Onder mijn voeten en handen.

Veel scheelde het niet of deze onderneming was al faliekant mislukt. De ontsteking aan de voorkant van mijn scheenbeen zou ik echt niet kunnen negeren hebben, indien er geen beterschap was ontstaan. Ik kan weer rustig slapen en strompelend aan de motor home aankomen zit er voorlopig ook niet meer in. Finito de pijn, finito het ongemak en finito mijn angst. Gemoedsrust is stimulerend en werkt bovendien motiverend. Het ziet ernaar uit dat de gewoonten van voorheen en de goede form weer worden opgepakt. Ik wandel, mijn linker voet behoedzaam en extra voorzichtig afrollend. Alle obstakels op mijn gaanpad worden angstvallig vermeden om zware druk op de pees te vermijden, maar het loopt zeer vlot en gemakkelijk. Geen pijn. Wanneer ik Boucau verlaat langs de rivier l’Adour, merk ik pas hoeveel “rijkelijk” volk hier wel woont. Heel veel van het zicht onttrokken woningen met velerlei blinderingen en automatische schuifpoorten waar prachtige wagens zich menen achter te kunnen verbergen. Het is alsof ik het ruik, maar door kleine openingen zie ik dure modellen Mercedes, Porsche, Alfa Romeo en zelfs een dure Chrysler. Ook boten staan er regelmatig gestald en heel veel surfplanken op speciale tweewieler-transporteurs. De rivier zelf is imposant en overheerst de omgevende infrastructuur. De spoorweg ernaast lijkt wel een miniatuurtje in vergelijking met deze gigantische waterloop. Ik begin langzaam aan een rode loper te verwerven in deze wandeltocht. Men heeft zelfs een doorgang voorzien voor mij heel speciaal. Impasse Le Fourgeron. Het doorkruisen van Bayon is echt niet van de poes. Mijn GPS daagt me uit en doet me straatje in, straatje uit marcheren. Verscheidene malen moet ik attent zijn want op ronde punten is het mogelijk snel vergissen van straat. Op tijd van 500 meter heb ik soms wel drie kruispunten moeten navigeren. Maar éénmaal aan de andere zijde van de stad lonkt een gigantisch groot meet waar ik lange tijd mag naast wandelen. Het “Lac De Mouriscot” is vergelijkbaar met het meer van Keerbergen, maar dan wel vele malen groter. De huizen die er grenzen aan het water hebben meestal allen hun eigen aanlegsteiger, met bijhorende zeilboot. Ook zwembaden en jacuzzi’s zijn hier goed verkocht geweest. Zij die hier wonen hebben de wereld letterlijk aan hun voeten. Wanneer ik enige tijd bergopwaarts loop en denk dat dit ongewoon lang duurt, heb ik op het puntje van de berg een prachtig uitzicht op de Pyreneeën in de verte, en het daarbij horende zachte landschap dat zich aanbiedt voor dit hooggebergte. Ook de kust dient zich even aan en bij momenten loopt mijn gezichtsvermogen zich vast op kleine bosjes en private woningen die de ware natuurlijke schoonheid van deze regio verbergen en camoufleren. Wetende dat er zulke mooie vergezichten zich bevinden achter deze obstakels maakt me zelfs af en toe wat nijdig omdat ik niet in staat ben mooie kiekjes te maken zonder op privé terrein te komen. We komen aan in Guéthary rond 13.30 en de zon schijnt ondertussen ongenadig fel. Het feit dat ik zonder klachten aankom sterkt me in mijn vertrouwen. Ik denk niet dat de volgende reeks kilometers mij nog erg zullen koeioneren. Maar ik verkoop geen vel van geen enkel beest voor ik het heb geschoten. Gisterenavond kreeg ik nog een telefoontje van broer Luc. Heel sympathiek vind ik dat, want hij is bezorgd over mijn kwetsuur en gaf me spontaan heel wat goede raad. Aangenaam verrast was ik door zijn telefoontje. Veel dank ook om zijn voorstel thuis de tuin niet alleen in het oog te houden maar ook daadwerkelijk een beurtje te geven. Ook de mail van Guy stemt mij blij. Guy laat in Spanje wijn bottelen onder een privaat label en geeft die een eigen naam. Bovendien is hij gedetailleerde kenner van verscheidene regio’s in Spanje . Laat het nu een groot toeval zijn maar één van de Cava’s die hij in Kortenberg gaat verkopen heeft hij de naam gegeven: Een moment voor Cava (un momento de Sauvignon Blanc….(hier volgt de naam van de druif)). Terwijl wij hier spreken over “genieten van het moment” wanneer wij een wijntje of biertje drinken. Straf he! Ik wil dat moment bij u wel eens komen proeven in Kortenberg, Guy. Ook de mail van Hilde Fonderie vind ik zeer positief. Zij stapte destijds als medewerker van Oikoten een week mee met een groep jonge mensen die naar Compostella liepen. Een prestatie vind ik dat wel. Blijven volgen he Hilde en aandacht voor je schouder. Vannacht slapen we voor de laatste maal deze missie op Franse grond. Morgen bij aankomst bevinden we ons al op Spaanse bodem en ook daar kunnen we goed ons plan trekken, al is het Spaans niet ons beste communicatietaaltje. Deze avond eten kipfilet met Bearnaisesaus en sla en gekookte aardappelen. De drank erbij komt uit een plastiek zakje in de frigo en is roos van kleur. Ik zie je graag terug over een etmaal en dan schrijf ik de blog wellicht in het Espagnols.

Jenny was een meid van negen jaar. Zeer frêle maar voldoende macht en ambitie om er later een heel politiekorps uit te kweken. Ze was behendig en startte explosief als de start van een BMX-wedstrijd werd in gang geschoten. Was van niets of niemand bang en reed elke race alsof ze nooit in haar leven iets anders had gedaan. Geen wonder dat ze met een regelmaat van een klok de wedstrijden waar ze aan begon ook won. Nu zou men dit verschijnsel terecht het Mathieu van der Poel syndroom benoemen. Ze werd door elke tegenstrever evenveel gevreesd als benijd. Geen spaander liet ze heel van de tegenstand en al wie samen met haar aan de vertreklijn stond, reed al voor deze start gegeven was voor een tweede plaats. Geen verwondering dat het gezin zo fier was op de kleine Jenny. Ze werd met aandacht overstelpt en kon zich heel wat kapsones veroorloven omdat de familiale entourage in haar glorie mee kon delen. Zeg maar gerust een natuurtalent. Van kwetsuren bleef ze echter niet gespaard. Wellicht mee door haar roekeloze manier van rijden, was er geen weekend of de verbanddoos moest alvorens huiswaarts te keren, bovengehaald worden. Nochtans een “flauwe-bees” was ze niet. Ze kon zich uiterlijk zeer goed “cool” houden wanneer ze al eens een stevige duik tegen de grond smakte. Het was via de revalidatie van een enkelkwetsuur dat ik deze negenjarige meid mocht leren kennen. Je zou haast denken dat er in dit mensje van amper negen bovennatuurlijke krachten schuilden. Het verbaasde me hoe intensief ze de revalidatie en de proprioceptie oefeningen als een rijpere volwassene aanpakte en afwerkte. Zeer gedreven was ze. Tegen de tijd van het Belgisch kampioenschap kwam er een intensieve periode op haar af met selecties voor de provinciale kampioenschappen, de interclubs en zelfs de nationale selectie. Misschien was de drukke agenda mee verantwoordelijk voor een ernstige rugklacht na een val. De klacht volgde de prestatiekalender al een aantal weken en zodoende bleven de resultaten wat uit na een heel mooie en lange reeks van overwinningen. Het kopje werd al wat meer naar beneden gericht en de Jenny van weleer moest plaats ruimen voor andere goede toppers in de BMX- reeks. Ze kwam in behandeling veertien dagen voor de jaarlijkse hoogdag in het racen. Het Belgisch kampioenschap zat er aan te komen en de jonge furie was er helemaal niet klaar voor. De vader had voorgesteld om de rug eens te laten behandelen en los te maken bij de kinesist. Jenny is een viertal keren op bezoek geweest voor de run voor het driekleurige lint. Gaandeweg verwierf ze meer kracht en week de rugpijn. Het bezorgde deze jonge juffrouw een geweldig zelfvertrouwen en de ochtend voor de race in Neerpelt liet ze zich zoals de groten der aarde nog eens goed onder handen nemen. Ze blaakte van overwinningshonger en moest worden tegengehouden of ze had die prijs reeds in mijn kabinet gereden. De wedstrijd vond plaats om 13.00 uur. Ze had beloofd me iets te laten weten als het goed zou zijn. Evident dat ik de wachtende partij was. Een verlossend telefoontje zou mij ook deugd gedaan hebben. Het zou - en ik beken dat uiteraard - mijn fierheid een boost gegeven hebben. Ik kreeg geen telefoon, ook ’s avonds niet. Ik veronderstelde dat het zeer flink fout was gelopen tijdens de kamp, want zo zat dit kind echt niet in elkaar. Ik ontgaf me het uitblijven van enige informatie en begon al zonder er verder bij stil te staan op maandagochtend mijn behandelingen bij de patiënten. Tot er plots tussen 16.00 en 16.30 uur net eenmaal te veel werd gebeld volgens het aantal patiënten die ik geboekt had. Bij het openen zie ik de sportieve spruit fier en lachend voor de deur staan. Heffend en tillend aan een beker zo groot als haar bovenlijf. Ze lacht al haar tanden bloot en meldt me zo gelukkig en trots dat de “tricolore” binnen is. Op de kast in huis is er toch te weinig plaats, ze schenkt me haar beker van Belgisch kampioene uit dankbaarheid en erkentelijkheid. Zonder die behandeling had zij geen schijn van kans gehad en nu mag ze mee naar het Europees kampioenschap in Zuid-Frankrijk. Dat vertelt ze allemaal in een tijdspanne van nog geen 20 seconden. Ik krijg nog drie dikke kussen van de joviale jonkheid en moeder pinkt een traantje weg. Dat heb ik haar echt niet ingefluisterd vertelt mama mij. Het eerste wat ze zei na de ontvangst van de beker was: Deze is voor Johan. Mens, daar alleen al zou je het voor doen in dit beroep. Wat heb ik toch een mooie stiel uitgeoefend….Het maakt deel uit van je goed gevoel en gelukkig zijn.