jaja, ik begin nu toch wel een beetje paniek te voelen. heb ik hier goed aan gedaan, wat bezielt me toch.....?
Ik heb niet schrik echt om te vertrekken maar de aanloop naar vertrek is toch wel een hele organisatie. Er moet vanalles geregeld worden op het thuisfront en ik kom precies tijd tekort. Het missen van mijn kleine meid gedurende een maand.....ja dat begin ik sterk te voelen. Zal ze het goed hebben, zal haar niets overkomen, zal mij niets overkomen, dit zijn vragen die mij nu bezighouden....
Ik lig er nu toch een beetje van wakker waardoor ik nu geen energie heb om mensen aan te spreken over het project. Dit spijt mij een beetje en ik hoop dit recht te kunnen zetten door veel info te verzamelen en deze via deze blog te kunnen melden.
Het komt allemaal wel goed en ik mag hopen dat deze ervaring mij alleen maar sterker mag maken in de toekomst.
Nog dit, ik vertrek alvast positief, zonder teveel verwachtingen en hoop in Uganda mijn bijdrage te mogen leveren en een klein verschil te kunnen maken, al was het maar dat ik de bevolking daar hoop mag geven, dat zou al veel zijn.
Veel zal ik de komende dagen niet posten maar dat zal ik zeker compenseren, hopelijk tijdens mijn verblijf en alvast erna. Maar tot dan moet ik het stellen met paniekaanvallen