Onder mijn voeten en handen.

Er resten mij nog een kleine duizend kilometer te gaan en ik heb er welgeteld tot gisterenavond 1425 achter en onder mijn voeten. Ik ben dus ruim voorbij de helft. Aan de fysiek en of de vermoeidheid zal het niet liggen want ik voel mij zeer goed in mijn vel en heb haast geen last van spiervermoeidheid of voetpijnen. Ik maakte echter een onvergeeflijke fout gisteren gezien mijn beroepsstatus. Moest ik dit hebben uitgevoerd als leerling, kon ik mijn diploma in de dennenbomen van de Landes gehangen hebben. Wat ik fout deed? Ik had als ultieme voorzorg na een dag wandelen zonder problemen, toch nog een drukverband over mijn gehavende pees aangebracht met de bedoeling om elke frictie op die peesschede en de pees zelf te vermijden. Door het wandelen is dit drukverband gaan verschuiven en rolde het uiteinde als het ware in een dun worstje waardoor de druk ontstond op één enkele plaats, de zone waar de spierbuik overgaat in de pees. Ik voelde al wel spierkramp onderweg maar heb heel de tijd gedacht dat het restpijnen waren van die overwonnen tendinitis. Toen ik moeite kreeg om mijn voetpunt te lichten na 25 kilometer ben ik toch eens nader gaan bekijken waar die spierkramp vandaan kwam en zag ik meteen een diepe indeuking in de huid onder dat opgerolde worstje. Waarschijnlijk kon er te weinig zuurstof (en bloed) naar de spier waardoor die krampen ontstonden. Ik heb het drukverband verwijderd en meteen dimde de pijn. Tot ik na enkele honderden meters niets meer voelde. Die fout zal niet meer worden gemaakt. Het landschap rond Irun is niet te onderschatten. De hoogtemeters zijn voor de GPS niet ongewoon maar toch nog niet vele malen op één enkele dag tevoorschijn gekomen. Het mooie aan deze streek vind ik dat het landschap zich heel matig glooiend voordoet. Ook heeft deze kant van de camino een meer maritiem karakter door de vele strelingen langs de stranden, de hoge kliffen waarover wordt gewandeld en de min of meer pittoreske dorpjes die de naam vissersdorpjes niet hebben gestolen. De kustsfeer op deze route is vanaf moment één ook totaal verschillend met de meer zuidelijke route. Over heerst hier een gevoel van luchtige vakantie met zon, zee, duin en strand. Meestal mensen in strandkledij met surfpakken en zwemuitrusting, de strandstoelen onder de arm en de frigobox langs de andere zijde. Dit is voor mij totaal nieuw in vergelijking met de vorige tocht. Gisteren stonden we op de camping in Irun om de match met de Belgen tegen Tunesië te kunnen bekijken, maar owee wat een nacht. Er verbleven 84 jongeren op de camping die in Irun een jeugdvoetbal toernooi speelden. Die hebben de ganse nacht door tamboer gemaakt en waarschijnlijk vandaag geen bal aangeraakt. Ook de politie bood zich vanmorgen nog aan, waarschijnlijk zijn er klachten geweest van medebewonersVanavond zitten we in San Sebastian, een prachtige stad met heel veel pleintjes en geweldige wegeninfrastructuur. De ligging van de stad is buitengewoon. Tussen het Baskisch hooggebergte en de kust. Het is hier dat we dochter lief terug treffen met Pieter en de twee kleine gadders. Morgen wandelen Joke en Pieter terug een dagje mee naar Zarautz. Goed voor 21 kilometer. Vanavond eten we couscous met boontjes en eitjes samen met een Spaans brood en wat engelendrank. Op de plaats hier vliegt een heel tam vogeltje, wellicht kan Walter mij vertellen welke soort. Ik maakte een paar digitale afdrukjes en verwacht van de vogelaars een antwoord omtrent het juiste ras van deze vleugenaar. Morgen meer fotos wanneer ik mijn kaartje er opnieuw goed in gestoken heb. Over de meteo hoor je ons niet meer klagen. Het is vanaf 11.00 uur boven de 25 graden en tot 18.00 komt die waarde niet naar benden. Zalig weer om te genieten van elk moment. Tot morgen.

Erik was een zeer begaafde en beslagen plaatslager. Wie in Leuven zijn wagen blutste had geen gouden gids nodig om een carrossier te zoeken. Je ging gewoon naar DE plaatslager aan de Brusselse poort. Hij deed het heel vakkundig, nam zijn tijd en wist van een gedeukte wagen weer een showmodel te maken. Ik weet dat ik er als jonggehuwde ooit mijn kever binnenbracht en hij me met uitpuilende ogen bekeek. Hij kon niet begrijpen dat je een wagen zo kon toetakelen. Ik had alle roestige puntjes op de lak aangestipt met een antiroest verf in het oranje. Stel je voor hoe hij me uitlachte. Een groene metallic kever met wel honderd oranje stipjes op de laklaag. Schimpend vroeg hij of ik er een Lieveheersbeestje had willen van maken. Hij heeft mijn jeugdige doodzonde zeer goed hersteld. Hij schuurde alles tot op de blote plaat en legde een gloednieuwe laklaag en vernislaag op mijn fideel kevertje van weleer. Ik weet nog goed dat het me toen zesendertigduizend frank heeft gekost. Maar de wagen was het waard, hij was als nieuw. Erik is nu een man die tachtig is. Zijn moreel is nog steeds goed. Hij is trouw lid van de Leuvense mannen van de jaartallen, maar vertegenwoordigt in de stoet voor zijn jaar praktisch alleen zijn geboortejaar. Hij was daar de laatste keer erg emotioneel over. Alle vrienden, veel kennissen en familie rondom hem sterven en zodoende blijft hij verweesd achter. De tranen stonden hem in de ogen. Hij noemt het een vorm van eenzaamheid. Senioren worden op die manier vele keren geconfronteerd met een rouwproces dat al heel vroeg begint. Op zijn veertigste voel je de eerste symptomen. Je moet een bril dragen om lettertjes beter en gemakkelijker te kunnen lezen. Je kaalheid neemt een aanvang en voor je het goed en wel beseft loop je rond met een luizenvelodroom (Leuvens voor kaalhoofdigheid of kletskop). Je kan de kostuums of modieuze kledij van jongeman niet meer aandoen wegens een te grote drop (buikje) en ook je fysieke kwaliteiten worden op de proef gesteld. Je kinderen verlaten het huis en je ouders sterven. Je komt zonder het wel echt te merken in een kolkende bewegingszone van ouder worden en je moet je aanpassen aan allerlei ongemakjes. Ook dikwijls aan een tanende gezondheid want je lichaam kan die dingen van vroeger zo niet meer, omdat veel onderdelen slijtage beginnen te vertonen. En toch blijft de man fier. Zo ook Erik. Hij draagt mooie en kleurrijke kledij die op zijn minst modieus genoemd mag worden. Elke vrouw in de praktijk die samen met Erik in de wachtzaal zit heeft met hem een leuk gesprek. En ja, er zijn er die vragen om op hetzelfde uur als Erik te mogen komen. Ze komen dan wat vroeger omdat de man met de bus komt is hij ook ruim op tijd in de wachtkamer. Daar wordt dan tijdens de glorieuze tas koffie geschiedenis geschreven en opgerakeld, vooral omdat Erik een begenadigd verteller en entertainer is. Op al wat je zegt heeft hij een guitig antwoord. Tijdens de koude wintertijd komt de statige man regelmatig met een lange bontjas. Op zijn hoofd staat dan van diezelfde wolf zijn pelsen kostuum een bontmuts met oorflappen. Een poolreiziger heeft niet zon goede uitrusting. Hij valt op door zijn rijzige gestalte en de vacht rond zijn lichaam doet de verbeelding geen geweld aan. Om hem uit zijn hok te lokken wordt hij door alle therapeuten één voor één hier nog eens extra gewezen op zijn fantasierijke uitstraling. We vragen hem ook hoeveel vrouwen hij zo onderweg voor hem al heeft zien vallen Zijn commentaar liegt er niet om: Ik heb die jas al 14 jaar en ik ben er nog voor aan het afbetalen. Nog twee winters en dan is hij helemaal van mij. Ik vroeg hem ooit om die jas eens te mogen lenen omdat ik hem eens had aangetrokken en geloof me of niet, perfect mijn maat. Hij antwoordt me zo vlug ik mijn vraag heb gesteld: Wel manneke, in juli en augustus moogt gij die van mij gebruiken, dan doe ik toch iets lichter rond mijn lijf, dan zit ik er niet mee in. Een week praktijk zonder Erik is een verloren week. Iedereen kijkt uit naar zijn aanwezigheid.