Onderzoeksjournalistiek over ophefmakende gerechtszaken in België
Op zoek naar de volledige waarheid achter het nieuws Informatie die je nog niet wist over belangrijke gerechtelijke dossiers in België. Feiten die nauwelijks of niet aan bod kwamen in de mainstream media.
16-10-2015
De ontvoering van Paul Vanden Boeynants
Bende-Haemers hield politicus dertig dagen in Frankrijk vast
Wat zegt u de naam Paul Vanden Boeynants? Je hoeft de Slimste Mens ter Wereld niet te zijn om spontaan de woorden premier, VDB, pijp, ontvoering en "trop is teveel" te noemen. Op 14 januari 2014 was het precies 25 jaar geleden dat de voormalige premier en ex-minister van Defensie door de bende-Haemers gekidnapt werd.
Kan iemand zich anno 2015 voorstellen dat Elio Di Rupo, Yves Leterme of Guy Verhofstadt - net als Paul Vanden Boeynants allen Belgische ex-premiers - door een gangsterbende ontvoerd zouden worden? Nauwelijks. Waarom leek zoiets in 1989 bij de Brusselse slagerszoon en toppoliticus dan wel aannemelijk? Ons land was in de jaren tachtig toen wel wat gewoon. Maar toch.
Het werd nog erger: terwijl de minister van Staat halfnaakt lag vastgeketend in een vakantiewoning in het Noord-Franse Le Touquet, begonnen speurders en media in zijn thuisland te twijfelen aan de echtheid van zijn ontvoering. Kon het niet dat Vanden Boeynants - tegen wie een procedure liep om zijn parlementaire onschendbaarheid op te heffen - zelf zijn ontvoering geënsceneerd had? De vraag stellen was ze beantwoorden.
Wat had de man dan misdaan om zoveel wantrouwen te verdienen? Niet veel. Of toch niet veel dat bewezen kon worden. Want VDB werd dan wel in verband gebracht met smeergeldaffaires op defensie, met drugstrafieken in bevroren vlees, met extreemrechtse staatsgrepen, met de Bende van Nijvel, met louche praktijken in de Brusselse vastgoedsector, met roze balletten en later ook pedofiele netwerken, uiteidelijk liep hij in 1986 enkel een veroordeling op voor fiscale fraude. Een misdrijf dat in de Brusselse volkscafés bovendien op brede sympathie kon rekenen. 'Het is ne linkador, ne pei mè vossekluute', klonk het daar toen aan de toog. En bij de volgende stembusgang in 1988 bezorgden de Brusselaars hem een kletterende verkiezingsoverwinning.
Genadeloze gangsters
We zijn slechts enkele maanden later - de 69-jarige Vanden Boeynants is dan volksvertegenwoordiger en gemeenteraadslid - wanneer hij op 14 januari 1989 om 18.20 uur zoals altijd zijn wagen parkeert onder zijn appartement aan de Brusselse Franklin Rooseveltlaan. 'Ik begaf me naar de traphal, toen ik plots besprongen werd door twee mannen - een grotere en een middelmatige - met bivakmutsen', herinnerde Vanden Boeynants zich later op het proces.
'Ze dachten dat een bejaarde geen kracht meer heeft, maar mispakten zich. Ik heb gevochten als een leeuw. Pas toen ik een klap op mijn hoofd kreeg en even buiten westen raakte, moest ik mij gewonnen geven. Intussen was een wagen met een derde gemaskerde voorgereden. Ik werd op de achterbank gegooid en terwijl een van de gangsters me een revolver in de nek duwde, bonden de anderen mijn handen en voeten vast en trokken een bivakmuts over mijn hoofd.' Op de plaats van de feiten bleven drie sporen achter: een schoen, zijn onafscheidelijke pijp en zijn gehoorapparaat.
Drie lange en bange uren duurde de rit naar de schuilplaats van de daders, een vakantievilla in de Noord-Franse badplaats Le Touquet. Daar werd VDB in een donkere, lege kamer geduwd. Dertig eindeloze dagen zou hij er doorbrengen in volslagen duisternis, zonder tijdsbesef, op een dieet van water en conserven en omringd door gangsters die geen woord met hem wisselden.
Vanden Boeynants had er tijdens zijn gevangenschap het raden naar wie zijn gijzelnemers waren. Dat was maar goed ook, want de bende van Patrick Haemers, Philippe Lacroix en Basri Bajrami had tussen 1983 en 1989 een genadeloze reputatie opgebouwd: in paracommandostijl overvielen ze geldtransporten, banken en postkantoren. Viel daarbij al eens een dode, dan was dat maar zo. Toen het gerecht in 1994 de rekening maakte, had de bende zo'n tweehonderd miljoen Belgische frank buitgemaakt en vier doden op zijn geweten.
Briefjes over en weer
'De eerste dagen heb ik doodsangsten uitgestaan', vertelde VDB na zijn vrijlating. 'De gangsters zwaaiden voortdurend met wapens. Als oud-militair ben ik niet snel bang, maar ik wist totaal niet wie de vijand was. Toen ze na vier dagen enkele kranten binnengooiden, sloeg de schrik me helemaal om het hart. Ik las daar dat ik in handen was van de Brigades Socialistes Révolutionaires (BSR), een bende politieke terroristen. Maar een dag later stelden ze me gerust: die BSR was een truuk om de speurders op een dwaalspoor te zetten. Ik was opgelucht, ze wilden enkel geld en ik wilde mijn vrijheid. We konden beginnen te onderhandelen.'
Achteraf lekte uit dat Vanden Boeynants eerder toevallig en pas veertien dagen voor zijn ontvoering als doelwit uitgekozen was: toen de bende op 31 december aan de Azurenkust oudejaarsavond vierde, kwam er per toeval een boek over de rijken der aarde op tafel. Toen een van de aanwezigen enkele persknipsels bovenhaalde over het vermeende fortuin van VDB was de keuze bezegeld. 'We hadden nog enkele rijkaards in reserve - nee, ik noem geen namen - maar die hadden we uiteindelijk niet nodig', gaf Basri Bajrami ooit toe.
In Le Touquet had Vanden Boeynants na veertien dagen - geheel naar zijn natuur - zelf de touwtjes in handen genomen. Toen hij bekomen was van de eerste schrik draaide hij in zijn hoofd de knop om. 'Ik had gezworen dat ik geen traan zou laten en dat ik niet zou sterven in dit rovershol. Védébé, tu ne vas pas crever ici, praatte ik mezelf in. Die gedachte heeft me recht gehouden', zei hij met veel zin voor dramatiek op de historische persconferentie na zijn vrijlating.
Meer zelfs, niet de gangsters of de politie maar VDB zelf bepaalde hoe, waar (in Genève) en door wie (raadsman Jean Natan) het losgeld overhandigd zou worden. En om de ontluistering van Haemers en co compleet te maken, pingelde hij eindeloos van het losgeld af tot de bende genoegen nam met een schamele 63 miljoen oude Belgische franken.
'Elke communicatie verliep schriftelijk', zei VDB. 'Dat ging zeer moeizaam: zij dachten dat ik miljardair was en ik probeerde ze af te schepen met een aalmoes. Maar dat pakte niet. Op een dag stopten ze een dreigbriefje onder de deur: Genoeg de slimmerik gespeeld, het hangt ons de keel uit, drijf het niet te ver. We willen vierhonderd miljoen. Anders gaat eerst je pink eraf, dan je rechteroor en daarna gaan we je kleindochter halen. Het was misschien bluf, maar toch...'
'Gelukkig schreef een journalist de volgende dag dat de hardnekkige geruchten over 850 miljoen smeergeld die ik zogezegd ontvangen had, vals waren. Van dan af raakten de onderhandelingen uit de impasse. Twaalf dagen hebben we briefjes over en weer geschreven. We zijn gestopt aan 63 miljoen. Waarom 63 miljoen? Omdat we gemarchandeerd hebben zoals ik dat op de beestenmarkt in Anderlecht geleerd had. Het had even goed 60 of 65 miljoen kunnen zijn.' Typisch Vanden Boeynants. Altijd het onderste uit de kan halen.
Tot twintig tellen
De vrijlating van Vanden Boeynants op 13 februari was pure In de Gloria, althans volgens Basri Bajrami die VDB in een Lada van Le Touquet naar Doornik bracht. 'De buit was binnen en we wilden VDB liever vandaag dan morgen lossen, maar door de jaarlijkse endurocross krioelde het van het volk in Le Touquet', zegt Bajrami. 'Toen de kust na het weekend weer veilig was, hebben we de ogen van VDB met watten afgeplakt, we hebben hem een zwarte bril opgezet en hem op de achterbank van de wagen geduwd.'
'In Doornik heb ik hem losgemaakt en tegen een muur gezet. Ik heb hem zijn horloge teruggegeven en wat geld voor een taxi en ik heb hem gewaarschuwd. Pas op, ik hou je in de gaten: je telt tot twintig en pas daarna mag je de bril afzetten en hulp zoeken. Goed, ik verstopte mij achter een hoekje en in gedachten heb ik meegeteld. En jawel, precies op de twintigste tel zette de premier zijn bril af. Dat was zo perfect, ik heb mij een breuk gelachen.'
Maar de pret van Bajrami was snel voorbij, want 's anderendaags al werd hij - als verdachte van een reeks holdups - opgepakt in het Franse Metz. Toen de politie tot haar stomme verbazing in zijn zakken ook zo'n vijf miljoen van het VDB-losgeld vond, leidde dat in verscheidene schuifjes tot de moeizame ontmanteling van de hele bende. Haemers, die op dat moment samen met zijn vriendin Denise Tyack en zijn collega-gangster Alex Zeyen in Rio de Janeiro in Brazilië zit, wordt snel opgespoord. Op 27 mei 1989 pakt de Braziliaanse politie hen op. In maart 1990 wordt het drietal uitgeleverd aan België.
Vanden Boeynants had intussen andere besognes. Een groot trauma had hij blijkbaar niet overgehouden aan de gijzeling, want nog dezelfde dag van zijn vrijlating was hij alweer de meester-tacticus die zich afvroeg hoe hij de situatie imagogewijs in zijn voordeel kon beslechten. Het leverde haast hilarische tv-beelden op die tot het collectieve geheugen behoren: VDB die twee dagen later - nog steeds ongeschoren en met veel theater - op een persconferentie aan de fotografen vraagt om op te houden met flitsen, want zijn ogen konden nog geen fel licht verdragen.
Niemand nog in de cel
Het Brusselse gerecht had twee tumultueuze assisenprocessen nodig om zeven leden van de bende van Haemers te berechten. Philippe Lacroix en Basri Bajrami slaagden er in tussentijd nog in om spectaculair uit de cel te ontsnappen. Samen met Kaplan Murat gijzelen ze de inspecteur-generaal van het Belgisch gevangeniswezen, Harry Van Oers. Bovenop de voorruit van hun vluchtwagen hebben ze een personeelslid gelegd, een hallucinant maar iconisch beeld uit de jaren 90. Ze worden later weer ingerekend en tot de doodstraf veroordeeld. Patrick Haemers wachtte het tweede proces niet af en pleegde zelfmoord in zijn cel. Vijf andere verdachten kregen zware celstraffen.
Twintig jaar na de ontvoering zit niemand van de bende nog achter de tralies. Basri Bajrami kwam in 2004 vrij en keerde terug naar zijn vaderland Macedonië. Philippe Lacroix behaalde in de cel een regentaatsdiploma. Ook hij werd in 2004 vrijgelaten. Eerst gaat hij als leerkracht in het volwassenenonderwijs aan de slag. Momenteel geeft hij Nederlands en Engels in het secundair onderwijs. Paul Vanden Boeynants overleed op 8 januari 2001 in een ziekenhuis in Aalst.
Auteur: M. Daniels
16-10-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (10 Stemmen) Categorie:Ontvoeringen Tags:Paul Vanden Boeynants, VDB, ex-premier, PSC, Patrick Haemers, Philippe Lacroix, Basri Bajrami, bende-Haemers, ontvoering, kidnapping, losgeld, 63 miljoen, Le Touquet, BSR, Kaplan Murat, gevangenis,ontsnapping, Harry Van Oers, Denise Tyack, Alex Zeyen
De jaren negentig zullen in België altijd herinnerd worden als het decennium met de vele verdwijningszaken van jonge kinderen. Eén daarvan is de verdwijning van Kim en Ken. Dit was nog vóór Julie en Melissa, vóór An en Eefje.
Kim (11) en Ken (8) Heyrman gingen op 4 januari 1994 met een vriendje voetballen in de Antwerpse Noordwijk. Daarna zouden ze bij hem blijven slapen. Maar als het tweetal de volgende ochtend nog niet thuis is, raakt Tinny Mast, de moeder van Kim en Ken, ongerust. Al snel blijkt dat de 2 kinderen, die laatst zijn gezien aan het Sportpaleis, nooit bij hun vriendje zijn aangekomen. Twee weken lang kamt moeder Tinny met vrienden en buurtbewoners Antwerpen uit: de haven, leegstaande huizen. Het levert niets op.
Aanvankelijk ging de politie ervan uit dat de kinderen van huis waren weggelopen maar al snel werd Tinny Mast zelf verdacht. Door de politie wordt ze urenlang ondervraagd. Mast: "Ik was plotseling een verdachte, ondanks mijn alibi. Sindsdien is de relatie met de politie niet goed. Ze namen het mij kwalijk dat ik zelf op zoek ging, dat ik de pers zocht. Ze waren boos dat ze al die tips moesten nagaan. Kim en Ken waren toch weggelopen?"
De verdwijningszaak werd nationaal nieuws toen vijf weken later, op 11 februari 1994, Kims dode lichaam werd teruggevonden in het Asiadok in de haven van Antwerpen. Na een autopsie bleek ze seksueel misbruikt en met messteken vermoord te zijn. Twee weken later wordt op dezelfde plek een trui van Ken gevonden. Sindsdien ontbreekt elk spoor van hem. Het lichaam van Ken Heyrman werd nooit teruggevonden.
Over de wijze waarop het onderzoek naar de verdwijning van Kim en Ken destijds werd gevoerd, is veel discussie. Marc Ruyters, hoofdinspecteur van de afdeling jeugdzaken van de criminele recherche in Antwerpen, was zo fijngevoelig om in het bijzijn van Kims moeder, Kim 'dat hoertje in haar witte doodskist' te noemen. Hij deed eerst een uitgebreid onderzoek naar een crimineel die op het moment van de feiten in de gevangenis zat. Daarna startte hij een tweede onderzoek waarin hij begon met de verdachte de vraag te stellen: "Hebt u Kim en Ken vermoord?" De verdachte zei "Nee", waarop Ruyters het onderzoek meteen afsloot.
Zelf is Tinny Mast er van overtuigd dat Ken het slachtoffer is geworden van een pedofilie-netwerk. De zaak Zandvoort, die in 1998 een grote handel in kinderporno in Nederland blootlegde en door sommigen gelinkt wordt met de zaak Dutroux, bewijst volgens Mast het bestaan van een internationaal netwerk van handelaren. Kinderen, met name in België en Nederland, werden misbruikt voor foto's en films die grof geld opbrengen. De diskettes van de Zandvoortse bende met duizenden foto's, betoogt Mast, zijn hiervan een duidelijk voorbeeld. Zo is ze ervan overtuigd dat de jongen die het tv-programma 'Tros Vermist' ontdekte op een pornofoto van internet, haar Ken is. Mast: "Ik ben er zeker van. De computerfoto van Ken, waarop te zien is hoe hij er nu uit moet zien, lijkt sprekend op de internet-foto. Zelfs zijn grootouders zeggen dat het Ken is. En wat zegt de politie? Dat ze mij de foto al eerder hadden laten zien en dat ik Ken toen niet had herkend. Maar die foto is mij nooit getoond. Nooit."
Verder is er de moord op de 15-jarige Katrien De Cuyper, die op 17 december 1991 verdween. Zes maanden na haar verdwijning werd ze dood gevonden, gewurgd nadat ze in zoutzuur was ondergedompeld. Katrien werd voor het laatst levend gezien terwijl ze de bar 'Les Routiers' verliet. Die bar ligt in Asiadok, vlakbij de plaats waar het lijk van Kim werd gevonden. Op de bovenverdieping van dit café bevonden zich destijds de bureaus van 'X-Kiss', een obscuur porno-bedrijfje dat gelinkt wordt aan de zaak Zandvoort. Op foto's die in beslag genomen werden naar aanleiding van deze zaak, was niet alleen Katrien De Cuyper te zien, maar meende de moeder van Ken ook haar vermiste zoon te herkennen. En op dezelfde plek vlakbij studio X-Kiss waar Katrien verdwenen was, werd twee weken na de ontdekking van het lijk van de vermoorde Kim, door een onbekende de trui van de vermiste Ken neergelegd.
Een andere piste, die bijna volledig uit de publiciteit is gebleven, leidt ook naar de zaak Dutroux. Hoofdpersoon is Steve Tanghe (37). Eind jaren zeventig werd hij voor het eerst veroordeeld wegens mishandeling van minderjarigen. Vanaf 1996 zit hij in een gesloten inrichting in Merksplas, na de ontvoering van een 9-jarig meisje.
Tanghe woonde in Antwerpen vlakbij de woonplaats van Kim en Ken. Vanuit Merksplas schreef Tanghe wanhopige brieven, onder meer naar zijn ex-vrouw. Daarin staat: "Ik weet nog veel meer van Kim en Ken." Daaraan voegde hij toe, dat hij wel vijf jaar celstraf op de koop toe wilde nemen. Tanghe blijkt ook één van de verdachten in de zaak Dutroux te kennen, de Griek Mikhael Diakostavrianos. In de jaren tachtig zouden Michel Nihoul, Tanghe en de Griek betrokken zijn geweest bij vrouwenhandel, met Cyprus als centrum. Procureur Bourlet, destijds belast met de zaak Dutroux, hechtte echter weinig geloof aan de verklaringen van Tanghe die 'niet geheel toerekeningsvatbaar' beschouwd werd.
Op 10 maart 2014, twintig jaar na zijn verdwijning, werd Ken officieel dood verklaard. Van de dader ontbreekt nog steeds elk spoor. "Het onderzoek ligt al lang stil", zegt de moeder van Kim en Ken. "Ik blijf met het gevoel zitten dat ze niet alles hebben onderzocht. Ik zou willen vragen dat de Cel Verdwijningen nog één keer gaat zoeken. Ik weet wel dat het weinig realistisch is dat ze nog iets vindt, maar dan hebben ze tenminste geprobeerd."
Bronnen: VTM, Gazet van Antwerpen, Theo Koele, Stieven Ramdharie, Werkgroep Morkhoven
25-09-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (25 Stemmen) Categorie:Verdwijningen Tags:Kim en Ken, verdwijning, Ken Heyrman, Tiny Mast, Tinny Mast, Werkgroep Morkhoven, Zandvoort, Asiadok, Antwerpen, Les Routiers, X-Kiss, Steve Tanghe, Marc Dutroux, Michel Nihoul, Diakostavrianos, mensenhandel, pedofilie, kindermisbruik, Katrien De Cuyper
Tweedelige uitzending van Panorama uit 1995 over de Bende van Nijvel. In november 2015 is het 30 jaar geleden dat de bende een bloedige overval pleegde op het Delhaize-warenhuis in Aalst. Tijdens die overval stierven acht mensen. In totaal maakte de bende 28 doden en ruim 40 gewonden. De bende was actief tussen 1982 en 1985. De leden van de Bende van Nijvel (in het Frans aangeduid als Tueurs fous du Brabant) werden nooit ontmaskerd en ook hun motieven zijn tot op heden niet bekend. Het politieonderzoek verliep in de beginfase volgens sommigen chaotisch en onzorgvuldig. Hierdoor én omdat het aantal doden en gewonden hoog was maar de buit relatief gering, werd de bende vaak gezien als een organisatie met politieke motieven die bescherming genoot van hogerhand. Bewijzen voor deze stelling zijn evenwel nooit gevonden.
Op 12 mei 2014 werd, 28 jaar na de laatste overval, een 68-jarige man opgepakt die verdacht werd van deelname aan de overvallen in Eigenbrakel en Overijse. Hij werd op 10 juli 2014 weer vrijgelaten. Of hij nog verdacht is, is niet bekend.
De Panorama-uitzendingen op de toenmalige BRTN bieden een goed overzicht van de feiten, de daders, het onderzoek en het motief van de Bende van Nijvel.
19-09-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen) Categorie:Bende van Nijvel Tags:Bende van Nijvel, Panorama, BRTN, roofmoord, overval, banditisme, Delhaize, Eigenbrakel, Overijse, Aalst, Nijvel, Reus, Killer, Westland New Post, Borinage, Philippe De Staercke, Patrick Haemers, Madani Bouhouche
Op maandag 3 maart 2003 begonnen voor de kamer van inbeschuldigingstelling (KI) in Luik de debatten over wie nu al of niet naar het assisenhof moest worden doorverwezen
in het dossier-Dutroux. Paul Marchal, vader van de vermoorde An, wil nog een
paar extra verdachten op de beklaagdenbank, onder wie een naamgenoot: de
vroegere Blankenbergse hoteluitbater Marcel Marchal. Wie is die andere Marchal?
'Een doodbrave burger', zegt zijn advocaat Pierre Chevalier. Een
mensenhandelaar met banden met de Bende van de Miljardair, zegt het vergeten
Brugse strafdossier. Een kennis van Marc Dutroux, zegt het vergeten deel van
het dossier in Neufchâteau. 'De man in wiens hotel ik die avond An en Eefje zag
binnengaan', zegt de buurman. Kroniek van een hopeloos onvolledig onderzoek.
Als hem vooraf was gezegd dat dit hem een hartinfarct, een
schadeclaim van 5 miljoen frank en de sluiting van zijn winkel zou kosten, dan
had slager V. uit Blankenberge de deur niet geopend. Het was 5 maart 1996,
kwart voor acht 's ochtends. Slapen had V. vanwege het gebonk en het gekrijs
achter de dunne muren nauwelijks gekund. Op de stoep zat nu een Portugees
sprekend tienermeisje dat zich met een hysterische huilbui aan de 59-jarige
beenhouwer vastklampte. "Ze riep help police!", zegt V. Enkele
seconden later stond zijn buurman-hoteluitbater in zijn winkel. "Hij gaf
haar vier meppen en riep dat ze 'van hem was'. Ik heb toen de rijkswacht
gebeld."
Later op de dag worden hoteluitbater Marcel Marchal en zijn
echtgenote gearresteerd op last van de Brugse onderzoeksrechter Denolf. Het
Braziliaanse meisje legt in een 23 pagina's lange verklaring uit hoe ze naar
België is gelokt om in het hotel te werken als kamermeisje, maar hoe die
functie werd heromschreven tot 'iets drinken met de klanten en dan mee naar
boven gaan'.
An en Eefje gezien
Marcel Marchal is een in 1957 in Schaarbeek
geboren Belg, die een lange tijd in Duitsland en Brazilië rondzwierf alvorens
begin 1995 in het centrum van Blankenberge Hotel Brazil te openen. Hotel of
bordeel? Dat is tot vandaag een punt van discussie. Slager V.: "Zodra
Marchal weer uit de cel kwam, veranderde mijn leven in een hel. Vechtpartijen,
dreigementen... Hij gooide vanuit het raam ooit een soort zuur naar mijn hoofd
en zei me, telkens als ik er langs kwam, tergend traag: 'Tu es mort.' Elke dag
was er wat. Ik durfde mijn huis niet meer uit. Na een jaar kwam dat hartinfarct
en heb ik mijn zaak gesloten.
"U diende geen klacht in? "Jawel,
dertig of veertig keer. Op het commissariaat stuurden ze me altijd naar agent
C., 'want die deed die zaak'. C. kende ik goed. Ik heb hem tientallen keren dat
bordeel zien binnengaan. Hij was goed bevriend met Marchal en kreeg daar gratis
Duvel. Al mijn aangiften verdwenen in zijn prullenmand. In juli 1996, nadat ik
was ontslagen uit het ziekenhuis, werd ik weer opgewacht door Marchal en een
kompaan. Ze sloegen me neer en stampten op mijn borst. Ik belde dokter en
politie, voegde het doktersattest toe aan de klacht. 's Anderendaags wachtte
Marchal me op straat op. Hij zwaaide triomfantelijk met het origineel van dat
doktersattest."
Slager V. is een getormenteerd man, die alle kenmerken
vertoont die uit de hand gelopen burenruzies nalaten. Mensen in de buurt
omschrijven hem als zo iemand die voor elk akkefietje de politie belt en die
ook meteen van corruptie beschuldigt als die de oorzaak van zijn onvrede niet
meteen in de boeien klinkt. Op één punt is wat mijnheer V. zegt echter
verifieerbaar. Wanneer twee collega's van C. op 20 maart 2001 worden verhoord
door de federale politie van Neufchâteau, klinkt dat zo: 'Zij bevestigen dat C.
inderdaad zeer dikwijls bij Marchal in het hotel zat, maar zelden om
dienstredenen... Zij zeiden ons dat ze nu wel begrijpen waarom Marchal nooit
werd vervolgd voor de feiten waarvan V. het slachtoffer werd.'
Een van de vele
aangiften waarover V. beweert dat ze in de prullenmand belandden, zou moeten
dateren van eind augustus 1995: "Dat was nadat ik 's ochtends Het Laatste
Nieuws had zitten lezen. Daar stonden foto's van de enkele dagen eerder aan de
kust verdwenen An Marchal en Eefje Lambrecks. Ik herkende ze meteen. Ik had ze
de avond van hun verdwijning rond middernacht voor het hotel gezien (leidt ons
mee naar het voetpad voor zijn deur, ddc). Hier stond Marchal, in het midden de
twee meisjes en daar Marc Dutroux. Ik kon toen geen naam plakken op dat
gezicht, maar ik had die vent wel al een paar keer gezien in het hotel."
"Het was daar altijd een komen en gaan van Braziliaanse, Afrikaanse of
Oostblok-meisjes. Die avond zag ik hoe twee blanke, zo te zien gewone Vlaamse
meisjes naar binnen werden geleid. Dat viel me op. Ik heb verder niets gezien
en niets te vertellen. Het is best mogelijk dat die twee meisjes een minuut
later weer zijn buiten gegaan. Weet ik veel."
Hotel Brazil lag exact 35
meter verwijderd van het casino waar An en Eefje in de avond van 22 op 23 augustus
1995 als proefkonijnen dienden in de hypnoseshow van Rasti Rostelli. In de
'reconstructie' die justitie maakte van hoe zij naar de tramhalte stapten,
zitten tot vandaag enkele gaten. Bij het verlaten van het casino worden ze om
23.45 uur gefilmd door een bewakingscamera. Het is echter al 00.45 uur wanneer
ze in de tram richting Oostende stappen. Ze laten daarvoor twee trams
vertrekken die hen naar Westende hadden kunnen brengen, waar ze met een groep
vrienden uit Hasselt verbleven. De tram van 00.45 uur zou niet verder gaan dan
Oostende, waardoor de meisjes te voet verder moeten.
De rest van het verhaal is
grotendeels bekend. An en Eefje worden ergens in Oostende - de exacte plaats is
onbekend - gekidnapt door Dutroux en Michel Lelièvre. Een jaar later worden hun
stoffelijke resten teruggevonden in Jumet.
Een geweldig toeval
De begrafenissen in Hasselt zijn al voorbij wanneer op 1 oktober 1996 plots speurders uit
Neufchâteau aanbellen in Hotel Brazil. Ze zijn gewapend met een
huiszoekingsbevel van onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte. Het is niet de
getuigenis van V. (die men in Neufchâteau dan nog niet kent) die hen hierheen
heeft geleid, maar een vodje papier dat op 24 augustus 1996 is aangetroffen in
Dutroux' huis in Marcinelle. Daarop staat: '050/42.63.82 - Marcel - Hotel
Brazil - Blankenberge - Avant 8h - 12h à 13h - après 18h.' Het handschrift is
van Dutroux.
Dat is allemaal één groot toeval, zegt Marcel Marchal wanneer hij
wordt verhoord. Een jeugdvriend van hem, ene Nicolo M., is een marginale figuur
uit Charleroi, die in autowrakken deed en zo al een paar keer bij Dutroux in
Sars-la-Buissière was aanbeland. Nicolo M. kwam er blijkbaar vaak. Op dag 1 van
de zaak Dutroux, 13 augustus 1996, is hij er aanwezig wanneer Dutroux er wordt
gearresteerd. M. verblijft meestal in Hotel Brazil in Blankenberge.
Marchal
zegt zelf ook al eens op visite te zijn geweest bij Dutroux. Hij zegt dat hij
toen in een naburig café werd aangesproken door Dutroux' buurman. 'Die vroeg me
of ik voor hem een paar vrouwen kon vinden, ik heb geantwoord dat ik mij niet
bezig hou met vrouwenhandel', legt Marchal op 16 oktober 1996 uit. Het is de
laatste keer dat de speurders de kans krijgen hem iets te vragen. Kort daarna
verlaat hij België en hangt er een groot bord 'Te koop' voor Hotel Brazil.
Twijfels blijven, onder meer over de notitie 'Photo porno avec enfant' die
tijdens de huiszoeking in de agenda van Marchal is opgemerkt.
Bij burenruzies
heb je bepaalde zekerheden. Als buurman A hoort dat er bij B een huiszoeking is
verricht in het kader van de zaak Dutroux, kun je er donder op zeggen dat in
een mum van tijd de hele buurt op de hoogte is. Dat gebeurt in de Langestraat
te Blankenberge niet. V. heeft niets gemerkt van de huiszoeking. Van zijn kant
lijkt Marchal V. ervan te verdenken dat hij naar de groene lijn van Connerotte
heeft gebeld, of zoiets.
Met zijn spaargeld heeft V. aan de overzijde van de
straat een flatgebouw opgetrokken. Een van zijn huurders daar heet Luz Oral
Espina. Op 7 augustus 1993 was de tot Belg genaturaliseerde Filippijnse
ex-prostituee een bekende Belg. Samen met Knack-journalist Chris De Stoop hield
ze een korte, geëmotioneerde toespraak tijdens de begrafenis van Koning
Boudewijn. Luz Oral Espina was kroongetuige in het boek 'Ze zijn zo lief
mijnheer', en ook in het gerechtelijke en parlementaire onderzoek tegen de Bende
van de Miljardair, het grootste netwerk van vrouwenhandel dat ooit in de lage
landen werd blootgelegd.
Het is 10 oktober 1996, negen dagen na de huiszoeking
bij Marchal. In de keuken van V. zit Luz Oral Espina met hem achterstallige
huur te bespreken. De telefoon van V. gaat. Aan de lijn hangt Luz'
ex-echtgenoot Patrick Van den Berghe.
Die laat V. weten dat hij nu echt wel
moet uitkijken met Marchal. Hij heeft met een Duitse huurmoordenaar contact
opgenomen om voor eens en voorgoed een einde te maken aan al dat geklik bij de
politie. En dus belt V. de rijkswacht. In aanwezigheid van eerste wachtmeesters
Eddy De Klerck en Dirk Loeys vormt hij opnieuw het nummer van Van den Berghe,
en zet hij de luidspreker op. In pv 101.240 melden de rijkswachters: 'Wij horen
duidelijk dat Van den Berghe zegt dat Marchal Marcel aan een zekere Jurgen
heeft gevraagd om V. te vermoorden. Van den Berghe herhaalt dit tijdens het
gesprek wel drie keer.' Later verduidelijken ze: 'Van den Berghe deelde ook mee
dat Marchal een goede kennis was van Dutroux, en dat ze samen zaken deden op
het gebied van mensenhandel.'
Een grap? Een macabere toevalligheid? In
september 1998 komt in Neufchâteau een eindeloze correspondentie op gang tussen
procureur Michel Bourlet en onderzoeksrechter Jacques Langlois, waarbij Bourlet redenen opsomt om het Blankenbergse spoor verder uit te spitten, en Langlois om
dat vooral niet te doen. Bourlet legt uit dat er naast V. ook nog een mevrouw
is die An en Eefje die nacht, vergezeld van "enkele mannen", in de
richting van het hotel zag lopen. Er is ook een Blankenbergse prostituee die
(anoniem) getuigt dat de ontvoering van An en Eefje gebeurde "in opdracht
van het milieu".
In een brief van 30 september 1998 stelt Bourlet zich ook
vragen bij de medewerking die hij kreeg van de lokale politiediensten in
Blankenberge. Die hebben niet alleen - per ongeluk - de in maart 1995 in beslag
genomen bezoekersfiches van Hotel Brazil zoek gemaakt, ze hebben Neufchâteau op
15 oktober 1996 ook laten weten dat Marcel Marchal 'al geruime tijd niet meer
in Blankenberge vertoeft'. Bourlet: 'Hij is door onze diensten nog verhoord op
16 oktober 1996!'
Het zal uiteindelijk duren tot maart 2001 voor Langlois ermee
wil instemmen om nog een paar zaken te laten verifiëren. Maar dat valt
moeilijk. Volgens de laatste berichten zit Marchal ergens in Brazilië. Nicolo
M. is van de aardbol verdwenen. Jurgen, de 'huurmoordenaar', zit in Duitsland
een zware celstraf uit voor... moord. Patrick Van den Berghe? Die zit in
Spanje. Ook in de gevangenis. Drugshandel. Een en ander geeft minstens een vage
impressie over hoe beenhouwer V. aan zijn hartinfarct kwam.
Hij zegt dat u al
zijn klachten in de prullenmand gooide. Politieagent C.: "Dat is pure laster. Dit
draaide allemaal om een uit de hand gelopen burenruzie. Geloof mij: mijnheer
Marchal was een doodbrave burger en mijnheer V. een ambetanterik."
Herinnert u zich iets van een melding over An en Eefje? "Niets, maar het
zou me niets verbazen als mijnheer V. nu komt beweren dat ik ook die klacht zou
hebben genegeerd. Kom zeg..." U kwam vaak in Hotel Brazil? "Ja, maar
uitsluitend in dienstverband. Voor het overige wens ik geen commentaar te
geven."
Hotel of bordeel?
Marcel Marchal had een advocaat: VLD-kamerlid en
oud-staatssecretaris Pierre Chevalier. Hij zal op zeker ogenblik per
deurwaarder een schadeclaim van 5 miljoen frank laten afleveren bij V. voor
'gepest en getreiter'. Chevalier blijft erbij dat zijn cliënt een bovenste
beste kerel was en diens buurman een stalker. "Het enige wat telt",
zegt Chevalier, "is het vonnis van de rechtbank in Brugge over dat
dossier-mensenhandel. Marchal is toen bij verstek vrijgesproken. Hebt u daar
ooit al van gehoord, van iemand die bij dergelijke aanklachten bij verstek wordt
vrijgesproken? Dat geeft toch een idee? Dat dossier was een lege doos. Het
enige wat daarin stak, was laster."
Een ex-BOB'er die destijds het
onderzoek hielp voeren: "Toen de zaak voor de rechtbank kwam, was dat
Braziliaanse meisje verdwenen. Nergens nog een spoor van terug te vinden. Het
hof werd geconfronteerd met lege bankjes aan beide kanten, zoals in dossiers
van mensenhandel wel vaker gebeurt. De verdachte was het land uit, de klaagster
ook. Daarom werd geen veroordeling uitgesproken."
Was Hotel Brazil nu een
bordeel of een hotel? Een blik in het dossier 32/96 van onderzoeksrechter De
Nolf geeft een idee. In het hotel is in 1995 een reeks brieven in beslag
genomen waarin Marchal met een man in Brazilië overlegt over de
"import" van Braziliaanse vrouwen in België. Zijn telefoonverkeer is
nagetrokken. Een van de mensen waarmee hij om de haverklap aan de lijn hangt, is
Robert Theuns. Theuns was de eigenaar van het Gentse cabaret City Corner en
werd in 1998 veroordeeld als een van de kopstukken op het proces tegen de Bende
van de Miljardair.
Het was in Theuns' cabaret dat Luz Oral Espina ooit aan de
slag moest als 'karakterdanseres', een bestaan waarvan ze werd bevrijd doordat
een klant, Patrick Van den Berghe, verliefd op haar werd. Hij moest haar wel
'vrijkopen'. Ook het Braziliaanse meisje dat slager V. die ochtend in zijn zaak
aantreft, is het voorwerp van een 'contract' met een Belg die haar met een
maandelijkse afbetaling zou 'kopen'. Hetzelfde overkwam in 1984 een andere
karakterdanseres in de City Corner. De Braziliaanse Maria Dos Santos werd er
diep in de ogen gekeken door een oudere man die haar zou 'kopen' en huwen. Hij
heette Victor en is de vader van Marc Dutroux.
Banden tussen de Bende van de
Miljardair en verdachten uit het dossier-Dutroux? Die werden al eerder gelegd.
Een ex-portier van een van de vele cabarets van de Bende meldde zich al in 1996
in Neufchâteau met de mededeling dat oplichter Michel Nihoul een erg goede
kennis was van Marc Verbesselt, een van de absolute kopstukken.
Het is 17 maart
2001 wanneer Luz Oral Espina wordt ondervraagd door Neufchâteau. Zij sluit zich
resoluut aan bij de stelling van agent C. en Chevalier. "Ik heb hier nooit
iets van gemerkt", antwoordt ze op de vraag of Hotel Brazil een bordeel
was. 'Ik heb nooit iets gezien dat in die richting zou wijzen.' Ook van het
telefoongesprek, nochtans bijgewoond door twee rijkswachters, kan ze zich niets
herinneren: 'Voor mij is hetgeen u aanhaalt nooit gebeurd.'
Aangezien zij
buiten slager V. zowat de enige is die nog kon worden teruggevonden en Dutroux
desgevraagd zweert "nooit een voet in dat hotel te hebben gezet", is
de zaak voor Langlois tegen 15 juni 2001 glashelder. Hij stuurt een brief naar
Bourlet: 'Wat de aanwezigheid van Dutroux, Marchal en An en Eefje in Hotel
Brazil betreft, stel ik vast dat deze informatie in strijd is met de
verklaringen van de twee verdachten, Dutroux en Lelièvre (...) en geformuleerd
is in een conflictueuze context tussen Marchal en V. (...). Ik ben niet van
plan om een rogatoire commissie naar Spanje te sturen om Patrick Van den Berghe
te verhoren.' Einde van het onderzoek.
Er was nog iets
Tijdens de debatten voor
de raadkamer in Neufchâteau eiste Paul Marchal dat naast de andere verdachten
ook Rasti Rostelli, diens cameraman, café-uitbater Ernst Van Kruchtem én Marcel
Marchal zouden worden doorverwezen naar het assisenhof in de zaak Dutroux.
"Niet omdat ik sta te roepen dat al die mensen tot 'een netwerk behoren',
zoals sommigen graag beweren, maar omdat die mensen valse verklaringen hebben
afgelegd", zegt Paul Marchal. "In het dossier vult men bijvoorbeeld
het 'gat' tussen 23.45 en 00.45 uur op door te beweren dat An en Eefje, na door
de bewakingscamera te zijn gefilmd, zijn teruggekeerd naar het casino. Om een
videoband van de hypnoseshow te kopen. Het management van Rostelli had daar
zo'n standje en houdt vol dat de meisjes een band hebben besteld. Dat is
gelogen. Nergens is een bestelbon teruggevonden. Bovendien hadden An en Eefje
de nodige 1.100 frank niet op zak. Ze waren zo goed als blut. Ze waren ook
perfect op de hoogte van de uurregeling van de tram. Daar hadden ze de vorige
dag in Westende nog over zitten discussiëren met hun vrienden. Ik vraag me nu
al jaren af waar dat gemanipuleer voor nodig is."
De raadkamer in
Neufchâteau veegde op 17 januari veel van de tafel, maar beaamde wel dat er te
weinig geweten is over de rol van Marcel Marchal en de drie anderen. De
raadkamer oordeelde dat een en ander in het zogeheten dossier-Dutroux-bis moet
worden heronderzocht. Paul Marchal en zijn advocaten willen zo lang niet
wachten en gaan maandag voor de KI in Luik de doorverwijzing van het viertal
bepleiten. "Wij willen gewoon de kans krijgen om hen de vragen te stellen
die gesteld moeten worden. In de dagen voor hun verdwijning liepen enkele
figuren uit het zware nachtleven aan de kust achter An en Eefje aan. Dat staat
allemaal in het dossier. We weten ook dat Dutroux vaak in Blankenberge kwam,
dat hij daar een boel mensen kende. Ik koppel hier geen 'theorie' aan vast. Ik
wil gewoon weten wat er met mijn dochter is gebeurd."
Overdreven veel
vlijt kan de speurders in Neufchâteau op dat punt niet worden verweten. Als je
wilt begrijpen hoe het kan dat Luz Oral Espina niets merkte van wat er in Hotel
Brazil gebeurde, lijkt het een logische reflex om Patsy Sörensen te bellen. De
speurders deden het niet. Wij wel.
In de zomer van 1996 logeerde Sörensens
dochter Julie De Ceuster, toen achttien, bij Luz. Ze had een vakantiejob aan de
kust, en dat leek een handige oplossing. "Ik heb daar twee dagen gezeten",
zegt Julie De Ceuster. "In dat appartement dus, recht tegenover dat hotel.
Ik had er al meteen een heel naar gevoel. Ik vertrouwde die Van den Berghe
niet, en die lui errond ook niet."
In de avond van 2 juli 1995 rijdt De
Ceuster met de fiets via de kustbaan, de plek waar Dutroux en Lelièvre zeven
weken later de achtervolging inzetten op An en Eefje. "Opeens reed een
auto naast me", vertelt Julie. "De bestuurder gebaarde me te stoppen.
Kwam er een andere wagen, dan versnelde hij en wacht hij me even verder op. Dat
herhaalde zich een paar keer, ik schoot in paniek. Iets voor Blankenberge ben
ik van mijn fiets gesprongen en over de kustbaan weggelopen. Ik heb me in de
jachthaven verstopt. 's Avonds is Patsy uit Antwerpen overgekomen en zijn we
naar de politie gestapt om aangifte te doen." Er is één klein ding. Toen
Julie De Ceuster een jaar later op tv de beelden van Marc Dutroux zag, herkende
ze hem meteen: "Dat was die man in de auto. Wij hebben toen wat
geïnformeerd en kregen te horen dat dat niet kon, aangezien Dutroux toen in het
buitenland zat. De nummerplaat die ik had onthouden, verwees volgens de politie
van Blankenberge naar een vrachtwagen. Dat was het dan."
Julie De Ceuster,
inmiddels zelf actief in de strijd tegen de illegale prostitutie, heeft na al
die jaren nog altijd enige schroom om het te vertellen. "Dan zeggen ze:
'Ja ja, Marc Dutroux in Blankenberge. Het zal wel.' Nu, niemand hoeft mij te
geloven."
Het dossier-Dutroux telt inmiddels 400.000 pagina's. Voor een
kopie van de klacht van Julie De Ceuster was helaas geen plaats.
Auteur: Douglas De Coninck - verschenen in De Morgen op 01/03/2003
26-08-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (19 Stemmen) Categorie:Affaire Dutroux Tags:Marc Dutroux, Hotel Brazil, Blankenberge, Langestraat, Marcel Marchal, Luz Oral Espina, Patrick Van den Berghe, Michel Nihoul, Michel Lelièvre, mensenhandel, ontvoering, Bende van de Miljardair, Robert Theuns, Marc Verbesselt, An Marchal, Eefje Lambrecks
In 2001 verscheen op de Duitse televisiezender ZDF een ophefmakende documentaire van Piet Eekman over de affaire Dutroux: "Die Spur der Kinderschänder.
Dutroux und die toten Zeugen" (Het spoor van de kinderverkrachters -
Dutroux en de dode getuigen). In deze reportage is sprake van een aantal moorden, zelfmoorden, ongevallen en verdwijningen van mensen die mogelijk getuige waren in de zaak Dutroux.
Ruim 30 personen, rechtsreeks of onrechtstreeks betrokken bij de zaak Dutroux, zijn in allerlei verdachte omstandigheden overleden sinds Dutroux werd opgepakt. Zeven van deze getuigen zijn vermoord, tien hebben zelfmoord gepleegd,
vijf zijn bij een verkeersgeval omgekomen en acht overleden op 'natuurlijke' wijze
(zij het soms onder bizarre omstandigheden). Zo stierven enkele belangrijke getuigen door zelfmoord of een verkeersongeval, vlak voor de persoon in kwestie door de politie zou worden verhoord of kort nadat de getuige klacht had
ingediend wegens doodsbedreigingen. Of ze werden vermoord. Nochtans zag onderzoeksrechter Jacques Langlois geen verband tussen deze 30 doden, of wilde hij dit verband niet zien. Want Dutroux moest worden afgeschilderd als een perverse eenzaat, en alle pistes die Dutroux en zijn kompanen konden linken aan een ruimer netwerk van mensenhandelaars en andere onderwereldfiguren, werden snel afgesloten, of vaak zelfs helemaal niet onderzocht.
Over deze zaak verscheen in 2004 ook een boek met als titel "Dode getuigen. Dertig mensen die niet zullen spreken op het proces-Dutroux" van journalist Douglas De Coninck (uitgeverij Houtekiet).
De Duitse TV-documentaire 'Dutroux und die toten Zeugen' werd ook in België aangekondigd in dag- en weekbladen, maar tot de dag van vandaag was de reportage nooit te zien op de Belgische televisie. Naar verluidt zou er druk uitgeoefend zijn om het programma bij ons niet uit te zenden. Feit is dat er tot een jaar geleden zelfs geen versie met Nederlandse ondertitels bestond, terwijl er bijvoorbeeld al wel een Engelse versie beschikbaar was. Drie jaar later was de documentaire een tweede keer te zien op ZDF naar aanleiding van de veroordeling van Marc Dutroux op 22 juni 2004.
Het is op zijn minst vreemd te noemen dat een documentaire met belangrijke onthullingen over het grootste gerechtelijk dossier in de geschiedenis van ons land en die druk besproken en bekeken werd in onze buurlanden, oorverdovend stil werd gehouden in België zelf. Gelukkig bestaat er nu internet, en werd de documentaire onlangs eindelijk in het Nederlands ondertiteld (met heel wat taal- en spelfouten maar inhoudelijk wel correct). Verschiet niet, want van veel namen in de reportage hebt u wellicht nog nooit gehoord, al hebben ze rechtstreeks te maken met de meest gemediatiseerde rechtszaak die ons land ooit gekend heeft.
(*) Met Rohubnol wordt het slaapmiddel Rohypnol bedoeld
25-08-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (20 Stemmen) Categorie:Affaire Dutroux Tags:Marc Dutroux, ZDF, Piet Eekman, dode getuigen, Anna Konjevoda, Bruno Tagliaferro, Jean Paul Taminiau, Fabienne Jaupart, Gina Pardaens, Francois Reyskens, Simon Poncelet, Brigitte Jennart, Jean Marc Houdmont, Guy Goebels, Kinderschänder, toten Zeugen
Gina Pardaens-Bernaer, een sociaal werkster, was in juli 1998 bij de Werkgroep Morkhoven gekomen, in de tijd dat Morkhoven het Zandvoort-netwerk (*) ontdekte. Ze had onderzoek gedaan naar het dossier-Schadwald, zogenoemd naar de jongen die 11 jaar daarvoor op 11-jarige leeftijd in Duitsland verdwenen was. Het onderzoek naar die zaak had de Werkgroep Morkhoven op het spoor van de Zandvoort-zaak gebracht. Via de stiefvader van het kind, Rainer Wolf, kwam Gina al gauw op het spoor van de betrokkenheid van de Duitse geheime dienst bij de verdwijning van de kleine Schadwald.
Op datzelfde moment begon ze problemen te krijgen met haar telefoon, fax en internet-verbinding. Ze werd regelmatig gebeld door iemand die na een lange stilte de verbinding weer verbrak. Belgacom was niet in staat de oorzaak van de telefoon-problemen en de anonieme telefoontjes te ontdekken. Het zei dat hun onderzoek had uitgewezen dat er een tweede lijn op haar telefoon aangesloten was, terwijl zij die tweede lijn nooit had aangevraagd, en dat er 'een draadje los was'.
Het was Gina Pardaens-Bernaer die een kopie had gemaakt van een van de Zandvoort-CD's en die naar de organisatie CIDE (**) in Zwitserland had gestuurd, die hem op zijn beurt weer aan Interpol deed toekomen. Ze had een 'snuff-movie' ontdekt waarin de verkrachting en de moord op een klein meisje te zien waren en waarop ze een vroegere compagnon van Michel Nihoul ontdekt had, de man die wegens de Dutroux-zaak bekend is geworden. Op een dag hielden een paar mannen haar staande terwijl ze op reis was met de trein, waarbij ze haar toevoegden dat ze met haar onderzoek moest ophouden. Vanaf dat moment reisde ze voortaan per auto, maar al snel merkte ze dat ze gevolgd werd. Ze noteerde de nummerplaten van de auto's die haar volgden, één ervan was een grijze Mercedes waarvan later zou blijken dat hij eigendom was van de ex-chauffeur van de Dolo-bar, het hoofdkwartier van Michel Nihoul in Brussel, waar hij politie-agenten placht te ontmoeten van wie de onderzoeken naar kindermisbruik-netwerken 'mislukt' waren.
Ze had met José Desart samengewerkt aan het televisie-programma 'Faits Divers' van de RTBF. Ze werden beiden door de Criminele Recherche ondervraagd over het geval Schadwald. De politieagenten waren eerder benieuwd naar haar banden met de Werkgroep Morkhoven, dan dat ze geïnteresseerd leken in de verdwijning van het kind. Het verhoor kwam op haar 'heel intimiderend over en het leek duidelijk de bedoeling om van haar te weten te komen wie haar bronnen waren', zo verklaarde ze tegenover de krant 'De Morgen'.
De belagingen via telefoon werden steeds heftiger. Ze ontving doodsbedreigingen van mensen van wie de stemmen door een elektronisch apparaat vervormd klonken. Op een dag, nadat ze op zo'n manier twee keer telefonisch bedreigd was, werd haar zoon door een auto van zijn fiets gereden, waarna de auto doorreed zonder te stoppen. Gina bracht in spoed al haar gegevens in veiligheid in kartonnen dozen van het Rode kruis en deponeerde die dozen in een loods van deze hulpverleningsorganisatie.
Vier maanden nadat Gina Pardaens-Bernaer begonnen was met de Werkgroep Morkhoven samen te werken, belde zij Jan Boeykens op, de voorzitter van die vereniging. Dat was op de avond van 14 november 1998. De telefoonverbinding werd dermate gestoord dat ze moeite hadden elkaar te verstaan, maar hij begreep dat ze weer nieuwe doodsbedreigingen had ontvangen. "Met wat ik heb ontdekt, gaat óf Belgie ontploffen, óf ik word vermoord", zei ze.
In diezelfde nacht, tegen zonsopgang op 15 november, werd zij in het wrak van haar auto aangetroffen. De auto was onder een brug gecrashed. Er werden geen remsporen aangetroffen op de plek van de crash. Daarom is het aannemelijk dat de remmen van de auto onklaar gemaakt waren. De foto van de verongelukte auto maakt verder commentaar overbodig.
België is nooit ontploft. De moord werd op geen enkele manier door de politie onderzocht. Niet lang daarna werd in het bureau van haar advocaat, Arnould, ingebroken, waarbij een paar dossiers gestolen werden.
Bron: www.droitfondamental.eu (geschreven door Werkgroep Morkhoven)
(*) De zaak-Zandvoort was een ophefmakende pedofilie-zaak in Nederland met mogelijke vertakkingen naar de zaak-Dutroux in ons land. In een appartement in Zandvoort werd in 1998 een grote hoeveelheid kinderporno gevonden. Op sommige foto's meenden onderzoekers het vermoorde Belgische meisje Katrien De Cuyper en de in Antwerpen vermiste Ken Heyrman (broertje van de vermoorde Kim) te herkennen. (**) Comité international pour la dignité de l'enfant
Zembla is een onderzoeksjournalistiek televisieprogramma van de
VARA in Nederland. Het programma onderzoekt ontwikkelingen en gebeurtenissen in de samenleving. In de Zembla-afleveringen van 11 en 18 maart 2004 (uitgezonden op NPO 2, toen nog Nederland 2) stond het verhaal centraal van Regina Louf, de zogenoemde getuige X-1. Deze getuige, een jonge vrouw uit Gent, bracht met haar verklaring over netwerken die kinderen zouden hebben misbruikt en vermoord, België in rep en roer.
Tussen 1973 en 1995 verdwenen in ons land minstens 43 kinderen die soms later vermoord zijn teruggevonden. Getuige X-1 legde in 1996 anoniem zeer gedetailleerde verklaringen af over de moord op drie meisjes: Christine van Hees, Carine Dellaert en Katrien De Cuyper. Zembla onderzocht - op basis van het politiedossier - wat X-1 nu precies verklaard heeft en wat het waarheidsgehalte van die verklaringen was.
Dit programma was nooit te zien op de Belgische televisie. Meer nog, in april 1998 gaf Procureur des Konings J. Soens een persconferentie waarin hij verkondigde dat "al de verklaringen van getuige X-1 ongeloofwaardig zijn gebleken en het voorwerp zijn van pure fantasie". Sindsdien staat Regina Louf in de publieke opinie gebrandmerkt als een fantaste en is ze vandaag de dag meer het voorwerp van spot dan slachtoffer van zwaar seksueel misbruik en mogelijke getuige van ernstige criminele feiten. Nochtans zijn sommige details uit haar getuigenverklaringen angstaanjagend waarheidsgetrouw en is het daarom niet ondenkbaar dat minstens een gedeelte van wat Regina Louf beweert, echt gebeurd is. Verder zijn er enkele zeer frappante links met een berucht geval van kinderporno in Nederland, de zogenaamde 'Zandvoort'-zaak.
Onderstaande uitzendingen van Zembla zijn daarom op zijn minst het bekijken meer dan waard. Ze zijn pas een jaar geleden op internet geplaatst en dus voor het eerst in 10 jaar vrij beschikbaar voor het grote publiek.
De X-dossiers - Deel 1
De X-dossiers - Deel 2
23-08-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (46 Stemmen) Categorie:Getuige X-1 Tags:Regina Louf, X-dossiers, X-1, Zembla, NPO2, Christine van Hees, Carine Dellaert, Katrien De Cuyper, seksueel misbruik, pedofilie, mensenhandel, Marc Dutroux, Michel Nihoul, Zandvoort, Marc Verwilghen, Jean-Claude Van Espen, Patriek De Baets, Rudy Hoskens
In 2001 verscheen op de Duitse televisiezender ZDF een ophefmakende documentaire van Piet Eekman over de affaire Dutroux: "Die Spur der Kinderschänder.
Dutroux und die toten Zeugen" (Het spoor van de kinderverkrachters -
Dutroux en de dode getuigen). In deze reportage is sprake van een aantal moorden, zelfmoorden, ongevallen en verdwijningen van mensen die mogelijk getuige waren in de zaak Dutroux.
Gina Pardaens-Bernaer, een sociaal werkster, was in juli 1998 bij de Werkgroep Morkhoven gekomen, in de tijd dat Morkhoven het Zandvoort-netwerk (*) ontdekte. Ze had onderzoek gedaan naar het dossier-Schadwald, zogenoemd naar de jongen die 11 jaar daarvoor op 11-jarige leeftijd in Duitsland verdwenen was. Het onderzoek naar die zaak had de Werkgroep Morkhoven op het spoor van de Zandvoort-zaak gebracht. Via de stiefvader van het kind, Rainer Wolf, kwam Gina al gauw op het spoor van de betrokkenheid van de Duitse geheime dienst bij de verdwijning van de kleine Schadwald.
Zembla is een onderzoeksjournalistiek televisieprogramma van de
VARA in Nederland. Het programma onderzoekt ontwikkelingen en gebeurtenissen in de samenleving. In de Zembla-afleveringen van 11 en 18 maart 2004 (uitgezonden op NPO 2, toen nog Nederland 2) stond het verhaal centraal van Regina Louf, de zogenoemde getuige X-1. Deze getuige, een jonge vrouw uit Gent, bracht met haar verklaring over netwerken die kinderen zouden hebben misbruikt en vermoord, België in rep en roer.
