 2011, misschien kan ik er dan meer over vertellen.

02-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

Dinsdag, 2 maart

Vandaag was een leuke dag maar ook een droevige dag. Tamara is nog steeds ziek, ze zou een bloedinfectie hebben volgens Edith.  Ruben is er ook niet, dus ik ben hier nog altijd op m’n eentje.  Vannacht heb ik ondanks dat ik alleen was, heel goed geslapen.  Edith vroeg ’s morgens of ik niet bang ben, zo alleen.  Neen, eigenlijk niet, ik voel me veilig, ik kan het huis goed afsluiten en Edith en Caphas wonen op 5 meter.

Edith wou vandaag het huis schoonmaken ‘I want to mopping floors’, ze kwam aangewandeld met een teil en een tot de draad versleten trui die dus een dweil moest voorstellen.  Op haar knieën begon ze dus te dweilen, het was geen zicht, echt, dit deden ze in de Middeleeuwen maar anno 2011, ik geloof mijn ogen niet.  Ik vraag haar of ze dit altijd zo doet.  Ja, tuurlijk, hoe anders?  Eh?, met een trekker of een mop, dacht ik.  Blijkbaar kennen ze  het principe wel maar gebruiken ze het dus niet.  Daarover ben ik dus steeds verwonderd hé.  Ze hebben digitale TV (of satelliet, sla me dood), een DVD speler  maar ze hebben geen trekker, nog een keuken, nog drinkwater en slapen op de grond.  Ik begrijp er niets van.  Ik vraag Edith of ze wel eens aan een trekker gedacht heeft.  Jawel maar ze weet niet waar ze die moet kopen, laatst is ze in Masaka geweest maar daar hebben ze geen trekkers meer.

Jah, dan maar improviseren hé.  Ik nam een stok van anderhalve meter (ligt er hier vol van), een kleinere stok, wat draad en rekkers die ik gevonden had en begon dus aan mijn trekker.  Thuis zouden jullie me uitlachen, maar Edith vond het fascinerend.  Eenmaal klaar gaf ik haar het voorbeeld hoe het moest.  Ze probeerde gelijk en weliswaa,r ze vond het leuk.  Ze gaf me onmiddellijk de opmerking dat dit beter was voor de rug, dan op de knieën te moeten moppen.  Jah, dah!!! Zou mijn Molly zeggen.  M’n werkgever zou hier zeker gouden zaken doen, echt waar.  De trekker bleef echter niet lang een geheel en Edith dook weer naar beneden op haar knieën. 

Vandaag was ik terug op stap met Vincent.  In de voormiddag gingen we naar Happy Hours.  Ik weet niet waarom maar daar naartoe gaan is niet mijn ding.  Het is vreemd, namelijk als ik toekom wordt ik door alle kinderen luidkeels en in koor met “We welcome you” begroet, beschamd groet ik hen terug.  Ik ga naar de office van de headteacher en hij vraagt mij wat ik vandaag met de kinderen wil doen.  Ehum, wat ik wil doen, pff weet ik veel.  Hij vraagt me of ik wil dat de kinderen voor mij zingen en gelijk roept hij hen allemaal uit de klas.  Ze staan netjes op een rij voor mij, wel 100 kinderen.  Ik voel me ongemakkelijk en zeg aan de directeur dat ik liever heb dat ze niet voor mij zingen omdat dit voor mij vreemd is.  Hij vraagt of ik dan met hen wil spelen.  Hm, nee, ik ben niet goed in spelen met 100 kinderen tegelijk.  Ik stel hem dan maar voor om de leerlingen weer naar hun klas te laten gaan en vraag hem of ik in iedere klas 10 minuutjes de les mag mee volgen.  Nu bekeek hij mij heel vreemd, wil je dan zelf lesgeven?  Eh nee, ik wil gewoon eens tussen de leerlingen zitten en zien hoe ze bezig zijn.  Hij overlegt met de leerkrachten, ze geven hun fiat.

Zo heb ik vandaag dus les gehad in wiskunde(waar ik al eens goed moest nadenken), wetenschappen (nuttig), Engels (niet zo gemakkelijk voor primary 1) en social skills (algemene kennis).  De leerlingen vonden het best leuk en deden natuurlijk hun uiterste best om het eerst klaar te zijn met hun oefening of als eerste het goede antwoord te geven.  Sommige zijn echt pienter, andere wat minder maar toch moedigde ik hen allemaal aan om goed hun best te doen.  Na 2 uur in Happy Hours konden we vertrekken en ik was er echt niet treurig om.  Ik vind de school heel goed georganiseerd en de lessen zijn interessant, de leerkrachten toegewijd maar ik vind niet dat de leerlingen in tijdens de lessen gestoord moeten worden.

Voor de lunch zat ik weer in het dorpje bij mama Winny.  Ik kreeg deze keer Samosa te eten, dit zijn driehoekjes met maïs in die gefrituurd geweest zijn, ze zien er heel vies uit maar ze waren heel lekker.  Na happy Hours kon ik het even niet hebben dat er kinderen rondom me zaten tijdens  lunch.  Soms is het echt ergerlijk dat een 10-tal kinderen je zitten aan te staren en van alles in het Lugandees ratelen en mzungu, mzungu roepen terwijl je probeert te eten zonder schuldgevoel.  Ik wou nu eens rustig eten en sloot dan ook de office om in stilte mijn samosa’s te eten. 

Na de lunch ging ik bij Winny zitten.  Ze was moe, zei ze.  Ze had al op het land gewerkt en nu was ze aan het koken maar het ging haar niet.  Haar 3 kinderen hingen om haar heen.  De 2 oudste waren nogal luidruchtig en de kleinste eiste alle aandacht op.  Op haar stoep lag overal afval: matokebananen, schillen, geitenstronten, urine van de jongste die net geplast heeft, etensresten, aarde.  Winny draagt haar oudste dochter op om het afval bijeen te vegen en het weg te brengen.  De dochter doet wat haar gevraagd wordt, bij het samenvegen van de troep vindt ze een schil van een passievrucht, ze pulkt er het laatste restje uit en eet het op.  De schil  lag midden in de troep tussen de geitenstronten. Winny ziet dit niet of althans ze lijkt het niet erg te vinden, ze glijdt langs de muur naar beneden en floept achteloos een borst uit haar T-shirt, het jongste kind begint te drinken.  De andere 2 drinken porridge.  Blijkbaar krijgt het jongste kind er niet genoeg van en Winny bevrijdt ook de andere borst uit haar T-shirt.  Voor mij toch een moeilijk moment, vooral uit verlegenheid maar ook uit medelijden.  Ik zet mijn bril op om mijn tranen niet te laten zien, ze zou het niet begrijpen.

Om 14u kwam Vincent mij weer ophalen, we zouden 2 house visits doen.  Vincent had blijkbaar in gedachten mij de harde realiteit te tonen want hij bracht mij naar een afgelegen hutje.  Binnen zit een lange maar zeer magere man.  Hij kan moeilijk rechtstaan maar hij biedt mij het enige stoeltje in zijn hutje aan.  Het hutje is heel donker, het ruikt er naar urine, er hangen overal posters en pamfletten aan de muur.   Ook mobieltjes gemaakt uit afval hangen aan het strooien plafond.  Het huisje is erg armzalig, het brokkelt aan de buitenkant weg .  Hij heeft geen ramen, slaapt op de (aarden) grond, geen keuken, geen latrine, niets. 

Voor de house visits krijgen we een vragenlijst mee, daarin worden allerlei algemene vragen gesteld over inkomen, beroep, gezondheid en wooncondities.  Ik probeer de mensen altijd aan te kijken als ik de vragen stel in het Engels, Vincent vertaalt dan alles.  De man, Joseph is heel openhartig.  Hij praat traag en zacht en meldt dat hij single en 34 jaar is.  Hij vertelt dat hij lijdt aan longkanker, geregeld malaria aanvallen heeft en HIV positief is.  Hij was vroeger landbouwer maar door zijn ziekte kan hij niet werken en heeft hij geen inkomen.  Hij eet 1 x dag, zelf heeft hij de kracht niet om te koken en is dus afhankelijk van de buren voor het eten en het water die hij krijgt.

Schrijnend echt waar, en daar zit je dan als blanke met je mooie topje en wit rokje aan.  Een man jonger dan mij die er echter 80 uitziet, waarschijnlijk haalt hij de zomer niet eens.  Helemaal alleen, in een afgelegen hutje.

Ik bedankte hem voor zijn oprechte antwoorden. Hij knikte en dankte mij voor mijn komst en voor de aandacht die ik hem gegeven had.  Bij vertrek had ik niet eens het lef hem een hand te geven (ik zou beter moeten weten), ik wenste hem het beste wat eigenlijk heel hypocriet is. 

De rit naar het volgend gezin, was er een die doodstil was.

Vincent vond pure ellende  blijkbaar wel genoeg voor één keer want daarna bracht hij me naar een koppel  Alphonse en Beatrice, allebei 90 jaar, 58 jaar getrouwd.  Zij zorgen voor een klein meisje, die zodra ze me ziet in een huilbui van jewelste losbarst.  Ik kan niet uitmaken of het hun kleinkind is of een weesje die ze opvangen.  Het koppel is heel blij met onze komst, ze zetten hun enige bankje in de schaduw waar wij uitgenodigd worden om te gaan zitten.  Alphonse komt naast me zitten.  Beatrice zit op de grond pindanoten te pellen.  Ik haal mijn vragenlijst uit en begin de lijst af te lopen.  Ze stellen het goed, veel beter dan de andere gezinnen die ik al bezocht heb.  Ze hebben ‘one acre’ landbouwgrond en bewerken: matoke, casave, sweet patatoe, corn, vooral voor eigen gebruik.  Ze eten 2x per dag, was hier dus heel gewoon is.  Verder hebben ze koffie en pindanoten, die ze hopelijk bij goede oogst kunnen verkopen.  Alphonse maakt ook een soort stof gemaakt van gedroogd boomschors, daarvan worden ‘bakta clothes’ van gemaakt, traditionele kledij dus.  Daar verdient hij een extra centje mee bij. 

Het koppel kan dus best voor zichzelf zorgen, enkel water laten ze halen en moeten ze dus betalen, ze zijn te oud om nog tot de swamp te gaan om water te halen. 

Bij de vraag of hij malaria heeft, antwoordt hij met een grote grijns, maar meid toch ik, ik ben ‘malaria restistent’.  Noch hij of zijn vrouw hebben dus malaria, nochtans slapen ze niet met een muskietennet, dit is te duur.  Ze zijn gelukkig ook HIV negatief, ik steek mijn duim omhoog. 

Als ik vraag of ze verder nog hulp kunnen gebruiken van de community, meldt Alphonse lachend en een beetje sarcastisch  “zou jij dan eender welke hulp weigeren, ik denk het niet, hé.”  Hij stelt het naar Ugandese normen goed al zou hij meer middelen willen om water te kunnen opvangen zodat hij die kost niet meer heeft.  Hij heeft al een dakgootje aan zijn rieten dak hangen maar heeft geen bassin of vat om het water op te vangen.

We blijven nog even samen, Vincent verteld honderduit, ik begrijp er niets van maar geniet.  Bij vertrek begeleidt hij ons naar de boda, hij lacht en dankt mij voor het gezelschap en voor het noteren van zijn opmerkingen.  Er komen 2 jongens met de boda aan, ze overhandigen Alphonse een fles,  aan zijn blik te zien, is het goedje niet zoamaar gewoon water.  Hij houdt de fles tegen zich aan en loopt terug naar Beatrice, die de ganse tijd haar noten is blijven pellen.  Een mooi koppel, heel ontroerend, zij hebben vandaag mijn dag gemaakt.  Vincent heeft voor het eerst enige emotie getoond, hij lachte en zei,”het koppel heeft genoten en is gelukkig”

Voor mij kan het niet meer stuk, ik heb bereikt wat ik wou, mensen doen glimlachen, gewoon even hun miserie vergeten.  Ik ben hier zeer dankbaar voor.

Bijlagen:
badkamer.JPG (128.6 KB)   
DSCN0703.JPG (2.7 MB)   
DSCN0708.JPG (2.7 MB)   
DSCN0709.JPG (2.9 MB)   
erf en latrine.JPG (120.4 KB)   
keuken.JPG (124 KB)   
woonkamer.JPG (126.1 KB)   

Hier ben ik dan nog eens het is zondag 27 februari.  Is al een tijdje geleden maar nu zat ik echt wel afgelegen van internet.  In Kinoni kun je niet internetten mits je een stick heb maar zo hoog is mijn noodzaak niet om te internetten.

Ik ben net terug van Lake Buynonyi, het was een heel gezellig weekend.  We waren met 9,  we hebben veel gepraat, gelachen, ik een beetje gedronken en we hebben decadent gegeten (om ons voor te bereiden op de komen week J ).  Over de Lake vertel ik in een ander bericht want het wordt al een hele waslijst hieronder.  Ik moet hier immers heel de voorbije week gaan vertellen wat veel te veel is, want je ervaart hier zoveel en je neemt hier zoveel info op dat het te moeilijk wordt om alles te omschrijven.  Misschien kan ik bij terugkomst de grote lijnen aanvullen maar voor nu vertel ik jullie in korte lijnen wat er gebeurt.

Maandag, 21 februari

Ik begin gelijk met maandag, zoals jullie weten was ik al een heel weekend kwijt door de verkiezingen wat heel spijtig was.  Maandag konden we pas om 16u opgehaald worden om terug naar Kinoni te rijden dus hebben we de mogelijkheid gehad om een ander project te gaan kijken.  Zo zijn we naar BFFF gegaan waar Prince, een jonge man van 25 met heel veel ambities, heel veel probeert te doen.   Ik vrees echter met de ervaring die ik nu in de 2 weken heb opgedaan dat zijn ambities wel eens heel lang kunnen duren voor deze werkelijkheid worden maar bon, een mens moet niet pessimistisch worden hé.  Het was ook wel eens leuk om de collega vrijwilligers te bezoeken in hun huisje die nog veel primitiever is dan het huisje waar ik nu verblijf, zij logeren ook echt wel midden in de bush.  Om 16uur werden we opgehaald om naar Kinoni te reizen maar we hadden geen tijd niet meer om noch naar het project te gaan (weer een dag kwijt)

Dinsdag, 22 februari

Vandaag zou het dan echt beginnen, echter kwamen de boda’s pas heel laat aan waardoor we weer heel veel tijd verspilden. 

 We zouden in de voormiddag stoves gaan bouwen bij 2 gezinnen.  Ik vertrok volle goede moed naar één van de gezinnen.  Er werd ons uitgelegd dat de communityleden de klei (grond, gras , water en nog water gemengd, allemaal te vinden in de natuur) moesten klaar hebben, dit is hun contributie. Verder wordt de stove gratis geschonken.   Ik dacht leuk ga ik nu samen met die mensen een stove bouwen en hen helpen veiliger te koken.   Aangekomen aan  het huisje was enkel een vrouw en 2 kleine  kinderen aanwezig, de man, die was er niet.  De vrouw meldde dat hij in Kampala zat.  Dus moesten wij (ik en Antoon) met Siraje de stove bouwen. De klei was inderdaad klaar, deze was echter 2 dagen voordien als klaargemaakt, waardoor deze wat droog was en terug bevochtigd moest worden.  Daarna moest die weer aangestampt worden, dit gebeurt met de blote voeten.  De keuken moest ook schoongeveegd worden. Bah, veel stof en oud brandhout in een zwartgeblakerd hokje opvegen is geen lachtertje, daarbij rekening houden dat het wel al 25° was.  Daarna moesten we klompen klei aangeven aan Siraje die zo de vorm van de stove zou maken.  Ik vond het eigenlijk wel vies om zomaar met m’n handen in die klei te zitten, vooral omdat het zo verschrikkelijk rook en ik zo een naar gevoel had dat er wel meer in de klei zou zitten dan ik zou willen, maar de reuk kon natuurlijk ook van het rottend gras komen.  Anderhalf uur later waren we klaar met de stove, die nu minstens 2 weken moet uitdrogen.  Daar het bijna lunchtijd was en wij steeds met de boda minstens 20 minuten moeten rijden om aan de office te komen, hadden we geen tijd om naar een ander gezin te gaan om de 2^de stove te bouwen.

Even tussendoor:  Lunchen doen we dus in de office in het dorpje, dit is een hok met 2 bankjes, we krijgen ieder middag 2 pannenkoeken en 1 yoghurt mee. Gelukkig heb ik ook altijd een beetje koekjes mee en veel water.  Maar, geen vrees, ik lijd geen honger hoor, en gelukkig ben ik geen grote eter.

Meer over de stoves lees je in andere bericht, zeker lezen want het rebelse komt in me op, kijk ook even naar mijn bericht over het idee met de jongeren, waar ik niet echt veel aanhang bij heb.  Hopelijk herkennen jullie mij karaktertje in deze verhalen en kunnen jullie merken dat alles prima met mij gaat J

Woensdag, 23 februari

Damned, vandaag kunnen we door districtverkiezingen niet naar de community.  Het is zo dat we afhankelijk zijn van onze bodadrivers om naar de community te gaan.  Op ons eentje geraken we niet zo ver in het platteland en daarbij komt nog dat een groot deel van de community ook met de verkiezingen bezig is.  Damned, weer een dag kwijt, frustratie alom, echt waar, ik ben hier anderhalve week en ben nog maar 3 dagen in de community geweest. Wie mij kent weet dat ik ondertussen rood aanloop.   Toch krijgen we een bericht dat we eventueel naar Lwengo, een ander project mogen om daar eens mee te draaien.  Antoon en ik vertrekken ‘s morgens enthousiast en stipt op tijd (waw, hoe is het mogelijk) naar Lwengo.

Lwengo is een heel gezellig project, er zitten 6 vrijwilligers, het huisje is heel gezellig net een boerderij, dieren overal, bewerkt land, 2 watertanks, mensen overal, idyllisch, echt waar.

Anthony de projectleider van Lwengo, gaat dadelijk van start.  Hij verdeelt ons (we zijn met 12) over verschillende groepen.  2 groepen mogen huizen bouwen, daar kiezen de meeste meteen voor.  Ik blijf over met Jeanette, onze opdracht…….hihi, een stove bouwen voor het vrijwilligershuis.  My god, hoe is het mogelijk maar het was leuk, echt waar.  Deze keer helpen de bewoners wel mee en moesten we gelijk vanaf nul beginnen en dus ook de klei aanmaken.  De grondstoffen werden gemengd door 2 jonge knapen (18 en 20 jaar).  Een dame van het project, Jeanette en ik mochten de aarde met onze voeten aanstampen.  Zaaaaalig, zo’n modderbad, nu ik weet wat erin zit, voelt het zo vies niet meer aan.  Met ons vijven werkten we goed door (echt warm weer, dus zweten geblazen).  Tegen de middag hadden we een stove met 4 pitten gebouwd.  Waw, wat leuk en wij fier als een gieter natuurlijk.  Respect voor de jongens en de dame die meegeholpen hebben want zij hebben wel het zwaarste werk gedaan.  Ik had voor de lol ook wat figuurtjes uit de klei gemaakt en dit getoond aan de kinderen, lees hieronder meer over, zeker doen, het is ontroerend J

De andere vrijwilligers kwamen terug voor de lunch en aangenaam verrast dat de stove er al stond.  Hij moet nu wel enkele weken drogen om daarna afgewerkt te worden.

Voor lunch kregen we een uitgebreide maaltijd, van alles en nog wat: spinazie, kool, matoke, iets groen, iets paars, iets oranje……nog steeds niet mijn smaak maar toch heb ik gegeten.

In de namiddag had Anthony gepland dat de kinderen uit de buurt zouden samen komen, daar zouden ook mentaal gehandicapten bij zijn.  We maakten samen muziek, we dansten en zongen, echt groot jolijt.  Maar, het ontroerendste moest nog komen.  Na mijn boetseerpresentatie, had zich blijkbaar een kleine jongen met wat klei achter de watertank verstopt.  Op het einde van de middag kwam hij heel fier zijn figuurtjes uit klei tonen.  Waw, echt, wat mooi, een vogeltje met bekje, vleugeltjes een staartje en een hondje, zelf een theepot met echt alle details, heel mooi.  Ik kreeg echt tranen in mijn ogen en kon de jongen maar niet genoeg zeggen hoe mooi zijn figuurtjes waren.  Ik zweer het je, op zo’n moment dan ben je klein, heel klein en ferm onder de indruk.  Dit is een artiestje, ik hoop maar dat hij in de toekomst zijn talent kan benutten en eventueel er zijn beroep van kan maken.  Maar ik moet de realiteit onder ogen zien, dit is niet België, de kans dat die kleine jongen zijn talent 100% mag gebruiken is bijna nihil.

Donderdag, 24 februari

Vandaag opgestaan en gelijk een vergadering gehad.  We zouden nu ons programma maken voor de 2 weken die nog volgen.  Caphas heeft rekening gehouden met mijn wensen en zet mij vandaag sociaal in, ik mag housevisits doen, hier vertel ik dadelijk meer over.  Het verdere programma is hetzelfde programma dat al weken loopt, op zich niets mis mee maar eigenlijk niet altijd boeiend.  Het programma omvat, wat had je gedacht, stoves bouwen J en craft women op maandag, school visite (zoals besproken) waarin we ook uitleg moeten geven over de Afripads en er zoveel mogelijk moeten proberen te verkopen (ik denk dat ik er een paar zal doneren, ze kosten €1 per setje, moet lukken hé) op dinsdag.  Terloops wordt gemeld dat er woensdag zeer waarschijnlijk terug verkiezingen zijn (my god, wat een apenland) en dat we dus niet naar de community kunnen.  Donderdag blijft een vraagteken, in ieder geval als ik woensdag niet naar de community kan, dan vertrek ik alvast naar de backpakkers waar we in ieder geval donderdagavond al moeten zijn om vrijdag heel vroeg naar Murchisson Falls te vertrekken, jiieepie, dit althans als er geen verkiezingen meer zijn en ook geen rellen waar nu wel sprake van is in Kampala.

Nog even terloops, Dora brengt ons hier net verse pindanoten die ze zelf roosteren, mmmmmmmmmmm lekkkkkker J

Nog even over het donatiegeld.  Het ingezamelde geld gaat naar Happy Hours.  Ik weet dat iedereen wel een kip of big wou doneren maar veel had ik hierover niet te zeggen.  Maar het is geld is goed besteed, geloof me.  De latrines (die al gebouwd zin) kunnen afgewerkt en betaald worden en volgende week wordt er gestart met de bouw van de schoolkeuken (zie hiervoor ook bij Happy Hours).  Dit is nu een prioriteit voor de school wat ik wel begrijp.  Sorry voor diegene die echt een big wilden kopen, maar jullie kunnen gerust melden dat jullie meegeholpen hebben aan de verdere uitbouw van thans de Primary school maar in de toekomst ook de Secundary school en hopelijk in de verre toekomst de University van KIKENENE.

Dank je om mijn blog te lezen.  Volg ook de andere onderwerpen wat ik probeer ook deze aan te vullen als mogelijk.  Nieuw is mijn weekend aan Buynyoni Lake, mijn rebels idee met de jongeren en mijn argumentatie met betrekking tot het stove-project.

Doeiiiii, zoals de Hollanders hier zeggen, tot de volgende J  Katja

01-03-2011 om 06:52 geschreven door Katja  

Stoves

Het initiatief van de stoves komt voort uit andere projecten waar de stove al aan terrein wint.  De stoves zijn onze soort kachels gemaakt uit klei.  Ze zouden minder hout verbruiken, veiliger zijn en efficiënt werken.

Het principe is om de hitte onder de stove vast te houden en die zo te laten verdelen over 2 of meer pitten.

Met betrekking tot de stoves moet ik zeggen dat ik de stoves wel een goed initiatief vind.  De stoves zorgen er inderdaad voor dat er veiliger en milieubewuster (alhoewel) gekookt wordt maar het hele gebeuren vind ik niet goed georganiseerd en ik wil dit graag argumenteren.  De stoves hebben eigenlijk geen enkele (zelf geen symbolische) waarde.  Het systeem zit zo in elkaar:

-          de community laat deze stoves hoofdzakelijk door vrijwilligers bouwen samen met een paar jongens die opgeleid werden.  Tot nu toe heb ik het gevoel dat enkele Vincent en Siraje(onze boda drivers) deze stoves kunnen bouwen. Ikzelf heb nu maar 1 keer geholpen maar daar kregen we geen hulp van de bewoners zelf noch waren er andere jongens of mannen aanwezig om te zien hoe zo een stove werd gebouwd. Na navraag is het steeds de vrijwilligers die deze stoves bouwen.

-          Deze stoves worden in principe GRATIS voor de leden van de community gebouwd.  Hun contributie is om de grondstoffen aan te brengen (die vrij in de natuur te vinden zijn) en de klei aan te maken (wat soms zelf niet eens gebeurd)

Dit zorgt voor mij toch voor een wrang gevoel

-          ten eerste zijn het de vrijwilligers en de boda driver die de handenarbeid verrichten en de stove bouwen.  Niet dat ik gedwongen word maar er wordt wel verwacht dat ik de komende weken dus stoves ga bouwen.  Ahum, hier ben ik niet voor gekomen.  Ik kwam voor vrijwilligerswerk met name ONTWIKKELINGSHULP en niet om als goedkope werkkracht gebruikt te worden

-          het feit dat zo’n stove GRATIS wordt aangeboden (mits aanbrengen van grondstoffen, UIT DE NATUUR) vind ik in ieder geval geen oplossing.  De stoves zouden op één of andere manier een waarde moeten hebben, al was het maar bij manier van spreken, 1 banaan!

Dit werd aangekaart bij de projectleider maar die ziet een bijdrage niet zitten, de mensen zouden echt te arm zijn om een bijdrage te betalen, het feit dat zij de grondstoffen aanbrengen zou voor de community een middel van betaling zijn.  Toch is mijn mening dat iets gratis aanbieden niet bevordert en zelf tegenwerkt.  De leden van de community zouden minstens moeten helpen met de stove te bouwen en er zouden jongeren moeten opgeleid worden om deze stoves te bouwen, zodat zij daarmee een soort job kunnen ontwikkelen en hiermee hun brood kunnen verdienen.  Dit argument viel echter niet in echt goede aarde.

Bijlagen:
af te werken stove.JPG (127.9 KB)   
afgewerkte stove.JPG (108.5 KB)   
klei aanstampen.JPG (143 KB)   
potje op het vuur.JPG (101.6 KB)   
stove buiten gebruik.JPG (123.9 KB)   
stove in gebruik.JPG (132.9 KB)   

Watertanks

Het principe van de watertanks bestaat eruit om er natuurlijk zoveel mogelijk te plaatsen zodat iedereen water heeft en niet meer zover om water moeten.

Ik vertelde eerder al dat mensen (meestal kinderen) soms anderhalf uur onderweg om water te halen aan het moeras.  Ik ben zelf 1x water gaan halen voor een oude dame, en ik kan jullie verzekeren dat dit geen pretje is.  

Met de watertanks kan er tijdens de regenval dus water opgevangen worden, dit water zal in ieder geval wel schoner zijn. 

De watertanks worden strategisch geplaatst bij families, die de community vertrouwd.  Dit zijn mensen die verantwoordelijk genoeg zijn om het water te delen met hun buren.  Het is al gebeurt dat na het plaatsen van een watertank aan een huis, de bewoner van dit huis iets te “greedy” wordt en een slot plaatst op de kraan.  De andere bewoners kunnen dan niet aan het water.  Soms durft de bewoner naast de watertank dan wel eens geld vragen voor water, wat dus zeker niet de bedoeling is.  

Ik had dit verhaal ook al opgevangen in het dorp waar ook een watertank staat.  Mensen zouden na een regenval massaal water gaan halen, waardoor de tank leeg blijft staan.

Een ander probleem is de droogte die er nu heerst.  Het is inderdaad heel warm en ik heb nog maar 1 keer regen gehad en dat was bij  Lake Buynonyi. Maar in principe begint weldra het regenseizoen.

Ik zag bij een paar huisjes ook individuele kleine tanks staan.  Ik vroeg ernaar bij Caphas, hij meldde dat de individuele bidons (grote PVC vaten) wel goed zijn maar heel duur en dat ze enkel kunnen gebruikt worden door één gezin waardoor de kosten niet haalbaar zijn om iedereen een individuele tank te geven. 

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

1 maart

Gisteren is een mede vrijwilliger erg ziek geworden tijdens de nacht, zij is in spoed naar het ziekenhuis gebracht.  Ze moest overgeven en had zware buikloop.  Dit was dus even opschudding vannacht en weinig slaap.  De derde vrijwilliger ging met haar mee.

Ik ben vandaag dus alleen naar het project geweest.  Wel vreemd dat ik mij alleen moest redden maar anderzijds was er voor vandaag gepland om naar de secundary school te gaan waar ik vorige week al was met Antoon en kon ik de spraakzaamheid van de jongeren eens testen. 

Het bleek een goed initiatief te zijn om als blanke eens met de kinderen te kunnen praten.  Zoals beloofd hadden ze enkele vragen voor mij voorbereid.  Ik stelde mij eerst voor, vertelde hen mijn opleiding, mijn leven en mijn werksituatie.  Toen kwam er een stormloop van vragen over België, er werd van alles en nog wat gevraagd over hoe alles in ons land tewerk ging, de landbouw, de industrie, de wegen, het klimaat, waarom ik naar Uganda gekomen ben, wat ik van hun situatie vindt enz.  Daarna kwamen wat intiemere vragen over of ik wel of niet getrouwd was, waarom, hoe dit in België in zijn werk ging, daarna kwamen de meer gewichtige vragen over homoseksualiteit, aids/HIV, ziektes, hun toekomst, hun job mogelijkheden enz.

Het was een leerzame dag, ik vertelde hen zoveel als mogelijk en raadde hen aan om vooral goed te studeren, vol te houden en steeds hun dromen achterna te zitten.  De leerlingen leken heel voldaan en er werd onmiddellijk een nieuwe afspraak gemaakt voor volgende week.

Vincent en ik hebben dan nog een primary goverment school bezocht en daar gevraagd of we ook eens met de kinderen mochten praten.  Hier werd ook een afspraak voor volgende week vastgelegd.

Tijdens de boda rit heb ik ook de gelegenheid gehad om met Vincent te praten, een hele pientere jongen die echt inzit met zijn community.  Hij en Sirajje lobbyen voor Pelido, ze staan wel echt achter het ganse project, wat mooi is want ze zijn nog erg jong.

Er is veel dat ik nog niet begrijp, dat maakt Vincent mij wel duidelijk.  Hij legt vele dagelijkse aspecten  uit waardoor ik mij oorspronkelijke beoordelingen over de Ugandezen soms serieus moet herzien.  Hij vind het spijt dat blanken om soort oordeel hebben over zijn volk.  Het feit dat Uganda zeer arm is en dat de economie hier niet door de regering gesteund wordt, ligt grotendeels aan de oorzaak hoe Ugandezen leven. 

Maar hiervoor ben ik hier, om hun cultuur te leren kennen, om ervan te leren en om hopelijk in de toekomst nog iets te kunnen betekenen.  Ik zal er in ieder geval een levenservaring aan overhouden.

Door mijn korte nacht en de 2 uur durende interactie en het gesprek met Vincent was ik echt uitgeput, lichamelijk en geestelijk waardoor ik blij was dat ik vroeg terug naar het huisje mocht.

Heel uitzonderlijk heb ik de straatkinderen weggestuurd, ik had geen zin in hun gejoel en gespeel voor de deur,  dit was teveel van het goeie.  Daarbij ben ik hier nog steeds alleen.  De andere vrijwilliger ligt nog tot morgen in het ziekenhuis.  Ik ben blij dat ik wat rust heb.

Maar het aanspreken van de jongeren heeft gewerkt, dit zijn nu wel studenten , hopelijk kan ik enigszins nog de schoolverlaters bereiken. 

Morgen is het Happy Hours dag en gaan we terug enkele oude mensen bezoeken en helpen.  Hopelijk zijn morgen de mede vrijwilligers terug en kunnen we donderdag samen nog iets doen.  Donderdagavond begint het weekend en ga ik naar Murchisson Falls en dit tot en met maandag.

Veel plezier met deze leesboterham en hopelijk tot gauw.  Katja

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

Lake Bunyonyi

Dit weekend ben ik naar Lake Bunyonyi geweest.  Om 7.30u werden ik opgehaald in Kinoni en met 8 andere vrijwilligers vertrokken voor een 6 uur durende rit.   Wat zit ik toch graag in de wagen om enkel het landschap te bewonderen.  Naarmate we het zuidoosten naderen kon je een verschil zien in ontwikkeling.  Hoe meer Oosten je ging hoe gestructureerde de weilandjes leken, sommige waren ze zelfs afgezet.  Er stond ook vee her en der.  De huisjes leken in iets betere staat, ik zag af en toe het gebruik van een veegborstel of rakel weliswaar (wat je bij ons dus niet ziet, heeeeel primitief).  Het landschap werd steeds groener en heuvelachtiger en ook iets frisser, wat je fris noemt natuurlijk, het is hier echt om te bakken soms.   We reden hoofdzakelijk op de hoofdweg (wees gerust er zijn niet veel hoofdwegen), dus met asfalt wat de tocht toch dragelijker maakte gezien het feit dat we met 12 personen + bagage in een busje zaten  uit de jaren stillekes, my god mijn poep (ja poep en niet kont, lieve Nederlandse vrienden hihihihi).  We reden langs MBara en Kibale, wat er ook iets beschaafder uitzag dan Masaka.  Ze zijn hier ook de Mzungu’s beter gewoon door al de natuurparken die hier in de buurt liggen dat laat zich direct merken in het vele bedelen.

In de late namiddag kwamen we aan in het Kalebas camp(zie www.naturlodges.biz).  Een vriendelijke Nederlander,  Ronald genaamd (die mij ontzettend aan mijn ex-man deed denken) begeleide ons op het domein.  Heel mooi allemaal, we mochten kiezen tussen een huisje met eigen douche of een tent in een boomhut op palen weliswaar zonder douche maar ik moest niet lang denken.  Daar dit waarschijnlijk een eenmalige belevenis zal zijn koos ik pertinent voor de tent, douchen kan altijd.  Zalig, ik had vanuit mijn bed zicht op het meer en als ik moeite deed kon ik ook de immense sterrenhemel bewonderen.  Voor ons tentje hadden we een soort van overdekt terrasje en dat een ponton die fungeert als springplank om een bommetje te maken in het meer.   Heel mooi meer trouwens en zo rustig, zo vlak, ’s morgens had je de weerspiegeling van de bergen in het water (heb ik een foto van maar daar moet je op wachten), overal kleine vogeltjes, heel mooi.  Ik ben zelf niet in het meer geweest, te koud, anderen wel, wat ook leuk was om naar te kijken.  We hebben met z’n allen decadent gedaan, veel veel veel gegeten, een beetje gedronken en veel gelachen.  Na een frisse nacht besloten om ’s morgens een hike te doen naar de top.  Van 1200m tot 2000m, pffff,  ik heb het nog al eens gedaan in Oostenrijk maar het leek mij nu met hogere temperaturen wat zwaarder.  Prachtige vergezichten, heel mooi en rustig.  Na een kleine wandeling terug naar beneden, hebben we een boot gehuurd en zijn we langs de eilandjes gevaren.  Ik was verwonderd dat er geen dieren en maar enkele vogels waren maar heel blij met de rust die het meer ons schonk.   Het was een leuk en heel gezellig weekend.  De ontvangst in Lodge Kalebas was zeer aangenaam en ik raad het iedereen aan.  Toch was ik blij dat ik vandaag terug naar Kinoni mocht, terug naar ons huisje.  Waar ik absoluut rust heb.  Spijtig dat Antoon moest vertrekken en dat Ruben ook ziek en afwezig is.  Ik blijf met Tamara over, geloof me, het is hier stil, laat zeggen dat we geen beste vriendinnen zijn J maar vind ik niet erg, ik kan hier gewoon ongestoord mijn ding doen en wat de komende week mij brengt dat zien we wel.   

Ik kijk uit naar Murchison Falls volgende week.

Bijlagen:
room with a vieuw.JPG (129.4 KB)   
tentje @ Kalebas camp.JPG (128.7 KB)   
view 5.JPG (123.9 KB)   

Maandag, 28 februari

Weer een nieuwe dag, het beloofd echt warm te worden, de hemel is helderblauw.  Vandaag beginnen we met een stove af te maken.

2 weken geleden had de andere vrijwilliger de stove reeds gemaakt en vandaag zou ze hem afmaken.  Wat houdt dit in: de bananenstronken uit het onderste gat halen, het had groter en ronder maken, de pitten groter en ronder maken en de stove effen maken met aarde.  Daar de keuken maar 2 op 2m was heb ik niet meegeholpen, Vincent en de andere vrijwilliger waren al bezig, ik kon moeilijk op hun nek zitten dus heb ik genoten van de omgeving.  Ik zei het al ik ben geen stove bouwer en mijn medevrijwilliger is nogal prestatiegericht dus, mijn excuses hiervoor. 

Het huisje waar we waren was een klein erf, een beetje zoals uit een sprookje, het bestaat uit een huisje met houten geraamte en klei er tegenaan, een ijzeren dak, 1 klein raampje en 2 deuren voor en achter.  Binnen kon ik een soort kleine woonkamer onderscheiden, een soort opslagplaats en verder denk ik 2 slaapkamers, het geheel is niet groter dan 40m².  Buiten is een soort rieten aanhangsel wat de douche voorstelt, zonder douchekop of kraan, gewoon een teil over je kop gieten en je hebt een douche.  Links is een klein erf met geiten en varkens, er zijn ook 2 latrines, aan de rechterkant heb je de keuken, die is dus 2 op 2m, een kleien hutje met een deels ijzeren, deels strooien dak.  Binnen staat een vuur op, 4 bakstenen en wat hout en een kookpot erop.  Daarnaast staat dus de stove die afgewerkt moet worden, mij dus niet gezien in dit rokerig kot.  Achter het huis heb je de bananenbomen en midden in de plantage zijn een 6-tal graven.  Mooie betonnen zerken met paarse planten erom heen.  Ik vind het wel idyllisch.   Ik vraag de huisvrouw of ik haar kan helpen, zij wijst met 2 geiten aan die nu in de zon staan en vraagt of ik ze in de schaduw kan zetten.  Hihi, da’s nu wel mijn ding sèh.  Ik ontknoop de geiten en trek ze mee naar het erfje.  Naast het huisje is een goverment school, de kinderen hebben speeltijd.  Kom ik daar met die geiten aan, hilariteit alom.  Dit zal ook wel de eerste keer zijn dat ze een Mzungu geiten zien hoeden.  Ik bindt naar best vermogen de geiten rond een boom, blijkbaar doe ik iets grappig want de kinderen lachen luidskeels.  Maar eenmaal vastgebonden krijg ik toch een pluim van de kinderen.

De stove is na ongeveer 2 uur klaar.  De vrouw bewondert de stove, ze krijgt ook uitleg van Vincent, normaal kan ze hem tegen vrijdag gebruiken. 

Rond half één rijden we naar het centrum van het dorp om te lunchen.  Kikenene is het een klein dorp, er staan zo ongeveer 12 huizen aan weerszijden van de straat.  Alle huisjes hebben een achtertuin met keukentje, latrine met of zonder washokje, een erfje met varken en daarachter bananenbomen.  De andere huizen in de community liggen vaak verscholen in de plantages en liggen soms per 2 of 3 maar ook soms mijlenver uit elkaar.  

Deze middag zouden we naar de craft women gaan, zij hebben een werkplaats en een winkeltje in het dorp.  In afwachting zit ik bij Winny op de stoep.  Naast mij zit een zwarte geit die mij geitig aankijkt maar zich verder niets van mij aantrekt en haar gras maalt.  Aan de andere kant zitten 2 biggetjes iets te slurpen uit een half uitgesneden jerrycan.  Opeens komt Winny aan en scheldt te tegen de biggen, blijkbaar slurpen ze van haar “porridge” oeps niet gezien, ik dacht dat het afval was.  Winny is hier altijd, 7 op 7, ze zit meestal op de stoep haar matokebananen te pellen om ze later klaar te maken.  Achter haar huisje staat iets op het vuur, het zou vissoep zijn.  Ze kookt op 4 bakstenen en hout, de stove naast haar wordt niet gebruikt, hij zou niet goed werken, het eten zou niet koken.  Haar man komt buiten, precies of hij net wakker is.  Blijkt ook zo.  Als ik Winny vraag wat haar man doet, zegt ze dat hij koffie koopt (?); maar dat het nu geen koffieseizoen is en dat hij nu geen werk heeft maar anders koopt hij dus koffie (zal een stiel als een ander zijn). 

Een dronkaard komt aangelopen en mompelt iets in Lugandees.  Een andere man komt vragen of hij water moet halen.  Winny stemt toe, hij moet een uur lopen om water uit de swamp te halen.  Ik vraag haar waarom ze geen water neemt uit de watertank hier 100m verder.  Ze meldt dat hij leeg is, niet genoeg regen.  Terloops meldt ze mij ook dat als het regent de mensen zoveel mogelijk water stelen uit de tank, waardoor hij de meeste van de tijd leeg is.

Winny en ik praten rustig voort, terwijl zij haar bananen schilt.  Plots staat ze op en komt ze terug met haar trouwalbum.   Heel mooi, het lijkt een mooi feest geweest te zijn.  Winny in een prachtige jurk, opgemaakt, haar haar gedaan, ze lijkt op Janet Jackson, echt waar.   Winny is 28 en heeft 3 kinderen, veel meer toekomst is er voor haar niet maar ze is zo aardig en vriendelijk en nieuwsgierig….. Ze zou ook craft komen maken maar jammer genoeg heeft ze nog veel werk.

Ik begeef me naar het atelier van de craftwomen.  Hier worden de kraaltjes gemaakt voor de kettingen die ze maken.  Fijne reepjes papier worden opgerold rond een heel fijn stokje en op het einde vastgeplakt, alles wordt geregen aan een touwtje en gaat dan in een soort harsbad (heb ik niet gezien maar zo verstond ik het), zo worden de kraaltjes hard en kunnen er kettingen gemaakt worden.  Hier kan ik wel helpen en ik rol mijn portie kraaltjes.  Ik vind ze wel mooi.  Hopelijk kan ik nog kettingen kopen van maar ik vrees ervoor.  We zijn met 2 craft women waarvan er één na een half uur al ligt te slapen.  De andere knipt reepjes op een heel traag tempo.  Vincent, de mede vrijwilliger en ik maken zo’n 30 tal kraaltjes en dan is de dag in de community weer voorbij. 

Jammer, ik vond het wel gezellig, het is 16u, heel heet, ik had hier nog wel enkele uren willen blijven maar om één of andere reden rijden we tegen dit uur naar het huisje, we zijn dan op 17u thuis en dan is het een kwestie van zich bezig te houden.  Vandaag ben ik dan maar eventjes in Kinoni gaan wandelen, ik heb een weekendtas gekocht, 30.000 shilling, een koopje.

Morgen zouden we pas tegen 10uur vertrekken, eerst naar de primary school daarna na een secundary school waar ik zal proberen de kinderen aan de praat te krijgen over alledaagse dingen die een tiener maar kan bezighouden, ik ben benieuwd.  Ik krijg meer en meer het gevoel dat ik niet veel kan doen en probeer dus te genieten van de momenten dat ik met de locals kan praten.  Ik heb al veel geleerd, het leven is zoals het is, maar bijlange niet schrijnend, echt niet.  

Ik heb veel foto’s en zal deze bij terugkomst zeker plaatsen zodat jullie ook een beeld hebben van waar ik ben.

Tot later.

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

Jongeren intitiatief

In de voorbije dagen was bij mij al de vraag ontstaan rond de tieners in de community.  Ik vroeg mij af wat deze tieners deden want ik zag eigenlijk zeer weinig tieners.  Aangezien ik niet de komende weken stoves wil bouwen, wilden Antoon en ik wel eens naar een secundary school.  Siraje heeft dit mooi kunnen regelen en ‘s namiddags reden we naar één van de secundary scholen in de buurt.  Dat was maar een klein schooltje met 3 klaslokalen waar in elke klas zo’n 15 leerlingen zaten.  Onze intentie was eerst om eens bij deze leerlingen te peilen wat hun interesses waren, hoe ze het leven zagen en ook de toekomst.  Daar kwam niet zoveel respons op, deels omdat wij daar eigenlijk zeer onverwacht arriveerden.  Min of meer werd een afspraak gemaakt om volgende week nog eens langs te gaan.  De leerlingen zouden iets voorbereiden waar wij dan respons zouden opgeven.  Echter na dit bezoek rees de vraag waarom er zo weinig tieners in klas zaten.  Siraje vertelde ons dat een deel van de tieners ook op goverment schools zaten maar dat een groot deel van de tieners niet meer naar school gingen omdat de school te duur was. We vroegen ons dus af wat er met die drop-outs gebeurd.  Voor de meisjes is dit duidelijk, zij trouwen op jonge leeftijd, krijgen kinderen en gaan op het land werken.  Een deel van de jongens trekt naar de steden waar ze makkelijker geld kunnen verdienen, een deel blijft in de community, werkt op het land thuis of trouwt en werkt op zijn eigen land.  Ik dacht daar meer over na en zo rees het idee om misschien wel iets voor deze drop-outs te doen.  Een soort sociaal gebeuren, waar ze toch kunnen samenkomen en tienerpraat kunnen hebben en eventueel een soort hobbyclub (leesclubje of sportclubje) te vormen want ik vond het wel spijtig dat door geldgebrek deze jongeren vaak gedoemd zijn om enkel op het land te werken en zich verder niet echt kunnen ontwikkelen.  Antoon vond het idee zeker wat hebben en wij hadden dezelfde avond hierover een vergadering met Caphas.

Het is zo dat Caphas wel interesse heeft in de drop outs maar, grote maar…… het leven is hier natuurlijk niet zoals bij ons.  Waar wij Europeanen er alles aan doen om zoveel mogelijk onze tijd leuk te besteden, is dit niet altijd mogelijk voor de tieners hier.  De tieners (en iedereen eigenlijk) in de community probeert hoofdzakelijk zo best mogelijk te overleven.  Voor voedsel en water zorgen  is hun grootste prioriteit, daar dit al veel werk in beslag neemt, is er niet veel tijd voor vrije tijd.  De vrije tijd zoals wij het zien is hier geen behoefte en brengt ook niets op. 

De moed zonk me dadelijk in de schoenen, daar was ik dan met een groots idee die naderhand bekeken heel westers is. 

Maar Caphas leek oprecht blij met de gedachte, hij vertelde echter dat louter een hobbyclub op lange termijn niet haalbaar is, de jongeren zouden er het nut niet van inzien en dus niet komen opdagen.  Toch overdacht hij het idee  en stelde ons voor om toch maar de drop-outs samen te brengen. Hij dacht daaraan gelijk aan zijn nieuw project, het BEE project.

Hij dacht om de interesse voor het Bee project van de jongeren  aan te wakkeren, dat het ook goed zou zijn om de jongeren samen te brengen voor een soort sportmanifestatie waar ook prijzen zouden kunnen gewonnen worden.  Hij kwam met het idee van een voetbalwedstrijd, het spel die iedereen hier blijkbaar graag speelt.  Caphas meldde dat dit de enige mogelijkheid was om de interesse van de jongeren te krijgen, eerst zou hij het Bee-project voorstellen en dan zou een wedstrijd volgen.  Mij leek de hele opzet een beetje dubbelzinnig, zo’n wedstrijd organiseren kost immers ook geld, er moeten prijzen en voetballen aangekocht worden, het organiseren zou geld kosten enz……en dat je jongeren moet lokken met een spel om een inkomsten genererend project voor te stellen vond ik eigenlijk niet een ideale manier.  Niet echt wat ik in gedachten had dus, ik wou immers echt iets doen voor de drop-outs, zonder dat het enige kost met zich zou meebrengen.  Een sociaal gebeuren waar vrijwilligers die sociaal mee geëngageerd zijn meer hun gading vinden en dus gemakkelijk kunnen helpen.   Maar het is een begin, als ze zo denken moet het voorlopig zo, echter meld ik het toch nog eens liever op deze blog zodat andere vrijwilligers misschien nog iets met het idee kunnen doen, want ik heb hier echt niet veel tijd meer.  Ik kan het idee lanceren maar de uitvoering zal ik jammer genoeg niet kunnen meemaken.  M’n maatje hier, Antoon ook niet want die is noodgedwongen terug naar huis moeten vertrekken.  Vond ik wel spijtig want hij steunde mij steeds over de ganse lijn.  Heel erg bedankt daarvoor Antoon.

Bijlagen:
secundary school.JPG (68.2 KB)   
secundary school.JPG (68.2 KB)