Onderzoeksjournalistiek over ophefmakende gerechtszaken in België
Op zoek naar de volledige waarheid achter het nieuws Informatie die je nog niet wist over belangrijke gerechtelijke dossiers in België. Feiten die nauwelijks of niet aan bod kwamen in de mainstream media.
05-11-2015
De bomaanslag op de Kredietbank in Leuven
Paracommandos in de straten, onrust onder de bevolking. Nee, we spreken niet over de recente terreurdreiging. Tijdens de jaren 80 waren bomaanslagen en schietpartijen schering en inslag. De CCC hield ons land twee jaar lang in de greep van angst en terreur. Exact 30 jaar geleden, op 5 november 1985, blies de extreemlinkse groepering de Kredietbank op het Ladeuzeplein in Leuven op.
De 'Cellules Communistes Combattantes'. Voor de meeste huidige studenten iets waar ze nog nooit van gehoord hebben. Voor de vorige generatie bittere ernst. De werkwijze van de CCC: bomaanslagen op kapitalistische en politieke doelwitten. Tussen 1984 en 1985 pleegden ze veertien aanslagen in België met 28 gewonden en 2 dode brandweermannen als gevolg. Bij het opblazen van de toenmalige Kredietbank vielen geen doden, maar de materiële schade was groot. Terreur in het pre-9/11-tijdperk.
De aanslagen van de Strijdende Communistische Cellen waren gericht tegen de "vijanden van het communisme". De eerste bom ontplofte op 2 oktober 1984 in een vestiging van het Amerikaanse bedrijf Litton in Evere. De dag erop volgde een aanslag bij de Duitse machinefabriek MAN in Groot-Bijgaarden en op 8 oktober explodeerde een brandbom bij de multinational Honeywell, opnieuw in Evere. Een week later, op 15 oktober, is het Liberaal Studiecentrum in Elsene aan de beurt, kort daarna gevolgd door een aanslag op twee zendmasten van het leger in Bierset en het secretariaat van de CVP in Gent (toenmalig premier Wilfried Martens kreeg toen zelfs politiebescherming). Op 11 december 1984 werd op vijf plaatsen tegelijk (Estival, Gages, Gastuche, Glaaien en Itter) een NAVO-pijpleiding opgeblazen. In een paar maanden tijd had de CCC een nietsontziend spoor van vernieling getrokken. Daarna hielden de daders zich even gedeisd en doken onder.
Vanaf maandag 4 november 1985 begint de Cellules Cummunistes Combattantes aan een nationale bommencampagne. Die dag pleegt de CCC een aanslag in Etterbeek. Op dinsdag 5 november is Charleroi 's ochtends aan de beurt en Leuven in de namiddag. Om half drie in de namiddag komen twee mannen de Kredietbank op het Ladeuzeplein binnen. Een bomkoffer wordt vastgemaakt aan een trapleuning en intussen worden pamfetten (foto onder) uitgedeeld. Het bankgebouw en de toenmalige parking op het Ladeuzeplein worden onmiddellijk ontruimd. Een half uur later ontploft de bom. Er valt een lichtgewonde door rondvliegend glas. In de lokettenzaal is een ware ravage aangericht (zie foto's). Enkele getuigen hebben de daders recht in het gezicht gezien en herkennen later de robotfoto van een eerdere aanslag. De Bank of America is op 4 december 1985 het laatste doelwit van de CCC.
De aanslagen worden gepleegd met dynamiet gestolen uit een steengroeve. Een deel van de explosieven wordt later ook gebruikt bij een mislukte aanslag door Action Directe en bij een mislukte aanslag van de Rote Armee Fraktion.
De CCC heeft het vooral gemunt op banken en bedrijven, en wil geen menselijke slachtoffers maken. Zo verwittigt de groep de autoriteiten als er een aanslag zal plaatsvinden of worden er brieven gelegd met een waarschuwing op.
Toch vallen er ook dodelijke slachtoffers. Op 1 mei 1985 bracht de CCC een bestelwagen tot ontploffing aan de voet van het gebouw van het Verbond der Belgische Ondernemingen (VBO) in Brussel. Twee brandweermannen kwamen om het leven en talloze gebouwen raakten beschadigd in de wijk rond het Centraal Station en de Kunstberg. In totaal geraakten 28 mensen bij hun aanslagen gewond. De dood van de brandweermannen zal de leider van de CCC, Pierre Carette, later een "accident de parcours" noemen, omdat de rijkswacht het had nagelaten de twee mannen op tijd te waarschuwen.
Op 16 december 1985 worden de vier belangrijkste leden van de CCC - Pierre Carette, Bertrand Sassoye, Didier Chevolet en Pascale Vandegeerde - opgepakt als ze hamburgers zitten te eten in een Quick-fastfoodrestaurant in Namen. Hiermee komt een einde aan de terreuraanslagen en de angstpsychose waarin ons land 2 jaar leefde.
De vier worden op 21 oktober 1988 voor het hof van assisen in Brussel veroordeeld tot levenslang. Vooral de dood van de twee brandweerlieden bij de aanslag op het gebouw van het VBO in Brussel weegt zwaar door bij die beslissing. De vier zien zichzelf als politieke gevangenen.
Op 4 februari 2000 mag Pascale Vandegeerde, vijftien jaar na haar arrestatie, als eerste de gevangenis vervroegd verlaten. Op 10 februari is ook Didier Chevolet op vrije voeten. En in juni van datzelfde jaar trekt Bertrand Sassoye de gevangenispoort achter zich dicht. Pierre Carette, die als de leider wordt beschouwd, mag pas op 25 februari 2003 de gevangenis verlaten.
In juni 2008 wordt Carette opnieuw opgepakt voor het schenden van de voorwaarden van zijn voorwaardelijke invrijheidstelling. Een van die voorwaarden is dat hij "geen activistisch politiek contact mag opnemen met zijn kompanen". Een week later beslist de strafuitvoeringsrechtbank dat hij niet opnieuw de cel in moet, omdat er geen bewijs is dat de contacten met zijn ex-kompaan Bertrand Sassoye niet pacifistisch zijn.
Tot op vandaag is Pierre Carette niet afgestapt van zijn gewelddadige extreemlinkse ideeën van de jaren '80.
Bronnen: Isabelle Dekeyzer (deredactie.be), Karel Peeters (Veto), Het Nieuwsblad (foto's)
