Onder mijn voeten en handen.

Het is 05.25 uur in de ochtend wanneer Don Henley zijn Boys of summer begint te zingen op mijn I-Phone. Het liedje brengt je zo in de stemming die je nodig hebt want op dit uur van de dag is er nog niet zo veel licht of zonneschijn en kan je dus wat extra enthousiasme, desnoods artificieel, goed gebruiken. Ik ben dus direct in de stemming. Eerst ons Jakske nog eens laten plassen en dan maak ik me klaar om de ultieme krachtinspanning van deze missie vorm te geven en hopelijk heel de zaak mooi af te sluiten. Ik ben al een paar maal de Ventoux opgeklommen met de fiets en te voet, maar elke keer is er toch weer die speciale sensatie en denk ik: Hier is ik weer. Ook vandaag heb ik weer een ander tochtje getekend, verschillend van al de vorige. Ik loop als het ware in een grote halve cirkel rond de top en kom dan op het laatste langs de noordzijde aan het kapelletje boven. De maan-fase (het terrein waar geen bomen staan en enkel rotsblokjes en keien de bodem bedekken) was dus de laatste 3,5 loopkilometers en ik denk dat ik daar ongeveer een uur over deed. Dat was het meest harde nootje om te kraken. Eenmaal aan de kapel ben je zo aan de top en dus was de wind weer mijn bondgenoot. De temperatuur bedroeg er 26 graden, beneden was 34 graden. De temperatuur boven op de top tegen in het dorp Bédoin scheelt ongeveer 8 graden. We hadden met Arend en Frieda afgesproken om ons boven aan Chalet Raynard op te pikken nadat we daar wat gegeten en gedronken hadden. Ik zat er weer bij met een dubbel gevoel. Enerzijds ben je blij dat je de klus helemaal hebt gefikst, maar anderzijds is er de realiteit die me wijs maakt dat aan mijn bescheiden sportieve fase hier dit jaar een einde komt. Maar ik heb het meegemaakt en afpakken zal niemand mij dit nog doen. Alles verliep dus prima en het feit dat je dit leest betekent dat ik heelhuids dit avontuur afrondde. Straks nog een idyllische afsluiter in het dorpje Les Beaux met pizza en wijn en dan morgen terug richting Herent, waar op zondag namiddag met heel de familie reünie is voorzien op zijn Belgisch. We zijn bij Annemie uitgenodigd om frietjes te komen eten, samen met alle andere kinderen en kleinkinderen. Als ik dat maar overleef. Belgische frietjes, die heb ik wel erg gemist jaFotos van de Ventoux zijn genomen maar liggen per ongeluk nog in de wagen van Arend. Dus morgen alles in één keer. Blijven lezen want er volgen nog een paar mooie verhalen.

In de zorgsector gebeurt het dat je als eerstelijnszorgbemiddelaar, de onvoorziene situaties dikwijls met de nodige flexibiliteit dient op te vangen of met andere woorden dat je samen met de patiënt naar oplossingen zoekt die zijn immobiliteit of afhankelijkheid grotendeels opvangen. Planning van je ongeval of je ziekte in de tijd is net zo realistisch als planning van het weer. Een acute situatie overvalt je, en de manier waarop je daar als patiënt, als mantelhelper, als arts, als therapeut inventief mee omspringt is determinerend voor de rest van het psycho-motorisch revalideren. Je moet je neerleggen bij de acute vorm van het ziektegebeuren, maar hoe je omgaat met het zoeken naar oplossingen is de sleutel van menige herstelprocedure. Het is een beetje zoals een zeiler op zijn boot. De lijn tussen zijn positie en het einddoel kan hij bepalen. De richting van waaruit de wind komt moet hij aanvaarden. Maar het positioneren van zijn zeilen kan hij wel degelijk in functie van zijn te varen route zelf bepalen om zo zijn uiteindelijk doel te bereiken. Het gebeurde verschillende keren dat je gedurende een revalidatie personen van je entourage willens nillens moest betrekken bij dit gebeuren. Praktische afspraken hingen dan dikwijls af van je mobiliteit. Vermits het in ons vak heel dikwijls de revalidatie betrof van het motorisch gestel, kwam het veelvuldig voor dat een slechte werking van dit locomotorisch systeem de patiënt afhankelijk maakte van ons huisbezoek of externe logistieke hulp en/of steun. De zelfredzaamheid van zon patiënten hing dus letterlijk voor een groot deel af van onze doelstellingen die we in eerste instantie formuleerden, en de mikpunten die we bereikten. Bij belangrijke feestdagen zoals Kerstmis, Nieuwjaar en Pasen of met langere vakantieperioden maakten hospitaaldiensten en dus hun verantwoordelijken werk van een opruimingsactie. Omwille van het tekort aan personeel. In tweede instantie was het dan aan de perifere eerstelijnszorg, wij dus, om die verschuiving op te vangen. En niet altijd was dat een gemakkelijke opgave. Zon patiënten hadden dikwijls recht (lees : het was onze plicht) op een doorgedreven behandeling tijdens die periode van feestdagen. Ik heb een paar toffe herinneringen aan behandelingen op Kerst -of Nieuwjaarsdag. Er was de Niels, die een vijftal dagen voor Kerstmis door professor Lammens in Pellenberg geopereerd werd voor een unilaterale (aan één zijde van het lichaam) beenverlenging via een Elizarov operatie. Via een soort mecano van bogen rond het been en verticale verankeringen worden de twee helften van een onderbeen, dat tijdens de operatie wordt gebroken, tegen elkaar gehouden. Elke dag worden die twee beenuiteinden een millimeter van elkaar geschroefd (verwijderd) door een ingenieus vijzensysteem. Tussen die verwijde ruimte gaat zich dan kalk vestigen die ervoor zorgt dat het been in zijn geheel langer wordt. Als kinesist kun je je dan niet veroorloven om die revalidatie drie dagen stil te leggen. Het werd dus een Kerstdag en Nieuwjaarsbehandeling, zo niet zou de pijn achteraf alleen maar groter geworden zijn. Niels maakte tijdens die paar extra behandelingen op die feestdagen een zodanige progressie dat de winst in mobiliteit eigenlijk zijn voorziene revalidatie met drie weken versnelde. Hij schonk mij uit dank een witte T-shirt met de vermelding van : mijn kinesist was Johan De Smedt en met vermelding van mijn telefoonnummer. Ik herinner mij Simonne. Een alleenstaande en kinderloze vrouw die begin december geplaagd werd door een ischiasaanval om U tegen te zeggen. Die mevrouw was dus echt letterlijk aan haar bed gekluisterd. Al haar activiteiten van eten tot toiletbezoek gebeurden in haar kamer. Ze kon gedurende een vijftal weken niet rechtop gaan staan. We spraken in het team af om haar gedurende die mooie dagen toch te blijven verder behandelen. Zo was er toch een minimum aan sociaal contact, en kon de behandeling worden verdergezet, zodat het herstel niet onderbroken werd. Op Kerstdag bracht iemand van ons team warm eten voor haar, en op nieuwjaarsdag ook. De mevrouw is dat nooit vergeten. De dankbaarheid kent geen einde maar bovendien was onze voldoening ook groot. Brigitte brak haar onderbeen en dijbeen bij een verkeersongeluk op 18 december. Zij mocht en moest het hospitaal verlaten op 24 december met een uitgebreide osteosynthese. Probleem was wederom dat er snel moest worden gemobiliseerd met het knie- en heupgewricht. Ook hier hebben we tijdens de eindejaarsfeesten deze juffrouw gezellig vermaakt op haar kamer thuis. Maurice was een man van ongeveer 67 jaar en woonde alleen. Hij had Multiple Sclerose in een reeds vergevorderd stadium. Het stappen lukte niet meer autonoom, wel een beetje met behulp van twee krukken. Zijn hoogbejaarde buurvrouw waar hij elke dag samen koffie mee dronk en waar hij kon op rekenen om kleine opdrachten en boodschappen uit te voeren, was net voor Kerstmis overleden. Natuurlijk was die rouwende man zijn noorden kwijt tijdens de eindejaardagen. Wanneer mijn vrouw aan Maurice voorstelde om die Kerst bij ons te komen vieren hadden we niet alleen de voldoening van een goede daad te hebben verricht, bovendien hadden we de grote genoegdoening om vast te stellen dat die dankbare man eigenlijk terug een beetje gelukkig was en ons nog jarenlang daarna hiervoor erkentelijk was. We behandelden in die zeer specifieke jaarlijkse periode van feestdagen dikwijls ook kindjes met bronchiale klachten. Vooral kleine kinderen en hoogbejaarden waren tijdens die feestfagen een erg kwetsbare en meteen dankbare groep om te behandelen. Chronische patiënten die erg gestructureerd moesten leven omwille van hun aandoening konden we dikwijls met zon feestperiode niet aan hun lot overlaten. Het waren echter stuk voor stuk erg dankbare en waarderende lui om wat we niet moesten doen en toch deden. Dit verhaal wil geen lof uitlokken voor ons eigen werk, maar wil duidelijk stellen dat voor elke verzorgende hulpverlener enige inzet en overgave nodig is wanneer je met zieke mensen dient om te gaan. Wanneer je enige gedrevenheid, toewijding en voldoende dosis enthousiasme niet bezit, dan hou je dit beroep niet vol.