War een dag, wat een dag!! Die massage gisteren heeft me toch wel vleugels gegeven. Vanmorgen vertrokken in het donker (7u30) met de bedoeling te eindigen in Pedrouzo. Maar in de camino weet je nooit he, de verrassingen liggen gewoon om het hoekje te wachten. Het begon vrij rustig, een mooie rustige wandeling en af en toe een gesprekje met een collega uiteraard. Het avontuur begon eigenlijk toen ik om 17u30 aankwam in Pedrouzo.
Het pension dat ik voor ogen had was gesloten en toen ik belde kreeg ik geen gehoor. Toen kwam ineens het idee op om door te gaan naar Monte de Go00zo, 19 km verder. Gezien het tijdstip was dat niet zo evident maar in de camino moet je soms snelle beslissingen nemen en er dan gewoon voor gaan. Dat heb ik dan ook gedaan, op naar Monte de Gozo dus. Ik heb het mij niet beklaagd, het was niets koud, het stromende water en de zon die scheen door de bomen waardoor we een geweldige kleurscharkering te zien kregen, echt geweldig (en geen enkele pelgrim te bespeuren).Ik ben daar om halfnegen zowat aangekomen (in den donkeren) en kreeg nog een bed. Manuel (de uitbater) vertelde me dat ik geluk had en dat alles aan spotprijzen was vandaag. Ik vroeg hem naar de prijs voor morgen maar dat wist hij nog niet (ik denk ook een spotprijs). Een bed hadden we dus al maar nu nog even zorgen voor de inwendige mens want dat was al een tijdje
geleden. Gelukkig dineren ze hier laat in Spanje en was er hier een bar-restaurantje.
Daar opaf natuurlijk. Ik kwam in een gezelschap van meerdere plaatselijke oudere inwoners welke vergroeid met de dagelijkse porties pelegrinos.
Ik bestelde me een pizza met eieren en champignons en dronk ondertussen een stevige pot bier. Ik kreeg als toemaatje wat olijven en inktvis
(gebruikelijk hier) in afwachting van mijn pizza. Ondertussen was er op de TV een champignons league wedstrijd van start gegaan. De bazin kwam me na een tijdje inlichten dat er geen eieren meer waren en dat het nog een tijdje kon duren. Ik zei haar dat het geen probleem was aangezien de voetbal (volgens mij zijn ze bij een nabijgelegen boertje nog om de eieren gegaan). In afwachting van, kreeg ik nog een stukje taart en wat olijven.Nadien kreeg iedereen nog wat van die noten die ze bij ons aan de papegaai geven. Nou ik zal U zeggen in één ogenblijk veranderde dat cafe in een kooi met papegaaien mijn gedacht.Op één,twee.drie lag de vloer vol met schelpen. Uiteindelijk kwamen ze met mijn pizza aandraven, wat een joekel zeg en wat lekker. Ik had eigenlijk al zoveel binnen, ik wist zeker dat ik dat niet meer ging opeten (en ik kan goed eten he en zeker na zo´n dag). Niet getreurd op het einde van de rit werd alles netjes ingepakt voor morgen.
Moe maar blij ben ik dan de douche en mijn bed gaan opzoeken en dat in de wetenschap dat we morgen na 7 weken nog eens gaan uitslapen,de tijd gaan nemen om te ontbijten en dan............richting Santiago. Jawel nog 6 km!!! En dan mijn vrienden hier opzoeken en een feestje bouwen denk ik. Kijk er echt naar uit.Hoe dat verloopt vertel ik later wel eens, want hoe de dag van morgen er gaat uitzien weet ik echt niet.
Als U morgen geen verslag ontvangt, sorry,sorry.sorry
Wat ik al vreesde gisteren is vanmiddag geschied. Vanmorgen toen ik vertrok ging het nog goed maar tegen de middag gingen mijn benen toch een beetje protesteren. Om alle onheil te voorkomen ben ik maar gestopt in Melide. Vanavond krijg ik hier een massage en dat zal moeten volstaan om de komende 3 dagen de resterende 52 km te stappen. Ik heb met mijn collegas om 19.00 u afgesproken in Santiago en dat moet lukken. Er is trouwens op vrijdagavond een kunst- en muziekfestival in Santioga en dat gaan we nog even meepikken natuurlijk.
Vanavond wordt het dus vroeg slapen en hoe het verder verloopt hoor je morgen weer.
Wat deze dag betreft kan ik heel kort zijn. Het was afzien,afzien en nog eens afzien. Ik weet niet wat er gaande was maar iedereen had het enorm lastig. Ze sleepten zich allemaal vooruit vandaag. Ik denk dat iedereen zo een beetje naar het einde snakt Iedereen is moe, en stapt op zijn eentje verder en heeft blijkbaar geen behoefte meer om nog veel praatjes te maken. Tenzij de Spanjaarden natuurlijk maar die zijn pas aan hun (korte) camino begonnen. Ik heb vernomen dat de eerste van mijn caminovrienden morgen al aankomen in Santiago. Vermoedelijk zal ik vrijdag aankomen en dan is het partytime denk ik. Maar eerst moet ik nog 62 km afhaspelen.
Vanmorgen vroeg vertrokken, het was nog donker maar in het centrum is dat geen probleem (koplamp verloren). Toen ik de bergen introk begon het stilaan klaar te worden en konden we weer genieten van de ochtendstond Ik was alleen en hoorde enkel de vogels die wakker werden, het stromend water en de watervalletjes Wandelend van het ene dorpje naar het andere (een kapelletje en twee á drie huisjes),en wetende dat je wandeld voor het goede doel ALS DAT GEEN GOED GEVOEL GEEFT WAT DAN WEL? Even halt gehouden in een barretje voor een koffie. Eerst moest wel de vleermuis de weg gewezen worden naar buiten Niet zo eenvoudig als dat beestje niet naar buiten wil. Ik wou van de gelegenheid gebruik maken om mijn notities even bij te werken en toen kantelde de stemming. Ik heb gisteren mijn notitieboekje ergens achtergelaten en toen vlogen er toch meerdere heiligen door de bar. De monnikken hebben me gisteren dan wel gezegend maar zijn me toch niet zo gunstig gezind geloof ik. Uiteindelijk zag het er naar uit dat het een rustige lange dag zou worden Maar het zou de camino niet zijn mocht er niks bijzonders gebeuren. Als je de verrassing niet meer verwacht dan komt ze opdagen. Ik was vrij laat aangekomen in Portomarrin en vooraleer ik een slaping had gevonden en gedoucht had, was het 20.00u. Ik ging een restaurantje opzoeken en bestelde de kaart. Enkele seconden later komt Antoine,Dominique,Ben, Johanna en de hele club aangedraaft: Ze gingen in één of andere albergue gaan koken en ze stonden erop dat ik meeging. Er was geen onderkomen aan ik moest mee.
Ik had geen ingredienten bij me maar dat was geen excuus. Toen we een keuken hadden gevonden en een aperitief hadden gedronken zijn we van start gegaan.Op het menu stond een italiaanse macaroni met kaas en ham en als nagerecht een franse crêpe. We waren met negenen en allemaal van verschillende nationaliteit Ik was veruit de oudste, ze waren allemaal tussen de 25 en 35 jaar, maar ze hebben me goed onderhouden. Het was weer een moment om te koesteren. Om 23.30u is iedereen dan weer naar zijn stekje gegaan om een beetje te slapen en morgen steken we weer van wal en zien we wel weer.
Gisterenavond is het dan toch nog laat geworden. Ik ging met Susan nog een pintje pakken en op het moment dat we naar onze albergue wilden gaan ging de telefoon. Het was Rita om te vragen waar we zaten. Ze zat vlak in de buurt en zou nog lamgskomen. Dus het vervolg moet ik je niet vertellen zeker. Na een tijdje kwam Ben uit Munchen ook nog even binnengewipt dus nog een half uurtje extra. Uiteindelijk zaten we om 22u30 in ons bed denk ik. Een beetje laat voor een pelgrim maar vandaag was het toch maar een kort (maar lastig) tripje. Vanmorgen dan maar iets later vertrokken, gauw een toast naar binnen en richting de Monastère. Onderweg passeerde ik Johanna uit Finland. Dat was een tijd geleden. Aangekomen de rondleiding in het klooster gehad samen met Susan en Johanna. Dat was wel de moeite waard, vooral de muurschilderijen waren heel bezonder.Na de rondleiding wat kroketten gegeten en even een wandeling gemaakt in het dorp. Hier en daar een oude bekende tegengekomen natuurlijk. ze kennen me hier al heel goed. Mijn naam vergeten ze allemaal, naar ´t schijnt heb ik een hele moeilijke naam om te onthouden.. Maar ze kennen mij als 1. die vlaamse belg 2. de man die wandelt voor dat goede doel 3 die man met die speciale pyjama (ik ben hier zowat de enige met een pyjama geloof ik)
Om 18u30 ga ik naar de vespers en aansluitend dus naar de mis met de gregoriaanse zang. Dat wordt iets speciaals denk ik. Maar dat hoor je morgen dan weer want na de mis moeten we nog gaan eten dus
Vanmorgen vertrokken in de regen met de bedoeling te arriveren in O Cebreiro. Het werd een tocht in de gietende regen,in de mist, over keien en rotsen en door het stromende water. Maar het kon me niet deren, helemaal alleen in de bergen. Ik heb ervan genoten. Later kwam er wat wind opzetten zodat de mist verdween en kreeg ik enorm mooie landschappen tezien. In Cebreiro wachtte de volgende verrassing. Ik kwam Susan uit Australie tegen en ze gaf me de raad te gaan eten in de Venta Celta. Toen ik binnenkwam werd ik verwelkomd door de warmte van de haard en de pruttellende ketels op het fornuis, De dame des huizes bereidde me een vegetarische soep. Vervolgens kreeg ik gestoofde ribben op grootmoeders wijze en een zelfgemaakte cake. Nog een wijntje en voor 10,00 was de zaak geklaard. Ze droogde nog even mijn kleren aan de haard en ik beloofde haar nog eens terug te komen. O Cebreiro is een zeer mooie stad. Heel apart. Desondanks besloot ik toch maar om verder te gaan. Het was tenslotte nog maar 2u30 en het inmiddels droog. Ik had dit beter niet gedaan want na ca 1 uur kreeg nu toch een windvlaag en een regenbui te verwerken dat was niet normaal. Het was eerder een storm. Bijna geen pelgrims te bespeuren uitgezonderd 2 tegenliggers, de ene had zijn rugzak ergens achtergelaten (?) en een meisje uit Israel was haar paspoort verloren. Het zou je maar overkomen. Uiteindelijk ben ik letterlijk aangspoeld in Hospital de la Condesa in een albergue met alleen een bed en met allemaal natte kleren en doorweekte schoenen. Eerst maar eens slapen en morgen zien we dan wel.
Vanmorgen om 8.00 vertrokken, het was nog donker maar droog. In 1e instantie zou ik naar Samos gaan maar gezien mijn kleren en schoenen kletsnat waren besloot ik maar om tegen de middag in Triacastela
te stoppen. Ik heb een albergue gezocht waar ze mijn kleren hebben gewassen en gedroogd zodat ik goed voorbereid aan de laatste 135 km kan beginnen. Uiteindelijk moet ik toch een beetje verzorgd bij de patertjes aankomen
nietwaar. Zodoende heb ik vanmiddag een makkelijk middag De stad even verkennen en uitkijken naar een beetje eten want gisterenavond moest ik met droge sardienen en slechte frieten tevreden zijn en vanmorgen met een gebakje en een banaan (het brood zou pas om 11.00 u arriveren).
In de namiddag ontmoette Susan vanuit Alaska en hebben samen dinner genomen en hebben meer gekletst dan gegeten. We had a conversation for about 3 hours I think about many things. It was amazing. Nadien nog even door de mainstreet gelopen een biertje gedronken en gaan slapen.
En morgen .... naar de patertjes voor een rondleiding, de vespers en de mis met gregoriaans gezang. dat beloofd.
Na een goede nachtrust (ondanks de snurkers) en een redelijk pelegrinosontbijt (toast met confituur,melk met cornflakes en een fruitsapje) vertrokken in de regen richting O Cebreiro, 31 km tot een hoogte van 1.330 mtr. Onderweg nog een kort babbeltje gedaan met één Rienke uit Hilversum. Om 13.00 u aangekomen in Vega de Valcarce. De regen is inmiddels toegenomen en de mist is komen opzetten. Ik heb hier een beetje rondgetoerd in het centrum en gezien het weer steeds verslecht besloten om hier te blijven. Om reden dat ik inmiddels van mijn route was afgeweken vroeg een spaanse vrouw of ik misschien naar een verblijf zocht. Ze had een pension en wou het mij laten zien. Het leek me niet verkeerd dus heb ik het aanbod aangenomen. Ze had wel geen internet maar ik heb een computer gevonden in de municipale der pelegrinos. Zodoende zit ik hier vast maar het was het moment om mijn verblijf in Santiago te regelen en mijn vliegreis naar huis. Eind volgende week zit mijn tocht er normaliter op en kom ik weer richting Belgié. Als mijn voeten nog 165 km vooruitwillen dan komt dat in de chakosse he. En nu ga ik eten en rusten. Tot morgen.
Martine, dat uitstapje in Samos stond inderdaad op mijn programma en toen ik jou reactie las had ik Net mijn terugkeer (boekingen) geregeld, ik vlieg inderdaad met Ryanair via Barcelona. Hoedanook bedankt voor de info en VEEL SUCCES MET JE INFODAG.
De nacht was een nachtmerrie. Om 10.00 u ging het licht uit en 10 miniuten later kwam er nog iemand binnen. Dan weet je al hoe laat het is, 5 minuten later lag hij al te snurken naast mij. Ik heb mijn spullen dan maar bij mekaar genomen en verhuist naar de keuken. Kort daarop kwam een broeder of zoiets de wasmachine aanzetten en begon hij al de ingeleverde was te doen. De wasmachine was mijn gedacht een beetje verouderd ofwel zat de trommel los. Dus weer verhuizen, deze keer naar de bibliotheek. Volgens mij vertrouwden die broeders het niet meer want er kwam er daar ook enen slapen en wat raad je hij snurkt toch wek zeker. Dus geen oog dicht gedaan he vannacht. Dan maar vroeg uit bed en om 6 uur nog eens naar het kasteel van de tempeliers. Ik wou nog eens een foto nemen als het verlicht was.
Wat denk je? Geen verlichting. Het zat dus duidelijk niet mee de laatste uren.
Dan maar vertrokken naar Villafranco. Het was goed weer en het landschap was weer verbluffend mooi. In cacabelos nog een museumpje meegepikt en nog wat rondgetoerd. Een gezellig stadje maar soms vraag ik me af als al die oude mensen overleden zijn en er komen hier geen jonge mensen opdagen wat er dan met die dorpen gaat gebeuren. Volgens mij verdwijnen die van de kaart. Hier en daar zijn de gebouwen nu al een ruine of het scheelt niet veel. Ik heb Rita nog even gebeld om te luisteren waar ze zat. Ze kwam te ver achter en het was goed weer dus besloot ik maar verder te gaan naar Villafranco. Om half drie was ik op mijn bestemming. Een mooie stad en een gezellige alberge (tot nu toe want het is nog geen bedtijd he).
Of het inderdaad gezellig blijft hoor je morgen weer, nu ga ik een pintje pakken. En ´t zal smaken zulle
Na een goede nachtrust en een redelijk ontbijt vertrokken met een onbekende bestemming. Alles hing zo een beetje af van de plaats waar ik zou terechtkomen en van het weer. De zon was van de partij maar het regenpak was niet ver weg. Na een telefoontje met het thuisfront ontmoette ik al gauw Rita, onze landgenote uit Oostende. Haar tempo lag duidelijk lager dan dat van mij, maar ondanks dit hebben we vandaag de hele dag samen gestapt. Zodoende ben ik niet verder gekomen dan Ponferrada, maar ik dacht voor die ene keer dat ik een landgenoot als collega heb blijf ik bij haar. We hebben een leuke trip gehad en interessante gesprekken. In de toekomst zie ik haar zeker nog terug op één of andere bijeenkomst van mijn straatcafé. Om 13.00 u begon het te regenen dus zijn we uiteindelijk in Ponferrada blijven plakken. We hebben ons ding gedaan en zijn dan samen enen gaan drinken. Voor vanavond hebben we om 19.30 u afgesproken om iets te gaan eten. Ik denk vroeg te gaan slapen want morgen moet ik toch iets meer km doen wil ik op 24 okt in Santiago zijn want ik heb daar afgesproken met enkele van mijn collega´s. Mogelijks neem ik dan op 29 okt het vliegtuig richting Parijs. Maar dat is nog even, we gaan ons eerst maar eens concentreren op de komende 202,50 km. Al bij al dus eens een rustige dag vandaag. Hoe het morgen verder gaat, lees je in mijn volgende reportage.
Gisterenavond een restaurantje opgezocht want met 4 koeken en een cola gaat het niet lukken denk ik. Toen ik daar binnenkwam zaten daar 2 kamergenoten van een paar dagen geleden. Enige tijd later kwam Georges ook nog binnen. We hebben met ons vieren egenomen. Het was een streling van onze smaakpupillen. We kregen daar een kom soep voorgeschoteld dat acht je niet voor mogelijk, een soep op grootmoederswijze , ze smaakte naar een gerookte varkenspoot en met veel ajuin. Daarna een doradovisje met groenten en friet en een flan als dessert. We hebben niet gegeten maar gesmoefeld en dat voor 12,00 De 2 canadeze vrouwen vertelden me dat in hun alberge nog een belgische pelgrim gelogeerd was. Stiekem nog even naar daar om een goeiendag te zeggen. Ze kwam uit Oostende en deed de camino voor de 11e keer. Vanmorgen werd ik om 6.00 u wakker. Tien minuten begon het te regenen.<ik had zoiets va Shall I stay or shall I go. Uiteindelijk heb ik gekozen voor het laatste en ik heb het mij niet beklaagd.Regenbroek aan, de galmachen, ascmijn rugzak ingepakt, mijn poncho aan en weg was ik. het was zo een groeizaam regentje weet je wel en zonder wind. Na die periode van droogte vond ik het heerlijk. Na een halfuur de beklimming van de San Fresco aangevat. Het was een fantastische belevenis. Smalle padjes over keien en rotsblokken,door de plassen, door de struikgewassen, langs de kant de kleurrijke heide,de groene sparren, de bruine bomen, de roste koeien en de bergen met hier en daar een mistbank. Pelgrims? Ik heb er inderdaad nog gezien maar je kon ze op je ene hand tellen.Antoine en Dominique (dat koppel dat hier elkaar gevonden heeft), Rita en de 2 Canadeze dames van gisteravond en dan heb je het ver gehad.Ik heb de weg bijna geheel afgewerkt en heb er enorm van genoten. Het was eigenlijk de mooiste dag tot nog toe, de camino word met de dag leuker geloof ik. In acebo aangekomen mijn alberge opgezocht. Ik wist dat het een nieuwe was maar dat het zo een pareltje zou worden dat kon ik me nauwelijks voorstellen. Een prive kamer met een eigen badkamer!!, een zwembad van 100m2 en een fantastisch uitzicht. Ik ben gaan eten in een alberge in de beurt in de hoop Rita aan te treffen maar ik kwam Antoine en Dominique tegen. Geweldig goed gegeten en een interressant gesprek gehad. We gaan voor het einde van de camino nog eens samen koken. Oke, ik ben weer klaar voor morgen. hoeveel km? Ik weet het niet eens meer ik zie het wel, we gaan gewoon stappen en zien wel waar we uit komen. Regen of niet we gaan er weer van genieten.
Gisterenavond is de verrassing van de dag uiteindelijk toch nog gekomen.Ik had het nogal druk met mijn blog en e-mails. Pas om 20u30 op zoek gegaan naar wat eten maar dat is op zich geen probleem want ze eten hier toch heel laat. Uiteindelijk tercht gekomen in een pizzeria. Ik zat daar helemaal alleen en kreeg een heerlijke portugese pizza voorgeschoteld met een echte vino Rioja. Acheraf nog een fantastisch kaastaartje met een koffie en dat alles voor 12,00 De serveerster was heel vriendelijk en ik heb haar een 1,00 fooi gegeven. Het leek wel of ze een erfenis kreeg. Toen ik buiten kwam op de plaza waren de terrassen langs beiden kanten stampvol. Het was een gezellig sfeertje. In het midden waren kinderen aan het minivoetballen. Aan de ene kant was het kerkportaal de goal en de andere kant de muur tussen 2 winkelramen. Je zou dat bij ons eens moeten proberen, dat zou niet lang duren denk ik. Hier kan dat allemaal als het maar plezant is. Ze genieten van het samen zijn en van de kleine dingen. Misschien zijn ze wel arm maar ze schijnen mij wel gelukkig te zijn.Uiteindelijk heb ik met die gasten nog even mijn voetbaltalent getest maar na een goeie vijf minuten moest ik mijn douchecel gaan opzoeken. Maar het was wel weer iets bijzonders. Toen ik uiteindelijk op mijn kamer kwam had er een kamergenoot een guitaar gekocht ( 40,00) en die begon als afsluiter nog enkele melodieën te spelen tot het licht gedoofd werd. Vanmorgen moesten we om 08.00 u buiten. Ik heb een bar opgezocht om te ontbijten.Ik had plaatsgenomen aan het venster en ik zat nog niet goed en wel neer of wie passeert er daar, dat Finse meisje dat ik had ontmoet tijdens de eerste week in de camino. We zijn samen op stap gegaan en hebben onze ervaringen uitgewisseld. Naderhand heb ik een deel met Georges uit Alaska en een deel alleen gestapt. Aangekomen in mijn alberge vroeg ik aan de uitbaatster
of ze Marc Raes kende, een landgenoot uit Grimbergen die hier al enige tijd woont en hier van tijd tot tijd eens helpt. En jawel Martine, ik heb hem opgezocht en GEVONDEN. Hij woont nogal afgelegen op de flank van een berg. We hebben 1 uur gepraat over zijn primitief maar toch wel boeiend leven. Ik heb hem de groeten gedaan en je hebt de groeten terug. Morgen staat er een tocht van 27 km op het programma en gaan we over de hoogste berg van de camino. Hopelijk blijft het nog droog en kunnen we volop genieten van de mooie omgeving. Het wordt wel stilaan koud.
Het was nog donker vanmorgen toen ik vertrok. Aangezien ik mijn koplamp heb achtergelaten was het even zoeken naar het juiste pad. Na enige omleidingen heb ik het, samen met Jim uit Canada, uiteindelijk gevonden. We hebben de 31 km gezamelijk doorgesparteld. Het was een zware bevalling vandaag maar Martine heeft gelijk het was een mooie omgeving en het was niet te warm, ideaal weer. Aangekomen is Astorga heb ik de eerste beste alberge genomen, ik had geen zin meer om verder te kijken. Ik kreeg een kamer van 6 (4 vrouwen en 2 mannen) en naar het schijnt snurkt niemand van ons dus dat geeft perspectieven voor een goede nachtrust. Ik heb de indruk hoe later je aankomt hoe beter je verblijf.In tegenstelling tot gisteren ben ik beland in een heel mooie stad met veel voorzieningen. Ik ben nog in overweging of ik hier een dagje ga blijven. Eerst ga ik maar eens iets eten en morgen zien we dan wel.Ik ga in ieder geval eerst één en ander bezoeken want er staan toch maar 20 km op het prograama voor morgen.
Nog de groetjes en to morgen
Marnix
PS Robert en Bea, jullie (leuk) bericht is wel degelijk aangekomen. Bedankt he, op die manier blijf ik toch enigszins op de hoogte van de plaatselijke activiteiten aldaar.
Vanmorgen om 8.30u gestart. Vrij laat dus maar het is maar 21 km , dus ik dacht laat het ons maat rustig aan doen Het verblijf in Leon was heerlijk, lekker uitgerust, alles weer in zijn plooien gestreken en met frisse moed weer vertrokken. Ik heb wel erg veel geluk want tijdens mijn verblijf hier in Leon heeft het voordurend geregend. Gisterenavond regende het pijpestelen, de riolering kon het niet slikken. Maar beter nu dan tijdens mijn stappen. Iedere dag heeft wel iets bijzonders, ook nu weer. Vanmiddag ging ik onderweg even snuffelen in één van de eartshops die je hier aantreft. In één van hen zat een man zijn lunch te nuttigen,.Ik schrok me bijna een ongeluk. Hij was van Nijmegen en wist me alles te vertellen over die eartshops want hij had een familiebedrijf gespecialiseerd in het bouwen van lemen huizen. Hoe verrijkend de camino kan zijn. Om 14.00 u aangekomen in Villar de Mazarife. Eesrt de traditionale activiteiten gedaan en dan een bezoek gebracht aan de stad. Dat nam zoway 30 min in beslag. Ik was weer in het hol van pluto beland. Een bakkerswinkeltje van 3 op 3 en een supermarkt van voor Christus en een kerk uiteraard. Ik ging binnen in de supermarkt en trof een uitbaatster aan van boven de 70 en haar kleinzoon denk ik die de goederen moest leren prijzen.Ik mocht een stuk van het stokbrood afsnijden terwijl ze mij met veel spaans gedoe enkele sneden kaas klaarmaakte. Mijn belegd broodje voor morgen werd terplaatse op de toonbank in mekaar geflanst. Nog een cola en de zaak was weer geklaard. Het was weer een bijzonder moment. Terug in de alberge nog een pintje gedronken in afwachting van het gezamelijk avondmaal. Om 22.oo u ging het licht uit. Morgen een zware dag naar Astorga. Gelukkig heeft het weer zich herpakt en kijken we der weer naar uit.
Gisterenavond is het dan uiteindelijk toch beginnen regenen tot deze middag. Hopelijk is het uitgeregend.
Gisteren afscheid genomen van Frank (had andere plannen) en van Anne (reist verder naar Bilbao). Was wel raar, het is zoals men soms zegt afscheid nemen is altijd een stukje sterven.
Maar het was weer blij weerzien (na anderhalve week) van Richard en Carine. Richard heeft een aantal koorts gehad.
Vanmorgen ben ik wakkergebeld om 8.00 u (door mijn lieve echtgenote) en dat op mijn rustdag. Misschien maar goed ook want anders lag ik ´s middags nog in mijn (hemels)bed.
Rond de middag de stad bezocht., de wondermooie kathedraal, het Gaudhi gebouw en zoveel meer. Nadien een terrasje gedaan op mijn eentje en al de pelgrims de revue laten passeren.
Zo meteen ga ik een paellatje eten en vroeg gaan slapen want morgen beginnen we der weer aan (met of zonder regen).
Gisterenavond samen met Erika iets opgezocht om te gaan eten. We hebben eigenlijk niets leuks gevonden en hebben uiteindelijk maar een gewone pelgrimsmenu gegeten in een armtierig restaurantje.
Normaal stond het restaurant ¨De Way¨ op mijn programma maar het is me toch wel ontgaan zeker. Een volgende keer dan maar.
Wanneer we terugkwamen in de albergue werden we nog uitgenodigd door een groep pelgrims van alle nationaliteiten om aan te schuiven aan tafel. Uiteindelijk hebben we nog wat self-made pannenkoeken gegeten.
We hebben ons goed vermaakt met wat liederen onder begeleiding van een guitarist. Na een goede nachtrust en een summier ontbijt vanmorgen naar Leon. Ik heb de hele weg alleen afgelegd
maar het bleef maar duren en duren, er kwam bijna geen eind aan vandaag. Om 12.00 u aangekomen. Gelijk een hoteletje geboekt, een beetje gerust en om een massage geweest. Dat was echt wel nodig.
Om 5 uur afgesproken aan de kathedraal om een pintje te drinken met onze groep en om 8 uur vanavond weer gaan eten hé. Dit keer is Georges uit Alaska er ook bij denk ik.
Morgen ga ik ontbijten in het hotel, op het gemakje de stad bezoeken, een beetje kuieren op mijn kamer en zo van die dingen. Me voorbereiden voor de resterende 306 km.
Het weer is niet meer wat het geweest is, frisser,bewolkt en winderig. Maar gelukkig blijft de regen nog steeds achterwege.
Vanmorgen om 7.00 u vertrokken voor een trip van 27 km zonder eten,drinken en geld. Probleempje dus. Ik heb mijn vrienden en de normale route (calvada Romana) verlaten richting Burgo Ranero met de bedoeling een bank te vinden. In Burgo Ranera aangekomen, geen bank te vinden natuurlijk. Dan maar naar Reliegos en wat denk je , ook daar geen bank te vinden natuurlijk. Met het weinige geld dat ik nog had dan maar 2 bananen gekocht en een cola om uiteindelijk naar Mansilla de las Mulas door te trekken. Uiteindelijk heb ik daar kunnen tanken. Ik dacht vlug iets te gaan eten maar niets was minder waar. Ik ontmoette Georges uit Alaska toch wel zeker. Ik ontmoette hem voor het laatst in Burgos en dacht dat hij al thuis was omwille van zijn blessures maar in de camino zijn de verrassingen nooit ver weg natuurlijk. We hadden heel wat te vertellen natuurlijk en we hebben afgesproken in hetzelfde hotel in Leon voor onze rustdag. Na een paar wijntjes kon ik dan eindelijk iets gaan eten in een afgelegen restaurantje. Het was echt genieten daar.
Vandaag dus een hele dag alleen op pad geweest en zo een dag kan best ook wel eens plezant zijn. Morgen dus naar Leon (ik begin Santiago stilaan te ruiken, nog zo´n 300 km). De regen is weggebleven, naar het schijn heeft het geregend in Burno Ranero maar ik was daar al weg. Maar het is inmiddels overtrokken en zal ik één dezer dagen niet aan de regen ontkomen denk ik. Maar ik ben er op voorbereid so what? A camino in the rain why not?
Het wordt weer uitkijken naar morgen want dan kom ik week in mijn groep terecht denk ik.
Nu ga ik nog een rondje doen in de city en dan weer maffen.
Terradillos de los Templarios - Calzada del Coto (26 km)
Vanmorgen om 7 uur vertrokken met 2 kleine koekjes en een fruitsapje in de maag. Een sobere breakfast dus en verder was er in dat dorpje niks maar dan ook niks te vinden. Klein probleempje dus, met een beetje water naar Sahagun, 14 km verder. Al gauw viel onze groep in stukken omdat iedereen zijn eigen tempo ging lopen. Ik bleef over met Guy, Erika en nog een vierde pelgrim. We bereikten Sahagun om 13.00 u waar we een stevige tortilla hebben verslonden. Het smaakte ons enorm. Gezien het slome tempo dat de groep erop nahield en ik de vermoeidheid voelde opkomen besloot ik de groep te verlaten en en tandje bij te steken. Onderweg splitste de weg zich op en wist ik niet wat mijn collega´s zouden doen. Ik kon het niet vragen ook want ik geen gegevens van hun. Maar uiteindelijk zijn we op het einde van de etappe weer verenigd en was het weer een heerlijk weerzien met een biertje, een olijfje en en wat chips. De laatste 10 km was heftig. Onder een brandende zon in een dorre en verlaten omgeving (niks te zien) van het ene naar het andere oude, verlaten en vervallen dorpje. Geen enkele pelgrim te bespeuren en het was schrikken als je een (bejaarde) inwoner zag. Het enige wat bewoog waren de veldmuizen die de weg overliepen en de zoemende vliegen rond mijn kop. Als ze mij een geweer hadden gegeven was ik echt een soldaat die was uitgezet om de omgeving te verkennen. Met momenten leek het alsof ik in de woestijn liep, éénmaal kwam er een landrover aangereden en zat ik ook gelijk onder het stof. Maar we hebben het weer gehaald en dat geeft altijd weer een geweldig gevoel, dan een biertje met de collega´s, een douche, nog een biertje (soms de was), eten, een babbeltje en gaan slapen. Dat is zowat de volgorde. Vanavond lig ik op een luxe (naar pelgrims normen) kamer van 4 met 3 meiden, twee uit Utrecht (Erika en Anne) en de vierde weet ik nog niet. De albergue is echt een juweeltje vandaag, maat ´t is zondag vandaag (denken we) dus dat mag wel eens. Vanavond ga ik mijn regenkledij maar bovenaan steken want de regen is op komst schijnt het, en niet voor 1 dag. Maar we mogen niet mopperen denk ik we hebben nog geen regen gezien dus dat mag wel eens, ook dat is de camino. Misschien bevalt het ons wel een beetje regen, maar dat hoor je morgen dan weer. Tot slot geef ik nog even mee dat U mij kan bewonderen op de website van Similes (www.similes.be) onder de rubriek actualiteiten. Voor de rest gaat alles goed met mij en amuseer ik me rot. Geen problemen met de voeten of spieren e.d., het ergste dat ik al heb meegemaakt is een vlieg in mijn oog. Tot een volgende.
Carrion de los Condes - Terradillos de los Templarios (26 km)
Gisteren dus bij de nonnetjes verbleven. ´s Avonds een wel heel bijzondere dienstviering meegemaakt maar al bij al toch een troosteloos verblijf meegemaakt. Een mogelijkheid om het avondeten alsook het ontbijt te nuttigen was er niet dus waren we aangewezen om in de stad iets te gaan zoeken. We, (ikzelf,Ton, Erika. en Steven) hebben uiteindelijk heel goed gegeten voor een geschappelijke prijs. Om 9u30 lag ik wel in mijn bed en heb warempel geslapen tot 5u45 hetgeen toch als een unicum mag worden beschouwd. Vanmorgen hebben we dan in hetzelfde restaurant breakfast genomen waarna we, ieder op zijn tempo, de volgende etappe hebben aangevat. We hebben vandaag het gezelschap gekregen van Frank (Australië), een oude bekende van mijn collega´s. Ik en Erika zijn vanavond beland in een andere albergue dan onze collega´s maar na wat over en weer bellen
hebben we mekaar teruggevonden in één en dezelfde albergue. Ik heb de indruk dat we nu wel tot een homogene en aangename ploeg zijn uitgegroeid dat beloofd voor de toekomst. Alleen is het voor Erika misschien een beetje raar alleen tussen al die mannen maar ze doet dat uitstekend vind ik. Ik denk dat binnen afzienbare tijd Charlotte weer wel zal opduiken dus.
Inmiddels hebben we de kaap van 400 km ruim overschreden. Dat hebben we zonet gevierd met een pintje, nootjes en chips bij gebrek aan wat anders. We zijn nu aanbeland bij de tempeliers en in het dorp dat we nu zitten is er helemaal niks, niks en nog eens niks. Het is alsof je in een oorlogsgebied komt, verlaten en doods. We hebben wel een mooie en propere albergue en het avondeten dat beloofd. In afwachting daarvan gaan we nu een lekkere douche nemen en dan een beetje pitten op het terras denk ik. Want het is hier nog altijd terrasjesweer, gisteren tot 30 gr en vandaag zal dat niet veel minder geweest zijn.
Over de rit valt niet zoveel te vertellen. Het was een (heel) lange rechte weg richting einddoel, maar we maken daar met z´n allen geen probleem van, we vertellen,zingen af en toe eens,amuseren ons,en af en toe doen we wel eens ernstig ook.
Wat we morgen allemaal gaan uitsteken dat vertel ik morgen dan wel.
Villacazar de Sirga - Carrion de los Condes (6 km)
De dag van gisteren kreeg nog een aangenaam slot. Om 19.00 u was het restaurant open van de albergue waar ik zat. Ik had nog een half uurtje over en ik dacht laat ik de plaatselijke kerk maar eens bezoeken.
Het was een gigantische kerk bezocht door 4 plaatselijke bewoners en drie pelgrims waaronder Anita. Ik ging haar gezelschap houden op 1 van die banken van vroeger weet je wel. We hebben samen de mis bijgewoond, een aangrijpende ervaring was dat.
Af en toe nog eens op de knieen zitten weet je wel en die bejaarde priester had een stem volgens mij kon je horen tot in Brussel. Na de mis hebben we samen het avondmaal genuttigd in de albergue
en zowat 2 uur onze levenservaringen uitgewisseld. Het was een zeer aangenaam en verrijkend treffen. Om 21.30 u is elkeen dan naar zijn albergue getrokken voor de nachtrust. Nou ja, nachtrust
hetzelfde verhaal weer he maar deze keer zijn alle records wel gebroken. Om 04.30 u dacht ik echt dat ik in een varkensstal was aanbeland, het was echt niet te doen, maar goed we hebben het overleefd.
Vanmorgen was het dus kiezen ofwel 6 km stappen en overnachten bij de nonnetjes of doorstappen naar Terradillos de los Templarios. Ik heb gekozen voor het eerste, ik wilde dit echt niet missen.
Het is dus een rustige dag vandaag. Aangekomen in Carrion de los Condes per toeval een mis met de nonnetjes bijgewoond en al vrij snel ontmoette ik Erika uit Utrecht. Ze wachtte hier op Ton en Steven, oude bekenden dus. We hebben in afwachting van
gezamelijk een museum bezocht omtrent de geschiedenis van de camino en nadien een terrasje gedaan. Ze vertelde mij dat Anita vandaag jarig was, die moeten we vanavond of morgen dus nog even opzoeken.
Het is een gezellig vertoeven hier, zo een gemoedelijke sfeer weet je wel met de toepasselijke muziek. En volgens Martine is het dus uitkijken naar vanavond.
Ik ben vandaag dus ook halverwege op mijn tocht. Betekend dat ik de envelop van Francine en Wilfried mag opendoen. . Zo net voor het slapengaan lijkt mij het geschikte moment.
Zo nu ga ik eens luisteren welke religieuse verplichtingen ik hier nog moet nakomen en hopelijk zijn de snurkers hier voor 1 keer niet toegelaten.
