Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
31-05-2008
Back in town...
Ik schat een goed anderhalf uur later dan het ontvangstcomité had gepland, kwamen we met zijn viertjes tevoorschijn in Zaventem. Een volle zwarte madame met blonde pruik was er bij het inchecken in geslaagd het vliegtuig een half uur langer aan de grond te houden, omdat ze niet meer op haar paspoortfoto leek en dit argwaan opwekte bij de douane.Haar gevoel voor dramatiek was kostelijk, dat wel! Na een prima vlucht, Marie had zo'n babybedje, dus ik geen stijve arm, en twee als roosjes slapende kinderen, bleek er in Zaventem weer een probleem met één van onze koffers. Ze hebben ons nog een uur aan het lijntje gehouden door te beweren dat er nog 20 koffers zouden komen, maar njet, niets, nada! Na ons Jamaica-avontuur, de tweede keer op rij dat we prijs hebben met ontbrekende bagage, (Sabrina & Chris, je weet wel ;o))
Kobe heeft zijn zusje "gepresenteerd" aan familie & vrienden, en het moet gezegd, het was spectaculair! Onvergetelijk tof en ontroerend, mijn kindjes zo tussen al die lieve vriendjes te zien met ballonnen en t-shirts, super gewoon! (dank u Inge&Billi :o)) Ben zo benieuwd naar de foto's en het filmpje. Hierbij dikke merci aan alle aanwezigen, jullie zijn stuk voor stuk echte schatten, dit vergeten we nooit!
Thuis aangekomen, bleek ook daar gezorgd voor de nodige spandoeken, ballonnen en decoratie. Weer brok in de keel en traantjes in de ogen. Onze kleine prinses liet zich alles rustig welgevallen, maar later bleek dit wel stilte voor een korte maar krachtige storm! Ze barstte plots uit in een ontroostbare huilbui, die ik verklaarde door "te" veel, "te" druk, ... Uiteindelijk bleek het "echt" honger te zijn, zo'n drie keer eten met nog amper twee uur tussen!!! Nu had ik me al voorgenomen vanavond te starten met de NAN2, want uiteindelijk is Marie 7 maanden en indien "wakker" EN gestimuleerd, een pittige "bezige" bij! Mijn twee mannen dus naar de Delhaize en ik ondertussen het eerste experiment in de Tommytub met Marie.ZALIG vond ze het!!! Mijn hele winteruin ondergespat , maar echt, dat was het laatste van mijn zorgen. Om 19.00 een echte-grote-meisjes-pap en het resultaat is dat ze een uur heeft liggen rollebollen in haar park en nu reeds bijna 2 uur "hangt" te slapen in de draagzak.Gieren & kraaien deed ze , that's my girl!
Als alles nu terug peis&vree blijft gaan we morgen richting Geel voor de FAIC-familiedag. Ik ben ons Amba-kliekje een tourneeke schuldig, dus vandaar.
Ondertussen ben ik terug thuis in mijn eigen huis en ligt alles weer netjes op zijn plaats. Wassen & plassen hoef ik niet te doen, want de koffer die is achtergebleven zat vol met de vuile was ;o))
Ik tracht nu elke week zeker een verslagje en enkele fotootjes te bloggen, zodat jullie ons kunnen blijven volgen tot Marie's eerste verjaardag 27/10/2008.
Ik vond het alvast fijn jullie mee te kunnen nemen op deze reis naar onze prinses en dank iedereen voor de fijne reacties en lieve woordjes Evi, mama van 2
Lieve familie, vrienden en alle anderen die met ons meeleefden,
We komen eraan! Deze voormiddag hebben we afscheid genomen bij het Amba. Assafach heeft ons de officiële documenten overhandigd en we hebben de kindjes nog allemmaal een lolly gegeven. Kunnen ze nog eens lekker "plekken" ;o)) Het was heel rustig in het Amba, de grootsten speelden buiten en de kleintjes waren allemaal aan het slapen in hun bedje. We hadden weinig tijd om nog fotootjes te maken want we moesten nog voor twaalf uur op de Ambassade zijn voor het paspoort en visum van onze prinses. Alles verliep op wieltjes en na twee minuten stonden we terug buiten. Uit consternatie liet ik mijn handtas gewoon achter in het wachtzaaltje en wonder boven wonder stond ze er nog toen Kurt met de taxi terugreed.Dat was nog nooit gebeurd, enfin, waarschijnlijk mijn lucky day vandaag !
We zijn ondertussen gepakt en gezakt. Nog even naar het zwembad en dan na het avondeten richting Bolé airport. Morgenvroeg om 8.25 zetten we terug voet op Belgische bodem!
We worden nog echte luierikken! Deze morgen heeft onze prinses ons tot 8.30 laten snurken. Weliswaar nadat ik haar rond een uur of 3 bij me in bed heb genomen, want ze heeft tijdens de tweede helft van de nacht wel een onrustige slaap. Eens in ons bed slaapt ze verder als een roosje.
Op ons gemakje allemaal in bad en een lekker ontbijt op het terras en dan om 11.00 richting Addis voor een bezoek aan een weverijproject enkel door vrouwen opgericht met een klein schooltje eraan vast. De kindjes waren het Engels alfabet aan het inoefenen en deden natuurlijk extra hun best voor de toeschouwers. Mooie sjaals gekocht voor de oma's en de meters ;o))
Dan richting Akaki subcity, achter de Bolé airport gelegen, de vindplaats van Marie. We zijn met de taxi tot bij de straat gereden waar ze gevonden werd, maar deze was in zo'n slechte staat dat erdoor rijden onmogelijk was. Te voet zijn we niet gegaan. Ook de taxichauffeur vond het genoeg zo en deze mensen weten wanner je kan en niet kan uitstappen.We weten nu uit welke buurt ze afkomstig is en hebben hiervan foto's en een filmpje. Het is een arme buurt waar de koeien en de paarden te midden van de rijbaan rustig verpozen en niemand daarvan opkijkt.Er wordt ook nog meer te paard gereden dan met de auto. Een schril contrast met de hoofdstad en luchthaven op amper tien minuten rijden! Een ingrijpende, maar verrijkende ervaring.
Na de lunch in Top Vieuw restaurant, met een prachtig uitzicht over Addis Abeba, zijn wee souverniers gaan kopen in Churchill road. Een belevenis met een man die niets liever doet dan pingelen. Kobe en ik zijn daar niet zo'n voorstanders van, maar toch ben ik blij dat we een mooie verzameling spulletjes voor haar hebben bij elkaar gepingeld ;o))
Na een drukke en emotionele dag nog even verpoosd aan het zwembad en we merkten op dat er weer enkele Amerikaanse koppels rondliepen met geadopteerde kindjes, weer knulletjes van een jaar of 2.
Wat Marie betreft : ze heeft ons nu duidelijk in haar kleine hartje gesloten, zowel mij als haar twee beschermers Kurt&Kobe. Ze steekt haar armpjes al naar me uit als ik haar benader, een gevoel dat door merg en been gaat,echt, een krop in de keel kan groot zijn! Als ze moe is en ik wieg haar valt ze onmiddellijk in slaap en sinds vandaag is er een intensief wederzijds oogcontact. Het overlevingsinstinct maakt stilaan plaats voor liefde en affectie. We zijn daar heel blij mee. Hoe dan ook weten we nu al dat het geen kindje is dat zomaar naar jan en alleman lacht en lief is omdat je haar vriendelijk benadert. Je moet haar vriendschap echt waard zijn!
Zo, hopelijk kunnen we morgen op het vliegtuig stappen, want onze erkenning is deze middag een feit geworden, maar nu was de fax van de Ambassade weer niet bereikbaar en hebben ze het moeten mailen. Of dit voldoende zal blijken ???
Hallo België! We danken jullie allemaal voor de leuke, lieve berichten, reacties en mails. Wij vinden het fijn om onze ervaringen met jullie te delen.
Vandaag zoals gezegd een "vakantiedagje" aan de piscine, Kobe de hele tijd in het water, met rode en gevoelige schouders als gevolg - want- als je 10 bent weet je alles beter dan je moeder,hé ;o) 't Is natuurlijk niet erg, ik had hem wel ingesmeerd, maar toch.
Marie heeft ons weer mooi laten slapen tot 7.30 en is dan nog een half uur heel content op het grote bed met papa en broer. Om middernacht sjoebert ze haar flesje slapend binnen en geeft geen kik als ik haar na haar boertje weer terugleg. Rond 4.45 werd ze onrustig in haar slaap en heb ik haar bij mij genomen tot de ochtend. Een droomscenario tot hier toe.
Deze namiddag had ze wat last van haar verkoudheid en ik heb ook de indruk dat ze soms even alles van haar af moet knorren. De draagdoek doet dan weer wonderen! We worden in het hotel dikwijls aangesproken over onze prinses, zowel door de gasten als het personeel en iedereen vindt haar superschattig en vindt het geweldig dat ze met ons meekan, een mooie toekomst tegemoed. Plezant voor ons ook natuurlijk, want een blank koppel met een lokaal kindje kan misschien ook andere reacties uitlokken hier in Addis.
We waren gisterenavond "chique" gaan eten en ook daar charmeerde onze kids de hele bediening! Kobe daar zijn exquise (aiai die hotelrekening :o( ) smaak en Marie met haar ogen.
Er logeert hier ook een Amrikaans koppel uit California dat een jongetje van 2.5 jaar heeft adopteerd. Ze hebben ook eigen kids van 12 en 15 jaar. Bij hem verliep de aanpassing de eerste week stroef, maar sinds gisteren zie je duidelijk dat het ventje vertrouwen begint te krijgen in zijn mama en ook al voluit kan lachen als ze met hem speelt. Hij heeft bijna zijn hele kleine leventje in een weeshuis gezeten en dat laat toch zware sporen na,hoor. Het komt wel goed, want de ouders zijn voldoende down to earth en geven hem tijd en ruimte.
Over onze procedure toch nog een spannende anekdote : na eerst de bevestiging te hebben gekregen dat we morgen onze voorlopige erkenning zouden hebben, vandaag een mailtje dat ze ons dossier toch nog niet binnen hadden. Ik voelde weeral onraad, maar net toen ik de telefoon in de hand nam, liep er een mail binnen met de bevestiging dat het toch zou lukken morgen, onder voorbehoud van goedkeuring van de Directeur-Generaal van de FCA. Ik zal pas gerust zijn als de consul mij morgen laat weten dat de fax effectief aangekomen is.Wat een gedoe zeg!
Morgen gaan we op zoek naar de vindplaats van Marie en gaan we souveniershoppen.
Na een relatief rustige nacht, ik heb Marie om 1.30 in haar slaap gevoed want ze werd maar niet wakker, begonnen we deze morgen relax aan dag 2 van ons nieuw bestaan. Nu kregen papa en broer ook een "lach-voluit" bij het ontwaken en na haar badje lag ze lekker te keuvelen en spelen tussen haar twee beschermers op het grote bed. Koekjesmeel is niet haar favoriete gerecht en met een lepel eten is ook nog niet haar ding, dus dat laten we deze week dan maar achterwege en starten we thuis rustig terug opnieuw. We zijn samen met de mei-groep naar het Amba gegaan, want deze koppels namen vandaag afscheid van Assafach en de verzorgsters. Een hectische situatie, die onze dochter vanuit haar draagdoek eigenlijk compleet aan zich liet voorbijgaan. Ze reageerde niet echt op alle heftige emotie naar haar persoontje toe en bleef lekker rustig dicht bij mama. Trouwens, zo'n draagdoek kan ik alle mama's van kleinere baby's aanraden. Het geeft zowel moeder als kind een rustgevend, intiem gevoel.Het geknoei om hem aan te krijgen moet je er maar bijnemen ;o)) Na een lunch in een pizzeria zijn we terug naar ons hotel gekeerd voor een namiddagje aan de piscine. Met Kobe wat geplonst in het zwembad, want die verdient ook wat extra aandacht natuurlijk.
Nu ligt onze prinses weer heerlijk te slapen tot haar volgende flesje. Het lijkt er dan toch op dat ik gezegend ben met twee gemakkelijke, rustige en contente kinderen. Haleluja!!!
Toen ik op de kamer kwam om mijn bikini aan te trekken checkte ik mijn mail en las ik tot mijn grote blijdschap dat ons dossier gisteren al op de FCA lag voor erkenning EN dat de FCA de erkenning zal instrueren op 29 mei. Dus vrijdag komen we terug mensen, alle stukjes van de puzzel vallen in elkaar voor ons.
Morgen is het hier feestdag, dus een dagje lay-back en relax. Donderdag plannen we te trip naar de vindplaats van Marie en het kopen van enkele souverniers. Vrijdag nemen wij dan afscheid op het Amba en krijgen we Marie's documenten overhandigd. Na de middag gaan we dan zelf haar paspoort en visum ophalen op de Belgische Ambassade en dan is het koffers pakken en wegwezen...
Deze morgen was ik al om 3.45 wakker en kon moeilijk terug de slaap vatten... straks is het zo ver, dacht ik de hele tijd, maar 't voelde aan als in een droom.
Om 9.45 zijn we richting Amba vertrokken voor de overdracht van onze dochter. Het was er gezellig en aangenaam. De verzorgsters waren buiten de allerkleinste baby's aan het verzorgen, een piepklein meisje en jongetje en dan nog een meisje dat al op een "echte" baby leek. Verder was een andere verzorgster uitgebreide baby-massage aan het geven. Ja, de Amba-kindjes komen niets te kort op vlak van affectie en lichamelijk contact.
Marie lag alleen in een kamertje, net wakker en nog helemaal uitgedost van haar uitje deze morgen naar de immigratiedienst voor de foto op haar paspoort. Ze was rustig toen ik haar uit haar bedje pakte en aan Kobe gaf, maar eens buiten liet ze snel merken dat het etenstijd was. Na een uitgebreide fotosessie met de oudere kindjes was het etenstijd voor Marie. Ze eet gretig en met veel smaak, dat is ook weeral mooi meegenomen. Nadien maakte ze kennis met haar tutje en ook dat leek haar uitermate te bevallen, want om 12.10 viel ze in slaap in de draagdoek en momenteel, zo'n dikke drie uur later, ligt ze nog heerlijk te soezen in dit zalige nestje. Ook voor mij een enorme opluchting dat ze zich zo kan geven en ontspannen vanaf de eerste moment.
Voor de rest laat ik de beelden spreken, die zeggen meer dan 1000 woorden. Geniet ervan, wij doen dat ook! Marie, mama, papa & grote broer Kobe x
Marie, ons langverwachte prinsesje
