|
Gisteren dus bij de nonnetjes verbleven. ´s Avonds een wel heel bijzondere dienstviering meegemaakt maar al bij al toch een troosteloos verblijf meegemaakt. Een mogelijkheid om het avondeten alsook het ontbijt te nuttigen was er niet dus waren we aangewezen om in de stad iets te gaan zoeken. We, (ikzelf,Ton, Erika. en Steven) hebben uiteindelijk heel goed gegeten voor een geschappelijke prijs. Om 9u30 lag ik wel in mijn bed en heb warempel geslapen tot 5u45 hetgeen toch als een unicum mag worden beschouwd. Vanmorgen hebben we dan in hetzelfde restaurant breakfast genomen waarna we, ieder op zijn tempo, de volgende etappe hebben aangevat. We hebben vandaag het gezelschap gekregen van Frank (Australië), een oude bekende van mijn collega´s. Ik en Erika zijn vanavond beland in een andere albergue dan onze collega´s maar na wat over en weer bellen
hebben we mekaar teruggevonden in één en dezelfde albergue. Ik heb de indruk dat we nu wel tot een homogene en aangename ploeg zijn uitgegroeid dat beloofd voor de toekomst. Alleen is het voor Erika misschien een beetje raar alleen tussen al die mannen maar ze doet dat uitstekend vind ik. Ik denk dat binnen afzienbare tijd Charlotte weer wel zal opduiken dus.
Inmiddels hebben we de kaap van 400 km ruim overschreden. Dat hebben we zonet gevierd met een pintje, nootjes en chips bij gebrek aan wat anders. We zijn nu aanbeland bij de tempeliers en in het dorp dat we nu zitten is er helemaal niks, niks en nog eens niks. Het is alsof je in een oorlogsgebied komt, verlaten en doods. We hebben wel een mooie en propere albergue en het avondeten dat beloofd. In afwachting daarvan gaan we nu een lekkere douche nemen en dan een beetje pitten op het terras denk ik. Want het is hier nog altijd terrasjesweer, gisteren tot 30 gr en vandaag zal dat niet veel minder geweest zijn.
Over de rit valt niet zoveel te vertellen. Het was een (heel) lange rechte weg richting einddoel, maar we maken daar met z´n allen geen probleem van, we vertellen,zingen af en toe eens,amuseren ons,en af en toe doen we wel eens ernstig ook.
Wat we morgen allemaal gaan uitsteken dat vertel ik morgen dan wel.
Tot dan
Marnix
|
