In februari 1991 verdwijnt Nathalie Geijsbregts (10) uit Leefdaal spoorloos. Het staat vrijwel vast dat ze het slachtoffer is geworden van vrachtwagenchauffeur Michel Stockx, die veroordeeld is voor de moorden op Jessica Laven uit het Nederlandse Hoorn en twee Duitse jongens. Volgens een ex-rechercheur die bij het onderzoek betrokken was, moet Stockx veel meer moorden hebben gepleegd, maar door onderlinge concurrentie bij de politie is dat nooit onderzocht.
Op dinsdag 26 februari 1991 om half acht s morgens wordt de tienjarige Nathalie Geijsbregts door haar ouders afgezet aan de bushalte op de hoek van de Boskee en de Foksweg in Leefdaal, een deelgemeente van Bertem bij Leuven. Ze is 1,35 meter lang, heeft blond haar en ze draagt een paarse jas met een lichtbruine pelskap en groene skibroek. Ze heeft een zwarte boekentas bij zich. Maar als de schoolbus komt, is Nathalie al vertrokken. Getuigen herinneren zich dat ze een grijze auto, vermoedelijk een Toyota, hebben gezien, met een man die over de geopende motorkap gebogen stond, dichtbij de halte van de schoolbus. Vermoedelijk is Nathalie na een smoesje bij hem ingestapt of met geweld in de auto getrokken. Er wordt nooit meer iets van haar vernomen. Een sobere gedenksteen met de tekst: "Nathalie, waar je ook bent, je bent steeds bij ons. 26/02/1991. Vermist" herinnert aan het 24 jaar oude drama.
Michel Stockx
Als in december 1991 de van oorsprong Belgische vrachtwagenchauffeur Michel Stockx wordt ontmaskerd als een drievoudig kindermoordenaar, wordt er nog niet direct een verband gelegd met de verdwijning van Nathalie, dat gebeurt pas veel later. Hoewel er duidelijke aanwijzingen zijn dat Michel Stockx de dader moet zijn, legt hij geen bekentenis af. "Hij had drie moorden bekend, dat vond men genoeg om hem te veroordelen, de rest hebben ze erbij laten zitten," zegt een oud-rechercheur enigszins verbitterd. "Als ze mij toen mijn gang hadden laten gaan, had hij er veel meer bekend, daar ben ik van overtuigd. Bij mij legde hij zijn eerste bekentenis af, hij was doodsbang voor mij. Maar toen werd ik van het onderzoek afgehaald: een ander team moest met de eer gaan strijken." De oud-politieman wil niet met zijn naam worden genoemd. Hij wordt nog altijd emotioneel als hij terugdenkt aan de affaire. "Ik ben ervan overtuigd dat hij in heel Europa veel meer kinderen heeft vermoord. De man was internationaal vrachtwagenchauffeur, hij kwam overal."
Michel Louis Marie Stockx is geboren op 17 januari 1942 in Lochristi bij Gent. Vanaf zijn veertiende komt hij in aanraking met justitie vanwege ontucht met kinderen. Later blijkt dat hij zelf door priesters seksueel is misbruikt. Hij verhuist naar Assen in Nederland, waar hij in 1976 trouwt met de Nederlandse Patty D.; ze krijgen één kind. Hij werkt als vrachtwagenchauffeur bij een bedrijf in Drente. In 1981 wordt hij gearresteerd voor acht ontuchtzaken. De rechtbank in Zwolle veroordeelt hem tot zes jaar gevangenisstraf en terbeschikkingstelling. Echtgenote Patty verlaat hem - op advies van de psychiater - bijna onmiddellijk met hun dan driejarige dochtertje.
Marco, Salim en Jessica
Hij weigert van begin af aan de hem in de Groningse Van Mesdagkliniek voorgestelde psychotherapie, toch mag hij in mei 1986 op onbegeleid verlof. Hij keert niet terug, maar binnen de kliniek maakt men zich geen zorgen, hij wordt alleen op de telex gezet. Dat verhindert hem niet weer gewoon aan het werk te gaan. In het uitgaansleven ontmoet hij een vrouw met wie hij een relatie start. Eind augustus 1986 wordt hij, min of meer bij toeval, aangehouden en weer teruggebracht naar de Van Mesdagkliniek. Begin mei 1987 komt hij weer vrij.
Op 22 juli 1989, op de terugweg van een rit naar Italië, is hij met zijn vrachtwagen in het Duitse Mainz. Bij het zwembad weet hij de 13-jarige Marco Weisser uit Wiesbaden te verleiden tot een ritje in de vrachtwagen. Welke jongen van 13 wil dat niet? Een dag later wordt Marco dood aangetroffen op een parkeerplaats bij Paderborn. Een jaar later, in augustus 1990, ontvoert hij opnieuw een Duits jongetje, Salim Thattil (9). Deze dumpt hij in het struikgewas op een parkeerplaats bij Lelystad in Nederland.
Weer een jaar later, op zaterdag 27 juli 1991, pikt hij de 11-jarige Jessica Laven uit het Nederlandse Hoorn op bij het zwembad. Haar lichaam wordt vier dagen later in Groningen aan de kant van de weg gevonden. Na uitvoerige aandacht in de media komt er in september een tip binnen dat Michel Stockx de gezochte man zou kunnen zijn. Op 6 september wordt er huiszoeking gedaan, maar Michel weet de politie lang op het verkeerde been te zetten: hij lijkt een alibi te hebben. Na twee maanden vezelonderzoek komt het Gerechtelijk Laboratorium tot de conclusie dat een rood-witte vezel die in de personenauto van Michel Stockx is gevonden, past bij het t-shirt dat Jessica had gedragen. De doorbraak komt pas als Salim Thattil in het onderzoek wordt betrokken. Uit de aantekeningen van Stockx lijkt dat hij in Neustadt is geweest op de dag dat Salim daar verdween. Hij ontkent, maar als de rechercheurs aan de hand van de tachograaf aantonen dat hij in Mainz was op de dag dat Marco Weisser daar spoorloos verdween, geeft hij eindelijk toe. Maar inmiddels is er een competentiestrijd losgebarsten tussen 'Lelystad' en 'Hoorn'. Een rechercheur van Lelystad heeft de eerste bekentenis weten los te krijgen. "Als ik door had kunnen gaan, had hij er veel meer bekend, dat weet ik zeker. Maar ze vonden mijn methode niet goed, zeiden ze. Maar daar ging het helemaal niet om, Hoorn waar de zaak van Jessica Laven draaide wilde met de eer strijken, ik moest oprotten," zegt de oud-rechercheur. Stockx wordt in oktober 1991 veroordeeld voor de moord op de 3 kinderen in Duitsland en Nederland.
Terpentine
Hoeveel moorden Michel Stockx nog meer heeft gepleegd, zal altijd een geheim blijven: de man is op 18 september 2001 bezweken aan brandwonden die hij opliep in de Scheveningse strafgevangenis. Hij was in de werkplaats bezig met arbeidstherapie, toen hij een fles terpentine zou hebben omgegooid. Daardoor raakte hij in paniek en stootte een TL-buis stuk. Hierdoor zou kortsluiting zijn ontstaan waardoor hij volgens getuigen in een mum van tijd in lichterlaaie stond. De conclusie was dat het een ongeluk was, onder gedetineerden gaat al vanaf het begin het verhaal dat er opzet in het spel was: kindermoordenaars zijn niet populair in de bajes.
Bushalte
In januari 1998 vertelt een medegevangene in Scheveningen dat Stockx aan hem zou hebben bekend dat hij ook Nathalie Geijsbregts heeft vermoord en wordt hij hierover ondervraagd door de Belgische politie. Aanvankelijk kon Stockx opnieuw een alibi voorleggen: volgens zijn tachograaf was hij op 26 februari 1991 immers in Metz. Maar het alibi van Stockx wankelt. De speurders hebben aanwijzingen dat hij met zijn tachograaf heeft geknoeid en vrachtbrieven heeft vervalst. Michel Stockx wordt nu ook officieel beschuldigd van de moord op Nathalie Geijsbregts. Hij stond de dag ervoor met zijn vrachtwagen op ruime afstand van Leefdaal geparkeerd. Hij zou een Belgische Toyota hebben gestolen en daarmee op zoek zijn gegaan naar een prooi. Hij trof Nathalie, die even alleen bij een bushalte stond. Hij zal haar, net als de anderen, dezelfde dag nog hebben misbruikt en vermoord en vervolgens hebben weggewerkt.
Speurders zoeken langs de E25 ten noorden van Maastricht naar het stoffelijk overschot van Nathalie. Ze vermoeden dat Stockx het lichaam van het meisje daar heeft gedumpt. Vier dagen later wordt de zoektocht zonder resultaat gestaakt. In mei 2000 volgt een nieuwe zoektocht, dit keer langs de snelweg Metz-Straatsburg in Phalsbourg. Michel Stockx zou daar op de dag van de ontvoering een onverklaarbare stop gehouden hebben. In september 2000 wordt Stockx "uitgeleend" aan de Leuvense BOB. Hij wordt uitgebreid ondervraagd, maar zonder resultaat. In april keert hij terug naar zijn cel in Scheveningen. Kort daarna overlijdt hij in de gevangenis.
DNA vernietigd
De ouders van Nathalie hebben ernstige bedenkingen bij het onderzoek in Nederland. Volgens hen zou de politie zeer belastend bewijsmateriaal hebben verbrand: drie kinderslipjes die in de spullen van de kindermoordenaar uit Assen waren gevonden, werden vernietigd, waardoor er nooit meer nieuw DNA-onderzoek naar kan worden gedaan. Dat er met de huidige DNA-technieken veel meer uit die spullen te halen zou zijn dan destijds, staat wel vast, maar het materiaal is er dus gewoon niet meer. Het zou te veel ruimte in beslag hebben genomen. En dit terwijl nagenoeg vaststaat dat Michel Stockx buiten de drie kindreen waarvoor hij veroordeeld werd, wellicht ook Nathalie Geijsbregts en de Nederlandse Cheryl Morriën heeft vermoord.
Cheryl Morriën
Want er is inderdaad ook nog Cheryl Morriën uit IJmuiden. Als het vijfjarig meisje in augustus 1986 op klaarlichte dag spoorloos verdwijnt, is Michel Stockx op vrije voeten: hij is niet teruggekeerd van proefverlof. Als hij in juni 1992 voor de rechtbank in Alkmaar terechtstaat voor de drie moorden die hij wel heeft bekend, doet de rechter een dringend beroep hem. "U zou nog een goede daad kunnen verrichten door op dit moment eerlijk te vertellen of u dat gedaan hebt of niet. Ook ten opzichte van die ouders zou u die goede daad doen. Doet u die ouders en mij nu dit plezier." Er valt een diepe stilte, de spanning is te snijden. Dan zegt hij, ontnuchterend: "Ik blijf bij mijn verklaring." Zoals hij nooit een bekentenis heeft afgelegd over iets dat niet bewezen kon worden.
Vier minuten
De ouders van Nathalie zijn voor 99 procent overtuigd dat Michel Stockx de dader is, maar de onzekerheid blijft. In de loop der jaren duiken er nog andere verdachten op, maar al deze sporen lopen dood. Zo is er de 48-jarige verpleger Hugo N. uit Rotselaar, die na onderzoek echter niets met de zaak te maken blijkt te hebben. Zelfs seriemoordenaar Michel Fourniret wordt een tijdje verdacht. In 2006, vijftien jaar na haar vedrwijning, laten de ouders van Nathalie een verouderingsfoto maken, waarop te zien is hoe Nathalie eruit zou zien op 25-jarige leeftijd. Aanplakbiljetten met deze foto en een oproep werden in België en de buurlanden verspreid. Vader en moeder Geijsbregts zijn na het drama gescheiden: het verdriet om hun kind dreef hen uit elkaar. Eerder al hadden ze een kind kort na de geboorte verloren.
De Leuvense speurders die destijds het dossier van de verdwijning in handen hadden, zijn intussen gepensioneerd. Voor Alain Remue van de Cel Vermiste Personen is de verdwijning van Nathalie Geijsbregts een symbooldossier. Hij is een persoonlijke vriend van de familie geworden. "Telkens we ergens een lichaam vinden van een jonge vrouw van ongeveer de leeftijd die Nathalie nu zou hebben, zijn Eric en Anita één van de eerste mensen die ik bel", vertelt Alain Remue. Eric Geijsbregts, de vader van Nathalie, blijft tot op de dag van vandaag naar zijn verdwenen dochter zoeken: "Alles bij elkaar heeft Nathalie vier minuten alleen aan die bushalte gestaan. Vier minuten!"
Bronnen: H.J. Korterink, Het Nieuwsblad, VTM, Humo
|
