Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
06-06-2008
een klein berichtje van het thuisfront...
Ondertussen zijn we reeds een kleine week thuis met ons prinsesje en ze doet het wonderwel. Buiten een serieuze neusverkoudheid, met natuurlijk enkele ongemakjes als gevolg, is de eerste aanpassing supervlot gegaan. Reeds tijdens onze week in Addis gaf Marie al duidelijk aan dat ze ons wel zag zitten, maar dat die hechting zo snel zou gaan heeft ons toch wel verbaast. Zo pikte ze Kobe onmiddellijk uit een groep van 30 gezichtjes tijdens ons bezoekje aan de klas afgelopen dinsdag en als ze papa aan de telefoon hoort ,wordt ze helemaal wild. Maar, als ze moe wordt of troost nodig heeft is er maar één goed... de mama! (ikke blij ;o)) Ook het contact met buitenstaanders geeft haar geen extra stress of angstgevoel, zolang ze maar veilig bij mama zit. Enkel bij ons thuis in klein gezelschap wisselt ze al is even van schoot en vindt dat best oké. Gisteren gaf ze al van bij het ontwaken aan dat ze lijflijk contact nodig had, ze vond enkel rust als ik haar bij me nam. Ze wilde even zekerheid dat ik er wel echt altijd voor haar was, van 's morgens tot 's avonds en gelijk heeft ze. Na haar badje kwam er een volledige rust over haar. Ze blijkt te beseffen dat ze veilig zit, dat ze nu door heeft dat ze op me kan rekenen en dat uit zich echt heel duidelijk in verschillende dingen : zo heeft ze haar tutje veel minder nodig om zich te sussen en valt ze heel rustig in slaap in park en bed zonder eerst gewiegd te worden, ze is veel minder nerveus tijdens het voeden en verslindt me daarbij telkens met haar gitzwarte ogen, kippenvel mannen, echt! Dat een hummeltje zo klein en tenger, met zo weinig communicatiemiddelen zoveel kan vertellen is echt wonderbaarlijk! Met een biologisch kind is alles veel meer vanzelfsprekend en volgt het ene logisch op het andere, maar met een adoptiekindje moet je het vertrouwen echt verdienen en geeft die eerste volledige overgave van je kind je zo'n speciaal gevoel, met niets te vergelijken.
Deze week heb ik al meermaals gedacht dat ik zo blij ben dat ik de twee soorten van moederliefde heb mogen beleven, het is een absolute verrijking voor mijn persoon, als moeder, als vrouw, als mens. Dank je Marie, dat je me dit toelaat x
Ik probeer tegen het einde van de week enkele gevoelige plaatjes van onze aankomst op de blog te zetten, maar moet ze eerst nog her en der gaan sprokkelen.
Ik schat een goed anderhalf uur later dan het ontvangstcomité had gepland, kwamen we met zijn viertjes tevoorschijn in Zaventem. Een volle zwarte madame met blonde pruik was er bij het inchecken in geslaagd het vliegtuig een half uur langer aan de grond te houden, omdat ze niet meer op haar paspoortfoto leek en dit argwaan opwekte bij de douane.Haar gevoel voor dramatiek was kostelijk, dat wel! Na een prima vlucht, Marie had zo'n babybedje, dus ik geen stijve arm, en twee als roosjes slapende kinderen, bleek er in Zaventem weer een probleem met één van onze koffers. Ze hebben ons nog een uur aan het lijntje gehouden door te beweren dat er nog 20 koffers zouden komen, maar njet, niets, nada! Na ons Jamaica-avontuur, de tweede keer op rij dat we prijs hebben met ontbrekende bagage, (Sabrina & Chris, je weet wel ;o))
Kobe heeft zijn zusje "gepresenteerd" aan familie & vrienden, en het moet gezegd, het was spectaculair! Onvergetelijk tof en ontroerend, mijn kindjes zo tussen al die lieve vriendjes te zien met ballonnen en t-shirts, super gewoon! (dank u Inge&Billi :o)) Ben zo benieuwd naar de foto's en het filmpje. Hierbij dikke merci aan alle aanwezigen, jullie zijn stuk voor stuk echte schatten, dit vergeten we nooit!
Thuis aangekomen, bleek ook daar gezorgd voor de nodige spandoeken, ballonnen en decoratie. Weer brok in de keel en traantjes in de ogen. Onze kleine prinses liet zich alles rustig welgevallen, maar later bleek dit wel stilte voor een korte maar krachtige storm! Ze barstte plots uit in een ontroostbare huilbui, die ik verklaarde door "te" veel, "te" druk, ... Uiteindelijk bleek het "echt" honger te zijn, zo'n drie keer eten met nog amper twee uur tussen!!! Nu had ik me al voorgenomen vanavond te starten met de NAN2, want uiteindelijk is Marie 7 maanden en indien "wakker" EN gestimuleerd, een pittige "bezige" bij! Mijn twee mannen dus naar de Delhaize en ik ondertussen het eerste experiment in de Tommytub met Marie.ZALIG vond ze het!!! Mijn hele winteruin ondergespat , maar echt, dat was het laatste van mijn zorgen. Om 19.00 een echte-grote-meisjes-pap en het resultaat is dat ze een uur heeft liggen rollebollen in haar park en nu reeds bijna 2 uur "hangt" te slapen in de draagzak.Gieren & kraaien deed ze , that's my girl!
Als alles nu terug peis&vree blijft gaan we morgen richting Geel voor de FAIC-familiedag. Ik ben ons Amba-kliekje een tourneeke schuldig, dus vandaar.
Ondertussen ben ik terug thuis in mijn eigen huis en ligt alles weer netjes op zijn plaats. Wassen & plassen hoef ik niet te doen, want de koffer die is achtergebleven zat vol met de vuile was ;o))
Ik tracht nu elke week zeker een verslagje en enkele fotootjes te bloggen, zodat jullie ons kunnen blijven volgen tot Marie's eerste verjaardag 27/10/2008.
Ik vond het alvast fijn jullie mee te kunnen nemen op deze reis naar onze prinses en dank iedereen voor de fijne reacties en lieve woordjes Evi, mama van 2
Lieve familie, vrienden en alle anderen die met ons meeleefden,
We komen eraan! Deze voormiddag hebben we afscheid genomen bij het Amba. Assafach heeft ons de officiële documenten overhandigd en we hebben de kindjes nog allemmaal een lolly gegeven. Kunnen ze nog eens lekker "plekken" ;o)) Het was heel rustig in het Amba, de grootsten speelden buiten en de kleintjes waren allemaal aan het slapen in hun bedje. We hadden weinig tijd om nog fotootjes te maken want we moesten nog voor twaalf uur op de Ambassade zijn voor het paspoort en visum van onze prinses. Alles verliep op wieltjes en na twee minuten stonden we terug buiten. Uit consternatie liet ik mijn handtas gewoon achter in het wachtzaaltje en wonder boven wonder stond ze er nog toen Kurt met de taxi terugreed.Dat was nog nooit gebeurd, enfin, waarschijnlijk mijn lucky day vandaag !
We zijn ondertussen gepakt en gezakt. Nog even naar het zwembad en dan na het avondeten richting Bolé airport. Morgenvroeg om 8.25 zetten we terug voet op Belgische bodem!
We worden nog echte luierikken! Deze morgen heeft onze prinses ons tot 8.30 laten snurken. Weliswaar nadat ik haar rond een uur of 3 bij me in bed heb genomen, want ze heeft tijdens de tweede helft van de nacht wel een onrustige slaap. Eens in ons bed slaapt ze verder als een roosje.
Op ons gemakje allemaal in bad en een lekker ontbijt op het terras en dan om 11.00 richting Addis voor een bezoek aan een weverijproject enkel door vrouwen opgericht met een klein schooltje eraan vast. De kindjes waren het Engels alfabet aan het inoefenen en deden natuurlijk extra hun best voor de toeschouwers. Mooie sjaals gekocht voor de oma's en de meters ;o))
Dan richting Akaki subcity, achter de Bolé airport gelegen, de vindplaats van Marie. We zijn met de taxi tot bij de straat gereden waar ze gevonden werd, maar deze was in zo'n slechte staat dat erdoor rijden onmogelijk was. Te voet zijn we niet gegaan. Ook de taxichauffeur vond het genoeg zo en deze mensen weten wanner je kan en niet kan uitstappen.We weten nu uit welke buurt ze afkomstig is en hebben hiervan foto's en een filmpje. Het is een arme buurt waar de koeien en de paarden te midden van de rijbaan rustig verpozen en niemand daarvan opkijkt.Er wordt ook nog meer te paard gereden dan met de auto. Een schril contrast met de hoofdstad en luchthaven op amper tien minuten rijden! Een ingrijpende, maar verrijkende ervaring.
Na de lunch in Top Vieuw restaurant, met een prachtig uitzicht over Addis Abeba, zijn wee souverniers gaan kopen in Churchill road. Een belevenis met een man die niets liever doet dan pingelen. Kobe en ik zijn daar niet zo'n voorstanders van, maar toch ben ik blij dat we een mooie verzameling spulletjes voor haar hebben bij elkaar gepingeld ;o))
Na een drukke en emotionele dag nog even verpoosd aan het zwembad en we merkten op dat er weer enkele Amerikaanse koppels rondliepen met geadopteerde kindjes, weer knulletjes van een jaar of 2.
Wat Marie betreft : ze heeft ons nu duidelijk in haar kleine hartje gesloten, zowel mij als haar twee beschermers Kurt&Kobe. Ze steekt haar armpjes al naar me uit als ik haar benader, een gevoel dat door merg en been gaat,echt, een krop in de keel kan groot zijn! Als ze moe is en ik wieg haar valt ze onmiddellijk in slaap en sinds vandaag is er een intensief wederzijds oogcontact. Het overlevingsinstinct maakt stilaan plaats voor liefde en affectie. We zijn daar heel blij mee. Hoe dan ook weten we nu al dat het geen kindje is dat zomaar naar jan en alleman lacht en lief is omdat je haar vriendelijk benadert. Je moet haar vriendschap echt waard zijn!
Zo, hopelijk kunnen we morgen op het vliegtuig stappen, want onze erkenning is deze middag een feit geworden, maar nu was de fax van de Ambassade weer niet bereikbaar en hebben ze het moeten mailen. Of dit voldoende zal blijken ???
Hallo België! We danken jullie allemaal voor de leuke, lieve berichten, reacties en mails. Wij vinden het fijn om onze ervaringen met jullie te delen.
Vandaag zoals gezegd een "vakantiedagje" aan de piscine, Kobe de hele tijd in het water, met rode en gevoelige schouders als gevolg - want- als je 10 bent weet je alles beter dan je moeder,hé ;o) 't Is natuurlijk niet erg, ik had hem wel ingesmeerd, maar toch.
Marie heeft ons weer mooi laten slapen tot 7.30 en is dan nog een half uur heel content op het grote bed met papa en broer. Om middernacht sjoebert ze haar flesje slapend binnen en geeft geen kik als ik haar na haar boertje weer terugleg. Rond 4.45 werd ze onrustig in haar slaap en heb ik haar bij mij genomen tot de ochtend. Een droomscenario tot hier toe.
Deze namiddag had ze wat last van haar verkoudheid en ik heb ook de indruk dat ze soms even alles van haar af moet knorren. De draagdoek doet dan weer wonderen! We worden in het hotel dikwijls aangesproken over onze prinses, zowel door de gasten als het personeel en iedereen vindt haar superschattig en vindt het geweldig dat ze met ons meekan, een mooie toekomst tegemoed. Plezant voor ons ook natuurlijk, want een blank koppel met een lokaal kindje kan misschien ook andere reacties uitlokken hier in Addis.
We waren gisterenavond "chique" gaan eten en ook daar charmeerde onze kids de hele bediening! Kobe daar zijn exquise (aiai die hotelrekening :o( ) smaak en Marie met haar ogen.
Er logeert hier ook een Amrikaans koppel uit California dat een jongetje van 2.5 jaar heeft adopteerd. Ze hebben ook eigen kids van 12 en 15 jaar. Bij hem verliep de aanpassing de eerste week stroef, maar sinds gisteren zie je duidelijk dat het ventje vertrouwen begint te krijgen in zijn mama en ook al voluit kan lachen als ze met hem speelt. Hij heeft bijna zijn hele kleine leventje in een weeshuis gezeten en dat laat toch zware sporen na,hoor. Het komt wel goed, want de ouders zijn voldoende down to earth en geven hem tijd en ruimte.
Over onze procedure toch nog een spannende anekdote : na eerst de bevestiging te hebben gekregen dat we morgen onze voorlopige erkenning zouden hebben, vandaag een mailtje dat ze ons dossier toch nog niet binnen hadden. Ik voelde weeral onraad, maar net toen ik de telefoon in de hand nam, liep er een mail binnen met de bevestiging dat het toch zou lukken morgen, onder voorbehoud van goedkeuring van de Directeur-Generaal van de FCA. Ik zal pas gerust zijn als de consul mij morgen laat weten dat de fax effectief aangekomen is.Wat een gedoe zeg!
Morgen gaan we op zoek naar de vindplaats van Marie en gaan we souveniershoppen.
Na een relatief rustige nacht, ik heb Marie om 1.30 in haar slaap gevoed want ze werd maar niet wakker, begonnen we deze morgen relax aan dag 2 van ons nieuw bestaan. Nu kregen papa en broer ook een "lach-voluit" bij het ontwaken en na haar badje lag ze lekker te keuvelen en spelen tussen haar twee beschermers op het grote bed. Koekjesmeel is niet haar favoriete gerecht en met een lepel eten is ook nog niet haar ding, dus dat laten we deze week dan maar achterwege en starten we thuis rustig terug opnieuw. We zijn samen met de mei-groep naar het Amba gegaan, want deze koppels namen vandaag afscheid van Assafach en de verzorgsters. Een hectische situatie, die onze dochter vanuit haar draagdoek eigenlijk compleet aan zich liet voorbijgaan. Ze reageerde niet echt op alle heftige emotie naar haar persoontje toe en bleef lekker rustig dicht bij mama. Trouwens, zo'n draagdoek kan ik alle mama's van kleinere baby's aanraden. Het geeft zowel moeder als kind een rustgevend, intiem gevoel.Het geknoei om hem aan te krijgen moet je er maar bijnemen ;o)) Na een lunch in een pizzeria zijn we terug naar ons hotel gekeerd voor een namiddagje aan de piscine. Met Kobe wat geplonst in het zwembad, want die verdient ook wat extra aandacht natuurlijk.
Nu ligt onze prinses weer heerlijk te slapen tot haar volgende flesje. Het lijkt er dan toch op dat ik gezegend ben met twee gemakkelijke, rustige en contente kinderen. Haleluja!!!
Toen ik op de kamer kwam om mijn bikini aan te trekken checkte ik mijn mail en las ik tot mijn grote blijdschap dat ons dossier gisteren al op de FCA lag voor erkenning EN dat de FCA de erkenning zal instrueren op 29 mei. Dus vrijdag komen we terug mensen, alle stukjes van de puzzel vallen in elkaar voor ons.
Morgen is het hier feestdag, dus een dagje lay-back en relax. Donderdag plannen we te trip naar de vindplaats van Marie en het kopen van enkele souverniers. Vrijdag nemen wij dan afscheid op het Amba en krijgen we Marie's documenten overhandigd. Na de middag gaan we dan zelf haar paspoort en visum ophalen op de Belgische Ambassade en dan is het koffers pakken en wegwezen...
Deze morgen was ik al om 3.45 wakker en kon moeilijk terug de slaap vatten... straks is het zo ver, dacht ik de hele tijd, maar 't voelde aan als in een droom.
Om 9.45 zijn we richting Amba vertrokken voor de overdracht van onze dochter. Het was er gezellig en aangenaam. De verzorgsters waren buiten de allerkleinste baby's aan het verzorgen, een piepklein meisje en jongetje en dan nog een meisje dat al op een "echte" baby leek. Verder was een andere verzorgster uitgebreide baby-massage aan het geven. Ja, de Amba-kindjes komen niets te kort op vlak van affectie en lichamelijk contact.
Marie lag alleen in een kamertje, net wakker en nog helemaal uitgedost van haar uitje deze morgen naar de immigratiedienst voor de foto op haar paspoort. Ze was rustig toen ik haar uit haar bedje pakte en aan Kobe gaf, maar eens buiten liet ze snel merken dat het etenstijd was. Na een uitgebreide fotosessie met de oudere kindjes was het etenstijd voor Marie. Ze eet gretig en met veel smaak, dat is ook weeral mooi meegenomen. Nadien maakte ze kennis met haar tutje en ook dat leek haar uitermate te bevallen, want om 12.10 viel ze in slaap in de draagdoek en momenteel, zo'n dikke drie uur later, ligt ze nog heerlijk te soezen in dit zalige nestje. Ook voor mij een enorme opluchting dat ze zich zo kan geven en ontspannen vanaf de eerste moment.
Voor de rest laat ik de beelden spreken, die zeggen meer dan 1000 woorden. Geniet ervan, wij doen dat ook! Marie, mama, papa & grote broer Kobe x
Deze ochtend om 7.00 lokale tijd zijn we geland na een perfecte vlucht. We werden met een shuttle naar het hotel gebracht en daar mochten we direct op de kamer. Om 9.15 was ik al aan het uitpakken terwijl Kurt een uiltje lag te knappen. Om 11.00 Ann van FIAC aan de telefoon, ze waren in de hotellobby om ons te komen begroeten. Wij naar beneden en kregen direct nieuwe foto's van ons prinsesje voorgeschoteld. Ze ziet er supergoed uit, echter haar lange lokken zijn met de noorderzon verdwenen! Ik zal mijn mooie haarspeldjes dus toch nog niet direct nodig hebben. Ze doet het heel goed en is een pittige tante die zich laat horen als het haar niet afgaat. Voor de rest een goedlachs mooi kindje.Spijtig genoeg kan ik geen foto inscannen, jullie zullen nog tot morgen op jullie honger moeten blijven zitten. Wij waren erg opgelucht met de nieuwe fotootjes, 'tis een prachtmeid, echt waar. Ann stelde voor mee te gaan lunchen en de andere koppels te ontmoeten, hetgeen we ook gedaan hebben. Het was een fijne ontmoeting met drie overgelukkige en supertevreden koppels en echt fantastische kindjes die alledrie ongelooflijk content waren bij hun nieuwe mama & papa. Ook al moeten wij nog tot morgen wachten, de ontmoeting gaf ons een positief gevoel. Na een bezoek aan het etnologisch museum zijn we terug richting hotel gekeerd voor een drankje aan het zwembad en een siesta op ons bed! Nu gaan we ons laatste avondmaal verorberen zonder Marie, want morgen zal alles anders zijn! Om 9.30 pikt Ann ons op in het hotel en dan is het richting Amba voor de overdracht. Voor het ogenblik nog steeds een onwezenlijk moment!
Allez, hier gaan we weer! Deze namiddag Bart van FIAC aan de lijn met de mededeling dat ons dossier vandaag met DHL zou vertrokken zijn richting Brussel. Dit betekent een viertal dagen vertraging op de planning voor de voorlopige erkenning door de FCA. M.a.w. in plaats van 29 mei, zoals eerst gesteld zou het nu ten allervroegste 30 mei worden en eerder 3 of 4 juni. De mogelijkheid bestaat dus dat we onze terugvluchten moeten herboeken naar een latere datum, maar daarvan houden we jullie via deze weg zeker van op de hoogte.
Ik heb beslist me hierover NIET druk te maken en me te focussen op de ontmoeting met Marie, uiteindelijk het enige wat echt telt. Hoe en wanneer we thuisgeraken is momenteel het minste van mijn zorgen. We zitten in een goed hotel en hebben alleen elkaar nodig!
Enfin, ik denk dat ik nu toch maar eens aan mijn koffers moet beginnen te denken. Ben momenteel nog ijverig aan het werk, maar sluit hier ook dadelijk de boeken.
Morgen nog het schoolfeest van Kobe als tussendoortje - moet kunnen, zo net voor vertrek ;o)).
Ik hoop jullie zondag al een kleine impressie van Addis Abeba te kunnen voorschotelen!
Weer onzekerheid, ook al staat de planning vast...
Vandaag zou volgens de officiële planning ons dossier in Brussel moeten aangekomen zijn voor nazicht door de dienst Internationale adoptie van het Ministerie van Justitie. Echter, dit is niet het geval. Ik heb dan ook de dienst gebeld voor uitleg en daar kreeg ik te horen dat ik morgen eens moet terugbellen want dan zouden ze meer weten. Assafach zou het morgen binnenbrengen op de Ambassade. Nog steeds heb ik het gevoel dat ze er geen vaart achter zetten en de dingen daar gewoon doen zoals zij het denken, maar een planning is een officeel document en dat dient gerespecteerd te worden. Ze weten dat er niet altijd gefaxt kan worden, dus dan zou je denken :ze brengen het een dag eerder binnen voor alle zekerheid, maar nee, weer een dag later. En... morgen is het vrijdag, dus dat is weer een reden om de zaken voor zich uit te schuiven, want bij de minste tegenslag verschuift alles tot na het weekend. Van de FCA zelf krijg ik wel goede feedback en zij geven me wel het gevoel dat ze achter ons dossier staan, echter, ook zij zijn afhankelijk van het doorsturen vanuit Addis Abeba. Man man man, oh god haleluija, de dag dat ik niet meer afhankelijk zal zijn van derden voor het welvoelen van mijn gezin, want dit is echt de limiet hoor!
Voor de rest ben ik ongelooflijk rustig en kijk ik uit naar maandag 10.00 , de moment dat mijn "echte" leven weer verder kan, alle zorgen echt van me af kunnen vallen en ik samen met mijn twee mannen, en waarlijk 't zijn gewoon twee "topgasten" onze kleine pruts kunnen omarmen en weghalen uit die liefdeloze realiteit en haar kunnen omringen, samen met de lieve mensen rondom ons, met "echte" warmte en genegenheid.
Hopelijk kan ik hier morgen bevestigen dat de vertegenwoordigers ter plaatse hun werk hebben gedaan en we kunnen vertrekken met een gerust gevoel.
Alles geregeld, afspraak maandag 26/5 om 10.00 in het AMBA
Deze avond nog een telefoontje gekregen van Ann, de verantwoordelijke van FIAC. Ze vertrekt morgen met twee koppels richting Addis Abeba. Ze had Assafach gevraagd of de overdracht van Marie "per uitzondering" niet op zondag kon, maar dat zien ze daar toch niet echt zitten. Uiteindelijk vind ik het ook niet zo erg. Zo kunnen we eerst even bekomen en acclimatiseren en nog een nachtje goed slapen vooraleer we overgaan tot "het moment suprême"! Maandag zijn ook alle winkels weer open en kunnen we direct inkopen gaan doen om provisie in te slaan voor een ganse week (we weten nu nog niet welke melk Marie drinkt, etc...). Normaliter krijgen we bij de overdracht een lijstje met alles wat nodig is om Marie te voeden en te verzorgen.
Dus zondag nog een dagje relaxen aan de pool van het Sheraton , bedje opmaken , alles netjes klaarleggen, zodat we maandag bijvoorbeeld de camera niet vergeten mee te nemen (iets wat mij wel zou kunnen overkomen :o)) We nemen misschien ook al is een taxi om de vindplaats van Marie te gaan opzoeken en het eerste tehuis waar ze werd ondergebracht. Dan moeten we dat achteraf niet meer doen "met baby". Enfin, de dag zal wel snel voorbij zijn. Maandagochtend 26/5 komt Ann ons dan ophalen voor de overdracht, exact 3 maanden na de toewijzing. Hopelijk kunnen we jullie 's avonds al verwennen met enkele mooie digitale tafereeltjes!
De volgende dag hebben we al direct reden om te feesten want dan wordt Marie 7 maanden ! Een mijlpaal , toch de eerste die we samen nemen.
Voor de rest hebben we niet veel plannen. Samen zijn en elkaar ontdekken staat tijdens deze week centraal. We plannen nog wel enkele bezoekjes aan het AMBA om te kunnen praten met de verzorgsters van onze kleine meid. Zij alleen kunnen ons leren hoe ze is, wat ze fijn vindt, etc...
Ik probeer nog even een bericht te laten voor we echt ribbedebie zijn, maar beloven doe ik het niet. Ik heb nog een resem facturen te maken, al mijn zaakjes te regelen, mijn bureau te verhuizen, de koffers pakken, mijn hondje Flavie extra te verzorgen want die heeft vandaag weer een kleine hersenbloeding gehad en moet een beetje fit zijn tegen donderdag want dan gaat ze twee weekjes op vakantie bij de bomma en den bompa. Ze komt er wel door, maar is nu alleen gerust als ze mij ziet. Zaterdag is het dan ook nog schoolfeest en Kobe treedt op, moeder is verplicht om aanwezig te zijn, dus... daaag inpaknamiddag! Deze avond nog even 2 uurtjes gevlucht met mijn ventje naar de sauna. Hij moest nodig even ontspannnen of ...ontsnappen ??? want de stress neemt met de dag toe. Hij laat het niet merken maar de angst en onzekerheid spelen hem elke dag meer parten. Zal alles wel goed zijn met Marie? Hoe gaat ze reageren? Ga ik tegen al die miserie kunnen? Ben ik wel opgewassen tegen zoveel "ongekende" emotie? Allemaal vragen die door het koppie van mijn ventje razen, maar die natuurlijk niet uitgesproken worden, want dat doe je niet,hé, als man des huizes.
Eén voordeel heeft zo'n hectisch leven wel : eens je maandagochtend je ogen hebt opengedaan, is het zo weer weekend, dus laat maar komen !!!
Deze ochtend, zeg maar nacht, om 4.00 klaarwakker... waarom? Geen idee. Na wat woelen en zuchten om 5.00 uit bed, ...begon het nog te regenen ook! Echt een leuk begin van een "lange" verjaardag...
Enfin, ondertussen zijn alle donderwolken volledig opgeklaard boven Hingene en fluiten de vogels weer vrolijk. Deze voormiddag allez/retour Brussel voor VISA, maar morgen moet ik nog eens terug! Het was onmogelijk op enkele uurtjes drie VISA in orde te brengen, zucht/steun/kreun, maar ja , 't is voor de goede zaak.
De aankomstkaartjes worden gedrukt, de reis is verder helemaal geregeld, haar koffer staat klaar, haar bed is opgedekt, morgen wordt de babyborrel geregeld en dan ...is het weeral bijna weekend. Het laatste zonder Marie ! Gelukkig is het heel gevuld : we gaan nog eens goed dansen & swingen - eten & drinken en dan om af te sluiten Kobes' laatste voetbaltornooi en een lentefeest.
Heb zondag trouwens de mooiste moederdag van mijn leven beleefd : 's ochtends een verrassingsontbijt opgediend op het terras en een mooi geschenkje van Kobe. 's Middags kwam Kurt op de proppen met een prachtig (dankuwel Kaatje ;o)) "roze" boeket dat Kobe me overhandigde "uit naam van Marie"... ja, ik snifsnif natuurlijk, helemaal van slag! Ik voel me nu echt compleet, 't is raar, maar waar.
Volgende week verhuis ik mijn administratie en kantoor naar de thuisbasis, zodat ik tussen de papjes & pampertjes de zaak aan het rollen kan blijven houden.
Laat de zomer maar komen, jongens! Ik ben er klaar voor.
Vooral nu ik de warmte in mijn eigen hartje terug voel stralen, mens, wat zaten mijn emoties op slot,zeg! Deze morgen hoorde ik mezelf meezingen met de radio in de wagen en plots besefte: hé, that's me! Wat was het langgeleden dat ik de radio harder heb moeten zetten om mijn eigen "overtuigende" kattengejank niet te moeten aanhoren ;o)) I'm back!
Gisteren heel drukke, maar fijne dag gehad. Onze reis is geboekt, vertrek 24/5 met een nachtvlucht en terug op 31/5 's ochtends, dus voor de liefhebbers : wij landen met ons prinsesje om 8.25 en iedereen is welkom op Zaventem! De prikken zijn gezet, zonder "in zwijm vallende" mannen, wauw, wat een echte venten heb ik toch in huis ;o))
Mijn werk op de zaak ging eindelijk eens vanzelf, hiphip voor het teruggekeerde concentratievermogen, enfin, alles valt weer in de plooi.
's Avonds nog een heerlijk terrasje met de vriendinnen om de dag feestelijk af te sluiten.
Het moet gezegd, het leven van een moeder van twee valt wel mee :o))
Vandaag al eens nakijken wat er allemaal in de koffer moet en dinsdag een allez-retourtje Brussel voor onze visa.
Ondertussen hebben we het lekker druk met allerlei plezante activiteiten en kunnen we volop genieten van onze "nette" tuin.
8 mei 2008 - de dag dat we mama en papa werden van Marie
EINDELIJK !!!
Deze namiddag rond een uur of vier kwam het verlossende telefoontje van FIAC : vandaag is tijdens de rechtzitting het adoptievonnis uitgesproken en mogen we onszelf de supertrotse ouders EN grote broer noemen van YANIT COOLS. Haar naamsverandering volgt via een rechtsprocedure hier in België.
We bekijken vandaag wanneer we kunnen afreizen, maar we denken dat het inderdaad rond 23/5 zal zijn , misschien iets later,voor een week, eventueel verlengd met een paar dagen, indien nodig voor de erkenning door België.
OEF, ZUCHT...
groetjes van zij die zijn opgelucht ;o)))
THE PAST IS HISTORY THE FUTURE A MYSTERY THE PRESENT A GIFT
't Is niet te geloven, maar toch de waarheid : rechtbank uitgesteld wegens computerpanne door electriciteitsproblemen. Morgennamiddag proberen ze het opnieuw... en wat zal er dan weer fout lopen?
Radeloos, moedeloos, onzeker, ... ik ben helemaal "plat", mijn batterij is leeg.
Ik kan niet denken aan Marie zonder angst en ik begin soms te denken: gaat het ooit wel eens in orde komen?
Zo ben ik nooit geweest en eerlijk ik heb dit niet verdiend , wij hebben dit niet verdiend!
Ja, vandaag is het dan eindelijk 7 mei! Als de goden ons welgezind zijn worden we vandaag officieel voor de tweede keer mama en papa en dit door het vonnis dat de rechter van de Rechtbank van eerste aanleg in Addis Abeba velt. In feite komt het erop neer dat hij het adoptiecontract tussen de vertegenwoordigers van het kind,ons en de wet legaliseert.
Van een euforisch gevoel is momenteel nog geen sprake ,wel buikkrampen en een hoop zenuwen (het lijken wel weeën ):o(( Waarschijnlijk zullen we pas morgen vernemen of alles vlot is verlopen en het verleden heeft mij geleerd niet te hard van stapel te lopen en met de twee voetjes op de grond te blijven tot het nieuws bevestigd wordt door FIAC. Enfin, van een ezelsdracht en een zware bevalling gesproken!
Voor alle zekerheid doe ik zodadelijk een mailtje naar FIAC om zeker te zijn dat ze de zaak niet vergeten op te volgen.
Ik kom terug vanaf het moment dat ik meer zekerheid heb.
Ik hoop dat de rechter met het goede been uit bed stapt en ons vonnis uitspreekt, zodat we eindelijk kunnen beginnen aftellen.
De afgelopen dagen was er voldoende afleiding om het "lange" weekend door te spartelen. Erg hé, dat je schrik krijgt van een beetje vrije tijd! Uiteindelijk heb ik toch nog eens "stevig" aan mezelf gedacht ook en ben vrijdag gaan shophoppen met een achterbank vol kleurige zakken als resultaat. Ik kan er wel even tegen nu en zal niet in mijn blootje moeten rondlopen de komende maanden ;o))
Met 21 kg minder mee te sleuren, wordt winkelen terug een aangename tijdsbesteding. Moet gezegd dat het echt HEEL lang geleden was, dus toch (hoewel op het nippertje van "trop is te veel") gepermitteerd. In ieder geval: ik zal helemaal assorti zijn met onze dochter, want deze zomer is "kleur" mijn motto!
Het weekend hebben we doorgebracht tussen het grasgroen van de voetbalvelden, waar Kobe heeft geschitterd als een rasechte goalgetter en wij ondertussen werden voorzien van een gezonde teint. Al bij al toch een fijne tijd.
En nu de laatste countdown naar woensdag, dus alsjeblieft ALLE duimen stijf en fingers crossed, schietgebedjes en rozenkransjes, alles wat maar helpen kan DOEN!
Alles is voorbereid en gepland in tijd en ruimte! We hopen nu enkel nog op een positief telefoontje van FIAC op 7/5!
Dus iedereen die nog wat kaarsstompjes over heeft van de voorbije winter... brandt ze maar op, wie weet brengt het ons geluk :o))
Gisteren kreeg ik weer een doos met "roze" meisjesspulletjes van een vriendin en werkelijk ik zat weer helemaal op mijn eveneens "roze" wolk : van badpakjes tot rubberlaarzen, echt superschattig!
Ik zou zeggen : zet al die duimen recht en kramp of niet, hou ze stijf tot "zeven-vijf" ;o))
Hip hip hoera... Vandaag 27 april is Marie een half jaar. Anders zo'n dag van fotootjes maken en terugblikken. Vreemd gevoel, want voor ons is er geen sprake van terugkijken, enkel een paar fotootjes tonen ons haar evolutie en dat zijn dat fracties, momentopnames.
Gisteren was het net vier maanden geleden dat onze dochter werd gevonden in Akaki subcity, een buitenwijk van Addis Abeba. We hebben hiervan een adres en zullen tijdens ons verblijf die plaats zeker gaan opzoeken. Uiteindelijk is dit de enige link met haar verleden. Het begin van haar adoptieverhaal! Verder hopen we het weeshuis te vinden waar ze in eerste instantie werd ondergebracht, normaal moet dat vlakbij de vindplaats gelegen zijn. We hebben enkel een naam, maar hopen dat dit alsnog genoeg zal zijn.
Indien onze rechtbank doorgaat op 7 mei, plannen wij onze afreis van vrijdag 23/5 tot en met woensdag 28/5. Zo kunnen we 4 volle dagen ter plaatse zijn en nog aansluiten bij de FIAC-groep. Ruim voldoende om alle plekken te bezoeken die relevant zijn voor ons en te praten met de verzorgsters die Marie de laatste vier maanden verzorgd en gevoed hebben. Normaal krijg je van deze periode een uitgebreid verslag, hetgeen ons kan helpen haar toch een beetje beter te leren kennen alvorens we samen in het "onbekende" springen.
Kobe vroeg me gisteren of hij zijn zus als eerste in de armen mocht nemen, gek, want die gedachte was diezelfde ochtend nog door mijn hoofd geflitst. Hij leeft er zo in op de laatste dagen, ik hoop echt dat hij erbij kan zijn!
Indien er toch nog een uitstel komt bij de rechtbank, wat toch eerder uitzonderlijk is, maar ja, ons kennende, wij zijn nogal dikwijls de "uitzondering" die de regel bevestigt :o((, reizen Kurt en ik alleen af op 11/6 en komen terug op 14/6.
Wie ons graag komt opwachten in Zaventem, zowel 28/5 als 14/6 is de aankomst rond 8.00 's morgens, dus dat kunnen jullie dan alvast noteren!
De volgende dagen probeer ik alle praktische voorbereidingen te finaliseren: reisbureau, aankomstkaartje, vreemd geld bestellen, visa voorbereiden, inentingen, doktersbezoek i.v.m. voorschriften reisapotheek, enfin, mijn agenda staat vol met "to do's".
Hopelijk vliegt de tijd nu terug snel, want de laatste weken leek het wel of hij bleef stilstaan.
Marie, ons langverwachte prinsesje
en dan is het EINDELIJK zeven mei.
