Maar jullie begrijpen waarschijnlijk wel waarom ook dit in mijn reisverslag hoort.

Toen ik dinsdag in Barlioche nog even voor het ontbijt mijn mail opende,2 berichten van collega's.....'ik ben veilig'...'ik ben veilig'

Schok, wat is er gebeurd?

Bomaanslagen dus, en nu eens niet ver mijn bed, niet eens vlakbij zoals in november in Parijs.

Maar nu in de luchthaven, onze luchthaven.

Zoals jullie weten werk ik daar al een paar jaar, en jullie kennen mijn verhalen hoe plezant het daar werken is.

'Het warme nest van de douane' zoals ik het noem.

Iedereen die om elkaar geeft, zeker als het met iemand eens wat minder gaat.

Dat geldt eigenlijk bij uitbreiding voor heel de luchthaven.

Op een luchthaven werken heeft iets speciaals , er heerst een speciale sfeer.

Uiteindelijk leer je daar zowat iedereen kennen.

Mensen van de bagageafhandeling, federale politie,mensen van 4GS, mensen van de beveiliging van de luchthaven,schoonmakers, keukenpersoneel,mensen van de luchtvaartmaatschappijen,douanedeclaranten.

Dagen, nachten en weekends breng je daar samen door 

Alles in een reissfeer.

Een job naar mijn hart, een job waar je fluitend naartoe gaat en zingend van terugkomt.

En nu dus dit.

Dit soort aanslagen gebeurt natuurlijk nog.

Het raakt je echter meer als je er al geweest bent, en zeker als je er mensen kent.

Iedereen weet nog waar hij -zij was op 9-11

Ik heb de torens nog gezien toen ze er nog stonden in 1991,en in 2003 stond ik aan de immens grote  krater.

Ik heb tientallen keren stilgestaan aan de herdenkingsplaat voor de slachtoffers van de aanslag in de metro van Moskou, een metrostation dat ik honderden keren gebruikt heb.

Ik heb uren in een bus gezeten om Astrachan uit te komen nadat er een bom op een markt was ontploft, 9 doden, waaronder 6 kinderen , en aan iedere straathoek controle van de volledige bus.

Ik heb tv beelden gezien van een brandende TV toren waar ik een paar keer gaan eten was

Ik was in Moskou ten tijde van de aanslagen op flatgebouwen

Ik was in Bangkok en heb de resten van een bomaanslag gezien

Heel veel keer al gehoord van aardbevingen , vulkaanuitbarstingen , overstromingen en bosbranden op plaatsen waar je vrienden hebt. of net voorbij was gekomen.

En nu dus heel dichtbij.

Vrienden waar ik een paar weken geleden nog grapjes mee gemaakt heb , hebben op de eerste lijn geholpen  om gewonden buiten te dragen,

Andere hebben iemand verloren of hebben familie die nog voor zijn leven vecht.

Vrienden waar ik voor vertrek nog aan beloofd heb om veilig terug thuis te komen werkten op het verdiep waar de bommen ontploft zijn.

Gelukkig zijn we een heel hechte groep.

En zoals vaak als er een groot gat wordt geslagen , wordt dat gedicht door dichter naar elkaar toe te groeien..

Ik heb er vertrouwen in ..

En waarom dit nu toch  in deze blog past?

De reizen die ik maak , leren mij altijd wat bij.

En wat je bijgeleerd heb , neem je mee in de rugzak van je leven

Dus wat heb ik geleerd?

Eigenlijk dat ik een sukkel zou geweest zijn..

Nooit over nagedacht,maar nu ik het van zo nabij volg.

Ik zou mijn gsm, treinabonnement,paspoort, huissleutels kwijt geraakt zijn

Geen idee hoe ik thuis zou geraakt zijn?

Over thuis geraken gesproken.

Voorlopig is de luchthaven dus nog gesloten en KLM vliegt dus niet naar Brussel.

Dit wordt toch nog een avontuurlijke reis!!

Groetjes

Veerle