Hier zijn we dan! Kurt, Evi en Kobe Cools Trotse ouders en grote broer van Marie Yanit
We proudly present... Marie Yanit 27-10-2007 officieel onze dochter op 08-05-2008
"Marie's corner"
"Marie's place"
Marie, ons langverwachte prinsesje
zus van Kobe - dochter van Kurt&Evi
27-04-2008
Ons poppemieke is 6 maanden...
Hip hip hoera... Vandaag 27 april is Marie een half jaar. Anders zo'n dag van fotootjes maken en terugblikken. Vreemd gevoel, want voor ons is er geen sprake van terugkijken, enkel een paar fotootjes tonen ons haar evolutie en dat zijn dat fracties, momentopnames.
Gisteren was het net vier maanden geleden dat onze dochter werd gevonden in Akaki subcity, een buitenwijk van Addis Abeba. We hebben hiervan een adres en zullen tijdens ons verblijf die plaats zeker gaan opzoeken. Uiteindelijk is dit de enige link met haar verleden. Het begin van haar adoptieverhaal! Verder hopen we het weeshuis te vinden waar ze in eerste instantie werd ondergebracht, normaal moet dat vlakbij de vindplaats gelegen zijn. We hebben enkel een naam, maar hopen dat dit alsnog genoeg zal zijn.
Indien onze rechtbank doorgaat op 7 mei, plannen wij onze afreis van vrijdag 23/5 tot en met woensdag 28/5. Zo kunnen we 4 volle dagen ter plaatse zijn en nog aansluiten bij de FIAC-groep. Ruim voldoende om alle plekken te bezoeken die relevant zijn voor ons en te praten met de verzorgsters die Marie de laatste vier maanden verzorgd en gevoed hebben. Normaal krijg je van deze periode een uitgebreid verslag, hetgeen ons kan helpen haar toch een beetje beter te leren kennen alvorens we samen in het "onbekende" springen.
Kobe vroeg me gisteren of hij zijn zus als eerste in de armen mocht nemen, gek, want die gedachte was diezelfde ochtend nog door mijn hoofd geflitst. Hij leeft er zo in op de laatste dagen, ik hoop echt dat hij erbij kan zijn!
Indien er toch nog een uitstel komt bij de rechtbank, wat toch eerder uitzonderlijk is, maar ja, ons kennende, wij zijn nogal dikwijls de "uitzondering" die de regel bevestigt :o((, reizen Kurt en ik alleen af op 11/6 en komen terug op 14/6.
Wie ons graag komt opwachten in Zaventem, zowel 28/5 als 14/6 is de aankomst rond 8.00 's morgens, dus dat kunnen jullie dan alvast noteren!
De volgende dagen probeer ik alle praktische voorbereidingen te finaliseren: reisbureau, aankomstkaartje, vreemd geld bestellen, visa voorbereiden, inentingen, doktersbezoek i.v.m. voorschriften reisapotheek, enfin, mijn agenda staat vol met "to do's".
Hopelijk vliegt de tijd nu terug snel, want de laatste weken leek het wel of hij bleef stilstaan.
Wat ik gisteren niet meer voor mogelijk achtte is vandaag toch gebeurd... we krijgen de kans om aan te sluiten bij de groepsreis van mei.
Na het negatief bericht van afgelopen dinsdag is mijn wereld in elkaar gestort en zag ik geen mogelijkheid meer tot dialoog met de mensen van de dienst. Mijn vat was leeg, ik zat er door. Woensdag heb ik dan toch maar weer de moed bij elkaar geraapt en via verschillende kanalen gecheckt of de mogelijkheden dan werkelijk uitgeput waren maar telkens kwam ik tot hetzelfde besluit.
Wat FIAC ons voorstelt is geen oplossing, hoe we het ook trachten te bekijken.
Op de middag belde Bart me omdat hij mijn antwoord op Ann's mail had ontvangen. Aangezien wij elkaar sinds eind 2007 niet meer gesproken hadden, was hij totaal niet op de hoogte van het verloop van onze procedure en de problematiek die zich had ontwikkeld. En ik had geen zin om nogmaals het hele verhaal opnieuw te vertellen, wetende wat de reactie zou geweest zijn. Ons gesprek liep dan ook op een sisser uit.
Ik was eigenlijk echt boos, na een redelijke intensieve communicatie afgescheept worden met een mailtje, nee dat verteer ik niet gemakkelijk. Ik had meer professionaliteit verwacht en ook een minimum aan inlevingsvermogen.
Enfin, wat er gisteren niet was, bleek er vandaag dan wel te zijn. Na gisterenavond alles samen nog eens op een rijtje te hebben gezet, hebben we beslist dat Kurt deze ochtend contact zou opnemen met Ann. Een persoonlijk onderhoud op de dienst was niet meer mogelijk deze week, en ik zag nog een gesprek via telefoon echt niet meer zitten. Er werd ons toegestaan tussen 9.00-10.00 op te bellen.
Dus ik mijn briefing erbij gepakt, echt ik kan een consultancybureau voor mensen met adoptieproblematiek beginnen, en hem wegwijs gemaakt in adoptieland.
Het moet gezegd, mijn echtgenoot is een man van weinig woorden,maar de woorden die hij uitspreekt zijn steeds weloverwogen en to the point. Hij heeft ook een serene manier van communiceren, terwijl bij mij de vonken er nogal snel afvliegen en ik dus ook kwetsaarder ben. Onbewust wist ik ook dat hij in staat zou zijn om tot een compromis te komen - hij is echt een krak, die held van mij! Allez, genoeg lof nu...
We vertrekken ofwel ergens in de week van 20/5 tot 27/5 voor een weekje met Kobe, als de rechtbank vlot verloopt op 7/5 en anders maken Kurt en ik zonder Kobe een korte reis tussen 11/6 en 13/6 met aankomst 14/6 om 8.00 in Zaventem. Hiervoor kregen we een fiat van Ann.
Er valt een enorme last van mijn schouders.Ik hoop nu terug een beetje gemoedsrust te vinden en de thuiskomst verder te kunnen voorbereiden op een fijne manier.
Verder ga ik mijn twee jongens nog eens stevig in de watten leggen, want eens Marie hier is zal alles er toch een beetje anders uitzien.
Een uitgeputte maar contente mama die nu gaat slapen...
Het verdict is gevallen! Daarjuist een mail gekregen van FIAC dat we niet mee kunnen reizen in mei en dus bij de groep van half juni worden gezet. Terwijl onze vorige communicaties altijd persoonlijk en telefonisch verliepen, kregen we nu met een formeel mailtje te horen dat we een einde kunnen maken aan onze droom, nl. zelf ons kind als gezin gaan afhalen in haar geboorteland. Zomaar sec, zonder poeha, wordt er geïnformeerd voor hoeveel personen er nu voorlopige reservaties moeten worden gemaakt, omdat er was gezegd dat we in deze periode misschien niet allemaal zouden kunnen reizen. Ontploffen deed ik!!!
We hebben een afspraak gevraagd op de dienst om de zaken ten gronde te bespreken, ik leg me hier niet bij neer.
De vraag: waarom moet dit nu zo aflopen?... is er nu niemand die wil begrijpen dat dit voor ons een drama is? Nee, er wordt gewoon mee omgegaan als een faits divers, een klein ongemakje, ...'t is wraakroepend!
Marie, ons langverwachte prinsesje
