|
DAG 63: Zaterdag 30 juni 2018.
Onder mijn voeten: Pobena Castro-Urdiales 24,7 kilometer.
Goodbye Baskenland, welkom in Cantabrië met zijn Picos, Santander, Altamira grotschilderingen, koeien op de wei tot aan de zee, het groen toerisme en de prachtige natuurreservaten.
Ik verlaat om 08.04 uur Pobena en weinige tijd later ook het Baskenland. De ruige natuur met zijn bossen op de heuvels maken plots plaats voor weilanden die de koeien haast doen herkauwen in het zeewater. Ik wandel ongeveer twee uren aan de Cantabrische kust en kan mijn ogen niet afhouden van de 11 wachtende zeeschepen die in volle zee hun nummer moeten afwachten die de toegang tot de haven van Bilbao toelaat. De hemel boven de zee voorspelt niet veel goeds, nochtans is de temperatuur tussen de 25 en de 28 graden en doet de zeebries mij nog altijd veel deugd. Heel veel wandelende senioren kom ik hier tegen. Allen zeggen ze vriendelijk Ola. Sommigen voegen er dan nog de Buenos dios aan toe, maar dat is alleen weggelegd voor de meer socialen. Wat ik opmerk langs deze wandelweg zijn de vele ruïnes en overblijfsels van vroegere woningen. Totaal vervallen en in onherstelbare staat achtergelaten. Zo zijn er ook de overblijfsels van een aquaduct die staan te pronken rechts van de weg. De kliffen alhier doen mij meermaals denken aan de tijd dat ik samen met Jos in Ierland wandelde. Deze kust is in vele facetten te vergelijken met Ierland, alleen is het hier warmer en zijn de woningen korter bij de zee gebouwd. Dat zag je Ierland niet zo veel. Wanneer ik even onoplettend ben en rechtdoor wandel waar ik normaal rechts af moest slaan kom ik aan een heel pittoresk plaatsje. Het is een oude wasplaats vlak naast een bron. Die natuurlijke waterspuwer fungeert dan als spoelwatertoevoer voor een overdekt waterbekken. Zelf vind ik de foto geslaagd voor wat hij moest weergeven. Op die kustweg zijn er veel kleine boerderijen die trachten te overleven door het kweken van groenten voor eigen gebruik en kleine stallingen met wat vee. Dat cantabrië geen kleine provincie is getuigt een bordje dat me wijs maakt dat de Sint Jacobsroute hier 185 kilometer door loopt. Een heel stuk van het parcours vandaag liep over een oude spoorlijn die ijzererts vervoerde: de via verde El Piquillo. Ik kan het niet laten om even een foto te maken van een landtong die zo tekenend mooi in zee uitmondt. Even later ben ik de gelukkige wandelaar door een eucalyptusbos. De geur verraadde de bomensoort. Terwijl ik deze berg vol eucalyptusbomen aan het trotseren ben moet ik tot twee maal toe een loslopende hond van mij afschudden. Niet dat ze agressief waren, helemaal niet zelfs. Maar ze blijven naast je lopen alsof je hun baasje bent. Espania, el pays del perros libros. Nochtans zie je hier ook bedroevende scènes van honden die de ganse dag aan de ketting liggen achter een hekken en je triest en troosteloos aankijken wanneer jij hen passeert. Je ziet ze denken: ik wil hier weg, neem mij mee
Ik passeer dan meestal zo rap mogelijk en indien ik mijn havermoutkoekjes in mijn broekzak heb, durf ik al eens een stukje aan die honden geven. Sorry Hilde, maar dit is ook voor een goed werk. De aankomst in Castro-Urdiales loopt ook over een oude mijnspoorlijn: de Via verde Traslavina. Het is duidelijk dat deze stad een rijk verleden heeft gekend. De woningen en infrastructuur zijn geweldig hedendaags en ook het commercieel centrum met zijn verscheidene grootwarenhuizen verraden dat hier rijk volk woont. Samen met Santander, Laredo en San Vincente de la Barquera vormt deze plaats de quatre villas del mar, een verbond van de vier grootste Cantabrische havensteden. Wanneer je vanuit de oude spoorlijn plots op het strand terecht komt is het wel even wennen. Ik kan visueel genieten van al die strandliggers, half ontblote lijven en de gemengde geur van zonnebrandolie met allerlei parfums. Dit is een totaal andere wereld. Wanneer ik in de verte een wedstrijd zie van skaters die per twee zo snel mogelijk moeten slalommen over 50 meter, blijf ik toch even staan. Het berkijken waard. De kleurrijke vissersboten in de haven zijn ook een digitaaltje waard.
De dames zijn gaan winkelen, maar terloops meld ik u allen dat ze tot heden toe al heel flink en ondernemend zijn geweest. Enkele malen kon ik aan den lijve ondervinden dat het parkeren hier in Spanje met een motorhome geen sinecure is. Zij doen het tot heden toe schitterend en onder hun beiden vormen zij wel een heel sterk team. Ik voel me omringd als ben ik een professionele voetballer die met zijn privé team mee de wereldbeker gaat spelen. Alhoewel,
die kapsones van sommigen zal je bij ons niet vinden. Daarjuist heeft Sonja mijn voetjes verzorgd. Te lange nagels werden geknipt en eelt en kloofjes van het wandelen werden bijgewerkt en gezalfd. Mijn voetjes voelen aan als het poepje van een pasgeboren baby. Vanavond eten we scampis met veel lail en champignons, sla, tomaatjes, stokbrood en vino pinto. Misschien heeft Guy nog een suggestie voor Cantabrische wijn?
Morgen blijven we hier nog een dagje staan en komt Sonja mij in Laredo oppikken. Maandag trachten we op tijd binnen te zijn voor de rode duivels.
Tot het volgende verhaal.
Achter mijn handen
HET JAAR 2002
WANNEER DE BOM VIEL IN HET KINE-LANDSCHAP
Ministers drukken nogal graag een persoonlijke stempel op hun beleid tijdens hun bewind. Nergens stroken de namen over personen in dit boek. Hier kan ik niet anders dan de naam van de toenmalige beleidsverantwoordelijke te noemen. In 2002 werd door een bloedrode Minister Frank Vandenbroucke de kinesitherapie nomenclatuur grondig en totaal door elkaar geschud en bleef er van de oudere afspraken tussen de verzekeringsinstellingen of mutualiteiten, de federale overheidsdienst en de kinesitherapeuten federaties niets meer over. Geen spaander bleef er heel van de tot dan toe dienende en goedgekeurde conventie. Ook administratief veranderde er 80% van de plichtplegingen. En we moeten durven eerlijk zijn: het kinesitherapiegebeuren van voor de jaren 2000 was aan sanering toe, er waren misbruiken gesignaleerd en er waren Napoleon-toestanden. Enkel, de borstel van de minister van Sociale zaken was iets te stijf en te grof. Vier collegas (waar we weet van hadden) pleegden zelfmoord, verscheidene praktijken sloten hun zelfstandige activiteit. Menig kinesist besliste uit de conventie te stappen uit onvrede of gemis aan respect of erkenning voor zijn beroep. De schade die de bom Vandenbroucke toebracht aan onze beroepsgroep was dan ook zodanig groot dat hij achteraf zelf zijn eigen shrapnels moest ontwijken. Hij onderwijst nu in één of andere faculteit waar hij toch minder grote schade kan aanrichten dan in een nationaal beleidsdepartement. Trouwens, het was niet zijn eerste flater.
Destijds als voorzitter van de socialistische partij suggereerde hij nog liever om miljoenen Belgische frank te verbranden dan ze te schenken aan noodlijdenden zoals de filosofie van socialisten toch zou doen vermoeden. Het departement onderwijs heeft hij destijds ook willen hervormen, maar evenzo daar is hij met stille trom (moeten) vertrekken. Geen goed woord kon hij over de kinesitherapeut over zijn lippen krijgen. Hij sprak van een wellness instituut in plaats van een revalidatiepraktijk. Deze uitspraak is hem door menig beroepsgenoot erg kwalijk genomen en zal ons nog zeer lang achtervolgen. De woede was, is en zal nog groot zijn. Meer dan hij vermoedde of zelf wenste heeft zijn passage in sociale zaken hem veel stemmen gekost bij een daaropvolgende verkiezing.
Wat heeft hij dan met zijn departement toen zoal veranderd?
Het overzicht is moeilijk te geven, en toch waag ik mij eraan opdat de objectieve lezer ook eens mag weten waar dove politiekers zich plegen mee te bemoeien, en hoe fout het kan lopen door onbekwaamheid en gebrek aan kennis te velde.
- Een patiënt moet op 18 behandelingen van zijn pathologie hersteld zijn, want meer beurten krijgt hij niet voor een aandoening. Er zijn een aantal uitzonderingen voorzien, maar lang niet genoeg om patiënten op hun recht van herstel of revalidatie volledig te garanderen.
- Een behandeling van een halfuur wordt nog steeds anno 2017 (na vijf jaar niet aangepast te zijn aan de loonindex) ondergewaardeerd. Er wordt in de kinepraktijken gewerkt aan een ereloon van 22,06 euro per halfuur. Vergelijk dat maar eens met het uurloon van een loodgieter of haarkapster. Vergelijk het eens met het honorarium van een huisarts of met het loon per minuut van een advocaat. Meer zeg ik hier niet over.
- De dagelijkse administratie werd loodzwaar gemaakt door allerlei verplichte en onnodige aanvragen, mededelingen en aanpassingen die door ons in dienst van de patiënt moesten worden voorgelegd aan de adviserende geneesheer.
- Het beroepsrespect werd zeer zwaar aangetast omdat de kinesitherapie in een kwalijk daglicht werd gesteld door te stellen alsof wij de groot-verslinders waren van de budgetten, terwijl we toch enkel werken op verwijzing van een arts. Het is ook van uit die tijd dat het voorschrijfgedrag door artsen drastisch verminderde.
- Wat ons nog het meest tegen de borst stootte was de miskenning van de chronische patiënten. Men wou als departement sociale zaken gaan besparen op een zeer brutale wijze en juist bij die groep van personen die het meest kwetsbaar waren en minst mondig. De strategie van de minste weerstand natuurlijk.
Het dateert van die tijd dat ik samen met een groep kinesitherapeuten in een denkgroep deelnam aan een constructieve manier van voorstellen en denken om deze ramkoers van de minister van Sociale zaken wat bij te sturen. We hadden na verscheidene vergaderavonden een vrij praktisch en eenvoudig te lezen werkdocument opgesteld met allerlei voorstellen om de pil van de nomenclatuuraanpassing wat doorslikbaarder te maken. We hadden het via kennissen links en rechts en ook dankzij een gouden tip van een insider ook zover gekregen dat een overleg met de minister zelf in zijn dagprogramma werd ingepland. Toen we met ons vieren naar het ministerie trokken, bleek de socialist nog maar eens door een andere voorname gebeurtenis te zijn verhinderd en moest zijn woordvoerster (een verpleegster van beroep) ons te woord staan. Ze was kine-onkundig, vooral niet coöperatief en ze had heel duidelijk van hogerhand de opdracht gekregen de beslissingen te handhaven en te verdedigen, tot in het absurde toe. Dat mensen zich in zon gesprekken onnoemlijk belachelijk en hilarisch opstellen wordt waarschijnlijk ruim gecompenseerd door hun maandwedde, voordelen in natura en uitzicht op een rijkelijk pensioen. Heel groot was de ontgoocheling dat we zo hard hadden gewerkt voor helemaal niets.
Om een lang verhaal kort te maken, sinds 2002 is het kine-landschap door Mijnheer Vandenbroucke lelijk herschetst. Het draagt echter wel zijn zo begeerde stempel maar heeft anderzijds geen moertje bijgedragen tot een verbetering of herstel van het nationaal budget, herstel van de kinesitherapeutische beroepswaarde of het herstel van de patiënt. Zijn eigenwaarde kreeg wel een opvlieger, al hangt daar evenwel nog altijd een staartje aan met waardeloze papieren vlindertjes.. Zijn opvolgster is ook een blok aan ons been, en heeft ook blijkbaar nood aan bewegingsrevalidatie....
Politiek is duidelijk niet aan mij besteed.
|
