Deze week bereikte de hele soap rond de buurtweg 74 – de modderweg tussen de Bergstraat en de weekendzone Hoge Mierdse Heide weer een zielig dieptepunt.  De post wordt nog slechts één maal per week bedeeld omdat de bewuste toegangsweg “te gevaarlijk is voor de postbode en mocht die zijn/haar been breken dan is er maandenlang géén post in de Hoge Mierdse Heide” aldus Bpost- woordvoerder Fred Lens in GVA eerder deze week.

Reeds enkele maanden ijveren we met de Oud-Turnhoutse  N-VA-fractie voor een duurzame en passende oplossing voor deze weg. De bewoners ijveren er trouwens al jaren voor. En daar komen we bij het heikel punt : De bewoners.

De spreidstand  tussen het recreatief gebruik van het gebied en daarnaast de permanente bewoning  zorgde al voor hevige discussies en de stand van zaken is nu dat er in het gebied een uitdovend woonrecht van toepassing is onder voorwaarden, en dit tot in 2029. Maar tussen vandaag en 31/12/2029 staan nog enkele legislaturen en politieke beslissingen voor ons. Er kan dus nog wat veranderen aangaande dit uitdovend woonrecht. Volgens de het rapport “Oplossingskader voor clusters van weekendverblijven” van de provincie is bijvoorbeeld met een RUP verlenging tot 2039 mogelijk. Dit om maar te duiden dat links en rechts nogal wat ruimte wordt gelaten aan de beleidsmakers. Stellen dat een investering voor 15 jaar weggegooid geld is, is dus larie. We weten op dit moment niet wat er na 2029 zal gebeuren.

Maar N-VA Oud-Turnhout wil  die discussie, de discussie rond permanente bewoning in dit gebied nu niet voeren, maar wel de prangende problemen oplossen : de toegangsweg én de verhouding  tussen gemeentebestuur en bewoners. Zodat er enige  rust kan komen  de volgende 15 jaar.

Wat als na de post ook bijvoorbeeld de huisvuilophaling niet meer komt ? Wat als de hulpdiensten er niet meer doorkunnen ? Wat als hierdoor slachtoffers vallen ? Je kan dan wel discussiëren over het bestaansrecht van deze zone of de permanente bewoning daar, maar het is wat het is. En even schaven maakt de weg niet beter.  Daarnaast zal de aanleg van een fietspad de rijweg voor wagens en landbouwvoertuigen gevoelig versmallen en heel de problematiek  nog verergeren.

Er zijn oplossingen. Dat is na de kontakten met bijvoorbeeld Natuur en Bos al wel gebleken.  Oplossingen die “politiek” gevoelig liggen maar aanzienlijk  beter zijn naar gebruik, duurzaamheid, onderhoud en naar het  eventueel later verwijderen toe. Maar er moet een duidelijke wil bestaan om koe bij de horens te vatten. Of dat kan binnen de bestaande coalitie in het gemeentebestuur is een andere zaak.

Toen ik vier maanden geleden voorstelde om na 10 jaar eindelijk eens voortgang te maken met het dossier van het fietspad op hetzelfde traject en de kolonie rode bosmieren die in de weg lag te verplaatsen,  werd dat afgedaan als “praat van ne zatlap”. Letterlijk. Ondertussen hebben we voorbeelden in Retie en Olen waar het gezond verstand het wel heeft gewonnen van het extreem denken.  Hectaren ontbossen en afgraven zonder veel rekening te houden met fauna kan wel, mensen een fatsoenlijk toegang geven tot hun eigendom kan niet.

Ik hoop dat zowel de verhouding tussen de bewoners en het  gemeentebestuur én de gemeentelijke diensten meer respectvol kan worden en dat er een definitieve oplossing wordt gegeven aan de buurtweg 74. Vooral om ongelukken nu en de komende 15 jaar te voorkomen.

Zo ongeveer spreekt Nigel Farage, de Britse euro-hater, de naam Van Rompuy uit. De beelden van de UKIP-frontman die de Europese president  beledigde en uitschold voor “grijze tweederangs bankbediende “  gingen de wereld over en zeggen eigenlijk veel meer over de intelligentie van Farage dan over wat anders. Herman van Rompuy is en was in mijn ogen allerminst een “natte dweil” zoals Farage ook nog suggereerde.  Topminister, Belgische Eerste Minister en dan de eerste Voorzitter van de Europese raad. Toch een deftig politiek CV kun je stellen.

Ook ik heb in mijn korte parlementaire carrière al eens een werkbezoek kunnen brengen aan het Europees parlement. Als afgevaardigde voor de commissie Financiën van het Vlaamse niveau, kon ik de Europese collega’s interpelleren over hun begroting en het effect van hun genomen maatregelen op onze regio.  Links naast me zat Karl-Heinz Lambertz , een aantal plaatsen naar rechts zat Eric Van Rompuy.  En ikzelf bleek uit de Senaat te komen zoals de foto toont. En wat gebeurde er ? Toen Van Rompuy het woord nam kon hij het niet laten voor al die toehoorders uit meerdere landen zichzelf even voor te stellen als “ de broer van de president”. Dat waren zijn letterlijke woorden.  Eigenlijk zielig. Als dat het enigste is wat je daar komt doen even de spotlight trekken en je voorstellen als ‘de broer van’..... ik vond het gewoon genant. Mijn buurman aan de linkse kant fronste en staarde enkel naar een leeg wit blad voor hem.

Aan dat moment dacht terug ik toen ik las dit weekend dat Beke Eric Van Rompuy nog maar eens op de vingers had getikt na een paar uitspraken over Michel en De Wever.  We weten ondertussen wel dat Eric Van Rompuy een zware N-VA-hater is. Hij noemde Geert Bourgeois ooit een zwakkeling en “petit monsieur” en zal het niet nalaten zware en beledigende termen te gebruiken als het over zijn politieke tegenstanders gaat. Maar het wordt een beetje eentonig en ja... het wordt een beetje zielig.

Is het frustratie ? Is het het feit dat hij al die jaren op de bagagedrager van zijn oudere broer Herman door het politieke landschap moest fietsen ? De frustratie van slechts éénmaal Vlaams minister te zijn geweest ? Het besef in zijn nadagen in de politiek dat het allemaal dat maar geweest is ? Wie weet het ? Het is in ieder geval een feit dat zijn manier van aan politiek doen veel op die van Farage gelijkt. En hoe ik daar over denk kon u al lezen.

Bijlagen:
Nieuwsbrief N-VA.pdf (559.2 KB)   

Als ik vandaag een blog schrijf over voetbal zal het geen blog zijn over de Tifo van de Standard-“supporters” of over al de onzin die over die wedstrijd werd geschreven. Het bewuste spandoek werd bij elk programma, sport of niet, besproken en het hele voorval werd compleet scheefgetrokken. Al die aandacht verdienden die dwazen die deze Tifo maakten in mijn ogen trouwens niet, maar goed.

Niet de kop van de sportpagina’s trok dus mijn aandacht maar wel de kleinere artikeltjes op de achterste pagina’s. Net trouwens zoals ik tegenwoordig veel liever naar een lokale club ga kijken dan wel naar één van die zogenaamde topclubs.

En daar achteraan in de sportbijlage, vond ik vorige week een stukje terug waarin de coach van mijn favoriete provinciaal voetbalploegske , KSK Oosthoven, zijn afscheid aankondigde. De bewuste trainer heeft het eerste elftal reeds voor het vierde seizoen onder zijn hoede en voerde daarvoor ook een aantal andere functies uit binnen de jeugdopleiding van de club. Iemand die eigenlijk een beetje tot het meubilair van de vereniging is gaan horen zeg maar.

En de resultaten van de laatste jaren mogen er zijn :

Seizoen 2011-2012 : 8ste plaats met 49 punten – op 5 punten van een eindronde plaats. FC Turnhout bleek dat seizoen veel te sterk voor de andere ploegen. Met 45 tegendoelpunten werden de 7^de minste tegendoelpunten geslikt en zelf scoorde KSKO op Turnhout na de meeste goals met een totaal van 70.

Seizoen 2012-2013 : 1 ste plaats met 81 punten – duidelijke kampioen met 7 punten voorsprong. Met 41 tegendoelpunten werden de 3^de minste tegendoelpunten geslikt en zelf was KSKO de absolute topscoorder met 106 doelpunten.

Seizoen 2013-2014 : 6de plaats met 46 punten – rustig 1^ste  seizoen terug in derde met 3 punten tekort voor de laatste periode. Met 41 tegendoelpunten werden de 3^de minste tegendoelpunten geslikt en met 60 goals scoorde KSKO op drie na de meeste doelpunten.

Seizoen 2014-2015 : net over halfweg het seizoen staat de ploeg op een gedeelde zevende plaats met 26p. In een loodzware groep met een 4-tal promotiekandidaten. De ploeg haalde 13 op 15 uit de laatste 5 wedstrijden.  En niet tegen de minste tegenstanders :  St-Dimphna, Lentezon en Zwaneven en ook Laakdal werden verslagen. KSV Oud-Turnhout - absolute titelfavoriet- raakte niet verder dan een gelijkspel. Ondanks een zeer smalle kern stevent deze groep dus af op en mooie plaats in de derde provinciale reeks.

Vandaag verscheen er een volgend artikeltje in GVA.  ( zie bijlage ) Dat de ploeg door de sportieve leiding goed op de rails gezet is is duidelijk, dat de sfeer er is en de spelersneuzen in dezelfde richting staan ook. Toch is er voor de trainer géén plaats meer voor het volgend seizoen. Toegegeven, een vijfde seizoen als T1 is misschien te veel maar mensen met verdiensten en kennis van de sport,  mensen die veel vrije tijd hebben, en vooral een grootvoetbalhart, zouden eigenlijk in een vereniging moeten kunnen blijven. Er is zoveel werk te verzetten bij de jeugdreeksen. Dus alle ervaring zou mijns inziens welkom zijn.

In plaats van de persoonlijke verschillen de bovenhand te laten halen zou er beter een gemeenschappelijk doel worden vooropgesteld. En dan - langs beide kanten- de spons over gedane zaken. Die nemen toch geen keer.  Maar daarvoor moet er gepraat worden, en als men niet rond de tafel wil zitten is dat moeilijk. Ik vind het in ieder geval spijtig dat een club die qua infrastructuur een topper uit de streek is, een club die naar vrijwilligers toe een goed uitgebouwde structuur heeft, dat men er maar niet in slaagt om eens een sportieve visie op langere termijn op poten te zetten.  Een sportieve visie die eigen jeugd vooropstelt, evenals trainers uit eigen middens.  Een voetbalclub die middelen steekt in sportinfrastructuur, opleiding en team-building, eerder dan in té hoge lonen voor een eerste elftal.

Op een moment dat naburige clubs het moeilijk hebben om nieuwe spelers aan te trekken en de grotere ploegen – bv Turnhout - onze jeugdreeksen niet meer komen plunderen door de eigen teloorgang, kan KSK Oosthoven uitkijken naar de ontwikkeling van nieuwe woonwijken en de komst van nieuwe jeugdspelertjes. Financieel is de club gezond, en de zware investeringen zijn achter de rug voor lange tijd. Het is dus nu kwestie van een goeie sportieve structuur op te zetten en deze vereniging verder tot een voorbeeld uit te bouwen van hoe het moet in het provinciale voetbalwereldje.

Bijlagen:
Artikel KSKO.jpg (175.4 KB)   

Vrijdag 7 november, Brussel - Vlaams Parlement, 9.34u

24 uur nadat de vakbondsbetoging vertrok aan het Noordstation in Brussel ruimen de ploegen van de stadsdiensten nog steeds puin in de straten van de hoofdstad. De beelden op het journaal,  de foto’s in kranten, de getuigenissen op de sociale media spraken boekdelen. Dit was geen betoging meer, dit was een regelrechte veldslag tussen de politie en een zootje ongeregeld. Hoe moeten we die laatste groep anders omschrijven ?

De commentaren van de toekijkende burger logen er niet om. Althans bij de Vlaamse burger toch. Op alle media en op de sites van de dagbladen,  bleek vooral een grote verontwaardiging omtrent deze vernielingen en al dat geweld tegenover de politie. Een schril contrast met de triomfantelijke houding van ABVV kopman De Leeuw en PVDA-er Merckx. Beide heren hadden het enkel over het grote succes en het signaal naar de regering toe en dat de ganse bevolking achter hen zou staan. Als er gevraagd werd hoe eigenlijk heel de veldslag was ontstaan werd laconiek geantwoord dat de politie het had uitgelokt. Of dat het “agitatoren van buiten de betoging waren”. Later kwamen de eerste - meer doordachte- reacties binnen van onder andere ACV en ACLVB, die duidelijk elk vorm van geweld en vernieling veroordeelden en stelden dat er in hun vakbeweging geen plaats was voor dergelijk gedrag.

En op de ochtend dat de Brusselse straten werden schoongeveegd  moeten we dan lezen :”In onze thuishaven Antwerpen zal de confrontatie harder zijn dan in Brussel”, aldus havenarbeider Marc Mouzicos” “Van de centen van de havenarbeiders blijven ze af of het is hard tegen hard”. De toon is dus gezet.  En wat gezaaid wordt door PS,SP.a en hun vakbonden zal worden geoogst. Een hoop geweld, vernielingen en gewonden …

En dat er mensen veel ernstige kwetsuren opliepen wordt “the day after” meer dan duidelijk. Meer dan 120 gewonden bij de Brusselse politie. Een kwart van de mensen die werden ingezet.  En hun baas, Yves Mayeur – de Brusselse burgemeester – stapte vrolijk mee op in de betoging terwijl zijn stad werd ondergedompeld in straatgevechten en vandalisme. Onbegrijpelijk dat een burgemeester zijn team niet leidt op een moment dat 120 000 mensen in zijn stad betogen.  Onvergeeflijk ook.

Als we iets hebben geleerd van donderdag 6 november is het wel dat de vakbonden dringend een rechtspersoonlijkheid moeten krijgen zodat het straffeloos vernielen van andermans eigendommen en het verwonden van agenten beter kan worden ingedijkt. En daarnaast is het plan van Jan Jambon, kersverse minister van Binnenlandse Zaken, om de nultolerantie in te voeren voor geweldpleging op politie en tegen andere mensen met een openbare functie, zoals postbodes, buschauffeurs en treinconducteurs,  een maatregel die geen dag te vroeg komt. 

24 november lijkt een zwarte dag te worden in Antwerpen. Dat de burgemeester hier niet mee gaat stappen in de betoging staat vast, spijtig genoeg staat het alles behalve vast dat er geen zwaardere menselijke drama's gaan gebeuren dan in de hoofdstad.

“Socialistische vakbond "zeer positief" over benoeming Leroy bij Belgacom” (09/01/2014 Trends)

Het zal niemand verbazen dat het ACOD bij deze benoeming stiekem in de handen stond te wrijven. De kleur van de nieuwe CEO die eerder dit jaar bij Belgacom werd gedropt was opnieuw de kleur van het favoriete strikje van Di Rupo. De voorganger van mevrouw Leroy, Didier Bellens was ook al een benoeming door de PS en ook bij Bellens was die binding met de Waalse socialisten overduidelijk. Ouwe-jongens-krentebrood dus. De befaamde PS-benoemingspolitiek kon nog maar eens een pluim op de al overbezette postjeshoed bijsteken.

Vanmorgen meende de VRT olie op het vuur te moeten gieten door net op de dag van de vakbondsbetoging te melden dat er in Luxemburg geheime belastingafspraken waren aan het licht gekomen en dat er ook rijke Belgische families bij waren betrokken én ook enkele Belgische topbedrijven.  Voor mij geen nieuws, dat is al jaren zo ! Een duidelijke aanduiding dat vermogensbelasting heffen enkel werkt als heel Europa, eigenlijk heel de wereld aan hetzelfde laken trekt. Tot slot zei men op Radio 1 dat “het wel geen echte fraude was maar dat er wel ethische vragen bij konden worden gesteld”. O ja : “en dat het toevallig vandaag bekend werd gemaakt.”

Bij die Belgische topbedrijven viel de naam van Belgacom. Jawel Belgacom. Naast de NMBS de uitgesproken plaats om socialistische bestuurders te stallen. En laat het nu net dat zelfde Belgacom zijn dat in Luxemburg de centen gaat parkeren om geen belastingen in eigen land te moeten betalen. Hier komt het ware gelaat van de PS en de SP.a boven, maar spijtig genoeg is het niet altijd transparant genoeg voor elke burger in dit land om te begrijpen wie wie aan het bestelen is.

Wat wel zo is : als Bruno Tobback of Di Rupo straks meestappen in de betoging geeft dit nog maar eens aan welke hypocrieten en bedriegers van hun achterban zij zijn. Niet omdat ze meestappen in een betoging van de vakbonden. Wel omdat zij roepen “doe de rijken de crisis betalen” en dan zelf mee constructies opzetten om op grootschalige manier belastingen te ontduiken.

Alhoewel ik eigenlijk geen deel uitmaak van de Commissie ad hoc van het Vlaams Parlement besloot ik toch collega Van Dijck - die wel zetelt in deze vergadering -  te vergezellen en te gaan luisteren waarom de oppositie een maand voor de regeringsverklaring al om een interpellatie van de regering had gevraagd. Na wat er allemaal in de pers gesuggereerd, gespeculeerd en verzonnen werd over de begroting van de nieuwe Vlaamse regering of  over welke bedragen er in welke sectoren zouden worden bespaard, vermoedde eigenlijk iedereen waar het op uit zou draaien. Persoonlijk vond ik het een triest schouwspel van Rood en Groen met enkel demagogische kreten als “ u maakt het middenveld kapot “ of “ de gezinnen gaan de prijs van de besparingen in de nek krijgen” tot en met “ de leiders van de jeugdbeweging zijn beschaamd om hun das te dragen omdat het inschrijvingsgeld voor de ouders zou gaan opslaan”. En nog : ” het verenigingsleven wordt kapot bespaard”.  Allemaal uitspraken op basis van een “gelekte nota” in De Morgen. Van wanneer die tekst zou dateren en van wie of door wie speelde geen rol. Het was allemaal de pure waarheid wat er in stond. Aldus de oppositie.

Nu de waarheid is vrij simpel. De Vlaamse regering moet bij de volgende begroting 1,4 miljard besparen op een totaal budget van 40 miljard om de rekening niet het rood te laten gaan, en om tegelijkertijd de ruimte te laten om 500 miljoen extra in de zorg- en welzijnssector te investeren en daarnaast een zelfde bedrag in de economie en tewerkstelling te pompen. Dit is 4% besparen. Niet weinig maar ook niet onoverkomelijk.

Dat is de realiteit en alle andere bedragen zijn tot nader order niet gestaafd. Er wordt druk aan gewerkt om zoals het hoort tegen 22 september een regeringsverklaring in het parlement te kunnen afleggen en de eigenlijke begroting voor te stellen op 21 oktober.

Dat de burgers ongerust zijn zoals de oppositie stelt is vooral te wijten aan een gestuurde campagne door de Vlaamse oppositie om het besparingsplan van Bourgeois 1 al van te voren onderuit te halen. Een besparingsplan dat noodzakelijk is om de boel op de rit te houden. Het is dat of nieuwe schulden-opbouw. En de beslissing dat niet doen, terug een put graven, die stond duidelijk in het verkiezingsprogramma van N-VA. Een programma wat bij vele kiezers in Vlaanderen een “Ja” kreeg.

De linkse oppositie probeert de Vlaamse burgers zand in de ogen te strooien door de Vlaming te vertellen dat de schulden van vandaag niet de belastingen van morgen zullen zijn. We kennen ondertussen de staat van dit land door deze manier van werken Na de besparingsronde van Dehaene regeerde paars-groen en later paars sinds 1999 met de geldbeugel volledig open. Het resultaat is een giga tekort van 101,5% BBP en een belastingdruk die de hoogste is in Europa en ver daarbuiten. Aan de pensioen-tsunami die op ons afkomt, aan een gebrekkig Justitie aan de economische uitdagingen die de mondialisering meebracht werd ondertussen niets gedaan.

En dan zijn het net de mensen zoals ex-minister Lieten,  die de huidige financiële toestand komen aanklagen. Een financiële toestand die door 15 jaar slecht beleid van vooral haar politieke familie onze welvaartmaatschappij op het randje van failliet heeft gebracht. Het aanklagen van de besparingen, dat kan men  de taak van de oppositie noemen, maar de mensen blijven wijsmaken dat er niet moet bespaard worden is een gewezen minister van de Vlaamse regering onwaardig.

Het feit dat deze regering behoedzaam wil omgaan met het hele besparingsplan en de normale timing respecteert tot de vooropgestelde septemberverklaring, duidt erop dat alles zorgvuldig zal worden afgewogen en dat er naar een optimale en faire spreiding van de inspanningen wordt gewerkt.

Met mijn eedaflegging werd ik lid van een ploeg die zijn verantwoordelijkheid voor de gezondheid van de staat en de maatschappij waarin we leven NIET naast zich zal neerleggen. Die de burger NIET zal zeggen dat de overheid alles wel zal regelen of dat het gratis is. Deze ploeg zegt de mensen waar het op slaat en wat er moet gebeuren om het schip op koers te houden. Dat het géén fijne boodschap is om brengen is duidelijk, maar ze niet brengen of nog erger de ernst van de situatie ontkennen zoals  SP.a, bewijst nog maar eens dat de socialistische familie totaal niet inzit met de samenleving van vandaag, laat staan die van morgen. Het is  haar vooral te doen is om de tegenstelling politiek links en rechts verder te polariseren met enkel het zelfbehoud in het politieke landschap tot doel. Dat de burger daarvoor moet worden bedrogen lijkt hen allerminst te storen.

Als Crombez dit weekend in De Tijd de ondernemers die hij vroeger als fraudeurs omschreef wil opvrijen is dat zijn zaak maar als hij daarnaast nog even droogweg vertelt dat Di Rupo1 “22 miljard op 2,5 jaar saneerde” dan is het een zoveelste flagrante leugen die zijn partij de laatste dagen de wereld instuurt.

Het voordeel als "New kid on the block" is dat nog bijna niemand van de andere politieke partijen je herkent of kent. Op een receptie als deze van vanmorgen op het Stadhuis in Brussel stonden we als nieuwkomers in het Vlaams Parlement tussen alle gevestigde waarden uit de Belgische politiek. Demotte en Di Rupo, Michel en Reynders, Peeters natuurlijk met Beke op de hielen, Heinz Lambert kwam een Duitstalig woordje meebabbelen, zelfs Bert Anciaux kwam steun zoeken voor zijn erfenissen-plan. Kortom alle gestelde lichamen uit beide landsdelen tekenden present.  En de dames en heren schudden elkaar beleefd de hand maar politiek blijft politiek. Zodra de ruggen gekeerd zijn kan het steekspel terug beginnen.

Net voor Jan Peumans aan zijn toespraak begon stonden voor ons twee van die anciens uit de vaderlandse politiek zich vrolijk te maken over "de nationalisten". Waarop de éminence grise van de twee verkondigde "dat het hen zou vergaan zoals alle nationalisten uit het verleden en zij van vaandeldragers tot slippendragers zouden worden". Het schokkende lachen van beide heren maakte het gehele tafereel nog zieliger.  Wat een niveau. Aan de opmerkingen van deze twee olijkerds tijdens de speech van Jan maak ik liever geen letters vuil.  

Maar goed laten we positief blijven zoals onze voorzitter altijd stelt. En in het teken van de Vlaamse feestdag wil ik graag een toespraak van Jan Verheyen publiceren op mijn blog. Ik hoop dat Jan me dit toestaat. Collega Kris Van Dijck wees er me vanmorgen op en ondertussen gaat deze tekst vlot op FB en over het net. Ik heb hem ondertussen enkele malen gelezen en Kris had gelijk over de inhoud : we zouden het onmogelijk beter kunnen formuleren. Vandaar dat ik op deze Vlaamse Hoogdag hoop dat U even de tijd neemt om deze toespraak eens door te nemen.

Het woord is aan Jan Verheyen :

Over Vlaanderen— Jan Verheyen

Is het u ook opgevallen hoeveel mensen de laatste weken zo trots waren? Trots om Belg te zijn. Het ging natuurlijk niet om een plotse uitbraak van diepgewortelde patriottistische gevoelens, een soort belgicistisch variant van het EboIa-virus, nee, het was een geval van massa-hysterie waar allicht menig aspirant-socioloog en psycholoog binnenkort op zal promoveren, massa-hysterie veroorzaakt door de prestaties van de Rode Duivels op het WK Voetbal in Brazilië. Daar heeft u vast en zeker iets over gelezen of gehoord, recentelijk. Ik zeg nu ‘de’ Rode Duivels maar eigenlijk moet het zijn ‘onze’ Rode Duivels. Het zijn ‘de’ Rode Duivels als ze, zoals de afgelopen twee decennia, met anderen in de middelmatigheid een sluimerend mediabestaan leiden.

Maar sinds de wonderlijke wedergeboorte onder Wilmots zijn het weer ‘onze’ Rode Duivels en zijn we er ‘trots’ op. Dat is massa-hysterie maar ook een vorm van collectivisme, een gevoel van verenigd zijn. Het succes van ‘onze’ Rode Duivels straalt af op ons allemaal en op de natie - België dus. En dat creëert een gevoel van nationale trots, chauvinisme, nog eens versterkt door het feit dat landen als België maar ook bv. Costa Rica, Algerije of Columbia, landen die zelden of nooit een item zijn op CNN tenzij bij uitzonderlijke rampspoed, voor één keer een positieve hoofdrol opeisen op het internationale toneel. Soms is de identificatie zelfs totaal: ‘we’ hebben goed gespeeld, hoor je dan zo’n met obesitas flirtende vijftiger roepen, terwijl hij in een te strak t-shirt in een polonaise slingert, een literblik Jupiler in de ene hand, een opblaasbare maar al lichtjes slap hangende drietand in de andere, het gezicht slordig rood/geel/zwart geverfd en met een Fellaini-pruik scheef op de kalende schedel. U kent vast het spreekwoord: succes heeft vele vaders, falen is een wees.

Al even voorspelbaar zijn de opiniestukken in kranten waarin het sportieve succes van de Rode Duivels en het feit dat een aantal van de spelers zowaar zinnen kan vormen in de beide landstalen onmiddellijk wordt gezien als een symbool van het ‘nieuwe’, frisse, moderne, speelse, veelkleurige België, een opgeluchte ‘yes, we can’, een ‘we zijn toch goed bezig’, een voluntaristische op-de-borst-klopperij. Ook daar bestaan termen voor, ik noem er een paar: projectie, wishful thinking, recuperatie. Het mag dan ook geenszins verbazen dat het regeringsvliegtuig overuren klopte om de doorgaans voetbalschuwe excellenties naar Brazilië te vliegen om zich daar te gaan wentelen in de volksgunst. Brood en spelen, nietwaar, en blijkt nu dat zelfs spelen alleen al volstaan.

Want ondertussen zwalpt dit land gezapig verder, tijdelijk verenigd door Koning Voetbal, maar in de realiteit nog altijd hopeloos verscheurd en in een diepe identiteitscrisis. De breuklijnen zijn legio: ze lopen tussen het noorden en het zuiden, tussen arm en rijk, tussen ondernemers en ambtenaren, en ook meer en meer tussen de zogenaamdehigh culture en de low culture. Het zijn vaak pijnlijke tegenstellingen, en met name in het culturele veld vaak onbegrijpelijke tegenstellingen, althans voor mij.

Het eerste luide, krachtige signaal kwam er op 21 januari 2011 in de nasleep van de verkiezingen van 2010 tijdens de lange, moeizame regeringsvorming. Het werd uitgezonden vanuit de KVS in Brussel, waar enige tientallen cultuurdragers het podium beklommen om daar onder de slogan ‘Niet in onze naam’ een hoogst onduidelijk discours te brengen. Ze claimden, en dat was wel slim, nadrukkelijk de begrippen ‘verdraagzaamheid’ en ‘solidariteit’, hier en daar struikelde zelfs iemand over het moeilijke woord ‘kosmopolitisch’, en insinueerden in één moeite door dat die begrippen haaks stonden op nationalisme, ergo ook op Vlaams-nationalisme en, waarom niet, nu we toch bezig zijn, Vlaams tout court.

De gemiddelde Vlaming is immers een naar volkse vulgariteit neigende, in te krappe trainingspakken geprangde, uit zijn neus vretende, angstvallig door de gordijnen van zijn lelijke fermette loerende kneuterige angsthaas – zoals we die ook geportretteerd zagen in bv. ‘Duts’ en ‘De Ronde’ en als typetje in nogal wat andere fictie -en humorprogramma’s. Het zijn interessante archetypes van hoe de intellectuele elite, onze eigen gauche caviar, de Vlaming ziet.

Ik herinner me dat dat die bonte avond in de KVS door de media werd gecoverd als een evenement van het grootste belang, en het dient gezegd : dat was een enorme opsteker voor de deelnemende artiesten. Het was tenslotte toch al een hele tijd geleden dat iets dat zich op een podium afspeelde enige maatschappelijke relevantie leek te hebben — de laatste keer was, als ik het goed heb, de opvoering van ‘De Stomme van Portici’ in de Munt op 25 augustus 1830.

Dat leidde onvermijdelijk tot hubris en een ware tsunami aan opiniestukken over de weerzinwekkende perversiteit van nationalisme, Vlaams-nationalisme en Vlaams, en hoe klein de stap wel is van vendelzwaaien naar uitroeiingskampen – ja, geen cliché werd geschuwd. Zelfs ik dacht toen : laten we dan toch maar zo snel mogelijk een regering vormen, want als ik nog één opiniestuk moet lezen van een theatermaker die meer opinies heeft dan dat er mensen in zijn zaal zitten, ga ik gillen.

En allemaal ook maar pleiten voor een compromis, want dat bleek in deze dus het hoogste goed te zijn. L’histoire se repète, wat dat betreft, want 2014 begint meer en meer op een slechte remake van 2011 te lijken. Raar, vind ik dat, want het grootste compliment dat je kunstenaars kunt geven is net dat ze eigenzinnig zijn, dat ze wars van toegevingen aan smaak, toegankelijkheid, commercie vooral ‘hun eigen ding doen’. Ik daag u uit één positieve recensie over een kunstwerk of een artiest te vinden waarin de woorden ‘eigenzinnig’ en/of ‘compromisloos’ niet voorkomen. En net die mensen trokken toen de straat op om van hun leiders te eisen wat ze zelf doorgaans met amper verholen minachting verfoeien : een compromis — begrijpe wie begrijpe kan. Eigenzinnigheid is dus in elk geval weer iets heel anders dan consequentie.

Maar het blijft fascinerend, dat absolute schrikbeeld voor het adjectief ‘Vlaams’ in de culturele sferen. Als zelfs pakweg Arno zich in interviews nadrukkelijk positioneert als belgicist en wel eens aanschuift voor een bouchée à la reine in Laken, mag je aannemen dat dezer dagen het zich outen als Vlaming – of daar gewoon al niet beschaamd voor zijn – het equivalent is van het uit de kast komen van Will Ferdy in de jaren stillekens. Overigens heeft het nog niet eens te maken met het al eerder beschreven begrip ‘trots’. Het volstaat om in Vlaanderen geboren te worden om Vlaming te zijn. Daar is, net als verjaren, geen verdienste aan. Het enige wat je moet doen om te verjaren is op de dag van je verjaardag ‘s ochtends levend wakker worden. Het is een feitelijkheid. Vanwaar dan toch die drang van onze culturele en artistieke intelligentsia om dat bij voorkeur te negeren of, iever nog, beschaamd te verloochenen. Ik vermoed, het is maar een theorie, dat het nog altijd voor een groot deel te maken heeft met het collectieve trauma dat links heeft opgelopen op Zwarte Zondag, en de vele Zwarte Zondagen daarna. Het begrip ‘Vlaams’, zelfs het op zich neutrale adjectief ‘VIaams’ was plots bezoedeld, gekaapt als het ware door uiterst rechts. En vanuit een bijna Pavloviaanse reflex – rechts is fout, dus Vlaams is fout – en uit angst om uit de politiek-correcte kerk te worden gebannen, RENDE onze elite in blinde paniek de andere kant uit alwaar zij zich – bien etonnées de se retrouver ensemble – aanschurkten tegen de monarchie. Waar in normale landen de artistieke wereld bijna per definitie kritisch staat tegenover kerk en staat, is ze hier verworden tot de schoothond van de meest anti-democratische instelling die er bestaat : het koningshuis, het laatste symbool van de erfelijke macht. Overigens vermoed ik dat het hier niet zozeer om een krachtig politiek statement gaat – de gemiddelde culturo is doorgaans alleen met politiek bezig als er een nieuwe subsidieronde aankomt – , dan wel een soort groepsgedrag waarvan het politieke gewicht niet hoger moet worden ingeschat dan de bereidheid opiniestukken en petities te ondertekenen waar de juiste namen al onderstaan, met andere woorden : als Tom Lanoye al heeft getekend. Het is in essentie zoals met sport of zoals met het stammengevoel in de oertijd : de meeste mensen willen nu eenmaal ergens deel van uitmaken, strength by numbers, het geborgen gevoel van tot een groep te behoren die hetzelfde denkt als jij, of eventueel zelfs voor jou denkt.

Ik heb dat met lede ogen zien gebeuren, omdat het volgens mij niet klopt : ik zie namelijk niet in waarom je niet Vlaams én verdraagzaam én solidair kan zijn én open naar de wereld, drie eigenschappen waarvan het alleenrecht nu arrogant wordt geclaimd door de leden van de politiek-correcte kerk. Aanmatigende onzin die ondertussen wel zo diep is doorgedrongen in het maatschappelijk discours dat het voor waarheid wordt aangenomen. Immers, als je iets maar lang genoeg en luid genoeg roept, en daarvoor ook een aantal welwillende media ter beschikking hebt, wordt het op den duur inderdaad ook voor waar aangenomen.

Welnu, ik wens dat hier te betwisten. De gemiddelde Vlaming is geen racist. De gemiddelde Vlaming heeft empathie en tekent petities en is zelfs bereid om op te stappen in een stille betoging als het perfect geïntegreerde vluchtelingengezin in zijn dorp waarvan de kinderen op de school van zijn kinderen zitten en de ouders deel zijn gaan uitmaken van het dorps -of wijkweefsel na drie jaar plots wordt uitgewezen. Maar de gemiddelde Vlaming verfoeit expliciet, georganiseerd profitariaat. En geef hem eens ongelijk.

De gemiddelde Vlaming is niet conservatief in de betekenis van bang en reactionair en ter plaatse trappelend. De gemiddelde Vlaming wil net vooruit, wil werken, de toekomst van hemzelf en de generaties na hem veilig stellen. Het lijken mij eerder zij die zich zo graag ‘progressief’ noemen die zich aanvleien tegen de inertie, die om de haverklap met verworven rechten schermen en desnoods het hele land lam leggen omdat ze godbetert hun verlofdagen niet gepland krijgen. Die wel heel hard roepen hoe progressief ze zijn maar in de praktijk keihard het egoïstische ‘après nous le déluge’ toepassen. En het is dat dat de gemiddelde Vlaming degouteert. En geef hem eens ongelijk.
En misschien is de gemiddelde Vlaming wel een beetje bang, ja. Bang omdat zijn toekomst en de toekomst van zijn kinderen dreigt gehypothekeerd te worden, letterlijk bijna, door een laf beleid. Daar is de gemiddelde Vlaming bang voor. En geef hem godverdomme eens ongelijk.

En we stonden erbij en we keken ernaar en we hebben het keer op keer laten gebeuren. We hebben toegestaan dat wanhopige mensen die op een foute partij stemden werden weggezet als verzuurde zeikerds, als mestkevers, terwijl de meesten gewoon een signaal uitstuurden, smeekten dat ook eens naar hen, naar hun noden zou worden geluisterd.

We hebben toegestaan dat dit absurde land zoveel regeringen creëerde dat het de facto onbestuurbaar is geworden. We hebben in Brussel iemand rondlopen die zichzelf, zonder er zelf bij in lachen uit te barsten, minister-president noemt. Er is een Brusselse minister van mobiliteit. Serieus. Er zijn steden van tien miljoen inwoners die bestuurd worden, en goéd bestuurd worden, door een burgemeester.

Brussel heeft een regering met een minister-president, een schepencollege met een burgemeester, en 19 gemeenten met nog een hele zwik gezagsdragers. Ze moeten daar het Congressenpaleis afhuren als moet worden vergaderd over langs welke kant van de weg de pmd-zak moet worden buitengezet.

KarI-Heinz Lambert, een sympathieke mens, daar niet van, en iemand die ik absoluut, zeker weten, de BARBECUE zou toevertrouwen bij de jaarlijkse benefiet voor de plaatselijke voetbalploeg, is jarenlang minister-president geweest van de Duitstalige deelregering, hij is nu opgevolgd door Oliver Paasch. Hij beschikt over een vice-minister president en twee ministers en legt verantwoording af aan 25 parlementsleden. De Duitstalige gemeenschap in dit land telt ongeveer 60 000 mensen. Met alle respect, maar dat is een dorp.

We hebben toegestaan dat we aan de absolute wereldtop staan qua files, en wat doen we ? We zuchten en we staan een halfuur vroeger op. We hebben toegestaan dat justitie een tandeloze tijger is geworden, dat het migratiebeleid decennialang een chaos is geweest waar we nog generaties lang de gevolgen van zullen dragen, dat ons sociale systeem waar we zo trots op zijn en waar we niet weinig aan bijdragen is uitgehold en geplunderd en dat wie daar iets aan wil doen wordt uitgescholden als harteloos en asociaal.
We hebben ook toegestaan dat onze ondernemers en ZELFSTANDIGEN met de nek worden aangekeken, gewantrouwd, beknot, dat het begrip ‘de brave hardwerkende Vlaming’ niet langer de eretitel is die het zou moeten zijn, iets dat respect en bewondering afdwingt, nee, het wordt geringschattend en spottend, smalend uitgesproken, het is net geen scheldwoord geworden.
We hebben toegestaan dat veel uitingen van Vlaamse cultuur worden beschimpt, gekleineerd, genegeerd of actief gesaboteerd, en of dat nu gebeurt door de smaakpolitie, de muziekmaffia, of welke andere zelfuitgeroepen groep poortbewakers ook, het is misplaatst en unfair, intellectueel oneerlijk en getuigt van een pover zelfbeeld.

Een andere interessante vaststelling is dat die jammere breuklijn zich cultureel vertaalt in een aanscherping van de veronderstelde tegenstellingen tussen de zogenaamde high culture en de low culture. Grof gesteld komt het erop neer dat wie zingt in het Engels en/of wel eens in een rokerige club in een voorstad van London performt, meer au sérieux zal worden genomen dan de kloefkapper die in het Vlaams optreedt. ‘I Iove you’ is geloofwaardiger dan ‘Ik zie u graag’, dat fenomeen. Idem voor theater waar je toch alleen maar kan vaststellen dat het repertoiretheater bijvoorbeeld op een paar decennia tijd moedwillig is uitgeroeid, en het alternatieve – wat, voor alle duidelijkheid, nodig is en zuurstof levert aan een creatieve sector – de norm is geworden.

Idem voor film, waar een PRIJS op een festival waarje voorheen nog nooit van had gehoord in appreciatie zwaarder weegt dan hoge bezoekcijfers in eigen land. Ik citeer in dit verband graag een Vlaamse filmmaker die in een radio-interview beleefd werd gevraagd of het niet teleurstellend was dat er ondanks al die prijzen zo weinig mensen naar de film waren komen kijken. Ze zei : “Dat kan me niet zoveel schelen. Al komen er maar duizend mensen kijken, zolang het maar de juiste mensen zijn”.

Sta me toe dit te illustreren met een persoonlijke anekdote die ik gretig koester : in het begin van deze toen nog met hoop en gretigheid ingezette nieuwe eeuw, het moet in 2001 geweest zijn of daaromtrent, werd ik door de lezers van het weekblad ‘Knack’ , onderafdeling ‘Knack Focus’, uitgeroepen tot Man van het Jaar in de categorie Cultuur. Het was het jaar van mijn film ‘Team Spirit’, met bijna 400 000 bezoekers een eclatant populair succes – de ‘juiste’ mensen waren, vrees ik, thuis gebleven – dus u kan zich wellicht de identiteitscrisis binnen de redactie van Knack Focus voorstellen. Bij de uitreiking werd ik in het laudatio op subtiele wijze geschoffeerd en het jaar daarna werd het reglement aangepast : om dit soort uitschuivers te vermijden zouden voortaan de lezers niet langer worden geraadpleegd. De verschillende redacties zouden voortaan zélf nomineren en uit die genomineerden ook zélf de laureaat kiezen. Democratie, de stem van het volk, allemaal goed en wel maar we moeten daar ook niet in overdrijven, nietwaar.

Er zijn nochtans, geachte luisteraars, geen verschillende soorten verdraagzaamheid. Je bent verdraagzaam, of je bent het niet. Je kan niet alleen verdraagzaam zijn voor wie tot de eigen club behoort, en de rest herleiden tot lompe karikaturen. Ik denk ook niet dat iemand tégen ‘solidariteit’ is, alleen lijkt het me stilaan toch wel duidelijk dat je dat begrip moet definiëren en vooral organiseren. Want als je dat niet doet, stuikt het mooie systeem dat die solidariteit moet garanderen, in elkaar. En kunnen we niet meer solidair zijn omdat we niets meer hébben om het nobele principe van solidariteit in concrete daden om te zetten.

En ik geloof ook dat Vlamingen evenveel recht hebben op het uiten van hun eigen cultuur als pakweg Denen, Ieren, Portugezen, Corsicanen of Basken. Ik vind dat vanzelfsprekend, en ik vind zelfs dat dat los staat van trots of chauvinisme of nationalisme. Het is simpelweg een deel van wie we zijn. Het is de geschiedenis waar we deel van uitmaken. Het is de taal die we spreken Ik ben dus Vlaams, verdraagzaam, solidair en open voor de wereld en ik hoop van u hetzelfde. Ik wens u nog een prettige Vlaamse feestdag toe en een geweldige zomer.

Dankjewel, of beter dankjulliewel ! Dankbaarheid is het eerste wat in me opkomt na de uitslag van onze partij in deze regio en natuurlijk ook een dank aan iedereen die mijn naam aantikte op de lijst voor het Vlaams Parlement. En dat waren er maar liefst 10 413.  Als iemand me vooraf gezegd zou hebben dat er 10 000 of meer stemmen nodig zouden zijn had ik waarschijnlijk getwijfeld om de plaats te aanvaarden. Dus hierbij een welgemeende DANK U aan al die kiezers.

Wie zeker ook  meer dan een schouderklopje verdient zijn de mensen van de N-VA Oud-Turnhout ! Wat een ploeg. Alles onder leiding van onze voorzitter Bart Vermeiren die deze campagne met strakke hand aanstuurde. Brieven schrijven,folders ontwerpen, borden plakken en plaatsen, online campagne aansturen alles was strak georganiseerd en helpende handen waren altijd paraat.

En meer dan ooit was elke stem belangrijk dus de hulp van vrienden en vriendinnen uit de naburige gemeenten was op zen minst gezegd welgekomen.  Als die ook je kar meetrekken en hun persoonlijk netwerk aanspreken dan gaat het pas echt vooruit.  En de volmachten : net geen 40 volmachten konden aan onze bestuursleden en familieleden meegegeven worden. En hoe belangrijk dat kan zijn is spijtig genoeg een ervaring die Koen Dillen, onze kandidaat uit Mol moest ervaren ... 43 stemmen te kort voor een plaats in de Kamer.  Dat smaakt bitter natuurlijk, na een prachtige en intensieve campagne die Koen heeft gevoerd.

Als we het overzicht zien van de kandidaten dan zien we hoe dicht wij op mekaar zaten op beide lijsten en  hoeveel sterke kandidaten er  zijn.  Hoe we eigenlijk bijna tegen mekaar zijn opgekomen in plaats van tegen een andere partij. Op de beide lijsten samen zijn  9  kandidaten uit de Kempen die op en rond de tienduizend stemmen scoren.  Enkel onze kopman Kris Van Dyck, medestichter van N-VA en een boegbeeld voor de Kempen steekt er kop en nek boven uit met  meer dan 30 000 voorkeurstemmen.

Dus mijn dankbaarheid is gemeend en oprecht. En nu de borden zijn opgeborgen, het budget gecontroleerd en afgesloten,  kunnen we die steunpilaren binnen de afdeling en de familie,  vrienden en kennissen laten rusten tot 2018. Dan moet  de ganse  ploeg weer in het gareel. Dan staat de sjerp op het spel.

Alles moest uit de kast deze verkiezingen, de grofste leugens eerst en vooral ook persoonlijke intimidaties en laag-bij-de grondse  scheldpartijen. Bij Ben was het nog erger vandaag. Auto in de fik gestoken. En dan komt je gezin daarop uit.  Dat is het antwoord van onze tegenstanders : afbreken en stelen van borden,  bekladden en besmeuren, en nu vandaag dit. Triestig word je daarvan. Dat de vrouw en kinderen van de N-VA politicus daar ook nog eens mee moet geconfronteerd worden. Er is weer een grens verlegd.

Scheld me maar uit voor "extreem-rechtse dommekloot" zoals een kaderlid van een linkse partij dat deed.

'Sticks and Stones may break my bones.'

Daartegenover zet ik mijn respect voor de mensen van Groen, SP.a of welke formatie ook die met een fatsoenlijke dialoog willen komen.  Niet met leugens over hun  programma , over hun mensen of over hun  overtuiging. Maar daar gaat het al lang niet meer over. N-VA aan het roer heeft niets bedreigend voor de burger. Integendeel. Waarvoor N-VA wel een bedreiging is, is de postjes en de corruptie van de PS en SP.a en de talloze 'politiek benoemden' op zowat alle niveaus, overheidsbedrijven, justitie of federaal kader.  Daar zit de adder onder het gras.

Maar laat ze maar schelden, laat ze de stigma's maar kleven op al die mensen die het wel goed menen met onze maatschappij. En die zitten er echt wel bij N-VA. In grote getale. Na al die jaren heb ik vele mensen leren kennen. Uit alle provincies, uit de partijraad, de partijtop. En dat sterkt mijn overtuiging. En voor diegenen die denken dat door de top te verzwakken en persoonlijk aan te vallen ze de onderbouw kunnen uitschakelen heb ik deze boodschap : er staan nog vele 'Bart de Wevers' klaar om het werk verder te zetten.

Iedereen verklaart me voor gek : wie geeft zo een beroepscarrière op zoals ik dat wil doen. Mooi salaris, elke paar jaar nieuwe auto, alle sociale voorzieningen, bonus bij goed resultaat ... awel ik hoop dat te kunnen doen. Niet voor mezelf maar hen voor wie ik verantwoordelijk ben. Zij die niet meer kunnen werken of er nog niet aan toe zijn. Zoals mijn kinderen en mijn gepensioneerde ouders. Wij zien het elke dag in ons bedrijf, wij hoeven de cijfers en de statistieken niet te zien : op deze manier gaat de motor van onze welvaart , onze ondernemingen,  kapot en dan is het ook voor de linkse rakkers gedaan met geld uitgeven, dan zijn er geen inkomsten meer. Daar doe ik het voor.

Dus scheld me maar uit, geef me maar een etiket, noem me wat je wilt : de realiteit staat aan onze kant. De verandering moet en zal er komen.

Dat het een partijtje moddergooien ging worden voorspelde ik enkele weken geleden al. Het verkiezingsdebat werd toen  op gang getrokken door een aantal persoonlijke aanvallen tussen de kopstukken van diverse partijen en de toon was gezet. Ondertussen hebben de traditionele partijen in vele debatten en interviews  zich op de grofst mogelijke manieren uitgelaten over N-VA-kandidaten en de grootste leugens en onzin verspreid over het programma van N-VA.

Ook ikzelf heb al een aantal mooie omschrijvingen toegedicht gekregen : van “zeveraar” tot “extreem-rechtse dommekloot”. Die laatste moest je eens weten van wie die kwam. Ook in die partij is intelligentie soms  ver te zoeken blijkbaar. En je leest ook voortdurend de meest beledigende koosnamen  voor de N-VA kopstukken. Een Turnhoutse ACW/CD&V activist gebruikt omschrijvingen als “rotte hesp” voor Jan en Smurf voor Ben. Het niveau en intellect van deze man zijn genoegzaam bekend in onze regio dus daar hoeven we ons niet aan te ergeren, maar het wordt wel fraai als de Minister President zelf, zijn handtekening zet onder een  pamflet dat puur bedoeld is om mensen te beschadigen en te bekladden.

En spijtig genoeg stopt het niet bij deze beledigingen en dit gebrek aan niveau in omgang. Er worden bewust een aantal zaken uitgelokt  omwille van persoonlijk gewin bij de keus van 25 mei. Waarom zou Wathelet anders beginnen keuteren in de mierenhoop die de luchthaven van Zaventem is. Het proberen te verleggen van een aantal vluchten over Vlaamse gemeenten in plaats van over de Zuidelijke Brusselse rand, zorgde er niet alleen voor dat er een belangenconflict werd ingeroepen en er weer een communautair geschil is ontstaan, maar ontlokte een aantal hypernerveuze en vijandige reacties uit tussen de Franstalige partijen onderling. Daarbovenop suggereerde hij dat de Waalse vliegvelden graag bereid waren de vluchten - en bijkomende arbeidsplaatsen natuurlijk - over te nemen.  De eerste jaren van deze legislatuur was het oorverdovend stil bij Wathelet maar de laatste tijd begon hij meer en meer de vluchtplannen te veranderen. Het vuurtje dat hij nu heeft opgestookt is ondertussen een bosbrand geworden en zal tot na 25 mei blijven nasmeulen. En allemaal ter zijner glorie.

Ringland en de overkapping van de Antwerpse Ring. Nog een mooi voorbeeld van profileringsdrang.  " We gaan volop voor gezondheid" roept Gennez.  Raar dat ze dat nooit staan roepen heeft in de tijd dat Janssens of Detiège de  sjerp droegen in Antwerpen. En één van die rode dokters - Dhr Van Duppen - voegt er aan toe dat deze investering in 8 jaar aan besparing in de gezondheid is terug verdiend. Wat een geluk dat er geen socialist burgemeester is in Antwerpen want anders had die groep  van dokters en specialisten nooit iets gezegd waarschijnlijk en had men de brave Sinjoren gewoon laten sterven van het fijnstof. Wat een hypocrisie. Iedereen is er van overtuigd dat een overkapping grote voordelen zal hebben voor de leefbaarheid van de stad, maar nu wordt dit enkel op kap van de kiezer naar voor gebracht. Zelfs Somers doet mee en draait in dit dossier 180° zijn kar. Op kap van de kiezer.

De verandering die N-VA vraagt is wel goed voor de burgers maar niet voor vele politici van de traditionele partijen die als de peilingen uit zouden uitkomen hun zitjes in de Parlementen verliezen. En om dat tegen te gaan is men bereid tot alles, al gaat het in tegen elke vorm van beleefde omgang,  al moet men er voor liegen. Als Kris Peeters vandaag zegt dat hij de politiek verlaat als hij niet terug MP wordt, zet hij een verdere stap in het afdreigen van de kiezer. Benieuwd of dat 25 mei zijn impact heeft.

Dat de "Paas-vrede" voorbij is was duidelijk te horen en te lezen vanmorgen. Tobback junior die Liesbeth Homans wat kleineert en de CD&V die N-VA te dom vindt om "hun" staatshervorming te snappen.  Kris Peeters gooit er bovenop dat hij zelf maar beter minister-president blijft want dat het zonder hem - lees met een N-VA-ster  - zal mislukken. En daarmee is het startsein  gegeven voor wat de laatste rechte lijn naar 25 mei toe zou moeten zijn.  En de toon van de traditionele partijen zal niet veranderen vrees ik.  De burger bang maken en vanuit de hoogte wat schofferen en kleineren zal volgens mij de laatste dagen overgaan in puur modder gooien .

" Wat zou jullie Karel ervan denken ?"  vroeg men me daarstraks aan de supermarkt. Een vraag die veel gesteld wordt deze dagen. Wat Karel zou vinden van mijn kandidatuur voor N-VA of wat hij zou denken van de politieke situatie in het algemeen. Tja ... eind juni is het al vijf jaar geleden dat Karel dood werd teruggevonden in zijn boomgaard en er is ondertussen al veel gebeurd in politiek België. En het hem vragen kan dus niet meer.

Persoonlijk heb ik Karel altijd grenzeloos bewonderd voor wie hij was als politicus , maar ook mijn waardering voor de mens Karel Van Miert is altijd groot geweest. Ik herinner me bijvoorbeeld dat hij de eerste zondag na de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 plots met mijn vader in mijn keuken stond,  om me te feliciteren met mijn schepenambt.  Niet ik alleen heb hem altijd ervaren als "een grote meneer" maar zowat heel  politiek België had respect voor hem. Over de partijgrenzen heen.  En dat is iets unieks.

Hoe Karel in zijn laatste jaren dacht over "zijn"  SP.a, en zeker over de hoger vernoemde familie,  is een publiek geheim.  Karel wou na het beëindigen van zijn Europees mandaat niet terugkeren naar het Belgische niveau. En misschien maar goed ook. Je kon zien dat zijn kennismaking met Europa en het bedrijfsleven van Karel veel meer gemaakt had dan " een Socialist " of een "Liberaal"  Zou er wel een partij geweest zijn waar hij zich überhaupt nog zou hebben thuis gevoeld ?  Elk partij-etiket zou hem misstaan hebben en bovendien hadden "de affaires" en de rol van een paar kopstukken van de SP.a tegenover zijn al dan niet betrokken zijn in die affaires,  te diepe wonden geslagen. Maar het hem vragen gaat dus niet meer.

Toch zijn er dingen van hem te lezen die je wel doen inzien dat hij veel genuanceerder dacht dan de doorsnee socialist.  En 15 jaar later hebben ze nog niets bijgeleerd omtrent het verzuilen van een politieke partij, niet bij Sp.a en al evenmin bij CD&V.

Humo  (1999)

Van Miert « In de politiek moet men de belangen van de bevolking boven die van instellingen kunnen plaatsen. De SP heeft die keuze nooit voldoende duidelijk willen of kunnen maken. De partij bleef te zeer verbonden met het zogenaamde middenveld - de vakbonden, de ziekenfondsen, enzovoort. Ik zeg niet dat je het middenveld moet veronachtzamen, zeker niet, maar je moet het wel tot zijn juiste rol herleiden.

Ook over de staatsschuld ( van 101.5% BNP vandaag !! )  waar de CD&V en SP.a  zo angstvallig over zwijgen en die er volgens sommige Waalse socialisten vanzelf gekomen is en vanzelf zal verdwijnen wist Karel dit zeggen :

Humo ( 2006)

Van Miert « Dat heb ik al vaak gezegd: in de jaren tachtig zag ik niet voldoende in hoe noodzakelijk de sanering van onze overheidsfinanciën wel was. Ik vind nog altijd dat Wilfried Martens die operatie té eenzijdig en té asociaal heeft uitgevoerd, maar ze was wél noodzakelijk. Ik had verder moeten meestappen in dat beleid.»

Ach ja, dingen vragen kan ik het hem niet meer maar van hem leren gaat nog steeds , zijn erfenis bestaat immers nog. Misschien moet ik dat Bruno Tobback maar eens proberen wijs te maken, dat er een andere manier is van aan politiek te doen in plaats van te kappen op alles en iedereen maar zichzelf nooit eens in vraag te stellen.

Maar dat debat zal ik nooit krijgen, ik ben maar een vijfderangsfiguur.

Dat de korpschef van de politie regio Turnhout een fan is van het netwerk van bewakingscamera’s en nummerplaat lezers is algemeen geweten. Meermaals hebben we Roger Leys een begeesterde uiteenzetting horen doen over de voordelen van een camera-netwerk langs de wegen in onze politiezone.

Eerlijk gezegd heb ik zelf ook altijd het nut van dit netwerk onderkend. Langs de ene zijde is er het gevoel van “Big Brother is watching you”, maar langs de andere kant toch ook een idee van “als je niks verkeerd doet kan het ook geen kwaad”.  Veel inbreuk op de privacy is er namelijk niet en de snelheidscontrole over de trajecten zijn iets soepelder dan een onbemande camera die al bij enkele kilometers te veel je nummerplaat gaat flitsen.

De doelstelling van dergelijke netwerken, namelijk het ontradend effect en de pakkans van misdadigers verhogen,  verantwoordt volgens mij de investeringskosten van deze toestellen.  Ook in Oud-Turnhout zien wij regelmatig inbraken in ganse wijken en straten, meestal gepleegd door rondtrekkende bendes. Die daders kunnen door  deze camera’s efficiënter worden opgespoord en en sneller worden geïdentificeerd. Ook in het geval van verkeersongevallen – zeker met vluchtmisdrijf – kunnen de beelden van deze camera’s veel bijdragen. Er zijn reeds meerdere voorbeelden van misdrijven die dankzij dit systeem werden opgehelderd.

Laat ons het systeem een kans geven zijn degelijkheid te bewijzen. Voor de verkeersveiligheid en preventie van misdrijven in het algemeen. Als je zelf eens het slachtoffer bent van een misdrijf of ongeval heb je toch altijd graag dat je geholpen word door politie of gerecht, en dit netwerk zal daar meer kans toe bieden.

Op 5 maart reeds, werden onderstaande trajecten in bedrijf gesteld en vanaf donderdag komen er daar nog een vijftal bij. Een gewaarschuwd burger ...

• Oud-Turnhout, Steenweg op Ravels vanaf de Kuiltjesstraat tot aan de grensscheiding met Ravels (maximum 70 Km/uur).
• De andere richting vanaf Oud-Turnhout, Steenweg op Ravels / grensscheiding met Ravels tot aan de Kuiltjesstraat (maximum 70 Km/uur).
• Kasterlee (Tielen) vanaf kruispunt Zevendonkseweg / Molenberg naar Turnhout, Leiseinde (maximum 70 Km/uur).
• De andere richting van Turnhout, Leiseinde naar Kasterlee (Tielen), kruispunt Zevendonkseweg / Molenberg (maximum 70 Km/uur).
• De N140 van Vosselaar, kruispunt Steenweg op Gierle / Veedijk naar Turnhout, Steenweg op Gierle ter hoogte van de Philips (maximum 70 Km/uur).

Vanaf donderdag 20 maart 2014 om 00.00 uur start de Politie Regio Turnhout nogmaals met trajectcontrole op vijf bijkomende trajecten. Ditmaal gaat het over de volgende wegen:

• De N140 van Turnhout, Steenweg op Gierle ter hoogte van de Philips naar Vosselaar, kruispunt Steenweg op Gierle / Veedijk (maximum 70 Km/uur).
• Turnhout vanaf Kastelein 7 (kruispunt met de Ring) naar Turnhout, Steenweg op Baarle-Hertog 123 (aan vliegveld Weelde) (maximum 70 Km/uur).
• De andere richting vanaf Turnhout, Steenweg op Baarle-Hertog 123 (aan vliegveld Weelde) naar Turnhout, Kastelein 7 (kruispunt met de Ring) (maximum 70 Km/uur).
• Van Beerse, Antwerpseweg (kruispunt met de Dageraadlaan) naar Vosselaar, Antwerpsesteenweg 168 (kruispunt met de Beersebaan) (maximum 70 Km/uur).
• De N19 vanaf Turnhout, Steenweg op Diest naar Turnhout, Steenweg op Zevendonk. Dat is de brug over de E34 (maximum 70 Km/uur).

“224.000 jobs en 700 € extra per jaar per gezin”. Daar pakt CD&V mee uit in aanloop naar 25 mei. Die 700 € ligt kort bij de 60 € per maand van de SP.a,  die bij monde van Vande Lanotte en Van der Maelen  nieuwe banen en extra lastenverlagingen aankondigt. Ook de Franstaligen met CDH en MR kondigen samen extra banen aan en klokken op 100.000 en 140.000 af.  De laatste dagen proberen de traditionele partijen mekaar dood te knuppelen met het ene opbod na het andere als het op extra jobs en extra inkomen aankomt. Die nieuwe banen zullen met honderdduizenden ineens worden gerealiseerd en ze zullen de lasten eens verlagen waar de burgers versteld van zullen staan. Althans volgens de traditionele partijen toch.

Wat ik me dan afvraag is waarom dat diezelfde partijen dit niet gedaan hebben in al die jaren dat zij beslissingsrecht hebben gehad hebben  over die tewerkstelling en het fiscale beleid. Al die jaren in de federale regering hebben zij de kans gehad om te proberen iets te verwezenlijken, maar zij  hebben het nagelaten.  En nu plotseling met verkiezingen voor de deur,  komen zij met het ene na het andere lucratieve voorstel op de proppen.

Op de ochtend waar het nieuwe trieste record van faillissementen van de afgelopen maand wordt bekend gemaakt door UNIZO, namelijk 984, blijven zij zich op de borst kloppen dat het goed gaat en dat er plannen op stapel staan die het allemaal nog eens gaan verbeteren. OP dezelfde ochtend dat VDAB bekend maakt dat er 20 000 werklozen méér zijn in Vlaanderen in vergelijking met februari 2013. "3000 banen zijn verloren gegaan door herstructureringen en 4500 door faillissementen. " stelt studiebureau Graydon. En op dat moment komen de meerderheidspartijen uit de federale regering met dergelijke uitspraken. Onverantwoord.

Twee  grote hinderpalen verliezen CD&V, SP.a en Open VLD namelijk uit het oog.  Zolang de fiscaliteit in het federale bestuur zit gebetonneerd zit is er een probleem. Er zal er altijd het gevaar bestaan dat je met de PS een nieuwe regering moet vormen. En met de PS regeren betekent : “demandeur de rien” en “ de staatsschuld is er vanzelf gekomen en zal vanzelf verdwijnen” en “ geen besparingen anders verliezen wij onze kiezers” . Dus waarom nu denken dat het na 25 mei allemaal wel zal kunnen is een utopie,  of die confederale staatsstructuur moet er komen. Dan kan Vlaanderen zelf beslissen welke maatregelen het neemt.

Naast die fiscaliteit is ook tewerkstelling een federale bevoegdheid. Ook dit beleidsdomein zou dringend naar de gewesten moeten worden overgedragen om adequaat te kunnen reageren. Volgens gegevens van de FOD Economie of bijvoorbeeld VDAB, zitten we in Vlaanderen vooral met oudere werklozen en in Wallonië en het Brussels Gewest vooral met jongeren.  In dat Brussels Gewest loopt de werkloosheid op tot bij 22% wat beduidend hoger is dan in de ander gewesten. Dat zijn geen staatsgeheimen. Dit document uit 2013 van VDAB duidt dit heel goed.

https://www.vdab.be/trends/soceco/gewesten.pdf

Hier dringen de maatregelen “op maat” voor Vlaanderen en “à tête du client” voor de andere regio’s zich op. Men kan hier niet met één groot plan zoals de socialisten dat altijd graag zien de immer stijgende werkloosheidsgraad aanpakken. Dit MOET aan de gewesten worden overgedragen willen wij een efficiënt beleid op poten kunnen zetten.

Iets is er toch duidelijk loos daar aan de Melsenstraat 34. Daar is namelijk het hoofdkwartier van de Open VLD gehuisvest. Het zou toch goed zijn moesten we daar de mensen van Vivaqau het drinkwater eens laten kontroleren.  Of beter nog :  iemand van de dopingcontrole sturen. Wees eerlijk : iets is er toch mis met die mensen daar.

Van Karel De Gucht zijn we ondertussen al één en ander gewoon. En in zijn interview in De Morgen van zaterdag gaan weer alle registers open om N-VA te schofferen. De voorzitter op kop. In een volgend interview zou men de Europese Commissaris  toch eens moeten vragen welke de belangrijke punten in het Open VLD programma zijn opgenomen naar volgende verkiezing toe - buiten sorry zeggen - of hem eens vragen wat hij op zijn post in de Commissie al heeft volbracht.  Ach ja , we weten dat hij altijd zal terugvallen op “kappen op De Wever” . Dat leidt immers de aandacht af van zijn eigen persoon.

Zoon De Gucht bakt ze zo mogelijk nog bruiner en wordt daarvoor vandaag in GVA door Paul Geudens genadeloos afgemaakt. De jonge senator is al regeringen aan het samenstellen en de kiezer heeft zijn stem nog niet uitgebracht. Zijn manier van denken – gelijk samengestelde regeringen federaal  en Vlaams – draait de klok niet alleen twee decennia terug en gaan we terug naar het tijdperk van voor het federale België,  maar heeft ook vooral met de postjes te maken.  Je kan hem misschien wel begrijpen want De Gucht junior belandde in 2007 recht van de barkruk in zijn fakbar direct in een senaatzetel als 24-jarige en heeft dus geen enkele werkervaring.  En een Master Culturele Agogiek lijkt me niet direct een veelgevraagd diploma op de arbeidsmarkt.

Dan naar Van Quickenborne. Wat de burgervader uit Kortrijk dit weekend de wereld instuurde is eigenlijk volledig van de pot gerukt. Hij stelt onomwonden dat er in de Kamer géén meerderheid nodig is aan Vlaamse kant maar een algemene meerderheid met PS voorop al genoeg is. Kompleet tegen de wetten van democratie in maar men is het nu zo gewoon,  dus...  .Van Quickenborne wil daarentegen de nadruk leggen op fundamentele hervormingen en belastingverlaging, stelt hij nog.   Wat heeft de Open VLD tegengehouden dit te doen in de afgelopen jaren ? Wat zeg ik tegengehouden ??? Ze hebben niets anders gedaan dan de lasten verhogen in plaats van te pogen ze te verlagen.  Misschien moet Gwendolyn Rutten hier dan ook nog  maar eens “ sorry” komen zeggen.

En tot slot in de rubriek “ niveau nihil ” zoals Sammy Tanghe het in “Het Eiland” altijd zei : Rik Daems. De foto in bijlage zegt genoeg, soms zeggen beelden alles.  Na Tobback Junior een paar dagen geleden weer een inwoner uit de stad van de Pietermannen die zich van zijn intelligentste zijde toont.

Je kan je afvragen of de mensen hierboven te diep in het glas keken of iets anders door hun aderen hadden stromen toen ze deze uitspraken deden. Waren ze in nuchtere toestand en volledig bij zinnen dan vraag ik me af wat die allemaal gaan uitspoken als we echt in volle kiesstrijd belanden.

Als je op straat in Oud-Turnhout aan één van onze inwoners zou vragen hoe we er als gemeente voorstaan op financieel gebied, dan zal je waarschijnlijk het antwoord krijgen dat we een rijke gemeente zijn. Die perceptie leeft nog sterk onder onze burgers. Dit was vroeger ook het geval maar het plaatje ziet er niet meer zo rooskleurig uit. Het ligt zeker niet aan slecht beleid, maar eerder aan het steeds groter wordend takenpakket van de gemeentelijke diensten en de daarbij horende kosten. Anderzijds is aan de inkomstenzijde een grote terugval de laatste jaren. Vooral door de crisis in de aandelen. Het verlies dat Oud-Turnhout leed allen al door de ondergang van de gemeentelijke Holding bedroeg 500 000 €. Dus rijk kan je onze gemeente niet meer noemen, maar de rekeningen kunnen worden betaald en de begroting blijft in evenwicht.

Wat N-VA echter grote zorgen baart is de houding van het huidige bestuur in haar meerjarenplanning 2014-2019. Overal verkondigt het college graag dat de belastingen ook deze bestuursperiode worden laag gehouden. Wat de burgemeester en schepen daar echter niet bij vertellen is dat om alle projecten te verwezenlijken men de reserves gaat opsouperen, men een deel van het patrimonium moet verkopen en dat daarnaast de schuldenlast meer dan verdubbeld. We hebben nu een schuldenlast van 10.8 miljoen euro en die zal met 13.3 milj. € toenemen vanaf 2014. Dat is een totaal van 24.1 milj. €  schulden of een interestlast van 1.929.000 € in 2019.  Het werkingsbudget van onze gemeente vandaag de dag bedraagt net geen 12 milj €. Om een idee te geven hoe zwaar deze interesten gaan wegen op de werking van onze gemeente in de toekomst.

De N-VA fractie zal deze gang van zaken in de gemeenteraad blijven aanklagen. Het is onverantwoord om te verkondigen dat men de belastingen niet verhoogd en de centen in zakken van de burgers laat maar tergelijke tijd een financiële strop legt die ooit zal moeten worden afgelost. Hoe je het ook draait of keert. In plaats van zuinig en bewust met de middelen om te gaan worden de komende 5 jaren de reserves opgebruikt en wordt een diepe schuldenput gegraven. En dat kan je allesbehalve goed bestuur noemen.