Ondertussen zijn we reeds een kleine week thuis met ons prinsesje en ze doet het wonderwel.
Buiten een serieuze neusverkoudheid, met natuurlijk enkele ongemakjes als gevolg, is de eerste aanpassing supervlot gegaan.
Reeds tijdens onze week in Addis gaf Marie al duidelijk aan dat ze ons wel zag zitten, maar dat die hechting zo snel zou gaan heeft ons toch wel verbaast.
Zo pikte ze Kobe onmiddellijk uit een groep van 30 gezichtjes tijdens ons bezoekje aan de klas afgelopen dinsdag en als ze papa aan de telefoon hoort ,wordt ze helemaal wild.
Maar, als ze moe wordt of troost nodig heeft is er maar één goed... de mama! (ikke blij ;o))
Ook het contact met buitenstaanders geeft haar geen extra stress of angstgevoel, zolang ze maar veilig bij mama zit.
Enkel bij ons thuis in klein gezelschap wisselt ze al is even van schoot en vindt dat best oké.
Gisteren gaf ze al van bij het ontwaken aan dat ze lijflijk contact nodig had, ze vond enkel rust als ik haar bij me nam. Ze wilde even zekerheid dat ik er wel echt altijd voor haar was, van 's morgens tot 's avonds en gelijk heeft ze. Na haar badje kwam er een volledige rust over haar. Ze blijkt te beseffen dat ze veilig zit, dat ze nu door heeft dat ze op me kan rekenen en dat uit zich echt heel duidelijk in verschillende dingen : zo heeft ze haar tutje veel minder nodig om zich te sussen en valt ze heel rustig in slaap in park en bed zonder eerst gewiegd te worden, ze is veel minder nerveus tijdens het voeden en verslindt me daarbij telkens met haar gitzwarte ogen, kippenvel mannen, echt!
Dat een hummeltje zo klein en tenger, met zo weinig communicatiemiddelen zoveel kan vertellen is echt wonderbaarlijk!
Met een biologisch kind is alles veel meer vanzelfsprekend en volgt het ene logisch op het andere, maar met een adoptiekindje moet je het vertrouwen echt verdienen en geeft die eerste volledige overgave van je kind je zo'n speciaal gevoel, met niets te vergelijken.

Deze week heb ik al meermaals gedacht dat ik zo blij ben dat ik de twee soorten van moederliefde heb mogen beleven, het is een absolute verrijking voor mijn persoon, als moeder, als vrouw, als mens.
Dank je Marie, dat je me dit toelaat x

Ik probeer tegen het einde van de week enkele gevoelige plaatjes van onze aankomst op de blog te zetten, maar moet ze eerst nog her en der gaan sprokkelen.

Tot dan!

06-06-2008 om 09:14 geschreven door Evi