Onder mijn voeten en handen.

Wanneer deze morgen naar het slechte nieuws werd geluisterd was er toch één pluspunt; Israël had het 17-jarig Palestijns meisje vrijgelaten na 8 maand gevangenis. Ze was veroordeeld omdat ze twee Israëlische soldaten een veeg rond hun oren had gegeven als vergelding voor de opzettelijke zeer zware verwonding ( met rubber kogels van op zeer korte afstand schieten) van haar 9 jarig neefje. Van strafrecht gesproken en de straffeloosheid van de Joden. Nu was mijn hoofd eens leeg… We reden richting Heist op den Berg, omdat daar een heel grote zondagsmarkt plaats vindt. Het is er rustig kuieren en het aanbod van rommel is er ook groot. Waardevolle oude dingen besnuisteren die ons bijzonder aantrekken. Ook groenten en fruit in groot aanbod. De blog loopt langzaam op zijn einde. Morgen is de ultieme dag met verhaal 93. Vandaag krijgen jullie er twee omdat ik ergens een verhaal ( door vermoeidheid hoogst waarschijnlijk) ben vergeten mee te sturen samen met het dagverhaal. Ik heb ditmaal getracht om de blog niet plots te stoppen maar hem langzaam te doen uitdoven. Nogal wat lezers van het vorige boek vonden dat het einde verleden keer erg abrupt en te plots kwam. Daarom dat ik deze maal nog een paar dagen extra voorzag met de verhalen van de praktijk. Vergeet zeker niet donderdag 18 oktober 2018 om 18.30 aan te stippen in uw agenda. Donderdag na de verkiezingen zal het boek publiek gaan en de lat ligt zoals u weet, zeer hoog. Voor liefst 500 exemplaren tekende ik om alzo Oostrem een extra cadeautje te kunnen doen. De deelneming aan de receptie is voor IEDEREEN gratis en er wordt ook geen voorwaarde gesteld om er aan deel te nemen. Er is live muziek, voorzien door Bricallon, en ook Oostrem zal zijn woordje doen. Opschrijven en komen is de boodschap. Op die avond kan je ook ter plaatse het boek aanschaffen voor de prijs van 40 Euro en ook op die avond krijg je bij aankoop een fiscale strook waardoor deze aankoop fiscaal aftrekbaar wordt. Je kan betalen met cash geld. De voorstelling gaat door in Wijgmaal in de Baron Descampslaan in de oude jongensschool aan de winkel De Spar. Iedereen wordt vergast op Cava en hapjes. Mag ik erop rekenen dat ik de overschot van alle drank en hapjes niet zelf moet verwerken? Gegroet, jij waardige lezer en morgen komt het laatste nieuws. Achter mijn handen ARTSEN EN VOORSCHRIFTEN Kinesitherapie wordt uitgevoerd op voorschrift van een voorschrijvende arts. Wij kunnen onze act maar uitvoeren indien een arts een voorschrift maakt voor een aanvaarde en nauw omschreven therapie die leidt tot herstel van een genoteerde diagnose. Het voorschrift moet nauwkeurig voldoen aan allerlei specificaties die bepaald worden door het Rijks Instituut voor Ziekte en Invaliditeitsverzekering (RIZIV). Wanneer dat voorschrift onvolledig is, niet juist is of onvoldoende duidelijkheid geeft, kan het aanleiding geven tot weigering van terugbetaling door de mutualiteit of kan zelfs ons werk als therapeut nietig worden verklaard. Bovendien mag de kinesitherapeut niet eigenhandig deze voorschriften verbeteren. Het is dus geen bagatel wanneer een arts de voorschrijfprocedure niet strikt opvolgt. Op vraag van de federatie hebben we gedurende een tijdsduur van een jaar telkens een kopie gemaakt van een slecht of onvolledig voorschrift. De inkt toner van de kopieermachine was aan vervanging toe: liefst 54 voorschriften waren ontoereikend om een normale terugbetaling te verkrijgen. In geval van incorrecte voorschriften is de procedure zo dat de huisarts op de hoogte wordt gebracht en verzocht wordt een nieuw te maken of het oude te verbeteren. Het telefonisch bereiken van een huisarts is zoals het rijden van een etappe in de race Parijs-Dakar. Herhaaldelijke telefoontjes en wanneer je de arts dan toch aan de lijn hebt, is het spreken als een opgejaagde hond, want tijd dient niet om te verspillen. Wanneer de bij wet gereglementeerde voorwaarden voorzien dat er duidelijk omschreven modaliteiten zijn vermeld op het voorschrift, en artsen hiervan ook zeer nauwkeurig zijn ingelicht, hangt daar de verantwoordelijkheid aan vast dat dit voorschrift degelijk dient te worden ingevuld. Het is een feit dat de moderne geneeskunde meer en meer de specialistische kant op gaat. Verregaande specialisaties maken dat we meer en meer gekwalificeerde mensen moeten aanspreken en vertrouwen omdat ze nu éénmaal spreken over hun product, over hun specialisme. De tijd dat de arts globaal alle gestelde problemen kan oplossen in zijn huispraktijk gaat teloor. Meer en meer wordt die man een coördinerende rol toebedeeld, en wordt het algemeen aanvaard dat hij doorverwijst naar de juiste deskundige. En niet ten onrechte. Hij weet raad met vele doorverwijzingen omdat hij ook vele linken kan leggen tussen pathologieën en raadsheren op hun specifiek terrein. Ik vraag mij af wat die immense druk in de geneeskunde voeding geeft. Sommige betrokken verzorgers en hulpverleners geven de indruk erbij te lopen met een soort tunnelvisie. Hoe meer men spreekt over communicatie met de patiënten, over rechten van patiënten, over respect en waardering in het geheel van de collegiale zorgsector, over afname van de administratieve lasten, enzovoort, hoe minder ik van dat alles merk. Men is er wel steeds mee bezig. Van het uiteindelijke toepassen in een praktijkveld heb ik sinds het begin van mijn loopbaan tot nu toe op mijn veertig jaar durende carrière nog niet veel gezien. Voorschriften kunnen soms onleesbaar zijn. Het is de faam van vele helers dat hun geschrift niet te ontcijferen viel. Alsof ze schreven in een soort codetaal. Hier wordt dan regelmatig gebruik gemaakt van de regel: wat verwacht je dat er op papier zou staan bij de aanbieding van deze patiënt en het zien van zijn symptomen. Het komt al eens voor dat de verplicht in te vullen diagnose niet bestaat of een verzamelnaam is van verscheidene symptomen. Rugpijn is zo een typisch voorbeeld. We kregen ooit van een adviserend geneesheer een onvolledig voorschrift terugbezorgd omdat er vermeld stond “schouderpijn”. De adviseur schreef erbij dat schouderpijn geen diagnose was en dus werd de terugbetaling van de behandeling uitgesteld tot dit euvel verholpen was. Ook datum en zelfs namen van patiënten durven als eens ontbreken op een verwijsbrief. Daar het zelf invullen kan uitdraaien op een beschuldiging van schriftvervalsing moet ook deze fout door de arts zelf worden verbeterd. Binnen afzienbare tijd behoren al deze bezwaren tot het verleden want elektronische voorschriften rukken op. De nieuwe internettechnologie laat niet toe dat op een voorschrift een noodzakelijk gegeven niet wordt ingevuld. Dus wat nu reeds opgang maakt en vlot loopt in apotheken is binnen afzienbare tijd ook ons deel: duidelijke, volledige en perfect ingevulde elektronische voorschriften. Hierdoor loopt geen van de drie partijen nog enige kans op het beleven van frustraties: niet de patiënt, niet de kinesist en last but not least, de arts zelf ook niet. Achter mijn handen DE EERSTE PRAKTIJK SOFTWARE Mijn generatie is er eentje die nog verschijnselen meemaakte die de huidige adolescenten zich niet kunnen voorstellen. Als twaalfjarige straatvoetballer was er welgeteld één televisietoestel in onze woonomgeving. We konden dat gemakkelijk zien aan de al of niet aanwezige antenne op het dak. Bovendien wisten we als jongeling ook heel goed wie er zoal in Herent over een televisietoestel beschikte. Zo verspreidde zich heel snel het nieuws als een lopend vuurtje dat onze buurman van de nummer 55 in onze straat zich een televisietoestel had aangeschaft. Met vijf buurtkinderen mochten we dan op woensdagnamiddag bij die kinderloze mensen naar Nonkel Bob gaan kijken. Uiteraard in zwart-wit, want kleuren TV bestond toen nog niet. Wij stammen uit de tijd dat vrouwen haast niet achter het stuur van de auto plaatsnamen. Het mocht wel, maar hoorde niet zo. De dames droegen in die tijd praktisch geen lange broeken. We gebruikten de houten telefoonpaal op de stoep als paal voor onze goal bij het straatvoetbal. We rolschaatsten met de hele buurgemeenschap wedstrijden in het midden van de enige geasfalteerde straat in Herent. Ik tracht maar duidelijk te maken dat in de jaren zestig veel mogelijk was wat nu niet meer voor te stellen is. Wanneer er dan toch eens een voertuig de straat kwam ingereden dan gingen we met z’n allen gewoon even op de stoep staan en speelden daarna onze match voetbal in het midden van de straat verder. Dat was heel gewoon. Tijdens mijn laatste jaar universitaire studies in Leuven was er welgeteld één fotokopieerapparaat in gans het Universitair Ziekenhuis Sint-Rafaël aanwezig. Dat kon dan door een personeelslid bediend worden. Die maakte jouw kopieën. Het moest wel dagen op voorhand aangevraagd worden, want de planning zat boordevol. Eén computer stond er in de hele universiteit. Op de Celestijnenlaan aan de campus van werktuigkunde stond er naar ik hoorde een toestel dat ingewikkelde berekeningen kon maken en dat door de studenten gebruikt mocht worden. Veelal waren het aspirant burgerlijke ingenieurs die met dat wondertoestel omgingen. Wij, als fysiek wel goed ontwikkelde leerlingen, maar met onze wiskundige restafval, waren niet het uitgelezen publiek om in concurrentie te gaan met die nerds. Daar en op dat ogenblik werd er een ernstige bres geslagen in onze potentiële toekomstige digitaliseringsontwikkeling. Zelfs rond het gebruik van zo’n denkwonder van een computer werd door niemand van het onderwijzend ambt aan ons enige uitleg gegeven. Aan het toekomstig belang van de computer werd totaal geen aandacht besteed. Wanneer ik mijn praktijk opstartte, verliep alles nog met fichebak en dossier. Voor elke nieuwe patiënt werd een groene fiche ingevuld en door een ingenieuze nummering van die fiches (die op hun beurt alfabetisch in een fichebak terechtkwamen) kon ik op het einde van het jaar heel nauwkeurig nagaan hoeveel splinternieuwe patiënten mijn praktijk rijk was, en hoeveel oude patiënten er weerkeerden voor een nieuwe behandeling. Toen in die tijd van de jaren zeventig was dat al een huzarenstuk. Want op de unief hadden we geleerd dat meten, weten is. Ik kende dus het verloop van de nieuwe patiënten, en het verloop van de nieuwe behandelingen. Op het einde van het jaar kon ik dan zien in welke mate mijn patiënten in aantal groeide of stagneerde. Gedurende veertig jaar heb ik mij bij elk jaareinde vergewist van die zeer belangrijke cijfers, en eigenaardig genoeg, het verliep steeds in stijgende lijn. Joke, mijn dochter, is ook aan deze manier van evalueren verslaafd geworden… Gaandeweg ondervond ik de opkomst van het computergebeuren binnen een praktijkmuur. Het belang ervan werd ook juist ingeschat. We konden daar echt niet omheen, omdat enerzijds het geschreven en manueel gebeuren rond een patiënt zijn medisch dossier omslachtig en tijdrovend bleek, maar anderzijds was er ook het feit van de ereloonnota’s. Een rekening met de hand maken vroeg al gauw een tweetal minuten. Een matrixprinter doet dit met invulling van alle velden ongeveer op tien seconden. Dat feit heeft toen echt de doorslag gegeven. In 1983 werd overgestapt op de elektronische versie van de praktijkadministratie. Alhoewel er op dat ogenblik een wereld van verwondering openging, moet ik echt wel toegeven dat enige diep verscholen trekjes van mijn autistische kantje als luchtbellen in water naar boven dwarrelden. Ik ben toen enige keren echt diep wanhopig geweest. Dikwijls ging ik ongelukkig slapen en stond ik enkele uren later zonder slaap weer op omdat een probleem zijn oplossing niet kreeg. Verscheidene keren ben ik na mijn werkdag met mijn PC naar Kapellen gereden om bij mijnheer Peeters van het toenmalige kine-soft programma het vraagstuk een oplossing te kunnen bieden. Enkele keren stuurde ik mijn floppy disk met de back-up van mijn programma op en kon ik gedurende een week niet werken omdat mijn software in “onderzoek” was. Heroïsche tijden waren het met heel veel vallen en evenveel opstaan. Onze generatie had echt geen kennis van computers en hun werking, en dat heb ik aan den lijve gevoeld. Hoeveel keren heb ik aan Mike, mijn schoonzoon, die toen in het “milieu” van netwerkbeheer en IT-gebeuren zat, niet gevraagd om me te komen depanneren. Mijn respect voor mijn dochters lief was reeds groot maar steeg bij elk opgelost probleem. Mike is meermaals mijn reddende engel gebleken. Beetje bij beetje leerde ik door samen met de herstellers de opgeloste problemen mee te doorgronden en te analyseren. Ik durfde hun actie al eens na-apen en ook zelf af en toe eens een opdracht in te tikken. En opnieuw verwierf ik zo kennis door te lukken en te mislukken. Ik durfde al eens wat verder te gaan dan de enterknop in te drukken en testte ook al eens andere functies uit. Bovendien had ik het grote voordeel om hier en daar ook al eens een patiënt te behandelen die raad wist met mijn obstakels. Patiënten hebben mij onnoemelijk veel hard -en software geheimpjes prijsgegeven. Beetje bij beetje werd ik ondergedompeld in het binaire bad. Heden moet ik bekennen dat van al de medewerkers binnen onze praktijk de PC problemen het meest door mij worden opgelost. De digitalisering van de praktijk liet ook toe om vele aanvragen en verslagen reeds via een vooraf gemaakt tekstveld heel snel te kunnen samenstellen. Op zichzelf betekende dat al een heel grote tijdswinst, al moet er wel onmiddellijk bij verteld worden dat het inbrengen van alle datagegevens van zoveel jaren praktijk mij meer dan enkele dagen heeft doen stilzitten op mijn stoeltje voor het toetsenbord en scherm. Op dit ogenblik is alle dossierverkeer en praktijkbeheer in zo’n snelle vaart geëvolueerd, dat een mens zich geen praktijk kan voorstellen zonder computer. Afspraken, behandelingen, verslagen, voorschriften, ereloonnota’s, en eindevaluaties worden allemaal opgeslagen op een server die elke 3 seconden een back-up maakt van al de praktijkgegevens. De vijf collega’s hebben inzage in elkaars agenda- en patiëntendossiers zodat er heel eenvoudig bij afwezigheid van een therapeut kan overgeschakeld worden. Wie niet mee is, is gezien, want werken zonder digitaal systeem is in deze eenentwintigste eeuw niet meer mogelijk.