Onder mijn voeten en handen.

In diepe rouw zit ik hier verzonken want sinds gisterenavond heb ik mijn digitaal fotobakje aan diggelen geschoten. Na 12 jaar zeer trouwe wandeldienst en getuige van het eerste uur der schone tochten heeft mijn “kodakske” voorgoed zijn lens gesloten. Deze morgen nog nieuwe batterijen gestoken, doch de reanimatie kon niet meer baten. Ik was reeds te ver onderweg toen ik het niet meer functioneren vaststelde, want anders had ik Sonja het hare meegenomen. Ze had het me nog voorgesteld, omdat ik gisterenavond reeds tekenen van schielijk overlijden had vastgesteld. Soit, vandaag nu eens geen foto’s en eerlijk gezegd, ik denk niet dat ik bij al dat zweten daarvoor nog energie zou kunnen gespendeerd hebben. Dit was werkelijk een harde noot om te klieven. Door het Baskische hinterland lopen wouden die toch wel een grote oppervlakte beslaan. De bossen liggen op heuvels die elkaar opvolgen zoals de slokken bij het leegdrinken van een fles. Geen vlakten tussenin. Het ging weer op en neer en de GPS geeft ditmaal 183 verdiepingen aan. Daarbij komen dan nog de kilometers en alsdusdanig moet ik geen tekening maken hoe blij ik was bij de aankomst alhier. Deze morgen was het trouwens de eerste maal sinds de aanvang van deze missie dat ik wat stijve beenknoken had. De knietjes en de kuiten waren nog niet helemaal ontzuurd en hersteld van de felle finale afdaling gisteren. Dat voelde ik meteen. De recuperatietijd (die ik voor mezelf inschat op een 15-18 uren) tussen de laatste inspanning en de aanvang van een nieuwe, was niet helemaal gerespecteerd door het late uur gisteren, van binnenkomen. Bovendien was het parcours gisteren ook al niet van de poes. Onderweg kwam ik een Duitser tegen uit Frankfurt. Hij vroeg of ik ook een Duits was. Nu moet je weten dat Sonja gisteren die vlag nog in de juiste richting heeft gehecht aan mijn rugzak. Een Duitser die het verschil niet kent tussen Belgische vlaggen en Duitse drapeaus. En dan maar roepen dat ze het wel zullen “shaffen”. Een iets of wat bejaarde dame (ik schat ze een 75 jaar) houdt me tegen wanneer de Camino een ander smal padje kruist, waar die oude kokette mevrouw met zonnehoed en bril uitgewandeld komt. Een diva is mijn eerste gedacht, en daar bleef ik bij. Zij is duidelijk overstuur. De flegmatieke verschijning was Australische en had op dit uur van de dag (09.25 h) reeds een half uur verkeerd gelopen en nergens nog een geel pijltje tegengekomen. Bijkomend probleem was dat ze de Spaanse taal niet machtig was en de landbouwer die ze tegenkwam geen Engels verstond. Hij had toch gemerkt dat ze de camino deed en haar met vingerwijzingen uitgelegd dat ze van het pad afgeweken was. Toen ze uit een zijpad mij van ver gesticulerend aanmaande even te wachten was ze zo blij dat iemand haar in haar taal kon helpen. Toen ik haar begeleide naar het te volgen pad van de Camino, had ze moeite om mij niet te zoenen. Ik had daar ook moeite mee. Duidelijk, ik had touch. Na een tijdje wandelen en praten verontschuldigde ik me met de woorden dat ik waarschijnlijk “to fast” zou zijn voor haar en dat ze goed de gele pijlen moest observeren. Ze bedankte me nog eens en riep me nog na “See you later”. Een reis naar Australië zit er voor mij niet in. Ik kan echt niet tegen dat lange stil zitten en de laatste keer dat ik zo ver vloog heb ik mezelf gezworen dat nooit meer te doen. Het traject vandaag ging meestal over een smal padje door de bergen van het Baskenland. Regelmatig las ik de in graffiti gespoten boodschap “Independenzzia”. Wanneer ik bij het binnenwandelen van Zenarruza links naast mij het dennenbosnader bekijk, merk ik iets heel speciaal wat ik nog nooit had gezien. De stammen van de hoge dennen staan loodrecht op de zeer schuine helling en de noordkant van al die stammen is helroest gekleurd. Je zou haast denken dat ze in die kleur zijn gespoten. Ik zag het wat verder nogmaals. De schors van die hoge stammen is gedeeltelijk (de noordzijde) anders van kleur zoals je bij ons het mos zou zien. Beslist mooi om te zien, roestrode stammen. Wanneer ik in Zarrabenta even halt hou om wat te drinken en mijn suikergehalte met enig fruit (dadels-banaan-vijgen) terug op peil breng zit er naast mij een matig corpulent meisje die ik bewonderend observeer. Ze is aan het podologisch toilet bezig. Haar wreven zijn omzwachteld met een windel en rond elke teen zie ik een plakker. Ook de pleisters rond haar hielen verraden dat het voor dat kind inderdaad een echte pelgrimstocht is. Dat moet pijn doen, daar ben ik zeker van. Vooraleer ik Guernika kan bereiken wacht mij nog één heuvel die ik in drie sessies beklim. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst, ook hier. Vanavond eten we een heel fris slaatje met tomaten en tonijn en mayonaise. Gerookte zalm, hardgekookte eitjes en krab. Smikkelen zullen wij hier doen. Morgen de trip naar Bilbao nog verteren en dan ’s avonds naar de rode duivels kijken. Zien of zij het ook zo goed doen als ik, maar dan veel beter betaald. Mag ik groeten en hopen dat je morgen nog razend benieuwd zal zijn naar het donderdag avontuur.

Zaterdagnamiddag 13.30 uur rinkelt mijn GSM. Onbekend nummer. Bij het opnemen hoor ik aan de andere kant van de verbinding een mannenstem die zich voorstelt als zaakvoerder van een bekend kledinghuis in de Bondgenotenlaan te Leuven. De naam van de zaak is een icoon in Leuven en wijde omstreken. De stem meldt me dat een zekere man die op dat ogenblik cliënt is in zijn kledingzaak, en ook in mijn straat woonde en eveneens bij mij in behandeling was op dat ogenblik, mijn naam had vernoemd om zijn acuut probleem op te lossen. Wat was de moeilijkheid? De zaakvoerder kent op zaterdag zijn topdag, laat dan die zaterdag drie weken voor Kerstmis zijn en meteen besef je dat deze zaterdag, financieel, de beste dag van het jaar moet zijn voor deze kostuumverkoper. Eén van zijn verkopers ligt plat (met de benen in Trendelenburg) in het appartement boven de winkel, geveld door een acute lumbago. De urgente ruglijder kan zich amper draaien en heeft onuitstaanbare pijnen bij het verdraaien van zijn lage wervels. Zodus moet de arme zaakvoerder zijn verkoopcijfer van die dag afwerken met 33 % minder mankracht. Al zijn klanten in de winkel afwerken met zijn dochter en hemzelf draait uit op een ware nachtmerrie. De zielige medeverkoper lag nu al een uur op de zetel boven de winkel, maar zijn rug beterde niet, geen zier. Odiel, de baas van de zaak, vertelde het verhaal tijdens het verkopen van een kostuum aan een klant en die raadde prompt aan om zijn persoonlijke kinesist te telefoneren in Herent. Het zou wel eens kunnen zijn dat die man hulp kon bieden. Na dat beruchte telefoontje besteeg ik heel snel mijn BMW-motor omdat ik vermoedde dat foutloos parkeren op deze weekenddag in Leuven wel eens een zware opdracht kon worden met tijdsverlies. Een kwartiertje later wandelde ik niet zo rustig en enigszins geënerveerd met mijn helm onder mijn arm en gekleed in een lederen vest deze sjieke winkel binnen. De winkelstijl en mijn huidige kledij waren als vloeken in een kerk. Blikken die ik echt niet wil benoemen, lichaamstaal die ik goed begreep ontgingen mij niet en waren mijn deel. Om mijn niet verkeerd te begrijpen verschijning de juiste beoordeling te gunnen, vroeg ik aan de iets wat oudere dame achter de kassa, naar de zaakvoerder. Die bracht me in de kortste tijd bij Mijnheer Odiel. Ik werd getaxeerd als een hooligan in een modezaak. Bij mijn presentatie en vermelding dat ik de kinesist was die werd opgebeld, kraakte het ijs. Ik mocht met de lift samen met de zaakvoerder naar de tweede verdieping. Daar trof ik een man aan die pijn leed als een besneden snijplank. Stiekem wou ik hier wel prijzen winnen want in deze zaak passeerde wel een hele sjieke wereld. Ik ondernam poging één om langs de patiënt heel snel in actie te schieten. Odiel bleef kritisch drie meter naast mij staan en bekeek heel ongelovig hoe ik de man zijn benen bewoog en langzaam in een betere positie trachtte te leggen. Mijn uitleg die zich vooral richtte op toekomstige dingen die de man zou gaan voelen bij de uitvoerende bewegingen klopte helemaal. Dat gaf de zieltogende verkoper al heel wat vertrouwen. Ik had hem op eigen kracht in een mum van tijd van ruglig naar zijlig weten te maneuvreren. Alles zonder al te veel pijn, omdat daar ook wel speciale technieken voor bestaan. Het vertrouwen was er. Poging twee bestond erin om de spieren rond de acute spierspanning en de druk op de zenuw, zeg maar zone des doods, zodanig te verminderen en te ontlasten dat een rechtopstaande houding weer tot de mogelijkheden zou gaan behoren. De zalf die ik toen gebruikte werd later uit de handel genomen omdat ze waarlijk heel goed werkte en bestanddelen bevatte die een spier daadwerkelijk relaxeerden. Decontractil was het attribuut, mijn handen en vingers het middel. Het zonegedeelte van pijn en compressie begon onder mijn gemanipuleer zowat te stomen. De kerel begon zich uit eigen beweging wat te verleggen en het kleine detail dat voordien hoofdzaak was (zich niet kunnen bewegen) werd plots herleid tot een bijkomstigheid. Na weliswaar een drie kwartier durende behandeling stond die man plots terug rechtop. Bij mijn derde actie vroeg ik de figuur om eens langzaam door de benen te buigen en naar voren te bukken. Alles verliep prima. De man heeft in de winkel de cijfers van de zaak zeer goed beïnvloed. Zijn entree in de zaak na mijn behandeling maakte indruk op alle verantwoordelijken van de zaak. Van “jamais vu” tot “bovenaards” naar “meesterlijke bekwaamheid” waren termen die na mijn tussenkomst werden vernoemd. De verkoper zelf heeft zich de week nadien nog een aantal keren laten behandelen tot hij volledig klachtenvrij was. Odiel, de baas van het etablissement, belde mij een aantal weken later nog eens op. Mijn miraculeuze tussenkomst (in overdrijven is die man niet zo slecht) had op hem al enige tijd indruk gemaakt. Zijn echtgenote stond in de winkel achter de kassa en had onlangs ook wel last gehad van pijnlijke lenden en pijn in één been. Of hij met haar eens mocht langskomen en mijn advies mocht krijgen. Wonder boven wonder slaagde ook deze behandeling volledig van de eerste keer. Mevrouw had zich sinds weken nog nooit zo vitaal en pijnloos gevoeld. Er werd aan de huisarts een voorschrift gevraagd om elke week eenmaal langs te komen. Odiel vervoerde telkens zijn echtgenote tot in de praktijk en bleef tijdens elke sessie gelijktijdig met mij een babbeltje slaan. Het klikte heel goed en al heel snel vernam ik zijn plan om met de fiets tweeduizend driehonderd kilometer naar Compostella te rijden. Op kousenvoeten vroeg ik hem of ik niet mocht meerijden samen met zijn kameraad van Heverlee. Het antwoord was affirmatief. Sindsdien zijn hij en ik eigenlijk vrienden geworden die veel, heel veel avonturen samen hebben beleefd. Corsica, Frankrijk, Zuid-Afrika, Portugal, Italië, Mallorca, Nederland, Spanje, Duitsland, vele belevenissen in België hebben we samen uitgetekend en beleefd. Vele keren sliepen we in één bed. We leerden samen ook via allerlei gelegenheden weer nieuwe gemeenschappelijke kameraden kennen. We blijven elkaar nog steeds ontmoeten en springen voor elkaar in de bres op alle terreinen. Het eigenaardige aan deze vriendschap: wij verschillen 19 jaar en toch nog steeds is Odiel in staat zijn sportieve prestaties met mij, met onze vriendenkring te delen. Zijn leeftijdshandicap was geen handicap want overal kan hij nog mee. Odiel is nu in 2018 bijna 85 en nog steeds fietst hij heel eenvoudig en vrij modest zijn 80 kilometer aan zee. Top zo’n vriendschap, ontstaan door een eenvoudige kinesitherapeutische tussenkomst.