|
DAG 53: Woensdag 20juni 2018.
Onder mijn voeten: Messanges – Plage de Penon 15,2 kilometer.
Wanneer angst verdwijnt en blijheid verschijnt is er vreugde in het kamp.
Ik heb het er niet moeilijk mee om te bekennen dat ik twee dagen in angst heb gezeten. Niet omwille van de pijn in het scheenbeen, dan wel om het genezingsproces ervan. Goed wetende, aan de hand van de symptomen wat er aan de hand was en ook beseffend dat een ontsteking van een pees niet zomaar hersteld geraakt, heb ik inderdaad getwijfeld aan de verdere en de goede afloop van dit wandelavontuur. Ik moet in de eerste plaats Ludo Thys uit Lommel bedanken voor zijn goede raad. Ik heb nooit gedurende mijn praktijkcarrière een link gelegd tussen een periostitis of een tendinitis van de Tibialis Anterior spier en het bekken. Bij dieper nadenken moet ik toegeven, Ludo, dat de stabilisatie van mijn bekken en ook die van de onderste ledematen op die bolvormige graszoden danig op de proef zijn gesteld. Ook de vele kilometers op de asfaltwegen hebben mijn scheenbenen niet bepaald een zoet dessert bezorgd. De uitleg die je mij in mijn privé-consultatie hebt gegeven klopt 100%. Ik heb me dus inderdaad niet alleen lokaal behandeld met applicaties en dwarse fricties, maar ook van op afstand vanuit het bekken en de lumbale gordel. Wellicht heeft dat ook bijgedragen tot het succes want: vandaag werd er een succesvolle en volledige positief afgewerkte proefwandeling van slechts 15 kilometer op het programma geplaatst. Bovendien werd het scheenbeen en kuitbeen getaped in visgraadverband met niet elastische tape. Daar werd dan een drukverband opgelegd zodat de pees niet of toch niet te veel frictie kon ondergaan. Het resultaat was schitterend. Ik moet en de Ludo en Joke voor haar lymphedrainage, de ijsapplicaties en de diepere dwarse fricties bedanken. Het is echt niet goed voor de praktijk want normaal zijn daar 9 behandelingen voor nodig. We hebben nu bewijzen dat een tendinitis met een volledige dagbehandeling tot 50 % per etmaal kan verbeteren. Ik ben na de 15 kilometer aangekomen op de bestemming zonder één vorm van last, hinder of pijn. De blijheid en vreugde stroomt hier bij beken uit de zeer goedkope Cava-fles. Mijn vreugde en vertrouwen in een goede afloop van deze onderneming zijn tegen eergisteren met 95 % gestegen. Laat ons zeggen dat ik met mijn hoop op een succesvolle onderneming nu aanbeland ben in de Bel20 index. Ik wil dit herstel en zeker het goedaardige karakter van mijn lichaam op zich niet bruuskeren en besluit om het morgen ook nog éénmaal rustig aan te doen. Waarschijnlijk wandel ik morgen niet meer dan 20 kilometer. Niet omdat ik het wandelen moe ben, wel uit respect voor een herstellende tendinitis aan mijn scheenbeen. Vandaag was de tocht totaal hertekend om te vermijden dat ik zou lopen op asfalt of betonwegen. De ondergrond primeerde en zodanig werd er alleen door de bossen gewandeld op zandgrond, onverharde paden en grasondergrond. We kwamen na 15 kilometer lopen tussen varens en dennenbomen, uit op het strand van Penon. Hoge duinen die meters boven het zandstrand uitpuilen geven een prachtig zicht op de branding en de alom aanwezige surfers. Het blijkt hier een gekend oord te zijn van wind en stevige golven voor surfers en andere plankzeilers. We kruisen dan ook verscheidene Pamela Andersons in mannelijke versie met hun zeilplank en in surfoutfit op ons wandelpad. De strandzone is hier heel abnormaal en onalledaags. De naaldbomen staan tot vlak tegen en zelfs tot in de duinen. Je hebt een bijzondere hoge zandduin die de bossen scheidt van het strand en een meter of 50 verder heb je een uitgestrekt zandstrand waar haast niemand op vertoeft. Totaal en maximaal verschillend van een Belgisch strand. Geen appartementen, geen parkeerplaatsen, geen dijk om op te flaneren. Wel zand en duingras dat zijn natuurlijke functie van anti-erosie deftig kan vervullen met hier en daar een duinenpadje waar mensen naar hartenlust kunnen op wandelen. De sfeer van alhier te kunnen wandelen tegen het zich verplaatsen in Blankenberge tegen het water, is totaal en keinijg verschillend. Over beter of minder goed spreek ik me niet uit. Maar ik weet voor mezelf toch heel zeker wat ik verkies voor mijn vakantie. Tijdens de wandeling wordt er druk verteld over de praktijk. Joke verhaalt over de verschillende patiënten waar ik achter vraag. Maria Crab moet dringend haar laptop laten herstellen want anders verliest ze mij totaal uit het oog. Dat Andre van de klerenboetiek meer moet gaan bewegen heeft ze me ook verteld. Groetjes doe ik ook aan Rose Marie en René. Jos en Vivianne zeg ik een welgemeende groet. Dennis de plaatslager en zijn vrouw groet ik van harte in hun rustoord. Ik hoop dat hij zijn verhaal van de bontmantel heeft herkend. Thereske en Laura heb ik al zo erg gemist, ik denk aan hen, en dat is heel echt waar. Wenend hebben ze de praktijk verlaten toen ik hen de laatste maal had behandeld voor mijn vertrek. ik denk aan heel veel patiënten, maar besef dat ik welbepaalde dingen enkel maar kan koesteren. We zien wel.
Morgen dus terug een inloopwandeling en dan vanaf vrijdag wellicht terug het normale schema. Ik beloof het mezelf dat ik niets wil forceren en desnoods doen we er een paar dagen langer over, maar zoals de zaken er nu voorstaan ben ik een vreugdevol persoon die blij en zonder geluksgrens zijn ding kan en mag doen.
Tot morgen wellicht.
Achter mijn handen
DE STALKER
Op een novemberavond rij ik thuis de garage binnen en stuit op een gesloten achterdeur. Dit is echt wel vreemd, wetende dat sloten bij ons maar enkel worden gebruikt wanneer we met z’n allen het huis voor enige tijd verlaten. Het licht brandde in de leefkamer en ook in de kinderkamers was er licht. Toch bleek de inkom achteraan sleutelvast te zijn verankerd. Waarschijnlijk een vergetelheid van de echtgenote of de kinderen. Dat vaderlief regelmatig wel eens na negen uur ’s avonds durft thuis te komen is toch geen rariteit, dacht ik nog, maar ontgaf me enige andere argumenteerbare reden om zich voor dit voorval te kunnen verontschuldigen.
Bij de eerste klop op de deur wordt al onmiddellijk gevolg gegeven door een op zijn minst toch wel opgewonden vrouw. Ze had deze woensdagnamiddag enkele rare telefoontjes gekregen van waarschijnlijk dezelfde persoon.
De stem aan de overzijde van de telefoon had er maar op los geraasd.
Hij deelde mee dat hij naakt stond en klaar was om in die goedkope pels naar haar toe te komen. Hij wou persé met mijn vrouw de liefde bedrijven en smachtte naar haar mooie lippen. Hij sprak van masturberen en nog andere vrijpostige zelfhulpmiddelen. Het betrof dus duidelijk een grensoverschrijdende monoloog. Nog heel veel gore praat en niets dat deed twijfelen dat deze man met fantasieën rondliep. Na een minuutje legde hij de hoorn weer af en herhaalde deze monoloog na een drietal minuten.
Dat duurde zo enkele dagen na elkaar maar wat ons echter na die twee weken wel al opviel: de tijd voor 16.30 en na 18.00 uur was het rustig en kregen we nagenoeg geen oproepen, ook in de weekends. Dat was echt wel opvallend. De woensdag begon de voorstelling na 13.00 uur. Deze gestructureerde telefoontjes hadden achteraf gezien wel hun reden. De uren dat ik in de praktijk was waren dus begeerd.
Ik besloot om woensdagnamiddag eens mee te luisteren en bleef thuis tot ik een telefoontje kreeg.
De afspraak met Marie-Rose was dat ze de telefoon zou afhaken en als het die persoon betrof mij geluidloos een teken zou geven en ik de hoorn zou overnemen. Ik had me voorgenomen om te reageren alsof hij verkeerd zou verbonden geweest zijn met de rijkswachtskazerne van Veltem destijds. Het kon maar slagen en ikzelf riskeerde daar niets mee.
Het voorspelbaar telefoontje liep binnen. Het scenario werd opgestart en terwijl die kerel maar vuile vunzige praat uit zijn vortig lijf sputterde, meende ik een link te kunnen leggen naar een persoon wiens stem mij echt niet vreemd voorkwam. Alle lampjes flikkerden en alle sensoren piepten tegelijk want ik had echt wel een vis aan de haak. Mijn hersencellen en de bijhorende processors moesten worden afgekoeld want ik kon mij de eerste seconden de naam van die persoon niet voor de geest roepen.
Wellicht overkwam het je ook wel eens dat je iemand op straat herkent maar bij de liefde Gods niet kan denken waarvan je die persoon kent. Dit gevoel maakte ik mee en daarenboven was het dan nog een gevecht tegen de tijd want hij kon elk ogenblik de hoorn toeleggen.
Mijn intelligentie had me niet in de steek gelaten en bleek voldoende te zijn om eensklaps de persoon aan de andere kant van de telefoon duidelijk voor mijn ogen af te tekenen. Geen robotfoto, geen silhouet, geen schim, wel een duidelijk gezicht en persoon die bij deze stem hoorde. Ik kon mij niet vergissen, ik was tweeduizend percent overtuigd dat dit Hugo moest zijn.
Ik krijs heel assertief en heel overtuigend: “Hugo, jonge man, waar ben jij toch in Godsnaam mee bezig. Ik ken u, ik weet wie jij bent, ik weet je wonen, ik ken je geboortedatum en school. Ik weet dat jij het bent en ben zo blij dat deze telefoon wordt afgetapt met de bedoeling jouw telefoonlijn te lokaliseren. Mannetje, wat zit jij in vieze papieren. Dit zou je wel eens heel zuur kunnen oprispen. Ik denk dat je dit verhaal binnen de kortste keren zal kunnen gaan vertellen voor de jeugdrechter, want deze vorm van pesten (toen noemde het nog geen stalken) is zeker bij wet strafbaar. Ik wil je een tweede kans geven en laat je toe dit in de praktijk te komen uitpraten. Indien je binnen de twintig minuten (ijzer smeden terwijl het heet is, en daarenboven wou ik zeker zijn dat hij het was) niet in de praktijk bent, dien ik vanavond nog klacht in bij de rijkswacht tegen jouw persoon.” (dixit)
Nog geen vol kwartiertje later stopt de jongeman van 14,5 jaar bij mij aan de praktijk met zijn fiets en belt lijkbleek aan. Het was alsof hij in acute bloedarmoede vertoefde.
Van één ding was ik al zeker. Mijn gok op de naam Hugo was juist geweest.
Hoe zit dit stalking verhaal in elkaar vraag jij je af.
Hugo (niet de juiste naam) was een patiënt van veertien jaar die wegens een scoliose éénmaal per week houding corrigerende oefeningen moest komen volgen opdat zo zijn rugspieren en buikspieren voldoende stabiliteit en ondersteuning zouden kunnen verschaffen aan de in zijwaartse richting S-vormige scheef groeiende wervelkolom. Deze behandeling spreidde zich over verschillende weken met een frequentie van éénmaal per week. De jongeman kwam dus veelal tussen 12.30 en 13.00 uur als hij van de schoolbus stapte. Daarna ging hij te voet naar Winksele waar hij woonde. Het viel al eens voor dat ze afspraken dat mama hem kwam ophalen maar dat gebeurde eerder uitzonderlijk. Zo ontstond de situatie dat de moeder beloofde hem te komen ophalen maar dit vergeten was. De wachtende kerel zat om vier uur nog steeds in de wachtzaal zijn huiswerk te maken. Ik stelde Hugo voor dat mijn vrouw hem met de wagen naar huis zou brengen, aangezien ikzelf volop bezig was in de praktijk. Marie-Rose (bol.com wordt ze hier in huis genoemd omdat ik maar hoef te bellen en ze is paraat) deed Hugo dus naar huis. Hij bleek zo overdonderd door het lief gebaar en de schoonheid van mijn echtgenote (wat dus pleit voor mijn goede smaak) dat hij bodemloos op haar verliefd werd tijdens de rit naar huis. Wat is er nog meer nodig om zo een jonge puber zijn fantasie te temperen? Zo bedacht hij zich via een eigen gemaakte voorstelling de tactiek om het onbereikbare toch wat bereikbaar te maken. Hij koos voor stalking.
Ik had naderhand samen met Hugo nog een corrigerend gesprek, ook met de beide ouders die zich niet bewust waren van deze praktijken. Op de eis van de ouders moest Hugo zich nogmaals verontschuldigen en beloven dat dit nooit meer zou gebeuren. Zo geschiedde ook.
|
