Naar Echiadzin, het Vaticaan van Armenie gereden.

Hier staat de oudste kerk van Armenie, dateert van 300 na Christus.

Men bewaart hier naar t' schijnt zelfs de dolk waarmee men Christus op zijn kruis gestoken heeft , om te controleren of hij wel dood was of nog leefde?

Dit relikwie is alleen te bekijken door bijzondere gasten , zoals Paus Joahannes 2 en Jaques Chirac, maar dus niet door een toerist uit Belgie.

Niet dat ik daar op zat te wachten.

Ook nog naar Laka Sevan gereden ,waar niks te zien was en de mensen niet vriendelijk waren.

Naar Garni gereden , wat wel een fantastische ervaring was.

Garni is een dorpje waar nog een zeer oude Egyptische tempel staat in een wondermooie omgeving.

Langs een kronkelend baantje door de bergen ,met een aftandse bus waarin alleen nog staanplaatsen waren en waar de stadsbewoners vers fruit en groenten meenamen naar den buiten?

De bus rammelend en zigzaggend over de niet overal geasfalteerde weg naar nog een echt klein dorp.

Een dorp waar de Lada nog alleenheerser is.

De Lada aangedreven door 'man-power'.

Duw de auto bergaf en hij start--niet altijd natuurlijk.

Een dorp met niet alleen putten in de weg , maar ook gaten, zodat je de watertoevoer kon zien lopen.

De riooldeksels ,allemaal al jaren geleden ingeleverd tegen een heleboel gouden tanden.

Maar dus een zalig plekje.

Terwijl ik stond te wachten tussen de weegbree en het gras op de bus terug naar Yerevan, veel gesprekken gevoerd met lokale oma's en opa's.

Dus bus was op tijd want er was geen tijdsschema...........valt hij?

Gewoon wachten en een babbeltje slaan.

Terug in Yerevan de weg- nummer micro-autobus-- gevraagd naar de zoo.

Je moet toch ook eens iets anders zien dan kerken en monumenten.

Een ouderwetse zoo, maar ze hadden een tof nijlpaard.

De botanische tuin was meer een verwilderd bos waar families barbeque gaan houden.

Daarna terug met het zoveelste busje naar het vrijheidspark, de vroegere gratis kermis van de sovjet.

En naar het momument van Moedertje Armenie.

Daar is een museum over de oorlog in Nagorno Karabach en een over de gesneuvelde Armeniers tijdens WO2.

Of ze voor of na al die miserie opgericht is weet ik niet ,maar ze hebben hier nog steeds een zeer grote Armeense Brandy fabriek.

Mijn indruk van Armenie?

Armenie is leeg , wie niet gesneuveld is , is naar Yerevan gegaan of uitgeweken;

Armenie is bruin ,dor, zeker nu , in het droog seizoen , het heeft hier maanden niet geregend.

Een Armenier is of lid van de maffia , en rijdt met een zeer, zeer dikke auto , of is schapenhoeder en heeft dus niks buiten gezelschap van tel-ze-maar schaapjes.

In Armenie wordt er zo te zien niks geteeld, buiten wat aan de bomen groeit.

Granaatappels, druiven , vijgen, appels.

Ook nog wat steengroeven gezien , verder niets.

Er schijnt ook nog 1 goudmijn te zijn;

De wegen hebben hun laatste onderhoud gehad in sovjet tijd.

Benzine kost 1 euro en is overal te krijgen.

Er zijn multinova's en flitscamera's.

Aanduidingen op de grote wegen ook in latijnse letters , ook voor hotels en motels, overal kan je barbequeen.

En net als in Sovjet-land heb je clusters langs de weg waar je meubels, lusters, speelgoed kan kopen;

Er is zelfs een Las-Vegas-Van-Armenie-Casino-Strip--geen commentaar als je ooit Las Vegas gezien hebt.

Russisch is hier nog steeds de verplichte taal op school.

Als derde taal heeft men de keuze uit Engels, Frans of  Duits.

Gisteren de nachttrein genomen van Yerevan naar Tbilisi , Georgie.

3de klas natuurlijk.

De internationale trein bestaat uit 4 wagonnetjes , nog niet halfvol.

Gezelschap van 2 baboeska's en een jongeman uit Vilnius.

Om 21 uur Armeense douane, die hebben een laptop bij en daar gaat mijn visum voor Armenie.

Om 22 uur Georgische douane, ze nemen al onze 54 paspoorten mee.

De trein rijdt verder.

Probeer maar eens te slapen zonder paspoort.

Om 23u50 krijgen we onze paspoorten terug, hoewel ze mijn paspoort aan de Litouwer proberen te geven.

Om middernacht rijden we Tbilisi binnen.

Een onvergetelijk beeld.

Alle historische gebouwen zijn nog verlicht , het is een zachte heldere nacht.

Helaas gaat het hoofdstedelijk centraal station van Tbilisi dus blijkbaar dicht om 2 u s' nachts.

Ik keek dus aan tegen een nacht zwerven door de straten zonder stadsplan.

Gelukkig was er mijn Litouwse Ridder die mij ,bij nacht en ontij ,zoals dat heet , naar een hostel gebracht heeft.

Er was plaats , dus ik had een bed voor de nacht.

Mijn ridder had nog heel wat plannen , maar toen er deze morgen 10 u nog niks bewoog.

Heb ik de 24 u service, de eigenaar , wakker geschud.

En ben ik zelf op zoek gegaan naar mijn hostel hier.

Het is een fantastisch plekje, ik blijf hier een week.

Tbilisi ziet er zeer de moeite waard uit!