Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
25-05-2008
Onze eerste dag op Ethiopische bodem...
Deze ochtend om 7.00 lokale tijd zijn we geland na een perfecte vlucht. We werden met een shuttle naar het hotel gebracht en daar mochten we direct op de kamer. Om 9.15 was ik al aan het uitpakken terwijl Kurt een uiltje lag te knappen. Om 11.00 Ann van FIAC aan de telefoon, ze waren in de hotellobby om ons te komen begroeten. Wij naar beneden en kregen direct nieuwe foto's van ons prinsesje voorgeschoteld. Ze ziet er supergoed uit, echter haar lange lokken zijn met de noorderzon verdwenen! Ik zal mijn mooie haarspeldjes dus toch nog niet direct nodig hebben. Ze doet het heel goed en is een pittige tante die zich laat horen als het haar niet afgaat. Voor de rest een goedlachs mooi kindje.Spijtig genoeg kan ik geen foto inscannen, jullie zullen nog tot morgen op jullie honger moeten blijven zitten. Wij waren erg opgelucht met de nieuwe fotootjes, 'tis een prachtmeid, echt waar. Ann stelde voor mee te gaan lunchen en de andere koppels te ontmoeten, hetgeen we ook gedaan hebben. Het was een fijne ontmoeting met drie overgelukkige en supertevreden koppels en echt fantastische kindjes die alledrie ongelooflijk content waren bij hun nieuwe mama & papa. Ook al moeten wij nog tot morgen wachten, de ontmoeting gaf ons een positief gevoel. Na een bezoek aan het etnologisch museum zijn we terug richting hotel gekeerd voor een drankje aan het zwembad en een siesta op ons bed! Nu gaan we ons laatste avondmaal verorberen zonder Marie, want morgen zal alles anders zijn! Om 9.30 pikt Ann ons op in het hotel en dan is het richting Amba voor de overdracht. Voor het ogenblik nog steeds een onwezenlijk moment!
Allez, hier gaan we weer! Deze namiddag Bart van FIAC aan de lijn met de mededeling dat ons dossier vandaag met DHL zou vertrokken zijn richting Brussel. Dit betekent een viertal dagen vertraging op de planning voor de voorlopige erkenning door de FCA. M.a.w. in plaats van 29 mei, zoals eerst gesteld zou het nu ten allervroegste 30 mei worden en eerder 3 of 4 juni. De mogelijkheid bestaat dus dat we onze terugvluchten moeten herboeken naar een latere datum, maar daarvan houden we jullie via deze weg zeker van op de hoogte.
Ik heb beslist me hierover NIET druk te maken en me te focussen op de ontmoeting met Marie, uiteindelijk het enige wat echt telt. Hoe en wanneer we thuisgeraken is momenteel het minste van mijn zorgen. We zitten in een goed hotel en hebben alleen elkaar nodig!
Enfin, ik denk dat ik nu toch maar eens aan mijn koffers moet beginnen te denken. Ben momenteel nog ijverig aan het werk, maar sluit hier ook dadelijk de boeken.
Morgen nog het schoolfeest van Kobe als tussendoortje - moet kunnen, zo net voor vertrek ;o)).
Ik hoop jullie zondag al een kleine impressie van Addis Abeba te kunnen voorschotelen!
Weer onzekerheid, ook al staat de planning vast...
Vandaag zou volgens de officiële planning ons dossier in Brussel moeten aangekomen zijn voor nazicht door de dienst Internationale adoptie van het Ministerie van Justitie. Echter, dit is niet het geval. Ik heb dan ook de dienst gebeld voor uitleg en daar kreeg ik te horen dat ik morgen eens moet terugbellen want dan zouden ze meer weten. Assafach zou het morgen binnenbrengen op de Ambassade. Nog steeds heb ik het gevoel dat ze er geen vaart achter zetten en de dingen daar gewoon doen zoals zij het denken, maar een planning is een officeel document en dat dient gerespecteerd te worden. Ze weten dat er niet altijd gefaxt kan worden, dus dan zou je denken :ze brengen het een dag eerder binnen voor alle zekerheid, maar nee, weer een dag later. En... morgen is het vrijdag, dus dat is weer een reden om de zaken voor zich uit te schuiven, want bij de minste tegenslag verschuift alles tot na het weekend. Van de FCA zelf krijg ik wel goede feedback en zij geven me wel het gevoel dat ze achter ons dossier staan, echter, ook zij zijn afhankelijk van het doorsturen vanuit Addis Abeba. Man man man, oh god haleluija, de dag dat ik niet meer afhankelijk zal zijn van derden voor het welvoelen van mijn gezin, want dit is echt de limiet hoor!
Voor de rest ben ik ongelooflijk rustig en kijk ik uit naar maandag 10.00 , de moment dat mijn "echte" leven weer verder kan, alle zorgen echt van me af kunnen vallen en ik samen met mijn twee mannen, en waarlijk 't zijn gewoon twee "topgasten" onze kleine pruts kunnen omarmen en weghalen uit die liefdeloze realiteit en haar kunnen omringen, samen met de lieve mensen rondom ons, met "echte" warmte en genegenheid.
Hopelijk kan ik hier morgen bevestigen dat de vertegenwoordigers ter plaatse hun werk hebben gedaan en we kunnen vertrekken met een gerust gevoel.
Alles geregeld, afspraak maandag 26/5 om 10.00 in het AMBA
Deze avond nog een telefoontje gekregen van Ann, de verantwoordelijke van FIAC. Ze vertrekt morgen met twee koppels richting Addis Abeba. Ze had Assafach gevraagd of de overdracht van Marie "per uitzondering" niet op zondag kon, maar dat zien ze daar toch niet echt zitten. Uiteindelijk vind ik het ook niet zo erg. Zo kunnen we eerst even bekomen en acclimatiseren en nog een nachtje goed slapen vooraleer we overgaan tot "het moment suprême"! Maandag zijn ook alle winkels weer open en kunnen we direct inkopen gaan doen om provisie in te slaan voor een ganse week (we weten nu nog niet welke melk Marie drinkt, etc...). Normaliter krijgen we bij de overdracht een lijstje met alles wat nodig is om Marie te voeden en te verzorgen.
Dus zondag nog een dagje relaxen aan de pool van het Sheraton , bedje opmaken , alles netjes klaarleggen, zodat we maandag bijvoorbeeld de camera niet vergeten mee te nemen (iets wat mij wel zou kunnen overkomen :o)) We nemen misschien ook al is een taxi om de vindplaats van Marie te gaan opzoeken en het eerste tehuis waar ze werd ondergebracht. Dan moeten we dat achteraf niet meer doen "met baby". Enfin, de dag zal wel snel voorbij zijn. Maandagochtend 26/5 komt Ann ons dan ophalen voor de overdracht, exact 3 maanden na de toewijzing. Hopelijk kunnen we jullie 's avonds al verwennen met enkele mooie digitale tafereeltjes!
De volgende dag hebben we al direct reden om te feesten want dan wordt Marie 7 maanden ! Een mijlpaal , toch de eerste die we samen nemen.
Voor de rest hebben we niet veel plannen. Samen zijn en elkaar ontdekken staat tijdens deze week centraal. We plannen nog wel enkele bezoekjes aan het AMBA om te kunnen praten met de verzorgsters van onze kleine meid. Zij alleen kunnen ons leren hoe ze is, wat ze fijn vindt, etc...
Ik probeer nog even een bericht te laten voor we echt ribbedebie zijn, maar beloven doe ik het niet. Ik heb nog een resem facturen te maken, al mijn zaakjes te regelen, mijn bureau te verhuizen, de koffers pakken, mijn hondje Flavie extra te verzorgen want die heeft vandaag weer een kleine hersenbloeding gehad en moet een beetje fit zijn tegen donderdag want dan gaat ze twee weekjes op vakantie bij de bomma en den bompa. Ze komt er wel door, maar is nu alleen gerust als ze mij ziet. Zaterdag is het dan ook nog schoolfeest en Kobe treedt op, moeder is verplicht om aanwezig te zijn, dus... daaag inpaknamiddag! Deze avond nog even 2 uurtjes gevlucht met mijn ventje naar de sauna. Hij moest nodig even ontspannnen of ...ontsnappen ??? want de stress neemt met de dag toe. Hij laat het niet merken maar de angst en onzekerheid spelen hem elke dag meer parten. Zal alles wel goed zijn met Marie? Hoe gaat ze reageren? Ga ik tegen al die miserie kunnen? Ben ik wel opgewassen tegen zoveel "ongekende" emotie? Allemaal vragen die door het koppie van mijn ventje razen, maar die natuurlijk niet uitgesproken worden, want dat doe je niet,hé, als man des huizes.
Eén voordeel heeft zo'n hectisch leven wel : eens je maandagochtend je ogen hebt opengedaan, is het zo weer weekend, dus laat maar komen !!!
Marie, ons langverwachte prinsesje
