Ik ben terug aan de A, de A van Armenie.

Een land waar ik weinig over wist, maar da's een reden om er eens te gaan kijken.

Het is een landje midden in de Kaukasus, zonder toegang tot de zee.

Omgeven door landen die hun niet gunstig gezind zijn.

De enige grenzen die momenteel open zijn ,zijn die naar Georgie en naar Iran.

Met Turkije hebben ze ruzie omdat die hun Berg de Bergen , de Ararat hebben afgenomen.

Berg Ararat is niet alleen een fotogenieke berg , maar ook de berg waar volgens de overlevering de Ark van Noah gestrand zou zijn.

Schipbreuk lijden op een berg van dik 5000 meter hoogte , het zat Noah niet mee.

Je kan de berg vanuit Erevan zien ,maar het is nu buitenland.

Dan is er ook nog het probleem met Nagorno Karabach en de grens met Azerbeidzjan.

De geschiedenis van heel de Kaukasus leest als een kluwen van intriges , oorlogen , corruptie en grenzen die steeds maar verplaatst worden.

Mijn eerste indruk vanuit de lucht was dat van een droog land, afgesneden van de zee.

Geen van de bergen zijn hier begroeid, geen bossen , geen groen.

Ook aan de grond zijn de meeste gebouwen grondkleur, natuursteen dus.

Yerevan zelf is een hoofdstad zonder verkeersinfarkt.

Alles gaat hier rustig.

De Mercedessen GL en SLK, de BMW X6 ,de Masserati, de Hummers , en de old style Zil  en Lada's stoppen als ik wil oversteken.

Er is hier Armani en Gucci  en Lacoste, maar ook nog ruimte voor mensen met een lager budget.

Yerevan is vol met terrasjes , maar ook met bankjes waar je gewoon kan gaan zitten.

Het is hier nu zalig klimaat, 30 gr overdag, 25 gr s' avonds.

Mijn hostel hier is ook zeer goed.

s'Morgens uitgebreid ontbijt met allerlei lokale specialiteiten.

De mensen zijn behulpzaam, zo ook de taxichauffeurs op de luchthaven die me de weg wezen naar de micro-avtobusjes.

Da's zoiets als een dolmusje in Turkije.

Een reguliere bus naar de stad is er niet, dus werd het een rit met een aftands busje waar ik met een bang hart iedere omwenteling van de motor mee beleefde.

Daarna nog begeleiding van 3 verschillende mensen om mijn hostel te vinden.

De straatnamen staan enkel in het Armeens aangeduid, of niet, dus hulp van lokale russisch sprekenden was zeer welkom.

Er zijn hier nog veel dingen die herinneren aan de sovjet tijd.

De metro natuurlijk , de monumentale gebouwen, de winkels met 5 kassa's, 1 voor de melk, 1 voor de kaas , 1 voor de koekjes.

De  politie heeft hier ook zo'n vliegende schotel op--moet een groot fabriek geweest zijn.

Er zijn de grijze woonblokken met de binnentuintjes , 1 huisnummer voor een heel woonblok .

De vele parken worden bevloeid met lichtblauw geschilderde tankwagens.

Iedereen vanaf mijn leeftijd spreekt nog vloeiend russisch.

De jeugd leert zoals overal ter wereld engels.

Natuurlijk zijn er ook verschillen.

Dit is de Kaukasus en dit is Armenie.

De meeste mensen hebben hier dus zwart haar , een grote neus en hebben strakkere gelaatstrekken.

De mannen gespierde armen , de dames hoge hakken.

De mannen kussen elkaar en iedereen heeft een i-pad.

Iedereen lijkt te roken , vooral op restaurant, zelfs kinderen.

Yerevan is ook vol van terrasjes en parkjes waar het altijd vol zit met mensen die een koffie drinken, een taartje of een kebab eten.

Vooral s' avonds als de fonteinen kleurrijk verlicht worden.

Yerevan centrum is eigenlijk niet zo groot, ik heb hier dus al wat afgewandeld en bezocht.

Het Open Square, de Surp Grigor Lusavorisch en de Surp Sargis kathedralen , de blue mosque , het Republic square, het monument van de genocide, het monument van Mother Armenia, de Cascade, Avenue One..

Ook al op heel wat bankjes gerust...