Nog een leuke namiddag gehad met mijn dochter, afscheid valt een beetje zwaar maar het lukt wel, ze wordt goed opgevangen, ik vertrek met een gerust hart. Mijn hond voelt zich al helemaal thuis bij mijn vrienden. Ik slaap uiteindelijk nog de laatste nacht thuis, het voelt leeg maar 't is thuis, mijn velige haven waar ik altijd graag terug aanmeer. Morgen om 6uur op en dan richting Entebbe - Uganda.
Voelt een beetje raar, ik weet niet echt waar ik naartoe ga en wat ik ga doen maar ik ben zeker dat het unieke ervaring wordt.
Molly, love you, always, je bent mijn dierbaarste. Maman merçi pour ton support et la donation. Petra en CO dank je wel. Vivi en Yvan dank je wel.
Bedankt voor alle lieve beichtjes allemaal, doet deugd dat zoveel mensen mij steunen en aan mij denken.
Bijna is het zover. Laatste werkdag, morgen nog was en plas en kleine prullen. Morgen slaap ik in Brussel en zaterdag morgen vertrek ik richting Entebbe.
Maandag word ik opgehaald door de coordinator van Be_More en dan kan het werk beginnen.
Nog even melden er zijn nog enkele donaties binnengekomen, ik breng deze morgen nog naar de bank om te laten storten, super, doet veel plezier.
En mijn baasje heeft ervoor gezorgd dat ik gewapend ben en dat geen enkele bacterie veilig is in Uganda, voor de Salubrisjes, voorraad Instant Foam zit in de valies
Ik heb beslist om mijn laptop mee te nemen zodat ik zeker al mijn belevenissen kan registreren, zodra ik kan zal ik deze op de blog zetten.
Nu nog beetje genieten van mijn kleine meid en dan een goede nachtrust want van slapen zal niet veel meer gebeuren de komende maand.
Hopelijk kunnen jullie meereizen en meebeleven via mijn blog.
Tot dan, wil ik jullie bedanken voor de aandacht en de steun.
zoveel emoties, man man man, ik heb m'n ogen uit m'n kop gehuild (was lang geleden).
Deze morgen vernomen dat mijn vlucht met Egyptair geannulleerd werd. Bang!.!.!.!.! ik zak in elkaar, het wordt me effkes teveel.....zoveel voorbereidingen, zoveel wachten, zoveel hunkeren naar mijn vertrek ......arrrhhhhh, ik schreeuw het uit en zie het allemaal niet meer zitten. That's it ........ik vertrek niet, ik kan niet, mijn kleine achterlaten, waar was ik mee bezig, wat bezielde mij om zo egoistisch te zijn, ik heb het hier goed wat moet ik zo nodig vertrekken, da's toch voor niets nie nodig. Huilen, huilen, huilen.....
Ik zat op mijn werk, kon niets doen en hoopte dat ik snel naar huis kon gaan.
Half zes, naar huis, huilend in de auto, waarom eigenlijk, wil ik echt niet vertrekken of is er iets anders?????
Thuis vlieg ik in de armen van m'n dochter, oh wat zie ik haar graag, neen ik wil haar niet achterlaten. Het is een voorteken dat mijn vlucht geannulleerd is, ik mag niet vertrekken, er kan zoveel gebeuren en ze heeft me nodig, ik ben haar mama, ik moet er voor haar zijn.......
en dan .......................kijkt ze me ernstig aan, en zegt heel nuchter, maar mama toch, je hebt hier zo naar uitgekeken, al die maanden, al die voorbereidingen, je wou dit altijd al doen, waarom zou je niet vertrekken???? En..............., zegt ze heel volwassen, als je het niet leuk vindt dan kom je toch gewoon terug, dat kan toch, gewoon terugkomen, je zit daar niet gevangen of zo hé.
Ik vertrek, da's zeker, ze heeft gelijk, dit is wat ik wou en ik heb haar zegen gekregen. Ik heb mezelf in de spiegel aangemoedigd en een nieuw ticket geboekt. Zaterdag, 11.30u stijg ik op met Turkisch Airlines en ik kom zondag om 2.10u in Entebbe aan, dan kan mijn avontuur beginnen. het wordt vast een leerzame, emotionele ervaring die mij enkel sterker zal maken.
My god, lieve Molly, hou van je en zal je ongelooflijk missen, ik zal zoveel heimwee naar je hebben. Ik vertrek voel mij er goed bij en verlang alweer om thuis te komen naar de liefste dochter van de hele wereld.
Molly, dank je wel, dat je mij dit gunt, echt waar. x Mamsy
