Adjarie is al sinds de Sovjettijd een Autonome Republiek, iets zoals de Krim in Oekraine.

In 2004 was er , ook hier, sprake van om af te scheiden van Georgie.

Gelukkig is die burgeroorlog niet doorgegaan en heeft Georgie dus nog een kust.

Batumi heeft een zwoel,tropisch klimaat , met palmbomen,druiven ,kiwi's en zelfs bananen.

Er is een mooie oude stad en een 6 km lange wandelboulevard langs de zee.

Overal staan fonteinen en kunstwerken die s' avonds mooi verlicht worden.

Er is een dolfinarium, een zoo, een botanische tuin.

Er wonen hier heel wat Turken en dat geeft de stad een zuiderse atmosfeer.

De marktjes, de restaurantjes, de theehuisjes , de rijstijl ook....

De laatste jaren is hier heel veel geinvesteerd en gebouwd.

Alle grote hotelketens zijn hier en heel veel nieuwe restaurants.

Ook van hieruit weer uitstapjes gemaakt.

Eerste microbus trip naar Kutaisi, de 2de grootste stad van Georgie.

Kutaisi is in de lange geschiedenis van Georgie ook al een paar keer hoofdstad geweest.

Als de regeringspartij de verkiezingen wint is het de bedoeling om het parlement naar hier te verhuizen.

Voor mij was Kutaisi een old style sovjet stad , met een mooi pas gerenoveerde kathedraal en een zeer lekkere pizza genoten op het centrale plein.

Volgende uitstap naar Khulo.

Khulo is een klein stadje zo'n 80 km de bergen in.

De lage Kaukasus komt hier tot aan de zee , dus op amper 80 km stijg je van 0 tot 3000 meter.

Op een weg die niet geschikt is voor mensen met wagenziekte.

Soms lijkt het of de bus enkel op velgen rijdt en niet op banden.

De rit tot Khulo duurt een dikke 2 uur.

Het is een onbeschrijfelijke mooie rit,prachtig landschap,veel groen , houten bruggen, houten huizen, hooimijten, kerkjes.

Loslopende koeien, paarden ,varkens , allemaal tewerkgesteld bij de groendienst.

Opeens zijn we in Khulo.

Dit lijkt in niets op een stadje.

Het lijkt eerder zijn bestaansreden te danken te hebben als laatste gehucht voor de daarvoor ook al weinig geasfalteerde weg helemaal stopt.

Veel toeristen had men er nog niet gezien.

De kindjes riepen: hello, what is your name?, maar vanop een veilige afstand.

Blijkt dat 90 % van alle moslims in Georgie hier in deze streek leeft;

Een reden te meer dus waarom er naar mij gestaard werd.

Volgende dag naar Poti, de belangrijkste haven.

Ook in Poti renoveert men de lokale kathedraal--was onder de sovjet tijd een theater.

Verder is er al een monument ter herdenking van de oorlog van 2008.

In deze stad leven nog duizenden vluchtelingen van deze oorlog.

Geen rijke buurten hier, geen nieuwe hotels, restaurants of resorts.

Het contrast met Batumi kan niet groter zijn.

Morgen mijn laatste dag hier, dan de nachttrein terug naar Armenie.

Nog 1 dag Yerevan en dit verlof is voorbij.

Het was een ervaring.

De mix tussen oost en west, tussen wat was en wat misschien wel komt.

Voor mij was het bijzonder om hier eindelijk eens te komen en Georgie voldeed aan al mijn verwachtingen.

Ook bijzonder voor mij waren de gesprekken die ik hier had met mensen uit Azerbeidzjan, Israel , Saoudi Arabie, Rusland, Wit Rusland , de gesprekken die ik had met mijn gastvrouwen en die met de mensen op de bus, met de baboeska's op de trein en op straat.