Onder mijn voeten en handen.

Ruim acht uur was het vooraleer we spraken van op te staan. We hadden beloofd aan Arend en Frieda om nog voor ons vertrek eventjes goeiendag te komen zeggen. We hadden gisterenavond in Les Beaux een prachtige zomeravond en alles wat in de plooi moest vallen deed dat ook. Geweldig uitzicht op de wijngaardvelden rond de Ventoux, prachtige avondtemperatuur, tof gezelschap, Frieda kreeg dan nog telefonisch goed nieuws, en Arend was in zijn nopjes want de Ricard die je hier drinkt is buitengewoon lekker. Dat vond ik trouwens ook. De mega-pizza was niet op te krijgen voor normale eters, dus kon ik de mijne netjes oppeuzelen, maar meer kon er ook niet meer bij. Als dessert nam ik dan maar een zogenaamd digestiefje om mijn maag te doen keren. Een Jupiler pression kan dan wonderen doenHeel laat zwaaiden we af richting dorp Bédoin met de looplamp want donker was het al een hele tijd. De fotos zijn de zonnebloemvelden in Labastille-de-Beauvoir en een paar van de Ventoux. Vandaag volgt er een mooi verhaal van een geneesheer specialist die gedurende heel mijn loopbaan en nu nog steeds heel veel manden vol respect van me kreeg omwille van zijn heel normale menselijke en begrijpende houding en omgangstaal naar al zijn patiënten toe. Ik schreef dit verhaal omdat deze persoon steeds in schril contrast stond met de soms minder joviale, meer ijdele en sociaal mindervalide attitude van veel van zijn collegas. Laat dit verhaal een ode zijn aan de persoon zelve, want nimmer heeft hij zich enige moeite ontzien om de patiënt in het middelpunt zijner professionele interacties te plaatsen. Een minzaam man bij wie het hart op de goede plaats zat Morgen nog een nieuw verhaal.

Het zou verkeerd zijn en volledig van de pot gerukt om steeds te blijven kloppen op de kop van dezelfde nagel. Er bestaan wel degelijk heel aanspreekbare artsen die in alle eenvoud hun zieken op een degelijke manier beluisteren, voorlichten en uitleg verschaffen. Die ook hun technieken van behandelen prachtig beheersen en die uit hun grote dosis ervaring zodanig veel empathie putten dat je als patiënt wel moet besluiten dat het hier om een goede arts gaat. Het zijn geen geïsoleerde casussen, je moet alleen het geluk hebben om ze te vinden. Doorgaans zitten de afsprakenboeken van deze soort artsen propvol, omwille van hun succes. In Leuven en Tienen zit er zon witte raaf. Ik had reeds heel snel vastgesteld dat de man beschikt over een combinatie van enerzijds geen fraai en anderzijds een haast onleesbaar handschrift. Toen ik na een aantal hardnekkige pogingen tot decodering van zijn voorschrift toch maar besloot om telefonisch uitleg van de betrokken arts te vragen, zat ik uit angst haast met mijn ogen en billen hard toegeknepen. Het was in het jaar 1978, ik was nog zo groen als een pas geplant koolplantje, en besefte maar al te goed dat ik op heel glad ijs aan het joggen was. Maar ik besloot in het belang van de patiënt toch maar tot dit spontaan initiatief. Ik durfde van die arts, die ik nog niet zo goed kende, helemaal geen begripsvolle reactie verwachten of verhopen. Maar dat viel wel heel goed mee. De jeugdige stem aan de andere kant van de lijn maakte tijdens zijn drukke consultatie rustig tijd om mij zijn verontschuldiging aan te bieden en me er op te wijzen dat ik niet de enige was die moeilijkheden had met zijn schriftuur. Hij expliceerde me van naaldje tot draadje de etiologie en de anamnese van de doorgestuurde patiënt zijn aandoening. Bovenal gaf hij me nog een zeer gespecifieerde uitleg van de aandoening zelf en daarmee argumenteerde hij waarom die specifieke soort oefeningen moesten worden uitgevoerd bij deze patiënt. De man straalde zon warm gevoel uit en niets uit zijn stijl en toonaard van de communicatie zou doen vermoeden dat deze persoon een doorsnee geneesheer-specialist was. Ik voerde het telefoongesprek van mijn carrière en het feit dat ik het hier beschrijf beduidt dat het heel veel indruk op mijn praktijkbeleving heeft gemaakt. Ik onderhield met de orthopedist in kwestie nog jarenlang professioneel contact. Hij heeft mijn vrouw, mijn dochter en mezelf behandeld. De arts was een uitblinker in zijn soort, want hij kon als geen ander zijn patiënten motiveren en diets maken waarom er voor deze of gene behandeling werd geopteerd. Daarenboven hanteerde de naaldenprikker zijn instrumentarium zoals een violist zijn Stradivarius. Bij infiltraties in gewrichtsholten en kraakbeenoppervlakten met het bekende Hyaluronzuur waren de potentiële slachtoffers als de dood voor deze behandeling. Niet één keerde er van weer met klachten van pijn tijdens de infiltratie en ik schat dat zowat 80% van de behandelden zich positief tot uiterst tevreden uitlieten over het resultaat. Een paar keer was ik een gelukkige toehoorder van enkele voordrachten die de arts hield tijdens verscheidene symposia. Hij was een boeiend spreker die er niet voor terugdeinsde om via een auditief of visueel grapje het vuur van de verzwakkende aandacht van de luisteraars wat aan te wakkeren. Hij beheerste de redenaarstechniek alsof hij de geprefereerde Griekse leerling was geweest van Homerus. Vooral vrolijkheid typeerde de man. Ondanks een zware ziekte die hij doormaakte werd zijn zin voor humor en sentiment niet echt aangetast. Meer nog, hij projecteerde deze positieve zienswijze en aanpak op zijn patiënten. Hij kon door zijn overwonnen strijd zich als geen ander inleven in de emotionele materie die elke zieke doorworstelt tijdens het proces van herstel en genezing. Zonder dat hij het zelf wist noch besefte was hij voor menig patiënt die hijzelf behandelde een voorbeeld van overwinnen door vastbijten en overtuigd geloven in de goede afloop. Instinctief, onopgemerkt en gedreven verzocht hij vele zieken zich positief en geloofwaardig op te stellen en zo de strijd aan te gaan tegen de kwaal die men algemeen pijn pleegt te noemen. Voorkomend en integer durf ik de arts noemen. Hij zou nooit mensen schofferen noch brutaal van antwoord dienen. Ondanks zijn status van specialist orthopedist, zou hij nooit deze positie gebruiken om zich te affirmeren of een dominantie op te wekken. Hij werd ook om deze evidentie door de grote meerderheid van zijn patiënten op handen gedragen. De arts moet nu de leeftijdsgrens van 70 jaar hebben bereikt, maar blijft alsnog actief in het wereldje van de orthopedie. Het was en is nog steeds deugddoend dat je als praktijkdeskundige bij eender welk orthopedisch probleem een veilige informatieve haven kan binnenvaren met een vuurtoren die je leidt naar de oplossing waar je zelf geen antwoord op had. Bij deze en bij wijze van ultiem eerbetoon, dank ik je heel oprecht en uitgebreid. Om zoveel hulp, bijstand, begrip en begeleiding. Jouw invloed en slimme, stille inbreng zal ik nooit vergeten. Weet dat veel van je behandelde patiënten je meer erkentelijk zijn dan je ooit zelf werd verteld.