Onder mijn voeten en handen.

Spelen op zekerheid, dus nog even rustig aan. De bewolking die ze gisteren voorspelden is er inderdaad. De lucht hangt vol mist en druppeltjes wolkvocht vallen niet gesorteerd en ongecontroleerd wir war op het vochtige gras. Een fel contrast met de blauwe open hemel die zich gisteren ontvouwde. De dag van de familiale scheiding kondigt zich aan in mineur. Vandaag gaan Pieter en Joke richting Picos de Europa en wij trekken verder naar de Spaanse grens. De tocht vandaag werd wijselijk hertekend zodat er maar 18 kilometer moet worden gewandeld. De atmosfeer is zwoel, de ingeademde lucht doet je zweten en de teleurstelling in de Franse meteo begint toch wel aanwezig te worden. De relatie tussen mijn beide voeten en scheenbeen en anderzijds mijn verstand zijn twee extreme polen, maar ze hebben in deze dagen elkaar toch gevonden. Het zou onwezenlijk zijn om te beweren dat mijn onderbeen letsel helemaal is hersteld. De pijn is totaal verdwenen, maar dat maakt het rustig aandoen juist zo moeilijk. Omwille van de zwelling, de warmte op en rondom de pees maar vooral ook de roodheid in de zone van een blinkende huid, besluit ik dat dit euvel nog niet helemaal is hersteld. Ik wil zo graag de andere kant opkijken en enkel het goede nieuws opnemen, maar mijn 5 vijzen bovenaan staan nog steeds mooi in lijn, en daardoor beslis ik de lijn van rustig herstel te blijven aanhouden en het schip nog even niet op volle kracht vooruit te zetten. De focus is nu vooral: met een herstelde pees de tocht volledig kunnen afwerken. Ik heb de dag vandaag aangepast om alzo ook terug volledig op het programma schema te zitten dat ik vooraf thuis in elkaar knutselde. We staan in Boucau aan het kerkhof en laat Boucau nu juist een gemeente zijn die aan de monding van de Adour ligt. De stroom loopt langs de zijkant van het dorp en bij nader toezien is er wel wat industrie. Er werd een speciale spoorlijn aangelegd om vrachtschepen die via de Atlantische Oceaan tot hier geraken te ontladen en ook de hoge kranen en containerterminals doen me denken aan drukke havenactiviteiten. Het centrum heeft enkele zeer mooie handelszaken die helemaal niet Frans lijken. Onderweg merkte ik met een groot woord druk kusttoerisme. Je ziet aan de huizen en de appartementen dat hier ingezet wordt op de toeristische activiteiten en deze sector in de economie. Ook restaurants en strandwinkeltjes belagen de naïeve toerist. Je merkt ook aan de rondrijdende autos dat hier een meer begoede Fransman woont dan in andere delen waar ik doorwandelde. We zitten hier op ongeveer 10 kilometer van Bayonne en een kleine 40kilometer van de Spaanse grens. Dus binnen enkele dagen sloeberen we die zure Baskische wijn. Guy van Sacacorchos heeft me een tip gegeven en die gaan we zeker uitproberen. Wat ik gisteren vergeten te melden was: ons avondgerecht was wederom een groot éénpansgerecht met een grote omelet en gebakken patatjes (de Jos moest erbij geweest zijn) boontjes, tomaten, uien, geknipte selderblaadjes en Frans brood en een flink goed groot glas Bordeaux Rosé. Sonja vindt dat je op vakantie je moet genieten van elk moment. We noemen nu voortaan elk geniet moment waar we iets bij drinken: HET MOMENT. Vanaf morgen wordt weer het normale programma afgewerkt en loop ik van Boucau naar Brana 24 kilometer, en zaterdag staan we dan op Spaans grondgebied in Irun. Graag had ik zaterdag ergens op een camping gestaan om toch zeker de match van de rode duivels tegen Tunesië te kunnen ontvangen. Maar dat zijn zorgen voor later. Deze avond eten we spaghetti a la Bolognaise met look en gemalen kaas. Daarbij nog wat drank en een zoet koekje als dessert. De rest vertel ik de volgende maal.

Het gebeurt niet zo gauw dat je bekende mensen ontmoet binnen je professionele arbeid. Maar toch mocht ik die eer hebben, al moet ik bekennen dat ik er van bij de aanvang niet wist wie die bekende persoon kon zijn. De broer van een bekende Belgische plaatjesruiter of DJ was als laatste zoon van het gezin gehandicapt geboren. Het syndroom van Down. De man verbleef in een instelling maar op een vrijdagavond werd hij regelmatig bij zijn broer gebracht om daar het weekend te verblijven. Ik had met de broer van de patiënt dan de afspraak dat ik op vrijdagavond mijn behandeling uitvoerde bij hen thuis. Het was er regelmatig een komen en gaan en meestal zat ik met de patiënt in een zijplaatsje alleen de oefeningen uit te voeren. Hij was meestal de laatste patiënt voor het weekend, dus was er een gezellige stemming en ook de bewoner des huizes bood me regelmatig een vrijdagavonddrankje aan zodat de sfeer er goed in zat. Zo passeerde ik op een vrijdagavond bij het binnenkomen in de living een mij bekend voorkomende man. Ook zijn gelispel kwam mij herkenbaar over en intrigeerde mij. Ik vernam later dat hij blijkbaar op bezoek was bij de diskjockey en die had erop gestaan dat hij bleef logeren voor zijn twee optredens in het weekend ergens te lande. De heren spraken Engels. De hele tijd van de sessie was een zoektocht naar wie die man wel kon zijn. Hij was bekend genoeg geweest om hem te herkennen, maar net niet genoeg om daar een naam op te plakken. Ik was overtuigd dat ik zou te weten komen wie het was. De stem (ze zaten in de kamer ernaast) was echt wel herkenbaar en ik kon gaandeweg aan die stem een muzikale achtergrond vastklikken. Het timbre echter, de juiste melodie en de titel van het liedje gezongen door deze stem bleven mij ontglippen. Ik werd er nerveus van en was helemaal niet geconcentreerd op mijn werk. Er begonnen allerlei melodieën door mijn hoofd te razen. Het was een kakofonie in een instrumentaal oerwoud. Maar toch herkende ik al enkele uitheemse bomen in deze dooltocht doorheen het muziekbos. Ik riep de woorden voor de geest die het liedje zouden moeten ingeleid hebben. Maar ik belandde steeds weer op diezelfde muzikale komma die me scheidde van het opgelicht sluiertje en de herkenning van de melodie. Ik gaf me over. Ik vroeg aan de patiënt om even een pauze in te lassen. Ik ga naar mijn gastheer toe in de kamer ernaast en groet nogmaals zijn gast. Onmiddellijk ga ik over naar de Engelse language Ik zeg tegen de beide heren: Its amazing. I know you, I do recognize your voice, I remember your kind of timbre and I hear your typical matter of whispering, but I can not place a name on your head. Please Sir, will you help me by telling your name? De lieve gast bekijkt me een paar seconden, en weer verval ik nerveus en ongeduldig wachtend en snakkend naar DE oplossing in mijn monoloog.: Im sure you are a well known singer, but I can not remember your name. Will you liberate me out of my unknowledge, please? De man kan zijn lach amper bedwingen. Hij blijft heel vriendelijk lachen en antwoordt mij met streepoogjes van plezier: John, I will sing you my song personally for you alone, lets talk about a private show. Perhaps you can guess than who I am. Zowel de bekende DJ als de zanger gieren van de pret. Ik blijf hopen op een klein mirakel en vrees dat ik zijn naam niet zal kunnen prevelen zolang hij hem zelf niet heeft uitgesproken. A Capella begint de zanger eerst te neuriën en gaat heel snel over naar gezongen tekst en woorden. Wanneer hij de aanhef maakt van : Thanks to the Lord for the sun up in the sky. Begin ik mee te zingen en het is alsof de zoldering doorheen mijn schedeldak om mijn hersenbasis ploft. We zitten daar alle drie in de living dat refrein samen te zingen zonder begeleiding. Een moment om nooit te vergeten. Ik schater het uit: eerst roep ik nog wijzend naar de popster Whistling Jack Smith, maar de heer des huizes verbetert me een beetje opvallend en raspig: Neen Johan, dit hier is J.Vincent Edwards van het liedje Thanks. In 1969 stond hij vijf weken nummer 1 in de Vlaamse top tien. We hebben nog wat gekeuveld en iets gedronken. De behandeling werd al neuriënd afgewerkt en ook de patiënt heeft mee gezongen, niet voor publicatie of persafdruk op vinyl vatbaar, wel voor de leute. Toffe man die J.Vincent Edwards.