Onderzoeksjournalistiek over ophefmakende gerechtszaken in België
Op zoek naar de volledige waarheid achter het nieuws Informatie die je nog niet wist over belangrijke gerechtelijke dossiers in België. Feiten die nauwelijks of niet aan bod kwamen in de mainstream media.
12-09-2016
Het mysterie rond de verdwijning van Tamara Morris
Tamara Morris (26) werd op vrijdag 17 maart 2006 het laatst gezien door haar vriend Frank Verbiest, toen die rond 8.40 uur 's ochtends de gezamenlijke woning in Aarschot verliet. De jonge vrouw had een dag vrijaf genomen zodat ze boodschappen kon doen ter voorbereiding van het weekend en het koppel had voor de lunch afgesproken in een café in de buurt van de woning. Daar kwam Tamara nooit opdagen. De toestand van het appartement deed vermoeden dat ze halsoverkop was vertrokken, maar enig ander aanknopingspunt was er niet.
Het Leuvense gerecht nam de verdwijning onmiddellijk zeer ernstig en organiseerde verschillende zoekacties, die allemaal zonder resultaat bleven. Het laatste signaal van haar gsm werd opgevangen in de buurt van Linden, een deelgemeente van het Vlaams-Brabantse Lubbeek op zowat 20 kilometer van haar woonplaats. Maar behalve dat er een logistiek magazijn van haar vroegere werkgever in de buurt van het gsm-signaal ligt, konden geen andere sporen gevonden worden.
Zeven maanden na haar verdwijning vonden wandelaars de portefeuille van de jonge vrouw in het Chartreuzenbos in Holsbeek. Onderzoek wees uit dat de portefeuille er maar een dag had gelegen, maar ook dat leverde geen verdere aanwijzingen op.
Nog enige tijd later, net een jaar na haar verdwijning, werd de gsm van Tamara herkend op het netwerk in de regio Namen, weliswaar met een andere simkaart. De nieuwe eigenaar kon aantonen dat hij het toestel op een tweedehandsmarkt had gekocht zodat ook dit spoor doodliep. Sindsdien was het stil rond de verdwijning, ook al probeerde haar vriend Frank Verbiest de aandacht gaande te houden via zijn website zoektamara.be.
Stoffelijke resten gevonden na 3 jaar
Het was de hond van een lerares die op dinsdag 10 maart 2009, laat in de namiddag in het bos van Forkechamps, in Tinlot (bij Hoei), op de stoffelijke resten van Tamara Morris botste. Volgens de vrouw lag er een skelet, half verscholen tussen bladeren en braamstruiken. Naast de beenderen lag een beha, precies opgevouwen. De vrouw belde de politie. De speurders kamden het terrein uit en vonden een rits en enkele juwelen: een armband en twee oorbellen. Eentje daarvan met een kruisje als hanger. Tamara's vriend Frank herkende het juweeltje. Ook Betty Aerts, de moeder van Tamara, bevestigde dat het juweel van haar dochter was: "Het was een cadeau voor haar plechtige communie. Ze deed het nooit uit. Mijn zoon van 19 draagt het andere kruisje." Een dag later bevestigde DNA-onderzoek formeel dat het effectief om de vermiste Tamara Morris ging.
Hoe Tamara Morris om het leven is gekomen en hoe haar lichaam in Hoei is terechtgekomen, blijven echter tot de dag van vandaag onbeantwoorde vragen. "De lijkschouwing heeft geen duidelijk waarneembare sporen van geweld aangetoond," verklaarde Patrick Vits, woordvoerder van het Leuvense parket. Verder konden de deskundigen ook niet met zekerheid zeggen of Tamara Morris werd misbruikt voor haar dood. Maar het feit dat haar beha naast haar lag, laat vermoeden van wel. Op haar lichaam zijn verder geen sporen gevonden van messteken of schotwonden. Wurging is wel mogelijk, maar het strottenhoofd bleek niet beschadigd. Verder vermoeden de speurders dat Tamara kort na haar verdwijning in maart 2006 gestorven is.
Kwaad opzet
Tamara's vriend Frank is er altijd van overtuigd geweest dat er kwaad opzet in het spel was. "Sommige mensen gaan er van uit dat ze is weggelopen of dat ze zich van het leven beroofde. Maar iedereen die Tamara goed kent, weet dat dat onzin is. Er waren geen relatieproblemen. We stonden op het punt een huis te bouwen, hadden net onze zomervakantie gepland", vertelde hij enkele weken na haar verdwijning. Ook de moeder van Tamara zegt dat ze nooit heeft geloofd dat haar dochter was weggelopen om een nieuw leven te beginnen. "Ze was zo niet: weglopen zonder iets te zeggen. We hebben dat nooit normaal gevonden. Plots was ze weg. Zonder geld. En ze had haar bed niet opgemaakt. Dat was niets voor Tamara. We hebben haar écht overal gezocht. Vergeefs."
Ook het gerecht gaat nu uit van kwaad opzet. "Alleen al door de afgelegen locatie waar ze is gevonden", zegt Patrick Vits van het parket in Leuven. Tamara had geen enkele link met Hoei, waar haar lichaam werd gevonden. Een jaar na haar verdwijning werd haar gsm gevonden in Andenne, dat is niet zo ver van Hoei. Wellicht is dat geen toeval. Daar had iemand haar toestel verpatst op een rommelmarkt.
Het telefonieverkeer van Tamara werd onderzocht. Behalve haar broer en haar vriend Frank heeft niemand Tamara die vrijdag gebeld. De dader moet dus iemand geweest zijn die aan haar deur heeft gestaan. Er zijn geen sporen van geweld gevonden. Tamara moet die persoon dus gekend hebben, want ze is vrijwillig meegegaan. Het hele huis lag er wanordelijk bij. Ze is dringend voor iets weggeroepen en was niet van plan om lang weg te blijven.
Na de arrestatie van seriemoordenaar Ronald Janssen begin 2010, werden alle onopgeloste moorden van de voorbije jaren nog eens van onder het stof gehaald. Maar al vrij snel werd duidelijk dat Janssen niet de moordenaar van Tamara Morris kon zijn.
Het is nu al meer dan 10 jaar geleden dat Tamara verdween. Frank Verbiest heeft ondertussen een nieuw leven opgebouwd. Hij woont ook niet meer in hun vroegere stek. Toch blijft hij het onderzoek van nabij opvolgen. "Elk jaar ga ik het dossier inkijken en hoop ik dat er een nieuw element opduikt", zegt hij. Maar vermits het om een lopend gerechtelijk onderzoek gaat, waarin nog steeds onderzoeksdaden worden verricht, is het parket bijzonder karig met informatie. "Ergens loopt er nog steeds iemand rond die de moord op Tamara op zijn geweten heeft. We weten ook nog altijd niet waarom ze dood moest. Dagelijks passeer ik wel een aantal keer aan onze vroegere woonst. Maar op een gegeven moment moet je verder, anders ga je er zelf onderdoor", besluit hij.
Bronnen: Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad, De Standaard, Gazet van Antwerpen
Deze week is het 20 jaar geleden dat de zaak-Dutroux uitbarstte. Op 15 augustus 1996 werd de zes dagen tevoren ontvoerde Laetitia Delhez bevrijd uit een kelder in het huis van Marc Dutroux in Marcinelle, samen met Sabine Dardenne, die er ook al bijna drie maanden opgesloten zat. Na de euforie over de goede afloop van deze twee verdwijningszaken kwam de ontnuchtering. Op 17 augustus werden de lichamen van Julie en Mélissa opgegraven in de tuin van een huis dat Dutroux bezat in Sars-la-Buissière, en nog twee weken later de lichamen van de vermiste meisjes An en Eefje. Dit zijn feiten die in het collectieve geheugen van zowat elke Belg zitten.
Maar wat weinigen zich wellicht nog herinneren is dat er op 11 juli, een maand vóór de lichamen van Julie en Mélissa werden ontdekt, nog een ander lichaam werd teruggevonden. Het gaat om de 16-jarige Carola Titze uit Duitsland die een week eerder op onrustwekkende wijze verdween in De Haan. Er werden echter nooit bewijzen gevonden om ook deze moord aan de bende van Dutroux te linken en de zaak-Titze werd na verloop van de jaren geklasseerd als 'cold case'. Tot op de dag van vandaag werd de moordenaar van Carola nooit gevonden.
Sunparks De Haan
Vrijdag 28 juni 1996. Het belooft een mooie zomer te worden voor de Vlaamse kust. Rainer Titze uit het Duitse Vechta, zo'n zestig kilometer van Bremen, heeft met zijn vrouw, zoon en dochter Carola een bungalow in het vakantiepark Sunparks in De Haan gehuurd. Ze willen tot 12 juli aan onze kust van een deugddoende vakantie genieten.
Carola 1,70 meter groot, slank, lang donkerbruin haar, bruine ogen en lange wimpers heeft al een mooi zomerkleurtje als ze op vrijdag 5 juli rond 9.45 uur Sunparks verlaat voor een wandeling naar het strand. Ze belooft haar ouders tegen de middag terug te zijn en maakt een afspraak met een vriendin om in de loop van de namiddag te gaan zwemmen. Om 10 uur ziet een vader van een vriendinnetje haar weggaan. Maar Carola keert niet terug naar bungalow 612. Ook 's anderendaags niet. Even wordt nog gedacht dat Carola met vrienden naar het festival van Rock Torhout is vertrokken. Maar als ze ook na het weekend nog altijd spoorloos blijft, verspreidt het parket van Brugge een opsporingsbericht.
Als ook dat zonder gevolg blijft en Carola evenmin in Duitsland opduikt, worden de grote middelen ingezet. Een honderdtal mariniers van de Belgische Zeemacht, agenten van de politie van De Haan en van de gerechtelijke politie van Brugge starten op 11 juli een grootscheepse zoekactie in de buurt van het vakantiedomein Sunparks. De dichtbegroeide bosjes en het struikgewas tussen het vakantieoord en de duinen van De Haan en Wenduine worden centimeter per centimeter uitgekamd.
Kort na de middag klinkt een vreselijke gil: "Een lijk!" Het is dat van Carola Titze. Het lijk ligt op amper 40 meter van het wandelpad dat veel gasten van Sunparks en de camping ernaast gebruiken om naar het strand te gaan. De politie heeft alle moeite om vader Rainer in bedwang te houden. Hij wil zijn kind zien, maar het lichaam is te vreselijk verminkt. Haar lichaam is zo zwaar toegetakeld dat de precieze doodsoorzaak moeilijk te achterhalen is, maar wellicht werd Carola gewurgd. Carola droeg nog steeds de kleren die ze aanhad bij haar verdwijning.
De zoektocht naar Carola maakt plaats voor die naar haar moordenaar. Al snel werd de link gelegd met Marc Dutroux en Lelièvre. An en Eefje werden immers in Oostende gekidnapt, wat niet zo bijster ver is van De Haan. Maar als blijkt dat Carola het laatst is gezien in discotheek The Deep in het gezelschap van een jonge Duitser, spitst het onderzoek zich op die piste toe. Ook de dagen voordien is Carola al in zijn buurt gezien.
Robotfoto
Het gerecht verspreidt een robotfoto van de jonge kerel, die gezien zijn accent wellicht uit het voormalige Oost-Duitsland stamt. Hij pochte met zijn strafrechtelijk verleden in Duitsland en beweerde onder begeleiding van de sociale dienst van de jeugdrechtbank in De Haan te verblijven. Wellicht logeerde hij in een stacaravan of mobilhome in het gezelschap van twee andere jongens en een begeleider.
Maar de nauwe samenwerking tussen de Belgische politiediensten en de Duitse Kriminalpolizei, en de opsporingsberichten in de Belgische en Duitse media, leiden niet tot een spoor van de lustmoordenaar. Ook niet als in 2001 Brugse speurders nog eens op onderzoek gaan naar Duitsland met foto's die vijf jaar eerder zijn genomen in de dancing waar Carola is gezien. Mogelijke getuigen worden in het Duitse opsporingsprogramma Kripolife opgeroepen zich te melden, maar de gouden tip blijft uit.
Mobilhome van Dutroux?
In mei 2009 komt de moord op Carola Titze opeens weer in het nieuws, als een anonieme speurder van de Zeemacht zich bij het zien van een reportage over Dutroux op France 2 opeens meent te herinneren dat hij destijds in De Haan een mobilhome heeft gezien die heel sterk op die van Marc Dutroux geleek. "Het was hetzelfde voertuig. Een grote Amerikaanse, in bruin en beige. Maar ik kan nu niet meer zeggen of het om dezelfde mobilhome gaat als degene die ik in de uitzending over Dutroux zag", zei de speurder in La Dernière Heure. "Ik heb me altijd afgevraagd waarom men destijds geen verband heeft proberen te leggen tussen de verdwijning van An en Eefje en de moord op Carola", zegt de man nog. "Ik herinner me de mobilhome in De Haan nog zeer goed. Niet het soort mobilhome dat je op elke hoek van de straat aantreft."
Er is echter één groot verschil tussen de zaak-Titze en de kindermoorden van Dutroux. Dutroux nam zijn slachtoffers mee om ze nadien te misbruiken. Carola werd op een boogscheut van haar tijdelijk vakantieverblijf gevonden.
Begin 2010 wordt het dossier Titze opnieuw onder de loep genomen naar aanleiding van de bekentenissen van Ronald Janssen in andere moorddossiers. Janssen pleegde zijn eerste verkrachtingen al toen hij begin de jaren negentig in Leuven studeerde. Het onderzoek leverde echter niets op.
Nog niet vergeten
"De zaak Titze is nog niet vergeten", zegt burgemeester Christine Beirens van De Haan. "Het is geen actueel gespreksonderwerp meer, maar iedereen in de gemeente kent de zaak en kan perfect de plaats aanduiden waar het lichaam van de 16-jarige werd gevonden. Preventief kan je echter niet zo veel doen. Tijdens de zomer zijn er in De Haan meer politiepatrouilles. Maar geen enkele kustgemeente kan dergelijke gewelddaden tegenhouden. Niemand is er vrij van. Gelukkig is deze moordzaak niet het eerste waar de mensen aan denken als
ze aan onze rustige en groene badplaats denken", besluit Beirens.
Bronnen: De Standaard, Het Nieuwsblad, Het Laatste Nieuws
Carola Titze Robotfoto van de vermoedelijke dader
19-08-2016 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (16 Stemmen) Categorie:Verdwijningen Tags:Carola Titze, Vechta, Duitsland, zaak-Titze, verdwijning, ontvoering, vermist, moord, onopgelost, De Haan, Sunparks, The Deep, Wenduine, Marc Dutroux, Michel Lelièvre, zaak-Dutroux, An en Eefje, mobilhome, Ronald Janssen, Kripolife, Christine Beirens
Liam Vanden Branden is laatst gezien op vrijdag 3 mei 1996 rond 17 uur. Hooguit een kwartier later was hij verdwenen. Liam was twee jaar en twee maanden oud. Het was een druilerige dag. Liam's grootmoeder had Liam en zijn broertje Levy (bijna een jaar ouder) afgehaald en meegenomen naar haar huis. Ze moest nog iets doen op de bank, en ze liet Liam en Levy en hun neefje Mike onder de hoede van Sandra, de zus van moeder Daniëlle Huysmans. De kinderen speelden in huis.
Misschien heeft Liam de deur opengekregen, of misschien was ze al open. In elk geval is hij buitengeraakt, en sindsdien is men elk spoor kwijt. Toen ze naar de bank wilde vertrekken, merkte de grootmoeder dat de voordeur open stond, en ze deed die op slot. Liam's fiets en zijn papfles stonden toen naast de deur. Aangenomen wordt dat Liam al buitengeglipt was op het moment dat zijn grootmoeder vertrok. Levy had niets gezien. Zijn neefje Mike is een beetje ouder, en later vertelde hij de speurders dat hij een man met een baard had gezien. Maar is dat geen fantasie? De politie is in elk geval voorzichtig met dit verhaal. Zo had Mike ook al eens verteld dat Liam verdronken was. Een psycholoog had de indruk dat Mike links en rechts dingen heeft opgeraapt en daar zijn eigen verhaal mee bouwde.
Sandra, die in de keuken bezig was en Liam niet meer zag, is hem in en rond het huis gaan zoeken en heeft naar de bank gebeld om te horen of hij niet mee was met haar moeder. Dat bleek niet het geval. Vervolgens heeft Sandra een man met een auto opgemerkt. Ze heeft hem toegeroepen of hij een kind had gezien, maar de man heeft niet gereageerd. Hij is ingestapt en weggereden. Sandra heeft drie letters van zijn nummerplaat genoteerd, en onder hypnose heeft men geprobeerd de rest te achterhalen maar dat is niet gelukt.
Zennegat
Liam's grootmoeder woont aan het Zennegat vlakbij Mechelen. Veel huizen staan daar niet. In de winter zie je daar weinig volk. Maar de plek heeft charme en vanaf de lente lokt ze toeristen en wandelaars. Aan de overkant is er een drukbezocht café, en daar is Sandra hulp gaan halen. Niemand had de jongen zien rondlopen. Een aantal klanten uit dat café is Liam mee gaan zoeken. Twee van hen hebben in de verte iemand met een kind gezien, maar de ene beschrijft een man en de andere een vrouw.
In het begin werd niet uitgesloten dat Liam in het water gesukkeld zou zijn. Het Zennegat is de plaats waar de Leuvense vaart, de Zenne en de Dijle samenstromen. Iets verderop komt daar nog de Nete bij. Het ligt zo voor de hand, dat je automatisch aan het water denkt. Al heel snel stond daarom voor de politie vast dat Liam verdronken was. 's Anderendaags werd de hele omgeving afgedregd met alle mogelijke middelen: een helicopter van de rijkswacht en een tweede van Eric Geboers, de motorcrosser die destijds een helikopterbedrijf uitbaatte. De politie liet speurhonden uit Nederland overkomen, en verder waren er vrijwilligers om het gebied uit te kammen. Ook de mensen van het "Hulpfonds voor Ontvoerde en Verdwenen Kinderen" en van "Marc et Corinne" hebben er snel hun schouders ondergezet. Ondertussen werd het onderzoek verder op het water toegespitst, maar Liam werd niet gevonden.
Vader Dirk Vanden Branden is ervan overtuigd dat Liam niét verdronken is. Vlak voor de woning van de grootouders ligt een betonnen keringsmuur, die ongeveer even hoog is als Liam zelf. Hier en daar zijn er wel trapjes, maar die muur is ongeveer een meter breed, en ernaast ligt er nog een strook van pakweg een meter vóór je in de saskom terecht komt. De sasseniers waren daar de hele dag aan het versassen geweest, en zij zijn ervan overtuigd dat ze Liam daar niet gezien hebben. Ze hebben meteen de sasdeuren gesloten toen ze hoorden dat de peuter vermist was.
De verdwijning van Liam vond plaats in dezelfde maand als de ontvoering van Sabine Dardenne. Eerder waren ook al de twee Waalse meisjes Julie en Mélissa ontvoerd door de bende-Dutroux. Daarom werd van in het begin ook rekening gehouden met een mogelijke ontvoering. In het beste geval door iemand die het verlies van een eigen kind niet kon verwerken, en dan is het niet ondenkbaar dat Liam vandaag de dag nog steeds in leven is. In het allerongunstigste geval is hij in een netwerk terechtgekomen. Je zit aan het Zennegat op 5 minuten van de snelweg Brussel-Antwerpen. Maar alle aanwijzingen liepen dood en de verdwijning van Liam Vanden Branden werd een "cold case".
Hans V.
Tot in 2004, acht jaar na de verwijning van Liam, de cel Verdwijningen van de federale politie plots begint te graven in een tuin in Willebroek. Een nieuwe getuigenis heeft de speurders namelijk op het spoor gezet van ene Hans V., een pedofiel van Duitse origine die in Willebroek woonde in 1996 en in 2003 stierf in de gevangenis van Brugge.
Die Hans V. was in mei 1996 verschillende keren op zijn fiets gesignaleerd in de buurt van het Zennegat in Mechelen waar op 3 mei van dat jaar de kleine Liam in de tuin van zijn grootmoeder aan het spelen was. Tot dan was de naam van de pedofiel nog niet opgedoken in het dossier. Het was pas na een getuigenis in een programma op de regionale zender RTV dat iemand zich meldde met die info. Het was bekend dat de man soms kinderen meelokte naar zijn tuin, waar toen een paar speeltuigen stonden, en daar dan foto's van hen nam en hen misbruikte. Voor die feiten is hij ook veroordeeld, meer dan eens. Hij zat in 1969 ook al vast wegens pedofiele praktijken.
De dag na de verdwijning van Liam Van den Branden bleek Hans V. graafwerken te hebben uitgevoerd in zijn tuin in Willebroek. Speurders hebben daarover aantekeningen gevonden in een dagboek van de man. Dat dagboek werd gevonden tussen de oude dossiers van V. De buren van zijn huis op de Ringlaan in Willebroek herinneren zich niet veel meer over hem. Behalve dat hij "een rare vent" was waar kinderen niet veilig bij waren. Begin 2000 verdween hij. Sindsdien is zijn huis al drie keer van eigenaar veranderd.
In de tuin van Hans V. werd evenwel niets gevonden. Volgens parketwoordvoerder Frank Vennekens is de afgegraven grond zeer zorgvuldig onderzocht. "Als er sporen in de lagen vaste grond hadden gelegen, hadden we ze gevonden", zegt Vennekens. De twee lijkhonden die ook werden ingezet, hadden interesse voor enkele plaatsen in de grond, maar uiteindelijk zijn daar enkel resten van watervogels teruggevonden.
Woudjongen
Nog eens acht jaar later komt de zaak van de verdwenen Liam opnieuw in de media. De Duitse politie onderzoekt in 2012 of Liam mogelijk de 17-jarige 'woudjongen' Ray is, die 9 maanden eerder plots in Berlijn opdook. Ray beweerde dat hij vijf jaar met zijn vader in een bos had gewoond, nadat zijn moeder verongelukt was. De Berlijnse speurders hadden na 9 maanden nog altijd geen idee wie Ray was. Daarom probeerde Interpol oude verdwijningsdossiers aan de zaak van de woudjongen te koppelen. En daar hoorde ook Liam Vanden Branden bij, die op dat moment ongeveer even oud zou zijn als de 'woudjongen'. Maar na een DNA-analyse loopt ook dit spoor dood.
Nog in 2012 werd een aflevering van de VT4-serie 'Vermist' opgenomen onder leiding van regisseur Jan Verheyen. Het scenario vertoont sterke overeenkomsten met de zaak-Liam. Er werd ook gefilmd in de buurt waar Liam verdween. Voor het scenario werd samengewerkt met de Cel Vermiste Personen. De laatste jaren zijn er verder geen onderzoeksdaden meer verricht in de zaak-Liam. Het dossier is op dit ogenblik ook niet meer in handen van een onderzoeksrechter. Op 16 februari 2016 startte Child Focus een opvallende campagne op sociale media en op digitale schermen in grote Belgische stations en Brusselse metrohaltes. De traditionele opsporingsberichten komen door een 3D-techniek in beweging en laten een audioboodschap weerklinken. Child Focus hoopt daarmee toch nog een doorbraak te forceren in 'cold cases'. In de campagne werd ook Liam Vanden Branden vertoond, die vandaag 22 jaar zou zijn.
Bronnen: De Standaard, Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen, Humo, VTM
Komt het Monster van Woensdrecht volgend jaar vrij?
In 1994 was er Dutroux. En 3 jaar eerder was er Ludo De Beukelaer. Het 'Monster van Woensdrecht', zoals hij ook wel genoemd werd, ontvoerde en vermoordde begin jaren negentig 2 kinderen in de Antwerpse kempen en ontvoerde en verkrachtte daarnaast nog minstens 6 andere meisjes. De Beukelaer werd in september 1992 door een rechtbank in het Nederlandse Breda tot twintig jaar celstraf veroordeeld en een terbeschikkingstelling van de regering met dwangverpleging.
Sinds 2003 verblijft de geweldenaar in een psychiatrische instelling. Op 1 april 2011 was zijn straf volledig uitgezeten. De advocaat van de dader ijvert dan ook al een tijd voor een voorwaardelijke vrijlating of begeleid verlof. Tot opluchting van de nabestaanden oordeelde de voorzitster van de rechtbank in Breda in 2015 dat de man nog met te grote stoornissen kampt en verlengde zijn verblijf in de psychiatrische instelling met 2 jaar. Volgens de rechtbank is er bij De Beukelaer immers nog altijd sprake van een persoonlijkheidsstoornis en is de kans op herhaling te groot als de dwangverpleging zou komen te vervallen.
Rita Eggermont, de mama van de vermoorde Inge Breugelmans, woonde de zitting bij. 'Ook na 22 jaar wilde ik hier absoluut bij zijn. Ik ben bezorgd om de maatschappij. Als ik al die kostbare kinderen zie rondlopen, dan denk ik steeds: Er mogen geen nieuwe slachtoffers vallen', zegt ze. 'Eigenlijk zou die man geen nieuwe kans meer mogen krijgen. Ik wil niet dat hij opnieuw in de samenleving komt.'
In de kofferbak van de ontvoerder
6 oktober 1991. Catherine is zeventien. Zoals elke zondag maakt ze zich klaar om te gaan joggen. Een lange toer door het groen, langs het militaire domein in Brasschaat, en dan richting Wuustwezel. Het is een vaste gewoonte: op zondagochtend loopt ze, samen met haar vader. Vandaag vertrekt ze bij hoge uitzondering alvast zonder hem. Hij wil altijd als eerste aankomen, waarna zij een hele dag uitgeteld in de zetel hangt. Ze denkt: ik neem een voorsprong, aan het eind van de toer haalt hij me wel in. Maar opeens zit daar, als een smakeloos cliché in een weekendfilm, een man achter een rododendron. Alleen: de man is echt. Hij heeft een snor. En een mes, en een plan.
Als ze hem ziet, is het al te laat: ze loopt recht in zijn armen. Hij grijpt Catherine met beide handen vast - het mes moet hij inmiddels weggestoken hebben - en sleept haar naar zijn wagen, die even verderop in een zijwegje geparkeerd staat. Een kleine wagen, ziet ze, type Golf, of een kleine Peugeot. Ze heeft weleens lachend horen zeggen dat je 'wel weet waar je moet slaan' als je door foute types wordt benaderd, maar tegen een psychopaat bij wie de adrenaline door de aderen giert, valt weinig te beginnen, en Catherine is klein en tenger gebouwd.
Als ze merkt dat haar pogingen om zich los te worstelen niets uithalen, laat ze zich vallen. Maar onafwendbaar, meter per meter, komt de openstaande koffer van de wagen dichterbij. Ze begint nu hardop te smeken voor haar leven: 'Alsjeblieft, néé. Néé.' Concrete gedachten - aan doodgaan, verkracht worden, eenzaam begraven worden op een afgelegen plek in het holst van de nacht - komen niet in haar op. De diepe, wezenloze paniek die haar overspoelt laat maar ruimte voor één gedachte: wég. Níét in die koffer. Níét in die auto.
En al die tijd, gedurende de minutenlange schermutseling, geeft de man geen krimp. Hij zucht niet, hij vloekt niet als ze hem raakt, hij gromt niet. Catherine wordt in de koffer geduwd. De koffer valt dicht. De man stapt in en start de wagen. En dan geeft ze - tegen beter weten in - een duw tegen het kofferdeksel. Het gaat open. Ze struikelt de koffer uit en rent voor haar leven. In de achteruitkijkspiegel ziet de man haar ontsnappen, maar hij rijdt gewoon door.
De ontvoering van Catherine, vertelde Ludo De Beukelaer later aan de politie, was niet voorbereid. Het was een impulsieve daad geweest. Hij had zijn wagen op een verlaten wegje in een bos geparkeerd. Toen Catherine langskwam, had hij toegeslagen.
Achteraf zou blijken dat Catherines T-shirt vol gaatjes zat. Het had dubbel geplooid tussen het kofferslot gezeten. Haar T-shirt had haar leven gered. Maar 2 andere kinderen hadden minder geluk.
Lange lijst van slachtoffers
Twee maanden na de mislukte ontvoering van Catherine, op 30 december 1991, sloeg het Monster van Woensdrecht opnieuw toe. Die dag werd de veertienjarige Inge Breugelmans uit Wuustwezel ontvoerd, misbruikt en vermoord. De verdwijning van Inge gebeurde midden de feestdagen. 'Het kerstfeest was de laatste gebeurtenis waarbij we nog allemaal samen waren', zegt de mama van Inge. Een gebeurtenis die ook in het collectieve geheugen van de Kempenaren geprent staat, want meer kinderen verdwenen in die periode.
Op 27 april 1992 vertrok Ines Van Muylder (16) uit Essen naar de Chiro-happening Dag van Jan en Alleman. 'Papa, het wordt een plezante dag', waren haar laatste woorden. Amper een kilometer verder werd ze aangereden, ontvoerd en misbruikt. Beide meisjes werden door De Beukelaer begraven in een bos in het Nederlandse Putte. Op 28 april 1992 werden hun lichamen gevonden.
Verder was er ook nog de ontvoering en verkrachting van Eva (11), poging tot verkrachting van Issa (15), Sevarina (13) en An. Voor de verkrachting van zijn stiefdochter Else wordt De Beukelaer uiteindelijk vrijgesproken.
Op 30 december 2011, precies 20 jaar na haar verdwijning, werd een monument onthuld voor Inge Breugelmans in Wuustwezel.
Voorlopig blijft De Beukelaer dus nog in de psychiatrische instelling waar hij momenteel verblijft. Tot in 2017. Dan moet de rechter opnieuw beslissen of het Monster van Woensdrecht klaar is om opnieuw in de samenleving te worden losgelaten of niet.
Bronnen: Het Nieuwsblad, Humo, Omroep Brabant, NOS
Michel Stockx en de verdwijning van Nathalie Geijsbregts
In februari 1991 verdwijnt Nathalie Geijsbregts (10) uit Leefdaal spoorloos. Het staat vrijwel vast dat ze het slachtoffer is geworden van vrachtwagenchauffeur Michel Stockx, die veroordeeld is voor de moorden op Jessica Laven uit het Nederlandse Hoorn en twee Duitse jongens. Volgens een ex-rechercheur die bij het onderzoek betrokken was, moet Stockx veel meer moorden hebben gepleegd, maar door onderlinge concurrentie bij de politie is dat nooit onderzocht.
Op dinsdag 26 februari 1991 om half acht s morgens wordt de tienjarige Nathalie Geijsbregts door haar ouders afgezet aan de bushalte op de hoek van de Boskee en de Foksweg in Leefdaal, een deelgemeente van Bertem bij Leuven. Ze is 1,35 meter lang, heeft blond haar en ze draagt een paarse jas met een lichtbruine pelskap en groene skibroek. Ze heeft een zwarte boekentas bij zich. Maar als de schoolbus komt, is Nathalie al vertrokken. Getuigen herinneren zich dat ze een grijze auto, vermoedelijk een Toyota, hebben gezien, met een man die over de geopende motorkap gebogen stond, dichtbij de halte van de schoolbus. Vermoedelijk is Nathalie na een smoesje bij hem ingestapt of met geweld in de auto getrokken. Er wordt nooit meer iets van haar vernomen. Een sobere gedenksteen met de tekst: "Nathalie, waar je ook bent, je bent steeds bij ons. 26/02/1991. Vermist" herinnert aan het 24 jaar oude drama.
Michel Stockx
Als in december 1991 de van oorsprong Belgische vrachtwagenchauffeur Michel Stockx wordt ontmaskerd als een drievoudig kindermoordenaar, wordt er nog niet direct een verband gelegd met de verdwijning van Nathalie, dat gebeurt pas veel later. Hoewel er duidelijke aanwijzingen zijn dat Michel Stockx de dader moet zijn, legt hij geen bekentenis af. "Hij had drie moorden bekend, dat vond men genoeg om hem te veroordelen, de rest hebben ze erbij laten zitten," zegt een oud-rechercheur enigszins verbitterd. "Als ze mij toen mijn gang hadden laten gaan, had hij er veel meer bekend, daar ben ik van overtuigd. Bij mij legde hij zijn eerste bekentenis af, hij was doodsbang voor mij. Maar toen werd ik van het onderzoek afgehaald: een ander team moest met de eer gaan strijken." De oud-politieman wil niet met zijn naam worden genoemd. Hij wordt nog altijd emotioneel als hij terugdenkt aan de affaire. "Ik ben ervan overtuigd dat hij in heel Europa veel meer kinderen heeft vermoord. De man was internationaal vrachtwagenchauffeur, hij kwam overal."
Michel Louis Marie Stockx is geboren op 17 januari 1942 in Lochristi bij Gent. Vanaf zijn veertiende komt hij in aanraking met justitie vanwege ontucht met kinderen. Later blijkt dat hij zelf door priesters seksueel is misbruikt. Hij verhuist naar Assen in Nederland, waar hij in 1976 trouwt met de Nederlandse Patty D.; ze krijgen één kind. Hij werkt als vrachtwagenchauffeur bij een bedrijf in Drente. In 1981 wordt hij gearresteerd voor acht ontuchtzaken. De rechtbank in Zwolle veroordeelt hem tot zes jaar gevangenisstraf en terbeschikkingstelling. Echtgenote Patty verlaat hem - op advies van de psychiater - bijna onmiddellijk met hun dan driejarige dochtertje.
Marco, Salim en Jessica
Hij weigert van begin af aan de hem in de Groningse Van Mesdagkliniek voorgestelde psychotherapie, toch mag hij in mei 1986 op onbegeleid verlof. Hij keert niet terug, maar binnen de kliniek maakt men zich geen zorgen, hij wordt alleen op de telex gezet. Dat verhindert hem niet weer gewoon aan het werk te gaan. In het uitgaansleven ontmoet hij een vrouw met wie hij een relatie start. Eind augustus 1986 wordt hij, min of meer bij toeval, aangehouden en weer teruggebracht naar de Van Mesdagkliniek. Begin mei 1987 komt hij weer vrij.
Op 22 juli 1989, op de terugweg van een rit naar Italië, is hij met zijn vrachtwagen in het Duitse Mainz. Bij het zwembad weet hij de 13-jarige Marco Weisser uit Wiesbaden te verleiden tot een ritje in de vrachtwagen. Welke jongen van 13 wil dat niet? Een dag later wordt Marco dood aangetroffen op een parkeerplaats bij Paderborn. Een jaar later, in augustus 1990, ontvoert hij opnieuw een Duits jongetje, Salim Thattil (9). Deze dumpt hij in het struikgewas op een parkeerplaats bij Lelystad in Nederland.
Weer een jaar later, op zaterdag 27 juli 1991, pikt hij de 11-jarige Jessica Laven uit het Nederlandse Hoorn op bij het zwembad. Haar lichaam wordt vier dagen later in Groningen aan de kant van de weg gevonden. Na uitvoerige aandacht in de media komt er in september een tip binnen dat Michel Stockx de gezochte man zou kunnen zijn. Op 6 september wordt er huiszoeking gedaan, maar Michel weet de politie lang op het verkeerde been te zetten: hij lijkt een alibi te hebben. Na twee maanden vezelonderzoek komt het Gerechtelijk Laboratorium tot de conclusie dat een rood-witte vezel die in de personenauto van Michel Stockx is gevonden, past bij het t-shirt dat Jessica had gedragen. De doorbraak komt pas als Salim Thattil in het onderzoek wordt betrokken. Uit de aantekeningen van Stockx lijkt dat hij in Neustadt is geweest op de dag dat Salim daar verdween. Hij ontkent, maar als de rechercheurs aan de hand van de tachograaf aantonen dat hij in Mainz was op de dag dat Marco Weisser daar spoorloos verdween, geeft hij eindelijk toe. Maar inmiddels is er een competentiestrijd losgebarsten tussen 'Lelystad' en 'Hoorn'. Een rechercheur van Lelystad heeft de eerste bekentenis weten los te krijgen. "Als ik door had kunnen gaan, had hij er veel meer bekend, dat weet ik zeker. Maar ze vonden mijn methode niet goed, zeiden ze. Maar daar ging het helemaal niet om, Hoorn waar de zaak van Jessica Laven draaide wilde met de eer strijken, ik moest oprotten," zegt de oud-rechercheur. Stockx wordt in oktober 1991 veroordeeld voor de moord op de 3 kinderen in Duitsland en Nederland.
Terpentine
Hoeveel moorden Michel Stockx nog meer heeft gepleegd, zal altijd een geheim blijven: de man is op 18 september 2001 bezweken aan brandwonden die hij opliep in de Scheveningse strafgevangenis. Hij was in de werkplaats bezig met arbeidstherapie, toen hij een fles terpentine zou hebben omgegooid. Daardoor raakte hij in paniek en stootte een TL-buis stuk. Hierdoor zou kortsluiting zijn ontstaan waardoor hij volgens getuigen in een mum van tijd in lichterlaaie stond. De conclusie was dat het een ongeluk was, onder gedetineerden gaat al vanaf het begin het verhaal dat er opzet in het spel was: kindermoordenaars zijn niet populair in de bajes.
Bushalte
In januari 1998 vertelt een medegevangene in Scheveningen dat Stockx aan hem zou hebben bekend dat hij ook Nathalie Geijsbregts heeft vermoord en wordt hij hierover ondervraagd door de Belgische politie. Aanvankelijk kon Stockx opnieuw een alibi voorleggen: volgens zijn tachograaf was hij op 26 februari 1991 immers in Metz. Maar het alibi van Stockx wankelt. De speurders hebben aanwijzingen dat hij met zijn tachograaf heeft geknoeid en vrachtbrieven heeft vervalst. Michel Stockx wordt nu ook officieel beschuldigd van de moord op Nathalie Geijsbregts. Hij stond de dag ervoor met zijn vrachtwagen op ruime afstand van Leefdaal geparkeerd. Hij zou een Belgische Toyota hebben gestolen en daarmee op zoek zijn gegaan naar een prooi. Hij trof Nathalie, die even alleen bij een bushalte stond. Hij zal haar, net als de anderen, dezelfde dag nog hebben misbruikt en vermoord en vervolgens hebben weggewerkt.
Speurders zoeken langs de E25 ten noorden van Maastricht naar het stoffelijk overschot van Nathalie. Ze vermoeden dat Stockx het lichaam van het meisje daar heeft gedumpt. Vier dagen later wordt de zoektocht zonder resultaat gestaakt. In mei 2000 volgt een nieuwe zoektocht, dit keer langs de snelweg Metz-Straatsburg in Phalsbourg. Michel Stockx zou daar op de dag van de ontvoering een onverklaarbare stop gehouden hebben. In september 2000 wordt Stockx "uitgeleend" aan de Leuvense BOB. Hij wordt uitgebreid ondervraagd, maar zonder resultaat. In april keert hij terug naar zijn cel in Scheveningen. Kort daarna overlijdt hij in de gevangenis.
DNA vernietigd
De ouders van Nathalie hebben ernstige bedenkingen bij het onderzoek in Nederland. Volgens hen zou de politie zeer belastend bewijsmateriaal hebben verbrand: drie kinderslipjes die in de spullen van de kindermoordenaar uit Assen waren gevonden, werden vernietigd, waardoor er nooit meer nieuw DNA-onderzoek naar kan worden gedaan. Dat er met de huidige DNA-technieken veel meer uit die spullen te halen zou zijn dan destijds, staat wel vast, maar het materiaal is er dus gewoon niet meer. Het zou te veel ruimte in beslag hebben genomen. En dit terwijl nagenoeg vaststaat dat Michel Stockx buiten de drie kindreen waarvoor hij veroordeeld werd, wellicht ook Nathalie Geijsbregts en de Nederlandse Cheryl Morriën heeft vermoord.
Cheryl Morriën
Want er is inderdaad ook nog Cheryl Morriën uit IJmuiden. Als het vijfjarig meisje in augustus 1986 op klaarlichte dag spoorloos verdwijnt, is Michel Stockx op vrije voeten: hij is niet teruggekeerd van proefverlof. Als hij in juni 1992 voor de rechtbank in Alkmaar terechtstaat voor de drie moorden die hij wel heeft bekend, doet de rechter een dringend beroep hem. "U zou nog een goede daad kunnen verrichten door op dit moment eerlijk te vertellen of u dat gedaan hebt of niet. Ook ten opzichte van die ouders zou u die goede daad doen. Doet u die ouders en mij nu dit plezier." Er valt een diepe stilte, de spanning is te snijden. Dan zegt hij, ontnuchterend: "Ik blijf bij mijn verklaring." Zoals hij nooit een bekentenis heeft afgelegd over iets dat niet bewezen kon worden.
Vier minuten
De ouders van Nathalie zijn voor 99 procent overtuigd dat Michel Stockx de dader is, maar de onzekerheid blijft. In de loop der jaren duiken er nog andere verdachten op, maar al deze sporen lopen dood. Zo is er de 48-jarige verpleger Hugo N. uit Rotselaar, die na onderzoek echter niets met de zaak te maken blijkt te hebben. Zelfs seriemoordenaar Michel Fourniret wordt een tijdje verdacht. In 2006, vijftien jaar na haar vedrwijning, laten de ouders van Nathalie een verouderingsfoto maken, waarop te zien is hoe Nathalie eruit zou zien op 25-jarige leeftijd. Aanplakbiljetten met deze foto en een oproep werden in België en de buurlanden verspreid. Vader en moeder Geijsbregts zijn na het drama gescheiden: het verdriet om hun kind dreef hen uit elkaar. Eerder al hadden ze een kind kort na de geboorte verloren.
De Leuvense speurders die destijds het dossier van de verdwijning in handen hadden, zijn intussen gepensioneerd. Voor Alain Remue van de Cel Vermiste Personen is de verdwijning van Nathalie Geijsbregts een symbooldossier. Hij is een persoonlijke vriend van de familie geworden. "Telkens we ergens een lichaam vinden van een jonge vrouw van ongeveer de leeftijd die Nathalie nu zou hebben, zijn Eric en Anita één van de eerste mensen die ik bel", vertelt Alain Remue. Eric Geijsbregts, de vader van Nathalie, blijft tot op de dag van vandaag naar zijn verdwenen dochter zoeken: "Alles bij elkaar heeft Nathalie vier minuten alleen aan die bushalte gestaan. Vier minuten!"
Bronnen: H.J. Korterink, Het Nieuwsblad, VTM, Humo
De jaren negentig zullen in België altijd herinnerd worden als het decennium met de vele verdwijningszaken van jonge kinderen. Eén daarvan is de verdwijning van Kim en Ken. Dit was nog vóór Julie en Melissa, vóór An en Eefje.
Kim (11) en Ken (8) Heyrman gingen op 4 januari 1994 met een vriendje voetballen in de Antwerpse Noordwijk. Daarna zouden ze bij hem blijven slapen. Maar als het tweetal de volgende ochtend nog niet thuis is, raakt Tinny Mast, de moeder van Kim en Ken, ongerust. Al snel blijkt dat de 2 kinderen, die laatst zijn gezien aan het Sportpaleis, nooit bij hun vriendje zijn aangekomen. Twee weken lang kamt moeder Tinny met vrienden en buurtbewoners Antwerpen uit: de haven, leegstaande huizen. Het levert niets op.
Aanvankelijk ging de politie ervan uit dat de kinderen van huis waren weggelopen maar al snel werd Tinny Mast zelf verdacht. Door de politie wordt ze urenlang ondervraagd. Mast: "Ik was plotseling een verdachte, ondanks mijn alibi. Sindsdien is de relatie met de politie niet goed. Ze namen het mij kwalijk dat ik zelf op zoek ging, dat ik de pers zocht. Ze waren boos dat ze al die tips moesten nagaan. Kim en Ken waren toch weggelopen?"
De verdwijningszaak werd nationaal nieuws toen vijf weken later, op 11 februari 1994, Kims dode lichaam werd teruggevonden in het Asiadok in de haven van Antwerpen. Na een autopsie bleek ze seksueel misbruikt en met messteken vermoord te zijn. Twee weken later wordt op dezelfde plek een trui van Ken gevonden. Sindsdien ontbreekt elk spoor van hem. Het lichaam van Ken Heyrman werd nooit teruggevonden.
Over de wijze waarop het onderzoek naar de verdwijning van Kim en Ken destijds werd gevoerd, is veel discussie. Marc Ruyters, hoofdinspecteur van de afdeling jeugdzaken van de criminele recherche in Antwerpen, was zo fijngevoelig om in het bijzijn van Kims moeder, Kim 'dat hoertje in haar witte doodskist' te noemen. Hij deed eerst een uitgebreid onderzoek naar een crimineel die op het moment van de feiten in de gevangenis zat. Daarna startte hij een tweede onderzoek waarin hij begon met de verdachte de vraag te stellen: "Hebt u Kim en Ken vermoord?" De verdachte zei "Nee", waarop Ruyters het onderzoek meteen afsloot.
Zelf is Tinny Mast er van overtuigd dat Ken het slachtoffer is geworden van een pedofilie-netwerk. De zaak Zandvoort, die in 1998 een grote handel in kinderporno in Nederland blootlegde en door sommigen gelinkt wordt met de zaak Dutroux, bewijst volgens Mast het bestaan van een internationaal netwerk van handelaren. Kinderen, met name in België en Nederland, werden misbruikt voor foto's en films die grof geld opbrengen. De diskettes van de Zandvoortse bende met duizenden foto's, betoogt Mast, zijn hiervan een duidelijk voorbeeld. Zo is ze ervan overtuigd dat de jongen die het tv-programma 'Tros Vermist' ontdekte op een pornofoto van internet, haar Ken is. Mast: "Ik ben er zeker van. De computerfoto van Ken, waarop te zien is hoe hij er nu uit moet zien, lijkt sprekend op de internet-foto. Zelfs zijn grootouders zeggen dat het Ken is. En wat zegt de politie? Dat ze mij de foto al eerder hadden laten zien en dat ik Ken toen niet had herkend. Maar die foto is mij nooit getoond. Nooit."
Verder is er de moord op de 15-jarige Katrien De Cuyper, die op 17 december 1991 verdween. Zes maanden na haar verdwijning werd ze dood gevonden, gewurgd nadat ze in zoutzuur was ondergedompeld. Katrien werd voor het laatst levend gezien terwijl ze de bar 'Les Routiers' verliet. Die bar ligt in Asiadok, vlakbij de plaats waar het lijk van Kim werd gevonden. Op de bovenverdieping van dit café bevonden zich destijds de bureaus van 'X-Kiss', een obscuur porno-bedrijfje dat gelinkt wordt aan de zaak Zandvoort. Op foto's die in beslag genomen werden naar aanleiding van deze zaak, was niet alleen Katrien De Cuyper te zien, maar meende de moeder van Ken ook haar vermiste zoon te herkennen. En op dezelfde plek vlakbij studio X-Kiss waar Katrien verdwenen was, werd twee weken na de ontdekking van het lijk van de vermoorde Kim, door een onbekende de trui van de vermiste Ken neergelegd.
Een andere piste, die bijna volledig uit de publiciteit is gebleven, leidt ook naar de zaak Dutroux. Hoofdpersoon is Steve Tanghe (37). Eind jaren zeventig werd hij voor het eerst veroordeeld wegens mishandeling van minderjarigen. Vanaf 1996 zit hij in een gesloten inrichting in Merksplas, na de ontvoering van een 9-jarig meisje.
Tanghe woonde in Antwerpen vlakbij de woonplaats van Kim en Ken. Vanuit Merksplas schreef Tanghe wanhopige brieven, onder meer naar zijn ex-vrouw. Daarin staat: "Ik weet nog veel meer van Kim en Ken." Daaraan voegde hij toe, dat hij wel vijf jaar celstraf op de koop toe wilde nemen. Tanghe blijkt ook één van de verdachten in de zaak Dutroux te kennen, de Griek Mikhael Diakostavrianos. In de jaren tachtig zouden Michel Nihoul, Tanghe en de Griek betrokken zijn geweest bij vrouwenhandel, met Cyprus als centrum. Procureur Bourlet, destijds belast met de zaak Dutroux, hechtte echter weinig geloof aan de verklaringen van Tanghe die 'niet geheel toerekeningsvatbaar' beschouwd werd.
Op 10 maart 2014, twintig jaar na zijn verdwijning, werd Ken officieel dood verklaard. Van de dader ontbreekt nog steeds elk spoor. "Het onderzoek ligt al lang stil", zegt de moeder van Kim en Ken. "Ik blijf met het gevoel zitten dat ze niet alles hebben onderzocht. Ik zou willen vragen dat de Cel Verdwijningen nog één keer gaat zoeken. Ik weet wel dat het weinig realistisch is dat ze nog iets vindt, maar dan hebben ze tenminste geprobeerd."
Bronnen: VTM, Gazet van Antwerpen, Theo Koele, Stieven Ramdharie, Werkgroep Morkhoven
25-09-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (25 Stemmen) Categorie:Verdwijningen Tags:Kim en Ken, verdwijning, Ken Heyrman, Tiny Mast, Tinny Mast, Werkgroep Morkhoven, Zandvoort, Asiadok, Antwerpen, Les Routiers, X-Kiss, Steve Tanghe, Marc Dutroux, Michel Nihoul, Diakostavrianos, mensenhandel, pedofilie, kindermisbruik, Katrien De Cuyper
