Onder mijn voeten en handen.

Wie me beter kent, heeft weet van mijn interesse in kogelpennen, horloges en uitzonderlijke wagens. Niet dat ik ze begeer, dan wel dat ik ze adoreer. Vooral hebbedingen die dus niet dagelijks worden gepresenteerd aan mijn visueel zintuig. En het is opvallend, wanneer iemand mijn pad kruist met zon persoonlijke aandachtstrekker wordt mijn blik levend en vivant gefixeerd op het bijzondere object. Zo zag ik soms meermaals, maar ook soms éénmalig per toeval heel mooie en uitzonderlijke wagens die ik in de rest van mijn leven nooit meer zou opmerken of tegenkomen. Wanneer een patiënt zich aanbood met een duur polshorloge met specifiek herkenbaar icoontje had ik het gezien. Het werd een soort tweede natuur, dat ik mijn slachtoffers ook aan een polsdiagnose onderwierp. Ook hun schrijfgerei hield ik nauwgezet in het oog. Je hebt geen idee hoeveel belang mannen in het algemeen hechten aan schrijfstokken. Bij gelegenheid kreeg ik van een patiënt een Mont Blanc pen. Zomaar. Van een andere patiënt (hij stopte met zijn kleinhandel in bureaumaterialen) kocht ik tegen een spotprijs de Monte Carlo collectie van drie Waterman stukken. Een potlood, een vulpen en een ballpoint in bruin gemarmerde uitvoering. Zo exclusief dat ik ze amper durf gebruiken. Maar beter was het gesteld met de wagens van sommigen in mijn kennissenkring. Ik kreeg een dokter in behandeling die met een Porsche 911 Carrera rondreed en eigenlijk weinig respect had voor dit mirakeltje op vier aangedreven wielen. De wagen kwam er voor als een bolide die niet echt de erkentelijkheid kreeg die hij verdiende. Vuil aan de buitenkant, binnenin een bureau waar allerlei papiertjes op allerlei plaatsen rond dwarrelden. Gedroogde modder op het tapijt, vettige ramen binnenkant waar je nog amper veilig kon door kijken. Kortom mijn hart kromp in elkaar als hij de parking op reed. Enerzijds van pijn bij het zien van zoveel besmeurd moois. Al vrij snel werd er over de wagen gepraat en of de dokter wel wist in wat voor een exclusieve bom hij zat. Zijn respect voor cultuur en monumentale gebouwen was onevenredig groter dan de waardering om dat spitstechnologische wondertje op vier wielen. Hij erkende dat rijden met deze wagen hem een groter genot bezorgde dan hem te onderhouden. Ik stelde hem voor dat ik hem eens een grondige reinigingsbeurt zou geven (ik kuis zo graag mijn eigen wagen) maar enkel op voorwaarde dat ik er eens mocht mee toeren. De deal was gemaakt. Ik heb er drie volle uren aan gekuist en het resultaat was dat hij netter was als de dag nadat hij uit de showroom kwam gereden. Alles blonk werkelijk zoals het nooit had geblonken, zelfs de lederen zetels had ik behandeld. De huisarts was verbijsterd over het resultaat en heeft woord gehouden, ik mocht eens gaan toeren met dit Kilo-joule-monster. Een sensatie die ik nooit meer zal vergeten. Een andere keer ging ik op huisbezoek bij een gepensioneerde garagist. Hij had net zijn zeventiende Mercedes aangeschaft. Een fonkelnieuwe S-klasse. Hij had van de fabrikant in Duitsland een gunst verkregen omdat hij enerzijds een heel fidele klant was en anderzijds omdat hijzelf van beroep een garagist was. Hem werd aangeboden de fabriek te mogen bezoeken waar Mercedes de S-klasse bouwde. Het is dan ook niet moeilijk te begrijpen dat onze gesprekken tijdens de behandeling altijd over wagens gingen en vooral over het merk Mercedes. Aan de hand van zijn ervaringen kon ik uitmaken dat het Duitse sterrenmerk wel een heel goede reputatie kreeg omwille van de kwaliteitsvolle gebruikte materialen. De onderdelen blonken uit in afwerking, sterkte, kwaliteit en vooral bedrijfszekerheid, zo overtuigde mij die man. Op zekere dag loodste hij me mee naar zijn garage. Hij toonde me fier zijn laatste aankoop. Voorwaar het was een fantastisch mooie S-klasse. Ik mocht eens achter het stuur gaan zitten. Zijn commentaar op mijn sprakeloosheid was een belofte. Als tegenprestatie voor mijn inspanning bij zijn knierevalidatie (knieprothese) zou ik eens met zijn S mogen rijden op de A-2 (die was toen net aangelegd en echt veel kalmer dan nu). De voorwaarde was dat hij zonder pijn moest kunnen wandelen. Ik aanvaardde de uitdaging met plezier. Man, ik heb daar aan die knie gewerkt en gewreven en gemasseerd dat het een schone lust was om te zien. En wandelen zonder pijn dat kon hij, geloof me gerust. Ons afscheid na de laatste behandeling was dat hij de wagen uit de garage reed en me naar de autostrade richting Lummen voerde. In Rotselaar gaf hij het stuur af en mocht ik links vooraan plaatsnemen. Het was liefde op het eerste gezicht. Daar is iets in mij geknakt. In alle zachtheid heb ik daar de tweede keer in mijn leven een liefde verklaard. En ook daar ben ik trouw aan gebleven. François was de man die veel met jacht te maken had en die van zijn rente leefde na een geslaagde carrière als groothandelaar in dierenvoeding. Hij reed in zijn vrije tijd met wat wij toen een Jeep noemden, maar eigenlijk was het een Nissan Patrol. Toen in die periode waren SUVs niet zon sportieve autos. Ze dienden niet in de eerste plaats voor personenvervoer. Ze waren veelal functionele wagens die goed moesten kunnen presteren in en op het terrein. Derhalve vroeg ik aan de man of hij soms wel eens in het veld ging rijden. Het was één van zijn hobbys, zei hij opzij schuddend met zijn kaalhoofd. Als ik dat wou, mocht ik gerust met hem eens mee rijden. In Wezemaalbos aan de Wijngaardberg had hij een voorkeursterrein waar hij kon ravotten. Toen was er nog geen sprake van bos en groen en waren de paden nog toegankelijk voor eenieder die er wat te zoeken had. Hij nam me dus mee en we reden van de Wijngaardberg door de appel -en perenboomgaarden richting Moedermeulen op holle wegeltjes vol putten en boomwortels. Op een spatje vloeibare aarde werd niet gekeken. De donkergroene terreinwagen veranderde in een mum van tijd in een bruin amfibievehikel. We rollebolden van links naar rechts en gingen op en neer als in een schip tijdens een zware storm. Wel drie kwartier deden wij de natuur daar geweld aan maar we amuseerden ons als twee kleine jongens. Het is daar dat ikzelf ook een bergwegel van ongeveer 30 % mocht oprijden in een veldversnelling. Dat gaat dus heel traag maar o, toch zo krachtig vlot. Het was als een stoomstrijkijzer over een net gewassen en kastdroog beddenlaken. Erover en geen enkel plooitje in de carrosserie noch in het wegdek. De ervaring was gigantisch aangenaam. Ik denk er nog regelmatig aan wanneer ik daar voorbijrijd. Verscheidene keren trok ik met de patiënt mee naar buiten om op de parking hun opvallend eigendom te gaan besnuffelen en met plezier te bekijken. Het is weer één van de kantjes van dit beroep die mij toelieten een grote verscheidenheid in persoonlijke smaken en voorkeuren te kunnen bewonderen.