Alles moest uit de kast deze verkiezingen, de grofste leugens eerst en vooral ook persoonlijke intimidaties en laag-bij-de grondse  scheldpartijen. Bij Ben was het nog erger vandaag. Auto in de fik gestoken. En dan komt je gezin daarop uit.  Dat is het antwoord van onze tegenstanders : afbreken en stelen van borden,  bekladden en besmeuren, en nu vandaag dit. Triestig word je daarvan. Dat de vrouw en kinderen van de N-VA politicus daar ook nog eens mee moet geconfronteerd worden. Er is weer een grens verlegd.

Scheld me maar uit voor "extreem-rechtse dommekloot" zoals een kaderlid van een linkse partij dat deed.

'Sticks and Stones may break my bones.'

Daartegenover zet ik mijn respect voor de mensen van Groen, SP.a of welke formatie ook die met een fatsoenlijke dialoog willen komen.  Niet met leugens over hun  programma , over hun mensen of over hun  overtuiging. Maar daar gaat het al lang niet meer over. N-VA aan het roer heeft niets bedreigend voor de burger. Integendeel. Waarvoor N-VA wel een bedreiging is, is de postjes en de corruptie van de PS en SP.a en de talloze 'politiek benoemden' op zowat alle niveaus, overheidsbedrijven, justitie of federaal kader.  Daar zit de adder onder het gras.

Maar laat ze maar schelden, laat ze de stigma's maar kleven op al die mensen die het wel goed menen met onze maatschappij. En die zitten er echt wel bij N-VA. In grote getale. Na al die jaren heb ik vele mensen leren kennen. Uit alle provincies, uit de partijraad, de partijtop. En dat sterkt mijn overtuiging. En voor diegenen die denken dat door de top te verzwakken en persoonlijk aan te vallen ze de onderbouw kunnen uitschakelen heb ik deze boodschap : er staan nog vele 'Bart de Wevers' klaar om het werk verder te zetten.

Iedereen verklaart me voor gek : wie geeft zo een beroepscarrière op zoals ik dat wil doen. Mooi salaris, elke paar jaar nieuwe auto, alle sociale voorzieningen, bonus bij goed resultaat ... awel ik hoop dat te kunnen doen. Niet voor mezelf maar hen voor wie ik verantwoordelijk ben. Zij die niet meer kunnen werken of er nog niet aan toe zijn. Zoals mijn kinderen en mijn gepensioneerde ouders. Wij zien het elke dag in ons bedrijf, wij hoeven de cijfers en de statistieken niet te zien : op deze manier gaat de motor van onze welvaart , onze ondernemingen,  kapot en dan is het ook voor de linkse rakkers gedaan met geld uitgeven, dan zijn er geen inkomsten meer. Daar doe ik het voor.

Dus scheld me maar uit, geef me maar een etiket, noem me wat je wilt : de realiteit staat aan onze kant. De verandering moet en zal er komen.