Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
05-05-2008
Nog twee keer slapen...
en dan is het EINDELIJK zeven mei.
Ik hoop dat de rechter met het goede been uit bed stapt en ons vonnis uitspreekt, zodat we eindelijk kunnen beginnen aftellen.
De afgelopen dagen was er voldoende afleiding om het "lange" weekend door te spartelen. Erg hé, dat je schrik krijgt van een beetje vrije tijd! Uiteindelijk heb ik toch nog eens "stevig" aan mezelf gedacht ook en ben vrijdag gaan shophoppen met een achterbank vol kleurige zakken als resultaat. Ik kan er wel even tegen nu en zal niet in mijn blootje moeten rondlopen de komende maanden ;o))
Met 21 kg minder mee te sleuren, wordt winkelen terug een aangename tijdsbesteding. Moet gezegd dat het echt HEEL lang geleden was, dus toch (hoewel op het nippertje van "trop is te veel") gepermitteerd. In ieder geval: ik zal helemaal assorti zijn met onze dochter, want deze zomer is "kleur" mijn motto!
Het weekend hebben we doorgebracht tussen het grasgroen van de voetbalvelden, waar Kobe heeft geschitterd als een rasechte goalgetter en wij ondertussen werden voorzien van een gezonde teint. Al bij al toch een fijne tijd.
En nu de laatste countdown naar woensdag, dus alsjeblieft ALLE duimen stijf en fingers crossed, schietgebedjes en rozenkransjes, alles wat maar helpen kan DOEN!
Alles is voorbereid en gepland in tijd en ruimte! We hopen nu enkel nog op een positief telefoontje van FIAC op 7/5!
Dus iedereen die nog wat kaarsstompjes over heeft van de voorbije winter... brandt ze maar op, wie weet brengt het ons geluk :o))
Gisteren kreeg ik weer een doos met "roze" meisjesspulletjes van een vriendin en werkelijk ik zat weer helemaal op mijn eveneens "roze" wolk : van badpakjes tot rubberlaarzen, echt superschattig!
Ik zou zeggen : zet al die duimen recht en kramp of niet, hou ze stijf tot "zeven-vijf" ;o))
Hip hip hoera... Vandaag 27 april is Marie een half jaar. Anders zo'n dag van fotootjes maken en terugblikken. Vreemd gevoel, want voor ons is er geen sprake van terugkijken, enkel een paar fotootjes tonen ons haar evolutie en dat zijn dat fracties, momentopnames.
Gisteren was het net vier maanden geleden dat onze dochter werd gevonden in Akaki subcity, een buitenwijk van Addis Abeba. We hebben hiervan een adres en zullen tijdens ons verblijf die plaats zeker gaan opzoeken. Uiteindelijk is dit de enige link met haar verleden. Het begin van haar adoptieverhaal! Verder hopen we het weeshuis te vinden waar ze in eerste instantie werd ondergebracht, normaal moet dat vlakbij de vindplaats gelegen zijn. We hebben enkel een naam, maar hopen dat dit alsnog genoeg zal zijn.
Indien onze rechtbank doorgaat op 7 mei, plannen wij onze afreis van vrijdag 23/5 tot en met woensdag 28/5. Zo kunnen we 4 volle dagen ter plaatse zijn en nog aansluiten bij de FIAC-groep. Ruim voldoende om alle plekken te bezoeken die relevant zijn voor ons en te praten met de verzorgsters die Marie de laatste vier maanden verzorgd en gevoed hebben. Normaal krijg je van deze periode een uitgebreid verslag, hetgeen ons kan helpen haar toch een beetje beter te leren kennen alvorens we samen in het "onbekende" springen.
Kobe vroeg me gisteren of hij zijn zus als eerste in de armen mocht nemen, gek, want die gedachte was diezelfde ochtend nog door mijn hoofd geflitst. Hij leeft er zo in op de laatste dagen, ik hoop echt dat hij erbij kan zijn!
Indien er toch nog een uitstel komt bij de rechtbank, wat toch eerder uitzonderlijk is, maar ja, ons kennende, wij zijn nogal dikwijls de "uitzondering" die de regel bevestigt :o((, reizen Kurt en ik alleen af op 11/6 en komen terug op 14/6.
Wie ons graag komt opwachten in Zaventem, zowel 28/5 als 14/6 is de aankomst rond 8.00 's morgens, dus dat kunnen jullie dan alvast noteren!
De volgende dagen probeer ik alle praktische voorbereidingen te finaliseren: reisbureau, aankomstkaartje, vreemd geld bestellen, visa voorbereiden, inentingen, doktersbezoek i.v.m. voorschriften reisapotheek, enfin, mijn agenda staat vol met "to do's".
Hopelijk vliegt de tijd nu terug snel, want de laatste weken leek het wel of hij bleef stilstaan.
Wat ik gisteren niet meer voor mogelijk achtte is vandaag toch gebeurd... we krijgen de kans om aan te sluiten bij de groepsreis van mei.
Na het negatief bericht van afgelopen dinsdag is mijn wereld in elkaar gestort en zag ik geen mogelijkheid meer tot dialoog met de mensen van de dienst. Mijn vat was leeg, ik zat er door. Woensdag heb ik dan toch maar weer de moed bij elkaar geraapt en via verschillende kanalen gecheckt of de mogelijkheden dan werkelijk uitgeput waren maar telkens kwam ik tot hetzelfde besluit.
Wat FIAC ons voorstelt is geen oplossing, hoe we het ook trachten te bekijken.
Op de middag belde Bart me omdat hij mijn antwoord op Ann's mail had ontvangen. Aangezien wij elkaar sinds eind 2007 niet meer gesproken hadden, was hij totaal niet op de hoogte van het verloop van onze procedure en de problematiek die zich had ontwikkeld. En ik had geen zin om nogmaals het hele verhaal opnieuw te vertellen, wetende wat de reactie zou geweest zijn. Ons gesprek liep dan ook op een sisser uit.
Ik was eigenlijk echt boos, na een redelijke intensieve communicatie afgescheept worden met een mailtje, nee dat verteer ik niet gemakkelijk. Ik had meer professionaliteit verwacht en ook een minimum aan inlevingsvermogen.
Enfin, wat er gisteren niet was, bleek er vandaag dan wel te zijn. Na gisterenavond alles samen nog eens op een rijtje te hebben gezet, hebben we beslist dat Kurt deze ochtend contact zou opnemen met Ann. Een persoonlijk onderhoud op de dienst was niet meer mogelijk deze week, en ik zag nog een gesprek via telefoon echt niet meer zitten. Er werd ons toegestaan tussen 9.00-10.00 op te bellen.
Dus ik mijn briefing erbij gepakt, echt ik kan een consultancybureau voor mensen met adoptieproblematiek beginnen, en hem wegwijs gemaakt in adoptieland.
Het moet gezegd, mijn echtgenoot is een man van weinig woorden,maar de woorden die hij uitspreekt zijn steeds weloverwogen en to the point. Hij heeft ook een serene manier van communiceren, terwijl bij mij de vonken er nogal snel afvliegen en ik dus ook kwetsaarder ben. Onbewust wist ik ook dat hij in staat zou zijn om tot een compromis te komen - hij is echt een krak, die held van mij! Allez, genoeg lof nu...
We vertrekken ofwel ergens in de week van 20/5 tot 27/5 voor een weekje met Kobe, als de rechtbank vlot verloopt op 7/5 en anders maken Kurt en ik zonder Kobe een korte reis tussen 11/6 en 13/6 met aankomst 14/6 om 8.00 in Zaventem. Hiervoor kregen we een fiat van Ann.
Er valt een enorme last van mijn schouders.Ik hoop nu terug een beetje gemoedsrust te vinden en de thuiskomst verder te kunnen voorbereiden op een fijne manier.
Verder ga ik mijn twee jongens nog eens stevig in de watten leggen, want eens Marie hier is zal alles er toch een beetje anders uitzien.
Een uitgeputte maar contente mama die nu gaat slapen...
Het verdict is gevallen! Daarjuist een mail gekregen van FIAC dat we niet mee kunnen reizen in mei en dus bij de groep van half juni worden gezet. Terwijl onze vorige communicaties altijd persoonlijk en telefonisch verliepen, kregen we nu met een formeel mailtje te horen dat we een einde kunnen maken aan onze droom, nl. zelf ons kind als gezin gaan afhalen in haar geboorteland. Zomaar sec, zonder poeha, wordt er geïnformeerd voor hoeveel personen er nu voorlopige reservaties moeten worden gemaakt, omdat er was gezegd dat we in deze periode misschien niet allemaal zouden kunnen reizen. Ontploffen deed ik!!!
We hebben een afspraak gevraagd op de dienst om de zaken ten gronde te bespreken, ik leg me hier niet bij neer.
De vraag: waarom moet dit nu zo aflopen?... is er nu niemand die wil begrijpen dat dit voor ons een drama is? Nee, er wordt gewoon mee omgegaan als een faits divers, een klein ongemakje, ...'t is wraakroepend!
Deze morgen plots het nummer van FIAC op mijn display! Het was Ann om mee te delen dat de afreis gepland is midden juni. De groep van 4 april heeft reeds op 14/5 rechtbank, dus we moeten daar bij aansluiten! Zoals eerder gezegd was dit "onze nachtmerrie" sinds weken en ook het "worest case" scenario voor de afloop van ons adoptieverhaal.
Ik heb dit ook nog eens heel eerlijk en open gezegd en kreeg te horen dat gezien onze situatie ze een snelle afreis plannen, concreet 12/6! Nu, dit maakt voor ons geen flikker uit : Kobe heeft proeven van 11/6 tot en met 20/6, dus net in die periode. We kunnen het niet maken om hem in deze stressy periode aan zijn lot over te laten en/of zijn proeven te verwaarlozen. Alleen afreizen zie ik ook niet echt zitten en Kurt kan zich onmogelijk een week onttrekken aan zijn verantwoordelijkheden op de zaak, want 4/7 is laatste werkdag voor het bouwverlof, dus hectisch,stress, en druk!!! Er is dus gewoon geen oplossing voor ons, het is altijd een drama.
De andere mogelijkheid was nog een maand langer te wachten - ja echt, dat is me voorgesteld - om dan alsnog de afreis naar Marie samen te kunnen beleven! Ik heb wijselijk gedaan alsof ik dat niet gehoord heb.
Enfin, gezien het begrip dat Ann altijd heeft getoond voor onze situatie en het "uitzonderlijke" karakter van ons dossier, heb ik open kaart gespeeld met Ann en haar een voorstel gedaan. Het komt erop neer dat als iedereen op de hoogte is van de problematiek, onze adoptie op korte termijn zou moeten kunnen erkend worden door Justitie. Hiervoor is inzet nodig van alle betrokkenen, zowel hier als ter plaatse en er zijn een aantal factoren die op voorhand moeten ingecalculeerd worden, maar... het kan! Het is ook al voorgevallen in het verleden, dus zeker geen unicum. Mijn uiteenzetting vond ze aanvaardbaar en ze is bereid deze piste verder te onderzoeken, echter zonder garanties. Wij zouden dan zelf kunnen boeken op het ogenblik dat de adoptie erkend is en in de week van 20 mei aansluiten bij de groep. Enkele dagen ter plaatse zullen zeker voldoende zijn om onze dochter in goede omstandigheden te kunnen omarmen in het bijzijn van een verantwoordelijke van de dienst en zo kan iedereen er een goed gevoel aan overhouden.
Gisterenvoormiddag op ronde geweest voor het finaliseren van het geschenkenlijstje voor onze "bijna"dochter. Eerst naar Boom, het Land van Ooit, waar ik bijna 11 jaar geleden één van de eerste geboortelijstjes had voor Kobe en dan richting Antwerpen-Zuid naar de Prinses op de Erwt.Alleen al door die winkel binnen te stappen, krijg je al zin om een kind te krijgen. Super al die originele en kleurige spulletjes! Terwijl ik nog eens aan het rondsnuffelen was en natuurlijk hier en daar toch nog iets uit de rekken haalde, botste ik op een oma&mama met een Ethiopisch kindje in de buggy. Eerst probeerde ik mijn mond te houden, maar 't was natuurlijk sterker dan mezelf dus prompt feliciteerde ik haar met haar prachtige dochter. En...ze vond het helemaal niet erg ;o)) Het meisje is naar hier gekomen via bemiddeling van Ray of Hope en is in België sinds 26/2, net de dag van onze toewijzing! Ze doet het fantastisch en spreekt zelf al verstaanbaar Nederlands, dat voor een kind van 2.5 jaar en nog geen twee maanden hier...fenomenaal toch! Goed opgeleerd dat ik ben inzake benadering van adoptiekinderen (jaja, 'k heb echt opgelet), richtte ik me vooral naar de mama en keek ik enkel vanuit mijn ooghoek naar dit prachtige, vrolijke meisje. Alleen met de fotootjes van Marie heb ik haar aangesproken en ze vond het fantastisch. Ze werd helemaal wild bij het zien van haar kleine evenbeeldje, kei schattig! Het viel me ook op dat dit kind zich inderdaad enkel richtte naar haar mama en oma, dus die hechting daar komt wel goed.
Mijn fantasie sloeg hierdoor natuurlijk weer volledig op hol en ik zag me voor de rest van de dag weer rondhotsen met mijn prachtige meid dicht tegen me aan.
Met die mooie gedachte en vele euros armer snel naar huis vertrokken, want Kobe komt thuis van school.
's Middags de FIAC-foto's van Marie gaan afdrukken voor de familie en haar kamertje afgewerkt. Ik probeer nog een foto te plaatsen, maar blijkbaar lukt dat niet altijd helemaal op de blog.
Deze morgen thuis wat aangemodderd met de was en de plas om toch maar de postbode nog te horen voorbij snorren... dan snel naar de brievenbus, en ja hoor: de fotootjes zijn al gearriveerd!!! Ann zal ze per express verstuurd hebben denk ik ;o)) Het zijn er vier, waarvan ik er eentje met jullie delen wil...
Even een klein mercike aan Nancy&Geert voor de vlotte technische ondersteuning bij het inscannen van ons Ethiopisch pareltje : dikke x!
Deze namiddag belde Ann van FIAC me op. Ze had gedacht dat ik haar zou gecontacteerd hebben deze week ,vandaar dat ze zelf even belde om te informeren hoe het ermee ging. Tegelijkertijd bevestigde ze mijn angstig voorgevoel dat de mogelijkheid om alsnog mee te reizen met de mei-groep nu echt onbestaande is. De andere vijf koppels met een toewijzing 26/2 zullen hun kindjes eind mei afhalen in Addis, waarvan eentje met escorte, maar "Yanit" zal niet meekunnen.
Hoewel ik wist dat dit zou gebeuren, was het toch een zware klap om te incasseren en kromp mijn maag ineen. Ze doen al het mogelijke om ons zo snel mogelijk te laten afreizen na rechtbankdatum, maar kunnen niets beloven.Er zou een mini-groepje gevormd worden voor drie koppels,twee van FIAC en 1 van Sourire d'Enfants uit Wallonië,die dan samen zouden kunnen reizen. Garantie om terug te zijn voor 14/6, zoals we hadden aangekaart, is er niet. We moeten hoe dan ook afwachten tot uitspraak van ons vonnis en dan kunnen we pas concreet stappen zetten in de richting van onze afreis.
Volgende week verwachten we wel nieuwe foto's van ons Marie. Bart heeft er mooie gemaakt naar het schijnt en ze worden ons per post toegestuurd. Hoe raar het ook klinkt en hoe blij ik er ook mee zal zijn, ik ben er ook een beetje bang voor. Bang om nog meer bewust te worden van de afstand die er tussen ons bestaat en de onmacht om daar iets aan te veranderen. Meer dan drie maanden moeten wachten op een kind dat al zo lang in je hart&gedachten leeft is echt onmenselijk lang!
Welkom thuis Simon, Marie-Lou, Obe en de anderen...
Deze morgen zijn de 5 families geland op Zaventem! Bij het ontwaken was dit de eerste gedachte die bij me opkwam en heeft me sindsdien nog niet losgelaten. Ik kan me al voorstellen welke emoties daarbij gepaard gaan. Aan alle ouders en familie: geniet van deze onvergetelijke momenten, wij zijn in gedachten bij jullie!
Speciaal voor Inge&Jef : bedankt voor de dagelijkse updates via jullie blog. Jullie dagboek was niet alleen voor jullie familie&friends een waardevol instrument, maar ook voor ons als ongeduldige, popelende mama's&papa's "to be" een zeer leuke manier om ons al een beetje dichter bij ons kindje van ver te wanen.
En wij... wachten op een telefoontje van FIAC met nieuws uit het Amba.
... zijn wij officieel de trotse papa & mama en NATUURLIJK grote broer van Marie Yanit !!!
Nu de ergste emotie een beetje geluwd is , probeer ik weer "on the bride side of life" te kijken. Precies binnen 1 maandje (klinkt ook al veel minder lang ;o)) is ons gezinnetje eindelijk compleet en komt onze felbeproefde wens eindelijk uit : twee kindjes, aan elk handje één - dat is wat mijn moederhart altijd wilde.
Voor de organisatie van de afreis vertrouwen we op de ervaring en het engagement van de FIAC-verantwoordelijke. We zijn er wel van overtuigd dat ze alles in het werk stellen om de kindjes zo vlug als mogelijk thuis te krijgen. Het is vooral de rechtbank die momenteel stevig roet in het eten gooit : uitstel, extreem late data,etc... Het zal nog spannend worden om alle toegewezen kindjes tegen eind juni af te halen in het Amba, het zijn er ondertussen al 12 of 13 bij mijn weten. Ik denk dat het eerder half juli zal zijn. Wij hopen uit de grond van ons hart tegen half juni terug te zijn, maar het zal er erg om gaan spannen.
Genoeg "stof tot nadenken" voor slapeloze nachtjes, maar eens komt de dag dat dit allemaal voorbij zal zijn.
Nog even : aan alle ouders die me de laatste dagen met raad, daad en info hebben bijgestaan, MERCI !
Ik maak straks een paar kiekjes van "Marie's corner" & "Marie's place" Thema ? Think pink :o))
Terwijl het vrijdag 4/4 in adoptieland een "feel-good"-dag bleek te zijn, wegens de overhandiging van de in januari toegewezen kindjes in het Amba, het adoptievonnis van de andere kandidaten van onze toewijzingsronde, waardoor ze officieel mama en papa werden en de nieuwe "onverwachte" toewijzingen" die uit de lucht vielen , bracht deze vierde april voor ons alles behalve "feel-good"-nieuws.
Op de valreep kregen we een telefoontje van Ann, de verantwoordelijke van FIAC vzw, dat er voor ons pas een rechtbankdatum is voorzien op 7/5! Dit impliceert dat wij niet meer kunnen afreizen met de andere ouders en dus sowieso langer zullen moeten wachten op de ontmoeting met ons prinsesje. We waren er het hart van in en kunnen het nog altijd niet bevatten. De reden voor deze tegenvaller is simpelweg te wijten aan het feit dat de verantwoordelijken ter plaatse het kinddossier niet tijdig in orde hebben gebracht! Ze dachten nog alle tijd van de wereld te hebben.
Enfin, voor ons een fiasco op alle gebied. We zitten niet alleen emotioneel aan het einde van ons Latijn, maar zien de mogelijkheid om als gezin af te reizen naar Marie zomaar in rook opgaan. Kurt kan wegens de drukte voor het bouwverlof heel moeilijk afwezig zijn op het bedrijf, zonder dat dat lijdt tot problemen qua planning en organisatie.
Kobe zit vanaf juni in de toetsen, dus die kan ook niet mee - school is en blijft prioriteit in het leven van een kind van 10.
We hebben onze noden overgemaakt aan de adoptiedienst en verwachten een antwoord i.v.m. eventuele noodoplossingen voor onze situatie.
We houden jullie op de hoogte!
...Hopelijk brengt Bart van FIAC nieuwe informatie en enkele fotootjes mee vanuit het Amba. We zullen het niet nalaten deze hier te publiceren.
Tijdens de Krokusvakantie van 2006 beslisten wij om een kindje te adopteren. Bij onze thuiskomst vertrokt onze brief naar K&G.
13 maart 2006 Aanmeldingsformulier K&G 15 mei 2006 Aanvang voorbereidingscursus o.l.v. Ann Somers - VCOK Luchtbal Antwerpen 27 juni 2006 Attest van voorbereiding 29 juni 2006 Verzoekschrift tot Maatschappelijk Onderzoek ingediend 10/'06 - 11/'06 Maatschappelijk OnderzoeK CAW De Mare te Antwerpen 16 januari 2007 Sociaal verslag van CAW De Mare - positief advies 19 februari 2007 Eerste datum geschiktheidsvonnis - moeten verschuiven wegens vakantie 21 mei 2007 Geschiktheidsvonnis uitgesproken door Jeugdrechtbank te Mechelen 31 mei 2007 Intakegesprek bij FIAC vzw o.l.v. Bart 4 juni 2007 Bemiddelingscontract voor adoptie van een babymeisje uit Ethiopië 37/2007 - 11 wachtenden voor ons 19 september 2007 Dossier vertrokken richting Addis Abeba Rechterlijk reces in Ethiopië : eind juli tot en met half oktober 26 februari 2008 Toewijzing van onze prachtdochter Yanit (Marie Yanit Cools) geboren op 27-10-2007 en in prima gezondheid Woorden schieten ons op dat moment te kort maar de tranen in onze ogen spreken boekdelen! 8 mei 2008 Rechtbank - uitspraak adoptievonnis te Abbis Abeba 24 mei 2008 afreis naar Addis Abeba, naar Marie! 31 mei 2008 Met z'n vieren terug voet op Belgische bodem.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Marie, ons langverwachte prinsesje
en dan is het EINDELIJK zeven mei.
Deze morgen thuis wat aangemodderd met de was en de plas om toch maar de postbode nog te horen voorbij snorren... dan snel naar de brievenbus, en ja hoor: de fotootjes zijn al gearriveerd!!!
