Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
12-10-2008
Een zonnige zondag....
is nog eens een uitgelezen moment om een paar kiekjes te maken van onze prinses.
De "mannen" zijn naar de voetbaltraining en de meisjes genieten samen van een relaxe zondagochtend. Sinds enkele dagen heeft mijn dochter de functie van de speelmat ontdekt,nl. een mat om "op" te spelen en niet "naast" te gaan zitten ;o) Ze is zeer bedrijvig in het ontdekken van al dat leuks, maar vooral de "zingende" locomotief vindt ze fijn. Als een rasechte "headbangster" slaat ze met haar hoofdje bij het horen van de hippe deuntjes.Telkens "net niet" de mat rakend. Ik dacht ergens gelezen te hebben dat de Ethiopiërs een specifieke schokkende beweging maken bij het beleven van muziek, wel dat zit dan werkelijk in de genen,hoor.
De nachtmerries zijn nu volledig weg en het slaapritme geraakt stilaan terug geregeld. Deze week heeft onze meid werk gemaakt van een derde tandje, met de bijbehorende kwijl- en kauwsessies natuurlijk, maar buiten af en toe een onrustig "waar-is-mijn-tut"momentje heeft ze er 's nachts geen last van ondervonden.
Het leven van alledag begint haar erg vertrouwd te worden en ook de regeltjes die mama haar oplegt, begrijpt ze maar al te goed :o)) Af en toe test ze me eventjes om te zien of ik ze zelf niet vergeten ben :o), maar al bij al is ze een meegaand kind. Ik kan rustig mijn huishoudelijke taken doen met haar in mijn nabijheid, zonder haar steeds te moeten "vastzetten", of er de ganse tijd achteraan te moeten gaan. Ze doet ook graag mee,hé. Ik betrek haar ook al sinds dag één bij alles wat er in een huis te gebeuren staat: was&plas, koken, bed maken, etc... en ze vindt het allemaal geweldig.
Van papa & broer heeft ze dan weer de functie van de afstandbediening van de televisie ontdekt (haha) en zit als een "echte" Cools met tools in de hand te zappen als een grote!
Ik probeer haar interesse voor de literatuur bij te brengen door een kleine bib aan te bieden: zij kiest een boekje uit de mand en mama leest het voor. Ook dat kan ze smaken.Vooral Bumba en Dumbo vindt ze het einde.
Deze week stonden er ook twee prikken op de agenda en tijdens de consultatie bij K&G wees de weegschaal 8.300 kg aan en mat ze 70.2 cm.Onze juffer doet het geweldig op alle gebied en ontwikkelt zich als een echte éénjarige. Ze is enorm gefixeerd op het alleen staan en roept me echt als ze haar kunsten wil demonstreren, zo van : héééé mama, kijk is wat ik kan! En dan die zelfvoldane blik, goddelijk hoor.
Maar wat gaat de tijd toch snel! Straks is Marie al vijf maanden bij ons en blaast ze haar eerste kaarsje uit. Ik word nu al geconfronteerd met de tegenstrijdige gevoelens omtrent het overlaten van de zorgen aan mijn moeder, in eerste instantie,en na nieuwjaar een bevriende buurvrouw/onthaalmoeder.Mijn moederhart krimpt ineen bij het idee alleen al. Ik heb dit nog nooit gedaan, hoewel ik de beslissing heel bewust heb genomen, want na 3 jaar combinatie kind/werk bij Kobe was ik echt aan het einde van mijn Latijn. En toen was ik 10 jaar jonger,hé :o(( Nee, ik mis ook wel het contact met de buitenwereld voor een stukje en het zal me goed doen terug mee te draaien in de maatschappij, maar ergens diep in mij zal het ook altijd een beetje knagen.
Om de zondag in schoonheid af te sluiten, nog enkele fotootjes...
Met blijdschap kan ik melden dat onze prinses voor het eerst sinds de voorvallen een rustige nacht heeft doorgemaakt. Ze was zelfs zo rustig dat ik ongerust werd! Om 5.00 even tutje moeten geven en dan geslapen tot 8.00. Oef! Ik ben echt opgelucht dat de nare dromen achter de rug zijn.
als door toedoen van enkele "hersenloze" creeps, een investering van vier maanden intensief binden met je adoptiedochtertje op spel wordt gezet!
Wij zijn vorige week het slachtoffer geworden van een heel agressieve kwelduivel die het in zijn hoofd heeft gehaald om ons huis te beschieten met knikkers. Nu zou je zeggen, knikkers, ach wat, maar het vormen echt kogelgaten in je ruiten en ook de rest van onze gevel is erg beschadigd.Ze zijn dan ook met een echt wapen en/of zware katapult afgeschoten.
Het ergst van al is natuurlijk dat ons Marie tot tweemaal toe door een verschrikkelijk lawaai en hysterisch blaffende honden wakker is geschrokken en sindsdien terug met nachtmerries kampt. De eerste nachten stond ze echt gillend,krijsend recht in haar bed en was ze erg onrustig tijdens het inslapen. Al een geluk dat ik haar altijd onmiddellijk kan troosten, vanaf mama er was kon ze haar rust vinden en terug inslapen, maar zo gauw ik even weg was, werd ze zich daar snel weer van bewust en begon het gillen opnieuw. Nu is ze nog onrustig in haar slaap, moet ik weer regelmatig haar tutje toesteken en wordt ze veel sneller wakker dan anders, maar het acute is wel geweken,hoop ik.
Ik verwens zulke personen echt, die zonder enig greintje menselijkheid en zonder enige vorm van intelligentie in het wilde weg onrust zaaien en dan nog denken dat ze er zo mee wegkomen. De zaak is in handen van de procureur en we hopen ze eerstdaags te kunnen vatten. Mijn claim voor moreel geleden schade zal niet van de poes zijn! Sinds de betrokkenen, ieder apart, door de politie werden ondervraagd, zijn de aanslagen plots opgehouden. Toevallig niet?
Onze zoon Kobe was heel erg aangedaan door de gebeurtenissen, wat normaal is natuurlijk, maar nu hij weet uit welke hoek de aanslagen kwamen, kan hij het beter plaatsen en gaat hij er wel goed mee om.
En dan denk je : we wonen in een ydillisch dorpje, waar het nog goed en eenvoudig leven is... krijg je dat over je. Ik stond echt aan de grond genageld en dacht dat ik in één of andere film terechtgekomen was.
Echt, als ik die types tussen mijn twee handen zou krijgen, ik sta niet in voor de gevolgen.
Ik wou dit verhaal eerst niet publiek maken, maar het moet me gewoon van het hart.
Marie, ons langverwachte prinsesje
