...en eindelijk begint alles terug een beetje op zijn plaats te geraken.
Man,man, het is toch ongelooflijk hoeveel gerief een mens meesleurt op vakantie, zeker nu : met zowel een babydochter als twee sportievelingen-op-de-fiets die al hun persoonlijk materiaal mee moesten hebben. Het was geen sinecure om de hele troep op een week weggewerkt te krijgen, maar enfin, het einde is in zicht.
Marie heeft zich vlot terug aangepast aan het rustige leven thuis. Ze slaapt goed, ook overdag gaat het steeds beter in haar bedje, twee tot twee en een half uur voor het middageten en dan nog een korter dutje in de namiddag. Na haar badje draag ik haar in de doek of babybjorn, zalig vindt ze dat nog steeds. Ze dommelt dan ook nog een uurtje in als een klein popje.Na haar flesje gaat ze flink slapen met haar tut en "piet konijn". Ook het dromen is volledig voorbij. Soms moet ik haar haar tut nog eens geven, maar meestal regelt ze dat zelf ;o))
Als ze wakker is, is ze één en al levendigheid en actie! Ze is ongelooflijk alert, heeft ALLES gezien. Een ondernemend dametje, eentje naar mijn hart! Ze houdt van alles wat lawaai maakt en waarmee je kan kloppen en smijten, neen, ik denk niet dat ik voor Marie veel poppen zal moeten kopen :o) Haar motorische en andere ontwikkelingen vlotten volgens mijn bescheiden mening heel goed. Ik wacht nog steeds op een bericht van K&G, maar blijkbaar hebben die geen haast om een bezoekje te brengen.
Woensdag heeft ze voor de eerste maal een voetbalwedstrijd van haar grote broer meegemaakt en als een rasechte supporter stond ze te roepen en te gesticuleren aan de zijlijn. Op de duur ging er meer aandacht naar haar dan naar de match! By the way... grote broer heeft een prachtig kopbaldoelpunt gemaakt voor zijn zus. Super, hoor, Kobe!
Ik denk te mogen zeggen dat deze vakantiemaand nogmaals heeft bewezen dat Marie ons leven heeft verrijkt en wij het hare, dat het enorm klikt tussen ons viertjes en dat we elkaar alleen maar gelukkiger maken. Adoptie betekent voor ons : thuiskomen in het warme nest waar wij jaren met zorg en liefde aan gewerkt hebben en dat voor elk van ons vier een speciaal plaatsje heeft. Zonder Marie was ons nestje niet compleet, nu wel.
Ik heb de fotootjes klaargemaakt voor publicatie. Hopelijk genieten jullie er evenveel van als wij.
Eindelijk weer even een "rustmoment" om mijn dagboek een beetje te updaten.
Na een gevarieerde vakantie zijn we nu terug in Belgenland en ik word pardoes terug geconfronteerd met de "harde" realiteit :o(( Nu heb ik het graag lekker warm, maar een gemiddelde temperatuur van 32 °C in huis om te werken, te poetsen, etc... vind ik er toch net iets over! Door het drukkende weer krijg ik hier geen zuchtje trok in huis en is het puffen en zweten 24 op 24. In onze hoeve hebben alle slaapkamers airco, dat staat vast. Ik ben er geen voorstander van, maar nood breekt wet.
We zijn zaterdagavond gearriveerd en zondag hadden we dan al gelijk een verjaardagsfeestje voor big brother Kobe, die nu "11" zomers oud is. Het was reppen, rennen en lopen, maar om 16.00 zag ons huis er aanvaardbaar genoeg uit om familie te ontvangen. Ook de kasten waren in die tijd weer gevuld! Het was fijn, warm en mijn zoon was in z'n nopjes... daar doet ne mens het voor,hé! Zondagavond toch weer laat in bed en door het hevig onweer konden we geen ramen open laten staan, m.a.g. dat we lagen te lekken van het zweet, erg hé. Marie heeft zich er doorheen geslapen al een geluk.Kobe heeft er sowieso geen last van.
Vandaag had ze ook last van de warmte, at minder en had moeite om tijdens haar middagdutje de slap te vatten. Uiteindelijk heeft er het toch een uurtje uitgehouden. Ze vecht nu wel meer tegen de slaap die zich aankondigt, maar enkel tijdens de namiddag. In de voormiddag en voor de nacht geeft ze zich vanzelf. Gezien haar motorische vooruitgang is het wel supergrappig haar bezig te zien tijdens dat gevecht. Ze kruipt nog niet, maar doet zo van die "poep-in-de-lucht"pogingen en dat is om te gieren; Ze kan nu wel zelf haar tut in haar mondje stoppen, dat is voor mij een groot voordeel ;o))
Voor de rest is het een echt mama's kindje en zit ze in de periode van "mama-om-de-hoek-keel-open", serieus en die keel produceert decibels,hoor!!! Maar ik blijf er echt heel kalm onder, blijf rustig en consequent (zelfs bij 32°C) en uiteindelijk komt het goed. Ze weet al heel goed wanneer ik meen wat ik zeg :o)
Nu ga ik nog een beetje werken voor de firma, maar eerst leg ik mijn prinsesje te bed.
Als ik deze week even tijd heb selecteer ik weer enkele kiekjes en plaats ze op de blog.
Marie, ons langverwachte prinsesje
...en eindelijk begint alles terug een beetje op zijn plaats te geraken.
