Ik ben Erwin
Ik ben een man en woon in Maaseik (België) en mijn beroep is Human Resource Director.
Ik ben geboren op 22/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, Vliegen, Tafeltennis.
VLP : Vlaamse liga VET2000: Landelijke rijvereniging
Beoordeel dit blog
De lucht, het bos en zandverstuivingen
Avonturen met vliegtuigen en paarden
16-05-2010
Jonge merels
Zoals ik een tijdje geleden had aangekondigd was er een merel aan het broeden slechts een 2-tal meter van ons terras. Dit weekend zijn er 3 jonge merels uitgekomen. Enkele eieren dienen nog uitgebroed te worden. Of dat nog iets wordt valt af te wachten. De moeder is in ieder geval druk in weer met voedsel verzamelen.
Onze pomp in de wei doet het al een tijdje niet meer. Sinds ze de straat terug in orde gebracht hebben met een nieuwe riolering etc. gaat de handpomp in de wei niet meer zoals vroeger; wellicht hebben ze een watergrondader geraakt.... Alleen als het hard heeft geregend dan wil ze nog wel eens werken maar meestal moeten we met een handkarretje water halen voor onze paarden. Ik heb thuis in de garage een storkpomp geïnstalleerd dus aan water geen gebrek. Het is alleen iedere keer even de jerrycan vullen en water dragen naar de wei. Ja, ja als je paardjes hebt is het niet alleen een leuk ritje maken op zondagmiddag maar hoort er ook heel wat verzorging bij...
Gisteravond zijn we met onze A-ploeg (tafeltennis) gepromoveerd naar 2de provinciale afdeling. Na 28 jaar in 3de provinciale gespeeld te hebben was het natuurlijk groot feest. Dit jaar zijn er trouwens 3 van de 4 ploegen van onze club naar een hogere reeks gepromoveerd. Mijn medespeelster had me gevraagd of we wat foto's konden maken van haar zoontje die zijn eerste communie heeft gedaan. Hij wilde erg graag in een vliegtuig eens een foto laten maken. Natuurlijk kon dat en zondagmorgen gingen we met kleine oogjes naar het vliegveld. Ik heb zelf ook natuurlijk een foto gemaakt van onze sterspeler. Want hij is geselecteerd om ook volgend jaar bij de jeugd van Racing Genk te spelen. De papa is dan samen met mij naar Sanicole in Leopoldsburg gevlogen. Dit was ietwat symbolisch want we hadden net tegen Leopoldsburg de promotie afgedwongen. Onze jonge communicant is nog iets te jong om alleen mee te vlliegen. Wellicht dat we eens met een grotere Cessna 172 met zijn allen gaan vliegen.
De tuin is de laatste dagen aan een inhaalrace begonnen. Alles begint te bloeien. Ook is de weide weer aan het "uitkomen". Met de lichte regen van vannacht is de bloei uit een aantal struiken geregend maar voor de rest gaat alles er met reuzenschreden erop vooruit.
Al jaren broedt de merel in onze achtertuin. Ook dit jaar. Wellicht heeft er één van zijn nazaten een nieuwe broedplaats gekozen; nl. op ons terras. Onze enige echte authentieke tuin merel broedt in zjin denneboom enkele meters van ons terras vandaan maar zijn dochter heeft zonder scrupules voor de haag aan onze achterdeur gekozen. Ik denk dat ze het gevaar van ons verkoos boven het gevaar van de katten van de buren. Deze durven nl. niet te dicht bij ons huis te komen. Dus lekker veilig dicht bij de mensen!!!! Over veiligheid gesproken ; gisteren heb ik een jonge merel onder aan de waterval in het riviertje van de tuin gevonden. Verdronken.... waarschijnlijk tijdens zijn eerste vlucht in het 5 cm diepe water gedonderd. Of zou toch één van de buurtkatten hem te grazen hebben genomen? Survival of the fittest in de achtertuin. Op de foto zie je vlak naast ons huis de haag. Verder zie je de eieren die binnenkort moeten uitkomen.
Hier een foto van de cockpit van een cessna 152. Eveneens een foto van het voetenstuur. Als je op de bovenkant van de pedalen drukt met de punt van je voet dan laat je één van de wielen remmen (afhankelijk of je links of rechts of allebei de remmen gebruikt). Je gebruikt deze remmen om op de grond te sturen. Als je de linkse rem even indrukt dan zal het vliegtuig naar links uitwijken en omgekeerd als je rechtse pedaal indrukt. De onderkant van de pedalen dienen om het staartstuur te bedienen. Als je aan het vliegen bent dan kan je je staart laten uitslaan en zo het vliegtuig laten zwenken. Ook kan je bij zijwind met de vleugels tegen de wind in aan " hangen" en met je staartstuur toch rechtdoor blijven vliegen. Het vergt in het begin best wat handigheid en inlevingsvermogen om op een goede manier het voetenstuur te gebruiken. Bv. bij het opstijgen kan het ook zeer belangrijk zijn om je rechtervoet in te drukken om toch rechtdoor te vliegen aangezien door de propeller werking je vliegtuig altijd de neiging heeft om naar links uit te wijken. Als je in een stall geraakt is het nog belangrijker om tegenstuur met je voeten te geven als je terug vol gas geeft want anders dreig je in een spin te geraken en dat is niet altijd zo gezond..... Om zeker te zijn dat je je staartstuur goed gebruikt is er links in de cockpit op het dashboard een instrument waar een balletje in een kokertje horizontaal heen en weer kan gaan. Als het balletje in het midden van het kokertje staat dan ben je goed bezig!!!!!!
Deze ochtend was ik vroeg uit de veren. Ik moest me voorbereiden voor een vluchtje naar Kiewit. Vlak bij huis dus. Het was een prachtige zondag ochtend en er was helemaal niet veel wind. Bij het opstijgen had ik een heel ander gevoel als vorige week toen ik behoorlijk door elkaar geschud op 1000ft ben geraakt met de deur die dan ook nog eens openging. Vandaag dus een smoothly vluchtje. Ik had ruim de tijd om wat foto's te maken van de omgeving. Hier zie je het bos waar we steeds met de paarden rijden. Helemaal links onder zie je de Wouterbron waar momenteel weer water in gelaten wordt. Door dit bos zijn we vanmiddag naar Impio gereden.
Toen ik bijna in Kiewit was viel mij al op dat er een ULM onder mij aan het vliegen was. Toen ik geland was zag ik dat er verschillende van deze vliegtuigjes van het mooie weer aan het profiteren waren. ULM of Ultra light vliegtuigen zijn mooie kleurijke toestellen die best populair aan het worden zijn. Hierbij gevoegd enkele mooie exemplaren die ik Kiewit heb gefotografeerd.
Toen we aan de manege "Impio" diep in het bos onze cola aan het drinken waren kwamen een 4-tal ruiters aangereden. Het waren zgn. cowboys. Bij ons in de buurt vind je nl. verschillende soorten ruiters. De traditionele "Engelse" ruiter kom je maar sporadisch tegen. Endurance begint wat de kop op te steken maar bij ons zijn de "cowboys" toch ruim in de meerderheid. Bijna 70% van de bosrijders zijn heren en dames met cowboy hoeden, quarters, chappes en vooral gevlekte paarden. Ik mag ze wel. Af en toe een praatje soms al eens een wat ruwere schreeuw naar elkaar als ze voorbij geraasd komen maar over het algemeen zijn het gezapige "zondagsrijders". Zo ook op Impio. Vader, moeder en 2 zonen kwamen met mooie appolooso paarden en een kruising tussen een arabier en quarter aangereden. Ze kwamen vanuit Meeuwen. Toen we met zijn allen even een drankje namen lag één van hun paarden plotseling volledig plat op de grond. Met zijn allen liepen we erheen. Het zag er niet goed uit. We hebben hem terug op zijn benen gekregen maar het viel me op dat het paard meer dan normaal aan het "pompen" was. Waarschijnlijk hebben de ruiters net iets teveel van het dier gevraagd zo vroeg in het seizoen. Hopelijk zijn ze er goed mee terug in Meeuwen aangekomen. Dat is toch meer dan 15 km vanuit Opoeteren. Op de foto zie je de paarden. Het paard op de voorgrond was "het slachtoffer".
Gisteren hebben we de paarden wat los gereden in de paddock. Vandaag stond een bosrit gepland naar "Impio". Impio is een kleine manege in het bos enkele kilometers van bij ons vandaan. We kunnen er rechtstreeks naar toe rijden van bij ons thuis. We zijn er in het verleden nog maar een enkele keer geweest maar ze hadden wat reclame gemaakt en we hebben daarom onze traditionele route veranderd. Voor één euro kon je er en cola drinken. Hadden we dat eerder geweten?!! ha ha. Het ritje verliep voorspoedig, alleen had Christine wat moeilijkheden met het rugzakje dat we achter op haar zadel hadden vastgemaakt. Het was schitterend weer en de paarden hadden er zin in. Favory deed wat moeilijk bij de oversteek aan de beek maar voor de rest verliep het prima. In totaal waren we een 3,5 uur onderweg geweest. Toen we thuis kwamen waren we behoorlijk moe.
Wat maken we nog allemaal mee....Geen vliegen dit weekend. Niet door wind, sneeuw, regen of andere ongure omstandigheden maar simpelweg omdat er een vulkaan in Ijsland het nodig vond om de wereld nog eens te laten zien wie het nu eigenlijk voor het zeggen heeft op deze planeet. Tegen de natuur kunnen we nog steeds niet op! Niettegenstaande vliegen op lage hoogte toegelaten is heb ik toch maar besloten om netjes in het gareel te blijven en niet te gaan vliegen dit weekend. Onze club had ons wel op de hoogte gebracht van wat er kon en wat zeker niet kon maar ik heb geen zin om nodeloos in een discussie te komen. Dus hebben we van onze kleinzoon genoten dit weekend en dat was ook leuk.
Na de landing met de OO LVJ kwam er een groot vliegtuig in de final. Het was de Pilatus die gebruikt wordt door de paraclub om de parachutisten te droppen. Een mooi groot vliegtuig waar, denk ik, wel een tiental parachutisten tegelijk inkunnen. Verder stond er een vliegtuig met 2 propellors te tanken. De eigenaars waren druk in de weer met allerlei zaken. Ook een mooi vliegtuig, maar wellicht iets moeilijker om te besturen als een gewone één propper.
Vandaag stond een vlucht naar Brasschaat gepland. Jammer genoeg wilden de weergoden wederom niet meewerken. Het zou eventueel nog gekund hebben maar ik besloot om rustig in de buurt te blijven van ons eigen vliegveld. Er stond veel wind en de zichtbaarheid was ook niet optimaal. Verder dreigden er constant donkere wolken op vrij lage hoogte. Dus oefenen in de omgeving van het vliegveld was het nieuwe plan. Vlak voor het starten en opstijgen had ik nog alle checks uitgevoerd. Toen ik op 800 voet gekomen was , en dus nog volop aan het stijgen was voelde ik plotseling een koude wind aan mijn lnkerheup. Potverdorie, de deur naast mij was opengegaan. Niettegenstaande ik de check " cabine doors closed and ledged" had uitgevoerd was de deur dus op een kier komen te staan. Heel apart want ik had bij de check zowel de passagiersdeur en de pilootdeur nog een flinke duw gegeven om zeker te zijn dat ze dicht waren en niet naar buiten open konden gaan. Gelukkig had ik dit euvel, tijdens de laatste 10 jaar, al 2 keer eerder voorgehad, welliswaar aan de passagierszijde. Dus rustig blijven en jezelf blijven concentreren op het opstijgen was de boodschap. Ik had mijn flaps, die je normaal op 600ft naar binnen haalt nog op 10° staan en hier moest ik dus maar eens eerst prioriteit aan gaan geven. Met mijn linkerhand hield ik het stuur daarna vast zoals het hoort en ik had de trottle even vastgezet zodat mijn rechterhand van het gas afkon waardoor ik met mij rechterhand onder mijn linkerarm door de deur kon openen en ze met een flinke ruk terug kon toeslaan. Meteen vanaf de eerste keer lukte het en de koude wind was meteen verdwenen. Op de grond heb ik nog eens getest en inderdaad de OO LVJ zijn deur gaat niet meteen goed dicht. Ik vlieg meestal met de OO ANM waar dit euvel minder vaak voorkomt. Alweer een lesje dat alle checks secuur uitgevoerd dienen te worden en dan nog moet je blijven opletten. De vlucht was verder niet de meest comfortabele van de laatste maanden. Bumpy, veel heen en weer geschud en af en toe een forse snok deden de aanwijzers van mijn instrumenten heen en weer dansen. De landing daarentegen liep perfect aangezien ik mooi in de wind kon landen.
Vandaag hebben we bij Sandra van den Hof een clinic gevolgd. We leerden er op een heel gemoedelijke manier wat een Tennessee Walker voor een paard is en welke kenmerken dit toch wel aparte paard zoal heeft. Er zijn maar enkele paarden in België momenteel maar in Amerika schijnen ze erg in trek te zijn. Christine was al eens met de gasten van de instelling op bezoek geweest en we hadden voor deze zaterdag middag ons ingeschreven. De paarden zitten erg confortabel en waren bovendien erg braaf in omgang. Thuis gekomen konden we het toch niet laten om onze eigen paarden nog eens te poetsen en te rijden. Daar hielden we toch ook een goed gevoel aan over.
Vandaag hebben we een clinic gevolgd in Hechtel. Het was een speciale belevenis aangezien het om een kennismaking ging om de Tennessee Walker te leren kennen. Na een uitvoerige rondleiding op het domein waar de Tennessee Walkers gefokt worden kregen we informatie rondom de verschillende gangen die de paarden kunnen lopen / gaan. Daarna mochten we enkele paarden uitproberen. Het viel reuze mee en de middag was weer geslaagd.
Aan de wouterbron vlak tegenover ons huis zijn ze na de winter weer aan de slag. Het natuurbad wordt ieder jaar opnieuw grondig schoon gemaakt. Het is een uniek en prachtig zwembad. Ik denk niet dat er in Vlaanderen nog veel natuurlijke zwembaden bestaan. De Wouterbron wordt gevoed door meer dan 10 bronnen. Onze kinderen hebben hier al hun vakanties doorgebracht in de zomer en hebben er heel wat plezier beleefd.
Daar staan ze dan na een eindeloze winter. De weide heeft het zwaar te verduren gehad. Er is behoorlijk wat schade aan het gras. Na het rijden hebben we de paarden geen deken opgelegd aangezien het toch al wat warmer is momenteel. Ze beginnen ook reeds hun wintervacht te verliezen.
Er wordt stevig huisgehouden in het bos momenteel. Waar we een aantal jaren geleden nog door de dennenbossen heen reden, zijn ze nu systematisch de dennen aan het kappen en worden deze vervangen door heide landschappen of duinen. Verder wordt er nu een gemengd bos aangepland i.p.v. opnieuw dennen te planten. De dennen werden vroeger gebruikt in de steenkoolmijnen als steunpijlers in de gangen. De dennen hadden als voordeel dat ze snel groeiden en dus snel gebruikt konden worden en verder was het ideaal hout om in de mijngangen te gebruiken. Het fijne weet ik er echter niet van. Het had iets te maken met het kraken van de hout of zoiets... Maar dat kan ook weer een mijnverhaal zijn... Een echte oospronkelijke boom is de veel geziene berk. Het heeft wel iets een aantal berken bij elkaar; ik voel er mij meteen door thuis in onze streek
Het regende stevig vandaag. Toch besloten we tussen 2 buien door een bosritje te gaan maken. Het was tenminste niet meer zo koud als de afgelopen weken. Toen we wilden vertrekken begon het echter toch weer te regenen en in de plensbuien vertrokken we richting bos. Nog snel een foto van de vijver waar aan de oever de hei stilaan begint te bloeien.
Het is nu al weken aan een stuk onmogelijk geweest om te vliegen. Gelukkig scheen de zon vandaag en het leek een prachtige vliegdag te worden. Ik had een vliegtuig gereserveerd en om 11.00u zou ik opgestijgen. Alhoewel er een mooie blauwe hemel te zien was bleek het bij nader inzien toch niet zo'n superdag te worden om te vliegen. 25knts wind op 1500ft. 1033 QNA (hoge luchtdruk) en bovenal crosswind. En hier bovenop was ik al een tijdje niet meer in de lucht geweest. Ik wist dat het dus behoorlijk "bumpy" zou worden en ik netjes door elkaar geschud zou worden. Maar bovenal moest ik tijdens landing met crosswind een speciale landingstechniek gaan gebruiken die niet voor de hand ligt. Op een koude dag is het bovendien niet voor de hand liggend dat je je vlliegtuig meteen aan de praat krijgt. Na enkele pogingen lukte het me toch de motor aan de gang te krijgen. Vol gas liet ik het vliegtuig opstijgen maar ik voelde dat hij behoorlijk wat moeite had om op te stijgen. Waarschijnlijk door de koude motor en doordat de schroef van de ANM Cessna niet op supersnel stijgen is gemaakt bleef hij wat " hangen" op 600 ft. Maar goed, we kwamen toch netjes op 1500 ft en ik besloot om mijn bochtenwerk wat bij te schaven. Na het opstijgen heb ik een foto van Opglabbeek genomen en ben dan even bij ons thuis overgevlogen; naar Neeroeteren en dan via Hasselt en Beringen terug naar de vlieghaven voor de landing. En inderdaad; de crosswind bleek nog steeds "goed" te waaien. Ik besloot mijn vliegtuig met 20° flaps in de wind te zetten en net voor de landing met mijn linkervoet voetenstuur te geven waardoor ik op mijn rechterwiel zou landen. Ik zou het vliegtuig dus met zijn rechtervleugel tegen de wind in laten "hangen" zodat ik niet van de baan zou vliegen en ik gebruikte mijn staartstuur om toch rechtdoor te kunnen vliegen. Alles verliep perfect alleen moest ik op enkele meters van de landingsbaan toch nog even wat gas bij geven om netjes op de baan te landen. Ik mocht bovendien geen snelheid verliezen. Vlak achter mij was een Cessna 172 eveneens aan het landen en ik moest mij snel uit te voeten maken na de lading. Oscar oscar alpha november mike is "vacating the runway" was mijn laatste commando na de landing en de vlucht zat er weer op voor vandaag. Op de foto zie je de cessna 152 waar ik vandaag mee gevlogen heb en je ziet eveneens een para die zijn parachute aan het uittesten was voor hij zijn sprong ging wagen...
