Onder mijn voeten en handen.

Vandaag juist 41 jaar geleden werd mijn eerste dochter geboren terwijl ik haast doodging van spanningshoofdpijn. Het was een geweldige worp en zowel moeder als kind stellen het na die 41 jaar nog steeds heel goed. Voor die schepping en de goed bewaarde toestand achteraf ben ik de schepper ook nog steeds heel dankbaar. Gisteren stonden wij op een bergtopje boven Bilbao. Het uitzicht was schitterend want heel de stad en omstreken lang letterlijk onder onze voeten. Vooral na zonsondergang was het een mooi schouwspel. De lichtflikkeringen en de bijhorende verlichting van sommige al of niet openbare gebouwen maakten het wel heel attractief. Vooral het stadium van Bilbao met zijn verscheidene kleuren en afwisselende intensiteit was een show op zichzelf. Alhoewel we niet op de voorziene plaats stonden die we hadden gepland, viel deze staanplaats reuze mee, alleen al voor het zicht. Deze morgen was het idee om te vertrekken om 26,4 kilometer te lopen, maar een brug te ver heeft mijn plannen gedwarsboomd. De Camino loopt aan de overzijde van de rivier en als dusdanig had ik het plan opgevat om via de motorhome tot aan de Camino te rijden zodat ik geen verloren kilometers zou moeten lopen. De brug die ik moest hebben werd omwille van het drukke stadscentrum en allerlei omleggingen door het musicfestival van vanavond, niet gevonden. Plan B dan maar. Aan deze kant, de oever zoveel als mogelijk volgen en waar er kan worden overgestoken, beginnen aan de Camino. De eerstvolgende brug kwam er na 9,4 kilometer. Zodus werd mijn tocht vandaag buiten mijn wil verkort met ongeveer 10 kilometer. Later zag ik op de planning dat er 4 kilometer na Bilbao een veerpont is die elk kwartier vaart. Heb ik dus niet opgemerkt. Ook hier wordt aan deze bekende weg naar Compostella nog steeds haard getimmerd. Decameters lange houten staketsels doen je als pelgrim of wandelaar lopen op splinternieuw aangelegde houten wandelterrassen. Men zegt hier dat door de Europese subsidies, sinds de Camino Europees erfgoed is geworden, er heel veel geld tegenaan wordt gesmeten. Bij mijn wandeling langsheen de lange havengeul van Bilbao maak ik ook kennis met de haven zelf. Ik druk mij niet uit in vergelijkende termen, maar deze aanlegplaats voor maritiem transport is geen kleintje. Oceaanschepen liggen ver buiten de haven in volle zee te wachten om hun lading te mogen ophalen of te lossen. Containerschepen worden door hoge en speciale kranen volgestouwd. Vrachtwagens staan in file te wachten om de haven te kunnen binnenrijden. Antwerpen is groter, dat weet een sinjoor van hier tot in China, maar Bilbao is toch ook geen pamperjong hoor! Ik ontmoet onderweg twee Franse heren van boven de 60 jaar. Jonge kerels dus nog. Ze zingen Franse chansons, waar ik hier en daar er ook eentje van ken. Edith Piaff met haar wereldberoemde hit van Non, rien de rien en La vie en rose en een liedje van Michel Sardou (Les lacs du Connemaran) zijn me bijgebleven en heb ik zelfs meegefloten. Het was weer zalig wandelen vandaag. Ondanks de kortere afstand heb ik toch weer 100% genoten van zoveel mooie vergezichten, ongeremde warmte en frisse zeewind, de geur van het zilte water vermengd met zout gevangen visbestand . Je tuimelt hier vanuit het bos figuurlijk naar beneden en je zou kunnen rollen van tussen de bomen tot op het strand. Dit zijn we niet gewoon van te zien. Ook zijn de heuvels hier weer wat scherper en zie je haast geen vee meer in de weiden staan. Tijdens de tocht naar Pobena en wat van de hoofdweg verwijderd, belandde ik tussen een kudde schapen met een herder, geen hond erbij. Plots sta je midden in die groep kakkers en bleiters. Allemaal supporterend voor Meeeeerckx. De herder groette mij heel vriendelijk met de gekende Buenno Camino, senor. Ik verlaat de groep met stront aan mijn zolen. Deze avond gaan we hier in het dorpje eten. De menu kost hier 10 euro voor een voorgerecht, hoofdschotel en dessert. Wijn inbegrepen. Je moet dan wel eten wat de pot schaft. En dat kan voor lekkerbekken al eens tegenvallen, maar ik heb mij dat tot heden nog niet beklaagd. Morgen loop ik Castro Urdiales over 23,7 echte kilometers. Als het weer is zoals vandaag zal het weer zweten worden en gaat dat douchke op de camping wel heel veel deugd doen. Daarjuist belde ik nog met mijn vorige begeleider. De Walter stelt het blijkbaar nog goed, al vermoed ik dat er wel afkickverschijnselen zullen opgetreden zijn na die zes weken volledige vrijheid. Zijn verblijf in Laval was wellicht een ideale buffer om terug naar het normale leven weer te keren. De koekjes van zijn zus Hilde, hebben mij tijdens die zware tocht toch over de hongermokerslag heen geholpen. Mens wat was die tocht zwaar geweest voor zo'n oude mens als ik. Dank aan Hilde voor de havermoutkoeken, want die kwamen weer maar eens goed van pas. Groetjes aan mijn broer Luc die het tuintje thuis goed onderhoudt samen met zijn Lieve. Mag ik je groeten tot de volgende?

Al wat ik weet en vertel over de wereld van de prostitutie heb ik geleerd en vernomen van Lydia. Een zeer aantrekkelijke en beleefde dame die onder de hoede van haar echtgenoot een bar met kamer uitbaatte in Herent op de Mechelsesteenweg. Geen kwaad woord wil ik horen over meisjes uit deze beroepsgroep. Niet omdat ik ooit gebruik maakte van hun diensten, dan wel omdat zij op mijn vaardigheden beroep deed in een zeer penibele situatie. Om vele misverstanden en speculaties de keel toe te knijpen parkeerde ik steeds bij dit huisbezoek vooraan op de iets te nauwe plaats voor de bar. Iedereen mocht weten dat ik hier mijn job uitvoerde en er ook nog voor betaald werd. De deurbel van het etablissement was een parlofoon die van binnen uit de deur kon openen. Zodoende kwam ik steeds alleen in de gang gewandeld. De eerste indruk die ik opdeed was bij wijze van spreken zeer contradictorisch. Ik kwam via de voordeur binnen in een flauw wazige roodverlichte gang, waar drie deuren op uitkwamen. De deur frontaal was behangen met een levensgrote foto van Paus Paulus VI. Dat verwonderde me al zeer. Niet dat ik niet veel gewoon ben, maar deze Heiligverklaarde man acht je nooit hier letterlijk tegen het lijf te lopen. Een tweede impressie was dat er op de deur rechts van mij een plaatje hing met de vermelding KAMER-PRIVE. Ik die dacht dat hier alles wel privé zou zijn. Met andere woorden, ik loop hier wel gevaar in een publieke zone andere getalenteerden te mogen begroeten. Dat zegt me echt niet zoveel. Van spanning gesproken. Op de derde deur stond een afbeelding van een schuin glas Champagne en de naam bar. Nog voor ik een beslissing moest nemen om een deur te kiezen, wordt de deur van de bar met een grote zwier geopend. Een aangename mannenstem begroet me vriendelijk en vraagt of ik de kinesist ben die ze hadden gebeld. Affirmatief antwoord ik een heel klein beetje bedeesd met onmiddellijk de vraag of mijn geparkeerde wagen vooraan in niemands weg staat? Het gesprek verloopt vrijwel vlekkeloos en de perceptie die ik had van de doorsnee pooier krijgt een flinke dreun. De echtgenoot van Lydia (zo noemt hij zijn vrouw) heeft alle medicatie geprobeerd die pijnstillend werkt en werd voorgeschreven door de behandelende huisarts. Niets brengt de verzachtende en te verwachten pijndemping. Vermits de rechtopstaande houding het merendeel van haar dagelijks werk uitmaakt en veel bewegingen vanuit de lage rug en lenden echt niet mogelijk zijn, is hier sprake van een redelijke werkonbekwaamheid. De zaak blijft en blijkt dus voor enkele dagen gesloten. Een onopmerkelijke zucht van verlichting schoof zacht door achter mijn adamsappel. Lydia lag in de sofa in de kamer waar privé op stond en naast mijn oog voor de patiënt had ik wel snel opgemerkt dat dit DE plaats betrof waar menig wetenschapper, filosoof, pastoor of andere zanger in een koor, hun elders niet toonbare vaardigheden ten tonele konden voeren. De reguliere houding van een rug lijder laat ons absoluut toe om te weten dat deze mevrouw echt wel veel pijn had. Na een heel klein onderzoekje en enkele gerichte vragen spitste mijn aandacht zich toe op een ingeklemde zenuw tussen lendenwervel 5 en sacrale wervel 1. Het pijntraject en de bijhorende uitstraling verraadt dan heel precies waar deze zenuw ingeklemd zit. De minste lokale druk of beweging in dit gebied kan een onhoudbare pijn veroorzaken in de liesstreek, de buitenkant van de dij, de achterkant en buitenzijkant van de kniestreek en tenslotte in de kuit van het getroffen been. Het was een schoolvoorbeeld van een Ischias. Ik maakte mijn bevindingen over aan Lydia en ondervond aan de hand van haar vragen dat zij er op stond dat ik duidelijke en correcte informatie zou geven. Ze wees me op het feit dat ze niet hield van verhaaltjes om het haar zo rooskleurig mogelijk voor te stellen. Eén van de vragen was hoelang ze zo plat zou moeten liggen en of de pijn nog zou toenemen. Mijn antwoord was zoals een reactie op de vraag naar de toekomstige lotto-getallen. Heel zeker kon ik die tijdspanne niet benoemen maar het maximum zou toch snel een achttal weken zijn, daar waar het snelste herstel vier weken bedraagt. Na mijn vraag naar de tijdstippen van optreden van sommige symptomen kon ik vrij zeker concluderen dat deze Ischias reeds over het hoogtepunt heen was, maar dat een verdere revalidatie toch gauw een viertal weken zou innemen. Daar kon ze zich in vinden en indien dat zo was, moest er die tijdsruimte maar voorzien worden om haar zo maximaal mogelijk beter te maken en te herstellen. Of ze elke dag kon rekenen op mijn behandeling en of ik haar klachten ook au sérieux wou nemen, want ze had ondervonden dat men niet steeds even respectvol en even empathisch omging met haar intense klacht en arbeidsonbekwaamheid met name in dit specifieke beroep. De klik was gemaakt. Lydia werd zeven op zeven dagen behandeld en herstelde vlot. De dagelijkse gesprekken die we voerden tijdens de herstellende massage en revalidatieoefeningen wakkerden een zeer eenvoudige vriendschap aan. Niets meer. We praatten ronduit over vele misverstanden die betrekking hadden met haar beroep. Te veel werden prostituees gestigmatiseerd en met de vinger nagewezen. Het was een gesprek met vele polarisaties tussen goed en slecht. Het waren heel toffe conversaties over allerlei lagen van sociale klassen die door de deur van deze kamer waren gewandeld. Ook het onderwerp van de levensgrote foto van de paus op de deur kwam ter sprake. Lydia was thuis heel christelijk opgevoed. Ze praktiseerde nog elke week al leefde ze in dagelijkse zonde (had ze zelf tussen de regels door eens gezegd). Bovendien vond ze Paus Paulus VI een heel voorname en begeesterende persoon. Maar de voornaamste reden van die afbeelding op die deur was wel dat een derde van haar klantenbestand geestelijken waren uit de streek van Leuven en Mechelen. Die eerwaarden zaten ook met levensvragen, waren dikwijls ook op zoek naar antwoorden en oplossingen. Ze vertelde me schrijnende verhalen over zielenherders die zo infantiel eerlijk waren over hun gebrek aan affectie, en DE drang die vastzat op één van hun genen. Details die mij moesten duidelijk maken dat ze het niet ter plekke improviseerde, openbaarden me de wereld van deze rand van de maatschappelijke beroepsgroep. Het werk van een publieke vrouw bespaart de maatschappij dus wel degelijk veel andere ellende. Wanneer een kerkdienaar vroeg om gewoon eens naakt naast een naakte vrouw te mogen liggen zonder enige andere actie, wanneer zon zielenherder eenvoudig eens wou praten over seksuele handelingen zonder er iets bij uit te voeren. Wanneer je zo vier weken dagelijks met elkaar een half uur vult met gesprekken dan krijg je langzaam wel zicht over de persoon die voor je ligt. Ik noem deze mevrouw nog steeds een zeer moedige en oprechte dame. Mijn respect voor deze beroepsgroep steeg zienderogen en ook recht evenredig met het aantal verhaaltjes. De eerbied die groeide heeft voor geen enkel ander gevoel of beoordeling plaats moeten maken. Hun werk bevindt zich inderdaad in letterlijk en figuurlijk een wazige zone, maar de overheid heeft geen oog voor deze realiteit en alternatieven zijn er alleen maar in het criminele gebied. Lydia herstelde perfect via een doorgedreven en intensief revalidatieprogramma volledig van deze hernia en dit zonder operatieve ingreep. Na een zestal weken werd de zaak opnieuw heropend. Nog lang nadien reed ik regelmatig voorbij de bar en bleef ik telkens door zon goed gevoel overspoeld worden bij de gedachte aan deze patiënt. Ik kwam de mevrouw ooit eens tegen in de dorpskern van Herent en de begroeting was heel hartelijk en oprecht vriendelijk. Ik kreeg zowaar een wang kus van deze cocotte in het bijzijn van haar echtgenoot. Voor u, Lydia, alleen maar respect.