|
Aan mijn fans:
Gisterenavond lekker gegeten in Casa Lesada. In spanje moet je voor deze democratiese prijzen op restaurant gaan he.
Voor de prijs van 9,00 kregen w pompoenensoep met stokbrood, forel met friet en ijs (wijn en water incl). Goede deal zou ik
zeggen en nog lekker ook. Het was een gezelschap van 4 aan tafel een Finse meid, een gepensioneerde fransman, een Noorse van middelbare leeftijd en een rare Belg.Naar analogie van Martine stelde ik voor dat iedereen iets vertelde over zijn land. De fransman over de wijn en kaas natuurlijk de Noorse over de zalm, ik over bier en chocolade ( dat eerste dat ging goed, het tweede iets minder) en de Einse zou ons iets verteelen over de verhouding van Finland tov IJsland. Dat was niet zo¨n succes, dus besloten we maar om naar de mis te gaan. Soeciale editie voor pelegrinos, nadat we de zegen hadden gekregen en een rondleiding door de crypte werd het maar eens tijd om te gaan slapen. op de valreep kwam mijn Amerikaanse vrien Bob nog even op bezoek (de man van de sponsoring). We lagen met 4 op een kamer en het was toch weer we prijs zeker. Mijne buurman heeft wel 30 ha bos omgezaagd dent ik (snurken). Ik ben uiteindelijk naar het salon gegaan van het vernieuwd hospitaal (prachtig verblijf trouwens, uitgebaat door Nederlanders - geen Zeeuwen), de kussens op de rond gelegd en slapen maar. Ik moet zeggen al gauw had dat veel opvolging.
Vanmorgen dan eerst om een cafe Americano en een aangebrand stuk stokbrood met marmelada en weg was ik weer.
Het is een drukke dag geworden.
1e ontmoeting. een spanjaard uit Barcelona, hij vertelde me in alle geuren en kleuren over Gaudhi, la sacramento de famillia, het voetballteam incluis stadion enz. Na 1 uur had ik er genoeg van en dacht ik een andere te vinden. Het was een andere maar weer een Spanjaard. Ik vroeg of hij engels praatte maar hij kon alleen maar frans zij hij. Nou dat frans sloegen nergens op, gelukkig kwam er een Mexicaanse bij die zijn Spaans kon vertalen. Uiteindelijk ben ik maar met haar verder gegaan. Ze had een farm of coffeebeans, ze vertelde me alles over de produktie van koffie, van de pluk tot en met het kopje koffie. Genoeg gekletst over koffie we zouden er maar eens eenn gaan drinken en je raad het of niet ze hadden me weer gevonden de jongens van de pers he.
We waren iets aan het bestellen aan dat kraam en we werden door de Spaanse televisie geintervieuwd (Narvana of zoiets, ze wist echter niet wanneer het uitgezonden werd). Toen was ik toch wel een beetje gestressd geloof ik. (Momentje want ik moet hier iemand een stempel geven).
Je zou me hier ne keer moeten zien zitten, iedereen denkt dat ik hier de chef ben achter dat (smerig) toetsenbord. Ik zit hier als enige want de bazin is eventjes om boodschappen). Ik moest aan de klanten zeggen dat het volgeboekt was.
Uiteindelijk weer verder, deze keer met een sympathieke Engelsman. Hij was al 1800 km onderweg!!! Hij was leraar van beroep maar had er genoeg van en was metpensioen gegaan om te voet de wereld te verkennen. Hele opgave als je het mij vraagt !!! Aangekomen in Zubiri heb ik me aangemeld in Auberge Zalbeldi. Ik kwam toch wel terecht op een kamer met 4 jonge meiden zeker, een Koreaanse,Hongaarse,1 Spaanse en een Engelse.De Hongaarse had haar voet verzwikt en moest hier 7 dagen rust nemen, stel U voor. Maar wonderbaarlijk ze kan er nog mee lachen.
Conclusie van de dag: Camino is 1 grote internationale, sociale familie !!!
Zo morgen naar Pamplona en daar een 1e rustdag.
En Martine laat de tips maar komen zulle.
Groetjes iedereen en tot morgen daag
Marnix
Aantal stappen t/m vandaag 86.071
|
