Twee weken werken, twee weken vrij..

Vanaf nu is het glas altijd halfvol!!

Altijd horen zeggen dat Krakow zo mooi is, het 'hart van Polen ' , dus boek ik een weekje Krakow en een paar dagen Warschau.

Door die hoge verwachtingen heb ik even het gevoel..is dit het?

Maar hoe langer ik hier ben, hoe meer ik de schoonheid van Krakow ontdek.

Krakow heeft een mooie oude stad en heeft een lange geschiedenis.

Maar er is ook veel groen en hoe meer stappen ik zet, hoe meer mooie plekjes ik ontdek.

Mijn eerste dagen hier is het zeer druk in de stad.

1 mei was een feestdag, 2 mei ook, 3 mei is constitutie dag, 4 mei dag van de brandweerman..

Krakow feest...

Als je in Polen  en Krakow bent kan je natuurlijk niet aan de recente geschiedenis voorbij.

Ik ga dus naar de joodse wijk  en voel me daar even terug in Antwerpen.

Jammer dat men dit voorbeeld van hoe laag de mensheid kan gaan nu blijkbaar commercialiseert?

Betalen om een synagoge te bekijken?

In alle katholieke kerken hier ben je welkom, alleen wat respect verwacht.

Er is mij op al mijn reizen trouwens nooit een bijdrage gevraagd in een moskee...integendeel..

Als mij in deze wijk die zo'n trieste geschiedenis heeft ook nog gevraagd wordt om te betalen om de begraafplaats te zien is de maat vol.

Betalen om op het kerkhof te komen?

Daar ga ik toch nog een paar jaar mee wachten!

De volgende dag maak ik een grote wandeling en kom langs het museum 'people of Krakow in times of terror'.

Het gaat over de periode van 1939-1945-1956 en dat zegt al genoeg.

Het 'museum' is moeilijk te vinden.

Het zit op een binnenkoer, je moet door een grijze, kale 'sovjet-ingang', dan een deur door die bijna niet opengaat...

Het museum zelf huist anderhalve kamer

Geen bezoekers, twee medewerkers.

In de kleine kamer leer je over WO2  en  de Sovietunie erna.

Er is verder niemand maar er je hoort wel ondervragingen, geweerschoten, hekken die dichtgegooid worden.

Ondertussen heb ik op een plannetje van het museum geleerd dat er ook nog cellen te 'bezichtingen' zijn.

Er wordt hier niks gezegd door de medewerkers.

Maar als ik bijna alles gezien heb houdt de dame me in het oog.

Ik ben klaar en wil naar buiten.

Zonder iets te zeggen gaat de dame me voor , sleutels in de hand..

We gaan de museum-kamer uit, sovjet trap weer op, naar de binnenkoer en dan doet mijn begeleidster een andere deur open.

Ze zegt nog steeds geen woord,loopt voor mij en ik volg in stilte.

Kelder binnen, grijs, geen ramen, koud,  ...

Het is duidelijk, ik ben nu waar het echt om gaat.

Er zijn vier cellen.

Ongeveer 3 op 3.

Hoeveel mensen er in een cel zaten , geen idee.

Ik durf het ook niet te vragen..

Mijn begeleidster blijft in de gang staan, zegt geen woord,de sleutel in de hand..

In cel 1 een lijst van de boodschappen die nog steeds op de muren staan..

In de andere cellen niks, behalve plastieken schermen om de geschiedenis te beschermen.

De boodschappen zijn er nog, geen fake news hier.

Ik was er echt bang...

Het gevoel, als ze de deur achter je dichtdoen..