Onder mijn voeten en handen.

Eerst even een rechtzetting: ik vermoed dat ik op woensdag 18 juli 2018 VERGETEN BEN een verhaal over de praktijk mee te sturen. Mijn boekhouding alhier klopt niet en bij nadere controle mis ik op woensdag in mijn blog een verhaal over de praktijk. In het boek zal dat worden rechtgezet en meteen is er dus een reden om dat boek wel aan te schaffen. Vandaag is het wederom koud deze ochtend, en wanneer ik een shirt en een pull, erover, aantrek wil dat toch al wat zeggen. De lucht is ook grauw en donker en kondigt geen warm zomerdagje aan. Om te wandelen en door de heuvels terug richting zee te marcheren is dit echter een prima omstandigheid. De afstand bedraagt in de gids 33,2 kilometer en dus gaan we weer goed op tijd vertrekken. De overnachtingsplaats in Negreira was naast een rivier met een soort refuge-gebouw. Stromend water en felle nachtverlichting inbegrepen. Alleen de uil die bij donker aan de muisjes laat horen en weten dat hij een nachtdier is. In de vroege morgen zijn de vogeltjes dan weer van de partij en is het een lust om al die zangpartituren te aanhoren. Wat is het leven hier eenvoudig. Todos me gusta. Wanneer er onmiddellijk na het vertrek een opwaartse blik wordt gegooid naar de richting die ik uit moet, zie ik een groot deel van de heuvel in dikke mist gehuld met hier en daar delen van de windmolens die zichtbaar zijn en andere delen die verscholen zijn door de lage wolken. Het belooft niets goeds want de wolkvochtigheid valt zo op je blos. Door het stijgend parcours sta ik ook vrij snel in dampende modus. De mouwen van mijn pull druipen al na 6 kilometer, en mijn rug is klam van al dit klimmend en stijgend geweld. Ik passeer voorbij oranje bosbloemen die ik toch digitaal vastleg. Ook het kerkje boven op de berg kan ik niet zomaar voorbij gaan. Het is te mooi gelegen om daar geen foto van te nemen. Eenmaal boven op de heuvel geklommen, sta ik plots in de mist en valt er regen. Dit is van in Frankrijk gelden dat ik mijn regenjasje moest aantrekken. Het uitbrekend zweet loopt nog meer over mijn lichaam en binnen de kortste keren is mijn jasje even nat langs binnen als van buiten. Wanneer ik het ene dorpje na het andere doorkruis, moet ik tot de vaststelling komen dat het eigenlijk geen bergdorpjes zijn maar wel bergstraten met een paar geïsoleerde huizen en kleine boerderijen. Wanneer bruine Lola met de roze lipjes haar hoofd door het vensterraam duwt is mijn camera weer in aanslag. Wat zijn de mensen en de beesten hier tuk op wat beweging en vreemd volk. Hoe meer ik Finistera nader hoe dikker de rotsen, de bouwstenen en de arduinen onderdelen van de drooghuisjes hier worden. Voor het eerst ontmoet ik een kilometerpaal met een getal onder de vijftig kilometer. Het einde komt angstaanjagend snel binnen mijn vizier. Wreed dat een mens bang is om ergens toe te komen. Bang is niet het juiste woord, maar enerzijds wil ik wel een einde maken aan deze tocht maar anderzijds is het hier zo uitmuntend tof geweest. Elke dag vierde ik feest en elke morgen vertrok ik steeds blijgezind op pad. Een waar festijn en daar zal ik toch wel rekening moeten mee houden, dat dit nu binnen kort voorbij zal zijn. Onderweg maakte ik voor mezelf de bedenking in wat voor een comfortzone ik op dit ogenblik wel leef. Stel je voor dat je 30 kilometer moet wandelen en niets dat je pijn doet of hindert. Geen blaren op je voeten, geen pijnlijke knieën, geen overmatige vermoeidheid, op tijd eten en drinken, wie wil er hier niet voor tekenen. Het vergaat me heel goed en niemand mag denken dat dit hier een zware opdracht is of was. Je moet enkel gemotiveerd zijn om een goed voorbereid doel te halen, je goed focussen, fysiek in orde zijn, goed omringd met mensen die je helpen in de breedste zin van het woord en al de rest volgt eigenlijk als vanzelf. Hier en daar worden de nootjes die harder zijn met wat meer inspanning gekraakt, maar het feest van deze inspanning maak je zelf. Een zalige tijd was dit. Morgen stappen we in één ruk naar Finisterre om na 32 kilometer de eindstreep te halen. Normaal mag er niets meer mis gaan, maar ik roep niet te hard, want net vandaag op 9 kilometer van het einde scheurt de lus van mijn rugzak kapot. De naad onderaan was waarschijnlijk wat gaan lijden onder de voortdurende natte druk van mijn zweet. Ik had een Colson bandje bij, een musketon sluiting en tape. Zo geraak je praktisch altijd uit de problemen. Nooit vergeten wanneer je er op uit trekt. Drie belangrijke dingen die in je rugzak niet mogen ontbreken. Morgen speel ik hier de finale. Daarom dat ik de Brabançonne vandaag al een weinig oefende: voor volk, voor vrijheid en voor (r)echt. Morgen rechtstaan als je mij hoort zingen. En hoe vals of hoe goed ik ook die tonen diep vanonder uit mijn maag haal, troost u, aan alle liedjes komt een einde: de mooie maar ook de lelijke. Morgen kom ik aan.

Je krijgt door de ervaring die je opbouwt snel van je patiënt informatie dat sommigen hun verhaal dringend kwijt willen. Aan eender wie, maar ze moeten het kunnen vertellen en ventileren. Het is zelfs zo dat vele verhalen hun eigen leven gaan leiden en daardoor verantwoordelijk kunnen geacht worden voor pijn en slecht functioneren van datzelfde lichaam. In het jargon noemt men zon aandoening al wel eens een psychosomatische klacht. Het lichaam en de geest leven niet volledig in harmonie en het fysieke gedeelte van ons organisme vertoont dan tekenen van slecht werkende functies. Ik geef maar een paar voorbeeldjes : spanningshoofdpijn, maagklachten, impotentie, overmatig zweten, nekklachten ter hoogte van de zevende nekwervelHet zijn zowat de meest courante. Maar ook hyperventilatie hoort daartoe, en al is deze aandoening niet meer dan een verzamelnaam van allerlei lichamelijke klachten, bij ons worden die ernstig genomen, behandeld en linken gelegd naar mogelijke oorzaken. Zo kreeg ik Bram in behandeling. Een man tussen 50 en 60 jaar en op zijn werk gedumpt omwille van de fusie van zijn firma met een ander bedrijf, waardoor zijn functie wegviel. Het was een afdeling die instond voor de verkoop en commercialisatie van paramedische producten en medicatie. Het bedrijf hier in België vertegenwoordigde een grote multinationale farmaceutische firma met moederhuis in Amerika. De firma hier was verantwoordelijk voor de verkoop en promotie aan de lokale praktiserende artsen. Je kan je indenken dat dit een klein wereldje is. Wanneer je deze stiel dan een aantal decennia hebt uitgevoerd zal men je niet veel meer kunnen wijsmaken op gebied van werking, verkoop en promotie van je handelswaar. Bram werd dus op brutale manier bedankt met een gouden handdruk, maar buiten de handdruk en het financieel plaatje was er toch het gevoel van ongeschiktheid, vervaldatum, onbruikbaarheid. Kortom, Bram zat in een fase van neerslachtigheid en aankondigende depressie. Hij maakt bij mij een afspraak omwille van zeer harde en pijnlijke nekmusculatuur. Hoofdpijn en nekkrampen zijn een gevolg en hiermee kan moeilijk gewerkt worden. Bovendien zit hij in zijn vooropzeg van zes maanden en ook de fut, het enthousiasme en motivatie op zijn werk lijken ver zoek. Het verhaal dat hij op mijn massagetafel vertelt komt zonder iets te vragen. Verantwoordelijk daarvoor is waarschijnlijk een intense binnenwaartse druk naar boven toe. Bram klinkt ook waarlijk echt en vooral teleurgesteld in het gekregen respect om al die extra inspanningen die hij leverde voor zijn bedrijf, maar die te weinig werden opgemerkt. Ik antwoordde daarop dat zijn leeftijd ook wel een rol zal gespeeld hebben en dat hij het lang niet zo persoonlijk hoeft te nemen. De oudere werknemers in een bedrijf moeten meer worden betaald dan de jongere en laat het nu juist zo zijn dat zijn collega die hem vervangt een jonge snaak was tussen 30 en 40 jaar. Het loonkaartje en de bijhorende rekening is vrij snel gemaakt, niet toch? Bram en ik hebben gedurende een achttal weken zonder het te beseffen een strategie opgebouwd om het verwerken van deze tegenslag. Ongeweten dat mijn luisteren in de eerste plaats helend heeft geholpen. Bram heeft me regelmatig op de te volgen weg gewezen en mij zelfs geleid in zijn therapie. Nimmer had hij de kans gehad om zijn verhaal eens diep uit de doeken te doen. Hij voelde zich na elk fragment van zijn verhaal tijdens elke sessie zo gesteund door een luisterend oor. Uiteindelijk zou hij wel hersteld zijn, alleen al met mijn manuele inbreng. Dat denk ik toch. Elke keer ging Bram huiswaarts met een opdracht. Hij, als patiënt, leidde mij waarlijk naar het te behalen doel. Ik had letterlijk in zijn dossier neergeschreven dat deze man psychisch in een malaise zat en daaruit moest worden getild door fysieke inspanningen en mentale ontlasting. Inzicht in zijn situatie moest er komen via een objectieve en constructieve houding. Wat ik gebruikte was zijn sterke kant van ervaring en klantenbinding. Ik raadde Bram aan om bij alle veeartsen zoveel mogelijk ruchtbaarheid te geven van zijn ontslag bij de huidige werkgever. Bovendien mocht hij zich daarover niet schuldig voelen. Daarnaast gaf ik hem de raad om de concurrerende firmas signalen te geven van zijn ontslag. Hij moest zich fysiek versterken door zijn weerstand tegen vermoeidheid wat op te krikken. Uithoudingstraining heeft altijd effect op de endorfine in je hersenen. Endorfine heeft een positief effect op je goed gevoel. Alle kleine adviezen droegen bij tot het resulterend eindeffect. Bram werd, nog voor zijn zes maanden opzegtermijn voorbij waren, aangenomen bij een concurrerende firma zonder veel te moeten toegeven in zijn loon. De firmawagen kreeg hij ook opnieuw. De meeste extralegale voordelen bleven behouden. De veeartsen volgden massaal Bram zijn nieuw farmaceutisch product, althans producten met dezelfde in -en uitwerking. Op een eerstvolgende sectorvergadering en professionele beurs kon hij spreekwoordelijke genoegdoening vinden door de vroegere firma een hak te zetten en veel van de oude klanten zeer vriendelijk weg te snoepen. Visueel zag de oude firma veel van hun klandizie sneuvelen met Bram bij de nieuwe firma. Onder hun neus kaapte Bram op een legale manier hun klanten. De emotie en vooral het gevoel van onnuttig te zijn geworden maakte plaats voor een zeer deugddoend gevoel. Bram kreeg terug meer zelfrespect en tilde zijn eigen waardigheid naar een hoger niveau. Het is pas omdat de echtgenote van Bram mij zelf bedankte dat ik over het verloop van deze behandeling ging nadenken. Ze bedankte me om het fysieke renovatiewerk, maar vooral om de psycholoog in mij. Bram was verschillende keren naar de praktijk vertrokken in een bui van neerslachtigheid en had dikwijls meer zin gehad om ernstig te zijn dan om te lachen. Bij zijn thuiskomst was het verschil regelmatig merkbaar geweest, vertelde Bram mijzelf. Nu moet je weten dat wij de strategie om uit de impasse te geraken, echt gezamenlijk uitstippelden. Ik stelde iets voor en Bram nuanceerde het en bedacht een eigen vorm van dezelfde actie. Ook de onderhandelingen met de nieuwe werkgever hebben we samen meermaals besproken en vorm gegeven. Nooit heb ik gedurende mijn opleiding hier enige letter over onderwezen gekregen. Maar blijkbaar was er iets dat klikte tussen ons beiden en berustte mijn interactie op empathie. Opnieuw had mijn gevoel mij niet in de steek gelaten. Het ga je goed Bram op je andere werk, en ik ben er zeker van dat je het opnieuw goed zult doen.